Πώς δημιουργείται ένας «φασίστας»

Αν κάποιος με ρωτούσε πριν από πέντε χρόνια αν θα καλούσαν ποτέ τραβεστί και “drag queens” να εξηγήσουν τις αρετές του cross dressing και του πρωκτικού σεξ σε ένα μάτσο παιδάκια, θα γελούσα με την ψυχή μου και θα συνέχιζα να πίνω τη μπύρα μου. Δυστυχώς, ζούμε σε αυτόν τον κόσμο σήμερα. Και γίνεται όλο και πιο ξένος και πιο υποβαθμισμένος κάθε χρόνο που περνάει. Που μπορεί να πάει αυτό; Ένας συναγωνιστής της Alt Right είπε κάποτε ότι το τελικό αποτέλεσμα του «προοδευτισμού» είναι ο πραγματικός κανιβαλισμός (ωχ!). Ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα υποστήριζε ότι αυτό είναι μια υπερβολή, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος πλέον σήμερα. Τι ορθώνεται για να πολεμήσει αυτή την εκφυλισμένη πτώση της ανθρωπότητας που βυθίζεται στον ηδονισμό και την ακολασία; Απ’ ότι φαίνεται οι φασίστες. Τουλάχιστον, αυτός είναι ο τίτλος που μου κόλλησαν όταν διαφώνησα με την απίστευτη διαφθορά αυτή της κοινωνίας.

Ξέρετε κάτι; Πολλοί από εμάς, θέλαμε απλά να μας αφήσουν στην ησυχία μας. Όταν ήμασταν νέοι, να παίζουμε τα βιντεοπαιχνίδια μας. Να παρακολουθούμε τις ταινίες μας. Να απολαμβάνουμε τη μουσική μας. Μετά να βρούμε μια καλή γυναίκα από μια τίμια οικογένεια. Για τους άνδρες που αγαπάνε την οικογένεια, να ζούμε σε μια αξιοπρεπή γειτονιά, με μια ασφαλή δουλειά και καλά σχολεία για τα παιδιά μας. Να πηγαίνουμε εκκλησία όπως οι παππούδες μας. Προσδοκίες για μια κανονική και υγιή κοινωνία.

Όμως όλα έπρεπε να αλλάξουν.

Η Αριστερά άλλαξε την πορεία από το (δήθεν) να βοηθάει τον εργαζόμενο άντρα στο να μισεί τον λευκό άντρα. Δεν μπορούμε να έχουμε τίποτα, γιατί η “λευκότητα” (μαζί με την αρρενωπότητα και την παράδοση) περιγράφεται ως κάτι το καταπιεστικό, το τοξικό και τελικά το κακό. Πρέπει να σβηστεί. Το κόμμα των Δημοκρατικών εγκατέλειψε τους λευκούς και σήμερα σχεδόν όλα τα λένε “λευκή υπεροχή”.

Είμαστε η μάστιγα που συνεχίζει τα αέναα προβλήματα της μαύρης υποαπασχόλησης, των υψηλών ποσοστών φυλάκισης και των γενικών ανεπαρκειών. Είμαστε το ολοκληρωτικό καθεστώς που αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν πολίτες δευτέρας κατηγορίας και δούλους για την αόρατη πατριαρχική αυτοκρατορία. Είμαστε οι καράβλαχοι οπαδοί της θεοκρατίας που είμαστε κολλημένοι με τα όπλα και την Αγία Γραφή. Είμαστε ο λύκος που καραδοκεί στην πόρτα για τον πανάρχαιο κίνδυνο του #NeverAgain! Ένα απειλητικό φάντασμα που δημιουργεί εικόνες με φούρνους, βαγόνια που μεταφέρουν κρατούμενους και στολές Hugo Boss.

Τόσα χρόνια έχουν περάσει και η Αριστερά συνεχώς λέει ότι κάθε Ρεπουμπλικάνος είναι ένας φασίστας-ναζί-με-κουκούλα-κουκλουξκλαν που μισεί τις γυναίκες, τις μειονότητες, τους αθεϊστές και τα έξυπνα κορίτσια που πάνε στο κολλέγιο.

Ο Ρόναλντ Ρήγκαν ήταν ναζί. “Είμαι φοβισμένος ότι εάν ο Ρόναλντ Ρήγκαν αναλάβει καθήκοντα, θα δούμε περισσότερα από την Ku Klux Klan και την αναζωπύρωση του Ναζιστικού Κόμματος”, είχε δηλώσει η Coretta Scott King το Νοέμβριο του 1980. Αφού το λέει μια Κινγκ έτσι πρέπει να είναι.

Ο George Bush ο πρεσβύτερος ήταν Ναζί. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η Jewish Week της Ουάσινγκτον (ω, τι έκπληξη!) αποκάλυψε ότι ο αντιπρόεδρος Τζωρτζ Μπους είχε διορίσει έναν εθνοτικό συνασπισμό για την εκστρατεία του, ο οποίος φυσικά περιλάμβανε ορισμένους ξεκάθαρους «αντισημίτες» με υποτιθέμενες ναζιστικές και φασιστικές διασυνδέσεις. Το άρθρο προκάλεσε την παραίτηση έξι ηγετών του τμήματος εθνικής εμβέλειας του GOP. Απλά, cucks.

Φυσικά, ο Μπους ο νεότερος ήταν επίσης σατανικός (πιο ηλίθιος, αλλά σατανικός) και “φασίστας”. Ο κυριολεκτικά τρελός παρουσιαστής Keith Olbermann το είπε το 2008: “Είσαι φασίστας! Να τους βάλτε τα να τυπώσουν ένα μπλουζάκι με φασίστα πάνω! … Εσείς, κύριε, δεν έχετε θέση σε μια κυβέρνηση του λαού, από τον λαό, για τον λαό”. Για να πούμε την αλήθεια, υπήρχαν τόνοι προβλημάτων με τον W αλλά αυτός ο θλιβερός ζωγράφος δεν ήταν φασίστας ή ναζί. Ένας τρομαγμένος ανόητος, σίγουρα. Όμως, δεν ήταν ο Duce, ούτε από απόσταση.

Δεν χρειάζεται καν να πούμε για τον Donald. Είναι ο Χίτλερ ενσαρκωμένος για τους αριστερούς. Αλλά, το ίδιο κι εμείς. Όχι μόνο Χίτλερ, αλλά το απόλυτο κακό. Γιατί; Επειδή αντιτιθέμεθα στην Weimerica (Αμερική σαν την Γερμανία της Βαϊμάρης). Αν ο Μπους είχε χαρακτηρισθεί Ναζί γιατί πήγε να φέρει την “δημοκρατία” στο Ιράκ, μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι ένας ετεροφυλόφιλος λευκός που διαφωνεί με τις «αδελφές» που έχουν για αρχηγούς στους προσκόπους θα ονομαστεί ο επόμενος Ράινχαρντ Χάιντριχ από κάποια σιτεμένη υστερική «προοδευτική» με ροζ μαλλιά.

Δεν με πειράζει πια η ταμπέλα του «φασίστα», αν αυτό είναι που με χωρίζει από ένα «πυροβολημένο» κομμούνι ή «antifa».

Ο Φρανθίσκο Φράνκο παρέχει, κατά τη γνώμη μου, μια σύντομη και συνοπτική περιγραφή για την άνοδο του «αντιδραστικού φασισμού»:

«Ο φασισμός, όπως χρησιμοποιείται σήμερα, όπου κι αν εκδηλώνεται, έχει χαρακτηριστικά τα οποία ποικίλουν, στο βαθμό που οι χώρες και οι εθνικές ιδιοσυγκρασίες ποικίλλουν. Είναι ουσιαστικά μια αμυντική αντίδραση του οργανισμού, μια εκδήλωση της επιθυμίας να ζήσω, της επιθυμίας να μην πεθάνω, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις συλλαμβάνει έναν ολόκληρο λαό. Έτσι κάθε άνθρωπος αντιδρά με τον δικό του τρόπο, σύμφωνα με τη αντίληψή του για τη ζωή».

Αν γνωρίζετε ιστορία και ξέρετε ότι οι Ισπανοί κομμουνιστές είχαν συστηματικά καταστρέψει την ίδια την ψυχή της χώρας (σκεφτείτε την εκταφή πτωμάτων μοναχών και ιερέων, μια πρωτο-σεξουαλική επανάσταση, τους περιορισμούς σχετικά με την Καθολική Εκκλησία, τη δήμευση της περιουσίας, κ.λπ.), το να ξυπνήσει το εθνικό ανοσοποιητικό σύστημα και να αρχίσει τις κλωτσιές, το να υπάρχει αντίδραση (είτε πρόκειται για φασίστες, είτε εθνικιστές, είτε μοναρχικούς, είτε ό,τι θέλετε) είναι απόλυτα λογικό. Έπρεπε είτε να αφήσεις να επιδεινωθεί σε ένα ζωώδες (υπό κατάρρευση τελικά) κομμουνιστικό κράτος με εξάπλωση του θανάτου και της στέρησης ή να ζήσεις, να πάρεις τις σκληρές αποφάσεις και να σώσεις τη χώρα σου κάτω από τις δυνάμεις του Φράνκο.

Τι νομίζετε ότι συμβαίνει τώρα σε αυτή τη χώρα; Πρακτικά κάθε όνομα των media μας λέει ότι η χώρα μας είναι πιο διαιρεμένη από ποτέ. Όλα είναι έτοιμα να εκραγούν. Οι διαφωνίες και το πολιτικό μίσος σιγοβράζουν παντού. Και οι δύο πλευρές πιστεύουν ότι η άλλη πλευρά είναι το απόλυτο κακό.

Η μία πλευρά (η Αριστερά) θέλει περιορισμούς στην προσωπική σας άμυνα, ανοιχτά σύνορα, παγκοσμιοποίηση, μια παράξενη σταυροφορία ενάντια στην “λευκότητα”, να δοθούν τα λεφτά σας στον «άλλον» και εγκρίνει έναν τόσο ακραίο εκφυλισμό που θα έκανε τους κατοίκους των Σοδόμων και των Γομόρρων να κοκκινίσουν. Η (πραγματική) Δεξιά θέλει πίστη, οικογένεια και λαό. Δεν καταλαβαίνω τι είναι τόσο ακραίο σε αυτά τα τρία πράγματα. Κατά την εκτίμησή μου, αυτοί είναι οι τρεις πυλώνες ενός υγιούς και επιτυχημένου πολιτισμού.

Εάν η πίστη, η οικογένεια και ο λαός και η διαφωνία με τους τύπους που ντύνονται σαν γυναίκες να ουρούν δίπλα στα παιδιά στα δημόσιες τουαλέτες θεωρούνται καθαρός κακός φασισμός, πείτε με φασίστα.

ΚΟ / πηγή