Tὸ μεγαλύτερο θαῦμα εἶναι ἡ μετάνοια

Κάποτε εἶπε στὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Διάλογο ὁ μαθητὴς του Πέτρος: «Πάτερ, θεωρῶ ὅτι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει, εἶναι ἡ ἀνάσταση ἑνὸς νεκροῦ». Καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος τοῦ ἀπάντησε: «Ἂν δοῦμε τὰ πράγματα ἐπιφανειακά, τότε πράγματι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα εἶναι ἡ σωματικὴ ἀνάσταση ἑνὸς νεκροῦ. Ἂν ὅμως τὰ δοῦμε βαθύτερα καὶ οὐσιαστικά, τότε τὸ μεγαλύτερο θαῦμα εἶναι ἡ μετάνοια ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου. Γιατί στὴν περίπτωση τῆς σωματικῆς ἀνάστασης, ξαναγυρίζει στὴ ζωὴ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖο πάλι θὰ πεθάνει. Ἐνῶ στὴν περίπτωση τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀνίσταται ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ ζήσει αἰώνια».

Ὁ ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος λέει, ὅτι «ἐκεῖνος ποὺ συναισθάνθηκε καὶ μετανόησε εἰλικρινὰ καὶ ἔμπρακτα γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ἀνασταίνει σωματικὰ νεκροὺς μὲ τὴν προσευχή του». Γι\’ αὐτό, καὶ ὅταν πᾶμε νὰ κοινωνήσουμε, μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Μεταφραστὴ προσευχόμαστε: «Κύριε, ἐσὺ ποὺ μὲ τὴν τριήμερη καὶ ζωηφόρο σου Ἀνάσταση ἀνέστησες τὸν προπάτορά μας Ἀδάμ, ἀνάστησέ με κι ἐμένα ποὺ κατρακύλησα στὴν ἁμαρτία, δείχvοvτάς μου τρόπους νὰ μετανοῶ». Ἄρα μόνο τότε γευόμαστε τοὺς καρποὺς τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τώρα, ὅταν ἀνασταίνουμε τὸν ἑαυτό μας στὴ συνεχῆ ὑπακοὴ τοῦ θελήματός του: ἀνάσταση γιὰ προσευχή, ἀνάσταση γιὰ νηστεία, ἀνάσταση γιὰ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀνάσταση γιὰ συγχώρηση καὶ εὐσπλαχνία πρὸς τοὺς ἄλλους, ἀνάσταση γιὰ τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν.

Μόνο μὲ μία τέτοια ἀνάσταση διαρκοῦς μετανοίας, ἡ ἀνάσταση τοῦ σώματός μας, ποὺ -οὕτως ἢ ἄλλως θὰ γίνει- τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, θὰ ὁλοκληρώσει τὴ μετοχή μας στὴ χαρὰ τῆς αἰώνιας ζωῆς κοντά του. Αὐτὸς ὁ συνεχὴς ἀγώνας μετανοίας εἶναι καὶ «ἡ πρώτη ἀνάσταση», γιὰ τὴν ὁποία μιλάει ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη: «Μακάριος καὶ ἅγιος ὁ ἔχων μέρος ἐν τῇ ἀναστάσει τῇ πρώτῃ· ἐπὶ τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν» (Ἀποκ. 20,5). Μὲ ἄλλα λόγια: Ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ ὁριστικὸς χωρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸ κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία, δὲν θὰ ἀπειλήσει κανέναν ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ ἀγωνίζονται ἐδῶ καὶ τώρα γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ «πρώτη ἀνάσταση». Δὲν ὑπάρχει πιὸ παρήγορη προφητεία ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια. Μόνο ποὺ εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δὲν θὰ ἐπαληθευτεῖ χωρὶς τὴ δική μας ἐλεύθερη συμμετοχή.

π.Λαμπρόπουλος Βαρνάβας