Άνθρωποι στα Μαύρα (Οι Μαυροντυμένοι) – Μέρος 2ο

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ (ΜΑΥΡΟΝΤΥΜΕΝΟΙ);
Από το “Ανεξήγητο” (“The Unexplained”) No. 10. Orbis Publishing. 1991.
Καθώς οι εμφανίσεις UFO αυξάνονται, αυξάνονται δήθεν και οι παρενοχλήσεις των αυτόπτων μαρτύρων απ’ τους καταχθόνιους Μαυροντυμένους.
Ο Albert Bender, διευθυντής της Διεθνούς Υπηρεσίας Ιπτάμενων Δίσκων, ενός ερασιτεχνικού οργανισμού με έδρα του Κονέκτικατ των Η.Π.Α., ισχυρίστηκε κάποτε ότι ανακάλυψε το μυστικό πίσω απ’ τα UFO. Αλλά δυστυχώς, ο υπόλοιπος κόσμος δεν έγινε πιο σοφός – επειδή ο Bender αποτράπηκε απ’ το να διαδώσει την ανακάλυψη του στον κόσμο από τρεις καταχθόνιους επισκέπτες: τρεις μαυροντυμένους άντρες, γνωστών ως “οι αποσιωπητές” [“αυτοί που επιβάλλουν τη σιωπή”, ‘the silencers’].
Ο Bender σκόπευε να δημοσιεύσει τα ευρήματά του στο έντυπό του, “Διαστημική Επιθεώρηση” (“Space Review”). Αλλά πριν τα εμπιστευτεί, αισθάνθηκε ότι όφειλε να δοκιμάσει τις ιδέες του σε έναν συνάδελφο. Ταχυδρόμησε λοιπόν την αναφορά του. Λίγες μέρες μετά, οι εμφανίστηκαν οι άντρες.
Ο Bender ήταν ξαπλωμένος στο υπνοδωμάτιό του, κυριευμένος από μια ξαφνική αίσθηση ζάλης, όταν πρόσεξε τρεις σκιώδεις φιγούρες στο δωμάτιό του. Βαθμιαία, οι φιγούρες ξεκαθάρισαν. Όλες φορούσαν μαύρα ρούχα. “Έμοιαζαν σαν κληρικοί, αλλά φορούσαν καπέλα του στυλ Homburg. Τα πρόσωπα δεν ήταν ευδιάκριτα, επειδή τα καπέλα τα σκέπαζαν και τα σκίαζαν κατά ένα μέρος. Τα αισθήματα φόβου με εγκατέλειψαν … Τα μάτια και των τριών φιγούρων, άναψαν ξαφνικά σαν ηλεκτρικές λάμπες και εστίασαν σε εμένα. Ήταν σαν να μου έκαιγαν την ψυχή, ενώ οι πόνοι ανάμεσα στα μάτια μου έγιναν αφόρητοι. Τότε αισθάνθηκα ότι μου μετέδιδαν ένα μήνυμα τηλεπαθητικά.”
Οι επισκέπτες του Bender επιβεβαίωσαν ότι είχε δίκιο στις υποθέσεις του για την αληθινή φύση των UFO – ένας απ’ αυτούς είχε μαζί του την αναφορά του Bender και παρείχε πρόσθετες πληροφορίες. Αυτό τον τρομοκράτησε τόσο πολύ ώστε έγινε τόσο εξυπηρετικός στις απαιτήσεις τους, να κλείσει τον οργανισμό του, να αναστείλει αμέσως την έκδοση του εντύπου του και να αποφύγει να πει την αλήθεια “ως όφειλε σαν αμερικανός πολίτης”
Αλλά περίμενε πραγματικά ο Bender να πιστέψει κανείς την ιστορία του; Οι φίλοι και συνάδελφοί του βρέθηκαν σίγουρα σε αμηχανία. Ένας απ’ αυτούς, ο Gray Barker, δημοσίευσε ένα βιβλίο που προκάλεσε αίσθηση, το “Γνώριζαν πολλά για τους Ιπτάμενους Δίσκους” (“They Knew Too Much About Flying Saucers”), και ο ίδιος ο Bender παρουσίασε μια ακόμα πιο παράξενη υπόθεση στο έργο του “Οι Ιπτάμενοι Δίσκοι και οι τρεις άνδρες” (“Flying Saucers and the Three Men”), λίγα χρόνια αργότερα, σαν απάντηση στις επίμονες απαιτήσεις πρώην συναδέλφων του για εξηγήσεις σε όσα είχαν συμβεί.
Είπε μια απίθανη ιστορία, που περιλάμβανε εξωγήινα διαστημόπλοια με βάσεις στην Ανταρκτική, που μοιάζει πολύ με μακρινές ιστορίες απ’ το παρελθόν για ονειρικές επαφές· και μάλιστα υπήρξε η σκέψη ότι το απίθανο της ιστορίας του Bender ήταν ειδικά σχεδιασμένο για να παραπλανήσει τους σοβαρούς ερευνητές των UFO.
Εντούτοις, πιστευτή ή όχι, η αρχική υπόθεση του Bender για την επίσκεψη των τριών ξένων, παραμένει αποφασιστικού ενδιαφέροντος για τους ερευνητές των UFO, επειδή η ιστορία παραλληλίστηκε με πολλές παρόμοιες αναφορές, συχνά από ανθρώπους που θα ήταν απίθανο να έχουν ακουστά τον Bender και τις εμπειρίες του. Οι ερευνητές UFO είναι προφανώς υποψήφιοι για να δεχθούν επισκέψεις από Μαυροντυμένους (MIB), και παρόλο που οι περισσότερες αναφορές προέρχονται απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρόμοιοι ισχυρισμοί έρχονται απ’ τη Σουηδία και την Ιταλία, τη Βρετανία και το Μεξικό. Όπως και το φαινόμενο των UFO, έτσι και αυτό των MIB, καλύπτει τρεις δεκαετίες και ίσως έχει προάγγελους σε προηγούμενους αιώνες.
ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ
Όπως και οι ιστορίες του Bender, οι περισσότερες πρόσφατες αναφορές, περιέχουν απίθανες λεπτομέρειες, αλλά είναι επίσης παράλογες: ουσιαστικά κάθε περίπτωση, είναι πιο πολύ να τη δεις με δυσπιστία, παρά να την πιστέψεις. Αλλά αυτό δεν εξαλείφει το μυστήριο – απλά απαιτεί να το μελετήσουμε σε διαφορετικό φως. Άσχετα αν τα πράγματα αυτά συνέβησαν ή όχι, είναι γεγονός ότι αναφέρθηκαν· και γιατί τόσοι άνθρωποι αναφέρουν, ανεξάρτητα και συχνά απρόθυμα, τόσο περίεργες και ειδεχθείς επισκέψεις; Και επίσης, γιατί αυτές οι υποθέσεις έχουν τόσες ομοιότητες, διαλαλώντας και παράλληλα βοηθώντας να επιβεβαιώσουμε ένα διαρκές σχέδιο, το οποίο αν μη τι άλλο, έχει γίνει ένας απ’ τους πιο ισχυρούς λαϊκούς μύθους του καιρού μας;
Η πρωταρχική αναφορά για ΜΙΒ, τίθεται ως εξής: λίγο μετά την εμφάνιση ενός UFO, το “αντικείμενο” – ίσως κάποιος αυτόπτης μάρτυρας, ίσως κάποιος ερευνητής της υπόθεσης – δέχεται μια επίσκεψη. Συχνά συμβαίνει τόσο γρήγορα μετά το συμβάν, ώστε δεν έχει γίνει επίσημη αναφορά ή δημοσίευση απ’ τα ΜΜΕ: εν ολίγοις, οι επισκέπτες δεν θα μπορούσαν, με φυσιολογικό τρόπο, να έχουν πρόσβαση στις πληροφορίες που κατέχουν φανερά – ονόματα, διευθύνσεις και λεπτομέρειες του συμβάντος, όπως αυτοί που εμπλέκονται με το συμβάν.
Το θύμα είναι σχεδόν πάντα μόνο του την ώρα της επίσκεψης, συνήθως στο ίδιο του το σπίτι. Οι επισκέπτες, συνήθως τρεις στον αριθμό, καταφτάνουν με ένα μεγάλο, μαύρο αυτοκίνητο. Στην Αμερική, είναι πολύ συχνά μια γοητευτική Κάντιλακ, αλλά σπάνια τελευταίο μοντέλο. Αν και παλιομοδίτικο, είναι άψογο σε εμφάνιση και κατάσταση, μέσα και έξω, έχοντας ακόμα και αυτήν την φανερή μυρωδιά του “καινούργιου”. Αν το “αντικείμενο” παρατηρήσει τον αριθμό κυκλοφορίας και τον ελέγξει, διαπιστώνεται πάντα ότι είναι ανύπαρκτος.
Οι ίδιοι οι επισκέπτες είναι σχεδόν πάντα άνδρες: μόνο πολύ σπάνια είναι μια γυναίκα. Στην εμφάνιση, συμμορφώνονται στην στερεότυπη εικόνα ενός πράκτορα της CIA ή άλλης μυστικής υπηρεσίας. Φοράνε σκουρόχρωμα κοστούμια, καπέλα, γραβάτες, παπούτσια και κάλτσες, αλλά λευκά πουκάμισα: και οι αυτόπτης μάρτυρες παρατηρούν συχνά στις καθαρές, ατσαλάκωτες στολές τους, ότι τα ρούχα φαίνονται μόλις αγορασμένα.
Τα πρόσωπα των επισκεπτών περιγράφονται συχνά σαν “αόριστα αλλοδαπά”, πιο συχνά “ανατολίτικα”, με λοξά μάτια σε πολλές περιπτώσεις. Αν δεν έχουν σκούρο δέρμα, οι άνδρες είναι συνήθως πολύ μαυρισμένοι. Συχνά συμβαίνουν περίεργες επαφές: σε μια περίπτωση, για παράδειγμα, ένας Μαυροντυμένος φαινόταν να φοράει ένα λαμπερό κραγιόν! Οι MIB είναι συνήθως αγέλαστοι και ανέκφραστοι, με κινήσεις αλύγιστες και άχαρες.
Η γενική τους συμπεριφορά είναι τυπική, κρύα, δόλια, ακόμα και απειλητική, χωρίς να δείχνουν ζεστασιά ή φιλικότητα, αν και ούτε είναι ξεκάθαρα εχθρικοί. Οι αυτόπτης μάρτυρες συχνά αποκρύπτουν, ότι αισθάνθηκαν ότι οι επισκέπτες τους δεν ήταν καθόλου ανθρώπινοι.
Μερικοί MIB προτείνουν στοιχεία ταυτότητας· πράγματι, μερικές φορές εμφανίζονται με στολές της Πολεμικής Αεροπορίας των Η.Π.Α. ή άλλες. Ίσως προτείνουν επίσης δελτία ταυτότητας· φυσικά αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα αναγνώριζαν μια γνήσια ταυτότητα της CIA ή άλλης μυστικής υπηρεσίας αν την έβλεπαν. Αν, εντούτοις, δώσουν ονόματα, αποδεικνύονται πάντα ψευδή.
Οι συνεντεύξεις γίνονται μερικές φορές ανακρίσεις, ή μερικές φορές προειδοποιήσεις. Σε κάθε περίπτωση, οι επισκέπτες, αν και κάνουν ερωτήσεις, είναι σαφώς καλά ενημερωμένοι, με πρόσβαση σε απόρρητες πληροφορίες. Μιλάνε με πολύ καλή, συχνά τέλεια, έκφραση και τόνο φωνής και η γλώσσα τους θυμίζει αυτή των κακούργων των τυπικών αστυνομικών ταινιών.
ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ
Όλες οι απαίσιες αυτές επισκέψεις, κλείνουν πάντα με την προειδοποίηση να μην ειπωθεί τίποτα σε κανέναν, αν το “αντικείμενο” είναι κάποιος που ήρθε σε επαφή με UFO, ή να εγκαταλειφθεί η έρευνα, αν είναι κάποιος ερευνητής. Και οι ΜΙΒ αναχωρούν το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν.
Οι πιο καλά πληροφορημένοι οπαδοί των UFO, αν τους ζητηθεί να περιγράψουν μια επίσκεψη των MIB, θα δώσουν κάποια κοινά στοιχεία. Εντούτοις, μια συγκριτική εξέταση των αναφορών, αποκαλύπτει ότι τέτοιες “τέλειες” επισκέψεις από MIB, σπάνια συμβαίνουν στην πράξη. Η μελέτη των 32 πιο αξιόπιστων αρχειοθετημένων υποθέσεων, φανερώνει ότι πολλές λεπτομέρειες αποκλίνουν σαφώς απ’ την πρωτότυπη ιστορία: για παράδειγμα, σε τέσσερις επισκέψεις δεν υπήρχαν καθόλου επισκέπτες, παρά μόνο μετέπειτα τηλεφωνήματα· και απ’ τις υπόλοιπες, μόνο πέντε περιλάμβαναν τρεις άνδρες, δύο περιλάμβαναν τέσσερις, πέντε περιλάμβαναν δύο άνδρες, ενώ στις υπόλοιπες αναφέρονταν ένας και μοναδικός επισκέπτης.
Παρόλο που η εμφάνιση και η συμπεριφορά των επισκεπτών φαίνεται να συμμορφώνεται γενικά στο πρότυπο της πρωταρχικής ιστορίας, κυμαίνεται απ’ το εντελώς φυσικό στο απόλυτα απίθανο. Το αυτοκίνητο, αν και στην Αμερική είναι μακράν το πιο συνηθισμένο μέσο μεταφοράς, αναφέρεται μόλις στο 1/3 των περιπτώσεων· και όσο για τις γλαφυρές λεπτομέρειες – η Κάντιλακ, το παλιό μοντέλο, η άψογη κατάσταση – είναι, πρακτικά, οι σπάνιες εξαιρέσεις. Απ’ τις 22 αμερικάνικες αναφορές, μόλις εννέα περιλαμβάνουν αναφορά σε αυτοκίνητο και απ’ αυτές τρεις ήταν Κάντιλακ, μόλις δύο καθορίστηκαν σαν μαύρα αυτοκίνητα και δύο σαν παλιομοδίτικα μοντέλα.
Απ’ την άλλη μεριά, τέτοιες πρωταρχικές λεπτομέρειες τείνουν να γίνουν πιο ευδιάκριτες στις λιγότερο αξιόπιστες υποθέσεις, ειδικά σ’ αυτές που εμπλέκονται ερευνητές και όχι αυτόπτης μάρτυρες UFO. Η περίπτωση που πλησιάζει περισσότερο την πρωταρχική είναι αυτή του Robert Richardson στο Toledo του Οχάιο, ο οποίος τον Ιούλιο του 1967 ενημέρωσε τον Οργανισμό Έρευνας Εναέριων Φαινομένων (Aerial Phenomena Research Organisation, APRO) ότι συγκρούστηκε με ένα UFO ενώ οδηγούσε τη νύχτα. Καθώς έπαιρνε μια στροφή, βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα περίεργο αντικείμενο που του έκλεινε το δρόμο. Αδυνατώντας να σταματήσει αμέσως, το χτύπησε αν και όχι δυνατά. Αμέσως μετά τη σύγκρουση το UFO εξαφανίστηκε. Η αστυνομία που βρέθηκε στον τόπο του ατυχήματος, μπόρεσε να βρει σαν στοιχείο, μόνο σημάδια στο δέρμα του Richardson· αλλά σε μια επόμενη επίσκεψη, ο Richardson βρήκε ο ίδιος ένα μικρό κομμάτι μετάλλου το οποίο ίσως προέρχονταν απ’ το UFO.
Τρεις μέρες αργότερα, στις 11 π.μ., δύο άνδρες μεταξύ 20 και 30 ετών, εμφανίστηκαν στο σπίτι του Richardson, και του έκαναν ερωτήσεις για περίπου 10 λεπτά. Δεν του συστήθηκαν και ο Richardson δεν ρώτησε ποιοι ήταν – κάτι που προκάλεσε έκπληξη και στον ίδιο, εκ των υστέρων. Δεν ήταν εχθρικοί, δεν του έκαναν κάποια προειδοποίηση και απλά έκαναν ερωτήσεις. Παρατήρησε ότι έφυγαν με μια Κάντιλακ του 1953. Όταν ελέγχθηκε ο αριθμός της, βρέθηκε ότι δεν είχε ποτέ εκδοθεί.
Μια εβδομάδα αργότερα, ο Richardson δέχτηκε μια δεύτερη επίσκεψη, από δύο άλλους άνδρες που έφτασαν με ένα σύγχρονο μοντέλο Dodge. Φορούσαν μαύρα κοστούμια συμπληρωμένα με μαύρα αξεσουάρ. Παρόλο που ο ένας μιλούσε τέλεια αγγλικά, ο δεύτερος είχε ξένη προφορά και ο Richardson αισθάνθηκε ότι υπήρχε κάτι ακαθόριστα ξένο πάνω τους. Αρχικά φαίνονταν να προσπαθήσουν να τον πείσουν ότι δεν συγκρούστηκε με τίποτα· αλλά μετά ζήτησαν το μεταλλικό κομμάτι. Όταν τους είπε ότι είχε ήδη πάει για ανάλυση, τον απείλησαν: “Αν θέλεις η ζωή σου να μείνει τόσο όμορφη όπως είναι, καλύτερα να φέρεις πίσω το μέταλλο”.
Η ύπαρξη του μετάλλου ήταν γνωστή μόνο στον Richardson και στη σύζυγό του, και σε δύο ανώτερα μέλη της APRO. Φαινομενικά, ο μόνος τρόπος να είχαν μάθει οι ξένοι για την ύπαρξή του θα ήταν να είχαν παρακολουθήσει είτε το δικό του τηλέφωνο είτε της APRO. Δεν υπήρχε ξεκάθαρη σχέση μεταξύ των ζευγαριών των επισκεπτών· αλλά αυτά που είχαν κοινό και τα δυο ήταν η πρόσβαση σε πληροφορίες που δεν ήταν διαθέσιμες ελεύθερα και δημόσια. Ίσως αυτό να είναι το κλειδί στο μυστήριο των MIB.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕ ΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΕΣ
Ένα δριμύ βράδυ του Νοέμβρη του 1961, ο Paul Miller και τρεις φίλοι του επέστρεφαν στα σπίτια τους στο Minot, της Βόρειας Ντακότα, μετά από ένα κυνηγετικό ταξίδι όταν κάτι, το οποίο μπορούσαν να περιγράψουν μόνο σαν “φωτεινό σιλό”, προσγειώθηκε σε ένα κοντινό χωράφι. Στην αρχή νόμισαν ότι ήταν κάποιο αεροπλάνο που έπεφτε, αλλά αναθεώρησαν τη γνώμη τους όταν το “αεροπλάνο” εξαφανίστηκε απότομα. Καθώς οι κυνηγοί έφευγαν με το αυτοκίνητο, το αντικείμενο εμφανίστηκε ξανά και τα ανθρωποειδή ξεπρόβαλλαν από μέσα. Ο Miller πανικοβλήθηκε και πυροβόλησε ένα από τα πλάσματα, τραυματίζοντάς το φαινομενικά. Οι άλλοι κυνηγοί τράπηκαν σε φυγή.
Καθώς επέστρεφαν στο Minot, όλοι βίωσαν ένα “μπλακ άουτ” και “έχασαν” τρεις ώρες. Τρομοκρατημένοι, αποφάσισαν να μην αναφέρουν το συμβάν σε κανένα. Αλλά το επόμενο πρωί, όταν ο Miller αναφέρθηκε στη δουλειά (σε ένα γραφείο της Πολεμικής Αεροπορίας), τρεις μαυροντυμένοι κατέφθασαν. Είπαν ότι ήταν κυβερνητικοί υπάλληλοι, αλλά δεν έδειξαν κάποιο πιστοποιητικό – και παρατήρησαν με δυσάρεστο τρόπο ότι, έλπιζαν ο Miller “να έλεγε την αλήθεια” για το UFO. Πώς ήξεραν γι’ αυτό; “Είχαμε μια αναφορά”, είπαν αόριστα.
“Φαίνονταν να ξέρουν τα πάντα για μένα· πού δούλευα, το όνομά μου και ο,τιδήποτε άλλο”, είπε ο Miller. Έκαναν επίσης ερωτήσεις για τις εμπειρίες τους σαν να γνώριζαν τις απαντήσεις. Ο Miller δεν τόλμησε να πει την ιστορία του για πολλά χρόνια.
ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ

Απ’ το “Ανεξήγητο” (“The Unexplained”) No. 39.
Σπάνια – ή ποτέ – δεν προκύπτει κάτι απ’ τις απειλές των μυστηριωδών Μαυροντυμένων, που εμφανίζονται μετά από μια “στενή επαφή”. Τότε ποιος είναι ο σκοπός των επισκέψεών τους;
Τον Σεπτέμβριο του 1976, ο Δρ. Herbert Hopkins, ένας 58χρονος γιατρός και υπνωτιστής ήταν σύμβουλος σε μια υπόθεση υποτιθέμενης τηλεμεταφοράς σε UFO, στο Maine των Η.Π.Α. Ένα βράδυ, όταν η σύζυγός του και τα παιδιά είχαν βγει έξω αφήνοντάς τον μόνο, χτύπησε το τηλέφωνο και κάποιος που συστήθηκε σαν αντιπρόεδρος του Ερευνητικού Οργανισμού για UFO του New Jersey, τον ρώτησε αν μπορούσε να επισκεφθεί τον Δρ. Hopkins εκείνο το βράδυ για να συζητήσουν κάποιες λεπτομέρειες της υπόθεσης. Ο Δρ. Hopkins συμφώνησε· εκείνη τη στιγμή, φάνηκε φυσιολογικό να το κάνει. Πήγε στην πίσω πόρτα για να ανάψει το φως ώστε να μπορεί ο επισκέπτης του να βρει το δρόμο του απ’ το πάρκινγκ, αλλά καθώς ήταν εκεί, είδε τον άνδρα αυτόν να ανεβαίνει ήδη τα σκαλιά της βεράντας. “Δεν είδα κάποιο αυτοκίνητο, κι αν ακόμα είχε, δεν θα μπορούσε να είχε φτάσει στο σπίτι μου τόσο γρήγορα από οποιοδήποτε τηλέφωνο” σχολίασε αργότερα ο Hopkins με καθυστερημένη έκπληξη.
Εκείνη τη στιγμή, ο Δρ. Hopkins δεν αισθάνθηκε κάποια έκπληξη όπως ομολόγησε στον επισκέπτη του. Ο άνδρας φορούσε μαύρο κοστούμι, μαύρο καπέλο και παπούτσια και λευκό πουκάμισο, “Σκέφτηκα ότι έμοιαζε με εργολάβο κηδειών,” είπε αργότερα ο Hopkins. Τα ρούχα του ήταν άψογα – ατσαλάκωτο κοστούμι, καλοσιδερωμένο παντελόνι. Όταν έβγαλε το καπέλο του, αποκαλύφθηκε ότι ήταν εντελώς άτριχος, όχι απλά φαλακρός, αλλά δίχως φρύδια ούτε βλεφαρίδες. Το δέρμα του ήταν κάτωχρο και τα χείλη του γυαλιστερά κόκκινα. Στην πορεία της συζήτησής τους, συνέβη να σκουπίσει τα χείλη του με το γκρίζο δερμάτινο γάντι του, και ο γιατρός έμεινε κατάπληκτος όταν είδε ότι τα χείλη του ήταν πασαλειμένα και τα γάντια χρωματισμένα με κραγιόν!
Αλλά μόνο εκ των υστέρων, ο Δρ. Hopkins, συλλογίστηκε περαιτέρω για την παράξενη εμφάνιση και συμπεριφορά του επισκέπτη του. Ιδιαίτερα περίεργο ήταν το γεγονός ότι ο επισκέπτης του δήλωσε ότι ο οικοδεσπότης είχε δύο κέρματα στην τσέπη του. Πράγματι έτσι ήταν. Μετά ζήτησε απ’ τον γιατρό να βάλει ένα απ’ τα νομίσματα στο χέρι του και να παρατηρήσει το νόμισμα και όχι αυτόν. Καθώς ο Hopkins το παρακολουθούσε, το νόμισμα φάνηκε να χάνεται και κατόπιν βαθμιαία εξαφανίστηκε. “Ούτε εσύ, ούτε κανείς άλλος σε αυτό το επίπεδο θα ξαναδεί αυτό το νόμισμα”, του είπε ο επισκέπτης. Αφού μίλησαν λίγο ακόμα γενικά για θέματα UFO, ο Δρ. Hopkins πρόσεξε ξαφνικά ότι η ομιλία του επισκέπτη γίνονταν πιο αργή. Ο άνδρας στάθηκε στα πόδια του με αστάθεια και είπε πολύ αργά: “Πέφτει η ενέργεια μου – πρέπει να φύγω – γεια σου.” Περπάτησε παραπατώντας ως την πόρτα και κατέβηκε με αβεβαιότητα τα εξωτερικά σκαλιά, ένα-ένα. Ο Δρ. Hopkins είδε ένα ζωηρό φως να λάμπει στο δρόμο, γαλαζωπό και φανερά πιο ζωηρό απ’ τη λάμπα ενός αυτοκινήτου. Παρόλα αυτά, εκείνη τη στιγμή, υπέθεσε ότι ήταν το αυτοκίνητο του ξένου, αν και δεν το είχε δει, ούτε ακούσει.
ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΣΗΜΑΔΙΑ
Αργότερα, όταν επέστρεψε η οικογένεια του Δρ. Hopkins, εξέτασαν το δρόμο και βρήκαν σημάδια που δεν θα μπορούσαν να είχαν γίνει από αυτοκίνητο, επειδή ήταν στη μέση του δρόμου, όπου δεν θα μπορούσαν να βρίσκονταν οι ρόδες του αυτοκινήτου. Αλλά την επόμενη μέρα, αν και ο δρόμος δεν είχε χρησιμοποιηθεί εντωμεταξύ, τα σημάδια είχαν εξαφανιστεί.
Ο Δρ. Hopkins ταράχθηκε πολύ απ’ την επίσκεψη, ειδικά όταν συλλογίστηκε τον αλλόκοτο χαρακτήρα της επίσκεψης του ξένου. Όχι αδικαιολόγητα, ήταν τόσο φοβισμένος, ώστε πρόθυμα συμμορφώθηκε με την οδηγία του επισκέπτη του, η οποία ήταν, να διαγράψει τις κασέτες των υπνωτιστικών συνεδριών που είχε κάνει σχετικά με την παρούσα υπόθεση και να μην ασχοληθεί περαιτέρω με την έρευνα.
Στη συνέχεια, περίεργα περιστατικά συνέχισαν να συμβαίνουν τόσο στο σπίτι του Δρ. Hopkins, όσο και στου μεγαλύτερου γιου του. Υπέθεσε ότι υπήρχε κάποια σχέση με την ιδιόμορφη επίσκεψη, αλλά ποτέ δεν ξανάκουσε για τον επισκέπτη του. Όσο για τον Ερευνητικό Οργανισμό για UFO του New Jersey, δεν υπήρχε τέτοια ίδρυμα.
Η υπόθεση του Δρ. Hopkins, είναι η πιο λεπτομερή που έχουμε από επίσκεψη MIB (Μαυροντυμένων) και μας φέρνει αντιμέτωπους με την πιο παράδοξη όψη του προβλήματος. Αρχικά, πρέπει να αναρωτηθούμε αν ένας εκπαιδευμένος και αξιοσέβαστος γιατρός θα εφεύρισκε μια τόσο παράξενη ιστορία, και αν είναι έτσι, με ποιο πιθανό κίνητρο; Εναλλακτικά, θα μπορούσε το όλο επεισόδιο να ήταν μια παραίσθηση, παρά τα ίχνη που είδαν και τα άλλα μέλη της οικογένειας; Θα μπορούσε η αλήθεια να βρίσκεται μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας; Θα μπορούσε ένας πραγματικός επισκέπτης, αν και τσαρλατάνος που ισχυρίζονταν μια ψευδή ταυτότητα, να έχει επισκεφθεί το γιατρό, για κάποιο άγνωστο δικό του λόγο, δρώντας με κάποιο τρόπο σαν κίνητρο για τον γιατρό, ώστε να επινοήσει μια σειρά αλλόκοσμων χαρακτηριστικών;
Στην πραγματικότητα, αυτό που φαίνεται η ΛΙΓΟΤΕΡΟ πιθανή εξήγηση, είναι ότι το όλο περιστατικό συνέβη στην φαντασία του γιατρού. Όταν επέστρεψαν σπίτι η σύζυγος και τα παιδιά του, τον βρήκαν σοβαρά ταραγμένο, με τα φώτα του σπιτιού αναμμένα και καθισμένο σ’ ένα τραπέζι με ένα όπλο πάνω. Επιβεβαίωσαν τα ίχνη στο δρόμο και μια σειρά από παρενοχλήσεις απ’ το τηλέφωνο που φαίνονταν να ξεκινάνε αμέσως μετά την επίσκεψη. Έτσι φαίνεται ότι συνέβη κάποιο πραγματικό γεγονός, αν και η φύση του παραμένει περίπλοκη.
Η πραγματική φύση του φαινομένου έγινε δεκτή απ’ την Αεροπορία των Η.Π.Α., που την ενδιέφερε το γεγονός ότι, άτομα που παρουσιάζονται σαν προσωπικό της USAF, επισκέπτονταν αυτόπτης μάρτυρες. Τον Φεβρουάριο του 1967, ο συνταγματάρχης George P. Freeman, εκπρόσωπος του Πενταγώνου για το πρόγραμμα “Μπλε Βιβλίο” της USAF, είπε στον ερευνητή UFO John Keel στην πορεία μιας συνέντευξης:
“Μυστηριώδεις άνδρες ντυμένοι με στολές της Αεροπορίας ή φέροντας επιβλητικά διακριτικά από κυβερνητικές υπηρεσίες έχουν επιβάλλει σιωπή στους αυτόπτης μάρτυρες UFO. Έχουμε ελέγξει έναν αριθμό τέτοιων υποθέσεων και αυτοί οι άνθρωποι δεν συνδέονται με την Αεροπορία με κανένα τρόπο. Δεν μπορέσαμε να βρούμε τίποτα γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Προσποιούμενοι υπαλλήλους της Αεροπορίας και κυβερνητικούς πράκτορες, διαπράττουν ομοσπονδιακή παράβαση. Σίγουρα θα θέλαμε να τους πιάσουμε. Δυστυχώς τα ίχνη τους έχουν κρυώσει πάντα, τη στιγμή που ακούμε για τις υποθέσεις αυτές. Προσπαθούμε ακόμα.”
Αλλά, έμοιαζαν οι τσαρλατάνοι που αναφέρονται απ’ τον συνταγματάρχη Freeman και οι επισκέπτες του Δρ. Hopkin; Οι εμφανίσεις UFO, όπως και τα εντυπωσιακά εγκλήματα, προσελκύουν κάποιους διανοητικά ασταθή άτομα, που είναι αρκετά ικανά να περάσουν για εντεταλμένοι αξιωματούχοι για να αποκτήσουν πρόσβαση στους αυτόπτης μάρτυρες· και θα μπορούσε, κάποιοι υποτιθέμενοι MIB να είναι ψευτο-ερευνητές τέτοιου είδους.
Ένα ιδιαίτερα περίεργο συχνό χαρακτηριστικό των αναφορών για MIB, είναι η βλακεία των επισκεπτών. Κατά καιρούς περιγράφονται σαν αδέξιοι· και αν παριστάνουν ανθρώπινα όντα, σίγουρα δεν το κάνουν πολύ καλά, προκαλώντας τις υποψίες των θυμάτων τους με την απίθανη συμπεριφορά τους, με τον τρόπο που κοιτάζουν ή μιλάνε, και με την άγνοια που συνοδεύει τις γνώσεις τους. Αλλά, φυσικά, θα μπορούσε μόνο όσοι εντοπίζονται σαν τσαρλατάνοι, να είναι αυτοί που δεν είναι καλοί στη δουλειά τους, και έτσι ίσως να υπάρχουν πιο πολλές υποθέσεις MIB, για τις οποίες δεν θα μάθουμε ποτέ, απλά επειδή οι επισκέπτες πείθουν με επιτυχία τα θύματά τους ότι δεν υπάρχει τίποτα να υποπτευθούν, ή ότι θα πρέπει να αποσιωπήσουν την επίσκεψη.
ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ
Ένα κοινό χαρακτηριστικό πολλών επισκέψεων MIB είναι πράγματι, η οδηγία στον μάρτυρα να μην τίποτα για την επίσκεψη και να πάψει κάθε δραστηριότητα που να αφορά στην υπόθεση. (Απλά, ξέρουμε αυτές τις περιπτώσεις μόνο επειδή αυτές οι οδηγίες δεν τηρήθηκαν). Ένας Καναδός αυτόπτης μάρτυρας UFO, δέχτηκε το 1976 από ένα μυστηριώδη επισκέπτη, την οδηγία, να πάψει να επαναλαμβάνει την ιστορία του και να μην προχωρήσει άλλο στην υπόθεσή του, αλλιώς θα τον επισκέπτονταν τρεις Μαυροντυμένοι. “Είπα, ‘Τι σημαίνει αυτό;’ ‘Θα μπορούσα να στο κάνω ζόρικο … θα μπορούσε να σου κοστίσει κάποιον τραυματισμό”. Ένα χρόνο νωρίτερα, ο Μεξικάνος αυτόπτης μάρτυρας Carlos de los Santos, εμποδίστηκε στο δρόμο του για μια τηλεοπτική συνέντευξη από δύο μεγάλες μαύρες λιμουζίνες. Ένας απ’ τους επιβαίνοντες – ντυμένος με μαύρο κοστούμι και “Σκανδιναβός” στην εμφάνιση – του είπε: “Κοίτα, αγόρι μου, αν εκτιμάς τη δική σου ζωή και της οικογένειάς σου, μη μιλήσεις ξανά για αυτά που είδες.”
Εντούτοις, δεν υπάρχει αξιόπιστη περίπτωση τέτοιων απειλών που να έχει ποτέ εκπληρωθεί, αν και πάρα πολλοί αυτόπτης μάρτυρες προχώρησαν αψηφώντας τις προειδοποιήσεις τους. Πράγματι, αν και οι MIB είναι δόλιοι, είναι διάσημοι για την έλλειψη πραγματικής βίας. Το χειρότερο που μπορεί να ειπωθεί γι’ αυτούς είναι, ότι συχνά τρομοκρατούν τους αυτόπτης μάρτυρες με επισκέψεις σε ακατάλληλες ώρες και τηλεφωνήματα, ή απλά τους ενοχλούν με την παρουσία τους.
Ενώ για το θύμα, είναι απλά καλό ότι δεν εκτελούνται οι απειλές βίας, για τον ερευνητή είναι μια ακόμα ανατρεπτική άποψη του φαινομένου – επειδή, αν οι απειλές κατέληγαν σε μια φυσική πράξη, θα βοηθούσε τουλάχιστον στο να εδραιωθεί η πραγματικότητα του φαινομένου. Αντίθετα, είναι γεγονός ότι τα περισσότερα στοιχεία είναι καθαρές φήμες και συχνά όχι της καλύτερης ποιότητας· υποθέσεις τόσο καλά πιστοποιημένες όπως αυτή του Δρ. Herbert Hopkins είναι δυστυχώς η μειοψηφία.
Άλλη προβληματική περιοχή είναι η αποθαρρυντική έλλειψη ακρίβειας πολλών αναφορών. Ο διάσημος αμερικανός συγγραφέας Brad Steiger ισχυρίστηκε ότι εκατοντάδες ουφολόγοι, άνθρωποι που έχουν έρθει σε επαφή με UFO και διορατικοί των UFO, ισχυρίζονται ότι έχουν δεχθεί επίσκεψη από απειλητικούς ξένους – συνήθως τρεις, και συνήθως ντυμένους στα μαύρα, αλλά παραθέτει μόλις μερικές πραγματικές περιπτώσεις. Όμοια, ο John Keel, ειδικός στα ανεξήγητα φαινόμενα, ισχυρίστηκε ότι, σε έναν αριθμό περιπτώσεων, είδε πραγματικά Κάντιλακ – φαντάσματα, μαζί με καταχθόνιους, ανατολίτες στην όψη επιβάτες, με μαύρα κοστούμια· αλλά για εκπαιδευμένο ρεπόρτερ, έδειξε περίεργο δισταγμό να να εξακολουθήσει την έρευνα αυτών των περιστατικών. Τέτοιες ασαφείς ισχυρισμοί δεν έχουν αξία σαν στοιχεία· το μόνο που προσφέρουν είναι να συνεισφέρουν στον μύθο.
Και έτσι επιστρέφουμε ξανά στην πιθανότητα ότι, το φαινόμενο δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μύθος. Θα έπρεπε ίσως να διαγράψουμε την όλη υπόθεση σαν παραίσθηση, σαν δημιουργία επινοητικών λαϊκών ανθρώπων, των οποίων οι έμμονες ιδέες παίρνουν το συγκεκριμένο αυτό σχήμα, επειδή αντανακλά κάποια επικρατούσα πολιτιστική ενασχόληση των καιρών μας; Στην μια άκρη της πλάστιγγας, βρίσκουμε τον αυτόπτη μάρτυρα Woodrow Derenberger να επιμένει ότι “οι δύο εντελώς μαυροντυμένοι άνδρες” που προσπάθησαν να του επιβάλλουν τη σιωπή, ήταν αγγελιοφόροι της Μαφίας· ενώ στην άλλη άκρη, βρίσκεται ο θεωρητικός David Tansley, που υπαινίσσεται ότι είναι ψυχικές οντότητες, εκπρόσωποι των σκοτεινών δυνάμεων, που προσπαθούν να αποτρέψουν τη διάδοση της αληθινής γνώσης. Πιο ρεαλιστής, ο Dominick Lucchesi ισχυρίστηκε ότι, ήρθαν από κάποιον άλλο πολιτισμό, πιθανά υπόγειο, από κάποια μακρινή περιοχή της Γης – τον Αμαζόνιο, την έρημο Γκόμπι ή τα Ιμαλάια.
Αλλά υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που είναι κοινό φαινομενικά σε όλες τις αναφορές για MIB, και ίσως αυτό να περιέχει το κλειδί του προβλήματος. Είναι η κατοχή, απ’ τους MIB, πληροφοριών, τις οποίες δεν θα μπορούσαν να είχαν αποκτήσει – πληροφορίες που ήταν απόρρητες, χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει στον τύπο, γνωστές ίσως σε λίγους ερευνητές και αξιωματούχους, αλλά όχι στο κοινό, και μερικές φορές ούτε και σε αυτούς. Το μοναδικό άτομο που κατέχει τη γνώση είναι πάντα αυτό που δέχεται την επίσκεψη. Με άλλα λόγια, οι MIB και τα θύματά τους μοιράζονται γνώσεις που δεν κατέχει κανείς άλλος. Προσθέστε σ’ αυτό και το γεγονός ότι, σχεδόν σε κάθε περίπτωση, οι MIB εμφανίζονται στον μάρτυρα όταν αυτός(-η) είναι μόνος (-η) – στην περίπτωση του Δρ. Hopkins, για παράδειγμα, ο επισκέπτης φρόντισε να τηλεφωνήσει όταν η σύζυγος και τα παιδιά του έλειπαν απ’ το σπίτι, και επιβεβαίωσε το γεγονός τηλεφωνώντας προκαταβολικά – και το συμπέρασμα πρέπει να είναι ότι, κάποιο είδος παραφυσικής σχέσης, συνδέει τους MIB και τα άτομα που επισκέπτονται.
ΑΛΗΘΕΙΑ – Ή ΠΑΡΑΝΟΙΑ;
Σε αυτό πρέπει να προστεθούν άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του φαινομένου που δεν συμφιλιώνονται εύκολα με την καθημερινή πραγματικότητα. Πού βρίσκονται, για παράδειγμα, τα περιβόητα μαύρα αυτοκίνητα, όταν δεν επισκέπτονται τους μάρτυρες; Πού παρκάρουν και πού συντηρούνται; Δεν παθαίνουν ποτέ βλάβες ή ατυχήματα; Μπορεί να υλοποιούνται από κάποιο άλλο πεδίο ύπαρξης όταν απαιτούνται; .
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που δημιουργούνται από το φαινόμενο των MIB. Αυτό που περιπλέκει το θέμα είναι ότι οι περιπτώσεις των MIB βρίσκονται σε ένα συνεχές φάσμα που κυμαίνεται από το εύκολα πιστευτό ως το εντελώς απίστευτο. Στο ένα άκρο είναι επισκέψεις κατά τις οποίες τίποτα πραγματικά παράξενο δεν εμφανίζεται, με μόνο ανώμαλο χαρακτηριστικό γνώρισμα, ίσως, το ότι ο επισκέπτης προβάλλει ψεύτικη ταυτότητα, ή έχει ανεξήγητη πρόσβαση σε προσωπικές πληροφορίες. Στο άλλο άκρο είναι περιπτώσεις στις οποίες η μόνη εξήγηση θα φαινόταν να είναι ότι ο μάρτυρας έχει πέσει θύμα της παράνοιας. Στο βιβλίο “Η αλήθεια για τους Μαυροντυμένους”, η ερευνήτρια UFO Ramona Clark μιλάει για έναν ανώνυμο ερευνητή, ο οποίος ήρθε αντιμέτωπος με τρεις MIB, στις 3 Ιουλίου του 1969. “Στο παράθυρο του αυτοκινήτου το οποίο οδηγούσαν ήταν το σύμβολο που συνδέεται με αυτούς και τις επισκέψεις τους. Αυτό το σύμβολο άσκησε βαθιά ψυχολογική επίδραση επάνω στον άνθρωπο αυτό. Δεν έχω συναντήσει ποτέ τέτοιο απόλυτο φόβο σε έναν άνθρωπο.”
Η πρώτη συνεδρίαση ακολούθησε συνεχή παρενόχληση. Υπήρχαν μυστήρια τηλεφωνήματα, και το ανθρώπινο σπίτι ερευνήθηκε. Άρχισε να ακούει φωνές και να βλέπει παράξενες μορφές. “Μαύρες Κάντιλακ περιπλανιόταν στο δρόμο μπροστά απ’ το σπίτι του και τον ακολουθούσαν όπου πήγαινε. Μία φορά, προκλήθηκε σ’ αυτόν και στην οικογένειά του ατύχημα από μια επερχόμενη Κάντιλακ. Εφιάλτες με MIB τον βασάνιζαν στον ύπνο του. Του έγινε αδύνατο να ξεκουραστεί, η δουλειά του έπαθε ζημιά και φοβόταν ότι θα τη χάσει.”
Όλα αυτά ήταν απ’ το μυαλό του; Κάποιος θα έμπαινε στον πειρασμό να σκεφτεί έτσι. Αλλά ένας φίλος του επιβεβαίωσε ότι, ενώ μιλούσαν, ένας παράξενος άνδρας περπατούσε πέρα δώθε μπροστά από το σπίτι. Ήταν ψηλός, έμοιαζε περίπου 55 ετών – και ήταν ντυμένος εξ ολοκλήρου στα μαύρα.
ΤΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ [CASEBOOK]

Το περίεργο ζευγάρι.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1976 – μόνο λίγες ημέρες μετά απ’ την τρομακτική επίσκεψη ενός MIB στον Δρ. Herbert Hopkins – η νύφη του, Maureen έλαβε ένα τηλεφώνημα από ένα άνδρα που ισχυρίζονταν ότι ήξερε το σύζυγό της John, και που ρώτησε αν αυτός και ένας σύντροφός του θα μπορούσε να έρθουν να τους επισκεφτούν.
Ο John συνάντησε τον άνδρα σ’ ένα τοπικό fast food και τον έφερε στο σπίτι μαζί με τον σύντροφό του, ο οποίος ήταν μια γυναίκα. Και οι δυο φαίνονταν γύρω στα 35 και φορούσαν παλιομοδίτικα ρούχα. Η γυναίκα έμοιαζε ιδιαίτερα περίεργη· όταν στάθηκε όρθια, φάνηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον τρόπο που τα πόδια της ενώνονταν με τα ισχία της. Και οι δύο ξένοι περπατούσαν με πολύ μικρά βήματα, κλίνοντας προς τα εμπρός σαν να φοβούνταν ότι θα πέσουν.
Κάθισαν αδέξια μαζί σε έναν καναπέ, ενώ ο άνδρας υπέβαλε κάποιες λεπτομερείς προσωπικές ερωτήσεις. Παρακολουθήσαν ο John και η Maureen πολύ τηλεόραση; Τι διάβαζαν; Και για ποια θέματα συζητούσαν; Στο διάστημα αυτό, ο άνδρας χάιδευε την σύντροφό του, ρωτώντας τον John αν αυτό ήταν εντάξει και αν το έκανε σωστά.
Ο John άφησε το δωμάτιο για μια στιγμή, και το άτομο προσπάθησε να πείσει την Maureen να καθίσει δίπλα του. Την ρώτησε επίσης “πώς ήταν φτιαγμένη”, και αν είχε καθόλου γυμνές φωτογραφίες.
Λίγο αργότερα, η γυναίκα σηκώθηκε και είπε ότι ήθελε να φύγει. Ο άνδρας σηκώθηκε επίσης, αλλά δεν έκανε καμία κίνηση για να φύγει. Ήταν ανάμεσα στη γυναίκα και την πόρτα, και φάνηκε ότι ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε αυτή να φτάσει στην πόρτα, ήταν να περάσει από μέσα του περπατώντας σε ευθεία γραμμή. Τελικά η γυναίκα γύρισε προς τον John και τον παρακάλεσε: “Παρακαλώ μετακινήστε τον. Δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου.” Κατόπιν, ξαφνικά, ο άνδρας έφυγε, ακολουθούμενος από τη γυναίκα, περπατώντας και οι δύο σε ευθείες γραμμές. Δεν είπαν καν αντίο.
Αποσπάσματα απ’ το “Εξωγήινη Νοημοσύνη” (“Alien Intelligence”)

του Stuart Holroyd.
Everest House, 1979, ISBN 0-89696-040-4.
Από την αρχή της σύγχρονης εποχής των αναφορών στην δραστηριότητα των UFO, η οποία θεωρείται ότι χρονολογείται από το 1947, με την περίπτωση του αμερικανικού επιχειρηματία και ερασιτέχνη πιλότου, Kenneth Arnold, πολλοί άνθρωποι που είχαν ισχυριστεί ότι είδαν UFO ή είχαν εμπειρίες επαφής με τους επιβάτες τους, έχουν αναφέρει επακόλουθες επισκέψεις από κάπως απαίσιους ανθρώπους των οποίων η συμπεριφορά υπήρξε εμφανώς περίεργη. Αυτές οι αναφορές έχουν προέλθει από διάφορες χώρες και από τα άτομα αρκετά απληροφόρητα ότι οι εμπειρίες τους δεν ήταν μοναδικές, και ότι είχαν κοινές λεπτομέρειες που πλαισιώνουν μια μάλλον μάλλον πειστική υπόθεση για το ότι οι επισκέπτες όντως υπήρξαν.
Τα άτομα περιγράφονται γενικά ως μελαχρινοί και μελαψοί, με μάλλον ανατολίτικη εμφάνιση, κοντού αναστήματος και λεπτεπίλεπτοι και συνήθως ντυμένοι στα μαύρα, και μερικές φορές με ντεμοντέ ρούχα. Γενικά είναι δύο ή τρεις και φαίνονται να ταξιδεύουν με μεγάλα μαύρα αυτοκίνητα. Κάποιοι άνθρωποι που έχουν δεχθεί επίσκεψη από “Μαυροντυμένους” πρόσεξαν τους αριθμούς στις πινακίδες κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, αλλά όταν η αστυνομία τους έλεγξε πάντα διαπίστωσε ότι δεν ήταν καταχωρημένοι. Άλλοι άνθρωποι έχουν αναφέρει ότι, οι επισκέπτες εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν ανεξήγητα βίαια. Χρησιμοποίησαν ποικίλα τεχνάσματα για να πετύχουν μια ακρόαση, μεταμφιεσμένοι σε κυβερνητικούς πράκτορες, δημοσιογράφους, στρατιωτικό προσωπικό ή της Πολεμικής Αεροπορίας, ή σε αντιπροσώπους ασφαλιστικών εταιρειών, για παράδειγμα. Μερικές φορές υποβάλλουν απλά πολλές ερωτήσεις, πολλές απ’ αυτές άσχετες μεταξύ τους, και κατόπιν φεύγουν, αλλά μερικές φορές μεταβιβάζουν αρκετά σαφείς προειδοποιήσεις για τρομερές συνέπειες, αν ένα πρόσωπο δεν αποσιωπήσει την εμπειρία του με το UFO. Περισσότεροι από ένας ερευνητές έχουν αποτελεσματικά εξαναγκαστεί να σιωπήσουν ή έχουν εκφοβιστεί από τους απαίσιους αυτούς επισκέπτες. Οι λάτρες των UFO που θεωρούν ότι οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο επιθυμούν να αποσιωπήσουν τις πληροφορίες για το θέμα, έχουν διαδώσει την ιδέα ότι οι Μαυροντυμένοι είναι πράκτορες της CIA, αλλά αυτή η υπόθεση είναι δύσκολο να υποστηριχθεί λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία για τις ανά τον κόσμο εμφανίσεις τους, την ομοιομορφία και την ιδιαιτερότητα των βλεμμάτων τους, και το περίεργο της συμπεριφοράς τους.
Εντάξει, ορίστε υλικό για τους MIB για το UFO-L. [OK, here’s a bit of stuff for UFO-L — on MIB’s ]. Από το διαλυμένο σύγγραμμα “Μυστήρια του Χρόνου και του Χώρου” (“Mysteries of Time & Space”, Prenntice-Hall, 1974, ISBN 0-113-609040-0), (μέρος του βιβλίου εμφανίστηκε αρχικά στα περιοδικά “Sega” και “Male” — αυτό πρέπει να σας δώσει κάποιο γενικό πλαίσιο της “σκληρότητας” των πληροφοριών, αλλά είναι απρόσμενο κέρδος)
Τον Σεπτέμβριο του 1953, ο Albert K. Bender είχε υπολογίσει τα μέρη προέλευσης των ιπτάμενων δίσκων, και έστειλε τη θεωρία του σε έναν “έμπιστο φίλο”. Σύντομα τρεις άνδρες ντυμένοι στα μαύρα εμφανίστηκαν, με την επιστολή του στα χέρια. Του είπαν “την πραγματική ιστορία” και αυτός αρρώστησε.
Ο Bender προφανώς για να “σώσει την ανθρωπότητα”, κράτησε τις λεπτομέρειες για τον εαυτό του και σταμάτησε την έρευνα για τα UFO. Μέρη αυτής της ιστορίας επαναλήφθηκαν στο έργο του Gray Barker “Γνώριζαν πάρα πολλά για τους ιπτάμενους δίσκους” (1956) [χωρίς το μέρος της “αποκαλυφθείσας αλήθειας”], και είπαν ότι πολλοί άλλοι άνθρωποι (στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία) ήταν επίσης δεχθεί επισκέψεις.
Ο Bender αποφάσισε να τα πει όλα το 1962, στο έργο του “Οι Ιπτάμενοι Δίσκοι και οι Τρεις Άνδρες”, το οποίο (λεει ο Steiger) ήταν απογοητευτικό, δεδομένου ότι δεν είπε πολλά (αυτά που ο καθένας θα θέλησε να ξέρει, εν πάση περιπτώσει). Για βάσεις εξωγήινων στην Ανταρκτική, κ.λπ.
Εντούτοις, άλλοι συνέχισαν να κολλάνε στην ιστορία των MIB, λέγοντας ότι ο Bender είχε στην πραγματικότητα εξαναγκαστεί να σιωπήσει. “Ο Bender είχε αλλάξει αφού τον επισκέφτηκαν οι MIB. Ήταν σαν ήταν υπέστη λοβοτομή.” Υπέφερε από πονοκέφαλους που έλεγε ότι προκλήθηκαν από “αυτούς”.
Ο Steiger λεει ότι, “μεγάλος αριθμός” ουφολόγων έχουν παρενοχληθεί από “κάποιον”. Σε κάποιους απ’ αυτούς (κανένας δεν ονομάζεται, δυστυχώς) δημεύτηκαν φωτογραφίες και αρνητικά από UFO από ανθρώπους που ισχυρίστηκαν “κυβερνητική σχέση” (περίεργος όρος) – συνήθως ντυμένους στα μαύρα.” [Παρεπιπτώντως, δεχθείτε ποτέ επίσκεψη από MIB, αυτά που θα σας ζητήσουν, αποτελούν παραβίαση των νόμων έρευνας και κατάσχεσης.]
Σε μια έκδοση του “Saucer Scoop” (ως συνήθως ο Steiger δεν δίνει τον αριθμό της έκδοσης) ο John Keel αναφέρει ότι οι MIB είναι επαγγελματίες τρομοκράτες που πηγαίνουν από μέρος σε μέρος για να διασφαλίσουν ότι δεν διαδίδονται πολλές πληροφορίες για το φαινόμενο των UFO. O Keel λεει ότι τα θύματα των MIB φαίνεται να έχουν υποβληθεί “σε κάποιο είδος πλύσης εγκεφάλου που τους αφήνει σε μια κατάσταση ναυτίας, διανοητικής σύγχυσης, ή ακόμα και αμνησίας που διαρκεί για αρκετές ημέρες”. Ο Keel συνεχίσει καταλογίζοντας στην τοπική αστυνομία, το FBI, κ.λπ., συμμετοχή σ’ αυτά, επειδή αρνούνται να ερευνήσουν για τους MIB.
Ο συνταγματάρχης George Freeman (Μπλε Βιβλίο) φέρεται απ’ τον Steiger όπως αναφέρεται απ’ τον Keel, (αντιλαμβάνεστε εδώ τον “δημοσιογραφικό” ζήλο του κ. Steiger;) να λεει ότι, οι περιπτώσεις MIB ερευνήθηκαν από το Μπλε Βιβλίο, και ότι δεν συνδέθηκαν με κανένα τρόπο με την Πολεμική Αεροπορία. Ο Steiger προχωράει με λεπτομέρειες για το πώς τέσσερις ψεύτικοι αξιωματούχοι της USAF (Οι “¨Άνθρωποι στα Μπλε” υποθέτω: -) είπαν στους μάρτυρες στο NJ ότι “δεν είδαν τίποτα” το 1967, και ότι δεν θα έπρεπε να πουν σε κανέναν τι είδαν.
Ο Steiger προχωράει δίνοντας ελλιπής λεπτομέρειες από πολλές άλλες επισκέψεις των MIB (αν και πολλές είναι συναντήσεις με έναν άνδρα και όχι τρεις), που υποστηρίζουν ότι είναι υπάλληλοι της NORAD, από το “Ερευνητικό Ίδρυμα για UFO” και (το αγαπημένο μου) “από μια τόσο μυστική κυβερνητική υπηρεσία ώστε δεν θα μπορούσε να την ονομάσει”. Επίσης, αναφέρονται τηλεφωνικές και ταχυδρομικές παρενοχλήσεις και μηνύματα από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Οι MIB ξέρουν πού πηγαίνετε, πού ήσασταν, και τι κάνατε, και θα σας πουν τέτοια πράγματα για να σας πείσουν να σιωπήσετε.
Ο Steiger προχωράει ακόμα πιο βαθιά, ισχυριζόμενος ότι οι MIB εντοπίζονται σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, σαν “φαρσέρ”, “θορυβοποιά πνεύματα” (“Poltergeist”) ή “Μάγοι”. Καλά, δεν σας είπα ότι πρόκειται για μια καλή πηγή;
Ένα σχόλιο για τον ρουχισμό: έχω δει διάφορα πράγματα για το υλικό που υποτίθεται ότι φοράνε οι MIB – είναι φτιαγμένο από μια πλαστικοειδή ουσία, μια ελαστική ουσία, και στο βιβλίο του Steiger το υλικό περιγράφεται από τον “ταγματάρχη Joseph Jenkins, αποστρατευμένο, διευθυντή του Τομέα Ερευνών του Ερευνητικού Ιδρύματος για τα UFO του Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια”, το 1968 σαν “να του θυμίζει τις καπιτονέ στολές (των κορεατικών/κινέζικων στρατευμάτων) στον πόλεμο της Κορέας”.
Σχόλια στην εμφάνιση: Έχω δει όλα τα είδη των περιγραφών της φυσικής εμφάνισης των MIB – ορίστε κι ένα που δεν το έχω ξαναδεί: “Jim” (χωρίς ημερομηνία, ούτε επίθετο): “Ήταν κατάχλομος … έμοιαζε με εκείνες τις φωτογραφίες του Β΄ Παγκ. Πολέμου, κάποιου σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αλλά φάνηκε αρκετά ξύπνιος.”
Στο βιβλίο του Brad Steiger “Μυστήρια του Χρόνου και του Χώρου” (εκδόσεις Sphere Books, 1977, σελ. 193) ο Steiger γράφει:
Το 1956, ο Gray Barker είπε την ιστορία του Bender εκτός απ’ τις λεπτομερείς εκτιμήσεις που έδωσαν οι Μαυροντυμένοι στον Bender για το αίνιγμα των UFO στο “Γνώριζαν πολλά για τους Ιπτάμενους Δίσκους”. Στον ίδιο τόμο συσχέτισε ότι, ο Edgar R. Jarrold, διοργανωτής του Γραφείου Αυστραλιανών Ιπτάμενων Δίσκων, ο Harold H. Fulton, προϊστάμενος της Πολιτικής Έρευνας Ιπτάμενων Δίσκων της Νέας Ζηλανδίας και ο ουφολόγος John H. Stuart, επίσης Νεοζηλανδός, είχαν δεχθεί επισκέψεις από μυστηριώδεις ξένους ντυμένους στα μαύρα και ακολούθως είχαν διαλύσει τις οργανώσεις και τις έρευνές τους.
Αυτή η παράγραφος περιέχει κάποια διαστρεβλώσεις και βασικά λάθη στα γεγονότα. Το βιβλίο “Γνώριζαν πολλά για τους Ιπτάμενους Δίσκους” του Gray Barker περιέχει κάποιο υλικό που έχει βοηθήσει να δημιουργήσει τεχνητά ένα μυστήριο.
Σίγουρα, όσον αφορά τον Harold H. Fulton, αυτός δεν δέχτηκε ποτέ κάποια επίσκεψη από ξένους ντυμένους στα μαύρα, ούτε δέχτηκε ποτέ απειλές για να πάψει ή να διακόψει την έρευνά του.
Συνέχισε την έρευνά του μέχρι το θάνατό του το 1986 και ήταν διευθυντής της Νέας Ζηλανδίας για το Κοινό Δίκτυο UFO (MUFON) από το 1973 μέχρι αυτήν την περίοδο. Ευτυχώς, ένα μεγάλο μέρος των αρχείων του επέζησε και είναι τώρα στην κατοχή μου.
Όσον αφορά τον Νεοζηλανδό John Stuart, δεν έχω έρθει ποτέ σε επαφή μαζί του. (Φαίνεται ότι πέθανε τα τελευταία χρόνια). Έχω σε αρχείο τις φωτοτυπίες της ανταπόκρισής του στον Grey Barker (παρμένες από άλλη πηγή).
Λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα συζήτηση γι’ αυτό με μερικούς (σε αυτό το Δίκτυο και ίσως αλλού) θα ελέγχω το υπόβαθρο σε άλλες περιοχές και ίσως κάποια στιγμή να δημοσιεύσω ένα άρθρο σ’ αυτό το Δίκτυο (αν είναι αναγκαίο) αν και αυτό είναι πιθανό να γίνει σε μερικές εβδομάδες ή και σε ακόμα μήνες.
http://www.isur.com/archive/mib/mibs.html Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα. Μοιραστείτε αυτή την ανάρτηση