Διαφημίσεις
Τὴν θυμᾶστε τὴν φράσι; Βούλα Πατουλίδου, 7 Αὐγούστου 1992, Βαρκελώνη. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα δάκρυσε, χειροκρότησε, χόρεψε….
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ῥὲ γαμῶτο…. Τὸ εἶπε καὶ ἡ Πατουλίδου… Κι ἀπὸ τότε, δὲν τὸ ξαναεῖπε κανεῖς…
Πρὶν ἀπὸ μερικὲς ἑβδομᾶδες εἶχα μίαν συνάντησι μὲ κάποιους ἀγαπημένους φίλους. Φίλους ποὺ σὲ πολλὰ συμφωνοῦμε καὶ σὲ λίγα διαφωνοῦμε. Ξεκινήσαμε μίαν συζήτησι γιὰ τὸ τί θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε ἐμεῖς γιὰ τὴν Ἑλλάδα… (Δίχως τὸ γαμῶτο ὅμως!)
Ὁ ἕνας φίλος σηκώθηκε ὄρθιος κι ἄρχισε νὰ ἀγορεύῃ γιὰ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει στὸν ἐπαγγελματικό του χῶρο. Γιὰ τὴν ἀσυνέπεια, γιὰ τὴν βλακεία, γιὰ τοὺς ἀπατεῶνες, γιὰ τοὺς ἀλεξιπτωτιστές, γιὰ τοὺς ψεύτες, γιὰ τοὺς κακοπληρωτές… Δὲν τὸν διέκοψα.. Εἶχε ἀνάγκη νὰ ἐκφράσῃ τὴν ἀγανάκτισί του. Ἀλλὰ ἦταν ἐκτὸς θέματος.
Δὲν πίναμε τὸ κρασάκι μας. Δὲν κάναμε τὴν καλή μας παρέα σκέτο. Εἴχαμε ἀποφασίσει νὰ συζητήσουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα ῥὲ γαμῶτο. Πόσο πολύ τὸν ἔνοιωθα. Πόσο πολὺ κατανοοῦσα τὰ προβλήματά του. Πόσο πολύ ἤθελα νὰ βοηθήσω. Ἀλλὰ ἐκείνη τὴν βραδιὰ εἴχαμε νὰ συζητήσουμε μόνον γιὰ τὴν Ἑλλάδα ῥὲ γαμῶτο. Καὶ δὲν γινόταν νὰ προσπαθήσουμε νὰ λύσουμε τὰ δικά του προβλήματα εἰδικά.
Τὸν ἄφησα νὰ τελειώσῃ καὶ τὸν ἐρώτησα, γιὰ τὸ τὶ ἀκριβῶς θὰ πίστευε ἐκεῖνος πὼς πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ ἀλλάξουμε τὴν κατάστασι. Ἔνοιωσε ἀμήχανος. Σκέφτηκε γιὰ λίγο καὶ ἀπήντησε: «νὰ ἔχουμε δουλειές»….
Στράφηκα σὲ μίαν φίλη ποὺ ἦταν ἐκεῖ. Τῆς ἔκανα τὶς ἴδιες ἐρωτήσεις. Ἄρχισε κι ἐκείνη νὰ λέῃ τὰ δικά της, γιὰ τὶς δουλειές ποὺ δὲν πᾶνε καλά, γιὰ τὸν ἀνταγωνισμό, γιὰ τὴν ἀπουσία ῥευστοῦ…. Γνωστά! Ἤθελα ἐπίσης πάρα πολὺ νὰ κάτσουμε καὶ νὰ τὰ ποῦμε, νὰ καταλάβω, νὰ σκεφθῶ ἐὰν ὑπάρχῃ κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ βοηθήσῃ…. Ἀλλὰ δὲν ἦταν τῆς παρούσης… Ἐκείνη τὴν στιγμή εἴχαμε συναντηθεῖ γιὰ νὰ βροῦμε ἕναν τρόπο νὰ βοηθήσουμε στὴν ἐπίλυσι τοῦ κεντρικοῦ προβλήματος. Τὸ ὁποῖον ἐὰν λυνόταν, σταδιακῶς θὰ ἐλύνοντο κι ὅλα τὰ ἄλλα.
Τῆς ἔκανα ἐπίσης τὴν ἴδια ἐρώτησι. Τί πίστευε πὼς ἔπρεπε νὰ ἀλλάξῃ; Ἡ κυβέρνησις, μοῦ ἀπήντησε…
Μετὰ πιάστηκα νὰ ἐρωτῶ ἕναν τρίτο φίλο ποὺ ἦταν στὴν παρέα. Ἄρχισε κι αὐτὸς νὰ μᾶς λέῃ τὰ δικά του προβλήματα, ἄλλοτε μὲ κι ἄλλοτε δίχως λεπτομέρειες… Κι ὅταν ἐτέθῃ τὸ κεντρικό ἐρώτημα, τί πιστεύει δῆλα δή πὼς πρέπει νὰ γίνῃ, μοῦ ἀπήντησε: «νὰ τιμωρηθοῦν οἱ ἔνοχοι»….
Συνέχισα τὸ «παιχνίδι» μου γιὰ ἀρκετή ὥρα, ἀλλὰ δὲν τὸ τελείωσα. Δὲν εἶχα τὸ κουράγιο νὰ κάτσω καὶ νὰ τὸ ἀναλύσω περισσότερο. Ἄλλως τε ἡ καθημερινότης φέρνει διαρκῶς νέα καὶ νέα καὶ νεότερα δεδομένα πρὸς ἀντιμετώπισι.
Σήμερα ὅμως, δὲν γινόταν νὰ κάνω διαφορετικά.
Εἴμαστε ὅλοι θυμωμένοι. Ἀπογοητευμένοι. Ἀπελπισμένοι.
Ὅλοι θέλουμε νὰ φύγουν οἱ πάσῃς φύσεως δοσίλογοι, ἀπατεῶνες καὶ μιζαδόροι. Ἄλλος ὅμως ἀπὸ ἐμᾶς θέλει ἀπλῶς ἐργασία. Ἄλλος ῥευστό. Ἄλλος τὴν σύνταξί του πίσω. Ἄλλος κρεμᾶλες. Ἄλλος νόμους. Ἄλλος σύνταγμα. Ἄλλος τίποτα…
Καθῖστε ὅμως μίαν στιγμούλα βρὲ παιδιά…
Ὅλοι κάτι θέλουμε… Γιατί τό θέλουμε; Ἐὰν ξεκουμπιστῇ τὸ μεσοπρόθεσμο, γιατί θὰ πρέπῃ νὰ γίνῃ κάτι τέτοιο; Γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὰ 300 τόσα δίς ἢ γιατί πρέπει νὰ στήσουμε τὴν Ἑλλάδα μας ἐπί τέλους ὄρθια; Μὰ ἐὰν ἐξαφανιστῇ τὸ μεσοπρόθεσμο, σὲ λίγο, σὲ πολὺ λίγο, θὰ ἔχουμε κάποιο ἄλλο μεσοπρόθεσμο, μὲ κάποιο ἄλλο ὄνομα ἀλλὰ ἐξ ἴσου ὀδυνηρό.
Γιᾶ ποιόν λόγο νὰ ἐξαφανιστῇ ὅμως τὸ μεσοπρόθεσμο; Γιὰ νὰ μὴν πονᾶμε στὴν τσεπούλα μας; Ἐν τάξει.. Νὰ μὴν πονᾶμε… Ἀλλὰ πῶς θὰ καταφέρουμε νὰ μὴν πονέσουν καὶ τὰ παιδιά μας καὶ τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν μας; Ἢ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει; Μήπως ὅμως θὰ ἔπρεπε;
Εἶναι λοιπόν τόσο σοβαρά τὰ προσωπικά μας προβλήματα, ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ κατανοήσουμε πὼς δὲν φταίει ὁ GAP ἀλλὰ ἡ ἄρνησις; Πὼς δὲν φταίει κανένας τους ἀλλὰ μόνον ἐμεῖς;
Τὰ λάθη τὰ δικά τους, εἶναι γνωστά. Τὰ δικά μας λάθη παραμένουν ὅμως αὐτὰ ποὺ ἦταν πρὸ τοῦ 2009. Ὁ μικρός, ἑρμητικὰ κλειστός, δικός μας κόσμος. Ποὺ πάντα θὰ ἔχῃ προβλήματα μὲ τὸν γείτονα, μὲ τὴν στάθμευσι, μὲ τὸν προϊστάμενο, μὲ τὴν γυναίκα του, μὲ τὴν κίνησι… Γιατί νὰ μὴν κάτσουμε κάτω, μὲ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ νὰ ἀναζητήσουμε τὸ κύριο καὶ μοναδικό αἴτιο τοῦ ὅλου κακοῦ μας; Γιατί τὸ ἐπιμερίζουμε;
Τὸ μεγαλύτερό μας πρόβλημα φίλοι μου εἶναι ἕνα: ἡ ἀπουσία Ἑλλάδος. Μόνον κατ’ ὄνομα ὑπάρχουμε. Κι αὐτὸ τὸ σέρνουν κάποιοι ὡς περίγελο ἀνὰ τὸν πλανήτη καὶ τὸ γελοιοποιοῦν.
Ἐὰν δὲν ἀποφασίσουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ ἕναν κοινό σκοπό, γιὰ ἕναν καὶ μοναδικό λόγο ἀπὸ κοινοῦ, κανένα μας πρόβλημα δὲν θὰ λυθῇ. Ἐὰν δὲν κατανοήσουμε πὼς τὸ ἐργασιακό, τὸ νομικό, τὸ οἰκονομικό, τὸ ὀδικό, τό κοινωνικό, τὸ ἐκπαιδευτικό ὡς προβλήματα, πηγάζουν ἀπὸ τὴν ἀπουσία τῆς Ἑλλάδος, δὲν ἔχει κανένα νόημα νὰ φωνάζουμε. Διότι ὅλα λύνονται μὲ τὴν παρουσία τῆς Ἑλλάδος.
Γιατί νὰ ἐνδιαφερθῶ γιὰ τὴν παιδεία τῶν παιδιῶν μου; Μήπως γιατί τὸ σύστημα τὰ καταντᾶ φυτά; Ἐὰν ὅμως ὑπῆρχε ἕνα σύστημα ποὺ θὰ δομοῦσε σκεπτομένους ἀνθρώπους, ποῦ ἀκριβῶς θὰ εἴχαμε πρόβλημα; Καὶ γιὰ ποιόν νὰ διεκδικήσουμε κάτι τέτοιο, ἐὰν δὲν ἀπαιτηθῇ ἀπό ἐμᾶς γιὰ τὰ παιδιά μας; Θὰ ἔλθῃ ὁ πακιστανὸς νὰ νοιαστῇ γιὰ τὰ προβλήματα τῆς παιδείας τῶν δικῶν μου παιδιῶν; Γιατί νὰ τὸ κάνῃ; Τὸ παιδί μου ὅμως μὲ καίει.. Καὶ πρέπει νὰ τὸ κάνω ἐγώ… Ὀφείλω νὰ τοῦ προσφέρω ὅσα μοῦ στέρησαν!
Γιατί νὰ ἐνδιαφερθῶ γιὰ τὴν παύσι τοῦ μεσοπροθέσμου; Γιατί νὰ τὸ κάνω; Γιὰ νὰ μὴν πληρώσουν τὰ παιδιά μου τὰ λάθη τῶν παππούδων τους; Ἐ καί; Ἂς παλέψουν κι αὐτά ὅπως ὅλοι μας…. Ἤ μήπως ὄχι; Κι ἐὰν ὄχι, γιὰ ποιά παιδιά νὰ ἀγωνιστῶ πρὸ κειμένου νὰ ἔχουν αὔριο χῶμα νὰ πατοῦν; Γιὰ τὰ παιδιὰ τοῦ ἀλβανοῦ ἢ τοῦ ῥουμάνου; Μήπως κατέβηκαν νὰ ἀγωνιστοῦν μαζί μου αὐτοί; Μήπως δὲν ἔχουν λύσι διαφυγῆς ἐὰν ζοριστοῦν; Ἐγὼ ποῦ θὰ πάω; Μήπως θὰ πονέσω περισσότερο ὅταν θὰ βλέπω τὰ παιδιά μου νὰ πονοῦν; Μήπως δῆλα δή πρέπει σὲ τελικὴ ἀνάλυσι νὰ δουλέψω, νὰ παλέψω γιὰ νὰ φτιάξω μία Ἑλλάδα Ἑλλάδα; Μίαν Ἑλλάδα ποὺ θὰ τρέφῃ τὰ παιδιά της καὶ δὲν θὰ τρέφεται ἀπό τὰ παιδιά της;
Γιατί νὰ ἀγωνιστῶ λοιπόν; Γιὰ ποιά παιδεία; Γιὰ ποιάν ὑγεία; Γιὰ ποιάν σύνταξι; Γιὰ ποιόν λαό;
Ὅλα ὅσα χρειάζομαι, ὅλα ὅσα πρέπει νὰ διεκδικήσω, ὅλα ὅσα ἀπαιτῶ νὰ μοῦ ἐπιστραφοῦν, ἔχουν ἕνα κέντρο, μίαν βάσι, ἕναν πυλώνα. Τὴν Ἑλλάδα. Ἐὰν δὲν μπορέσω νὰ τὸ κατανοήσω, τότε δὲν ἀξίζει τὸν κόπο νὰ βγαίνω στὸν δρόμο. Ἐὰν δὲν νοιάζομαι νὰ στήσω ἐκ νέου τὸ σκηνικό μίας χώρας ποὺ θὰ προοδεύῃ γιὰ τὸ καλό τοῦ συνόλου, δὲν ἀξίζει τόν κόπο. Δὲν κάνω τίποτα. Δὲν χρειάζεται νὰ ἀσχολοῦμαι.
Δὲν ξέρω τί σκέφτεστε. Ἐγὼ καταλαβαίνω ἕνα μόνον. Ὁ δικός μου ὁ ἀγώνας εἶναι γιὰ νὰ μπορέσω νὰ δώσω στὶς ἐπόμενες γενεές, σὲ ὅλες τὶς ἐπόμενες γενεές, ἕναν δικό τους τόπο. Ἕναν ἐλεύθερο χῶρο. Μία Ἑλλάδα. Κι ὄχι ἕνα κράτος μισακό, ἀνεύθυνο καὶ ἀπάνθρωπο. Διότι ἀντιλαμβάνομαι πὼς ἐὰν κτίσουμε τὴν Ἑλλάδα, ἐὰν κτίσουμε τὰ σωστὰ θεμέλια, ἐὰν φροντίσουμε μὲ προσοχή τὶς βάσεις, κάθε γενεὰ ποὺ θὰ ἀκολουθήσῃ, θὰ ἀπολαμβάνῃ τὰ ἀποτελέσματα τῶν δικῶν μας πράξεων… Ὄχι κάτι ἀσαφές… Ἀλλὰ Ἑλλάδα….
Κι ἐὰν τολμήσουμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸν δικό μας κόσμο, ἐὰν τολμήσουμε νὰ ἀφήσουμε τὸν μικρόκοσμό μας ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ καὶ μᾶς βασανίζει, γιὰ λίγο, τότε ἴσως νὰ μπορέσουμε νὰ κατανοήσουμε πὼς ὅσα κάνουμε, ὅσα θέλουμε, ὅσα διεκδικοῦμε, ὀφείλουν νὰ γίνουν γιὰ ἕναν καὶ μόνον λόγο:
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ῥὲ γαμῶτο… Μόνον γιὰ τὴν Ἑλλάδα…
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek