GEWKWN: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΒΡΑΙΟΣ – Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ ΤΟ ΨΕΜΑ

Απευθύνομαι σε όλους, σε πιστούς και ιερείς, σε φίλους και σε εκείνους που με πολέμησαν που με αμφισβητούν ή προσπαθούν να με κατατάξουν σε στενά καλούπια πίστης και έθνους. Η αλήθεια δεν φοβάται τις ετικέτες ούτε υποκύπτει στις προκαταλήψεις.

Πρέπει να ειπωθεί καθαρά: Ο Χριστός δεν είναι Εβραίος, όπως δεν είναι περιορισμένος σε έναν λαό, σε ένα έθνος ή σε μια γεωγραφία. Η πίστη στον Χριστό υπερβαίνει κάθε ιστορικό ή πολιτισμικό πλαίσιο. Η συνεχής προσπάθεια να ταυτίσουμε τον Χριστό με τον Δαβίδ ή με τον λαό των Εβραίων δεν έχει θεϊκή βάση, είναι ανθρώπινη ερμηνεία, συχνά λανθασμένη, που ξεχάσαμε να τη δούμε κριτικά.

Η Παλαιά Διαθήκη, όπως τη γνωρίζουμε, δεν είναι ένα καθαρό θεόπνευστο κείμενο. Η μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο’) περιείχε την Πεντάτευχο, αλλά μαζί της μπήκαν και άλλα βιβλία, χωρίς να αναφέρονται ονόματα ή προέλευση. Κάποιοι τα πρόσθεσαν, και σήμερα αυτά παρουσιάζονται ως θεόπνευστα, ως ανώτερης αυθεντίας. Η ιστορία τους, οι πόλεμοι τους, οι πολιτικές τους σκοπιμότητες εισήλθαν έτσι στον πυρήνα της πίστης μας, δημιουργώντας σύγχυση ανάμεσα στην αλήθεια και στις ανθρώπινες προσθήκες.

Είναι παραλογο να πιστεύουμε ότι όλα αυτά είναι εκ Θεού, όταν η αλήθεια μας δείχνει καθαρά οτι μόνο οι προφήτες, οι άνθρωποι που μίλησαν με Θεία έμπνευση, φέρουν το στίγμα της θεϊκής αλήθειας. Τα υπόλοιπα είναι ανθρώπινα έργα, κατασκευές και συμπληρώματα, που δεν έχουν σχέση με τον Χριστό. Ο Χριστός ήρθε για να ενώσει τους ανθρώπους, όχι για να εγκλωβιστεί σε ιστορικά, πολιτικά ή εθνικά καλούπια.

Η υπερβολική προσκόλληση σε ονόματα, γενεαλογίες και ιστορικά γεγονότα δεν μας φέρνει πιο κοντά στον Θεό. Αντίθετα, μας απομακρύνει από την ουσία.

Ο Χριστός είναι πέρα από κάθε εθνικότητα, πέρα από κάθε ανθρώπινη κατασκευή, πέρα από κάθε ψέμα που πλασάρεται ως αλήθεια.

Ας σταματήσουμε να πιστεύουμε σε μια Παλαιά Διαθήκη που δεν αναγνωρίζει τον πραγματικό Χριστό. Ας καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι, όχι ο Θεός, πρόσθεσαν, παρέλειψαν ή αλλοίωσαν. Ας δούμε τον Χριστό για αυτό που είναι, η Αλήθεια, η Ζωή και η Αγάπη που υπερβαίνουν κάθε περιορισμό.

Και ας μην φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια, οι λαοί είναι ίσοι μπροστά στον Θεό, κανείς δεν είναι εκλεκτός, και ο Χριστός δεν ταυτίζεται με κανένα έθνος ή πολιτική ιστορία. Η πίστη μας πρέπει να βασίζεται στην ουσία, στην αγάπη και στη θεία σοφία, όχι σε ανθρώπινες προσθήκες και ιστορικά ψέματα.

Αυτό είναι το μήνυμα που καίει το ψέμα και φωτίζει την αλήθεια, να βλέπουμε τον Χριστό όπως είναι, να τον ακολουθούμε όπως μας καλεί.

Με τον Χριστό, ο παλιός “εκλεκτισμός” κατέρρευσε. Η χάρη Του δεν περιορίζεται σε βιβλία ή σε φυλές. Όποιος αγαπά, μετέχει του Θεού.
Όποιος ελευθερώνεται από το ψέμα, γίνεται μέλος του σώματος Του.

«Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου·

Η Παλαιά Διαθήκη περιέχει ανθρώπινο λόγο. Δεν ειναι όλα θεόπνευστα

Η Εκκλησία ποτέ δεν είπε ότι κάθε φράση της Π.Δ. είναι θεόπνευστη με τον ίδιο τρόπο. Πολλά βιβλία είναι ιστορικές αφηγήσεις, πολεμικά χρονικά, εθνικές παραδόσεις.

Η Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζει τον Θεό μέσα από ανθρώπινα φίλτρα, πολεμικό, εκδικητικό, εθνικό, τιμωρό. Ο Χριστός αποκάλυψε τον Πατέρα της Αγάπης, όχι τον θεό του πολέμου. Γι’ αυτό είπε: «Οὐδεὶς ἔγνω τὸν Πατέρα εἰ μὴ ὁ Υἱός, καὶ ᾧ ἐὰν θέλῃ ὁ Υἱὸς ἀποκαλύψαι.» (Ματθ. 11,27)

Ο Χριστός δεν προήλθε από τον λαό των Εβραίων, σαρκώθηκε μέσα σε αυτόν, για να λυτρώσει όλη την ανθρωπότητα.

«Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω. α΄ 14)

Ο Χριστός υπήρχε πρὸ πάντων τῶν αἰώνων. Δεν “γεννήθηκε” ως άνθρωπος από ράτσα ή φυλή, γεννήθηκε ως Θεός που έγινε άνθρωπος.
Δεν ήταν «Εβραίος που έγινε Θεός», αλλά Θεός που προσέλαβε ανθρώπινη φύση.

Π. Διαθηκη: Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα (3ος αι. π.Χ.) ήταν η επίσημη Παλαιά Διαθήκη των Ελλήνων Ιουδαίων της Διασποράς, και αργότερα έγινε η Παλαιά Διαθήκη της Εκκλησίας.

Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα (3ος αι. π.Χ.) ήταν η επίσημη Παλαιά Διαθήκη των Ελλήνων Ιουδαίων της Διασποράς, και αργότερα έγινε η Παλαιά Διαθήκη της Εκκλησίας.

Ποια ήταν η εντολή για τη Μετάφραση των Οʹ

Η παράδοση λέει ότι ο βασιλιάς Πτολεμαίος ο Βʹ ο Φιλάδελφος (3ος αι. π.Χ.)
βασιλιάς της Αιγύπτου, ελληνιστής και ιδρυτής της περίφημης Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, ήθελε να έχει στη συλλογή του την Ιουδαϊκή Νομοθεσία, δηλαδή τον Νόμο του Μωυσή (την Τορά), στα ελληνικά.

Έτσι, σύμφωνα με την Επιστολή του Αριστέα (παλαιό ελληνιστικό κείμενο),
κάλεσε 72 λόγιους Ιουδαίους από την Ιερουσαλήμ (6 από κάθε φυλή του Ισραήλ) και τους ανέθεσε να μεταφράσουν τον Νόμο στα ελληνικά.

Δηλαδή, η εντολή αφορούσε μόνο την Πεντάτευχο ( Γένεση, Έξοδο, Λευιτικό, Αριθμούς, Δευτερονόμιο.)

Πώς προέκυψαν τα υπόλοιπα βιβλία

Μετά από αυτή την πρώτη φάση, οι Ιουδαίοι της Αλεξάνδρειας, που ζούσαν, μιλούσαν και έγραφαν στα ελληνικά, ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ μόνοι τους τη μετάφραση και τη συγγραφή των υπολοίπων βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης.

Αυτό έγινε όχι με αυτοκρατορική εντολή, αλλά με την πρωτοβουλία της ίδιας της Ιουδαϊκής κοινότητας. (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ)

Έτσι: μεταφράστηκαν σταδιακά τα υπόλοιπα πρωτοκανονικά βιβλία (Ιησούς του Ναυή, Βασιλειών, Ψαλμοί, Ησαΐας κ.λπ.), και γράφτηκαν ή προστέθηκαν και νέα ιερά κείμενα, αυτά που σήμερα λέμε δευτεροκανονικά.

Τα βιβλία όπως η Σοφία Σειράχ, η Σοφία Σολομώντος, ο Τωβίτ, η Ιουδίθ, τα Μακκαβαϊκά κ.ά., δεν ήταν “επινόηση των Ελλήνων”, αλλά προϊόντα του ίδιου του Ιουδαϊσμού της Διασποράς, που εξέφραζαν την πίστη και τη θεολογία των Ιουδαίων της εποχής πριν από τον Χριστό.

ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΤΩΡΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ;

Υπογράφω με πλήρη συνείδηση και δύναμη

GEWKWN 2025