Ένα κείμενο για όσους ακόμη θυμούνται τι σημαίνει “άνθρωπος”

GEWKWN: Ζούμε σε μια εποχή που μοιάζει φωτεινή, αλλά είναι σκοτεινή.

Μια εποχή γεμάτη τεχνολογίες, αλλά άδεια από καρδιά. Ο 21ος αιώνας, με όλα του τα θαύματα, έγινε τελικά ο αιώνας της πνευματικής χρεοκοπίας.

Οι άνθρωποι σήμερα κοιτούν γύρω τους και δεν βλέπουν συνανθρώπους, βλέπουν ανταγωνιστές.

Αντί να χτίζουν γέφυρες, χτίζουν τείχη. Αντί να προσφέρουν, απαιτούν. Αντί να αγαπούν, πολεμούν.

Παιδιά πεθαίνουν από την πείνα. Άμαχοι συνθλίβονται κάτω από τις οβίδες “μεγάλων συμφερόντων”.

Οι κυβερνήσεις ξοδεύουν τρισεκατομμύρια για πολέμους, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν καθαρό νερό.

Οι λέξεις “δικαιοσύνη”, “αλληλεγγύη”, “συμπόνια” έγιναν αφηρημένες έννοιες, διακοσμητικές στα λόγια, απούσες στα έργα.

Και το χειρότερο; Ο Χριστός έγινε μόδα, όχι πίστη. Οχι τρόπος ζωής. Τον σταυρώνουμε ξανά και ξανά κάθε μέρα. Οχι με καρφιά, αλλά με την αδιαφορία μας. Όμως δεν είναι αργά για όλους.

Υπάρχουν ακόμη ψυχές που πονούν για τον άλλον. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που σκύβουν να σηκώσουν τον πεσμένο. Άνθρωποι που δίνουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα, που δακρύζουν μπροστά στην αδικία, που ελπίζουν, κόντρα σε όλα.

Σε αυτούς μιλώ τώρα.

Σε σένα, που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και κάτι μέσα σου καίει. Που δεν βολεύεσαι με τον κόσμο όπως είναι. Που νιώθεις ότι κάτι πρέπει να αλλάξει πρώτα μέσα μας, μετά γύρω μας.

Η ανθρωπότητα ίσως χρειάζεται ένα ξεκαθάρισμα. Όχι με φωτιά, αλλά με μετάνοια. Όχι με βία, αλλά με στροφή προς το φως.

Ίσως το παρελθόν να έχει δει κι άλλες καταστροφές. Ίσως και τώρα να βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμη. Αλλά κάθε καταστροφή κρύβει μέσα της τη δυνατότητα για αναγέννηση.

Η ελπίδα δεν πέθανε. Απλώς χρειάζεται λίγους γενναίους να την υπερασπιστούν.

Αν είσαι ένας απ’ αυτούς, μην σωπάσεις. Μίλησε. Ζήσε. Αγάπα. Και γίνε φως, εκεί που όλοι έμαθαν να ζουν στο σκοτάδι.

Ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να φτιάξει θρησκείες. Ήρθε για να σώσει τις ψυχές.

Και όμως, σήμερα Τον φυλακίσαμε μέσα σε ναούς πολυτελείας, σε λόγια μεγάλα, σε τύπους και εθιμοτυπίες.

Φτιάξαμε εικόνες Του, μα ξεχάσαμε την εικόνα Του στον διπλανό μας.

Φτιάξαμε ύμνους, αλλά σιγήσαμε μπροστά στην αδικία.

Πώς είναι δυνατόν να λεγόμαστε “Χριστιανοί” όταν περνάμε δίπλα από τον πεινασμένο και γυρίζουμε το βλέμμα; Όταν ταΐζουμε την ψευδαίσθηση και όχι την πείνα του αδελφού μας;

Όταν η προσευχή έγινε ψίθυρος συμφέροντος, όχι κραυγή ταπείνωσης;

Ο Χριστός δεν κατοικεί στα χρυσά κηρύγματα.

Κατοικεί στο κατάμαυρο βλέμμα του πονεμένου, στο δάκρυ της μάνας που έχασε το παιδί της στον πόλεμο, στο βλέμμα του αστέγου που έγινε αόρατος στην πόλη…….Εκεί είναι ο Θεός………Εκεί Σταυρώνεται ξανά.

Και ξέρεις ποιος Τον σταυρώνει; Εμείς.

Με την σιωπή μας, με την απληστία μας, με την αδιαφορία που έγινε καθεστώς. Η σύγχρονη εποχή έχει όλους τους Θεούς… εκτός από τον αληθινό.

Έχουμε θεοποιήσει την ύλη, το σώμα, την εξουσία, την γνώση, την τεχνολογία. Και όσο ανεβαίνουμε τεχνητά προς τον “ουρανό”, τόσο γκρεμιζόμαστε εσωτερικά.

Ο κόσμος τρέχει χωρίς κατεύθυνση, και κάθε έθνος πιστεύει ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος. Οι ισχυροί υψώνουν τον πύργο τους, μα έρχεται πτώση. Γιατί ο Θεός, όσο υπομονετικός κι αν είναι, δεν εμπαίζεται.

Και ναι, ίσως χρειαστεί ένα ξεκαθάρισμα. Όχι για να αφανίσει ο Θεός τον άνθρωπο, αλλά για να καθαρίσει τον άνθρωπο από το σκοτάδι του. Ίσως να ζούμε σε μία προτελευταία ώρα της Ιστορίας, ίσως και στην τελευταία.

Όμως η ελπίδα υπάρχει. Όχι σε βασιλείς, όχι σε συστήματα, όχι σε κόμματα.

Η ελπίδα έχει Όνομα: Ιησούς Χριστός.

Αυτός που επέλεξε να πεθάνει, ενώ μπορούσε να κατεβάσει λεγεώνες Αγγέλων. Αυτός που έπλυνε πόδια, ενώ Του άξιζαν στέμματα.Αυτός που είπε:

«Ὅ,τι ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.» (Ματθ. 25:40)

Όποιος βρει ξανά τον Χριστό, θα ξαναβρεί και τον άνθρωπο. Όποιος κοιτάξει τον πλησίον με αγάπη, αγγίζει το Πρόσωπο του Θεού. Και όποιος ζήσει με ταπείνωση, θυσία και αλήθεια, γίνεται άξιος του παραδείσου, ακόμη κι αν ζει σε μια γη που μοιάζει κόλαση.

Μην χάσεις την ανθρωπιά σου. Μην ντραπείς να είσαι καλός, σε έναν κόσμο που έχει μάθει να επαινεί το αντίθετο. Μην σιωπάς μπροστά στην αδικία.

Και πάνω απ’ όλα, γύρνα στον Χριστό. Όχι σε έναν Χριστό φτιαγμένο στα μέτρα μας, αλλά στον ζωντανό Χριστό του Ευαγγελίου.

Γιατί στο τέλος, μόνο η αγάπη θα κριθεί. Και εκεί, δεν θα μετράει τι είχαμε, αλλά τι δώσαμε.

Πολλοί λένε: “Αν υπάρχει Θεός, γιατί δεν κάνει κάτι;”

Αλλά κανείς δεν ρωτά: “Αν υπάρχω εγώ, γιατί δεν κάνω κάτι;”

Ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος εγκατέλειψε τον Θεό.

Ο Θεός δεν έπαψε ποτέ να μιλά, μιλά μέσα από τη σιωπή του πεινασμένου, την κραυγή του αδικούμενου, τον αναστεναγμό του παιδιού που δεν πρόλαβε να ζήσει.

Μα ποιος ακούει;

Ποιος, από εμάς που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με εικόνες, ψέματα, φτηνές απολαύσεις, εικονική ζωή, έχει καρδιά καθαρή να διακρίνει τη φωνή Του; Και ποιος αντέχει να δει κατάματα την αλήθεια; Γιατί η Αλήθεια δεν είναι φιλοσοφία. Η Αλήθεια έχει Πρόσωπο.

«Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή.» (Ἰωάν. 14:6)

Αν ο Χριστός ήταν σήμερα ανάμεσά μας, πάλι δεν θα Τον αναγνωρίζαμε. Δεν θα Τον χωρούσε ο κόσμος μας. Γιατί ο κόσμος σήμερα αγαπά τα ψεύτικα. Λατρεύει ότι του γυαλίζει, όχι ότι τον σώζει. Και έτσι, σταυρώνει τον Χριστό ξανά……Όχι σε ξύλινο σταυρό, αλλά σε έναν σταυρό λήθης, κοσμικής σκληρότητας και πνευματικής νεκρότητας.

Μα και πάλι, Εκείνος δεν αποσύρεται. Περιμένει.

Περιμένει να Τον καλέσουμε, όχι με λόγια, αλλά με μετάνοια. Με δάκρυα καρδιάς, όχι με τελετές. Με διάθεση να αλλάξουμε, όχι να Τον χρησιμοποιήσουμε.

Ίσως σήμερα, το μεγαλύτερο θαύμα, δεν είναι να θεραπευτεί ένας παράλυτος….. Αλλά να συγκινηθεί μια πέτρινη καρδιά.

Να γίνει φλόγα μια ψυχή που είχε νεκρωθεί από την αμαρτία, τον εγωισμό, την αδιαφορία.

Ο κόσμος δεν θα αλλάξει από πολιτικές. Ο κόσμος δεν θα σωθεί από επιστημονικά επιτεύγματα. Ο κόσμος αλλάζει όταν αλλάζει ο άνθρωπος.

Κι ο άνθρωπος αλλάζει μόνο όταν βρει τον Θεό. Όχι στα παχιά λόγια, αλλά στην ταπείνωση. Όχι στην επίδειξη, αλλά στην προσευχή του κελιού, του δρόμου, της καρδιάς.

Όχι στα θαύματα που εντυπωσιάζουν, αλλά στο θαύμα της εσωτερικής μεταμόρφωσης.

Κλείσε τα μάτια σου στον θόρυβο του κόσμου

Και άκου τη σιωπή του Θεού. Είναι εκεί. Περιμένει. Μην περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος. Άλλαξε εσύ. Κι έτσι, ένας καινούριος κόσμος ίσως ξεκινήσει μέσα σου.

Το Φως δεν έσβησε. Το σκεπάσαμε. Ο κόσμος μας μοιάζει χαμένος, μα δεν είναι καταδικασμένος. Γιατί όσο υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που αγαπά αληθινά, έστω ένας που γονατίζει ταπεινά και όχι υποκριτικά, έστω ένας που δακρύζει όχι από θλίψη, αλλά από πνευματικό πόθο, τότε ο Θεός δεν θα σιωπήσει.

Ο Χριστός δεν θα επιστρέψει σε μια τέλεια κοινωνία.

Θα επιστρέψει σε έναν κόσμο σαν τον δικό μας, σαπισμένο, διαλυμένο, πληγωμένο.

Όπως ακριβώς ήρθε την πρώτη φορά, για να σώσει, όχι να τιμωρήσει.

Αλλά αυτή τη φορά, θα έρθει ως Κριτής. Και δεν θα μας ρωτήσει αν ήμασταν “καλοί άνθρωποι” με κοσμικά μέτρα. Θα μας ρωτήσει:

“Αγάπησες; Έδειξες έλεος; Με αναγνώρισες στον αδελφό σου;”

Και τότε θα σιωπήσουν οι δικαιολογίες. Θα καεί κάθε μάσκα, κάθε ιδεολογία, κάθε προσωπείο.

Γι’ αυτό σήμερα, τώρα, είναι η ώρα να ξυπνήσουμε. Όχι από φόβο, αλλά από φόβο Θεού, τον μόνο που σώζει. Όχι για να σωθούμε μόνοι, αλλά για να φέρουμε κι άλλους στο φως.

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ……. Συγχώρεσε μας για την αδιαφορία, για τον εγωισμό που μας τύφλωσε, για τη σιωπή μας μπροστά στο άδικο, για την υποκρισία μας μπροστά στο Άγιο.

Δίδαξέ μας ξανά να είμαστε άνθρωποι. Βάλε στις καρδιές μας τη δίψα για Αλήθεια.

GEWKWN