Ελευθερία δέν είναι η γνώμη τού καθενός αλλά μία Ζωντανή Ιδιότητα…. Μέρος 3

Ελευθερία δέν είναι η γνώμη τού καθενός αλλά μία Ζωντανή Ιδιότητα…. Μέρος 3

Ενώ τό δίκαιον κρίνει εάν χρειάζεσαι ή όχι κάτι, η αγάπη δέν αρνείται τίποτε, δίνει τά πάντα, αρκεί νά είναι δίκαια… Η Αγάπη φαίνεται ότι είναι ανώτερη από τό δίκαιον καί δέν φοβάται τίποτε, ούτε νά ζεί ούτε ν’ αποθαίνει. Ό αγαπών είναι ό άφοβος άνθρωπος καί ό άφοβος άνθρωπος όχι επειδή έχει έλλειψη αισθημάτων δηλαδή είναι αυτόματον μηχάνημα ή δέν έχει σώας τάς φρένας, αλλά λόγω φιλοκαλίας. Συνεπώς η αγάπη είναι τό συναίσθημα τής φιλοκαλίας.

Εάν η Αγάπη άφηνε ατιμώρρητον τό μίσος εξυπακούεται ότι θά είχε έλλειψη ενδιαφέροντος διά τό δίκαιον. Πώς γίνεται ν’ αγαπάς αλλά ταυτοχρόνως ν’ ανέχεσαι εσαεί τήν αδικία καί όχι μόνον, αλλά τήν ωφέλεια τών αδίκων είς βάρος τών δικαίων; Δέν θά ήταν αυτόν η εσχάτη προδοσία τού δικαίου; Ποίος ό λόγος νά υφίσταται δίκαιον εάν δέν εφαρμόζεται; Εάν δέν εφαρμόζεται τό δίκαιον τότε βασιλεύει τό άδικον καί η Αγάπη ανέχεται ώς βασιλέα τό άδικον καί πώς γίνεται νά υφίσταται η Αγάπη όταν συνυφίσταται τό άδικον;

Αφού Αγάπη είναι η έλλειψη ιδιοτελούς συμφέροντος είς βάρος άλλων οί οποίοι άλλοι είναι οί αδικημένοι, τότε Αγάπη σημαίνει Δίκαιον.

Επειδή αποδείξαμε ότι Ελευθερία είναι η έλλειψη ανάγκης καί έλλειψη ανάγκης συνεπάγεται έλλειψη μίσους καί ότι η Αγάπη είναι η Κατάσταση τής Ελευθερίας, τότε η Ελευθερία είναι η Επιβεβλημένη Μορφή τού Δικαίου. Τό ν’ αγαπάς χωρίς νά ενδιαφέρεσαι διά τό δίκαιον είναι ώς νά καγχανίζει σαρκαστικώς όταν κάποιος φωνάζει βοήθεια! Όταν κάποιος αδικείται είτε τό λέγει είτε όχι, είτε τό συγχωρεί είτε όχι, φωνάζει βοήθεια… Τό γεγονός από μόνον τού εκστομίζει τήν λέξη βοήθεια. Πώς γίνεται ν’ αγαπάς χωρίς νά δίδεις χείρα βοηθείας είς τό δίκαιον; Καί ποία είναι η χείρα βοηθείας πρός τό δίκαιον άλλη από τήν δικαίωση τού δικαίου; Δικαίωση τού δικαίου είναι η κατάργηση ή τιμωρρία τού αδίκου.

Δίκαιον είναι νά κρίνεις τί είναι καλόν καί ορθόν από τήν θέση τού καθενός ωσάν νά είσαι ό καθένας συνταυτοχρόνως. Εάν ήσουν όλοι οί άνθρωποι συνταυτοχρόνως καί δίκαζες τήν ανθρωπότητα καί εφόσον έχεις σώας τάς φρένας, σύνεση, σωφροσύνη, ευφυία, εξυπνάδα καί σοφία ποίους θ’ αδικούσες καί ποίους θά δικαίωνες, γνωρίζοντας μάλιστα ότι διά κάθε ενσφαλμένη κρίση σού εσύ ό ένας σέ καθ’ έναν συνταυτοχρόνως θά βλαπτώσου καί μέ κάθε ορθή κρίση εσύ ό ένας σέ καθ’ έναν συνταυτοχρόνως θά ωφελείσου ώς οργανισμός καί ψυχή; Αυτός οπού δύναται νά κρίνει ωσαύτως είναι πράγματι Ελεύθερος! Διά νά κρίνεις ωσαύτως όμως δέν αρκεί η πρόθεση αλλά καί η γνώση τού ποίος έκανε τί καί ποίος δέν έκανε τί… Αυτόν μόνον Ό Θεός δύναται νά τό έχει ώς ιδιότητα ώς πανταχού Παρών καί τά πάντα Πληρών….

Είναι δίκαιον νά συγχωρήσεις τούς πάντες διά τά πάντα όσα κακά σού έκαναν καί νά μήν συγχωρεθείς διά τά πάντα τά κακά οπού έκανες; Είναι δίκαιον νά μήν συγχωρέσεις καί νά συγχωρεθείς; Είναι δυνατόν η Αγάπη νά μήν δεχθεί τήν συγχώρεση σού δι’ όσα απρεπή καί κακά έκαμες καί νά λογίζεται αγάπη καί δικαία; Γίνεται νά μετανοήσεις διά τά κακά σού καί η Αγάπη νά σού κρατάει κακία; Είναι δίκαιον νά μετανοήσεις διά τά κακά σού καί τό Δίκαιον νά σού τά έχει χρεωμένα; Αφού εσύ δέν τά έχεις πιά τά έχεις απαρνηθεί πώς είναι δίκαιον τό Δίκαιον νά τά διατηρεί; Εάν τό Δίκαιον συνέχιζε νά κρατάει τά κακά σού ενώ έσυ τά απαρνήθηκες τότε θά ήταν άδικον.

Όπου σ’ εύρω θά σέ κρίνω είπε Ό Χριστός. Εάν σ’ εύρει είς τό δίκαιον θά σέ κρίνει ώς δίκαιον, εάν σ’ εύρει είς τό άδικον θά σέ κρίνει ώς άδικον. Εάν σ’ εύρει είς τήν πλάνη θά κρίνει τά κακά σού μέ τό ακριβέστατον ελαφρυντικόν τής πλάνης. Εάν σ’ εύρει είς τήν τρέλλα θά σέ κρίνει διά τού ελαφρυντικού τής τρέλλας. Εάν σ’ εύρει σ’ αμφιταλάντευση θά σέ κρίνει επ’ αυτής καί μέ βάση τά άλλα ελαφρυντικά καί ενοχοποιητικά, ήτοι κατά πόσον είσαι ή δέν είσαι πλανεμένος, τρελλός, άρρωστος. Εάν είσαι κατά συνειδήσει νηφάλιος κακός θά κριθείς μέ αυστηρότητερα κριτήρια. Όλ’ αυτά δέν δύναται νά τά διακρίνει τό δικαστήριον τού ανθρώπινου κοσμικού πολιτεύματος.

Ασπούμε ότι μετανόησες διά κάποια πολύ κακή αμαρτία. Πώς επιβεβαιώνεις τήν μετάνοια σού; Πρώτον, τηρώντας κάνονα τιμωρρίας διά νά δείξεις ότι απαρνήθηκες τήν αμαρτία σού καί κάνεις θυσίες διά νά τ’ αποδείξεις. Δεύτερον, μέ τό νά μήν επαναλάβεις τήν αμαρτία ποτέ καί όσον περισσότερον αντέχεις χωρίς νά τήν κάνεις είναι από μόνη τής αυτή κάνονας. Τρίτον, εάν τήν επαναλάβεις επαναμετανοείς καί επαναδέχεσαι τόν πρώτον καί τόν δεύτερον κάνονα.

Εάν δέν μετανόησες διά τίς κακίες σού τί πρέπει νά γίνει; Όταν μετανοείς επιβεβαιώνεις τήν μετάνοια σού μέ τούς τρείς κάνονες, πώς είναι δυνατόν νά μήν μετανοήσεις καί νά μήν σού επιβληθεί κάνονας; Η πρώτη απάντηση σ’ αυτό τό ερώτημα είναι μία άλλη ερώτηση, πότε σταματάει τό δικαίωμα τής μετάνοιας; Καί σ’ αυτό τό ερώτημα απαντάμε μέ έναν τρίτον ερώτημα.

Εάν είσαι ένοχος καί αντί δίκης σέ έβαλλαν φυλακή μέ απαίτηση από τούς φύλακες καί ταυτοχρόνως δικαίωμα απ’ εσένα νά δηλώσεις μετάνοια ή μεταμέλεια καί νά αποφυλακισθείς τί θά έπραττες; Βεβαίως θά μετανοούσες διά νά επαναπάρεις τήν όποια μικρή ελευθερία οπού υπάρχει εκεί έξω από τήν φυλακή. Αυτόν είναι δίκαιον ή κατεργαρία; Ποίος πανούργος δέν θά μετανοούσε εντός φυλακής διά νά αποφυλακισθεί καί ποίος αληθώς μετανοούντας δέν θά αρνείτο τήν λεκτική μετάνοια διά νά παραμείνει τιμωρρήμένος επειδή νοιώθει καί αναγνωρίζει ότι είναι ένοχος;

Κατάλαβες καθόλου πού σ’ έχω προοδεύσει/πάρει; Ότι εάν η μετάνοια ήταν δικαίωμα μετά τόν θάνατον τότε αυτόν τό δικαίωμα δέν θά ήταν δίκαιον αλλά άδικον καί δή από δικαίωμα θά ήταν αδικαίωμα ή καί αδικοποίημα… Όποιος αποθάνει καί ειδεί Τόν Θεόν είναι λογικόν νά μετανοήσει. Αλλά δέν μετανοεί επειδή μετανοεί αλλά διότι έχει τό πλεονέκτημα ν’ απαλλαγεί τής τιμωρρίας ώς προέκταση καί δίκαιον έναντι τής αδικίας. Είναι ωσάν νά σού βάλει κάποιος τήν κάννη τού περιστρόφου είς τόν κρόταφον καί νά σού ειπεί: «άν μού ειπείς τό μ’ αγαπάς δέν θά σέ πυροβολήσω». Αφού είσαι παραδομένος είς τίς δυνάμεις τού θά τού ειπείς: «σ’ αγαπώ» αλλά δέν σημαίνει ότι τόν αγαπάς. Εάν τόν αγαπούσες θά τού τό έλεγες όταν δέν θά είχες συμφέρον, εννοώ ούτε επειδή είσαι παραδομένος ούτε επειδή σ’ αρέσει μέ τήν έννοια αγαπώ ιδιοτελικώς καί συμφεροντολογικώς…

Συνεπώς είναι δίκαιον η μετάνοια ώς δικαίωμα νά τελειώνει πρίν τόν θάνατον καί όχι νά συνεχίζεται επ’ αόριστον. Η ελεύθερη βούληση σού πρέπει νά μετανοήσει διά νά υπάρχει αξία καί αληθινότητα καί όχι η σκλαβωμένη βούληση σού, όταν πιά θά αντικρύσεις Τόν Θεόν, τόν Παράδεισον καί τήν Κόλλαση… Μήπως είναι φρόνιμος ό σκύλλος σού επειδή τόν δένεις; Όχι, από ανάγκη είναι φρόνιμος καί επειδή δέν έχει άλλη επιλογή. Αποδένωντας τόν θά διαπιστώσεις εάν ό σκύλλος σού είναι φρόνιμος, πιστός καί αφοσιωμένος… Ακόμη καλύτερα δοκίμασε νά τόν αφήσεις νηστικόν, εάν δέν φύγει μέχρι θανάτου σ’ αγαπάει. Μέ αυτόν τόν τρόπον κρίνει τήν Αγάπη σού Ό Θεός, τό κατά δύναμει, κατ’ επιείκεια, κατά γονίδια, κατά επίκτηση γνώση, κατά ενημέρωση περί Ιδίου καί κατά καυχήματος σού ότι αντέχεις τά πάντα, όπως ό Πέτρος πρίν λαλήσει πετεινός τρίς τόν απαρνήθηκε.

Είναι δυνατόν νά Ευμετανοήσεις επειδή έκρινες καί νά κριθείς; Νά συγχωρήσεις αυτούς οπού σ’ έβλαψαν καί νά μήν συγχωρεθείς δι’ εκείνους οπού έβλαψες; Είναι δυνατόν νά μήν συγχωρείς εκείνους οπού σ’ έβλαψαν καί νά έχεις τήν απαίτηση νά συγχωρεθείς δι’ όσους έβλαψες; Ποίον τό δίκαιον καί ποία η αγάπη νά απαιτείς νά σέ συγχωρέσουν όσοι έβλαψες αλλά νά μήν συγχωρείς όσους έβλαψες;

Ποίον τό δίκαιον καί ποία η αγάπη νά συγχωρείς μόνον όσους σέ συγχώρεσαν πρίν ή μετά απ’ εσένα αλλά νά μήν συγχωρείς όσους δέν σέ συγχώρησαν; Εάν δέν συγχωρείς αυτόν οπού δέν σέ συγχωρεί δέν αγαπάς, είσαι ιδιοτελής, αγαπών τήν φιλαρέσκεια σού… Αγαπάς υπό όρους ήτοι τούς όρους τού συμφέροντος σού… Θά ήσουν πολύ δικαιότερος νά ειπείς: «μήν μέ συγχωρήσεις επειδή δέν σέ συγχώρησα», αλλά πάλαι υποπίπτεις σέ μεγάλη αμαρτία, επειδή τού λέγεις: «επειδή δέν σ’ αφήνω νά εισπορεύσεις έν Παραδείσω μήν μ’ αφήσεις νά εισπορεύσω έν Παραδείσω», δηλαδή: «μήν μέ συγχωρέσεις όπως δέν σέ συγχωρώ, δέν θά αξιωθώ τού Παραδείσου καί μήν αξιωθείς μήτε κ’ εσύ»…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ