Όπως κρίνεις καί διακρίνεις θά κριθείς καί διακριθείς…

Όπως κρίνεις καί διακρίνεις θά κριθείς καί διακριθείς…

Ήταν περίοδος μεγάλης πτώχειας, δοκιμασίας, πειρασμών, στεναγμών, κακουχιών, πολέμου, δεινών, ασθενειών δι’ εμβολιασμών, χυμικών φυσύξεων, υπουλιών…, συγχύσεων, ένδειων, αβεβαιότητων καί αδημονιών, μολυσμών καί λοιμών, λιμών καί καταποντισμών, προσκρούσεων εξωγενών λίθων καί αγανακτισμών…

Ήταν δύο φυλάξαντες τρόφιμα καί νήρον ύδωρ… προσέγγισε μία καλλονή αγνή σεμνή λιμοκτονούσα ευσεβής… καί εζήτησε άρτον καί ύδωρ…

Ό ένας τής αντιζήτησε νά τήν πορνεύσει πρίν τήν συναρωγήσει μέ τροφή καί ύδω…, ό έτερος τής παρέδωσε τά διπλάσια απ’ όσα τού ζήτησε καί έκλινε σκυθρωπός τό όμμα αλλαχού ινά μήν σκανδαλισθεί από τήν ωραιότητα τής όψης τής καί τού σώματος τής καί σκανδαλισθεί επί τώ αγάγει παρεξαναγκαστικώς είς τό πορνεύσει αυτήν…

Ποίος έκ τών δύο άνθρωπος; Ποίος έκ τών δύο παλαιός καί ποίος ανακαινισθείς άνθρωπος; Ποίος έκ τών δύο ευσπλαγχνικός καί ποίος δίκαιος καί ποίος άδικος, πλεονέκτης αμαρτωλός; Ποίος ό μάγγας έξ’ αυτών;…

Διά νά διακρίνεις πριχού κρίνεις, θέσε έν νοήσει ότι η καλλονή είναι η αδελφή σού, η θυγατέρα σού, η γυναίκα σού καί σύ ό ανύμπορος καταχωνιασμένος έν κρυάδι έν μέσω ερειπίων πόλεως… Καί αμφότεροι έξ’ ών εζήτησε η καλλονή άρτον καί ύδωρ αδελφοί σού καί ευεργεθέντες σού… Καί πρόσθεσον ότι η καλλονή ό,τι ηθικής ή ανηθικότητος καί εάν είσαι δέν ήθελε νά πορνευθεί, δέν είχεν όρεξην καί έλξιν τό μοιχεύσει καί συνουσιάζειν, παρά μόνον τήν πενία καί τήν δίψαν ανέλει…

Καί εάν αυτοί οί δύο δέν είναι αδελφοί σού καί εσύ δέν είσαι ούτε άνδρας τής, ούτε πατέρας τής, ούτε αδελφός τής πώς θά έκρινες καί πώς θά προδιέκρινες; Διαφορετικώς από τό νά ήταν συγγενής, οικεία καί γυναιξί σού;…

Άλλος δέ θά έκρινε καί θά υποστήριζε εκείνον οπού ήταν ομοεθνής τού, ομόθρησκος τού, ομοϊδεάτης τού, φίλος καί αδελφός τού, ασχέτως εάν ήταν ό δίκαιος ή ό άδικος καί είς αυτήν τήν περίπτωσιν είτε υποστηρίξεις τόν δίκαιον ή τόν άδικον, αδικείς, διότι ό γνώμονας σού δέν είναι τό δίκαιον καί τό μυρογνωμόνιον σού δέν είναι η αγάπη…

Ό Θεός πώς θά έκρινε καί πώς θά προδιέκρινε; Θά υποστήριζε τόν Έλληνα, τόν Εβραίον, τόν Τούρκον ή, τόν δίκαιον ή άδικον οία εθνικότητα καί θρησκεία καί άν είχε;…

Είς τά ανάκτορα Τού Θεού μία Εθνικότητα εισέρχεται μέ πολύ Υπερεθνικιστική Κρίση, οί τής Εθνικότητος τών Δικαίων…

Ήταν κάποτε μία πτωχή γυναίκα πρίν ογδόντα έτη μέ άνδρα άρρωστον καί τρία παιδιά… Απέναντι από τήν στενή οδόν ένας πλούσιος άφηνε καταύτις έναν παράθυρον αποθήκης ανοικτόν ώστε νά φαίνεται ό σίτος… Η γυναίκα καθημερινώς μέ κεσυγκρατημένη αγωνία ατένιζε τόν σίτον καί ό πλούσιος από τόν υπέρωον τού τής έλεγε θά σού δώσω όσον σίτον θέλεις εάν μού δώσεις αυτόν οπού έχεις καί θέλω… Η γυναίκα άντεξε τρείς μήνες, η οικογένεια λιμοκτονούσε καί συνάμα ό σίτος κατ’ έναντι τής ήταν μεγάλος πειρασμός… Εντέλει αυτός οπού τήν διαπείραζε καί παραπείραζε έκαμε τό κέφι τού καί πλήρωσε έναντι αμοιβής μέ σίτον καί καλείται «άνθρωπος»… Η γυναίκα αυτή δέν μειδίασε ξανά ποτέ ούτε γέλασε ξανά ποτέ, καί εάν ψευτομειδιούσε ενίοτε έξ’ ανάγκης διά νά μήν επισύρει υποψίες ότι δέν χαιρόταν μέ τίς χαρές τών συγγενών καί φίλων καί τών παιδιών τής, φαινόταν η θλίψη τής ταπεινωτικής εκμεταλλευτικής εξευτελιστικής προσβολής, αυτή η θλίψη οπού είς τίς ημέρες μάς καλείται κατάθλιψη καί απλά σού λένε πήγαινε σέ ψυχολόγον νά σέ ιατρεύσει…
Η γυναίκα θυσίασε τήν τιμήν τής διά νά ζήσει η οικογένεια τής… Μία βιασμένη ηρωίδα… Μία παρεκβιασμένη σωματικώς καί εκβεβιασμένη ψυχικώς Αγαποηρωίδα…

Τέτοια πράγματα είς τήν εποχήν τής έπαρσης καί τής αλαζονικής ασέλγειας δέν γίνονται κατανοητά ούτε από τά μεγαλύτερα μυαλά, αλλά αντιθέτως γίνονται ολίγοτερον κατανοητά από τά μεγάλα καί επιτυχημένα ή «επιτυχημένα» μυαλά… αλλά γυρίζει ό τροχός καθώς βλέπουμε νά τά επαναζήσουμε…, ενώ σέ πολλές χώρες τά ζούν καί τά περιγελούσαμε ώς ψευδόμαγκες τών μπουζουκιών, τών ματαιοτιμών, τών ηδονικών κτηνωδικών εφορμήσεων καί τής προαπερισκεψίας τής οιηματικής ψυχαηδίας… όταν τά κάναμε ή τά βλέπαμε σέ άλλους, σέ άλλες χώρες, σέ άλλες γειτονιές, σέ άλλες οικογένειες…

Γνωρίζει τί θά κάνει Ό Θεός, αυτόν οπού δέν κατάλαβες, μυκτήρισες καί ενέμπαιξες έν αδίκω μέ ασέλγεια κτήνους, θά σού τό φέρει δώρον κατ’ οίκον καί θά είναι δώρον ψυχοσωτηρίας εάν καταλάβεις τά ψυχοσφάλματα σού καί Μετανοήσεις ή σ’ αντίθετη περίπτωση σμίκρυνση τού δρόμου καί επιτάχυνση τής ταχύτητος πρός τήν κόλλαση…

Πρέπει νά σέ κεράσει μέ τήν αδικία οπού πράττεις Ό Θεός διά νά σέ συνετίσει, άμα δέν νοείς μέ άλλα παραδείγματα καί αυτόν τό κάνει από αγάπη σ’ εσένα, εάν δέν τό δεχθείς, τότε εσύ επιλέγεις ποιανού παιδί θά είσαι, ποιανής οδού τροχός…

Όταν τό κακόν οπού έκανες ή κάνεις έρθει είς τόν οίκον σού καί σ’ εσένα ή σ’ όσους αγαπάεις καί δέν Μετανοήσεις έν ώ τά όμοια πράττεις, τότε δέν ταπενώνεσαι μέ τίποτε, δέν γίνεσαι δίκαιος έξ’ ουδεμίας δυνάμεως καί δι’ ελευθέρας βουλήσεως γίνεσαι πρίγκηπας τής αδικίας… Καί ό,τι πρίγκηπας είσαι τέτοια γεύση βασιλείου θά λάβεις… Μήν προσδοκείς νά λάβεις δικαιοσύνη από τήν αδικία καί αδικία από τήν δικαιοσύνη… Αλλά όταν θά λάβεις έξ’ άνωθεν δικαιοσύνη θά λάβεις βεβαίως ό,τι έδωσες δίχως τήν παραμικρή αδικία… Αδικίαν έδωσες αδικίαν θά λάβεις, δικαιοσύνην έδωσες δικαιοσύνην θά λάβεις…

Ένας άνθρωπος ός φιλοσοφεί έξω από τό δίκαιον φιλοσοφεί έξω από τό αιώνιον καί εντός τού μάταιου… καί κενού. Ό φιλοσοφών έξωθεν δικαίου είναι εκτός τόπου καί χρόνου καί βόρβορος τών εντυπώσεων τών γοητευτικών αδικιών καί υπνωτιστικών συνειρμών…

Εάν η φιλοσοφία δέν είναι συνώνυμη τού δικαίου δέν είναι φιλοσοφία αλλά φιλομωρία, φιλοξυμωρία…, αφιλοσοφία καί ασοφία…, διότι σοφία είναι συνώνυμη έννοια μέ τήν προδικαιοσύνη…

Εάν ό διανοούμενος αναπτύσσει στρατηγική άμυνας καί νίκης, επιβίωσης καί επίζησης, οφείλει διά νά είναι φιλόσοφος νά γνωρίζει τό δίκαιον καί ν’ αναγνωρίζει καί εφαρμόζει τό άδικον ή όσον άδικον κάνει, μόνον διά λόγους στρατηγικής πολυπολεμικής πρόληψης καί ετοιμότητος καί πρέπει νά τό επισημαίνει τακτικώς διά νά τό πιστεύουν καί κατανοούν τόσον οί φοιτητές τού όσον καί ό ίδιος. Διότη η αποφυγή τής επαναλείψεως είναι η μητέρα τής λησμονήσεως…

Ό διανοούμενος δέν είναι οπωσδήποτε φιλόσοφος, διότι πιθανόν νά διανοηθεί τά πλέον παράξενα καί ευφυέστατα πράγματα αλλά αυτά νά είναι αδικήματα, αδικοπραξίες καί αδικοπροτροπές κατ’ εναντίον ψυχών τέ καί σωμάτων καί όλης τής φύσης καί Τού Θεού… Αυτός ό τυπάκας διανοούμενος είναι σατανιστής ή καί ό σατανιστής διανοούμενος δέν είναι φίλος τής σοφίας, διότι η σοφία είναι ό διανοητικός έρωτας πρός τό δίκαιον, όπως η αγάπη ό καρδιακός έρωτας πρός τό δίκαιον…

Πάς μή δίκαιος υπερβάρβαρος….

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ