Ρισκάρισε… Αξίζει!

Ρισκάρισε… Αξίζει!

Θα σου δώσω τη διαβεβαίωση αυτή: όταν θα πλησιάζει το τέλος, στο λυκόφως της ζωής σου, αυτό που περισσότερο θα μετανιώνεις δεν θα είναι τα ρίσκα που πήρες. Αντίθετα, αυτό που θα κατακλύσει την καρδιά σου με τη μεγαλύτερη πικρία και θλίψη θα είναι τα ρίσκα που δεν πήρες. Όλες εκείνες οι ευκαιρίες που δεν άρπαξες και οι φόβοι που δεν αντιμετώπισες. Θυμήσου ότι στην αντικρινή όχθη του φόβου βρίσκεται η ελευθερία. Και μείνε εστιασμένος στην ακόλουθη διαχρονική και δοκιμασμένη αρχή: «Η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι στοιχημάτων – όσο περισσότερα είναι τα ρίσκα που θα πάρεις τόσο περισσότερες θα είναι και οι ανταμοιβές». Ή τα λόγια του Σοφοκλή: «Με τους λιγόψυχους δεν είναι οι θεοί».

Για να ζήσεις μια όσο το δυνατόν πληρέστερη ζωή, άρχισε να παίρνεις περισσότερα ρίσκα καινά κάνεις όλα εκείνα που φοβάσαι να κάνεις. Μάθε να αποφεύγεις το «βόλεμα». Μη βαδίζεις στο μονοπάτι το πιο περπατημένο. Σίγουρα είναι πολύ πιο πιθανό να πληγώσεις τα πόδια σου όταν περπατάς στον λιγότερο ταξιδεμένο δρόμο, αλλά αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να φτάσεις κάπου. Όπως μου έλεγε πάντα η σοφή μητέρα μου: «Δεν μπορείς να φτάσεις στο τρίτο σκαλοπάτι, αν δεν τολμήσεις να ξεκολλήσεις το πόδι σου από το δεύτερο». Και όπως είχε παρατηρήσει ο Αντρέ Ζιντ: «Δεν μπορείς να ανακαλύψεις καινούριες στεριές, αν δεν αποδεχτείς ότι νια πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν θα βλέπεις την ακτή».

Το αληθινό μυστικό για μια ουσιαστική ζωή είναι να πάψεις να περνάς τις μέρες σου αναζητώντας την ασφάλεια και να αρχίσεις να επενδύεις το χρόνο σου στην αναζήτηση ευκαιριών. Σίγουρα θα γνωρίσεις κι εσύ αποτυχίες, αν αρχίσεις να ζεις πιο συνειδητά και παθιασμένα. Αλλά η αποτυχία είναι το μέσο που σε μαθαίνει πώς να νικάς. Ή όπως μου είπε κάποτε ο πατέρας μου: « Ρόμπιν, είναι επικίνδυνο να ίσο ρ ροπείς πάνω σε ένα κλαδί. Αλλά εκεί βρίσκονται όλοι οι καρποί».

Όπως είχα γράψει σε κάποιο προηγούμενο μάθημα, η ζωή είναι ζήτημα επιλογών. Οι άνθρωποι που έχουν κατακτήσει την εσωτερική πληρότητα κι έχουν εκπληρώσει τους στόχους τους, απλώς κάνουν σοφότερες επιλογές από τους άλλους. Μπορείς να επιλέξεις να περάσεις τις υπόλοιπες μέρες σου καθισμένος απόλυτα ασφαλής στην όχθη της ζωής ή μπορείς να πάρεις κάποια ρίσκα, να καταδυθείς σε βαθιά νερά και να ανακαλύψεις τα μαργαριτάρια που περιμένουν στο βυθό τους αληθινά τολμηρούς. Για να εμπνέομαι και να θυμάμαι ότι πρέπει να υπερβαίνω διαρκώς τα προσωπικά μου όρια, τοιχοκόλλησα στο γραφείο μου, εκεί όπου γράφω, τα ακόλουθα λόγια του Θίοντορ Ρούζβελτ:

«Αυτός που έχει μεγαλύτερη αξία δεν είναι ο επικριτής, ούτε ο άνθρωπος που επισημαίνει πώς σκόνταψε εκείνος που προχωρά με σθένος ή πώς θα μπορούσε να έχει ενεργήσει καλύτερα αυτός που αληθινά ενεργεί. Η δόξα ανήκει στον άνθρωπο που είναι πραγματικά στο στίβο, σε αυτόν που το πρόσωπο του είναι σκαμμένο από τον ιδρώτα και τη σκόνη και το αίμα, που μάχεται γενναία, που κάνει λάθη και γνωρίζει τη ματαίωση ξανά και ξανά, αλλά και που γνωρίζει τους μεγάλους ενθουσιασμούς, τη βαθιά αφοσίωση, και αναλώνει τον εαυτό του σε έναν άξιο σκοπό· σε αυτόν που γνωρίζει στο τέλος το θρίαμβο των μεγάλων κατορθωμάτων και που, ακόμη κι αν αποτύχει, τουλάχιστον αποτυγχάνει έχοντας τολμήσει, έτσι ώστε ποτέ η θέση του δεν θα είναι δίπλα σε εκείνες τις ψυχρές και άτολμες ψυχές που δεν γνωρίζουν ούτε τη νίκη ούτε την ήττα».

Robin Sharma – Ποιος θα κλάψει όταν πεθάνεις; Εκδόσεις Διόπτρα