Ψεκασμένες κατσαρίδες

Εδώ και πολύ καιρό μια σκέψη με βασανίζει: πώς είμαστε έτσι ασήμαντα ανθρωπάκια χωρίς καμία βούληση, σε κατάσταση μόνιμης αποχαύνωσης; Πολλές οι αιτίες ή οι αφορμές: γενιές της ευμάρειας και “βουτυρόπαιδα” που δεν έμαθαν μέχρι τώρα να αγωνίζονται και να παλεύουν ούτε για τα πολλά ούτε και για τα λίγα, η μαζική πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, η επικράτηση της “κουλτούρας” του “ωχαδερφισμού”, “έλα μωρέ και τι έγινε”, “υπερβολές”, “εγώ δεν τα πιστεύω αυτά”, “πρόκειται για συνωμοσιολογίες”, “εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;”, “εγώ δεν μπορώ να παλέψω μόνος/η χρειάζομαι έναν σωτήρα/αρχηγό/καθοδηγητή/ποιμένα” και άλλα παρεμφερή, η πανούκλα του τομαρισμού και της κακεντρέχειας όπως “δεν με ενδιαφέρουν οι άλλοι εγώ να είμαι καλά”, “να περνάω καλά εγώ και ας υποφέρουν οι υπόλοιποι”, “οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι μηχανικοί, οι επιχειρηματίες, οι υπάλληλοι, ο οποιοδήποτε άλλος εκτός από εμένα τέλωςπάντων φταίει και καλά να πάθει”, η αβασάνιστη υιοθέτηση των πιασάρικων πονηρών και αντικοινωνικών σλόγκαν όπως “όλοι μαζί τα φάγαμε”, η αυθυποβολή στις έντεχνα από το σύστημα καλλιεργημένες ενοχές για το ότι “όλοι φταίμ唨(φταίμε μεν αλλά άλλο το βάρος της ευθύνης για τον απλό ανθρωπίσκο και άλλο για τον πολιτικάντη που τον “πούλαγε” μια ζωή στα ξένα συμφέροντα), αλλά και το γεγονός ότι η παρατεταμένη κρίση, που δεν φαίνεται να τελειώνει και συντηρείται μια πενιχρή ελπίδα συνεχώς με τερτίπια και ψέματα, έχει φέρει πια τους πολίτες στα όρια της παραίτησης και της κατάθλιψης.

Yπάρχει, φυσικά, και μια πιο μεταφυσική ας πούμε εξήγηση αλλά δεν είναι του παρόντος. Ας σταθούμε στα ψυχρά γεγονότα και ας τα εξετάσουμε για να καταλήξουμε σε συμπεράσματα.

Μοιάζουμε πια σαν τις ψεκασμένες με αεροζόλ κατσαρίδες που βρίσκονται στα πρόθυρα να ψοφήσουν και μετά βίας κουνούν κανα πόδι. Εμείς είμαστε, ίσως, χειρότερα και από αυτές: από το ασταμάτητο κλωτσομπουνίδι τόσα χρόνια (λαίλαπα μνημονίων, φοροκαταιγίδες, κατεδάφιση κοινωνικού κράτους και εργασιακών δικαιωμάτων, οικονομική εξόντωση, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, ανεργία, κάπιταλ κοντρόλς, καταστολή κάθε κίνησης αντίδρασης ακόμη και μιας απλής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας, τσουνάμι εισερχόμενων αλλογενών και αλλότριων μαζών που με το στανιό θέλουν να τους κάνουν μέρος του ντόπιου πληθυσμού και τους ελληνοποιούν συνέχεια, συνεχείς τουρκικές προκλήσεις αλλά καμία αντίδραση του στρατού (εκτελεί τις εντολές των ανωτέρω που εκτελούν τις εντολές των ανωτέρω και ο νοών νοείται) ραγδαία αύξηση του εγκλήματος, τερατώδη ψέματα και ξεδιάντροπο δούλεμα από τους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων (του γκρι για την ακρίβεια) και όλων των φασμάτων που έχουν στερήσει και το τελευταίο ίχνος ελπίδας ότι “μπορεί να υπάρχει και καλύτερος”, με αποκορύφωμα το “όχι” που έγινε “ναι” και από το “η ελπίδα έρχεται” στο “η ελπίδα αυτοκτόνησε”, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ούτε να παλέψουμε, έστω και χωρίς πιθανότητες επιτυχίας, για την ψευτοζωούλα μας.

Και τώρα έρχεται η χειρότερη, ίσως, ώρα στην ιστορία ενός έθνους (βέβαια κάποιοι αρνούνται την έννοια έθνος και μας θέλουν όλους στο όνομα μιας δήθεν ισοπεδωτικής “ισότητας” να απαρνηθούμε την πατρίδα και τους προγόνους και να γίνουμε μέρος της σούπας στο τσουκάλι της παγκοσμιοποίησης).

‘Έρχεται η ώρα να χάσουμε την ιστορία μας, την παράδοσή μας, την κληρονομιά μας, να παραδώσουμε αμαχητί στους μεταμφιεσμένους σε προβατάκια εχθρούς (ένθεν και έξωθεν) τη Μακεδονία μας, να τους κανουμε συμμέτοχους του ένδοξου παρελθόντος της με…μηχανή του χρόνου καθώς οι Σκοπιανοί δεν υφίσταντο καν την εποχή εκείνη. Αλλά και να ακυρώσουμε με τον πιο αισχρό τρόπο τη θυσία του Παύλου Μελά και τόσων άλλων ηρωικών Μακεδονομάχων (εει, θυμάται κανείς ότι έγιναν δυο Βαλκανικοί πόλεμοι πριν εκατό χρόνια;). Με γεωγραφικούς, σύνθετους ή μη, προσδιορισμούς κάποιοι αύριο μεθαύριο παραδίδουν το όνομα Μακεδονία και ο νοών να νοηθεί τι άλλο αντιπροσωπεύει το όνομα αυτό (ούτε ο αφελής δεν δικαιολογείται πλέον να μην καταλαβαίνει ότι το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από ένα όνομα, άλλωστε με την ίδια λογική θα έρθουν και άλλοι λαοί της περιοχής να διεκδικήσουν γεωγραφικό προσδιορισμό, πχ δώθε ή κείθε Μακεδονία, άνω κάτω πέρα και δώθε, βόρεια, ανατολική ή δυτική). Είναι μεγάλη εθνική ντροπή που οι νεότερες γενιές δεν γνωρίζουν την ιστορία μας και τις καταβολές μας, που δεν γνωρίζουν ως όφειλαν αυτή την σπουδαία προσωπικότητα που λέγεται Μέγας Αλέξανδρος, και στον οποίο υποκλίνονται όλοι οι ιστορικοί της ανθρωπότητας (πλην των δικών μας). Και φυσικά ο Μέγας ήταν Έλληνας και η Μακεδονία κομμάτι της Ελλάδας και όχι κάτι εξωτικό και μακρινό που περιελάμβανε και Σλάβους οι οποίοι παρεπιμπτόντως κατέβηκαν από το Βορρά τον 6ο αιώνα Μ.Χ. και άρα μόνο με μηχανή του χρόνου θα μπορούσαν να βρίσκονται ταυτόχρονα με τους άλλους Μακεδόνες! Αλλά φταίνε οι γονείς τους που έμειναν ημιμαθείς και δεν ενδιαφέρθηκαν για την ιστορία τους, για να την διδάξουν και στα παιδιά τους, ακόμη περισσότερο δεν ενδιαφέρθηκαν για το τι αίμα τρέχει στις φλέβες τους, και προτίμησαν να βλέπουν… τούρκικα σήριαλ στο χαζοκούτι και σαρβάιβορ και να αποκοιμούνται γλυκά σε άβουλες μάζες με τα λεξοτανίλ του συστήματος.

Και εμείς, εκεί, ακόμη και τώρα, δεν ξεσηκωνόμαστε, βυθιζόμαστε ακόμη πιο βαθιά στους καναπέδες (όσοι τέλως πάντων έχουμε και δεν τους έχουν και αυτούς κατασχέσει τα ξένα κοράκια που τους πούλησαν τα χρέη οι ντόπιες τράπεζες). Φοβόμαστε λέμε, διστάζουμε να ορθώσουμε ανάστημα, δεν θέλουμε να παλέψουμε για την ίδια μας την πατρίδα. Και λέμε, ως τάχα δικαιολογία, ότι όλα είναι προαποφασισμένα. Ε,ναι λοιπόν είναι , και τι μ’ αυτό; Θα συναινέσουμε και από πάνω; Και παθητικά θα σκύβουμε το κεφάλι και θα δεχόμαστε το προδιαγεγραμμένο τέλος μας. Γιατί είμαστε δειλοί, ανάξιοι των προγόνων μας αλλά και όλων των ανθρώπων που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη και αγωνίστηκαν για αυτά που εξυψώνουν τον άνθρωπο από τη ζωώδη κατάσταση και τον κάνουν να εξελίσσεται. Και ένα από αυτά είναι η πίστη στα κόκκαλα των προγόνων τους και η συνειδητοποίηση ότι όλοι είμαστε ένα και ο ένας συνέχεια του άλλου. Και τι αν έγιναν συλλαλητήρια που οι πολιτικοί όχι μόνο δεν σεβάστηκαν αλλά κοροϊδεψαν κιόλας, χλεύασαν και παντελώς αγνόησαν ως μια ακόμη εύγλωττη έκφραση δημοκρατικότητας από πλευράς τους! Και τι αν βγήκε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού (όχι όλο) στους δρόμους; Προφανώς αυτά τα γεγονότα δεν μπορούν από μόνα τους να αποτελέσουν άλλοθι (“εμείς διαδηλώσαμε για τη Μακεδονία αλλά οι κυβερνώντες μας αγνόησαν”). Πάντα οφείλουμε να παλεύουμε με νύχια και με δόντια και ας είμαστε ειλικρινής Έλληνες, ΑΚΟΜΗ δεν παλεύουμε με νύχια και με δόντια.

Φυσικά και με πικρία νομίζω ότι το 99% δεν έχει ακόμη καταλάβει την απειλή για την ίδια του την ύπαρξη. Άραγε είναι παντελώς αδιάφοροι στο ενδεχόμενο μιας νέας εθνικής τραγωδίας που παραμονεύει κάπου στη γωνία, λες και δεν είχαμε αρκετές στην ιστορία μας (τις οποίες βέβαια οι σημερινοί ταγοί αρνούνται)!

Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα στο ότι φταίει τελικά που όλες αυτές οι γενιές (και η δική μου μέσα) μεγάλωσαν ως χρυσές μετριότητες, στην καλύτερη περίπτωση, ως άβουλα, καθοδηγούμενα από ένα χαζοκούτι άτομα που η λέξη πολίτης δεν τους αξίζει, γιατί ο πολίτης ξέρει και τι δικαιώματα έχει και πώς να τα διαχειρίζεται και πώς να τα υπερασπίζεται όταν απαιτείται.

Σε καμία πάντως περίπτωση δεν μεγάλωσαν και δεν γαλουχήθηκαν για να γίνουν Προσωπικότητες,γιατί οι Προσωπικότητες έχουν το θάρρος της γνώμης τους και την ευθύνη των πράξεών τους και ακόμη περισσότερο συνείδηση της ιστορικής βαρύτητας και της σοβαρότητας των περιστάσεων. Και ακόμη, τουλάχιστον, υφίσταται στο Σύνταγμα (και ας το καταπατούν χρόνια και χρόνια) το δικαίωμα της γνώμης, άποψης και λόγου και οι Προσωπικότητες γνωρίζουν πως να κάνουν καλή χρήση αυτού. Φυσικά η εκκωφαντική σιωπή των μέχρι πρόσφατα λαλίστατων εκπροσώπων του πνευματικού, ακαδημαϊκού και διαμορφωτών κοινής γνώμης κόσμου δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση, όσο για τη στάση της Εκκλησίας να μην το σχολιάσουμε καλύτερα, πέραν κάποιων εξαιρέσεων (με αυτά τα θέματα θα ασχοληθεί απευθείας ο Κύριός μας και θα αναζητήσει ευθύνες από τους δικούς του υπαλλήλους).

Στο να μιλάμε αποδειχτήκαμε καλοί, ειδικά στο να μιλάμε χωρίς να λέμε τίποτα με ουσία (μάλλον περί αναπαραγωγής αυτών που αβασάνιστα μας είπαν τα ΜΜΕ πρόκειται), στην πράξη όμως χωλαίνουμε πολύ, δεν βαριέσαι κατά βάθος όλοι ευχόμαστε να βρεθεί σύντομα “αυτός που θα βγάλει το φίδι από την τρύπα” και έτσι ησυχάζουμε λιγάκι τη συνείδησή μας.

Είμαστε όλοι μας πολύ μικροί και λίγοι τελικά για τις περιστάσεις και καλό θα ήταν να ξέρουμε για το άμεσο μέλλον ότι, η ιστορία που περιφρονεί τους δειλούς θα μας διαγράψει.