Ο Ομπάμα έχει απογοητεύσει το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που πίστεψαν σ’αυτόν

Τι είναι τελικά ο Μπαράκ Ομπάμα; Ενας πολιτικός που οι πράξεις του πρέπει να κρίνονται με ψυχραιμία ή μια φιγούρα από ένα παραμύθι που αποτελεί αντικείμενο … είτε λατρείας είτε μίσους; Εδώ και δύο χρόνια, οι περισσότεροι από αυτούς που ήθελαν παθιασμένα να νικήσει τον Τζον Μακέιν παρακολουθούν τις κινήσεις του μέσα από ένα διαστρεβλωτικό προβολέα.

Όταν ο Ομπάμα αρνήθηκε να σταματήσει τις επικίνδυνες πρακτικές των τραπεζών, οι οπαδοί του κοίταξαν από την άλλη μεριά. Όταν τριπλασίασε τα στρατεύματα στο Αφγανιστάν και έδωσε άδεια για επιθέσεις στο Πακιστάν που πύκνωσαν τις γραμμές των μουτζαχεντίν, έκαναν ότι δεν άκουγαν. Όταν αρνήθηκε να προχωρήσει σε μείωση των ρυπογόνων εκπομπών, ασχολιόντουσαν μ’άλλα. Κι όταν σε μια εβδομάδα ηττηθεί στις ενδιάμεσες εκλογές – αφού δεν παρουσίασε και πολλά πράγματα στους ψηφοφόρους – θα σπεύσουν να θρηνήσουν.

Η λαχτάρα πολλών ανθρώπων να γίνει ο Ομπάμα ο νέος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, γράφει ο Γιόχαν Χάρι στην Ιντιπέντεντ, τους εμπόδισε να τον πιέσουν να λάβει συγκεκριμένα προοδευτικά μέτρα.

Όμως η πολιτική δεν είναι παραμύθι. Κι όποιος μένει στα προσωπικά συναισθήματα χάνει την ουσία, που είναι η διαφθορά στον πυρήνα της αμερικανικής πολιτικής.

Οποιος θέλει να είναι υποψήφιος για κάποιο αξίωμα, πρέπει να συγκεντρώσει τεράστια ποσά από τις εταιρείες και τους πλουσίους. Και για να του δώσουν χρήματα οι εταιρείες, πρέπει να πειστούν ότι όταν εκλεγεί στο συγκεκριμένο αξίωμα θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Αν πει ότι θα τις ελέγξει και θα τις φορολογήσει, δεν θα πάρει δεκάρα και θα μείνει σπίτι του.

Ο Ομπάμα το γνωρίζει αυτό. Το 2006 δήλωσε ότι το να παίρνεις χρήματα από τους πλούσιους είναι το προπατορικό αμάρτημα οποιουδήποτε θέτει υποψηφιότητα για ο,τιδήποτε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ουάσινγκτον, είπε, είναι ανοιχτή μόνο για εκείνους που έχουν τα περισσότερα χρήματα. Η Goldman Sachs, για παράδειγμα, χρηματοδότησε τόσο τον Ομπάμα όσο και τον Μακέιν, για να είναι σίγουρη ότι όποιος εκλεγεί θα βρίσκεται στο πλευρό της.

Ο Ομπάμα ήλθε στην εξουσία χάρις στις «δωρεές» – που στην πραγματικότητα είναι επενδύσεις – της Goldman, της JPMorgan Chase, της Citigroup, της IBM, της Morgan Stanley, της General Electric και άλλων εταιρειών. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι υπηρέτησε τα δικά τους συμφέροντα, που είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα των πολιτών. Η πρώτη του απόφαση μετά τις εκλογές ήταν να ορίσει μια οικονομική ομάδα η οποία αποτελούνταν από τους ανθρώπους που προκάλεσαν την κρίση. Οι άνθρωποι αυτοί εξασφάλισαν ότι τα μπόνους των τραπεζιτών θα συνέχιζαν να ρέουν και οποιοσδήποτε έλεγχος θα ήταν χαλαρός. «Εξακολουθούμε να οδηγούμε σε έναν ορεινό δρόμο γεμάτο στροφές, αλλά αυτή τη φορά με πιο γρήγορο αυτοκίνητο», προειδοποιεί ο Νιλ Μπαρόφσκι, επιθεωρητής του Υπουργείου Οικονομικών.

Οι επιχειρήσεις κερδίζουν πολλά από τις επενδύσεις τους στον Ομπάμα. Τα δύο τρίτα δεν πληρώνουν φόρους, ενώ μπορούν να ασκήσουν βέτο σε οποιοδήποτε νόμο απειλεί τα βραχυπρόθεσμα κέρδη τους. Ο Ομπάμα – και οποιοσδήποτε πρόεδρος – το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τις πείσει να δεχθούν κάποια διακοσμητικά μέτρα που θα εκτονώσουν την οργή της κοινής γνώμης.

Ένα παράδειγμα είναι η περιβόητη μεταρρύθμιση της υγείας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο πεδίο αυτό είναι η παρέμβαση των ασφαλιστικών εταιρειών ανάμεσα στον ασθενή και τον γιατρό του με σκοπό να απορρίπτουν οποιαδήποτε απαίτηση του πρώτου και να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους. Κάθε χρόνο πεθαίνουν στην Αμερική για τον λόγο αυτό 45.000 άνθρωποι. Ο Ομπάμα μπορούσε να σώσει αυτές τις ζωές με ένα εργαλείο: τη δημόσια επιλογή, δηλαδή ένα κρατικό ασφαλιστικό πρόγραμμα που θα εξασφαλίζει περίθαλψη σε όλους. Η επιλογή αυτή είχε την υποστήριξη του 61% των Αμερικανών. Αλλά έβρισκε αντίθετες τις εταιρείες. Κι έτσι ο Ομπάμα έκανε πίσω.

Ολη αυτή η διαφθορά σημαίνει ότι ο Ομπάμα έχει ελάχιστα να επιδείξει στον αμερικανικό λαό. Πιστεύει βέβαια πως κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί σε ένα διεφθαρμένο σύστημα. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος δρόμος. Θα μπορούσε να μιλήσει για τα πραγματικά προβλήματα, κι αν οι διεφθαρμένες εταιρείες και οι διεφθαρμένοι γερουσιαστές προσπαθούσαν να τον σταματήσουν, να τους καταγγείλει ενώπιον του αμερικανικού λαού. Θα μπορούσε να κηρύξει μια μαζική εκστρατεία για την υποστήριξη της δημοκρατικής διαδικασίας όπως έκανε ο Ρούσβελτ – και τα κατάφερε.

Σήμερα, καταλήγει ο βρετανός αρθρογράφος, αν πρέπει να κλάψουμε για κάποιον, δεν είναι για τον ισχυρότερο άνθρωπο στον κόσμο που θα χάσει από τους φανατικούς του Κινήματος του Τσαγιού, αλλά για όλους εκείνους που χάνουν τα σπίτια τους εξαιτίας των αποφάσεών του.