Εκεί, στη Σιωπή …

Από: Μαρία Πέππα –

Έχετε αναρωτηθεί πόσο πολύ κοπιάζουμε, την ενέργεια που κατασπαταλούμε για να παραμένουμε σταθεροί στις πεποιθήσεις μας, ακλόνητοι στην κριτική μας, να καταστήσουμε αξιόλογους τους ανάξιους και να βελτιώσουμε κάθε τι που νομίζουμε πως ποτέ δεν είναι ¨αρκετό¨ και δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας ?

Καταβάλουμε όλη αυτή την προσπάθεια και βιώνουμε όλη αυτή την αγωνία, δίχως ποτέ να αναρωτιόμαστε το ¨ποιος δεν είναι αρκετός¨. Το μυαλό μας ζει μέσα στον φόβο, οι σκέψεις μας εγκλωβισμένες σε μια φυλακή, μάχονται απεγνωσμένα για να μας απελευθερώσουν από την καταδικασμένη μας ζωή. Παραμένουμε δεσμώτες μια ολόκληρη ζωή, διότι δεν κοιτάζουμε ¨εντός μας¨ έτσι ώστε να ανακαλύψουμε ποιος πραγματικά είναι ο φυλακισμένος …

Κατά πόσο είμαστε σε θέση να αντικρίσουμε με αθωότητα, καθάριο βλέμμα, χωρίς κριτική και με συμπόνια την αίσθηση του δεν ¨είμαι αρκετός¨ ? Αν η αίσθηση της ταυτότητας που φέρουμε ως άνθρωποι είναι μια σκέψη ή μια εικόνα, πόσο αληθινή μπορεί να είναι ???

Μια εικόνα όπως όλοι γνωρίζουμε δίχως να χρειάζεται να είμαστε επαγγελματίες φωτογράφοι, είναι εξαιρετικά ευμετάβλητη. Τόσες οι αλλαγές της σκιάς και του φωτός που η φωτογραφία υπόκειται κατά την διάρκεια της μιας ημέρας. Ομοίως και η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας μπορεί να φουσκώσει ή να ξεφουσκώσει με το τυχαίο βλέμμα που θα μας ρίξει ένας άνθρωπος περαστικός, από μια προβολή, μια ιδέα ή μια σκέψη. Είμαστε όμως η εικόνα του εαυτού μας, μια ιδέα, μια σκέψη ή κάτι πολύ βαθύτερο ???

Δεν είμαι αρκετός, δεν είμαι αρκετή. Μια από τις βασικότερες πεποιθήσεις που διατηρούμε μέσα μας και που κρατά το νου μας εγκλωβισμένο μέσα στα κάγκελα της φυλακής μας. Στην συνέχεια προβάλλουμε την ίδια πεποίθηση και στους άλλους. Αυτός δεν είναι αρκετός, αυτή δεν είναι αρκετή, ή η ζωή μας δεν είναι αρκετή. Με αυτό τον τρόπο, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να καθιστούμε ασυνείδητα τους εαυτούς μας θύματα της ζωής αντί για έκφρασή της …

Φανταστείτε για παράδειγμα ένα νεογέννητο μωρό, ευάλωτο, φερμένο από τον κόσμο των θαυμάτων και της αθωότητας να σας κοιτάζει άφοβα στα μάτια. Είναι αυτό το μωρό αρκετό ? Αναπτύσσεται ταχύτατα. Αφομοιώνει τα διάφορα μηνύματα μέσα από την μαμά, τον μπαμπά, τους φίλους, τους δασκάλους, τους συνεργάτες αργότερα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα περιοδικά, την τηλεόραση, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα αυτοβελτιωτικά βιβλία, τα σεμινάρια κλπ. …

Τα πολυποίκιλα μηνύματα που λαμβάνει, του λένε να είναι πιο έξυπνο, πιο όμορφο, πιο ήρεμο, πιο φιλικό, να διατηρεί την οδοντοστοιχία του κατάλευκη, το χαμόγελό του έως τα αυτιά, να έχει οικονομική ευημερία, να διατηρεί τον έλεγχο κάτω από όλες τις περιστάσεις και να μην δείχνει ή να μην είναι ποτέ θυμωμένο, μπερδεμένο ή θλιμμένο. Αν προσθέσουμε εδώ και τις αθώες και συχνά οδυνηρές παρερμηνείες του γιατί ο μπαμπάς πήρε την βαλίτσα του και έφυγε από το σπίτι, ή η μητέρα είναι θυμωμένη και κλαίει γοερά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τους αναρίθμητους λόγους με τους οποίους η εικόνα που διαμορφώνει για τον εαυτό του κατά την διάρκεια των χρόνων της ανάπτυξής του εξακολουθεί να αμαυρώνεται …

Ως άνθρωποι, εμπιστευόμαστε, αφηνόμαστε ή επιτρέπουμε, σε μυριάδες τρόπους να καθορίσουν αυτό που είμαστε. Μεταξύ αυτών, αφεθήκαμε αδιακρίτως και στα κελεύσματα των καιρών που μας οδηγούν σε αυτό που αποκαλούμε το ¨ταξίδι προς την αφύπνιση¨ ή το ¨πνευματικό ταξίδι¨ μας …

Η λίστα των ορθά σωστών, των πρέπει και δεν πρέπει μας αυξήθηκε ακόμα περισσότερο και η χρονική διάρκεια των προς επίτευξη υψηλών ιδανικών ή ανώτερων στόχων μας διευρύνθηκε σημαντικά. Αισθανόμαστε πως είμαστε ανάξιοι και ακατάλληλοι για την αγάπη και την ευτυχία, αγνοούμε συστηματικά τις αληθινές εμπειρίες των στιγμών του κάθε εδώ και τώρα μας κι αυτό γιατί δεν ταιριάζουν στις προσδοκίες και στα τυπολατρικά των πρέπει και δεν πρέπει μας που καθορίζουν τώρα πια, τον εξελισσόμενο ¨φωτισμένο νου μας¨ …

Τι θα συνέβαινε αν με κάποιο τρόπο μας δινόταν η δυνατότητα να ξεπλύνουμε τις εγγραφές του παρελθόντος μας, τις σκέψεις, τις προσδοκίες και τις πράξεις μας ? Δεν θα αποτελούσε από μόνη της αυτή μας η ενέργεια μια πράξη αφυπνιστική ? Πόσο ανοιχτοί μπορεί να λέμε ότι είμαστε σαν άνθρωποι όταν ποτέ δεν αμφισβητούμε τις πεποιθήσεις, τις ιδέες μας και όλα τα από εξωγενείς παράγοντες καλούδια που ενδυθήκαμε και κάναμε δικά μας ? Ανεξάρτητα από το πόσο λαμπερή ή στιλβωμένη είναι η εικόνα που έχουμε φτιάξει για τον εαυτό μας, ποτέ δεν θα μας κάνει να είμαστε ¨αρκετοί¨ σε βάθος χρόνου γιατί δεν είναι παρά μόνο μια εικόνα που απέχει κατά πολύ από την αυθεντική μας πραγματικότητα …

Αυτό που πραγματικά είμαστε, δεν είναι το αποτύπωμα μια εικόνας τελειοποιημένης. Η ζωή μας δεν ανήκει σε ένα ¨εγώ¨ ξεχωριστό. Η ολότητα της ύπαρξης του κάθε όντος εκφράζεται αδιάσπαστα έτσι όπως ακριβώς είναι στην κάθε στιγμή μέσα από την ροή της ζωής. Όταν αδειάζουμε από ότι ορίζουμε ως εαυτό, τότε και μόνο τότε ίσως καταφέρουμε να γεμίσουμε από τα δώρα που η ζωή έχει να μας προσφέρει …

Είμαστε άδειοι αρκετά για να καλωσορίσουμε την πληρότητα και την ολότητα της στιγμής ? Είμαστε πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε τις “σκέψεις” μας για το τι είμαστε προς χάριν της αυθεντικότητας και της αλήθειας αυτού που πραγματικά είμαστε ? Μπορούμε να βγούμε από το όνειρο που ονομάζεται ¨εγώ¨ και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα ξεχωριστό ανεκπλήρωτο ή που θα πρέπει να εκπληρωθεί ? Μπορούμε να παραδοθούμε στην άγρυπνη σιωπή που είναι ειρηνική, αδιαίρετη και πλήρης ? Εκεί, στη σιωπή, ίσως και να εδράζει ο μόνος τόπος που θα μπορούσε να εξαϋλωθεί η σκιά της αμφιβολίας για το αν είμαστε ή όχι ¨αρκετοί¨. Εκεί, στη σιωπή, ίσως και να διαπιστώσουμε πως είμαστε, πάντα είμασταν εκπληκτικοί και κάτι παραπάνω από ¨αρκετοί¨ …

www.hypnotherapy4u.gr