Λασποπόλεμος εναντίον Χιονοπόλεμου. Ό καθένας έχει τήν κακή καί καλή τού χρήση

Λασποπόλεμος εναντίον Χιονοπόλεμου. Ό καθένας έχει τήν κακή καί καλή τού χρήση

Απαγορεύεται τό ταξείδι. Τό ιερό μονοπάτι τής αυγής… Απαγορεύεται τό ταξείδι μέ ο,τιδήποτε σέ ο,τιδήποτε… μέσα στήν παρερμηνεία τής χλωμής σκιάς… Είσαι περιηγητής στό ταξειδεύω κλεισμένος σπίτι. Νάξερες πόσα μπορείς σ’ ένα κελλί καί πόσα νά χάσεις στό όνειρο τής ελευθερίας τής σπιθαμής, τής κάθε σπιθαμής στήν ασβολή τής αύρας τής κάθε σπίθας.

Ταξειδεύεις κλεισμένος στό σπίτι πρέπει νά τό συνηθείσεις νά ξεχάσεις τόν κόσμο νά θυμάσαι εσένα φυλακισμένο μόνο καί … μόνον.

Ακόμη έχεις τήν Λογοτεχνία αγκαλιά καί προϊόντα. Ξέρεις πώς θά είναι πώς θά σβύσει η δροσιά όταν λείψουν τά προϊόντα; Σκάψε χιλιόμετρα μέ τήν ταχύτητα τής υπομονής νά βρείς τήν τρύπα τής ερχόμενης απάντησης. Όταν θά παίζεις λασποπόλεμο στολισμένος τήν μούχλα. Είσαι τό θύμα στήν ωραιότερη κινηματογραφική ταινεία καί αχάριστε δέν τό αναγνωρίζεις. Η Λογοτεχνία θά σού σβύσει, φύλαξε τή μαγιά τής στό σπίτι καί στής καρδιάς μέσα στ’ αναμμένα κάρβουνα που σιγοπέρνουν κάτω από τήν καταφρονημένη μακρυνή κοπριά στήν ανάποδη βουνοκορφή, στόν λάκκο τού ξεραγγιασμένου αποσιτισμένου στροινιασμένου έρωτα.

Ό προορισμός σού θά γνωρίσει τήν ποιητική σκληρότητα. Αφελέστατε δέν κατάλαβες ότι οί ποιητές είναι σκληροί από πέτρα που ραγίζει τό υγρό γυαλί τό καμωμένο από ατσάλινο καπνό μέσα στόν ατμό τής ομίχλης. Δέν τό πρόσεξες πάντοτε τό προσπερνούσες μέ τά μάτια στά πόδια τής βιασύνης. Θά έρθει ένας άλλος θεός στήν γή νά κατοικήσει ένας άλλος καιρός άγνωστος αλλιώτικος ψηλός καί κυνικός στή ζωή μέ τά δικά τού έθιμα νά γλεντύσει. Καί σύ από αγανάκτηση θά φωνάξεις καί θά σκύψεις τό γρασίδι νά προσκυνήσεις. Η ποίηση από φαντασία κουρσάρος μέ σάρκα καί οστά άμα η πιό αδυσώπητη πραγματικότητα θά γίνει.

Θά σέ τυλίξει τό παράθυρο θά σέ εκτινάξει η θύρα μέσα στήν συννεφιασμένη σκοτεινιά τής θήρας. Έδιωξες ένα θεό έφερες άλλο θεό δέν ελευθερώθηκες ποτέ ποσώς. Θά υποστείς τούς νόμους ενός άλλου θορύβου, άγνωστου γεμάτου ποικιλίες. Θά θυμάσαι τά προϊόντα τής Λογοτεχνίας καί ό νόστος θά σέ ξεδιψάει από τήν βαριά πενία. Ό άνθρωπος ξέχασε τόν θεό ό θεός ξέχασε τόν άνθρωπο, ό άνθρωπος θυμήθηκε τόν θεό ό θεός θυμήθηκε τόν άνθρωπο. Ό άνθρωπος έφυγε,… έφυγε κ’ η μοίρα τού σέ ένα φυλάκιο ακρητικό χωρίς σύνορα νέα δεδομένα θά καθορίσουν τά έθνη. Ένας κόσμος χωρίς έθνη ένας κόσμος χωρίς ασφάλεια, μία σάρκα χωρίς έλεος στό έλος τού εικοσιτετράωρου στήν μαγική κολυμβήθρα φέρνει όσα ένας άνευ όρων καί ορίων αιώνας.

Μία σάρκα νά πολεμά γιά τήν σάρκα, μία σάρκα τρώγει τό αίμα στό χώμα, χείλη πεσμένα στά δάκτυλα τών ποδιών προπορεύονται γιά τόν γυρισμό. Είσαι τό γύρισμα στήν αδυσώπητη ταινεία σού, ό πόθος στήν εφιαλτική γύμνια τής φτωχής τύφλας. Ένα ξυρισμένο κεφάλι που ζητά τήν βλάστηση μέσα σ’ ένα στραγγαλισμένο πνιγμένο πυθμένα μιάς ξεφούσκωτης πρώην ζωηρής θάλασσας. Ένα μαρασμένο πολύχρωμο άνθος που δέν έχει τήν ικανότητα νά ξεψυχά καί τήν δυνατότητα νά μήν ξεχνά.

Θά πρέπει νά συνεχίζεις καί νά ξεχνάς, νά βαδίζεις πρός τό μέλλον τής αλλαγής. Άλλος θά βρεθεί εκεί που ήσουν καί εσύ σέ μέρη πρωτόγνωρα που ήταν πατρίδες άλλων καί θά ξεχαστούν. Θά χρειαστεί εσύ νά γίνεις ασβός γιά νά επιβιώσεις καί νά ξεχάσεις τόν μυρμήγκι που ήσουν καί άλλος από φύλλο θά γίνει τρυφερή σαύρα επάνω σέ μία γλοιώδη πλακωτή λιθαρόσκονη…

Όλα θ’ αλλάξουν τόσο πολύ όσον μεταστρέφει ό θάνατος. Μά θά μείνεις αυτός που ήσουν όποιος καί άν γίνεις άν μέσα σού στά δύο δέν κοπείς. Σύναξε τίς πτερούγες σάν ένα όπλο κουρνιασμένο στό χαντάκι τής προσβολής κυριευμένο από τό χιόνι τής προσμονής.

Σκάψε τά χιλιόμετρα μέ το φτυάρι τής υπομονής χωρίς αργία. Τά προϊόντα θά είναι όνειρα τά όνειρα ψεύτικα τά ψεύτικα ψευδαισθήσεις, δέν υπήρξαν ποτέ αυτά που αποδήμησαν. Θά τρώς καί θά κλαίς, θά κλαίς καί θά φωνάζεις, θά φωνάζεις καί θά ξυπνάς, θά ξυπνάς καί θά παρατηράς άν ήρθε ξανά ό θεός ή έφυγε γιά πάντα. Θά τρώς κρέας μέ λάσπη γιά νά είναι πιό παχύ τό αχόρταγο δείπνο. Παχύτερο καί διατροφικότερο. Θά παραμιλάς μέ τά βουνά γιά νά μήν μεθάς μέ τό κρύο. Θά γίνεις ένα χιλιοστό στό απέρνατο ακυβέρνητο πλοίο χωρίς ηλιακάδα αλλά μέ κάψα, ένα πρεζόνι, ένας ηρωινομανής που ούτε πεθαίνει ούτε η δίψα τής στέρησης τού στερεύει, μά θάχεις τό θράσος τής ελπίδας μέσα στό θάρρος μιάς ακατανίκητης παρακίνησης νά ξανά κάνεις τά ίδια, αυτή η ουτοπία νά συνεχίζεις καί νά μήν πηγαίνεις πουθενά θά σέ βαστάξει ζωντανό μέχρι τόν κρεμνό τών αιώνων. Όταν τό θέατρο τελειώσει θά έχεις καταλάβει σέ μία στιγμή πώς έχεις δεί όλο τό έργο μέσα από τό ίδιο τό βίωμα σού νά είσαι τό ίδιο τό ασυνείδητο, τό αναγνώριστο, τό απύθμενο, τό ταπεινό προσγειωμένο σέ βάλτο καί αιθέρες θέατρο που έβλεπες. Παρακολουθείς τό θέρετρο τής αγωνίας σού μέ τά αγχώδη τρεξίματα τής ατονίας σού.

Δέν θά υπάρξει λέξη που δέν θά σ’ αναπνεύσει. Δέν θά υπάρξει σκέψη που δέν θά σέ καπνίσει, εσύ ωφείλεις νά αρνηθείς ό,τι δέν θέλεις νά μείνεις εκεί. Όταν θά σέ τσουρουφλίζουν σέ καμίνια καί πνεύμονες νά επιστρατεύεις μέ κλειστά τά μάτια τήν επιμονή, μόνον έτσι θά μυηθείς στό νά βγαίνεις σώος καί αβλαβής. Ζηλεύεις τό φτερό που χάθηκε στόν ωκεανό καί ταυτόχρονα στόν αλατισμένο αέρα ότι έχει τήν πολυτέλεια τής αξιοπρέπειας. Ξέχασε τά όλα εκτός από τό ένα καί μοναδικό καί μείνε αυτοσυγκεντρωμένος μόνον εκεί που είσαι κάθε στιγμή καί ανά πάσα στιγμή από έκπληξη ή από στοργή. Τό προϊόν καί ό άνθρωπος στήν μπόρα γίνοντε ένα… Στήν πυρκαγιά δέν ξεχωρίζει η τρίχα από τήν μελάνη τής γραφής, τό αίσθημα από τό λέρωμα, τό δίκαιο από τό άδικο, νερό από τό χιόνι, τό ωραίο από τό άνοστο. Όταν όλα είναι ένα, όλα…, σημαίνει είναι καμένα.

Η θέα θά καεί μά θά είναι ακόμη όμορφη καί αλλόκοτα γιά μανδύα στά μυστικά ομορφότερη από πρίν, διότι αυτή η θέα δέν θά σού δείχνει τήν προέκταση αλλά τό φώς τής επανόρθωσης. Τραγούδια παραπονιάρικα απλά που η αλήτικη σύνθεση τούς μέ τόν γδούπο τής γλυκειάς μουσικής γεννάει τήν ακουστική γεύση τής υψηλής ραπτικής μαγειρικής. Θά είσαι τό φαγητό, ό μάγειρας καί δαιτημόνας. Θά αυτοτρώγεσαι γιά νά γιατρεύεσαι θά αυτογιατρεύεσαι γιά νά αυτοτρώγεσαι, μέ αυτόν τόν τρόπο θά περιφερθείς σέ κάθε δάκρυ ζωής τής γής. Μέ τό νά πονείς γιά νά ανακουφίζεσαι, μέ τό νά ανακουφίζεσαι γιά νά πονείς. Έπρεπε νά σού είχε συμβεί από πολύ πρίν τό νά μήν ζείς μόνον κοιμάμαι γιά νά ξυπνώ, ξυπνώ γιά νά κοιμάμαι. Ζώ γιά νά πεθάνω πεθαίνω γιά νά ζήσω; Πόσα θ’ αφήσεις πίσω πόσα θά ζήσεις όταν αφήσεις πίσω. Πόσα ζείς όταν τά πεθαίνεις; Ξέρεις ή μάθε τί νά πεθαίνεις. Νά ζείς καί νά ζήσεις τά σημαντικά νά αποθάνεις τά ασήμαντα, αλλά εσύ τρελλάθηκες καί αρμενίζεις μέ τήν πρύμη; Αυτός που ξέρει κολύμπι γνωρίζει ότι είτε βουττήσει πρός τό κύμα είτε πρός τήν πορεία τού κύματος θά βουλειάξει στό κύμα, αλλά άν βουττήξεις πρός τό κύμα θά βγείς από τήν πλευρά τής νηνεμίας καί άν βουττήξεις πρός τήν πορεία τού κύματος θά υποστείς τίς προκλήσεις τής συντριβής τών πιέσεων τής μάζας καί τής φόρας τού. Άν έχεις σκοπό ξέρεις πρός τά πού νά βουττάς, άν όχι δέν ξέρεις γιατί βουττάς καί ούτε κάν άν βουττάς κι’ άν τό ξέρεις όχι όμως τί σημαίνει βουττάς.

Η Ανατολή καί η Δύση δύο σταγόνες τής ίδιες στιγμής. Δύο στιγμές τής ίδιας ιδιοτροπίας. Εισπνοή καί εκπνοή που η καθεμία είναι καί η άλλη. Όταν εισπνέω εσένα εκπνένω εμένα. Όταν εκπνέω εσένα εισπνέω εμένα… Στήν καλή μάς φιλία γινόμαστε ένα καί όποιο έγινε από τό άλλο υποτάσσεται στούς όρους τού. Τάδ’ έφη φύση.

Είμαι τό κύμα ή τό βούττημα; Είμαι τό αμφίβιο, τό αμφείδιο μέσα στόν απέραντο ωκεανό τού χρώματος, τού σώματος. Είμαι τό κύμα ή τό βούττημα; Είμαι τό δημιουργημένο, μόνο αυτή τή γνώση κατέχω… Τό κύμα είναι η προέκταση καί η ενόραση στό βούττημα, τό βούττημα είναι η προέκταση καί η ενόραση στό κύμα, ένα οίδα ότι είμαι τό δημιουργημένο… Τό πλάσμα μέσα στό σπίτι καί τό σπίτι πέριξ τού πλάσματος, ένα περίεργο προκεκτημένο, τό σώμα μέσα στό σπίτι καί η ψυχή μέσα στό σώμα κι’ όλα μαζύν μέσα σ’ άλλα καί όλα αυτά καί τά άλλα μέσα σ’ έναν μεγαλύτερο ένα… ένα άπειρο, εγώ σ’ εσένα…

Οίστρος, φωτιά καί αίμα περισυρματολογιμένο σκλαβωμένο στήν ωραιότερη ομορφιά μέ φλέγμα. Είναι ανώτερη η ομορφιά ή η ελευθερία; Είναι ωραιότερη η μικρότερη ή η μεγαλύτερη… στιγμή; Μετράται καί πότε μέ μέγεθος η στιγμή; Ένα στιγμυότυπο λαγχαίνει νά είναι κύκλος καί μία αιωνιότητα λαγχαίνει νά είναι παραλυτική αμηχανία. Τό μοναδικόν μέγεθος που μετράται μέ μέγεθος είναι η αγάπη γιά δικαιοσύνη. Τό μοναδικό μέγεθος που δέν έχει όρια είναι η απληστία γιά φιλοκαλία. Άν είχα τήν δύναμη νά μήν έχω μέγεθος θά ήμουν αμέγεθος μέγεθος καί συνάμα μέγεθος χωρίς όρια, σύνορα καί σταματημό… Η ταχύτητα που είναι προσωπικότητα δέν είναι ποτέ ικανοποιημένη μέ τήν αυτοταχύτητα τής εάν δέν είναι άπειρη ταχύτητα, εκτός καί εάν αυτόν γνωρίζει ότι είναι ανέφικτο, τότε σοφά χαίρεται καί ευχαριστεί δι’ όση αυτοταχύτητα χαρακτηρίζει τήν προσωπικότητα τής.

Δέν μπορείς νά γίνεις Θεός καί αυτό θά πρέπει νά σ’ ευχαριστεί επειδή δέν είναι δίκαιο νά μπορείς ή νά θέλεις νά γίνεις θεός. Εάν αυτό τό νοιώσεις καί τό εφαρμόσεις μέ αγνή ειλικρίνεια τότε θά γίνεις ένας μικρός θεός από Τόν Θεόν, όσον δηλαδή αξίζει καί δικαιούσαι. Είναι μεγαλύτερο νά είσαι μικρός ασήμαντος θεός παρά μεγάλος σημαντικός άνθρωπος…

Είναι αφάνταστα μεγαλύτερο νά είσαι ένας αιώνιος καθαρός μικρός παρά ένας μεγάλος ακάθαρτος…. μεγάλος. Δέν έχει σημασία τό μέγεθος αλλά τί είδος μεγέθους είσαι. Ένα μικρό μέγεθος καλής ποιότητος είναι πάντοτε μεγαλύτερο από όποιο μέγεθος κακής ποιότητος. Μάλιστα στήν κακή ποιότητα τό μεγαλύτερο μέγεθος είναι πάντοτε μικρότερη αξία… Συνεπώς υπάρχουν μεγάλοι που όσον μεγαλώνουν μικραίνουν καί μικροί που όσον περισσότερο μικραίνουν μεγαλώνουν… αυτό τό τελευταίο στήν εσχατιά τής γνώσης καί τής άγνοιας, τής αγνότητας καί τής επίγνωσης τού τί δέν είναι αγνότητα, συνστήνεται μέ τό όνομα ταπεινότητα…

Πήγαινε συνέντευξη σ’ ένα διευθυντή άπειρος μέ τήν έννοια τού αβιώματου, τού ανέμπειρου καί τού αγνωστικού καί πές καυχήθου τού πόσον ικανός, έξυπνος, γνωστικός είσαι στό αντικείμενο που δέν είσαι καί τότε μονομιάς θά σέ διώξει ή δέν θά σέ προσλάβει. Πήγαινε καί πές τού κύριε ήρθα νά μάθω καί νά υπακούω καί τότε μπήκες στόν παράδεισο τής εταιρείας… Μέ τήν ίδια σωφρονητικότητα θά μπείς καί στόν παράδεισο Τής Αδιαχώριστης Αναρχικού Δίκαιου Καταστικού Τριαδικής Εταιρείας, αλλά σ’ αυτή δέν πείθεις μέ τήν υποκρισία… ή είσαι γνήσιος ή είσαι διά τά σκουπίδια.

Αναλόγως τής χρήσης ό ένας κτίζει ή σκοτώνει καί ό άλλος ποτίζει ή κρυοπαγεί, Λασποπόλεμος ή Χιονοπόλεμος ό καθένας μπορεί νά πονεί ή νά δακρύζει. Νά ζωογονεί ή νά λερώνει. Τό χιόνι κάνει τήν λάσπη καί η λάσπη τό σπίτι που προστατεύει από τό χιόνι… Άλλος μισεί ή αγαπάει επειδή γνωρίζει καί άλλος επειδή δέν γνωρίζει τή χρήση. Όστις γνωρίζει τή χρήση μισεί καί αγαπάει έν δικαίω καί όστις δέν γνωρίζει τή χρήση μισεί καί αγαπάει έν αδίκω. Τό νά μισεί καί νά αγαπάει ένας άδικος δέν είναι τό ίδιο μέ τό νά μισεί καί αγαπάει ένας δίκαιος. Διότι άλλα μισεί καί αγαπάει ό μέν καί άλλα μισεί καί αγαπάει ό δέ. Μίσησε ό,τι αγαπάει τό άδικο, αγάπησε ό,τι αγαπάει τό δίκαιο. Τό άδικο μισεί ό,τι αγαπάει τό δίκαιο, τό δίκαιο μισεί ό,τι αγαπάει τό άδικο. Δέν μπορείς νά έχεις δύο αγάπες χωρίς νά είσαι υποκριτής ή στραβός. Δέν μπορείς νά μισείς δύο αντίστροφα χωρίς νά είσαι βλάκας καί χαμένος.

Η ανηφόρα πρός τήν αγάπη τού δικαίου είναι η κατηφόρα πρός τήν αγάπη τού αδικαίου. Όταν φεύγεις από τήν αγάπη τού οίου μέν αυξάνει τόν εναγκαλιασμόν πρός τήν αγάπη τού οίου δέ. Εάν μείνεις είς τά ενδιάμεσα, εάν αμφιβάλεις, εάν παραμείνεις ακίνητος είσαι εκεί οπού είσαι είς τά ποσοτά οπού είσαι.

Πρέπει νά φύγεις από τό σώμα γιά νά πάς στήν ψυχή. Πρέπει νά φύγεις από τήν ψυχή γιά νά πάς στό σώμα. Εάν δέν φύγεις δέν πάς πουθενά στά προκαθορισμένα ποσοστά. Κάποτε ούτως ή άλλως θά φύγεις. Μέ όποιο είσαι μέ αυτό θά μείνεις. Όσον φεύγεις από τό σώμα τόσον προχωρείς στήν ψυχή, όσον φεύγεις από τήν ψυχή τόσον προχωρείς στό σώμα. Όπου φύγεις εκεί θά πάς. Όσον φεύγεις από τήν ψυχή πάς στό χώμα επειδή τό σώμα είναι ύλη. Η ψυχή που κόλλησε στό χώμα θά υποστεί τήν βαρύτερη βαρύτητα τήν κόλλαση.

Η Ψυχή που έφυγε καί κόλλησε στό άϋλο φώς θά γίνει άϋλο φώς, αυτός είναι ό παράδεισος. Η ζωή είναι μία μάχη βαρύτητας καί αντιβαρύτητας. Η ύλη καί η αϋλία έχουν τίς δικές τής καθεμία βαρύτητα καί αντιβαρύτητα. Έχεις νά παλαίψεις μέ τέσσερεις δυνάμεις. Έχει απαγορευτεί τό ταξείδι αλλά δέν μπορείς νά σταματήσεις τήν έξοδο καί τήν διέξοδο πρός τό κακό ή τό καλό, τήν αιωνιότητα τής αδικίας ή τής δικαιοπροσάραξης, αυτή κερδίζεται μέσα από τήν δικαιοπροχάραξη… από τήν προδικαιοπροσαγωγή.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ