Το Κρυφό Σχολειό: Μύθος ή Πραγματικότητα;

Λέγονται
και γράφονται κατά καιρούς διάφορα σχετικά με το «Κρυφό Σχολειό» της
Τουρκοκρατίας. Ορισμένοι επιχείρησαν και επιχειρούν να αμφισβητήσουν την
ύπαρξή του, να κλονίσουν μια πεποίθηση στερεά ριζωμένη στην συνείδηση
του λαού μας. Και είναι προφανές ότι οι περισσότεροι από τους
αμφισβητίες -αν όχι όλοι- έχουν ως στόχο την βαθύτερη αμφισβήτηση του
ρόλου και της προσφοράς της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας κατά την περίοδο της
μακραίωνος δουλείας του γένους από τον οθωμανικό ζυγό. Θεωρούμε, λοιπόν
χρήσιμο να καταθέσουμε ορισμένα στοιχεία και να ξεκαθαρίσουμε μερικές
ασάφειες που ίσως προκαλούν απορίες.

Το σπουδαιότερο επιχείρημα
των αρνητών του «Κρυφού Σχολειού» είναι το εξής : «Οι Οθωμανοί Τούρκοι
υπήρξαν ανεκτικοί στα θέματα Πίστεως και Παιδείας. Αφού, λοιπόν, δεν
καταδίωκαν την εκπαίδευση των Ελλήνων και γενικότερα των Ορθοδόξων
υπηκόων τους ( Ρούμ μιλλέτ = Το Γένος των Ρωμηών ), τότε γιατί
χρειάζονταν Κρυφά Σχολεία στους νάρθηκες των Ναών και των Μοναστηριών;».
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι η εξής : Ναι, μεν, για λόγους
θρησκευτικούς και διοικητικούς οι Οθωμανοί Σουλτάνοι παρεχώρησαν
προνόμια και έδειξαν ένα βαθμό ανοχής προς τους Ρωμηούς υπηκόους τους,
όμως υπήρξαν περίοδοι και περιοχές, στις οποίες δεν τηρήθηκαν οι
υποσχέσεις αυτές. Δεν μπορούμε να ομιλούμε για μια ενιαία τουρκοκρατία
στον χρόνο και τον χώρο. Υπήρχε διαφορετική (πιο καταπιεστική)
μεταχείριση των υποδούλων κατά τους πρώτους αιώνες και διαφορετική στο
δεύτερο ήμισυ της Τουρκοκρατίας με την επικράτηση μετριοπαθεστέρων
απόψεων. Αλλά και κατά τόπους η εφαρμογή των σουλτανικών αποφάσεων και
των δικαιωμάτων των υποδούλων υπέκειτο στην βούληση, στις ιδιορρυθμίες,
στο βαθμό θρησκευτικού φανατισμού και γενικά στην προσωπικότητα του
τοπικού Οθωμανού ηγεμόνος. Σε μια αχανή αυτοκρατορία και μάλιστα υπό τις
συνθήκες διοικήσεως και επικοινωνίας της εποχής εκείνης, η αυθαιρεσία
των τοπικών μπέηδων και πασάδων ήταν φαινόμενο σύνηθες. Δεν είχαμε,
λοιπόν, ομοιόμορφη εφαρμογή των θεμελιωδών αποφάσεων περί θρησκείας και
παιδείας των Ορθοδόξων Ελλήνων. Οι αποφάσεις αυτές καταστρατηγήθηκαν ή
αλλοιώθηκαν σε διάφορες χρονικές περιόδους και σε διάφορες επαρχίες και
τοπικές διοικήσεις (βιλαέτια). Δεν υπήρξε ενιαία τουρκοκρατία, αλλά
ποικίλες μορφές της, αναλόγως εποχής και περιοχής.

Οι
δύο πρώτοι αιώνες υπήρξαν πολύ δύσκολοι και μέχρι τα μέσα του 17ου
αιώνος δεν μπορούμε να ομιλούμε για δυνατότητα ακώλυτης ασκήσεως των
θρησκευτικών και εκπαιδευτικών ελευθεριών. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι
ο Σουλτάνος Σελήμ Α` στις αρχές του 16ου αιώνος εξεδήλωνε δημοσίως το
μίσος του προς τους Χριστιανούς και την άποψή του περί βιαίου
εξισλαμισμού όλων των μη μουσουλμάνων. Το 1537 ο Σουλεϊμάν Α` εξέδωσε
διαταγή που ζητούσε να εκτελεστεί ως άπιστος οποιοσδήποτε αμφισβητούσε
τα λόγια του προφήτη Μωάμεθ. Από τις αρχές του 16ου αιώνος γίνεται
φανερή η αυξανόμενη επιρροή των φανατικών μουσουλμάνων στην Αυλή των
Σουλτάνων, γεγονός που δυσκόλευε την υλοποίηση των προνομίων των
Χριστιανών. Οι ζηλωτές αυτοί του φανατικού Ισλάμ εστράφησαν γενικά
εναντίον κάθε μορφής εκπαιδεύσεως, που δεν ακολουθεί το Κοράνι. Υπό την
επιρροή τους βρέθηκε ο σουλτάνος Μουράτ Δ` (1623-1640), ενώ οι οπαδοί
της ίδιας ιδεολογίας επέτυχαν το 1711 να κατασχεθεί η βιβλιοθήκη του
βεζύρη Τσορλουλού πασά και να απαγορευθεί η μελέτη επιστημονικών
βιβλίων. Κατανοούμε, λοιπόν, ότι σε μια περίοδο κατά την οποία διώκονταν
ακόμη και μουσουλμάνοι εραστές της μορφώσεως, πόσο δύσκολο θα ήταν σε
Χριστιανούς να διδάσκουν και να διδάσκονται ελευθέρως την πίστη, την
ιστορία και την εθνική ταυτότητά τους. Σε τέτοιες σκοτεινές εποχές
δημιουργήθηκε η ανάγκη για Κρυφά Σχολειά . Σε τέτοια δύσκολα χρόνια, για
τα οποία ο Γάλλος Ιησουΐτης Richard ( Ρισάρ ) έγραψε στα μέσα του 17ου
αιώνος : «Να σκεφθή κανείς ότι ουδέποτε από την εποχή του Νέρωνος, του
Δομητιανού και του Διοκλητιανού έχει υποστή ο Χριστιανισμός διωγμούς
σκληρότερους από αυτούς, που αντιμετωπίζει σήμερα η ανατολική Εκκλησία» (
ίδε Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ . 10, Αθήνα 1974, σ. 150).
Από
τα μέσα του 17ου αιώνος τα πράγματα σαφώς βελτιώνονται στον
εκπαιδευτικό τομέα και οι υπόδουλοι Ρωμηοί αρχίζουν να ιδρύουν, υπό την
αιγίδα της Εκκλησίας και με την βοήθεια των ξενιτεμένων και των
ευεργετών, σημαντικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Σ` αυτά καλλιεργήθηκαν και
τα ιερά γράμματα και η «θύραθεν παιδεία», η εγκυκλοπαιδική και
επιστημονική κατάρτιση. Όμως δεν ήταν εύκολο κάτω από το σπαθί του
δυνάστη να καλλιεργηθεί το εθνικό φρόνημα και η συνείδηση της ιστορικής
συνέχεια του Ελληνισμού. Στην περίοδο αυτή, την οποία ο Οικουμενικός
Πατριάρχης Ιωακείμ Γ` σε Υπόμνημά του (17/1/1879) χαρακτηρίζει «ως
ανέσεως εποχή, καθ` ην ήρξατο υποφώσκουσα ελπίς βελτιώσεως», η
λειτουργία Κρυφών Σχολειών ίσως περιορίσθηκε, δεν έπαυσε όμως τελείως.
Διότι η κρυφή εκπαίδευση χρειαζόταν για εκείνα τα ειδικά μαθήματα που
φούντωναν τον πόθο για την ελευθερία. Αλλωστε είπαμε ότι υπήρξαν και
πολλές αυθαιρεσίες τοπικών Οθωμανών ηγεμονίσκων. Ο
ιστορικός συγγραφεύς Αθανάσιος Κομνηνός Υψηλάντης στο έργο του «Τα μετά
την άλωσιν 1453-1789» (εγράφη τον 18ο αιώνα και εξεδόθη στην
Κωνσταντινούπολη το 1870), αναφέρει ένα περιστατικό, το οποίο ο ίδιος
τοποθετεί στον 18ο αιώνα. Στο παζάρι (αγορά) του Καΐρου είδε 30.000
κομμένες γλώσσες Ελλήνων, οι οποίοι επέμεναν να ομιλούν ελληνικά παρά
την σχετική απαγόρευση των τοπικών αρχών. Σε μια εποχή που οι Οθωμανοί
γενικά είχαν επιτρέψει ή ανεχθεί την δημόσια λειτουργία ελληνικών
εκπαιδευτηρίων, ο τοπικός Οθωμανός ηγεμόνας της Αιγύπτου απαγόρευε την
χρήση της ελληνικής επί ποινή αποκοπής της γλώσσας. 30.000 ηρωικοί
Έλληνες αντέστησαν! Πώς όμως διετηρήθη η ελληνική γλώσσα κάτω από
τέτοιες συνθήκες αν δεν υπήρχαν τα Κρυφά Σχολειά με το Ψαλτήρι και την
Οκτάηχο και τα άλλα εκκλησιαστικά βιβλία; Πάντως και κατά τον 18ο αιώνα
έχουμε περιόδους διωγμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τα Ορλωφικά και
τις αγριότητες των Τουρκαλβανών ο άγιος Κοσμάς διέκοψε τις περιοδίες του
και κατέφυγε επί αρκετά έτη στο Αγιον Όρος!
Συμπεραίνουμε,
λοιπόν, ότι τα Κρυφά Σχολειά ήταν απαραίτητα στους πρώτους δύο αιώνες
της τουρκοκρατίας λόγω του κλίματος φόβου και τρόμου που επικρατούσε,
στους δε επόμενους αιώνες, παρά την βελτίωση της οθωμανικής
συμπεριφοράς, λειτούργησαν είτε για να δώσουν λύση απέναντι στην
ανθελληνική και αντιχριστιανική τακτική ορισμένων Οθωμανών διοικητών,
είτε για να διδάσκονται εκεί μαθήματα εθνικού φρονηματισμού με στόχο την
εκπλήρωση των πόθων του Γένους.

Αποστομωτικό
για τους αρνητές των «Κρυφών Σχολειών» και λίαν εύγλωττο, διότι
συνοψίζει τα όσα εκθέσαμε μέχρι τώρα, είναι το ακόλουθο απόσπασμα από το
βιβλίο του Γάλλου δημοσιογράφου Rene Puaux «Δυστυχισμένη Βόρειος
Ήπειρος», (ελλην. Έκδοση εκδ . Τροχαλία, Αθήναι α. χρ.). Ο Puaux ( Πυώ )
περιηγήθηκε την Ήπειρο το 1913, ακριβώς μόλις τα εδάφη αυτά είχαν
ελευθερωθεί από τον ελληνικό στρατό. Συνομιλώντας με Έλληνες Ηπειρώτες,
οι οποίοι τότε για πρώτη φορά απηλλάγησαν από τον τουρκικό ζυγό,
μαθαίνει έκπληκτος και τα εξής : «Κανένα βιβλίο τυπωμένο στην Αθήνα δεν
γινόταν δεκτό στα σχολεία της Ηπείρου. Ήταν επιβεβλημένο να τα
προμηθεύονται όλα από την Κωνσταντινούπολη. Η Ελληνική Ιστορία ήταν
απαγορευμένη. Στην περίπτωση αυτή λειτουργούσαν πρόσθετα κρυφά μαθήματα,
όπου χωρίς βιβλία, χωρίς τετράδια, ο νεαρός Ηπειρώτης μάθαινε για τη
μητέρα Πατρίδα, διδασκόταν τον Εθνικό της Ύμνο, τα ποιήματά της και τους
ήρωές της. Οι μαθητές κρατούσαν στα χέρια τους την ζωή των δασκάλων
τους. Μία ακριτομυθία, μια καταγγελία ήταν αρκετή. Δεν είναι
συγκινητικό, αυτά τα διακόσια μικρά αγόρια και τα διακόσια πενήντα
κοριτσάκια να δέχονται τις επιπλέον ώρες των μαθημάτων (στην ηλικία, που
τόσο αγαπούν τα παιχνίδια), να συζητούν για την Ελλάδα και
επιστρέφοντας στις οικογένειές τους με τα χείλη ραμμένα να κρατούν τον
ενθουσιασμό μυστικό στην καρδιά;» (σελ. 126).
Το
ντοκουμέντο αυτό, που προέρχεται από μαρτυρία ξένου περιηγητή, άρα
ανεπηρέαστου από τα ιδεολογικά ρεύματα που επεκράτησαν στην Ελλάδα μετά
την απελευθέρωσή της, μας δείχνει ότι ακόμη και 5-6 χρόνια πριν από τη
διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ακόμη και σε εποχή που
λειτουργούσαν ελεύθερα τα ελληνικά σχολεία, υπήρχαν παράλληλα κρυφά
σχολεία για να μεταδώσουν την αγωνιστικότητα και τον πόθο για ελευθερία.
Να μεταφέρουν στα παιδιά το μήνυμα που τους διδάσκει ο Ιερεύς στο
συγκινητικό ποίημα του Ιωάννη Πολέμη με τίτλο «Το Κρυφό Σχολειό» :

Μη σκιάζεστε στα σκότη!
Της λευτεριάς το φεγγοβόλο αστέρι
της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει!

Μια
ενδιαφέρουσα μαρτυρία έχουμε και από ένα εξόχως μαρτυρικό και
ταλαιπωρημένο τμήμα του Ελληνισμού, την μεγαλόνησο Κύπρο. Ο Κύπριος
Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ Σαμπατακάκης γράφει το 1921 για τις εξελίξεις στην
ιδιαίτερη πατρίδα του :

«Η θαυμασία αυτή ανάπτυξις του εθνικού
αισθήματος οφείλεται, προ παντός, εις τα Σχολεία, τον Τύπον και την
Εκκλησίαν . Της ευκαιρίας της Αγγλικής κατοχής δραξάμενος ο Κυπριακός
Λαός έσπευσεν, ως η διψασμένη έλαφος τρέχει δρομαία επί τας πηγάς των
υδάτων, ούτω και ούτος προς τα νάματα της παιδείας. Και ηδύνατό τις να
ίδη φιλοτιμουμένους τους πολίτας και τους χωρικούς να ιδρύωσι δι ` ιδίων
δαπανών σχολάς, να φροντίζωσι να διορίζωσι δάσκαλον τον καλύτερον
μεταξύ αυτών. Ιδρύθη το Παγκύπριον Γυμνάσιον και αι λοιπαί των κεντρικών
πόλεων σχολαί, αίτινες ήρξαντο να χαλκεύωσιν Έλληνας χαρακτήρας, να
εξαποστέλλωσι διδασκάλους εις τα διάφορα χωρία, διδάσκοντας ουχί πλέον
την Οκτώηχον, ουχί το ψαλτήριον, ουχί θρησκέιαν, αν και ταύτα και αύτη
ήσαν αναγκαία, αλλά τα ανδραγαθήματα των αρχαίων και νεοτέρων Ελλήνων
ηρώων,… τας μαύρας της δουλείας ημέρας, και τέλος την ιδέαν της
πατρίδος και της ελευθερίας…» ( ίδε Κωστή Κοκκινόφτα, Κυκκώτικα
Μελετήματα, τόμος Α`, Λευκωσία 1997). Το κείμενο αυτό μας λέγει δυο
σημαντικές αλήθειες! Πρώτον ότι οι Έλληνες της Κύπρου έσπευσαν να
ανοίξουν σχολεία όλων των βαθμίδων μόνο όταν άρχισε η αγγλική κατοχή
(1878 κ.ε.), προφανός διότι εφοβούντο ή δεν εμπιστεύονταν τους Τούρκους.
Οργανωμένη Ελληνική παιδεία δεν υπήρξε επί Τουρκοκρατίας στην Κύπρο, με
εξαίρεση τη σχολή της Μονής Κύκκου, που και αυτή λειτούργησε στα μέσα
του 18ου αιώνος. Τι υπήρξε; Μας το λέγει σαφώς ο Κύπριος Ιερωμένος και
αυτή είναι η δεύτερη σπουδαία αλήθεια : Διδασκαλία στοιχειωδών γνώσεων
μέσω του Ψαλτηρίου και της Οκτωήχου, άρα που αλλού; Στα Μοναστήρια και
στους Ναούς. Όταν, λοιπόν, οι Έλληνες μιας περιοχής φοβούνταν ή
παρεμποδίζονταν να ανοίξουν δημοσίως σχολείο κατά την διάρκεια των
«μαύρων της δουλείας χρόνων», κατέφευγαν στα «κολλυβογράμματα» του
ιερέως ή του μοναχού. Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς ήταν το Κρυφό Σχολειό !

Ορισμένοι
αρνητές του Κρυφού Σχολειού ισχυρίζονται ότι πρόκειται για μύθο και
ερωτούν, γιατί δεν υπάρχουν κείμενα της εποοχής της Τουρκοκρατίας, που
να μαρτυρούν την ύπαρξη τέτοιων μυστικών εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων
στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το ερώτημα είναι αφελές. Αφού
επρόκειτο για κρυφή δραστηριότητα, η οποία εγκυμονούσε πολλούς κινδύνους
και επέσυρε δυσάρεστες συνέπειες, εάν ανεκαλύπτετο από τους Τούρκους,
θα ήταν εγκληματική ανοησία για οποιονδήποτε κληρικό να εκδώσει γραπτή
(!) απόφαση περί Κρυφού Σχολειού, ή για οποιονδήποτε λόγιο να καταγράψει
δημοσίως υπό τα όμματα των κατακτητών μια τέτοια δραστηριότητα. Όμως
αμέσως μετά την απελευθέρωση και την ίδρυση του πρώτου Ελλαδικού
κρατιδίου (1830 και εξής) πολλοί λόγιοι και ιστορικοί καταγράφουν την
προφορική παράδοση που οι ίδιοι είχαν βιώσει ή τους είχε μεταδοθεί από
γενεάς σε γενεά περί του Κρυφού Σχολειού . Το 1842 ο πρωτοπρεσβύτερος
Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων στον επιμνημόσυνο λόγο, που
εκφωνεί στην Αθήνα για τους ευεργέτες Ζωσιμάδες τονίζει : «… Αλλ ` η
Πανάγαθος Πρόνοια, καθώς εφώτιζε τας μαίας και εζωογόνει κρυφίως τα
άρρενα των Εβραίων, ωσαύτως διέταξε και ψυχάς ευσεβείς και φιλοθέους και
ταύτας ούτε Αιγυπτίας, αλλ` ομογενείς και ομόφρονας, αίτινες εν
ταπειναίς εκκλησίαις και απωκισμένοις μοναστηρίοις, και εν σχολαίς
μικραίς και πενιχραίς, δια της Ιεράς διδασκαλίας, εμαίευον εις ζωήν τα
πάτρια των αιχμαλώτων Ελλήνων φρονήματα».
Και αν ακόμη
θεωρήσει κάποιος ότι ο κληρικός Οικονόμος υπερβάλλει, υπάρχει για τους
πλέον δύσπιστους η καταγραφή των ιστορικών γεγονότων από τον Charles
Tuckermann, τον πρώτο Αμερικανό Πρόξενο στην Αθήνα (1867-1874). Στο έργο
του «Οι Έλληνες της σήμερον» (Ελληνική μετάφραση Αντωνίου Ζυγομαλά .
Αθήνα 1877) ο Αμερικανός διπλωμάτης γράφει μεταξύ άλλων :

«Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ,
να πηγαίνω στο σχολειό
να μαθαίνω γράμματα
του Θεού τα πράγματα.

»
Τοιούτον περίπου ήτο το άσμα, όπερ ετραγώδουν οι Ελληνόπαιδες,
πορευόμενοι εν καιρώ νυκτός εις το σχολείον επί τουρκοκρατίας. Το άσμα
τούτο είναι γνωστόν εις πάντα Έλληνα νυν ως και πρότερον, και οι πατέρες
δεικνύοντες εις τα τέκνα των την σελήνην, επαναλαμβάνουσι τους στίχους
τούτους, αφηγούμενοι αυτοίς πόσον τοις εχρησίμευσεν αύτη κατά τους
σκοτεινούς χρόνους της Οθωμανικής κυριαρχίας. Μη επιθυμούντες, έστω και
κατ` ελάχιστον, να ερεθίσωσι τους δεσπότας αυτών δυναμένους να
παρακωλύσωσιν τας προς ιδίαν παίδευσιν προσπαθείας των, οι παίδες ουχί
δε σπανίως και αυτοί οι πατέρες, εφοίτων δια νυκτός και κρύφα εις την
οικίαν του διδασκάλου, όπως εξακολουθήσωσι τας σπουδάς των».

Προφανώς,
ο Αμερικανός Πρόξενος καταγράφει την προφορική παράδοση, που είχε
ακούσει από πολλούς συνομιλητές του στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα, πολλοί
εκ των οποίων είχαν πατέρα ή παππού, που εμαθήτευσε σε Κρυφό Σχολειό .
Κι όμως τις μαρτυρίες του Tuckermann ( Τάκερμαν ), του Κωνσταντίνου
Οικονόμου, του Νικολάου Δραγούμη και άλλων λογίων του 19ου αιώνος τις
απορρίπτει σε πρόσφατο μελέτημά του ο κ. ʼλκης Αγγέλου (Το κρυφό
Σχολειό, χρονικό ενός μύθου, Βιβλιοπωλείον της «ΕΣΤΙΑΣ», Αθήνα 1997),
δογματίζοντας ότι όλοι αυτοί είναι επηρεασμένοι από έναν μύθο που
καλλιεργούσε η Εκκλησία και η συντηρητική ιδεολογία! Αλλά η γνώμη των
ανθρώπων που έγραψαν τον 19ο αιώνα νε πρόσφταες και ζωντανές μαρτυρίες
των γεγονότων της τουρκοκρατίας βαρύνει πολύ περισσότερο από έναν
ιδεολογικά και αντιεκκλησιαστικά προκατειλημμένο συγγραφέα της εποχής
μας, δηλαδή του τέλους του 20ου αιώνος. Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι ότι ο
κ. Αγγέλου επικαλείται ως κύριο αμφισβητία του Κρυφού Σχολειού τον
γνωστό ιστοριοδίφη του 20ου αιώνος Γιάννη Βλαχογιάννη. Ο Βλαχογιάννης,
όμως, είναι αντιφατική πηγή. Διότι σε κείμενό του, που δημοσιεύθηκε στη
«Νέα Εστία», τεύχος ΛΔ`, 1948, σ. 1110 με τίτλο «Καραϊσκάκης»,
αναφέρεται στο ποιήμα «Φεγγαράκι μου λαμπρό…» και δέχεται ότι «σ` όσα
χωριά το μοναστήρι ήταν πολύ μακριά, έπρεπε το παιδί να κινήσει με άλλα,
και να τραβάει αξημέρωτα ανάμεσα σε άγριο λόγγο». Δηλαδή ακόμη και ο
Βλαχογιάννης δέχεται την σύνδεση του άσματος με την εκπαίδευση των
Ελληνοπαίδων στα μοναστήρια. Ο κ. Αγγέλου και άλλοι αμφισβητίες του
«Κρυφού Σχολειού» κάνουν επιλεκτική και κατά βούληση χρήση των κειμένων.
Εκεί που τους ταιριάζει ο τάδε συγγραφεύς τον αναφέρουν, εκεί που δεν
τους συμφέρει τον αποσιωπούν!

Μια αδιάψευστη μαρτυρία για την
ύπαρξη του Κρυφού Σχολειού αποτελούν τα τοπωνύμια. Σε διάφορες γωνιές
του Ελληνισμού διατηρείτε άσβεστη η παράδοση και ζωντανή η μνήμη ότι
«κάποτε εδώ λειτουργούσε το Κρυφό Σχολειό». Ο ακούραστος ερευνητής Τάσος
Γριτσόπουλος στο βιβλίο του «Σχολή Δημητσάνης» (Αθήναι 1962) αναφέρει
ότι η λαϊκή παράδοση συνδέει το Κρυφό Σχολειό με την Ι. Μονή Φιλοσόφου
της Δημητσάνης, με τη Μονή Στρατηγοπούλου ή Μονή Ντίλιου στο νησί των
Ιωαννίνων, ενώ τοπωνύμιο Κρυφό Σχολειό υπάρχει και στην Ίο των Κυκλάδων
στην παραλία του λιμένος, και μάλιστα κοντά σε σπήλαιο. Και επισημαίνει ο
Γριτσόπουλος : «Ακριβώς τα λανθάνοντα, αλλά πάντοτε παρόντα στοιχεία
ταύτα ανεύρεν εις την συνείδησιν του Έθνους ο Γύζης και εδημιούργησε τον
περίφημο πίνακά του, το «Κρυφό Σχολειό» (σελ.26). Ο δε φιλόλογος και
ιστορικός Σαράντος Καργάκος δηλώνει σχετικά στην εφημερίδα «Εξουσία» της
24/3/1998 : «Ότι είναι θρύλος δεν είναι ψέμα». Υποστηρίζει μάλιστα ότι
στο χωριό Βέργοια Λακωνίας υπάρχουν δύο σημεία, που ο λαός ονομάζει
«Κρυφά Σχολειά». Και συμπληρώνει : «Δεν είναι δυνατόν ένας ολόκληρος
λαός να ψεύδεται». Στην Κρήτη επίσης υπάρχει ζωντανή ανάμνηση του Κρυφού
Σχολειού στις Μονές Φανερωμένης, Τοπλού, Κρεμαστών, Καρδαμίτζας,
Μεραμπέλλου κ.α.

Ορισμένοι αρνητές του «Κρυφού Σχολειού»
προσπαθούν να αρνηθούν γενικότερα τη συμβολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στη
διατήρηση του εθνικού αισθήματος των υποδούλων. Τους διαψεύδουν όμως τα
γεγονότα και οι πηγές. Ο Γάλλος
περιηγητής και πολιτικός Victor Berard στο βιβλίο του «Τουρκία και
Ελληνισμός – Οδοιπορικό στη Μακεδονία» (ελλην. Έκδοση Τροχαλία, Αθήναι
1987) γράφει ότι στην Αττάλεια της Μικράς Ασίας είδε το εξής φαινόμενο
περί τα τέλη του 19ου αιώνος : «Μέσα στο Κάστρο οι χριστιανοί μιλούν
μόνο τούρκικα και δηλώνουν Έλληνες. Απέξω οι μωαμεθανοί, απόγονοι των
Τουρκομοραϊτών που στην διάρκεια της επανάστασης του 1821 έφυγαν από τη
Μεθώνη και Κορώνη μιλούν μόνο ελληνικά». Οι χριστιανοί, λοιπόν, οι
Ορθόδοξοι δήλωναν Έλληνες αν και είχαν χάσει την μητρική τους γλώσσα.
Ακόμη και στη δύσκολη αυτή κατάσταση η Πίστη και η Εκκλησία διατηρούσαν
την εθνική συνείδηση.
Ματαίως εξ άλλου προσπαθούν
ορισμένοι να αρνηθούν την προσφορά της Εκκλησίας στην προετοιμασία και
στην υλοποίηση των εθνικών οραματισμών και του Αγώνος. Τους διαψεύδουν
οι πρωταγωνιστές των γεγονότων. Ο αγωνιστής Ιωάννης Μακρυγιάννης γράφει
στα «Οράματα και Θάματα» (Αθήναι 1983, εκδ . Μορφωτικού Ιδρύματος
Εθνικής Τραπέζης, σελ. 163-4) : «Τ` άγια τα μοναστήρια, οπού έτρωγαν οι
δυστυχισμένοι… από τους κόπους των Πατέρων, των Καλογήρων . Δεν ήταν
Καπιτσίνοι Δυτικοί, ήταν υπηρέτες των Μοναστηριών της Ορθοδοξίας. Δεν
ήταν τεμπέληδες, δούλευαν και προσκυνούσαν (=λάτρευαν). Και εις τον
αγώνα της πατρίδος σ` αυτά τα μοναστήρια γινόταν τα μυστικοσυμβούλια,
συναζόταν τα ολίγα αναγκαία του πολέμου και εις τον πόλεμον θυσίαζαν και
σκοτωνόταν αυτείνοι, οι `περέτες των μοναστηριών και των εκκλησιών.
Τριάντα είναι μόνο με μένα οι σκοτωμένοι έξω εις τους πολέμους και εις
το Κάστρο, το Νιόκαστρο και εις την Αθήναν».

Ένας άλλος δε
σπουδαίος πολεμικός ηγέτης και αυτόπτης μάρτυς των γεγονότων της
Παλιγγενεσίας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, βεβαιώνει με το δικό του τρόπο
την συμπαράταξη του Κλήρου και του Λαού στις κρίσιμες για την Ανάσταση
του Γένους στιγμές : «Πλησίον εις τον Ιερέα ήτον ο λαϊκός, καθήμενοι εις
ένα σκαμνί, Πατριάρχης και τζομπάνης, ναύτης και γραμματισμένος,
ιατροί, κλεφτοκαπεταναίοι, προεστοί και έμποροι» (Διήγησις συμβάντων
ελληνικής φυλής, εκδ. Πάπυρος, Αθήναι, σελ. 29).

Τέλος αξίζει να
τονισθεί ότι η Εκκλησία ήσκησε τα εκπαιδευτικά της καθήκοντα όχι μόνον
υπό τον Οθωμανικό ζυγό, αλλά και κάτω από άλλους κατακτητές ελληνικών
τόπων. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι στα Επτάνησα επί ενετοκρατίας
Ορθόδοξοι κληρικοί και «νοδάροι» (συμβολαιογράφοι) δίδασκαν γράμματα και
έπλαθαν τους ελάχιστους γραμματιζούμενους της εποχής.

Η
Ορθόδοξη Εκκλησία μας φρόντιζε επί τουρκοκρατίας να τονώνει το εθνικό
συναίσθημα των ελληνοπαίδων ακόμη και με την προβολή ορισμένων αρχαίων
προγόνων μέσω της αγιογραφίας. Ο τεκμηριωμένος και έγκυρος ιστορικός του
Νέου Ελληνισμού Απόστολος Βακαλόπουλος γράφει σχετικά : «Οι νάρθηκες –
σχολεία, λοιπόν, των εκκλησιών ήταν οι πιο κατάλληλοι τόποι, όπου θα
ταίριαζε να ζωγραφηθούν ανάμεσα στους χριστιανούς αγίους οι μορφές των
μεγάλων ειδωλολατρικών σοφών, προδρόμων του χριστιανισμού, συνήθεια
παλιά βυζαντινή… ʼραγε η τόνωση της παλιάς αυτής συνήθειας κατά τους
αιώνες της τουρκοκρατίας οφείλεται σε μια λατρεία των ένδοξων προγόνων
από τους ξεπεσμένους επιγόνους, σ` ένα ρευστό και αδιαμόρφωτο ακόμη
εθνικό κίνητρο;» (Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, έκδοση Β`, τόμος Β`,
Θεσσαλονίκη 1976).

Μόνον όσοι αγνοούν ή διαστρεβλώνουν σκοπίμως
τις ιστορικές πηγές και τα γεγονότα του νεοελληνικού βίου αμφισβητούν
τον εθνικό, κοινωνικό και εκπαιδευτικό ρόλο της Εκκλησίας μας. Και μέσα
σ` αυτήν την γενικότερη αμφισβήτηση εντάσσεται και η άρνηση του Κρυφού
Σχολειού . Η Εκκλησία μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν χρειάζεται το ψέμα,
διότι έχει δώσει αίμα. Ούτε της χρειάζεται ο ΜΥΘΟΣ, διότι μπορεί και
προβάλλει ΗΘΟΣ: Το ελληνορθόδοξο ΗΘΟΣ, το οποίο αποτελεί πνευματικό
εξοπλισμό απαραίτητο και για την πορεία του Γένους προς τον 21ο αιώνα.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων
diktyo 21

Οι διαχειριστές του katohika.gr διατηρούν το δικαίωμα τροποποίησης ή διαγραφής σχολίων που περιέχουν υβριστικούς – προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.

Απαγορεύεται η δημοσίευση συκοφαντικών ή υβριστικών σχολίων.Σε περίπτωση εντοπισμού τέτοιων μηνυμάτων θα ακολουθεί διαγραφή

Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.