Η αγκαλιά του Μεγάλου Κενού…

Η αγκαλιά του Μεγάλου Κενού…

Κάποτε, μια καλοκαιρινή νύχτα, όταν όλα στη φύση ήταν σε αρμονία και οι καρδιές ήταν κι αυτές ανοικτές κι έτοιμες για να ακούσουν και να γνωρίσουν, μια ιδιαίτερη γιαγιά, βρέθηκε στην εξοχή μαζί με τα εγγόνια της. Καθόταν γύρω από μια μεγάλη φωτιά που είχαν ανάψει όλοι μαζί και επικοινωνούσαν σιωπηλά με τη φύση γύρω τους. Κάποια στιγμή το μικρότερο εγγονάκι ρώτησε:

«Πες μας γιαγιά πως φτιάχτηκε όλος αυτός ο κόσμος που υπάρχει γύρω μας;»

Η γιαγιά χαμογέλασε και νιώθοντας την ανοιχτοσύνη που είχαν οι καρδούλες τους άρχισε να μιλάει:

«Μια φορά κι έναν καιρό, τα πολύ παλιά χρόνια, όταν στον κόσμο υπήρχε μόνο το Κενό του Μεγάλου Πνεύματος, δημιουργήθηκε μια μικρή σπίθα, που μέρα με τη μέρα άλλαζε, γινόταν ολοένα και πιο διαφορετική. Καθώς μεγάλωνε ξεπηδούσαν από μέσα της χρώματα, ήχοι και μυρωδιές. Διαφοροποιούνταν το σχήμα της και γινόταν όλο και πιο στρογγυλό. Απέκτησε κίνηση και ροή. Σιγά, σιγά σχημάτισε έναν σφαιρικό παλλόμενο κόσμο. Μόνο το κέντρο της έμενε το ίδιο άχρωμο, άηχο, άοσμο και ήρεμο όπως ήταν το Κενό πριν δημιουργηθεί η σπίθα.

Ξαφνικά μια μέρα μια μικρή έκρηξη δημιουργήθηκε και η σφαίρα ενώ ήταν ένα, ένιωσε, ότι χωρίστηκε στα δυο. Σαν να έγιναν μέσα της δυο διαφορετικοί κόσμοι. Άλλα χρώματα, ήχοι και μυρωδιές πήγαν στον ένα κόσμο και άλλα στον άλλον Όμως το καθένα από αυτά τα στοιχεία ξεχωριστά, ένιωθε την έλλειψη αυτών που μεταφέρθηκαν σε διαφορετικό κόσμο απ’ ότι βρισκόταν εκείνα. Γι’ αυτό το λόγο συνέχισαν όλα να κινούνται, ψάχνοντας να βρουν αυτά που νόμιζαν ότι είχαν χαθεί. Όπως κινιόνταν, άρχισε να τρίβεται το ένα με το άλλο. Μερικές φορές να μπερδεύονται μεταξύ τους και άλλες να ενώνονται. Έτσι γεννήθηκαν κι άλλοι ήχοι, κι άλλα χρώματα, κι άλλες μυρωδιές…

Σιγά, σιγά ανάλογα την ταχύτητα που είχαν τα στοιχεία του κάθε κόσμου γινόταν ολοένα και πιο ορατά ή αόρατα. Ο ένας κόσμος άρχισε να συμπυκνώνεται και να σταθεροποιείται. Μέσα του γεννήθηκαν τέσσερα καινούρια στοιχεία που ήταν πολύ ιδιαίτερα και σημαντικά. Αυτά ήταν η γη, το νερό, ο αέρας και η φωτιά, που με το πέρασμα των χρονών, μας έδωσαν τον κόσμο όπως υπάρχει σήμερα. Τον ορατό κόσμο της ύλης. Αντίθετα ο άλλος κόσμος άρχισε να αραιώνει και να μεταμορφώνεται σε έναν κόσμο διαφορετικό, αόρατο που κρατούσε όμως μέσα του όλα τα πρωτογενή του στοιχεία. Δημιουργήθηκε έτσι ο ουράνιος κόσμος του πνεύματος.

Με αυτόν τον τρόπο πραγματοποιηθήκαν πολλές αλλαγές και στους δύο κόσμους που συνέχισαν να βρίσκονται σε μια συνεχομένη ροή. Σε μια συνεχομένη δράση που τις περισσότερες φορές δεν είναι ορατή γιατί είναι εσωτερική. Κάποια στιγμή με τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που συνέβαιναν, σαν αποτέλεσμα της εσωτερικής αυτής κίνησης, άρχισαν να δημιουργούνται ήλιοι πλανήτες, γαλαξίες και αστεροειδή. Αυτά που βλέπουμε, συνέχισε η γιαγιά όταν το βράδυ ξαπλώνουμε κοιτάζοντας τον Ουρανό. Τότε που σαν καλός πατέρας, έρχεται στα κρυφά και μας σκεπάζει τρυφερά με την ουράνια κουβέρτα του, την ασημοκεντημένη με τα μυστικά του…

Ένας πολύ ξεχωριστός πλανήτης δημιουργήθηκε εκείνον το καιρό, η Γη. Φτιάχτηκε από το Μεγάλο Πνεύμα για να φέρει την ένωση στους δυο κόσμους. Άρχισε τότε η γη, το νερό, ο αέρας και η φωτιά να συνεργάζονται για να δημιουργήσουν το χώρο όπου η Μάνα Γη θα έφερνε σ’ αυτόν τον καινούριο κόσμο τα παιδιά της. Έτοιμη να τα αγκαλιάσει και να τα φροντίσει, πάντα με τη βοήθεια του Πατέρα Ουρανού. Της γης τα μόρια ήρθαν πολύ κοντά και σχημάτισαν μια στερεή και ορατή με το γυμνό μάτι επιφάνεια. Αυτή καθώς κινούνταν τα μόρια της απέκτησε και εξωτερική κίνηση. Γυρνούσε γύρω από τον εαυτό της και στρογγύλευε ώσπου έγινε μια μεγάλη σφαίρα που αιωρείτο στο Άπειρο.

Το νερό έγινε ορατό, ρευστό και κυλώντας κάλυψε μια μεγάλη επιφάνεια της γης. Ο αέρας έχοντας περισσότερα στοιχεία από τον ουράνιο κόσμο, κύκλωσε αόρατα τη γη και το νερό, έχοντας σκοπό να προστατεύσει και να βοηθήσει να αναπτυχθεί η κάθε καινούρια μορφή ζωής που θα γεννιόταν. Ένα μέρος της φωτιάς έγινε ο ήλιος που κρατώντας όλες τις ιδιότητες της πρώτης σπίθας του Μεγάλου Κενού θα συντελούσε κι αυτός με τη σειρά του στην ανάπτυξη και την δημιουργικότητα της καινούριας Κτίσης.

Σταδιακά με την πάροδο των χρονών, άρχισαν να σχηματίζονται τα πετρώματα και να γεννιούνται τα πρώτα φυτά, απόλυτα συνδεδεμένα με την ενέργεια του Σύμπαντος και του Μεγάλου Πνεύματος. Αργότερα, όταν εδραιώθηκε η εξωτερική κίνηση πάνω στον πλανήτη, ήρθαν τα ζώα, τα πουλιά και τα ψάρια που γέμισαν με έναν άλλο τρόπο ζωής τη στεριά και το νερό.

Στην αρχή ήταν κι αυτά συνδεδεμένα με την Συμπαντική ενέργεια όμως, όσο πιο πολύ εξωτερική κίνηση αποκτούσαν τόσο περισσότερο απομακρύνονταν από την πηγή της ζωτικής ενέργειας που τα δημιούργησε. Ευτυχώς όμως το Μεγάλο Πνεύμα τους χάρισε το δώρο της ‘’μη σκέψης’’ κι αυτά, έχοντας άδειο το μυαλό τους μπορούσαν να νιώθουν την Πηγή».

Η γιαγιά γυρνώντας προς τα εγγόνια της ρώτησε:
«Έχετε προσέξει ότι τα αποδημητικά πουλιά βρίσκουν πάντα τον προορισμό τους πηγαίνοντας από τη μια χώρα για την άλλη;. Αυτό συμβαίνει γιατί νιώθουν την Πηγή που τα κατευθύνει και τα προστατεύει…

Αργότερα πολύ αργότερα γεννήθηκαν οι πρώτοι άνθρωποι στη γη. Ο τρόπος που είχε εξελιχθεί ο γήινος κόσμος δημιούργησε αλυσιδωτές αντιδράσεις και οι άνθρωποι γεννήθηκαν με το χάρισμα της ευφυΐας, της νόησης. Ποτέ όμως ένα χάρισμα δεν είναι μόνο για καλό. Τα πάντα εξαρτώνται από τον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσεις. Κοιτάξτε τι συμβαίνει στη φύση. Ότι σε μεγάλη ποσότητα μπορεί να είναι δηλητήριο, σε μικρή μπορεί να είναι φάρμακο. Έτσι και ο Νους του ανθρώπου μπορεί να είναι η σωτηρία του ή η καταδίκη του.

Όσο η δράση του μυαλού του είναι εξωτερική, με σκέψεις γεμάτες αμφιβολία και έλλειψη εμπιστοσύνης, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος απομακρύνεται από την Πηγή. Και όταν συμβαίνει αυτό τότε απομακρύνεται από τον δρόμο της ψυχής του και περιορίζεται στον φτωχό κόσμο της ύλης. Όσο περισσότερο ησυχάζει το μυαλό του και μπαίνει σε μια δράση εσωτερική, αυτό που ονομάζουν όσοι γνωρίζουν ‘’μη–δράση’’, τόσο περισσότερο συνδέεται με τη σοφία του Σύμπαντος και νιώθει την πληρότητα και την αρμονία του.

Αυτό συμβαίνει γιατί κάθε άνθρωπος όπως και κάθε άλλο πλάσμα είναι μέρος του Μεγάλου Κενού. Έχει μνήμες στα κύτταρα του από την Ενέργεια από την οποία προήλθε. Έχει μνήμες από κάθε χρώμα, ήχο, μυρωδιά, γεύση ή αίσθηση που συνέβαλλε στην δημιουργία του. Γιατί ότι προϋπήρχε πριν τον άνθρωπο τον βοήθησε στο να δημιουργηθεί.

Όλα στο Σύμπαν συνδέονται με ένα ξεχωριστό ιδιαίτερο τρόπο και μόνο ένας σιωπηλός Νους μπορεί να αγγίξει την Ολότητα του Μεγάλου Πνεύματος… Ένας σιωπηλός Νους μπορεί να περιδιαβεί και στους δυο κόσμους που είπαμε πριν από λίγο. Τον Ουράνιο και τον Γήινο. Άλλωστε αυτοί δυο κόσμοι ενώνονται, από τότε που διαχωριστήκαν με έναν διάφανο λώρο καθαρής ενέργειας που άλλοι τον ονομάζουν όνειρο, άλλοι ιδέα, άλλοι έμπνευση και άλλοι διαίσθηση.

Αυτοί που γνωρίζουν λένε ότι δεν μπορεί να γεννηθεί οτιδήποτε στον κόσμο της ύλης αν δεν σχηματιστεί πρώτα στον πνευματικό κόσμο. Όταν ολοκληρωθεί ο σχηματισμός του στον αόρατο κόσμο τότε κάποιοι άνθρωποι του ορατού, γήινου κόσμου το διαισθάνονται ή το ονειρεύονται ή το συλλαμβάνουν σαν ιδέα ή σαν έμπνευση και το κάνουν πράξη και δημιουργία στον υλικό κόσμο. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται κάποιες φορές το μυαλό να είναι σιωπηλό. Να αδειάσει από σκέψεις για να γεμίσει από γαλήνη και δημιουργική ενέργεια

Τα πλάσματα του Ουράνιου κόσμου εργάζονται καθημερινά για την δική μας υποστήριξη και βοήθεια. Ξέρουν ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε αναλάβει το δύσκολο έργο της ένωσης των δυο κόσμων. Γι’ αυτό μας βοηθάνε και μας υποστηρίζουν όποτε το χρειαζόμαστε και το ζητάμε. Η Γη είναι ο πλανήτης της ελεύθερης βούλησης. Αν κάποιος από μας δεν θέλει βοήθεια δεν θα την εισπράξει. Όμως όλα τα πνευματικά όντα αγκαλιάζουν με αγάπη και αποδοχή την κάθε μας επιλογή.

Ξέρουν ότι κάτι σαν ένα πέπλο, έχει σκεπάσει τον υλικό κόσμο και εμποδίζει εμάς τους ανθρώπους να έχουμε ξεκάθαρη την γνώση του αοράτου κόσμου. Γι’ αυτό και είναι πάντα έτοιμα να μας βοηθήσουν και να μας στηρίξουν, όταν καταφέρνουμε, τραβώντας λίγο το πέπλο να έρθουμε σε επαφή μαζί τους και να πάρουμε μια γεύση από τον δικό τους κόσμο. Και όταν έρθει η ώρα της μετάβασης μας από τον ένα κόσμο στον άλλον, μας γεμίζουν αγάπη και φως, για να κάνουν πιο εύκολη την μετακίνηση μας και την αλλαγή στη δομή μας.
Μεγάλη δυσκολία έχουν εκείνα, όταν για κάποιους λόγους αποφασίζουν να έρθουν στο δικό μας κόσμο και να μεταμορφωθούν από φωτεινές οντότητες σε γήινα πλάσματα. Το πέπλο χωρίς διάκριση πέφτει πάνω τους και αφού τα σκεπάσει τα οδηγεί σιγά, σιγά στη λήθη. Τα πρώτα χρόνια της γήινης ζωής τους κρατάνε για λίγο τις μνήμες του πνευματικού κόσμου γι’ αυτό, και την περισσότερη ώρα είναι σιωπηλά. Τότε αισθάνονται τελείως διαφορετικά το κόσμο στον οποίο ήρθαν.

Όμως στον ερχομό τους εμείς οι άνθρωποι δεν λειτουργούμε υποστηρικτικά προς αυτά αλλά βοηθάμε το «πέπλο» να τα οδηγήσει γρηγορότερα στη λήθη. Και ενώ εκείνα σαν πνευματικά όντα σέβονται την ελευθερία μας εμείς αντίθετα κατασκευάζουμε και προσδιορίζουμε το μυαλό και τη σκέψη τους. Ευτυχώς κάποιες ξεχωριστές υπάρξεις καταφέρνουν να βγάλουν το πέπλο ενώ βρίσκονται ακόμα στη Γη και αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο να προσπαθήσουν, να μας ανοίξουν το δρόμο προς την ελευθερία και την ολοκλήρωση.

Αυτές οι υπάρξεις έρχονται για να μας θυμίσουν ότι ο χώρος από τον οποίο προερχόμαστε και ο χώρος στον οποίο θα καταλήξουμε είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η αγκαλιά του Μεγάλου Κενού. Και ότι τίποτε μέσα σε αυτήν την αγκαλιά δεν είναι διαχωρισμένο αλλά τα πάντα είναι ενωμένα. Τα πάντα είναι ένα.

Το πέρασμα μας μέσα από τον ορατό κόσμο και ο τρόπος που θα ζήσει ο καθένας τη ζωή του, είναι το μέσον για να φύγει το πέπλο και να μην νιώθουμε πια το διαχωρισμό των δυο κόσμων.

Αυτό να το θυμάστε αγαπημένα μου πλάσματα είπε η γιαγιά, ακόμα και τότε που θα έχω επιλέξει να κάνω τη μετάβαση. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε το πως δημιουργήθηκε ο κόσμος αλλά είναι εξίσου σημαντικό να νιώθετε το πώς είναι ο κόσμος πραγματικά και να επιτρέψετε στην αλήθεια της καρδιάς σας να απομακρύνει το πέπλο.

Η καρδιά σας είναι η πραγματική εξερευνήτρια των μυστηρίων. Είναι αυτή που λαχταρά την περιπέτεια και θέλει να γνωρίσει ότι δεν έχει χαρτογραφηθεί. Και είναι αυτή που θα μπορέσει να σας δώσει απαντήσεις, στην πορεία της ζωής σας, σε όλα τα ερωτήματα σας. Γιατί βρίσκεται σε απόλυτη σύνδεση με τους δυο κόσμους και έχει χαραγμένη στη μνήμη της τη φύση του Μεγάλου Κενού που είναι και η δική σας φύση. Όταν μάθετε να εμπιστεύεστε τότε ένας υπέροχος κόσμος θα σας αποκαλυφθεί.»

Και η γιαγιά χαμογελώντας τρυφερά στα εγγόνια της και ξεχειλίζοντας από αγάπη τους είπε:

«Και τώρα ξαπλώστε μαλακά γύρω από τη φωτιά, εδώ δίπλα μου, κλείστε τα ματάκια σας και αφήστε τη φύση, τη νύχτα και το όνειρο να σας μυήσουν στα μυστικά του Σύμπαντος…»

Despoina Palamari

Αναδημοσίευση από : http://pulseoflove.blogspot.gr

mythagogia