Και συνεχίζουμε… εντροπια μαθημα Νο2…

………..μηπως τελικα….η τελική αποστολή της ζωής… είναι να δημιουργήσει πλάσματα που θα καταφέρουν τελικά να παράγουν περισσότερο έργο από την ενέργεια που θα καταναλώνουν?……

…να φθείρουν λιγότερο από όσο θα βελτιώνουν…??

άρα να καταφέρουν να σώσουν το σύμπαν από τον περίφημο «θερμικό θάνατο….. ???

….ζούμε στην εποχή της φθοράς, στην κάθοδο σε ένα σκοτεινό και παγωμένο θερμικό θάνατο, σε μια καθημερινή πορεία προς το μηδέν, και όχι προς κάποια θεϊκή «τελείωση». Ο κάθε αγώνας μας έχει νόημα, μονάχα όταν βαδίζει ενάντια στην εντροπία… ενάντια στο χρόνο, ενάντια στο θάνατο….

Και κάθε πλάσμα που πεθαίνει χωρίς να βοηθήσει να κάνουμε ένα βήμα προς την «εποχή της δημιουργίας», τη μελλοντική στιγμή που το σύμπαν θα σταματήσει να φθείρεται, είναι ένα πλάσμα που πέθανε χωρίς να καταφέρει τίποτε, είναι ένας σύμμαχος του κενού, του τέλους, του σκοταδιού…

…Η απειλή αυτού του θερμικού θανάτου ολόκληρου του Σύμπαντος, είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο το σύμπαν-matrix… επιβραβεύει τη συνεχή εργασία και αυτοβελτίωση, και ίσως είναι η απόλυτη δικαιολογία για τη σκληρότητα που βιώνουμε καθημερινά…

Μια σκέψη που πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας όταν μιλάμε για τη «σκληρότητα του κόσμου», είναι πως κι εμείς οι ίδιοι είμαστε τα παιδιά των νικητών, τα παιδιά των πλασμάτων που κατάφεραν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες, πάλεψαν με τις υπερβολικές απαιτήσεις του κόσμου, κι όχι μόνο κατάφεραν να επιβιώσουν, αλλά κατάφεραν να φέρουν στον κόσμο κι άλλους ανθρώπους, να τους μεγαλώσουν και να τους τροφοδοτήσουν με τα απαραίτητα όπλα για να συνεχίσουν κι εκείνοι τον πόλεμο. Και ο πόλεμος δεν θα τελειώσει παρά μόνο τη στιγμή που η εντροπία, η φθορά δηλαδη, θα σταματήσει να είναι δυνατότερη από τη δημιουργία…

Η ανθρωπότητα μοιάζει να καμαρώνει για την επιτυχία του Πολιτισμού, αλλά όπως διαπιστώνουμε καθημερινά, η σταθερότητα που επιβάλλει…είναι κάτι που η φύση δεν θέλει πραγματικά.

Για αυτό λοιπόν το Σύμπαν γύρω μας, μας βάλλει καθημερινά ενάντια στη σταθερότητα των ανθρώπων…
Μας επιτίθεται συνεχώς με νέα προβλήματα, με νέες ασθένειες, με νέους κινδύνους. Μας πιέζει να εγκαταλείψουμε την κάθε πεποίθησή μας ότι τα πράγματα είναι σταθερά και αμετακίνητα.

….Για αυτό μας πληγώνει στα πιο αδύναμα σημεία μας, δεν μας δίνει αυτά που επιθυμούμε, μας πολεμά και στο τέλος μας σκοτώνει, αν και μας δίνει ταυτόχρονα κάθε φορά την υπόνοια ότι υπάρχει τρόπος διαφυγής από όλα αυτά…
Το Σύμπαν μοιάζει να περιμένει από εμάς να σκαρφιστούμε τρόπους και κόλπα, να εξελιχθούμε και να γίνουμε επιθετικότεροι, να εντοπίσουμε μέσα μας τα χαοτικά εκείνα στοιχεία που θα μπορούσαν να γίνουν εργαλεία και όπλα, για να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάρα που βαραίνει το Σύμπαν κι εμάς τους ίδιους μαζί…

Ίσως, ο Θεός (αν θέλετε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη ) να συνειδητοποεί πως και ο ίδιος είναι ένα στιγμιαίο φαινόμενο, μια διακύμανση του κενού, και πως είναι καταδικασμένος να εξαφανιστεί στο επόμενο κοσμικό δευτερόλεπτο (που μπορεί να είναι ένα πολύ μεγάλο ανθρώπινο χρονικό διάστημα, αλλά μια στιγμή μονάχα για το σύμπαν).
Εξαιτίας της αγωνίας του επερχόμενου χαμού του, ο Θεός χώρισε, λοιπόν, τον εαυτό του σε δισεκατομμύρια κομμάτια και έδωσε, στο καθένα από αυτά, την ευκαιρία να ανακαλύψει τον τρόπο να ξεπεράσει τον εαυτό του.

..Έτσι, όταν κάποια στιγμή οι «διαχωρισμένοι» εαυτοί επανασυνδεθούν, το αποτέλεσμα θα περιέχει μεγαλύτερη συνείδηση και μεγαλύτερη ουσία από όση η αρχική θεϊκή μάζα…

Όλα αυτά μας φέρνουν μπροστά σε μια υπόθεση…

Ίσως, αντίθετα με αυτό που νομίζουμε, να μην είμαστε εμείς που προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τη φυλακή του Σύμπαντος.

Ίσως το ίδιο το Σύμπαν, εκφρασμένο μέσα από εμάς, προσπαθεί να ξεφύγει από το προδιαγεγραμμένο μέλλον του….άρα για ποια προφητεία μιλάνε κάποιοι?..

Για αυτό μας εφοδίασε με δυνατότητες και μηχανισμούς όπως η αυτοσυνείδηση, που δεν έχουν καμιά σχέση με τη μηχανιστική πλευρά της επιβίωσης…. Μηχανισμούς όπως τη φαντασία, τη συνείδηση, την αγωνία για να δούμε πέρα από αυτό που βλέπουμε αυτή τη στιγμή, την ανάγκη για «απόδραση»….αυτό δίδαξε και ο Ιησούς μέσω της χριστικης ενεργειας άλλωστε πως να απελευθερωθείς!

Τα κύτταρά μας και τα σώματά μας, ίσως είναι επίτηδες τόσο προβληματικά, ώστε να συνειδητοποιήσουμε την πεπερασμένη φύση μας, ώστε να νιώσουμε θλίψη για τη μικρότητά μας, έτσι ώστε να επαναστατήσουμε κάποτε απέναντι στο ίδιο το εγώ μας, απέναντι στο κυτταρικό DNA και στα δίκτυα που μας κατασκευάζουν και μας κάνουν αυτό που είμαστε…αλλά χωρίς τεχνολογική υποστήριξη μόνο με “ξύπνημα της συνείδησης”

Με αυτή τη λογική, το matrix είμαστε εμείς οι ίδιοι, και παλεύουμε να ξεφύγουμε μονάχα από τον εαυτό μας και την αναπόφευκτη κατάληξή μας …..

Ακαθίστη Βεκρή

πηγη