Στό παρά ποτέ…. Στή προσευχή τού Χρόνου….

Στό παρά ποτέ…. Στή προσευχή τού Χρόνου….

Εμάς που κάποτε δέν θά μάς θυμούντε πρέπει ν’ ανοίξουμε τούς δρόμους τού μέλλοντος μάς έξω από συρματόπλεκτους δρόμους τού μέλλοντος «τούς»…. Εμάς που κάποτε τά λόγια καί οί πράξεις μάς θά είναι ξεπερασμένα πρέπει νά κτίσουμε τά καινούργια βουνά μάς, τίς παρθένες ζούγκλες μάς, τίς αόρατες σύρρηγγες μάς…. Τό μάς είναι τά παιδιά μάς, τό «τούς» είναι οί εχθροί καί τά παιδιά τούς….

Εμάς που κάποτε δέν θά μάς συγκινούν πρέπει νά κάνουμε ό,τι κάποτε έκαναν οί προηγούμενοι μάς… Ήρθε η ώρα νά δούμε τή νόστα = τή γεύση αυτών που κάποτε μάς πρόσφεραν… Απ’ εδώ καί πέρα θά μιλάμε μέ παρακωδικούς μέ αλλόκοτες λέξεις μέ λογοτεχνία αχαλίνωτης αλήθειας. Οί λύκοι μούνταραν τό μανδρί, ό καθείς μόνος τού νά σκορπιστεί… Ό καθείς μόνος τού νά εξοπλιστεί, ό καθείς μόνος τού ν’ ανδρειωθεί, δέν μπορούμε πλέον νά είμαστε όλοι μαζύ, έχει σπάσει η συνοχή αλλά συνάμα θά παλεύουμε καί μέ αυτή δι’ όσον υπάρχει καί αυτή…Κάμετε τή πρώτη ανακομιδή δυνάμεων, ποίοι τρείς τέσσερεις φίλοι ή οικγένειες είναι αυτοί που μπορείτε νά συνστηρικτείτε…. Έρχονται δεινά, πρωτόγνωρα δεινά όχι κυκλώνες καί τυφώνες αλλά φρικτοί έν νόμω απατεώνες!…. Τό 2021 θά είναι τό έτος τού ενβολίου ή τό έτος τού πολέμου….

Ακούστε τή ψυχή στά τσάμικα…. Ή τό ενβόλιο νά φέρει τήν ειρήνη τής σκλαβιάς ή ό πόλεμος νά φέρει τό ξεκαθάρισμα καί τό ξεσκαρτάρισμα… Ένας ελεύθερος νεκρός ή ένας σκλάβος όσον δέν ξανά έγινε ζωντανός…. Πώς πάς θά σού λένε: «είμαι μές στούς ζωντανούς θά λές». Ποίους ζωντανούς; Τούς ζωντανούς μέ στούς φρικτούς τούς τάφους;….

Απεδώ καί πέρα θά μιλάει η καρδιά γιά νά ξημερώνει τή παρηγοριά…. Η ερήμωση τής ψυχής είναι τό νέο επίτευγμα τής τεχνογνωσίας, τό νέο λίκνο τής τεχνολογίας. Ό άνθρωπος παράσιτο στόν κόσμο τής ηλεκτρονικής τεχνοφαγίας… Ένα ξεπερασμένο όν που γεννήθηκε τελευταίο θά έχει τόν τελευταίο λόγο καί τή πρώτη τραγωδία στά σωθικά. Όλες οί τραγωδίες που παίχτηκαν καί δέν παίχτηκαν που χειροκροτήθηκαν καί δέν χειροκροτήθηκαν, που αναγνωρίστηκαν καί δέν αναγνωρίστηκαν, που γνωστοποιήθηκαν καί δέν γνωστοποιήθηκαν θά ξανά παιχτούν σέ κάθε ψυχή που λέγεται άνθρωπος, αυτός ό παράξενος τίτλος σέ μία αλλόκοτη κοινωνία δευτερευούσης σημασίας….

Τό πένθος είναι η νέα χαρά, η ελπίδα είναι η καινούργια όαση σέ μία απέραντη κοιλάδα από άμμο καί θάλασσα στόν αστερισμό τής απροσδόκητης παράδοξης δίψας. Έχεις δεχθεί τή μασσωναρία γιά αρχηγό έχεις δεχθεί τή καταδίκη σού. Σέ κάθε οργάνωση κυριαρχεί η ίδια μόλυνση ομοιοπαθητικής εξάπλωσης. Όλοι συμφωνούν μέ όλα καί μέ τίποτε καί κανείς μέ τήν αλήθεια. Τά λόγια μάς τούς φαίνοντε ξωτικά τά λόγια τούς ζωμποποιημένη ψευδοαλήθεια….

Δέν είμαστε ξανά μία χαρά δέν θάμαστε ξανά μία χαρά…. Θάμαστε κατά τό εθιμοτυπικό: μία «χαρά» κ’ εφτά τρομάρες….

Κάμετε τούς πρώτους υπολογισμούς μέ ποίες μικρές ομάδες μπορείς νά ζήσεις έντιμα; Τρείς τέσσερεις στήν αρχή ανθρώποι ή οικογένειες. Τί μπορεί νά προσφέρει ό καθένας καί ποία τά προσόντα καί οί ελείψεις τούς. Συνταχθείτε καί συντονιστείτε…. Τό ψεύτικο κράτος δέν υπάρχει πιά ούτε κατά τά προσχήματα, ούτε τό αληθινό ήρθε, δέν εφάνη… Δέν ξέρουμε τό μέλλον, ξέρουμε ότι στή θέση τών προσχημάτων ξεφανερώθηκε χωρίς καλύμματα καί μανδύες ό ιστός τής αράχνης, ό ιστός που δέν σ’ αφήνει νά είσαι ελεύθερος, ό ιστός που δέν σ’ αφήνει νά είσαι αξιοπρεπής, ό ιστός που σκοπό έχει νά ξεσκαρτάρει πόσα ζόμπυ από «εμάς» θέλει νά έχει συνεργούς, υπαλλήλους, δούλους, σκλάβους καί πόσους νά σφάξει πρός τετέλευση διαπαντός.

Δέν έχεις καμμία «αξία» γι’ «αυτούς» στό έχουν πεί, στό έχουν δείξει από παλειά καί παλαιότερα καί θά στό αποδείξουν στή πράξη. Τό μόνον που μπορείς νά είσαι μ’ αυτούς ζωντανός είναι νά είσαι αυτός που τούς υπηρετεί μέ σέβας καί που σέ ευχαριστούν μέ εξευτελισμούς.

Είμαστε περικυκλωμένοι από εχθρούς καί από σκλάβους τών εχθρών, ποίος μπορεί νά ζήσει ελεύθερος σ’ έναν χώρο ανάμεσα σ’ εχθρούς καί σκλάβους; Πώς νά μήν επεκταθεί η επήρρεια τούς επάνω καί μέσα μάς;….Νά προσέχετε ποίοι από τούς εχθρούς καί τούς σκλάβους είναι κατάσκοποι μέσα μάς καί ανάμεσα μάς καί ποίοι θά θελήσουν νά μάς υποβοηθήσουν χωρίς ίχνη. Τά ξανά ζήσαμε στούς Μαρτυρικούς χρόνους, στό νού σάς ό νού σάς…. Πρέπει νά γίνουμε μονάδες στή συνοχή τών μονάδων τού ελέγχου που μάς έκαναν, μονάδες στήν αντισυνοχή τού ιστού τούς, μονάδες σέ μία αόρατη καί ανομολόγητη αντισυνοχή… Μέ Προσευχή, μέ πείσμα, μέ ό,τι μπορεί, διαθέτει καί εμπνέει κάθε ψυχή…. Γίνε από άλλο μέταλλο βρές τόν τρόπο στή Προσευχή καί τήν αποφασιστική αυτοαντισυνοχή, μείνε παράξενος άνθρωπος στόν κόσμο τής συνοχής τών άσκεφτων καί τών αποχαυνομένων. Μείνε ζωηρός στή έπαρση τής δικτατορίας, αλλά αόρατος στή πράξη καί στήν αντίσταση.

Ν΄αντιστέκεσαι μέ τό δρόμο τής αόρατης καί μέ τόν τρόπο τής ορατής ατραπού. Κτίσε τό μέλλον σού μέσα σού καί μέσα στούς άλλους. Βοήθα τούς άλλους νά κτίσουν τό μέλλον τούς μέσα τούς. Τό μέλλον μάς δέν θά είναι τό μέλλον μάς άν ανακαλύψεις ότι συμπίπτει μέ τό μέλλον «τούς». Σέ καμμία περίπτωση αυτά τά δύο δέν συμπίπτουν, δέν συνταυτίζοντε, δέν συνέρχοντε καί δέν διασταυρώνοντε γιά συφμιλίωση καί γιά σύμπραξη…. Τό μέλλον μάς είναι μακρυά απ’ αυτούς καί μάς θέλουν μακρυά απ’ εμάς….

Άνοιξε κατακόμβες νά καλύψεις τή κεφαλή καί τή ψυχή σού από τήν εγγήινη εξωγήινα εισβολή καί έξαρση… Άνοιξε κατακόμβες μέσα σού καί έξω σού…. Σκάψε γιά τήν ελευθερία σού γιά νά μήν σκάψεις τήν εξαφάνιση σού καί χειρότερα γιά τήν σκλαβιά σού μέσα στήν αυτοσκλαβιά σού…. Τό πτυάριον είναι ευλογημένο όταν σκάβει τόν τάφο τής σωτηρίας σού καί τόν τάφο τού εχθρού σού….

Θά χρειαστείς τή Πίστη διότι στά πολλά αφάνταστα πρός τό παρόν δεινά δέν θ’ αντέξει τίποτε άλλο μέσα σού, θά τά ισοπεδώσει όλα η λογική, κάποια λογική, κάποια κατασκόπισσα «τούς» που εσύ στούς εύκολους καιρούς θεωρούσες φίλη. Κάποια πρακτόρισσα που στούς ήρεμους καιρούς σέ ύψωσε στίς αναδείξεις «τούς» γιά νά σέ κάνει δικό «τούς»… Όταν σέ υψώνουν γιά νά σέ τιμήσουν σού χαμηλώνουν τή ψυχή, σού κόβουν τίς σκιές τών δένδρων, σού πετσοκόβουν τίς ακτίνες τού ήλιου, σού αρπάζουν τό φώς από τά κάθε μάτια τού κάθε σωματιδίου σού όταν ό γερανός σέ ψηλώνει ανάποδα μέσα στήν τεχνητή παραπλανητική «τούς» ανύψωση….

Δέν έχουν κανένα έλεος γιά σένα, δέν έχουν κανένα μέλλον γιά σένα, έχουν μόνον πρόγραμμα, καί είτε σ’ αυτό θά είσαι ένας από τούς «ζωντανούς» είτε ένας από τούς νεκρούς, είναι μία εξόντωση καί η διαφορά είναι στήν καρτέλα, τή κυανή ή ερυθρή καρτέλα… «Τούς» είσαι προϊόν πρός κατανάλωση είτε γιά λίπασμα μετά που θά σέ σφάξουν, είτε γιά σαπούνι, είτε γιά κάδρωμα ή ταρίχευμα σέ μουσείο είδους, όπως αυτά που κάνουν στήν γερμανία τούς, ή, ένα προϊόν που θά εξοντώσουν αφού τούς δουλέψει γιά νά εξοντώνουν άλλους δικούς σού καί αφού τούς χτίσει τά παλάτια που θά τούς εξυπηρετούν….

Η πρόνοια τούς είναι η εξαφάνιση σού, σέ μισούν τόσο πολύ που άν καταφέρουν νά ηλεκτρονορομποτοποιήσουν τά πάντα δέν θά αφήσουν ίχνος από εσένα, δέν θέλουν νά σέ θυμούνται, δέν θέλουν κάν νά γνωρίζουν ότι υπήρξες άνθρωπος!… Στό μουσείο θά λένε στά παιδιά τούς: «αυτό τό κακό ζώο εξαφανίστηκε πρίν πολλά πολλά χρόνια, επειδή ήταν άτακτο, ήταν κακό καί δέν σεβάστηκε «εμάς» τούς «ανθρώπους» εξαρχής». Θά πάρεις τή θέση τών εξαφανισμένων ζώων, τή θέση τού λύκου, τή θέση τού τίγρη τής Μαλαισσίας, τή θέση τού άγριου δεινόσαυρου…. Θά είσαι ό στιγματισμένος, ό Ινδιάνος, ό Έλληνας…. Κι’ ακόμη χειρότερα θά είσαι στά μάτια τών παιδιών τούς ό μισητός αιρετικός Χριστιανός….

Μήν τούς αφήσεις, μπορείς νά μήν τούς αφήσει…. Πάντοτε σου τόλεγα «καλύτερα μία φύση μέ ακόμη 30,000 διακρατικές διαμάχες παρά στήν ειρήνη τών ματτώνων»…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ