Κυριακής 13 Απριλίου 2003. Το απόγευμα, λίγο πριν της 7.30, ένα λεωφορείο με μαθητές της Α’ Λυκείου, επιστρέφει οδικώς από την Αθήνα, προς το Μακροχώρι Ημαθίας. Το λεωφορείο έφτασε στο ύψος των τεμπών, με την κίνηση να είναι αυξημένη μεν αλλά σε γενικές γραμμές φυσιολογική.
Μια νταλίκα ερχόταν από το άλλο ρεύμα. Μετέφερε νοβοπάν. Ο οδηγός έχασε τον έλεγχο και μπήκε στο αντίθετο ρεύμα. Τα νοβοπάν και οι μελαμίνες γλίστρησαν και άρχισαν να σκορπίζονται στον δρόμο. Μερικά από αυτά βρήκαν το λεωφορείο. Όπως και η νταλίκα. Η «καρότσα» μάλιστα της νταλίκας, δεν βρήκε απλά το λεωφορείο, αλλά το «θέρισε» σε όλο το μήκος του
Οι μαθητές επέστρεφαν κουρασμένοι αλλά και χαρούμενοι στα σπίτια τους. Δεν είχαν ποτέ φανταστεί ότι θα γινόταν όλο αυτό. Μια σωρεία λαθών και αμελειών, συνετέλεσαν στην τραγωδία των Τεμπών. 21 μαθητές βρήκαν το θάνατο, ενώ άλλοι 9 τραυματίστηκαν σοβαρά. Ο κρότος της σύγκρουσης «πάγωσε τον χρόνο», όπως έλεγαν εκείνη την εποχή τα ΜΜΕ. Όμως ο χρόνος δεν πάγωσε. Οι διασωθέντες μαθητές αλλά και οι συγγενείς, έπρεπε να μάθουν να ζουν με αυτές τις εικόνες. Όλη η Ελλάδα θρηνούσε μαζί τους, όμως επρόκειτο για μια τραγωδία που δεν μπορούσε εύκολα να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
Οι φωτογραφίες από το δυστύχημα το έκαναν ακόμα πιο αποτρόπαιο. Το λεωφορείο είχε διαλυθεί ολοσχερώς, με τα σωστικά συνεργεία να κάνουν δυο ώρες να απεγκλωβίσουν όλους τους μαθητές. Κοιτάζοντας τις εικόνες, αρκετοί μπορούσαν να φανταστούν τι περίπου έγινε. Οι περισσότεροι όμως δεν ήθελαν…
Ο θρήνος ήταν πρωτοφανής. Τα παιδιά δεν είχαν χαθεί μόνο στο άνθος της νιότης τους, αλλά είχαν χάσει τη ζωή τους εντελώς άσκοπα. Αυτό, έκανε το μέγεθος της τραγωδίας ακόμα μεγαλύτερο.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Εύχομαι ο Θεός να είναι κοντά σε κάθε παιδί κ να το προστατεύει.
Όσα δεν πήγαν στην Κόλαση, προφανώς τα προστατεύει.