Ελευθερία δέν είναι η γνώμη τού καθενός αλλά μία Ζωντανή Ιδιότητα…. Μέρος 2

Ελευθερία δέν είναι η γνώμη τού καθενός αλλά μία Ζωντανή Ιδιότητα…. Μέρος 2

Αλλά άς ερωτήσουμε όποιον θεωρεί τόν εαυτόν τού ελεύθερον εάν φοβάται τήν σκλαβιά! Πιθανόν νά μάς ειπεί ότι δέν φοβάται τήν ζωή καί τόν θάνατον αλλά φοβάται τήν σκλαβιά, καί τότε αντιφάσκει διότι η σκλαβιά είναι ιδιότητα τής ζωής. Συνάμα έχει τήν ψευδαίσθηση ότι δέν φοβάται τόν θάνατον, αλλά υποδείξετε έναν άνθρωπον ό οποίος δέν φοβήθηκε τίποτε καί ποτέ! Εάν φοβάται τήν απώλεια τής ελευθερίας τότε έχει φοβηθεί ή δέν αντέχει τήν απώλεια τής ελευθερίας καί αυτόν διέπεται από τήν Αρχή τού φόβου. Ποίος ό λόγος νά μήν φοβάσαι ποτέ καί τίποτε; Συνάμα ποία η δυνατότητα νά μήν φοβάσαι τίποτε καί ποτέ; Διά νά ισχύσει αυτόν πρέπει είτε νά μήν υπάρχεις είτε νά είσαι η βασιλεύουσα ανωτέρα δύναμη, αυτόν οπού πολλοί συμπεριλαμβανομένου κ’ εμού καλούμε Θεός!

Όποιος υποστηρίζει ότι δέν φοβάται τόν θάνατον δηλώνει τήν γνώση τού ότι δέν υπάρχει κάτι νά τόν απειλεί έν ώρα θανάτου ή μετά θάνατον. Όποιος έχει αυτήν τήν γνώση πρέπει νά γνωρίζει όλη τήν γνώση ή δηλώνει τήν άγνοια τού μεταμορφωμένη σέ ψευδαισθησιακή γνώση. Εάν ήταν αληθώς ελεύθερος δέν θά φοβόταν τίποτε καί ποτέ είς τήν ζωή καί είς τόν θάνατον, τουτέστιν θά αδιαφορούσε ακόμη καί εάν ήταν αλυσοδεμένος έναν αιώνα ή καί περισσότερον.

Η Ελευθερία δέν περιορίζεται από περιορισμούς. Δέν επηρεάζεται από τήν ζωή ή τόν θάνατον. Συνεπώς ό ελεύθερος άνθρωπος δέν επηρεάζεται καί δέν δυσαρεστείται από καμμία παράμετρο τής ζωής ή τού θανάτου. Ένας άνθρωπος οπού θέλει νά ζήσει δέν είναι ελεύθερος ούτε ένας άνθρωπος οπού θέλει νά αποθάνει. Ό ελεύθερος δέν έχει επιθυμίες διότι η επιθυμία είναι δυσαρέσκεια τής ελλείψεως τής ελευθερίας. Αυτός οπού θέλει νά αποθάνει νοιώθει σκλάβος καί αυτός οπού θέλει νά ζήσει είναι σκλάβος τής ζωής.

Συνάμα αυτός οπού δέν έχει επιθυμίες είναι νεκρός ή είναι ανύπαρκτος, έναν πράγμα άψυχον, έναν αυτόματον μηχάνημα. Η μοναδική περίπτωση οπού κάποιος δύναται νά έχει επιθυμία καί συνάμα νά υπάρχει είναι ό αγαπών. Δέν αναφέρομαι είς τήν έκπτωση έννοια τής αγάπης τού ό,τι μάς αρέσει, ό,τι έχουμε ανάγκη, ό,τι μάς ηδονίζει, αλλά είς τήν Αγάπη εκείνη η οποία δέν είναι ιδιοτελής.

Τό μίσος καί κάθε άλλη έννοια εκτός από τήν αγάπη αφορά τό εγώ! Η δύναμη, η δυνατότητα, η ισχύς, είναι ελευθερία η οποία εξυπηρετεί άμεσα ή έμμεσα τήν προσωπικότητα τής, δηλαδή έχει ανάγκες. Όταν η δύναμη, η δυνατότητα καί η ισχύς δέν έχει ανάγκες η μόνη έννοια οπού νοιώθει είναι είτε η αδιαφορία αφού τίποτε δέν τήν περιορίζει είτε η αγάπη όχι επειδή θά περιοριστεί εάν δέν τήν έχει αλλά επειδή καλοπροαίρετη δηλαδή αγαθή. Η μοναδική περίπτωση η Ελευθερία οπού δέν έχει ανάγκες νά εκδηλώνει επιθυμία πέραν τών αναγκών τής τίς οποίες δέν έχει είναι η ανωτέρα Αυτοϊδιότητα τής.

Επειδή αυτή η Ελευθερία είναι ανώτερη, δέν επηρεάζεται, δέν γεννάται, δέν διέπεται καί δέν εξαρτάται από τήν ύπαρξη καί τήν χημεία άλλων ελευθεριών, είναι άπειρη καί απεριόριστη καί ώς έκ τούτου ανωτέρα. Επειδή είναι ανωτέρα ώς Ελευθερία ώς πρός τήν Αυτοελευθερία τής, εξυπακούεται ότι είναι ανωτέρα είς όλα τής. Η μοναδική δικαιολογημένη καί χαρακτηριστική τής επιθυμία εξυπακούεται νά είναι η αγάπη, διότι εάν ήταν τό μίσος θά είχε ανάγκες. Τό μίσος εξυπακούει έλλειψη, είτε προικισμάτων οπού δέν έχει καί θέλει νά αποκτήσει ή σφετεριστεί ή αναπτύξει, είτε τό μίσος τού φθόνου διά τά προικίσματα άλλων ελευθεριών είτε αυτές είναι όντα είτε ενέργειες είτε πνεύματα είτε πράγματα.

Ποίος είναι κυριολεκτικώς αυτάρκης καί μισεί; Τί νά μισεί; Εάν τά έχεις όλα δηλαδή πάσα δύναμη, δυνατότητα καί εύρος ελευθερίας, ήτοι άπειρη ελευθερία ή καί αυτοελευθερία τότε τί καί ποίον νά μισείς; Τό οίον αντίστροφον ακούεται οξύμωρον καί μή λογικόν. Κάποιος πιθανόν νά ισχυριστεί ότι γνωρίζει ανθρώπους οπού έχουν τά πάντα καί όμως μισούν. Αυτόν είναι μία ψευδαίσθηση διότι δέν υπάρχει άνθρωπος οπού νά έχει τά πάντα, εάν τά είχε, θά εξουσίαζε τήν ζωή καί τόν θάνατον, θά ήταν αθάνατος χωρίς τήν χρήση τεχνικών μηχανισμών καί δέν θά υπήρχε ανωτέρα δύναμη από τήν δυνατότητα τού. Συνεπώς είτε κάποιος άνθρωπος θεωρεί ότι έχει ό ίδιος ή κάποιος άλλος άνθρωπος τά πάντα διέπεται από ακραίες ψευδαισθήσεις. Ένας ό οποίος έχει τά πάντα δέν μάχεται ούτε νά αποκτήσει επειδή δέν υπάρχει κάτι τό οποίον δέν τού ανήκει ούτε χρειάζεται κάποιος κόπος διά νά τά συγκρατήσει.

Σκέψου τό, εάν είχες κυριολεκτικώς τά πάντα δέν θά υπήρχε χώρος ελλείψεως άρα τέ ούτε χώρος διά μίσος, διότι τό μίσος προεξυπονοεί έλλειψη ικανοποίησης. Ό παντοδύναμος δέν νοείται τέτοιος εάν έχει έλλειψη οίας ικανοποίησης. Συνεπώς αυτός οπού έχει τά πάντα μόνον έναν αίσθημα έχει ώς πλήρης τών πάντων, τήν Αγάπη!

Η μοναδική περίσταση οπού η αγάπη δέν είναι ψευδαίσθηση είναι όταν αγαπάει τό δίκαιον. Πώς είναι δυνατόν ν’ αγαπάς χωρίς νά είσαι δίκαιος; Δηλαδή πώς γίνεται νά είσαι ελεύθερος από οία εξάρτηση καί αρχή καί συνάμα νά μήν είσαι παντοδύναμος καί πώς γίνεται νά είσαι παντοδύναμος έχοντας καί νοιώθωντας μίσος αφού τό μίσος υποδηλώνει έλλειψη ικανοποίησης καί η έλλειψη ικανοποίησης εννοείται ότι δηλώνει έλλειψη δυνατότητος διά επιβολήν τής ικανοποίησης έξ’ αρχής, έξ’ υπαρχής καί έξ’ ανέκαθεν προηγουμένως;

Τουτέστιν, η αγάπη προέρχεται από τήν άπειρη δύναμη. Ό αδύναμος δέν έχει τήν δυνατότητα ν’ αγαπάει έξω από τήν σφαίρα τής προσωπικής ιδιοτελικής ωφέλειας τού, διότι χρειάζεται δύναμη διά ν’ αγαπήσεις αυτόν οπού δέν σέ συμφέρει καί συνάμα δέν σού είναι πάθος. Δύο πράγματα αγαπάει ό αδύνατος, τό συμφέρον καί τόν εθισμόν, ή ό,τι νομίζει συμφέρον… Αγαπάει τόν φθόνον επειδή νοιώθει έλλειψη εκείνου οπού έχει ή έχει προικιστεί κάποιος άλλος. Αυτή η αγάπη νομίζει ότι είναι συμφέρον τού καί συνάμα τού γίνεται εθισμός. Πρόκειται περί τής επιστράτευσης τής ελευθερίας τού νά επιβληθή σέ κάποιον άλλον μέ όση δύναμη έχει. Αλλά ποία δύναμη έχει όταν θέλει νά επιβληθεί; Εάν ήταν ελεύθερος δέν θά ήθελε νά επιβληθεί διότι η έννοια τής ελευθερίας υποδηλώνει έλλειψη ανάγκης καί έλλειψη ελλείψεως!…

Αφού η Ελευθερία έχει τό στοιχείον τής έλλειψης ανάγκης άρα τέ καί φθόνου, σημαίνει ότι έχει καί έλλειψη μίσους όπως προεξηγήσαμε. Τότε είναι δυνατόν η Ελευθερία ώς δύναμη καί δυνατότητα νά αποδέχεται τό μίσος καί τόν φθόνον; Καί άν τά αποδεχθεί δέν καταργεί τό γεγονός ότι διέπεται από Αγάπη; Η καθαρή γνήσια Αγάπη γίνεται νά συμπορεύεται καί νά είναι συνυφασμένη καί μέ τό δίκαιον καί μέ τό άδικον; Πώς γίνεται ν’ αγαπάς καί συνάμα ν’ αδικείς; Τουτέστιν, η Αγάπη δέν συνάδει μέ τό άδικον καί πώς γίνεται ν’ αγαπάς χωρίς ιδιοτέλεια καί συνάμα νά μήν είσαι δίκαιος; Αυτόν σημαίνει ότι εάν αγαπάς μέ ιδιοτέλεια αγαπάς υπό όρους, πολύ συγκεκριμένους όρους, αγαπάς αρκεί αυτόν οπού αγαπάς νά συμφέρει εσένα ή εκείνα οπού επιθυμείς χωρίς αυτόν οπωσδήποτε νά μήν αδικεί κάποιους άλλους.

Αφού δέν γίνεται ν’ αγαπάς μή ιδιοτελικώς καί συνάμα ν’ αδικείς, τότε η αγάπη είναι συνυφασμένη μέ τό δίκαιον! Ισχύει μάλιστα καί τό αντίστροφον, δέν γίνεται νά είσαι δίκαιος καί ν’ αγαπάς υπό ιδιοτελικούς όρους καί προϋποθέσεις. Συνεπώς εάν τηρείς ή επιθυμείς τό συμφέρον σού χωρίς νά ενδιαφέρεσαι εάν αυτόν αδικεί άλλους ή δέν τό αγαπούν αυτοί οπού δέν αγαπούν τό συμφέρον τούς περισσότερον από τό δίκαιον πέραν τής ιδιοτέλειας, τότε ούτε αγαπάς ούτε είσαι δίκαιος, αλλά μισείς καί είσαι άδικος. Ό όρισμός τής αγάπης είναι: «αγαπών είναι αυτός οπού αγαπάει τό δίκαιον περισσότερον από τίς προσωπικές αγάπες τού»… Ό ορισμός τού δικαίου είναι: «δίκαιος/δικαιών είναι αυτός οπού αγαπάει τό δίκαιον περισσότερον από τό ιδιοτελές συμφέρον τού ή από τίς προσωπικές αγάπες τού»…

Ποίος νομίζετε ότι αγαπάει ή έστω αγαπάει περισσότερον, αυτός οπού αγαπάει τό συμφέρον τού ή τό δίκαιον; Δηλαδή πώς γίνεται η αγάπη ν’ αγνοεί μεροληπτικώς τό δίκαιον πρός όφελος τού οίου ιδιοτελούς προσωπικού συμφέροντος; Ό άνθρωπος τής αγάπης δέν έχει συμφέροντα… Η ιδιοτέλεια μέ τήν έννοια τό προσωπικόν συμφέρον υπεράνω όλων σέ προτεραιότητα είναι μίσος πρός τήν αγάπη, έλλειψη ελευθερίας διότι η ελευθερία δέν έχει ανάγκες, προσαγωγή καί εισαγωγή είς τήν Φιλοκαλία, διότι ό φιλόκαλος είς τό άκρον άωτον τής καλοσύνης τού θά έδινε ένα ξεροκόμματο ψωμί σ’ όποιον άλλον τού τό ζητούσε έστω καί άν αυτός ό άλλος δέν τό είχε ανάγκη, όχι επειδή είναι δίκαιον αλλά από αγάπη καί αδυναμία άρνησης πρός τήν αγάπη καί αυτή η πράξη είναι τό άκρον άωτον τής ελευθερίας, διότι όπως είπαμε τώ όντι δέν έχει ανάγκη ό Ελεύθερος. Ενώ ό ψευδοελεύθερος δηλώνει ότι δέν φοβάται τίποτε είς τήν ζωή καί τόν θάνατο αλλά συνάμα δέν έχει τόση έλλειψη ανάγκης ώστε νά δώσει τό ξεροκόμματο ψωμιού οπού κατέχει καί τό οποίον θά τόν κρατούσε είς τήν ζωή.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ