Απόψε έχω κέφια, θά σάς πώ τά παράπονα μού, είμαι ό αιώνιος ξένος…

Απόψε έχω κέφια, θά σάς πώ τά παράπονα μού, είμαι ό αιώνιος ξένος…

Βασικά δέν μού καίγεται καρφί… Έμαθα νά μήν μού καίγεται καρφί… Τό κυρίως μέλλημα μού, όσον ευαισθητοποιούμαι ό αναίσθητος είναι πώς μέ βλέπει Ό Θεός… καί ξέρω ότι δέν μέ βλέπει μέ κακό μάτι αλλά δέν νομίζω ότι μέ βλέπει μέ καλό μάτι, διότι δέν είμαι αυτός που θέλει νά είμαι…

Πήγα πρός τό τέλος τού Εσπερινού Τού Αγίου Επιφανίου απόψε, Συμπολιούχου μέ Τήν Παναγία… Δέν είχα ώρα ν’ αλλάξω, πήγα άλουτος, μέ τά ιδρωμένα ρούχα, μέ τόν γυιόν μού καί έναν φίλο… Ό Άγιος Επιφάνιος μού έκανε δύο θαύματα… Κι’ άμα τό λέω κάποιοι μέ πιστεύουν κάποιοι όχι κι’ από τούς θρήσκους διότι δέν είμαι ό «καθώς πρέπει», δέν είμαι σάν κι’ αυτούς… Βγάζω σπυράκια μέ τίς επιδείξεις τούς έστω καί άν προσποιούνται ότι δέν τίς κάνουν… τίς βλέπω ότι τίς κάνουν καί αυτό φαίνεται ότι τό βλέπω, έστω καί άν τό βλέπουν μέ τό υποσυνείδητο αλλά όχι μέ τήν τύφλα τής συνείδησης…

Πήγα που λές, καί ήμουν σάν τήν μύγα μές στό γάλα… Όλοι καθώς πρέπει μέ τίς μασκούλες τούς, μία δύο γυναίκες τίς έβγαλαν, η μία καθόταν στά σκαλιά μέ τό μωρό ή άλλη ξεθάρρεψε καί άμα τό τέλος τής Θείας Λειτουργίας μία οικογένεια επίσης ξεθάρρεψε τραβηγμένη στό ημίσκοτο πρός τά άκρα τής αυλής. Ό ψάλτης τήν έβαλε μόλις τελείωσε νά ψάλλει… Τήν έβγαλε καί ένας πολιτικός που ήταν περικυκλωμένος από δημότες, σού λέγει αυτός δέν τήν κουβαλάει κάν… Μήν τό πείτε σέ κανένα θά ψάξουν νά μέ παρακολουθήσουν… σσσσσσς!

Τούς βλέπω μέ τίς μασκούλες τούς καί νοιώθω ξένος… Πρίν έρθει ό κορώνας δηλητήριος πάλαι ξένος ένοιωθα. Κάτι δέν πάει καλά, είτε εγώ δέν είμαι καλά είτε αυτοί… Είτε φταίει η περριρέουσα φερομονική ορμόνη…

Τούς ακούω που νά χαριεντίζονται ή άλλοι σχεδόν χαριεντίζονται γιά τό φρούτο τής εποχής, τό εμβόλιο…. καί πάλιν νοιώθω ξένος, εγώ ό ξένος εγώ ό ξένος που λέει κι’ ό Στράτος Διονυσίου… Βρέ μά τί γίνεται; Μιά ζωή θά νοιώθω ξένος; Πρίν καί μετά τόν κορώνα, είμαι ό ξένος…

Έτσι αφού τά λέμε, έκδοσα παλαιότερα τρία βιβλία… Όταν τούς τά έδειχναν κάποιοι μ’ ερωτούσαν μ’ «ευγένεια» άν τά έγραψα εγώ ή τά είπαν άλλοι καί τά έγραψα, δηλαδή άν τά αντέγραψα. Τώρα νά κλαίω ή νά γελάω; Χαχαχαχα… Εσείς που μέ ξέρετε γράφω αυτά που γράφουν άλλοι καί εννοώ κυριολεκτικώς χώρις νά βάζω τ’ όνομα τούς; Χαχαχα, αλήθεια τώρα, πέστε μού, ασχέτως άν μέ συμπαθείτε ή όχι, άν συμφωνείτε λίγο ή καθόλου, άν διαφωνείτε λίγο ή καθόλου μ’ εμένα καί όσα γράφω…

Μιλάμε γιά δύο συλλογές ποιήματα καί ένα άλλο… χαχαχαχα… Δέν μπορώ νά τά βάλω μέ τούς ηλίθιους έχουν τήν αποστομωτική απάντηση στό στόμα τούς, όταν τούς απαντούσα όχι δέν τά πήρα από άλλους μού απαντούσαν πάλαι «ευγενικά», όχι διότι μπορεί νά τά πήρες από αλλούς αλλά πάλαι είναι καλά, χαχαχαχα…. Όταν σμίγει η ηλιθιότητα μέ τήν υποκρισία τότε τό έργο γίνεται υπερβολικά καί αμύθητα γελοίο, επικύνδινο καί φρικτό… Καί έτσι γινόμουν πάλαι ξένος, χαχαχαχα….

Άμα βρώ τόν χρόνο νά σάς παραθέσω πώς εννοούν τήν λέξη ξένος στό Γεροντικόν, τότε οπωσδήποτε θά εκπλαγείτε μέ τήν ευστροφία διεισδυτικής αντίληψης, άλλοι θά χαρείτε, άλλοι θά λυπηθείτε ενδεχομένως, αλλά πρός Θεού μήν ζηλέψετε…

Θά σού δώσω μία μικρή εικόνα τού τί σημαίνει νά είσαι πάντοτε ξένος. Είσαι πάντοτε εκτός μόδας… Γιά κάποιο μυστήριο λόγο όποια καί άν είναι η μόδα, ακόμη καί άν είναι η μόδα τής αμόδας ή τού νά μήν έχεις καί νά μήν είσαι μόδας, εσύ είσαι εκτός, χωρίς νά σημαίνει ότι είσαι τής μόδας…

Τώρα θά τό πάρω «προσβλητικά», τό νά είσαι εντός (in/ίν) είσαι τού κόσμου, τό νά είσαι εκτός σημαίνει δέν είσαι τού κόσμου τούτου, κάτι δέν πάει καλά μ’ εσένα καί μέ τόν κόσμο… Π.χ. άν είσαι τού κόσμου είσαι κοσμικός καί στήν κόσμια κοσμικότητα τώρα όπως πάντοτε είναι νά υπακούς στόν «νόμο» καί νά μήν κάνεις τού κεφαλιού σού… Τό κοσμικό τώρα που μιλάμε είναι νά εμβολιάζεσαι χωρίς νά εγνοιάζεσαι τί εμπεριέχει μέσα… Αυτό άστο στούς ειδικούς, λένε οί ανειδίκευτοι, χωρίς νά ξέρουν ποίοι είναι οί ειδικοί επειδή είναι ανιδείκευτοι καί ώς έκ τούτου δίχως νά αναγνωρίζουν ότι μπορούν νά είναι καί οί ίδιοι ειδικοί, επειδή δέν είναι ειδικοί…

Διότι οί Ειδικοί δέν εγκρίνουν κάτι χωρίς νά τό ξέρουν… Χωρίς νά τό ερευνήσουν… Αυτός που ήταν στό σπήλαιο (τού Πλάτωνα) θυμάσαι βγήκε έξω γιά νά ερευνήσει καί έγινε εκτός μόδας, συνωμοσιολόγος, αντικοινωνικός, εκτός κοινωνίας άκοσμος, εκτός κόσμου, εκεί έξω μόνος τού…

Αλλά δέν γύρισε ποτέ διότι εκεί έξω είδε τό φώς αλλά καί ποίοι έτρωγαν τίς σάρκες εκείνων που ήταν στήν εσσπηλαίω κοινωνία… που αυτοί νόμιζαν γιά δαίμονες από άλλους πλανήτες, διότι γι’ αυτούς πλανήτης ήταν η υποχθόνιος παρεμβολιασμένη καί εμβολιασμένη μέ ταχύτητα ηλιθιότητος παρακοινωνία…

Πάντως άμα δώ τόν εαυτόν μου νά είμαι εντός τού κόσμου, δέν είμαι ξένος, τότε θά κρούσει ό κώδωνας προειδοποιήσεως κινδύνου ότι έγινα τού κόσμου δηλαδή τής μάζας τού όχλου… Άν δέν τό καταλάβω καί αγαπώ τόν κόσμο τότε πάει χάθηκα έγινα γιά πάντα τώ όντι τού κόσμου…

Κι’ όπως λέγει κι’ ό προφυτικός, στήν κόλλαση δέν ξέρεις ότι υπάρχει κάτι καλύτερο διότι έχεις ξεχάσει Τόν Θεόν…

Άμα δέν νοιώθεις ξένος σημαίνει συμβιβάστηκες έγινες σκλάβος, είσαι πολίτης τής φθοράς…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ