Μαριονέτες

Με ότι κράζεις, μη του μοιάζεις. Αυτό το δήθεν που δείχνουμε προς τα έξω …να μοιάζει και να ταιριάζει με το μέσα μας.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα φθάσουμε ως εκεί …είναι άκρως ανησυχητικό και απογοητευτικό, αν γίνεται δεύτερη φύση μας, αυτό θα πει πως γινόμαστε στην κυριολεξία «μαριονέτες», και έχουμε που έχουμε σε μεγάλο βαθμό το ρόλο του «θεατή» …στη σκηνή των πραγμάτων και της πολιτικής – οικονομικής κτλ ζωής, αλλά ο ρόλος του θεατή αφήνει και ένα περιθώριο (έστω και μικρό , – όμως αφήνει!) σκέψης, κρίσης, αντίδρασης (είτε με τρόπο δυναμικό, – ανεβαίνω πάνω στη σκηνή και αλλάζω τις ατάκες, μιλάω, ρωτώ, φωνάζω, κρίνω, αναρωτιέμαι, είτε με τρόπο ακραίο, «τα σπάω» – επανάσταση – αναρχία) – ή ακόμα και τρόπο πιο παθητικό «σηκώνομαι και φεύγω” (στο βαθμό που μπορώ), «γυρίζω την πλάτη μου («στο μέλλον που γράφετε όπως θέλετε», που λέει και το τραγούδι) .

Ο ρόλος όμως της «μαριονέτας» είναι άλλο, κάτι τέτοιο προϋποθέτει παντελή έλλειψη αντιστάσεων, δεν είμαστε καν θεατές, δεν είμαστε «εμείς» …και νομίζω δεν υπάρχει χειρότερο.

Δεν λέω, «το πνεύμα των καιρών» ευνοεί τη μασημένη τροφή και τις έτοιμες απαντήσεις ειδικά σε κοινωνίες που ευνοούν το «βόλεμα» (και βάζω και τη δική μας, και εμένα μέσα, γιατί έχουμε μάθει στις όποιες ανέσεις και στον «καναπέ» μας – όμως θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει, θα υπάρχει προσωπική σκέψη και αντίδραση (μικρές εστίες, σπίθα προβληματισμού που μεταδίδεται – και ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους), καθώς με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά και σε διαφορετικές συνθήκες αυτό που λέμε «όραμα» για ένα καλύτερο κόσμο, ίσες ευκαιρίες, προσωπικές ελευθερίες, διαφάνεια κτλ. Υπάρχει, άλλο αν παραμένει «όραμα», – παραμένει όμως.

Αλλά είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε τι μάσκα θα φοράμε. Ο άνθρωπος είναι άξιος και ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Με τη λογική ότι φορώντας μια κακή μάσκα γινόμαστε έτσι, με την ίδια λογική μπορούμε να φορέσουμε μια όμορφη μάσκα και να διαμορφώσουμε συνειδητά και όμορφα το μέσα μας …να γίνουμε όμορφοι άνθρωποι!

Άρα …το νόμισμα έχει δυο όψεις!