By Nikolas Gonos
[Στίχος 1]
Δεν θα σου δείξω πόσο πολύ πονάω.
Έχω ένα κενό στην καρδιά μου, αλλά είναι πιο εύκολο να προσποιούμαι.
Πληκτρολογώ «Μου λείπεις» και μετά πατάω το backspace.
Σε αυτό το άδειο δωμάτιο, απλά κυνηγάω ένα ίχνος.
Στο ίδιο σκαμπό στο μπαρ, όπου παραμένει το φάντασμά σου,
προσποιούμαι ένα γέλιο, αλλά μέσα μου βρέχει.
Κάθε γουλιά από το ποτήρι σου μοιάζει με έγκλημα,
Κάνω ότι είμαι καλά, αλλά πνίγομαι στο χρόνο.
[Ρεφρέν]
Ανάθεμα την περηφάνια μου, το σιωπηλό μαχαίρι,
Ανταγωνίζομαι για τη νίκη ενώ χάνω τη ζωή μου.
Μετατρέπει την καρδιά μου σε πέτρα, με στεφανώνει μόνη,
Ανάθεμα την περηφάνια μου, την καταστροφή μου, τον θρόνο μου.
[Στίχος 2]
Δύο γραμμές για τα γενέθλια, ξηρές και ευγενικές,
Έπρεπε να πω «έλα», επέλεξα τη νύχτα που αντηχούσε.
Εκείνη τη πυρετώδη νύχτα, ανέβηκα τις σκάλες σου,
Χωρίς τη συγχώρεσή σου, έχασα τις προσευχές μου.
Μακάρι να είχα πει τα λόγια που έμειναν ανείπωτα,
Τώρα η σιωπή είναι βαριά, γεμάτη τρόμο.
Και κάθε ανάμνηση πετάει, σαν φάντασμα στον αέρα,
Ενώ κάθομαι εδώ προσποιούμενος, προσπαθώντας απλώς να ευχαριστήσω.
[Ρεφρέν]
Ανάθεμα την υπερηφάνειά μου, το σιωπηλό μαχαίρι,
Ανταγωνιζόμενος για τη νίκη, ενώ χάνω τη ζωή μου.
Μετατρέπει την καρδιά μου σε πέτρα, με στεφανώνει μόνος,
Ανάθεμα την υπερηφάνειά μου, την καταστροφή μου, τον θρόνο μου.
[Γέφυρα]
Συγχώρεσέ με, εαυτέ μου, για όλα όσα δεν είπα:
«Σ’ αγαπώ – χωρίς λόγο. Απλά μείνε όπως και να ‘χει».
Αν τα μάτια της γύριζαν, με μια ανάσα, μια προσπάθεια,
Θα γονατίζα, θα ψιθύριζα απαλά, «Σε χρειάζομαι. Εγώ».
Στις σκιές της λαχτάρας, πνίγομαι στη λύπη,
Κάθε αναπάντητη προσευχή, μια νέα σιλουέτα.
[Στίχος 3]
Τώρα η φωνή σου βουίζει σαν μακρινά τρένα,
Βουίζοντας μέσα στα πλευρά μου, αναδιαμορφώνοντας τα απομεινάρια.
Αν ήξερες αυτή την καταιγίδα που κράτησα κρυμμένη μέσα μου,
Θα σπάγαμε και οι δύο, αλλά εγώ εξακολουθώ να κρύβομαι.
Παγιδευμένος σε αυτή τη μάχη, φοράω βαριές αλυσίδες,
Κάθε στιγμή που χάσαμε, αντέχω όλους τους πόνους.
Χαμένος στις ηχώ κάθε λέξης που είπες,
Ακόμα σε ποθώ, σε μια σιωπή τρόμου.
[Ρεφρέν]
Καταραμένη η περηφάνια μου, το σιωπηλό μαχαίρι,
Ανταγωνιζόμενος για τη νίκη ενώ χάνω τη ζωή μου.
Μετατρέπει την καρδιά μου σε πέτρα, με στεφανώνει μόνη,
Ανάθεμα την υπερηφάνειά μου, την καταστροφή μου, τον θρόνο μου.
[Κλείσιμο]
Έτσι μένω εδώ, με σκιές που με ακολουθούν,
Κάθε σκέψη για σένα είναι οξεία, η καρδιά μου πονάει.
Αλλά δεν θα σου δείξω πόσο πολύ πονάω.
Θα γράψω «Μου λείπεις» και μετά θα πατήσω backspace.
Greek