Επίπλαστη ζωή +Πνευματική αφυδάτωση

Ζούμε στα χρόνια ενός αγώνα αχαλίνωτων φιλήδονων επιθυμιών.Ο άνθρωπος παραδόθηκε σε ένα ανελέητο κυνηγητό απολαύσεων, ενώ όπως μας τονίζει ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, (σαν να έβλεπε το σήμερα) απώλεσε την φυσική κίνηση και στροφή προς το Θεό, που είναι η όντως ηδονή, η όντως ζωή [1].

Η πνευματική αφυδάτωση στην οποία έχει οδηγηθεί ο σύγχρονος πολιτισμένος κόσμος, έχει ως αποτέλεσμα την σκλήρυνση των ανθρώπων και μία αναπόφευκτη παρακμή, ακόμη και αυτής της υποτιθέμενης ηθικής, η οποία υποτίθεται ότι συγκρατεί και λίγο τον άνθρωπο, χωρίς βέβαια η υιοθέτησή της να αποτελεί και τον υπαρξιακό του προορισμό, αν «υιοθετηθεί με ευλάβεια».

Η σημερινή κατάπτωση του ανθρώπου που απομακρύνθηκε από το Θεό, είναι ένα δεδομένο που παρατηρείται σε όλες τις ηλικίες, αλλά ακόμη περισσότερο στη σημερινή νεολαία, η οποία αναζητά με ένταση υποκατάστατα της όντως ηδονής, ενώ ταυτόχρονα μοιάζει να αναζητά λυσσαλέα κάθε είδους εμπειρία.

Και εδώ ας αναζητήσουμε (πιθανόν σε άλλο άρθρο) τους υπευθύνους, που δεν ενέπνευσαν αυτή τη νεολαία να αναζητήσει τον αληθινό έρωτα του Χριστού.

Δυσκολεύεται να διακρίνει το ψεύτικο από το αληθινό, ενώ παράλληλα στερείται και προοπτικής, κυρίως μετά τις σπουδές.

Όλα λειτουργούν με σκοπό, μία αγωνιώδη επανάσταση απόλαυσης. Τηλεόραση, διαδίκτυο κ.λ.π. πλασάρουν ψεύτικες εικόνες, δημιουργώντας δεδομένα που οδηγούν τον άνθρωπο σε έναν εκμαυλισμό και μία ακόρεστη δίψα επίπλαστων ηδονών κάθε είδους, ενώ ταυτόχρονα όλα αυτά δημιουργούν και συνθήκες πνευματικής πενίας.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε που θα μας οδηγήσει αυτό, αλλά δυστυχώς από την στιγμή που ο περισσότερος κόσμος έπαψε να ιχνηλατεί το δρόμο του Χριστού, οδηγεί την ύπαρξή του σε μία απολυτοποίηση της επιθυμίας.

Ο άνθρωπος είναι φύσει επιθυμητικό ον, η διαφορά όμως είναι, ότι έχει αποπροσανατολίσει αυτές τις φυσικές του δυνάμεις και επιθυμίες.

Απουσιάζουν καθ ολοκληρίαν η ασκητική και η εγκράτεια, πράγματα που η Εκκλησία μας τονίζει αιώνες τώρα στη θεραπευτική της μέθοδο, ότι βοηθούν τον άνθρωπο να γίνει ισορροπημένος και να θεραπευθεί πλήρως ταυτόχρονα με τη μετάνοια και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Και απουσιάζουν φυσικά, διότι δεν αναγνωρίζει ο μέσος άνθρωπος κάποια ασθένεια στην ύπαρξή του όσο τυφλώνεται από το ψεύτικο, εκτός κι αν φθάσει (σπανίως βέβαια) στον κορεσμό και αδειάσει υπαρξιακά, κατάσταση με την οποία μπορεί να αφυπνιστεί.

Η αιχμαλωσία των αισθήσεων, δεσπόζει στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια που δεν υπήρχαν τόσα εξωτερικά ερεθίσματα.

Καθοριστικό ρόλο επίσης, παίζει και η ψεύτικη ζωή που προβάλλουν τα Μ.Μ.Ε. με ταινίες και σειρές που δείχνουν έναν άνθρωπο, ο όποιος ευημερεί, έχει πλούτο, έχει τον ιδανικό σεξουαλικό σύντροφο κ.λ.π. και αυτό θεωρείται το πρότυπο της ιδανικής ζωής.

Ευδαιμονικές βλέψεις και ψευτιά που τον υπνωτίζει, έχοντας βέβαια και την ευθύνη γι’ αυτό, διότι ο ίδιος εκουσίως τα αποδέχεται και τα υιοθετεί ως ιδανικά.

Κύριο χαρακτηριστικό της ζωής γίνεται η ακόρεστη δίψα για εμπειρίες και η καλοπέραση, η οποία προέρχεται από τον πόθο για την υπέρτατη ηδονή, σημάδι του σκοτασμού του νοός.

Αυτή είναι και η ασθένεια του πεπτωκότος ανθρώπου, η οποία τον εκτρέπει σε αβυσσαλέες οδούς.

Το αδιέξοδο της διαδρομής αυτής φαίνεται από τον αριθμό των αυτοκτονιών, ένα ακόμη σημάδι της κατάληξης του εθισμού και της αυθυποβολής που έθεσε τον εαυτό του και η απόλυτη απογοήτευση όταν αυτοί οι στόχοι δεν εκπληρώνονται.

Και το χειρότερο όλων είναι ότι τον καθιστά ανάπηρο να αποσαφηνίσει τι αναζητά στην πραγματικότητα από τη ζωή του, όσο αδυνατεί να τιθασεύσει τον εαυτό του, ενώ οδηγείται σε έκπτωση και πνευματικό θάνατο.

Επίσης δεσπόζει και η ανυπαρξία αναζήτησης της αλήθειας, συγκεχυμένες θέσεις σχετικά με την υπαρξιακή του προοπτική, ενώ συνήθως εθελοτυφλεί ακόμη και στις εμφανείς οδυνηρές συνέπειες που προκαλεί αυτός ο τρόπος ζωής.

Γίνεται λοιπόν κατανοητό πως αν δεν οδηγήσει τον εαυτό του άμεσα σε αναστροφή του υπαρξιακού στόχου και δεν αφυπνιστεί, δυσκολεύει την διαδρομή για την αιωνιότητα και την υπαρξιακή του πληρότητα, η οποία πραγματώνεται με τη μυστηριακή σύνδεσή του εντός της Εκκλησίας και με ανάλογη ασκητική βίου και εγκράτεια.

Οι συνεχόμενες απαιτήσεις της φιληδονίας, οδηγούν στην ενίσχυση ενός απολυτοποιημένου εγωισμού που γιγαντώνεται συνεχώς, όσο δεν αποφασίζει ο άνθρωπος να αντισταθεί στα κελεύσματα της ξέφρενης εποχής και της εκφυλισμένης νοοτροπίας που τον θέλει σαρκικό και κτηνώδη.

Ο άνθρωπος έχει και ψυχή αθάνατη, (αν πρέπει να υπενθυμίζουμε και τα αυτονόητα) και ένα σώμα που είναι «προσκεκλημένο» να θεωθεί και να γίνει Ναός του Αγίου Πνεύματος.

Χρίζει άμεσα απαραίτητο να δημιουργήσουμε ένα είδος πνευματικής «αερογέφυρας» για να συνδεθούμε με τους Πατέρες και τη διδασκαλία τους, αν θέλουμε να αποφύγουμε την υποδούλωση που μας επιβάλλει η ψευτιά του αιώνα μας.

Διότι η θεόπνευστη διδασκαλία τους, μας δίνει το οντολογικό στίγμα του ανθρώπου, ως προσώπου που αναζητά να εισάγει στη ζωή του, τον πραγματικό του έρωτα. Το θείο έρωτα, όπως μας τονίζει και ο Ιερός Χρυσόστομος [2].

Αυτή την αληθινή και ερωτική γλώσσα των Πατέρων, αξίζει να την προσέξουμε. Εκείνοι έζησαν τα θεία, μέσα σε μία διαλεκτική σχέση με το Θεό.

Εμείς καλούμαστε να τους ακολουθήσουμε, έχοντας προσκληθεί γι’ αυτό από το Χριστό.

Στη θέση αυτής της κλήσεως, τί έχουμε βάλει άραγε ως υποκατάστατο;

Γεώργιος Αραμπατζόγλου

Eυχή