Βλέπω το ρολόι. Έξι και σαράντα το πρωί.
Ξημερώνει…
Απόψε δεν κατάφερα να κλείσω μάτι όλη νύχτα.
Πονούσα. Ακόμα πονάω. Πολύ.
Δεν είναι κάτι σοβαρό.
‘’Θα περάσει…’’, είπε ο γιατρός. ‘’Υπομονή’’.
Αλλά πολύς πόνος. Πολύς.
Να νιώθεις ότι θέλεις να ουρλιάξεις. Να νιώθεις ότι θα σου βγει από το στόμα η ψυχή…
Και κάνω σκέψεις. Σκέψεις πολλές.
Ένα πονάκι έχω γω… Και δες τι παίδεμα τραβάω…
Οι άνθρωποι που πονάνε πραγματικά; Οι άνθρωποι που πονάνε χρόνια; Πως; Πως μπορούνε; Πως αντέχουν; Τι σταυρό μεγάλο κουβαλάν;
Ένα πονάκι έχω γω. Κάτι που στο κάτω κάτω, μου είπαν πως θα περάσει…
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πως; Τι γίνεται με αυτούς;
Ξέρεις τι;
Ντρέπομαι. Ντρέπομαι να παραπονεθώ. Ντρέπομαι να γκρινιάξω.
Ιδέα δεν έχουμε. Ιδέα δεν έχουμε φίλε μου, για το τί θα πει πόνος…
Για αυτό το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε, είναι τους ανθρώπους που πονάν και αυτούς που στέκουν πλάι τους, να μην τους ξεχνάμε ούτε μια μέρα από την προσευχή μας…
Η ώρα είναι επτά. Ξημέρωσε.
Και τω Θεώ δόξα…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek