“Να είσαι ο εαυτός σου”..

Στην Ελλάδα δεσπόζει  μία νεοποχήτικη υποβολή, που συναντάμε σχεδόν παντού : “Να είσαι ο εαυτός σου”.

Σε Σήριαλ, σε Πρωινάδικα, σε Ριάλιτι, (κυρίως σε Ριάλιτι), είναι το κεντρικό σύνθημα και η κεντρική υποβολή .

Το “να είσαι ο εαυτός σου”, τι άλλο μπορεί να σημαίνει, παρά το: “ζήσε όπως νιώθεις ότι θέλεις να ζεις και να ενεργείς”;

Τι άλλο σημαίνει, από το: “γίνε κτήνος,μην φρενάρεις πουθενά”;

Ανεξαρτήτως από τη γελοιότητα τής διατύπωσης τής φράσης:

“Να είσαι ο εαυτός σου”, (γιατί πώς θα μπορούσες να είσαι… άλλος;), είναι προφανής η σημασία της.

Ακούμε για παράδειγμα σε Ριάλιτι: “Τον ψήφισα να φύγει, γιατί δεν είναι ο εαυτός του!”

Και δεν σκέφτεται ο ανόητος που τα λέει αυτά, ότι αν ο άλλος “ήταν ο εαυτός του”, δηλαδή αν συμπεριφερόταν όπως ένιωθε,

δεν θα ήξεραν οι υπόλοιποι πού να κρυφτούν!

Και από την άλλη, όταν κάποιος “είναι ο εαυτός του”, όταν δηλαδή εκφράζει αυτά που νιώθει κάθε στιγμή,

(μαλλιοτραβήγματα, προσβολές, ύβρεις, τεμπελιά, παρενόχληση, κλπ),

οι ίδιοι αυτοί, εμφανίζονται θιγμένοι και εκνευρισμένοι!

Και εδώ είναι σαφές το αντιχριστιανικό τής υπόθεσης: Το να είναι κάποιος “ο εαυτός του”, τι σημαίνει ακριβώς;

Δεν σημαίνει το να εκφράζεται όπως νιώθει; Σκεφθείτε δηλαδή έναν κόσμο όπου όλοι να εκφράζονταν όπως νιώθουν!

Να ερχόταν ο γείτονας και να σου έλεγε:

‘’Μου αρέσει το σπίτι σου,θα έρθω να κοιμηθώ σήμερα το βράδυ’’

“Μου αρέσει και η γυναίκα σου”! Και όχι μόνο να το έλεγε!

Ένας τέτοιος κόσμος, σε τι θα διέφερε από ζούγκλα  ;

Ο κλεπτομανής, “να είναι ο εαυτός του”; O πυρομανής; Ο σαδιστής; Ο παιδεραστής; .

Τελικά τι είναι η εν Χριστώ ζωή μας;

Δεν είναι μια προσπάθεια να “σκοτώσουμε τον παλαιό άνθρωπο”, και να τον αντικαταστήσουμε με “τον νέο άνθρωπο”,

κτισθέντα κατά Θεόν; (Εφεσίους 4/δ: 22-24).

Δεν είναι ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ τον “παλιάνθρωπο” με έναν νέο άνθρωπο, με μια νέα προσωπικότητα, ως εικόνα τού Χριστού που είμαστε;

Και πώς θα γίνει άραγε αυτό, χωρίς το “έθος” (το και “ήθος”); Γιατί για να γίνει το “ήθος”, χρειάζεται το “έθος”, τη συνήθεια!

Και πώς θα συνηθίσει κάποιος την εν Χριστώ ζωή, πώς θα καταπολεμήσει τα πάθη που τον κάνουν “παλιάνθρωπο”, αν δεν τα συγκρατήσει,

αλλά “είναι ο εαυτός του” εκφράζοντάς τα; Γιατί έτσι ξεκινάει ο άνθρωπος να “εθίζεται” σε έναν σωστό τρόπο ζωής,

ώστε το “έθος” να γίνει αυτό που σήμερα λέμε: “σωστό ήθος”.

Μπορεί μέσα του να νιώθει ένα σωρό πάθη και παρορμήσεις, είτε ενστικτώδεις, είτε επίκτητες.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτά όλα θα τα εξωτερικεύει και θα τα εκφράζει, για “να είναι ο εαυτός του”!

Αντιθέτως! Αυτά θα τα καταπνίγει, θα τα υποτάσσει και θα τα νικάει εξαφανίζοντάς τα ΣΤΑΔΙΑΚΑ. (Α΄ Κορ. 9/θ: 27)

Γιατί τα πάθη συνήθως έτσι σταδιακά (δια τού έθους, δια τής συνήθειας) νικώνται, (όπως και σταδιακά ενισχύονται).

Και δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές που τη μια στιγμή θα είσαι κλεπτομανής και την άλλη τίμιος,

ή τη μια στιγμή θα είσαι πόρνος και την άλλη θα βλέπεις το άλλο φύλο μόνο αδελφικά.

Αλλά θα πρέπει να περάσει κάποιος από το καμίνι τού πειρασμού και τής εγκράτειας, ώστε ΣΤΑΔΙΑΚΑ, να μπορέσει ΝΑ ΚΑΤΑΠΝΙΞΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ,

και στη θέση του να ανατείλει ένας νέος άνθρωπος.

Ο Χριστιανός, ΔΕΝ πρέπει να είναι “ο εαυτός του”, αλλά με τη βοήθεια τής Εκκλησιαστικής ζωής ,

να μπορέσει κάποτε να λέει όπως ο Απόστολος Παύλος:

“Μαζί με τον Χριστό έχω συσταυρωθεί· Και δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα·

σε ό,τι, όμως, τώρα ζω μέσα στη σάρκα, ζω με την πίστη τού Υιού τού Θεού, ο οποίος με αγάπησε, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μου” (Γαλάτες 2/β: 20).