H ώρα της ευθύνης

H ώρα της ευθύνης

Τα ψέματα, οι ψευδαισθήσεις, οι παραισθήσεις και οι αυταπάτες κάποτε τελειώνουν.

Και για τον κάθε ένα από εμάς, που θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες και έχουμε μια κάποια συναίσθηση της ιστορίας και της κληρονομιάς μας.

Με άλλοθι την οικονομική κρίση, μας εξευτέλισαν, μας κατέστρεψαν, μας εξόντωσαν και βυθισμένοι από τη μια στη μιζέρια και την εξαθλίωση και από την άλλη στην αποχαύνωση που προκάλεσε ο μαζικός υπνωτισμός τεσσάρων τουλάχιστον δεκαετιών μεταπολίτευσης και δια της τεχνικής της «σαλαμοποίησης», το δηλ. τάϊσμα κόμματι κομματάκι του αλαντικού που λέγεται «εθνική απαξίωση», είμαστε πλέον στα πρόθυρα να κάνουμε το ανήκουστο για οιοδήποτε έθνος: να απεμπολήσουμε οικειοθελώς την ιστορία μας!

Είναι ανήκουστο, είναι απαράδεκτο, είναι ασυγχώρητο!

Παραδίδεται η Μακεδονία, η γη των Ελλήνων, γιατί περί παράδοσης γης πρόκειται κατ’ ουσίαν, σε έναν γείτονα που στην περιοχή βρέθηκε τον 6^ο αιώνα Μ.Χ., είναι Σλαβικής καταγωής και έχει το θράσος να ομιλεί περί «μακεδονικής εθνότητας» και «γλώσσας».

Και καλά ο γείτονας (ο οποίος όσο υπήρχει ομόσπονδη Γιουγκοσλαβία και ανήκε στο μαντρί του πρώην ανατολικού μπλοκ, αναφερόταν ως «Μακεδονία» και κανείς Έλληνας πολιτικός δεν το είχε αναγείρει σε θέμα αφού μαντρωμένος ήταν και δεν διαφαινόταν άμεσος κίνδυνος). Ο γείτονας μπορεί να φαντασιώνεται ο,τι θέλει, να κατασκευάζει το δικό του μύθο, ενδεχομένως για να νοιώθει ότι έχει και κάποια υπόσταση και να βαυκαλίζει την ανουσιότητά του, να αυτοπροσδιορίζεται όπως τραβάει η όρεξή του και να αποθρασύνεται ανάλογα.

Όπως κάποιος που μένει σε μια καλύβα μπορεί, σύμφωνα με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, να αποκαλεί την καλύβα του «παλάτι» ή «μέγαρο».

Στο σπίτι του όμως μέσα και μέχρι εκεί.

Από τη στιγμή που θα βγει έξω και θα διεκδικήσει το πραγματικό παλάτι του γείτονά του ως δήθεν δικό του ξεκινούν τα προβλήματα.

Κυρίως για τον γείτονα του «γραφικού» κατοίκου της καλύβας.

Γιατί τον βαραίνει η ευθύνη της αντίδρασης.

Είτε τον βάζει στη θέση του είτε δεν αντιδρά και σιγά σιγά το πραγματικό παλάτι περνάει στην κατοχή του τέως «γραφικού».

Το γιατί δεν αντιδρά μπορεί να έχει πολλές εξηγήσεις: α) δεν τον ενδιαφέρει το παλάτι β) δεν στέκει και πολύ καλά στα μυαλά του γ) φοβάται τον γείτονα και παραδίδει αμαχητί το παλάτι δ) νοιώθει κάποιου άλλου είδους απειλή και αποσύρεται από το παλάτι ε) έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου ότι πρέπει να αφήσει το παλάτι και έτσι δεν κάνει τίποτα.

Μήπως αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του ελληνικού λαού;

Δεν αντιδράει γιατί δεν τον ενδιαφέρει το παλάτι άραγε; Και μήπως δεν τον ενδιαφέρει γιατί δεν έχει συνειδητοποιήσει την αξία του; Μήπως δεν καταλαβαίνει ποιες θα είναι οι συνέπειες αν παραχωρήσει το παλάτι στον γείτονα; (π.χ. θα βρεθεί χωρίς στέγη, σύντομα ο γείτονας θα τον εκδιώξει και από τη γή που βρίσκεται το παλάτι, θα χάσει και τον θησαυρό που κρύβεται στο υπόγειο του παλατιού, τον οποίο αυτός αγονοεί αλλά γνωρίζει ο γείτονας κλπ.).

Στο παρόν δεν εξετάζω τη στάση των πολιτικών που είναι δεδομένη και επιδέχεται μίας μόνο εξήγησης και καμίας άλλης (όποιος δεν δρα με γνώμονα το κοινό και εθνικό καλό έχει άλλο, διαχρονικά, ύποπτο ρόλο).

Άλλωστε οι πολιτικοί έχουν διαπράξει σοβαρότατη ύβρη με την αρχαιοελληνική έννοια και θα επακολουθήσει ο καταλογισμός ενοχών, πάλι σύμφωνα με την αρχαιοελληνική έννοια. Και αυτό θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο και ας μουρμουρίζουν οι λιπόψυχοι και χρόνια θύματα της υποσυνείδητης προπαγάνδας των ΜΜΕ ότι «στη ζωή αυτή δεν υπάρχει τιμωρία». Αμ, υπάρχει και παραϋπάρχει, κανείς δεν ξεφεύγει από τον κύκλο της τιμωρίας. Και αν κάποιων παρατείνεται το χρονικό διάστημα είναι γιατί ο φιλεύσπλαχνος Θεός πάντα εξαντλεί τα χρονικά περιθώρια των ευκαιριών μήπως και, έστω και την ύστατη ώρα, μετανοήσουν (έχει συμβεί και αυτό, ο ληστής στο σταυρό).

Κλείνω εδώ την παρένθεση και συνεχίζω με την ευθύνη των πολιτών.

Καθένας από εμάς θα βρεθεί σύντομα υπόλογος για το αν έπραξε, δεν έπραξε, σιώπησε ή έμπρακτα, με λόγια ή με πράξει, συναίνεσε.

Καμία δικαιολογία δεν θα γίνει δεκτή από την ιστορία, αυτό σας το διαβεβαιώνω.

Ούτε το ότι «φοβόμουν» (αλήθεια τι φοβόσουν;), «δίσταζα», «δείλιαζα», «το θέμα θεωρείται λήξαν άρα εγώ που είμαι μικρός και ασήμαντος τι να κάνω;» (φυσικά όταν ψήφιζες ο,τι στο καλό ψήφιζες δεν θεωρούσες εαυτώ μικρό και ασήμαντο αλλά σε έκαναν να νοιώθεις σπουδαίος πολίτης «που ασκεί το σημαντικότερο του δικαίωμα», λες και έχει πραγματικά σημασία, και έτσι τους έδωσες και νομιμοποιητικό βήμα από πάνω για να διαστρεβλώνουν τη γνώμη και τη βούλησή σου).

Καταλήγω λοιπόν στο ότι οι πολίτες από άγνοια αποδέχονται παθητικά τη μοίρα τους και παραδίδουν αμαχητί το όνομα Μακεδονία και όλο το πακέτο που συνεπάγεται και που είναι, πραγματικά, ΤΕΡΑΣΤΙΟ και ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ για εθνική κυριαρχία, εδαφική ακεραιότητα και εθνική ανεξαρτησία.

Κανείς άνθρωπος με στοιχειώδη λογική και σκέψη πιστεύει ότι είναι «απλά ένα όνομα» και «σιγά το θέμα» ή «ας το κάνουμε μωρέ χάριν της καλής γειτονίας» (σοβαρά; Τόσο σημαντικός είναι ο γείτονας που μέχρι πρόσφατα ήταν οικονομικό μας προτεκτοράτο; Ε, τότε δώστε του και τις γυναίκες σας από πάνω γιατί όπως και να το κάνουμε έχει και άλλες ανάγκες ο γείτονας).

Και, όμως, για ακόμη μια φορά επικρατεί αδράνεια και μοιρολατρική αποδοχή του τετελεσμένου, λες και στην ανθρώπινη ιστορία δεν έχουν συμβεί τα πιο απίθανα όταν υπάρχει συλλογική θέληση και δράση (να θυμίσουμε το πρόσφατο παράδειγμα της Ισλανδίας που όταν πήγαν να τους την φέρουν αντέδρασαν όλοι μαζικά και βγήκαν στους δρόμους).

Για το λόγο αυτό φρονώ ότι η ευθύνη φεύγει πια από τους «τηλεκατευθυνόμενους» και εντολοδόχους (δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας, να θυμίσω τη Μικρασιατική καταστροφή;).

Αυτοί δεν υπάρχει περίπτωση να υπαναχωρήσουν, αφού πλειστάκις απέδειξαν ότι δεν σέβονται τίποτα και φυσικά τον ελληνικό λαό, τον οποίο χλευάζουν, κοροϊδεύουν και απαξιώνουν και από πάνω (συνήθεις τεχνικές στο νεοταξισμό).

Η ευθύνη πλέον μεταβαίνει στον κάθε ένα από εμάς.

Και η ώρα της ήρθε!

Είναι η ώρα της αντίδρασης και όμοιά της δεν θα υπάρξει ξανά.

Από αυτήν μάλιστα (την αντίδραση) εξαρτώνται και άλλα μελλονικά,επαίσχυντα γεγονότα, καθώς αν συναινέσουμε έστω και σιωπηρά να παραδώσουμε τη Μακεδονία μας, θα ακολουθήσουν με μαθηματική και στατιστική ακρίβεια και άλλοι «ακρωτηριασμοί»: σειρά θα πάρει η Θράκη, το Αιγαίο, η Ήπειρος και πάει λέγοντας.

Σε συνδυασμό με μια τεράστια αλλογενή μάζα που έχει εισβάλλει στο έδαφός μας με τις πλάτες των ΜΗ.ΚΥ.Ο του Σόρος και ένα ανύπαρκτο κράτος «μπάτε σκύλοι αλέστε», έναν στρατό αποψιλωμένο και δυαλυμένο από την δήθεν οικονομική κρίση, πολύ χαμηλό ηθικό και στους στρατιωτικούς και στους πολίτες, έναν κλήρο που δεν έχει καμία σχέση με την παράδοση της εκκλησίας μας, τις διδαχές των Αποστόλων μας, τα παραδείγματα των Αγίων μας και φυσικά το ύψιστο υπόδειγμα του Ιησού Χριστού «ενανθρωπήσαντα και σταυρωθέντα» για εμάς, η εθνική τραγωδία θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Και αυτή τη φορά η χειρότερη και η φρικτότερη όλων στη μακραίωνη ιστορία μας.

Γι’ αυτό ο καθένας από εμάς ας αφήσει λίγο τον καναπέ και τη θερινή ραστώνη και ας αναλογιστεί το χρέος του.

Τα περιθώρια τελειώνουν πολύ σύντομα, τα άλλοθι απορρίπτονται ως απαράδεκτα, η ανοχή θα έχει τις ίδιες συνέπειες με την ενοχή.