ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας δεν είναι πλέον οι πολίτες της. Οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της Ελλάδας δεν είναι πλέον οι Έλληνες. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Απλά εμείς δεν μπορέσαμε κάποια στιγμή να πληρώσουμε κανονικά στους ιδιοκτήτες το “νταβατζιλίκι” τους και αυτοί έθεσαν την ιδιοκτησία τους υπό εκκαθάριση.

Οι παλιές εθνικές αστικές – βιομηχανικές κοινωνίες, όπου τον πλούτο και τον πρώτο λόγο στον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, τον είχαν οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής, έχουν πλέον υποχωρήσει σημαντικά υπέρ της παγκοσμιοποίησης, όπου τον πρώτο λόγο τον έχουν οι αγορές χρήματος και οι πολυεθνικές.

Σήμερα έχουν ξεπεραστεί τα εθνικά σύνορα και οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των εθνικών κρατών έγιναν οι λεγόμενες αγορές, δηλαδή οι ανώνυμοι παραγωγοί χρήματος και παραγώγων του, μέσα σε έναν απέραντο καζινο-νεοκαπιταλισμό. Τώρα θύματα και δέσμιοι της διεθνούς των αγορών είναι και οι κάτοχοι μέσων παραγωγής προϊόντων που δέσποζαν στο εθνικό αστικό κράτος. Οι εξουσιαστές και πραγματικοί ιδιοκτήτες τώρα είναι, όπως είδαμε, οι παραγωγοί χρήματος και παραγώγων του.

Και την κατάσταση αυτή, όπου τα κράτη αναγκάστηκαν να δανείζονται το χρήμα από τη διεθνή των αγορών και έτσι να γίνονται υποτελή τους, τη δημιούργησαν τα εθνικά αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα (φιλελεύθερα και σοσιαλιστικά, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά) μέσω των νόμων που κατασκεύασαν και των διεθνών συνθηκών που υπέγραψαν.

Τώρα πλέον και τα ίδια τα αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα, που έψαχναν εύκολο χρήμα για να κάνουν πρόσκαιρη πολιτική παραχωρήσεων, έχουν μετατραπεί σε όργανα της διεθνούς των αγορών, καταδυναστεύοντας τις εθνικές κοινωνίες, οι οποίες είναι πλέον απροστάτευτες στο έλεος των ανώνυμων και αδίστακτων αγορών.

Έτσι έχει η κατάσταση σήμερα, αλλά προφανώς δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι και δεν θα συνεχίσει, διαφορετικά οι άνθρωποι θα μετατραπούν σε δούλους – ζόμπι αγνώστων αφεντικών, με μοναδική ιδεολογία τη ζωώδη κατανάλωση, που δίνει την ψευδαίσθηση κοινωνικού διαφορισμού και επιδεικτικής ανωτερότητας.

Ο ιμάντας εξάρτησης που συνδέει τη διεθνή των αγορών με τις κοινωνίες, την υποδούλωσή τους και την αποχαύνωση τους, είναι η εξουσία που ασκείται πάνω στις κοινωνίες από τα χειραγωγούμενα από τις αγορές αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα. Και όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό πλέον, αυτός ο ιμάντας θα πρέπει να σπάσει και θα σπάσει.

Πρέπει δηλαδή οι κοινωνίες, οδηγούμενες από πεφωτισμένους οραματιστές, που βλέπουν που πηγαίνουν τα πράγματα, να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση και να επιβάλουν τις κατάλληλες θεσμικές πολιτειακές αλλαγές, ώστε ο έλεγχος των πολιτικών τους συστημάτων να περάσει όσο το δυνατόν πιο πολύ στα χέρια τους, για να ξαναβρούν τον ανθρώπινο χαρακτήρα τους και να αυτοπροστατευτούν.

Νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα, με το καλό ή με τη βία, θα οδηγηθούμε προς τα εκεί, διαφορετικά το πράγμα δεν βγαίνει.

Τώρα, το αν θα πάμε πάλι σε κλειστά εθνικά κράτη με την παλιά έννοια ή σε κάποιες άλλες ισχυρές τοπικές οντότητες, αυτό θα το δείξει η μελλοντική ιστορία. Πάντως προς τα εκεί θα πάμε.

Γι’ αυτό από τώρα, θα πρέπει όλοι μας να αρχίσουμε να αναζητούμε εκείνες τις νέες πολιτικές οντότητες, που θα καλύψουν το τεράστιο πολιτικό κενό που έχει ανοιχθεί και θα οδηγήσουν τις κοινωνίες προς τη νομοτελειακή τους εξέλιξη.

Πέτρος Χασάπης