«Αν καταφέρεις να δονηθείς διαφορετικά, θα φύγεις από τον πόνο»

Συνέντευξη της Δήμητρας Τζιόβα/ Demetra Jiova
για την Όμορφη Ζωή

Οταν πάτησα το stop στο skype, μετά από εξήντα λεπτά συνομιλίας με την Δήμητρα Τζιόβα / Demetra Jiova, ήρθε στο μυαλό μου η φράση του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι». Σκέφτηκα πολλές φορές όσα μου είπε εκείνο το πρωί (για μένα -βράδυ για εκείνη, αφού ζει και εργάζεται στο Λος Άντζελες) της Παρασκευής. Η Δήμητρα Τζιόβα έχει διαπρέψει στα μαθηματικά, τη φυσική, τη βιολογία, τη χημεία και τη βιοχημεία. Έχει κερδίσει αρκετές υποτροφίες και διακρίσεις, που την οδήγησαν τελικά στο να περάσει πρώτη στο Χημικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην ηλικία των 17 και τελικά να κερδίσει πλήρη υποτροφία από το Mt Sinai της Νέας Υόρκης για το διδακτορικό του πρόγραμμα στη Βιοϊατρική επιστήμη, στην ηλικία των 21. Όλα άλλαξαν, όταν για πρώτη φορά έθεσε στον εαυτό της το ερώτημα «γιατί δεν είμαι χαρούμενη;»

Δήμητρα, περίγραψέ μου το σημείο της εκκίνησης.

Είχα πάντα μια λατρεία στις θετικές επιστήμες. Από μικρή ήξερα ότι προς τα εκεί θα κινηθώ. Με τη βιολογία, τη βιοχημεία, τη χημεία, που τη λάτρευα, την κβαντομηχανική που μου άρεσε. Στην πορεία όμως, μετά το σχολείο και το πανεπιστήμιο (στο οποίο πέρασε πρώτη), ξύπνησε μέσα μου μια άλλη αναζήτηση. Αιθανόμουν ότι δεν ήμουν ευτυχισμένη. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει πριν. Νόμιζα ότι όλοι οι άνθρωποι κάπως έτσι είναι. Ένιωθα μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι μπροστά μου είχα έναν τοίχο. Δεν άφηνα τον εαυτό μου να έρθει σε επαφή με τα συναισθήματά μου. Τότε ήταν που άρχισε να με τραβάει το θέατρο. Κάποια στιγμή βρέθηκα στη σκηνή κι ένας σκηνοθέτης μού ζήτησε να θυμώσω. Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι, όπου οι άνθρωποι εκφράζονταν έντονα κι εγώ κρατούσα τις ισορροπίες. Οπότε για μένα ο ορισμός του θυμού ήταν τελείως παραμορφωμένος. Όταν μου ζητήθηκε να θυμώσω στη σκηνή, εγώ θύμωσα (έτσι θεώρησα) και μάλιστα αισθάνθηκα και άσχημα, γιατί ένιωσα ότι βγήκα αρκετά από τον εαυτό μου. Η αντίδραση από κάτω ήταν «ξέρεις, σου είπαμε να θυμώσεις» κι εγώ απαντούσα «μα θύμωσα πάρα πολύ». Κανείς τους όμως δεν έβλεπε τίποτα. Ήταν, λοιπόν, ένα τεράστιο μάθημα για να καταλάβω ότι δεν έρχομαι σε επαφή με τα συναισθήματά μου. Η στιγμή ήταν ορόσημο για μένα.

Άρα το θέατρο είναι και η πρώτη σωτήρια λέμβος.

Σαν ηθοποιός πέτυχα αρκετά πράγματα και κατάφερνα να ζω από τη δουλειά μου. Πίστεψα τότε ότι, κάτι θα άλλαζε, αλλά εκεί ήταν που έπιασα τον απόλυτο πάτο. Είχα πολλά από εκείνα, που υποτίθεται οδηγούν στην ευτυχία έναν άνθρωπο. Εγώ όμως γυρνούσα στο σπίτι κι αισθανόμουν δυστυχισμένη, ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί. Τότε -πολύ φυσικά- ρώτησα για πρώτη φορά στη ζωή μου «γιατί»;

Κι έπειτα;

Το επιστημονικό μου μυαλό άρχισε να σκέφτεται «μήπως δεν είναι κάτι έξω από εμάς»;
Εκεί ήταν που ξεκίνησε μια πολύ μεγάλη διαδρομή. Ήμουν ένας ορθολογιστής άνθρωπος, που θεωρούσε αναγκαίο τα πάντα να περάσουν από τη λογική, από υψηλό IQ και ξαφνικά ανοίγει μια πόρτα στη ζωή μου κι αρχίζουν να εισρέουν πράγματα, που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω. Άρχισε να ξυπνά η πνευματικότητα μέσα μου, ν’ ανοίγει το κομμάτι του «τα πράγματα γύρω μας δεν είναι όπως τα νομίζαμε». Διένυσα μια πολύ έντονη περίοδο μέχρι να ισορροπήσει η νέα κατάσταση μέσα μου. Λένε ότι όταν είσαι έτοιμος για τον δάσκαλο, ο δάσκαλος θα εμφανιστεί. Άρχισαν να εμφανίζονται οι δάσκαλοι στη ζωή μου. Αναφέρομαι σε μια διαδρομή 8-10 χρόνων, από δάσκαλο σε δάσκαλο, από τεχνική σε τεχνική, από μέθοδο σε μέθοδο. Μια αναζήτηση να καταλάβω τι ηθελα να κάνω πάνω στη γη. Πώς λειτουργεί το σύμπαν τελικά.

Πόσο επηρεάζει ο παρατηρητής τα πράγματα;

Κατέληξα στο ότι είμαστε σαν υπολογιστές, με πρόγραμμα κι ανάλογα με το πρόγραμμα που έχουμε, αποδίδουμε. Συνειδητοποίησα ότι πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το μυαλό μας. Όσο η ζωή μου βελτιωνόταν, πάλι εγώ συναντούσα μικρούς τοίχους. Βελτιωνόμουν κι έπειτα σταματούσα λίγο. Και κατάλαβα ότι έχω ανάγκη να καταλάβω κάτι σε βάθος για να μπορέσω ν’ αφήσω το συναίσθημα στη ζωή μου, να επιτρέψω στον ευατό μου να πιστέψει. Έπρεπε να καταλάβω ακριβώς πώς λειτουργεί το σύμπαν. Σκέφτηκα, δεν μπορεί όλο αυτό το παρελθόν μου στην επιστήμη να είναι τυχαίο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Πώς λειτουργεί τελικά το σύμπαν, Δήμητρα;

Υπάρχει απειρότητα. Ο χρόνος: το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι τελικά γραμμικός. Εμείς μόνο αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει ένα παρόν, ένα παρελθόν κι ένα μέλλον και ότι η ζωή μας κυλά από το παρελθόν προς το μέλλον. Ήδη όμως ξέρουμε ότι στις πάνω διαστάσεις το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον υπάρχουν ταυτόχρονα. Η πεντάχρονη Δήμητρα, η εικοσάχρονη Δήμητρα και η Δήμητρα αυτής της στιγμής συνυπάρχουν. Και επίσης δεν υπάρχει μια μόνο πεντάχρονη, υπάρχουν άπειρες πεντάχρονες στην κάθε στιγμή. Ανάλογα με το τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις, αλλάζεις τον συντονισμό σου και άρα μεταπηδάς από ένα frame ύπαρξης, σε frame ύπαρξης κ.ο.κ. Για το σύμπαν δεν είναι απαραίτητα τα ενδιάμεσα βήματα. Αν είσαι έτοιμος να καταλάβεις, μπορείς να θεραπευτείς. Περιπτώσεις καρκινοπαθών, που την επόμενη μέρα δεν είχαν τίποτα, έχουν πολλές φορές καταγραφεί. Οι γιατροί, μην μπορώντας να εξηγήσουν, μίλησαν για θαύματα. Το υγιές και το άρρωστο κομμάτι/σώμα του ανθρώπου υπάρχουν ταυτόχρονα στο σύμπαν! Και τα δύο είναι προσβάσιμα για σένα. Εσύ όμως ποιο κομμάτι πιστεύεις ότι αξίζεις περισσότερο; Αν συντονιστείς στο υγιές σου κομμάτι, ξαφνικά αυτοθεραπεύεσαι. Μεταπήδάς στο θεραπευμένο κομμάτι που πάντα υπήρχε.

Ορίζω, άρα εγώ ελέγχω το πως βιώνω τη ζωή μου, δηλαδή.

Ναι! Αν για παράδειγμα αισθάνεται κάποιος ότι δεν τον αγαπούν, το εκπέμπει, συντονίζεται με το κομμάτι αυτό, του ανθρώπου που δεν τον αγαπούν. Αν συντονιστεί στο κομμάτι του που σχετίζεται με την αποδοχή και την αγάπη, έχει θεραπευτεί αυτόματα και δε χρειάζεται για παράδειγμα να κάνει ψυχοθεραπεία 25 χρόνια για να το πετύχει. Δεν είναι θαύμα. Υπάρχουν μαθητές μου, που άλλαξαν σε λίγες μέρες, ενώ αγωνίζονταν πριν χρόνια. Όλα αυτά τα τέσταρα πρώτα σε μένα, τα χρόνια που αναζητούσα τη λύση. Στους μαθητές μου μπορώ να εγγυηθώ ότι αν καταφέρεις να δονηθείς διαφορετικά, θα φύγεις από τον πόνο. Γιατί, ξέρεις, ο πόνος δεν είναι απαραίτητος. Δεν είναι κομμάτι της μάθησης. Δεν ενστερνίζομαι αυτό το «πρέπει να βασανιστείς για να μάθεις». Στο σύμπαν δεν υπάρχει καλό ή κακό, σωστό ή λάθος. Υπάρχει μόνο ύπαρξη και μη ύπαρξη. Παίξε με όλο το σύμπαν και κάνε ό,τι εσύ θέλεις.

Η επιστημονική σου παρακαταθήκη συμβάλλει και στην εγκυρότητα της μεθόδου σου, σωστά;

Δεν είναι το επιστημονικό μου υπόβαθρο, που με καθιστά τόσο παθιασμένη και τόσο σίγουρη. Το ότι το βλέπω να συμβαίνει, να γίνεται, αυτό καθιστά έγκυρη τη μέθοδό μου. Αυτό λέω και στους μαθητές μου ανά τον κόσμο, μην πιστέψετε απλά τι σας λέω, δοκιμάστε το και δείτε τι θα γίνει. Και πέντε Νόμπελ Φυσικής να είχα, αν σου διδάσκω κάτι που δεν μπορείς να εφαρμόσεις, δεν έχει κανένα νόημα.

Ανάφερέ μου ένα από τα χιλιάδες παραδείγματα της εμπειρίας σου.

Υπάρχει μαθητής μου, γύρω στα 55, που σκεφτόταν «τι κάνω, ποιος είμαι, τι από εδώ και πέρα;» Σε κάποια φάση, του βγήκε μια στεναχώρια, μια αίσθηση έλλειψης, που δεν έγινε πατέρας. Θεώρησε ότι κάτι τέτοιο θα έδινε νόημα στη ζωή του, ότι σίγουρα θα γινόταν καλός μπαμπάς.