Η αμερικανική εξέγερση κατά της πράσινης ενέργειας έχει αρχίσει

Ο μόνος τρόπος για να προστατέψετε την πόλη σας από την καταστροφή που ακολουθεί πάντα της ανεμογεννητριες και τους ηλιακούς συλλέκτες είναι να αποτρέψετε την κατασκευή τους εξαρχής. Πέρα από το θέαμα, την ηχητική κόπωση, τη ρύπανση, τα νεκρά πουλιά κ.λπ., οι τιμές του ηλεκτρικού σας ρεύματος θα εκτοξευθούν στα ύψη. Πολλές πόλεις το καταλαβαίνουν επιτέλους αυτό και λένε ΟΧΙ ΑΛΛΟ! ⁃ TN Editor

Σε μια ιστορία γεμάτη με όλες τις συνήθεις αφηγήσεις κινδυνολογίας για το κλίμα, η USA Today αναφέρθηκε πρόσφατα στην αυξανόμενη κίνηση των τοπικών κυβερνήσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες να αρνηθούν να επιτρέψουν ανεπιθύμητες αιολικές και ηλιακές βιομηχανικές εγκαταστάσεις στη δικαιοδοσία τους.

Αφού έστησε το σκηνικό παπαγαλίζοντας τους στόχους της κυβέρνησης Μπάιντεν για “100% καθαρή ενέργεια μέχρι το 2035, ένας στόχος που εξαρτάται από την κατασκευή μεγάλης κλίμακας ηλιακών και αιολικών εγκαταστάσεων”, η USA Today επισημαίνει την πραγματικότητα ότι τέτοιες μεγάλες, παρεμβατικές, άσχημες και καταστροφικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις έχουν απορριφθεί από διπλάσιες νομαρχιακές κυβερνήσεις από όσες τις ενέκριναν. Οι συντάκτες παραπονιούνται ότι οι απορρίψεις προκύπτουν από κάποιο συνδυασμό “απόλυτων απαγορεύσεων, μορατόριουμ, κατασκευαστικών εμποδίων και άλλων όρων που δυσχεραίνουν την οικοδόμηση της πράσινης ενέργειας”, αλλά δεν συνεχίζουν να περιγράφουν γιατί γίνονται αυτές οι απορρίψεις.

Με απλά λόγια, αυτές οι τεράστιες βιομηχανικές περιοχές – απλά πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τον φιλικά ηχηρό όρο “φάρμες” για να τις περιγράψουμε – δημιουργούν κάθε είδους αρνητικές συνέπειες για τις τοπικές κοινότητες. Συνέπειες όπως ο δυνατός θόρυβος από τις ανεμογεννήτριες, εκατοντάδες νεκρά πουλιά και νυχτερίδες διασκορπισμένα στην ύπαιθρο, χιλιάδες στρέμματα παραγωγικών γεωργικών ή κτηνοτροφικών εκτάσεων που τίθενται εκτός παραγωγής για πολλά χρόνια, αν όχι μόνιμα, χαλασμένη θέα, τεράστια “νεκροταφεία” γεμάτα με πτερύγια 150 ποδιών και ηλιακούς συλλέκτες που ξεφυτρώνουν παντού, και επιπτώσεις στον τοπικό άνεμο και τα καιρικά φαινόμενα που μόλις τώρα αρχίζουν να γίνονται κατανοητά.

Αυτές οι συνέπειες και άλλες έχουν γίνει όλο και πιο σαφείς όσο περνάει ο καιρός, και αυτό δυσκολεύει τους προγραμματιστές να κερδίσουν την αποδοχή των κοινοτήτων που θα λειτουργούσαν ως οικοδεσπότες. Οι αντιδράσεις αυτές είναι πιθανό να γίνουν πιο έντονες τα επόμενα χρόνια, καθώς γίνεται σαφές στους πολίτες ότι οι κυβερνήσεις των κρατών τους απέτυχαν να θεσπίσουν αποτελεσματικές ρυθμιστικές δομές που απαιτούν την έγκαιρη και πλήρη απόσυρση και αποκατάσταση αυτών των βιομηχανικών χώρων όταν λήξει η ωφέλιμη ζωή τους. Μέχρι τότε, οι χώροι αυτοί θα έχουν πιθανότατα πωληθεί από τους μεγάλους εργολάβους που τους κατασκεύασαν σε μικρότερες εταιρείες, οι οποίες είναι απίθανο να είναι σε θέση να αναλάβουν το τεράστιο κόστος που συνεπάγεται η πλήρης απομάκρυνση και αποκατάσταση.

Αλλά μέχρι τότε, θα είναι πολύ αργά για τις κοινότητες να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους. Ο μόνος πραγματικός τρόπος για να προστατευτεί μια πόλη ή μια κομητεία από αυτές τις μυριάδες επιπτώσεις είναι να αρνηθεί να επιτρέψει την κατασκευή τους.

Ευτυχώς, το νομικό σύστημα των ΗΠΑ έχει δημιουργηθεί με τρόπο που προστατεύει τα δικαιώματα όλων των ενδιαφερομένων σε κάθε βιομηχανική ανάπτυξη. Αυτοί οι ενδιαφερόμενοι περιλαμβάνουν τους τοπικούς πολίτες, τις επιχειρήσεις τους, τις τοπικές υποδομές τους, τους αρχαιολογικούς χώρους τους και τους κυβερνητικούς φορείς τους – αυτά είναι δεδομένα. Αλλά η κοινωνία των ΗΠΑ θεώρησε σκόπιμο να επεκτείνει ανάλογη προστασία και στα ζώα, τα φυτά, το νερό και τον αέρα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών.

Κάθε φορά που ακούμε τους κατασκευαστές ενεργειακών ή άλλων βιομηχανικών έργων να παραπονιούνται για τις χρονοβόρες και πολύπλοκες διαδικασίες αδειοδότησης με τις οποίες πρέπει να συμμορφωθούν, πρέπει να θυμόμαστε ότι σχεδόν όλα τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουν για να λάβουν τις άδειές τους σχετίζονται με κανονισμούς που έχουν σχεδιαστεί για την προστασία αυτών των δικαιωμάτων των ενδιαφερομένων μερών. Στις ΗΠΑ, οι κανονισμοί αυτοί αφορούν σημαντικά περιβαλλοντικά νομοθετήματα, όπως ο νόμος για τον καθαρό αέρα, ο νόμος για το καθαρό νερό, ο νόμος για τα απειλούμενα είδη, ο νόμος για την εθνική περιβαλλοντική πολιτική και άλλοι, όπως ο νόμος για τις αρχαιότητες. Ο όρος “εξορθολογισμός της αδειοδότησης” είναι στην πραγματικότητα κωδικός για την περικοπή της προστασίας αυτών των ενδιαφερομένων μερών.

Αυτός είναι ο σαφής συμβιβασμός με τον οποίο οι ΗΠΑ και άλλες δυτικές δημοκρατίες πρέπει να παλέψουν, αν θέλουν να επιτύχουν τους κλιματικούς τους στόχους. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ουσιαστικά κάθε “λύση” που έχει προωθηθεί από την κοινότητα των κινδυνολόγων για το κλίμα και τις παγκοσμιοποιητικές ελίτ που προωθούν την ατζέντα τους απαιτεί την εφαρμογή αυταρχικών πολιτικών που έχουν σχεδιαστεί για να μειώσουν τα δικαιώματα των ενδιαφερομένων, να επιλέξουν νικητές και ηττημένους στην αγορά και να αναγκάσουν τους απρόθυμους καταναλωτές να πληρώσουν το τίμημα.

Αυτού του είδους οι αναγκαστικές λύσεις είναι στην πραγματικότητα ασύμβατες με τη διατήρηση μιας ελεύθερης κοινωνίας που προστατεύει τα δικαιώματα όλων των ενδιαφερομένων. Αυτή η πραγματικότητα είναι το κεντρικό αίνιγμα αυτής της εξαναγκαστικής, βαριά επιδοτούμενης ενεργειακής μετάβασης – η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου μετάβαση – και είναι ο λόγος για τον οποίο τόσες πολλές τοπικές κυβερνήσεις απορρίπτουν αυτές τις προτεινόμενες βιομηχανικές περιοχές. Οι κινδυνολόγοι του κλίματος το καταλαβαίνουν αυτό, γι’ αυτό και η ρητορική τους γίνεται όλο και πιο τσιριχτή και θερμή με την πάροδο του χρόνου.

Στις δημοκρατίες, αποφασίζουμε για σημαντικά ζητήματα όπως αυτό μέσω εκλογών. Εφόσον διασφαλίζουμε ότι οι εκλογές αυτές διεξάγονται ελεύθερα και δίκαια, φαίνεται απίθανο οι ψηφοφόροι να είναι πρόθυμοι να παραδώσουν τα δικαιώματά τους υπέρ της επίτευξης νεφελωδών κλιματικών στόχων.