Τα MetaNews όπως θα έπρεπε να είναι

Ο Στραγγαλισμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από την ίδια την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών

Στις 8 Δεκεμβρίου 2021, η Michelle Bachelet, επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, με δημόσια δήλωσή της άνοιξε τις εργασίες Σεμιναρίου με θέμα “Καλές πρακτικές, θεμελιώδεις προκλήσεις και νέες εξελίξεις σχετικά με την πρόσβαση σε φάρμακα και εμβόλια”:

https://www.ohchr.org/en/NewsEvents/Pages/DisplayNews.aspx?NewsID=27924&LangID=E

Η δήλωσή της αυτή, αναπαρήχθη σε διάφορα εγχώρια μέσα ενημέρωσης ακολουθούμενη από επευφημίες και πανηγυρισμούς, προβαλλόμενη ωσάν να επικρίνει την ελληνική κυβέρνηση αναφορικά με τα εκβιαστικά μέτρα που λαμβάνει προκειμένου να αυξήσει τα ποσοστά εμβολιασμού. Κι αυτό συνέβη επειδή η δήλωσή της παραχαράχτηκε και ερμηνεύτηκε κατά τρόπο που αλλοιώνεται η ουσία των λεχθέντων από την αξιωματούχο του ΟΗΕ. Από την μεριά μας, φρονούμε ότι η δήλωση της κ. Bachelet επιβεβαιώνει τη μεγάλη στροφή στο ζήτημα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η νέα γραμμή υπαγορεύει το στραγγαλισμό και την εξουδετέρωση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο όνομα του κατά COVID-19 εννοούμενου “δικαιώματος στη ζωή” και του “συλλογικού δικαιώματος” της “ασφάλειας όλων” (None of us is safe until all of us are safe). Βέβαια, δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι τη δικαιολογητική βάση για αυτή την ασυνεπή μεταβολή την προσέφεραν μεταξύ άλλων τα “ίσως”, πιθανώς”, “πιθανότατα”, “μπορεί”, “ενδέχεται” του κ. Μπουρλά, του κ. Μόσιαλου, και άλλων ειδικών και διαχειριστών της υγειονομικής κρίσης.

Παραθέτουμε σχετικά εδάφια με μετάφραση και σχολιασμό μας, όπου η ανώτατη αξιωματούχος, “μαγειρεύοντας” τις λέξεις και θολώνοντας τις έννοιες, προδιαγράφει την νέα “χημική σύσταση” και τη νέα χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σοβούσης της κρίσης του κορωνοϊού:

1.“First, I want to emphasise that available and affordable vaccines are indispensable to any policy that makes vaccines mandatory.”

“Πρωτίστως, θέλω να αναφέρω εμφατικά ότι είναι ουσιωδώς απαραίτητα τα διαθέσιμα και προσιτά εμβόλια σε κάθε πολιτική που καθιστά υποχρεωτικό τον εμβολιασμό.”

Εδώ, η κ. Bachelet αξιοποιεί ένα ρητορικό σόφισμα όπου μια πρόταση συμπλέκεται μαζί με μίαν άλλη σε ένα ενιαίο σύνολο: Η πρόταση “είναι ουσιωδώς απαραίτητα τα διαθέσιμα και προσιτά εμβόλια” συμπλέκεται με την πρόταση “σε κάθε πολιτική που καθιστά υποχρεωτικό τον εμβολιασμό”, εξουδετερώνοντας την όποια συζήτηση περί ηθικής και κανονιστικής νομιμοποίησης της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών.

2. “However, in no circumstances should people be forcibly administered a vaccine, even if a person’s refusal to comply with a mandatory vaccination policy may entail other legal consequences, including, for example, appropriate fines. Where penalties are imposed, they should be proportionate and subject to review by judicial authorities.”

“Σε καμία περίπτωση οι άνθρωποι δεν πρέπει να υποβληθούν σε βίαιο [forcibly, δια της βίας] εμβολιασμό, ακόμη και εάν η άρνηση ενός προσώπου να συμμορφωθεί με μια πολιτική υποχρεωτικού [mandatory, δια νόμου] εμβολιασμού ενδέχεται να συνεπάγεται άλλες έννομες συνέπειες, όπως, για παράδειγμα, τα αρμόζοντα πρόστιμα. Όταν ποινές επιβάλλονται, θα πρέπει να είναι αναλογικές και υποκείμενες σε έλεγχο από τις δικαστικές αρχές.”

Τι μας λέει εδώ η κ. Bachelet; Ότι δεν μπορείτε να εμβολιάσετε κάποιον βιαίως (sic), δεν μπορείτε να “τον βάλετε κάτω” παρά τη θέλησή του και να τού ασκήσετε φυσική βία. Όμως οι φιλελεύθερες δικαιωματικές δημοκρατίες έχουν άλλα μέσα “πειθούς” (διάβαζε πειθαναγκασμού): δύνανται, για παράδειγμα, να επιβάλουν πρόστιμα και ποινές, υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι αναλογικές (ούτε καν προσιτές) και ότι θα μπορεί ο θιγόμενος να προσφύγει σε δικαστήριο (αν έχει χιλιάρικα για προσφυγές, και αν ποτέ εκδικαστεί η υπόθεσή του…). Εμμέσως πλην σαφώς, η αξιωματούχος αναγνωρίζει ότι η λήψη εκβιαστικών μέτρων (κυρίως οικονομικός εξαναγκασμός) αντίκειται στην εγκαθιδρυμένη νομική και πολιτική κουλτούρα διαχείρισης και προστασίας των δικαιωμάτων, αλλά δεν μπορεί να βρει το θάρρος ή δεν έχει και τις “εξουσιοδοτήσεις” να πει την αλήθεια, ότι δηλαδή άλλαξαν τα πράγματα. Και έτσι, “πετάει το μπαλάκι” στην εξέδρα της νομολογίας, σε μια de facto κατάσταση που θα δημιουργηθεί με την “πλάτη” που θα βάλει η Δικαιοσύνη εν ευθέτω χρόνω. Εδώ ανακύπτει και ένα άλλον μείζον ζήτημα. Δεν υφίσταται διεθνές δικαιοδοτικό όργανο (στο πλαίσιο του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών) στο οποίο να μπορεί να προσφύγει κάποιος που εξαναγκάζεται σε εμβολιασμό και έχει βάσιμους λόγους, πρωτίστως υγείας, να μην θέλει να εμβολιαστεί.

3. “Under these conditions, it may be acceptable to condition the exercise of certain other rights and liberties – such as access to schools, hospitals or other public or publicly-accessible spaces – on vaccination.”

“Υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί να είναι αποδεκτό να τεθούν όροι στην άσκηση κάποιων δικαιωμάτων και ελευθεριών – όπως πρόσβαση σε σχολεία, νοσοκομεία και άλλους δημόσιους ή δημοσίως προσβάσιμους χώρους – αναφορικά με τον εμβολιασμό.”

Με παραπλανητική γλώσσα, η κ. Bachelet μετονομάζει και κατατάσσει τα νοσοκομεία στους (απλούς) “δημόσιους ή δημόσια προσβάσιμους χώρους”, ενώ τα νοσοκομεία είναι κάτι πολύ παραπάνω από “δημόσιοι χώροι”, όπου κανείς πάει από ανάγκη και όχι από επιλογή. Η πρόσβαση στο νοσοκομείο αφορά στην άσκηση του θεμελιώδους δικαιώματος στην υγεία, και δεν μπορεί να εξισωθεί με την πρόσβαση σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο, όπως λ.χ. μια παιδική χαρά ή πλατεία, στον οποίο πηγαίνει κανείς προαιρετικά. Ακόμα ένα σόφισμα από την αξιωματούχο, που εν τέλει σαμποτάρει αντί να προασπίζει το δικαίωμα στην υγεία, με διφορούμενη χρήση των γλωσσικών εννοιών και του σημαίνοντος-σημαινόμενου.

4. Τέλος, η ανώτατη αξιωματούχος του ΟΗΕ υποδεικνύει στα κράτη έναν τρόπο (no-fault compensation) που περιορίζει την όποια ευθύνη -από βλάβη που μπορεί να προκληθεί από τον υποχρεωτικό/αναγκαστικό εμβολιασμό- στην αστική αποζημίωση τού κράτους προς τον ζημιωθέντα, εξαλείφοντας έτσι την όποια πιθανότητα αναζήτησης ποινικών ευθυνών, είτε των εταιριών που παράγουν τα εμβόλια είτε/και των συμπραττόντων (κυβερνητικών-υγειονομικών-επιστημονικών) στον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

“No-fault compensation should be in place, for all, to address any vaccine-related harms that may occur in course of such a programme.”

Αναγνωρίζει, δηλαδή, ότι ενδέχεται σε κάποιους ανθρώπους να προκληθούν βλάβες υγείας από τον (εξαναγκασμένο) εμβολιασμό και το αποδέχεται αυτό ως ενδεχόμενο. Και ειδικά στα καθ’ ημάς, γνωρίζουμε πώς μπορεί να θεμελιωθεί και πώς μπορεί να διεκδικηθεί αποζημίωση από το ελληνικό κράτος για βλάβη ή ζημία που υπέστη κάποιος. Όταν, αν και όποτε τελεσφορήσει, θα είναι αργά και βέβαια θα είναι ένα βασανιστήριο καφκικού τύπου.

Κανείς δεν μπορεί να πει “δεν ήξερα”. Η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών, ο θεματοφύλακας της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προειδοποίησε “διπλωματικά” για το τι βρίσκεται ante portas, ή μάλλον έχει ήδη εγκατασταθεί. Οφείλουμε όμως να της αναγνωρίσουμε ότι διατηρεί τα ελάχιστα “δημοκρατικά” προσχήματα όσον αφορά στην ελευθερία έκφρασης και στη διακίνηση της πληροφορίας, αλλά κάτι τέτοιο δεν στοιχίζει, αφού το Γραφείο Προστασίας του Πολιτεύματος έχει τα πρωτεία και ο ποινικός κώδικας γίνεται “λάστιχο” κάθε τρεις και λίγο.

“At times of crisis such as this, censorship and restrictions on the right to freedom of information and the work of free and independent media are profoundly harmful.”

Τελικά, αυτό που συχνά εμφανίζεται ως προπαγάνδα, μπορεί και να μην είναι πάντοτε προπαγάνδα. Μπορεί να είναι βλακεία, άγνοια, περιορισμένες δεξιότητες και ευσεβείς πόθοι… Σε κάθε περίπτωση, η δημοσιογραφία στη χώρα μας, ειδικά η φερόμενη ως “μη συστημική”, έχει σοβαρό πρόβλημα ανάγνωσης και κατανόησης των συμβάντων.

Τέντζερης,
για την παγκόσμια μέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
10-12-2021