“ΘΕΡΑΠΕΙΑ” ΜΕ ΛΗΨΗ ΔΙΟΞΙΝΗΣ – ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ “ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΟΣ”

Η προπαγανδιστική υπεροχή του συστήματος καταγράφεται πρωτίστως, ως είναι επόμενο, σε ζητήματα ιδεοληπτικής επιβολής του ισχύοντος κοινωνικού μύθου, ούτως ώστε αυτό να μπορεί να επιτυγχάνει την (όπως – όπως πλέον)  νομιμοποίησή του. Κεντρικός άξονας, περί τού οποίου περιστρέφεται στην παρούσα φάση τής κρίσης και της επιβολής τού μνημονίου ο κοινωνικός μύθος, είναι η αντίληψη, ότι χρειαζόμαστε επειγόντως και ζωτικώς τα χρήματα των ξένων δανειστών και την παραμονή μας στην ζώνη του Ευρώ, άνευ των οποίων η χώρα κινδυνεύει δήθεν να καταστραφεί. Πρόκειται για την πολιτική, η οποία χαρακτηρίστηκε ως τρομοκράτηση των πολιτών, μέσω της οποίας επεβλήθη η Σκύλα υπό την απειλή τής υποβαλλομένης Χάρυβδης. Αντίστοιχοι υπήρξαν και οι επιλογές τού εκλογικού σώματος, στις οποίες ένα; ποσοστό άνω του 90% των εκλογέων επέλεξαν κόμματα, τα οποία αποδέχονται την αποπληρωμή τού “χρέους” και τον λεγόμενο ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Στοιχειώδης προϋπόθεση για να λειτουργήσουν τέτοιου είδους εκβιαστικά διλήμματα – η προώθηση των οποίων ΔΕΝ ΕΞΑΝΤΛΕΙΤΑΙ ΟΥΔΟΛΩΣ με την πάροδο των εκλογών, είναι η επιβολή ενός τρόπου σκέψεως, τον οποίον θα χαρακτήριζα ως “χρηματιστικό φετιχισμό”. Αυτός στηρίζεται σε τρεις βασικούς προπαγανδιστικούς άξονες:
1. Στον γνωστό εκφοβισμό, ότι χωρίς την εισροή δανείων υπό τούς καταγραφθέντας απεχθείς όρους, δεν θα είναι δυνατή η ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών τού πληθυσμού.
Αυτό το σενάριο συνέγραψε πρώτος ο Σαίξπηρ στον “Έμπορο τής Βενετίας”: Για κάθε τάλιρο που θα παίρνετε, θα δίνετε και ένα κομμάτι από το ψαχνό σας. Γι’ αυτόν τον λόγο εξ άλλου φρόντισαν να φέρει κάποιο “κοινωνικό” ινστιτούτο ένα εκ των κανιβάλων τού αεροπορικού δυστυχήματος των Άνδεων, ώστε αυτός να προβεί σε δημόσιες “διδαχές” περί “στρατηγικών επιβιώσεως”, ή άλλως πώς: σεμινάρια κανιβαλισμού για ενεργούς πολίτες, με βάση το σλόγκαν: “καλύτερα κανίβαλος, παρά νεκρός”.  
2. Στην δημιουργία συνειδησιακής αγκυλώσεως στους πολίτες, σχετικώς με τις δυνατότητές τους να δράσουν αυτοί αυτονόμως, ως ενεργά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα, προς την κατεύθυνση εκπονήσεως ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΩΝ διεξόδων. Αυτό βεβαίως είναι μεγάλο θέμα και υπέχει τής ανάγκης διπλής πραγματείας: Αφ’ ενός μεν αναφορικά με την δράση, την οποίαν ανέπτυξαν σκοπίμως και δολίως δοτοί σωτήρες, οι οποίοι εμφύσησαν ελπίδες, τις οποίες έθαψαν στην συνέχεια, ώστε να επέλθει απογοήτευση και προσαρμοστικό σύνδρομο. Αφ’ ετέρου αναφορικά με την αναγκαιότητα να καταδειχθούν από έντιμους ακτιβιστές αυτοί οι πιθανοί διέξοδοι και να ληφθούν οργανωτικού χαρακτήρος μέτρα με στόχο την πρακτική προώθησή τους.
3. Στην άνωθεν οργανωμένη παραπληροφόρηση ως προς τον πραγματικό χαρακτήρα, τις σκοπιμότητες και τις συνέπειες των μέτρων που προωθεί το καθεστώς, για την υποτιθέμενη προώθηση αντιμετωπίσεως της κρίσης. ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΦΑΣΗ ΚΥΡΙΟ ΜΕΤΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ “ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΟΣ” ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟ “ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ”, με τα οποία επιχειρείται να πλασαριστεί στην κυριολεξία το δηλητήριο ως φάρμακο. 
Επί τού προκειμένου επικρατεί ένα λίαν ευαίσθητο κενό ενημέρωσης στην Ελλαδική κοινωνία. Ο στημένος “διάλογος” επ’ αυτού συνίσταται από συνθήματα, αφορισμούς, θεατρινισμούς και χίμαιρες, οι οποίες εάν λειτουργήσουν χωρίς συνταγμένη αντιμετώπιση θα ροκανίσουν ακόμη πιο βάναυσα το σαθρό κλαρί, επί τού οποίου στηρίζεται η επιβίωσή μας.

2. Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ “ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ” ΩΣ ΑΠΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΟΣ

Μια ανασκόπηση των εξελίξεων από την φάση που οι Μπους / Γκορμπατζώφ διακήρυξαν σε συνθήκες μενόμενης τρικυμίας στις ακτές της Μάλτας στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ως “νέα παγκόσμια τάξη” μέχρι σήμερα οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι εφαρμόστηκε ένα σχέδιο πλήρους αποδόμησης τού βαθμού σταθερότητος, ο ποίος χαρακτήριζε τότε το παγκόσμιο σύστημα. Αφ’ ενός ως στοιχείο των διεθνών σχέσεων και αφετέρου των εσωτερικών δεδομένων των επί μέρους χωρών.

Στα πλαίσια του διπολισμού είχαν εγκαθιδρυθεί συγκεκριμένες σχέσεις εξουσίας, οι οποίες απεικόνιζαν μια εικονική σταθερότητα. Όσο αφορά το δυτικό  συγκρότημα με την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, είχε επιβληθεί στα πλαίσια της λεγόμενης “ισορροπίας του τρόμου” η οικονομική κυριαρχία στον επενδυτικό – δήθεν παραγωγικό – τομέα υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών. Η καταναλωτική μανία, η οποία είχε προωθηθεί, οδηγούσε σε μια όλο και μεγαλύτερη ανάγκη των οικονομιών της δύσεως για κατανάλωση ενεργειακών πόρων. Ο έλεγχος της Μέσης Ανατολής από το κύκλωμα που βρισκόταν όπισθεν των πολυεθνικών πετρελαίου, καθιστούσε αυτές ικανές να οικειοποιούνται ένα τεράστιο τμήμα τού διεθνώς παραγόμενου πλούτου. Οι δυο αυτοί στρατηγικού χαρακτήρος τομείς – στρατιωτικοί εξοπλισμοί και ενεργειακός έλεγχος – παρείχαν την δυνατότητα στο αγγλοσαξονικό τραπεζικό κατεστημένο να δεσπόζει στον παγκόσμιο οικονομικό κύκλο. Αναμφιβόλως, το υπόλοιπο προϊόν του οικονομικού κύκλου, το οποίον όμως δεν είχε στρατηγική υφή  στα πλαίσια της παγκοσμίου αναπαραγωγής τού συστήματος, έδινε στα κράτη τής δύσεως την ευχέρεια να αναπτύξουν εφ’ ενός μεν ένα ξέφρενο καταναλωτισμό – ο οποίος ονομάστηκε “κοινωνία της αφθονίας”, καθώς και το λεγόμενο “κοινωνικό κράτος”, το οποίο οδήγησε στην εξαγγελθείσα “συνεργασία των τάξεων”. Αυτή η διαδικασία επέφερε την νομιμοποίηση του δυτικού μοντέλου στην συνείδηση των μαζοποιημένων πληθυσμών των δυτικών χωρών.
Μια επί πλέον συνέπεια αυτής της διαδικασίας ήταν η πλήρης ενσωμάτωση της αριστεράς στα πλαίσια του συστήματος, η οποία έπαψε ολοσχερώς να θέτει καθεστωτικούς στόχους, έχοντας μετατραπεί σε ζητιάνα για περισσότερη παροχή υλικών αγαθών. Εξίσου εξωραϊστικός για το σύστημα ήταν ο ρόλος, τον οποίο φρόντισε το κατεστημένο να αναλάβουν δοτοί φορείς και κινήματα, ώστε αυτοί να εγκλωβίσουν και στην συνέχεια να εκτονώσουν την πηγαία αντιπολιτευτική διάθεση και την ελπίδα για αλλαγή τής νεολαίας, όπως έγινε με το λεγόμενο οικολογικό κίνημα. Η σωτηρία τής χελώνας στην Γουαδαλούπη, η καθιέρωση ορίου ταχύτητος στους αυτοκινητοδρόμους με στόχο τον περιορισμό τής κατανάλωσης καυσίμων, καθώς και η απρόσκοπτη κοινωνική αποδοχή και διάδοση τής ομοφυλοφιλίας αναδείχθηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο σε “υψηλούς και ευγενείς” στόχους τού “κοινωνικού κινήματος”. Το σύνθημα τής υποτιθέμενης πολιτικής “αλλαγής” αφορούσε πλέον την χρωστική μάζα, με την οποίαν βαφόταν γυαλιστερό το συστημικό κόπρανο, όπως εξ άλλου έγινε ολοφάνερο με την ανάληψη της διακυβέρνησης από υποτιθέμενα “σοσιαλιστικά” ή “οικολογικού” προσανατολισμού κόμματα. 
Αυτή η στρατηγική επιλογή του δυτικού συστήματος οδήγησε στον “θρίαμβο” της νοοτροπίας των “νοικοκυραίων”, των low and order ανθρωπάκων. Κάθε βλαχαδερό τής συμφοράς, κάθε ανόητο ξυλάγγουρο, επιζητούσε να αποκτήσει μια κομματική ταυτότητα, ώστε να αναδειχθεί σε “αξιόλογο κοινωνικό υποκείμενο”. Το σύστημα φρόντισε ταυτοχρόνως να εντάξει οργανικά στα πλαίσιά του τα κομματόσκυλα τής αριστεράς, ώστε να τα μετατρέψει σε ενεργά τσοπανόσκυλά του.  

Ενώ στο δυτικό σύστημα “ανθούσε” μια δοτή, ελεγχόμενη και αλλοτριωτική για την ανθρώπινη προσωπικότητα και βάναυσα εκμεταλλευτική για τις υπανάπτυκτες χώρες, υποτιθέμενη σταθερότητα (με την μόνιμη μεταφορά αξίας από την περιφέρεια προς το κέντρο) η οποία αποδείχθηκε στην πορεία φρούδα, πλασματική, προγραμματισμένα παροδική και με χαρακτήρα παγιδεύσεως των μαζανθρώπων, το σοσιάλφασιστικό ανατολικό μπλοκ, υπό την κυριαρχία τής βάρβαρης ρωσικής γραφειοκρατίας και των διεθνών υποτακτικών της, έφθανε στα όρια αντοχής του.
Τα κουραφέξαλα περί “κομμουνισμού” των λενινιστικών, σταλινικών, χρουτσοφικών και μπρεζνιεφικών καθαρμάτων είχαν οδηγήσει σε ένα βάρβαρα αστυνομικοκρατούμενο καθεστώς κυριαρχίας τού κρατικού χαφιέ και τού κομματικού γραφειοκράτη, τούς οποίους το τελευταίο που  ενδιέφερε, ήταν η ευημερία και η απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων τού οκνηρού πληθυσμού των χωρών που επόπτευαν. Από την στιγμή που ο άνθρωπος αναπτύξει πρωτοβουλία και καταστεί αληθώς δημιουργικός, θέτει σε κίνηση τις ζωτικές του δυνάμεις και το πνευματικό δυναμικό του. Έτσι μετατρέπεται από οκνηρό και αγόμενο όν σε δημιουργικό υποκείμενο, από λάγνο δίποδο σε ερωτική φυσιογνωμία και αποτελεί αυτομάτως κίνδυνο για κάθε απάνθρωπο, κυριαρχικό, αλλοτριωτικό καθεστώς.
Εξαρχής από την ίδρυσή του, είχε επικρατήσει μια συγκεκριμένη και λίαν βαριά για τον πληθυσμό κρατική νοοτροπία στο λεγόμενο “σοβιετικό” καθεστώς (όπου ο ρόλος των σοβιέτ – εργατικών συμβουλίων ήταν μηδενικός με την πλήρη υπαγωγή τους στα κρατικά κελεύσματα). Ήδη κατά τα πρώτα χρόνια τού “σοβιετικού” καθεστώτος ο Λένιν είχε διακηρύξει τον λεγόμενο “πολεμικό κομμουνισμό”, ο οποίος κάτω από το βάρος τής εισβολής ξένων στρατιωτικών δυνάμεων, είχε κληθεί να ικανοποιήσει την βασική εξυπηρέτηση των στοιχειωδών υλικών αναγκών του πληθυσμού μεταθέτοντας το κέντρο βάρους των επιλογών στις αμυντικές ανάγκες. Η λεγόμενη “νέα οικονομική πολιτική”, η οποία ακολούθησε στις αρχές της δεκαετίας του ’20 ενίσχυσε βάσει σχεδίου τις κεφαλαιοκρατικές δομές της υπαίθρου στην αγροτική παραγωγή, με στόχο να υπάρξει ένας στοιχειώδης εφοδιασμός των πόλεων με αγροτικά προϊόντα. Στις ίδιες αρχές της καθιέρωσης υπέρογκων προνομίων – ανάλογων με αυτών των σημερινών ονομαζόμενων “golden boys” – για τούς λεγόμενους “ειδικούς” και τους κομματικούς κομισάριους στήριξε την εκβιομηχάνιση τού νέου κράτους ο Στάλιν. Η ψαλίδα των μισθών έφθανε το 1 προς 50, όσο αφορά τον μισθό του εργάτη. Τα κολοκύθια για τους “ήρωες της εργασίας” αποτέλεσαν μια προπαγανδιστική φρασεολογία, στην φάση που ο προσπορισμός του κομματικού βιβλιαρίου μέλους γινόταν, όχι με στόχο στην συμβολή στο κοινωνικό καλό, αλλά το ατομικό όφελος και την πρόσβαση στην κουτάλα. Η “κολεκτιβοποίηση” τής αγροτικής οικονομίας, η οποία ακολούθησε στα μέσα της δεκαετίας του ’30 στηρίχθηκε στις απανωτά καταγγελθείσες μεθοδολογίες τού μαστιγίου και του περιστρόφου, μέθοδες εξάλλου λίαν γνωστές και στην τσαρική βάρβαρη Ρωσία, όπου η δουλοπαροικία στην ύπαιθρο είχε διατηρηθεί μέχρι το 1884 και όπου οι κρατικοί γαιοκτήμονες, οι επιλεγόμενοι “βογιάροι” είχαν ελαχιστοποιήσει κάθε είδος ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην οργάνωση της αγροτικής παραγωγής. 
Πριν προλάβει να κοπάσει ο βούρδουλας τής “κολεκτιβοποίησης”, η άνοδος του ναζισμού στην γερμανία και η επιθετική προπαγάνδα που αναπτύχθηκε εναντίον του “μπολσεβικισμού”, σε συνδυασμό με τον εξαγγελθέντα στόχο τής βίαιης επικρατήσεως της “αρείας” φυλής επί των “υπανθρώπων τής ανατολής”, έθετε το σταλινικό καθεστώς εκ νέου έμπροσθεν τής αναγκαιότητος μιας κατά το δυνατόν γοργής ανάπτυξης της πολεμικής βιομηχανίας, ανεξαρτήτως κόστους και συνεπειών. Είναι περισσότερο από κατανοητό, ότι η προώθηση τέτοιων στόχων  σε φάσεις απροσμέτρητης εξωτερικής απειλής και ανώτερης βίας δεν είναι δυνατόν να εναποτεθούν στο φιλότιμο του κάθε “σταχανοβίτη ήρωα τις δουλειάς”, ούτε στην συναινετική πρωτοβουλία τού εγχώριου εργατικού δυναμικού, αλλά στις πλέον εσπευμένες και αδυσώπητες διοικητικές μεθόδους.
Ανάλογη κατάσταση στενότητος ανεφοδιασμού ήταν επόμενο να επικρατήσει σε μια δύσκαμπτη από λειτουργικής πλευράς τής οικονομίας και αχανή χώρα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου το διοικητικό – εξαναγκαστικό κατεστημένο ήταν όπως – όπως υποχρεωμένο να επιτύχει ένα στοιχειώδη ανεφοδιασμό. Μέχρι την εξομάλυνση των διεθνών δεδομένων στα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν με την δολοφονία του Στάλιν από την χρουτσοφική ομάδα άλλαξαν οι βασικοί οικονομικοί προσανατολισμοί τού “σοβιετικού” καθεστώτος, επικράτησε η πολιτική λενινιστική/σταλινική κληρονομιά των καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης.
Σε εκείνη την φάση εδέχοντο οι χώρες της δυτικής Ευρώπης τον πακτωλό αναπτυξιακών μέσων από το λεγόμενο “σχέδιο Μάρσαλ”, με στόχο αυτές να περιέλθουν στην σφαίρα επικυριαρχίας των ΗΠΑ, οι οποίες εκτός από διοργανωτές του Β΄ΠΠ. υπήρξαν και ο βασικός κερδισμένος τού πολέμου (ως είναι φυσικόν, όταν οι γκάνγκστερς επιχειρούν ληστεία, δεν το πράττουν για τον πλουτισμό τού θύματος).
Δεν μπορεί να είναι καθόλου τυχαία η επιλογή του σοβιετικού κατεστημένου να καθορίσει ως καθεστωτικό επικεφαλής τον Χρουστσώφ, ένα παραγωγικό στέλεχος από τον τομέα των καταναλωτικών αγαθών, στην φάση που η δύση εκκινεί με την οικοδόμηση τής λεγόμενης “καταναλωτικής κοινωνίας”. Η γραφειοκρατία της Ρωσίας – αλλά και ο συνολικός πληθυσμός γενικότερα – μπαϊλντισμένοι τότε από τα αλλεπάλληλα προγράμματα εκτάκτου ανάγκης και τις ψευδεπίγραφες παρόλες περί ταξικής πάλης επιζητούν επί τέλους μια χαλάρωση και μια στροφή στην ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών. Στηρίζονται όμως σε ήδη διαμορφωμένες δομές, οι οποίες έδιναν το προβάδισμα στην δημιουργία στρατιωτικής ισχύος. Αλλά και σε μια παθητικοποίηση του παραγωγικού υποκειμένου, το οποίο έχει μπουχτήσει τα κενά περιεχομένου ιδεολογικά κίνητρα.
Η δυνατότητα, η οποία παρέχεται είναι βασικά η στήριξη στο υπάρχον δυναμικό και στις υπάρχουσες δομές. Ενώ αυτά θα καταδειχθούν ικανά για να ανταποκριθεί το σοβιετικό μπλοκ στον ανταγωνισμό των πολεμικών εξοπλισμών κατά την διάρκεια τού λεγόμενου “ψυχρού πολέμου”, οι δυνατότητες ανάπτυξης της παραγωγής καταναλωτικών αγαθών υπολείπονται με δραματικό τρόπο έναντι της καταναλωτικής έξαρσης στις χώρες της δύσεως. Η ανάδειξη της σοβιετικής πολεμικής βιομηχανίας σε βασικότατο εξαγωγικό κλάδο, δεν θα σταθεί επαρκής για να γεφυρωθεί στοιχειωδώς αυτό το χάσμα. Η χώρα, έστω κι αν διαθέτει ισχύ, δεν παύει να είναι πτωχή. Τα ρωσικά διαστημόπλοια δεν μπορούν να περισυλλέξουν από το διάστημα σιτάρι. Η γοητεία που εξασκεί διεθνώς το σοβιετικό καθεστώς περιορίζεται σε λίγους δογματικούς τού παλαιοκομμουνισμού. Τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα παύουν να θεωρούν την σοβιετική Ρωσία παράδειγμα προς μίμηση, διακηρύσσοντας τον Ευρωκομμουνισμό, ως αναζήτηση ενός κομμουνισμού “με ανθρώπινο πρόσωπο”. Η Ρωσία έχει χάσει την μάχη τής ανάπτυξης μιας παραγωγής καταναλωτικών αγαθών έναντι της δύσεως, που θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν την ανερχόμενη βουλιμία των πληθυσμών για πολύχρωμα ηλεκτρικά κομπολόγια και τής γραφειοκρατίας για χλιδή. Οι εικόνες από την δύση προκαλούν την φαντασία των ανθρώπων στο ανατολικό μπλοκ, η οποία δεν μπορεί πλέον να θρέφεται με ιδεολογικά βατόμουρα.
Η δύση βλέπει μακρυά. Οι μαστροποί αφεντάδες της, που διαμορφώνουν τις πολύχρωμες ταπετσαρίες τού κοινωνικού μπορντέλου, δέχονται να σπρώξουν σιτηρά με δανειοδότηση στην Ρωσία. Γνωρίζουν από οικογενειακή πείρα, ότι εάν εθίσει κάποιος μια γυναίκα στην οκνηρία, την χλιδή και την κραιπάλη, έχει τις καλύτερες πιθανότητες να την στήσει προσεχώς στο πεζοδρόμιο. 
Οι διεθνείς νταβατζήδες έχουν στήσει πονηρά ισχυρούς μηχανισμούς ελέγχου των οικονομιών. Ένας από τους κύριους μοχλούς ελέγχου είναι η ενεργειακή εξάρτηση. Γνωρίζουν καλώς, ότι οι Ρώσοι γραφειοκράτες λιγουρεύονται βλέποντας τα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών τής δύσεως να οδηγούν πόρσε και μαζεράτι με εισπράξεις που προέρχονται από το εμπόριο ναρκωτικών. Εξ άλλου η Ρωσία διαθέτει και ενεργειακές πηγές και δεκάδες χιλιάδες γυναίκες που διαθέτουν αιδοίο. Το πράγμα κολλάει όμως σε μερικές λεπτομέρειες: Το υψηλό κόστος που έχει η εξόρυξη τού γαιαερίου τής Ρωσίας με βάση την τότε ισχύουσα τιμή τού πετρελαίου, καθώς και τις απαραίτητες βίζες που βρίσκονται στην δικαιοδοσία των υπουργείων εξωτερικών των δυτικών χωρών, για την διακίνηση τής ρωσικής πορνείας. Ο Τρότσκυ όμως τα είχε προβλέψει όλα από τότε: “Για τον θρίαμβο του σοσιαλισμού θα συνεργαστούμε και με τον διάβολο”.

Το deal – ή άλλως πώς δέλεαρ – που εξυφάνθηκε στα τραπέζια στρατηγικών αποφάσεων και επισφραγίστηκε στα ανοικτά τής Μάλτας ήταν απλό: Η “νέα τάξη” προέβλεπε την μετατροπή του καταναλωτικού μοντέλου και του “κοινωνικού κράτους” των δυτικών χωρών σε μπάζα. Για να γλιστρήσει αυτό χωρίς περιπλοκές, έπρεπε να ενσωματωθεί το σοβιετικό αντίπαλο δέος στο νεοταξικό κατεστημένο.
Στην ζωή δίνεις και παίρνεις. Μπορεί αυτό που παίρνει κάποιος στα πλαίσια μιας συναλλαγής να γυαλίζει. Κερδισμένος βγαίνει όμως αυτός, που έχει μακροπρόθεσμο σχέδιο. Δεν γνωρίζω κατά πόσο ισχύει πράγματι, ότι οι ερυθρόδερμοι πούλησαν στα “μπλε χιτώνια” την Οκλαχόμα για δυο τσουβάλια χάντρες και μερικά καθρεφτάκια. Είμαι βέβαιος όμως, ότι όταν κατανοήσουν οι μαφιόζοι τής Μόσχας με ποιες παραχωρήσεις έναντι των “πεφωτισμένων” τής “scull and bones” απόκτησαν την χλιδάτη γκλαμουριά, θα είναι αργά.

Οι τιμές του πετρελαίου ανήλθαν μετά την ανακήρυξη της “νέας τάξης” στα ύψη με αποτέλεσμα το κόστος εξόρυξης του ρωσικού πετρελαίου, που ανέρχεται στα 16 δολάρια το βαρέλι, να μην αποτελεί εμπόδιο στην εμπορευματοποίησή του. Η διψασμένη για ενέργεια Ευρώπη μπορεί στην συνέχεια να ρούφηξε το ρωσικό γαιαέριο. Οι Ρώσοι μπορεί να διαθέτουν πλέον σημαντικά συναλλαγματικά αποθέματα. Επάρκεια όμως στην παραγωγή τροφίμων δεν απόκτησαν.

3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΟΣ

Προϋπόθεση για την μετατροπή των ανθρώπων σε τροφίμους τού πλανήτου των σκλάβων είναι η πλήρης εξάρτησή τους από το ανύπαρκτο έλεος των εξουσιαστικών κέντρων. Υπό αυτήν την έννοια ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΡΟΛΟ ΠΟΣΑ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΑΛΛΑ ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ.
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καθιερώθηκε στην συνδιάσκεψη του Μπρέντον Γουντς το χρήμα – κουρελόχαρτο. Παύοντας ο χρυσός να αποτελεί την κάλυψη για την έκδοση χρήματος και με την καθιέρωση του δολαρίου ως καλύψεως για την έκδοση των εθνικών νομισμάτων, έπαψε το χρήμα να αποτελεί τραπεζογραμμάτιο. Η κατάργηση της υποχρέωσης των κεντρικών τραπεζών να ανταλλάσσουν ανά πάσα στιγμή τα εκδιδόμενα από αυτές νομίσματα και χαρτονομίσματα με την αναγραφόμενη σε αυτά αξία σε χρυσό, κατάργησε την έννοια του νομίσματος. Διότι έχοντας ένα τέτοιο κουρελόχαρτο στην κατοχή μας, δεν δικαιούμεθα να νομίζουμε τίποτε πλέον.
Το δικαίωμα της FED να εκτυπώνει δολάρια χωρίς αντίκρυσμα κατά βούληση και να τα δανείζει αυτά έναντι τόκων στο κράτος των ΗΠΑ ΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΑΔΙΑΦΟΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΟΣΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ. Από την στιγμή που οι μηχανές εκτύπωσης βρίσκονται στην δικαιοδοσία τους, μπορούν να έχουν όσα επιθυμούν. Η δική μας πλήρης πτώχευση ακολουθεί δυο οδούς:
1. Την γοργότατη μεταφορά όλων των αξιών από τούς πολίτες στις τράπεζες των “πεφωτισμένων”.
2. Την πλήρη καταστροφή όλων των παραγωγικών δομών στις οποίες μπορούμε να έχουμε πρόσβαση.
Η μέθοδος που ακολουθείται προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η βάση σχεδίου υπερχρέωση των κρατών και η υπαγωγή τους στους ελεγχόμενους από αυτούς μηχανισμούς δανειοδοτήσεως. Αυτοί αποσκοπούν στην πλήρη καταστροφή των παραγωγικών δομών και την πλήρη μεταφορά των ιδιωτικών και δημόσιων αξιών στα σεντούκια τους.
Για να μην μπορέσει να υπάρξει στην συνέχεια αντίδραση, κλιμακώνουν την διάλυση των αμυντικών μηχανισμών των εθνικών κρατών και την δημιουργία παγκοσμιοποιημένων δυνάμεων καταστολής. 

Η διαδικασία που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην διάλυση και πτώχευση των εθνικών κρατών μέσω της επιβολής του perpetual debt, τού μονίμου μη διαχειρίσιμου και συνεχώς διογκούμενου χρέους ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ.
Αυτή στηρίχθηκε πρωτίστως στις συνθήκες του παγκοσμίου εμπορίου, που θεσμοθετήθηκαν ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΤΕΛΩΝΕΙΑΚΟΥΣ ΔΑΣΜΟΥΣ. Η κατάργηση των τελωνειακών δασμών συνεπάγεται αυτομάτως την επιβολή παγκοσμίως των χείριστων δυνατών εργασιακών συνθηκών, που επικρατούν σε κάποιες χώρες, εάν κάποιοι που διαθέτουν ρευστότητα οικονομικών πόρων και τεχνογνωσία αποφασίσουν να επενδύσουν σε αυτές.
Συνέπεια της κατακρήμνησης των εργασιακών σχέσεων είναι η αδυναμία των ταμείων κοινωνικής ασφάλειας να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, η διάλυση της εσωτερικής ζήτησης, η διάλυση των παραγωγικών δομών, η βάναυση υποχώρηση των φορολογικών εσόδων των ήδη χρεωμένων στις τράπεζες των “πεφωτισμένων” κρατών.
Αυτοί, οι οποίοι εμφανίζονται ως δανειοδότες – σωτήρες των χωρών και αυτοί που συνεργάζονται μαζί τους, είναι οι επίδοξοι νεκροθάφτες τους. Τα αποτελέσματα των επιθέσεων επί του πειραματοζώου, που ονομάζεται “Ελλάς” αρχίζουν να καθιστούν ορατές αυτές τις πρακτικές.

Το πρόγραμμα, το οποίο επιβάλλουν οι στημένοι δανειστές, οδηγεί στην οικονομική ασφυξία, στην πλήρη διάλυση των οικονομιών και στην συνέχεια στην πλήρη διάλυση της εθνικής υποστάσεως των κρατών και την ένταξή τους στην επερχόμενη παγκόσμια δικτατορία. 
Στόχος της μετατροπής τού παγκόσμιου πληθυσμού σε σκλάβους είναι η αλλαγή παραδείγματος, με την έλευση των λεγόμενων “μεγάλων παλαιών”, δηλαδή την μετατροπή της καλυμμένης θρησκείας του κρόνου – η οποία έχει ήδη επιβληθεί διεθνώς μέσω του Μάτριξ – σε απροκάλυπτη, με τα αντίστοιχα ομοφυλοφιλικά τελετουργικά και τα τελετουργικά αίματος.
Μια μελέτη του έργου τού Πλουτάρχου “Λυκούργος – Νουμάς” καταδεικνύει τον τρόπο, με τον οποίον έδρασαν τα αντίστοιχα κυκλώματα στα πλαίσια της κλασσικής Ελλάδος, όσο αφορά την κατανάλωση διμεθύλτριπταμίνης. Έργο με το οποίο σκοπεύω να ασχοληθώ διεξοδικώς προσεχώς, όταν ξεκινήσω την διαδικασία δημιουργίας ρωγμής στο Μάτριξ.
Στην όλη διαδικασία πρωταγωνιστούν πολιτικά “πρόσωπα”, τα οποία είναι υποχείρια αποκρυφιστικών ταγμάτων. 

“ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΛΗΨΗ ΔΙΟΞΙΝΗΣ” – ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

4. ΤΑ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΑΞΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΣΤΑ ΣΕΝΤΟΥΚΙΑ ΤΩΝ “ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΩΝ”

Όπως προαναφέρθηκε:
– Η μετατροπή των πολιτών σε σκλάβους προϋποθέτει την άμεση και πλήρη εξάρτησή τους από τα κέντρα των “πεφωτισμένων”.
– Η άμεση και πλήρης εξάρτησις των πολιτών προϋποθέτει την πλήρη πτώχευσή τους και την ολοκληρωτική αδυναμία προσβάσεως στους πόρους επιβιώσεως.
– Η πτώχευση των πολιτών κλιμακώνεται μέσω της πτωχεύσεως των κρατών και την ακόλουθο βάναυση οικονομική επίθεση των κρατών εναντίον των πολιτών / ιδιωτών, σε μια σκηνοθετημένη προσπάθεια να βρεθούν πόροι, ώστε αυτά να καταφέρουν δήθεν να επιβιώσουν και να μην διαλυθούν, καθώς και:
– Την μεταφορά αξιών που βρίσκονται στην κυριότητα των ιδιωτών / πολιτών με χαρτοκλεπτικού και παπατζήδικου χαρακτήρος τεχνάσματα στις τράπεζες, οι οποίες ελέγχονται από τις αποκρυφιστικές εταιρίες. Οι αξίες μεταφέρονται στην συνέχεια από τις επί μέρους τράπεζες στα χρηματιστικά μεγαθήρια, τα οποία εξασκούν τον παγκόσμιο έλεγχο. Πίσω από αυτά δρουν οι μηχανισμοί τού “master plan”, οι οποίοι υπηρετούν τα ιερατεία τού κρόνου και τού μολόχ, τουτέστιν της “μεγάλης μητέρας” ή “λευκής θεάς”.

Κατά την διάρκεια των προηγούμενων ετών δεν παύαμε να “ενημερωνόμαστε”, ότι οι τράπεζες έκαναν στην κυριολεξία χρυσές δουλειές. Ο τραπεζικός κλάδος ήταν παγκοσμίως ο πλέον κερδοφόρος, σύμφωνα με όσα οι ίδιοι οι μηχανισμοί τού συστήματος δημοσίευαν.
Ειδικά στην Ελλάδα είχε παιχθεί ένα χυδαίο παιχνίδι δανειοδοτήσεως μέχρι και του τελευταίου νοικοκυριού. Αφού είχαν μαζέψει όλα τα χρήματα των αφελών οι χρηματιστηριακοί μηχανισμοί των τραπεζών με το τέχνασμα του χρηματιστηρίου και έχοντας ωθήσει την κοινωνία σε ένα ξέφρενο καταναλωτισμό, ο οποίος υποβίβαζε τις υπάρχουσες υποδομές σε επίπεδο Καλκούτας, εκμεταλλευόμενοι τον περιορισμό της ρευστότητος που επέβαλαν με αυτόν τον τρόπο, ξεκίνησαν να προσφέρουν δάνεια όπως – όπως, εφευρίσκοντας τις πλέον ασυνάρτητες αφορμές: Εορτοδάνεια, δάνεια διακοπών, δάνεια τού βουνού, θαλασσοδάνεια, δάνεια για να πηγαίνει η μπαρμπαγιώργαινα την γίδα με τζιπάκι στην στάνη, άλλο εάν οι δρόμοι ήταν σε χειρίστη κατάσταση. Το ελλαδίτικο αλαλούμ οδήγησε να κάνουν όλοι πάρτυ με ξένα κόλλυβα, χωρίς να διανοούνται, ότι τα μεταξωτά βρακιά δεν επαρκούν για να καταργήσουν την αναγκαιότητα τής τακτικής χρήσεως τού λουτρού. Οι τράπεζες είχαν έτοιμη την επίθεσή τους με τα πανωτόκια, οπότε άρχισαν να απορροφούν βαθμηδόν και τις τελευταίες αξίες που εβρίσκοντο σε χέρια ιδιωτών, και που δεν είχε καταβροχθίσει το χρηματιστήριο. Οι ρωμιοί, πάντοτε πιο “έξυπνοι” και “μάγκες” από ότι οι κρατικοί και οικονομικοί θεσμοί και μηχανισμοί, ειδικά όσοι ήσαν “επιτυχημένοι” – τουτέστιν μαθημένοι στις μπίζνες – δεν άργησαν να βρουν τρόπους παρακάμψεως του φαινομένου, ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν την ονείρωξη μιας πλασματικής ευδαιμονίας. Με την ανακύληση πέτσινων επιταγών, οι οποίες ανταλάσσοντο αμοιβαίως, μπορούσαν να επιδεικνύουν ονομαστικές εισπράξεις, άνευ όμως πραγματικού αντικρίσματος, ώστε να κρατούν  την επιβολή δυσάρεστων συνεπειών μακράν των τραπεζικών τους λογαριασμών και των πολλαπλώς υποθηκευμένων ακινήτων τους.
Όσο όμως αυτοί κι αν επιδίδοντο σε βαυκαλιστικές ονειρώξεις, τα κυκλώματα πίσω από τράπεζες γνώριζαν καλά την “δουλειά” τους, τραβώντας το χαλί τής αυτοδυνάμου χρηματοδοτήσεως τού κόστους ζωής κάτω από τα πόδια των μικρομεσαίων ιδιωτών, συσσωρεύοντας τις αξίες στα σεντούκια τους, είτε με την μορφή προσημειώσεως των ακινήτων, με βάση δανειακές αποσβέσεις στις οποίες πλέον πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να ανταποκριθούν οι δανειολήπτες, είτε με την άμεση απορρόφηση τής ρευστότητος δια τής τοκογλυφίας.

Συνεχίζεται…