Ο Βουδισμός σε αντίθεση με τις άλλες θρησκείες επικεντρώνεται στην αιτία των δεινών αυτής της ζωής και όχι τόσο στην μεταθανάτια ζωή.
Δέχεται πως η ζωή είναι γεμάτη δεινά, όμως αυτό δεν την κάνει πεσιμιστική φιλοσοφία, μιας και εντοπίζει τα αίτια των δεινών και προτείνει τρόπους για να μειώσουμε την επίδραση τους επάνω μας.
Τα αίτια των δεινών εντοπίζονται στις προσκολλήσεις, στην άγνοια και στην άσχημη αντίληψη των πραγμάτων.
Το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που μας ταλανίζει είναι να το δούμε και να δούμε και τα αίτια τού.
Οπότε μπορούμε να κάνουμε το εξής.
Ανοίγουμε το word ή οποιονδήποτε κειμενογράφο και γράφουμε σε τι θεωρούμε ότι είμαστε προσκολλημένοι και ποιες διορθώσεις μπορούμε να κάνουμε ώστε να βελτιώσουμε την κατάσταση. Να έχετε κατά νου την Αμερικάνικη έκφραση “less is more”.
Καλύτερα πολλές μικρές αλλαγές στην ζωή μας που μπορούμε να τις αντέξουμε παρά ριζικές.
Πχ μην αρχίσετε την λίστα με το “Έχω προσκόλληση στο τσιγάρο και κόβω το κάπνισμα”, δεν νομίζω να πιάσει παρ όλο που δεν καπνίζω οπότε δεν ξέρω σίγουρα.
Νομίζω πως δεν θα πιάσει και για τα ναρκωτικά κάτι τόσο δραστικό, όποτε αν παίρνεις ναρκωτικά η λίστα μπορεί να αρχίσει με το “Έχω προσκόλληση στα ναρκωτικά θα κοιτάξω αμέσως να δω ποιοι φορείς μπορούν να με βοηθήσουν”.
Όπως και να χει η λίστα είναι αποτελεσματικότερη για μικρότερα πράγματα όπως πχ ο έλεγχος του χρόνου μας, του βάρους μας, της προοπτικής μας κλπ. Τα πολλά μικρά όμως συσσωρευτικά μας κάνουν ένα μεγάλο.
Αποθηκεύουμε το έγγραφο και το έχουμε στην γραμμή εργασιών μας.
Κάθε βράδυ το ανοίγουμε και βλέπουμε την πρόοδο που έχουμε κάνει ως προς την κατεύθυνση του να είμαστε προσκολλημένοι σε λιγότερα πράγματα.
Μια άλλη πολύ καλή άσκηση και πολύ αποτελεσματική για να βλέπουμε τα πράγματα πιο αισιόδοξα είναι κάθε βράδυ σε ένα έγγραφο word να γράφουμε για ένα θετικό γεγονός που μας συνέβη κατά την διάρκεια της ημέρας.
Πίστεψε με όσο σκατά κι αν είναι η μέρα σου κάτι θετικό θα βρεις. Καλύτερα να κοιμηθείς με αυτό ως τελευταία σκέψη της ημέρας παρά με το να σε τρώνε όλα τα αρνητικά που έχουν συμβεί.
Τις παραπάνω ασκήσεις τις χρησιμοποιώ εδώ και μήνες και έχουν βελτιώσει την ποιότητα της ζωής μου σε μεγάλο βαθμό.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Και συνεχίζει: Η συνάφεια, της Ευχής του Ιησού είναι πρώτα απ’ όλα συνάφεια πίστης. Η Επίκληση του Ονόματος προϋποθέτει ότι κάποιος που λέει την προσευχή πιστεύει στον Ιησού Χριστό ως Υιό του Θεού και Σωτήρα. Πίσω από την επανάληψη ενός τύπου λέξεων πρέπει να υπάρχει μια ζωντανή πίστη στον Κύριο Ιησού σ’ αυτό που Εκείνος είναι και σ’ ότι έχει κάνει προσωπικά για μένα.
Κατά δεύτερο λόγο, η συνάφεια της προσευχής του Ιησού είναι συνάφεια κοινότητας. Δεν επικαλούμαστε το Όνομα σαν χωριστά άτομα, στηριζόμενα αποκλειστικά στις δικές μας εσωτερικές δυνάμεις, αλλά το επικαλούμαστε σαν μέλη της κοινωνίας της Εκκλησίας. Ούτε για μια στιγμή (οι Άγιοι Πατέρες μας) δεν αντίκρισαν την Επίκληση του Ονόματος του Ιησού σαν υποκατάστατο των Μυστηρίων, αλλά δέχτηκαν ότι οποίος την χρησιμοποιεί, θα έπρεπε να είναι ενεργό και συμμετέχον μέλος της Εκκλησίας» (μνημονευθέν βιβλίο σ. 66-68).
Και για να συμπληρώσουμε τις σκέψεις αυτές:
Ο στόχος μας στην προσευχή είναι να επικοινωνήσουμε με το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και η επικοινωνία αυτή βέβαια δεν μπορεί τα μπει μέσα σε καλούπια και να ενωθούμε μαζί του, (η ένωση όμως αυτή δεν καταργεί την προσωπική ετερότητα), ενώ στο διαλογισμό ο στόχος είναι να διαλυθεί το ατομικό Εγώ σα σταγόνα στον ωκεανό της «παγκόσμιας υπερσυνειδητότητας» που δεν είναι πρόσωπο.
Στο διαλογισμό δεν απευθύνεται κανείς σ’ ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με το οποίο τον συνδέει η αγάπη, αλλά απευθύνεται στον Εαυτό, πιστεύοντας ότι ο ίδιος στην ουσία του είναι Θεός. Αυτό βέβαια είναι μια δαιμονική απάτη και πλάνη, την οποία για να περάσουν, παρερμηνεύουν διαστρεβλώνοντας και τους λόγους του Χριστού «η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί» (Λκ, 17,21). Αυτό όμως το χωρίο δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του Θεός, όπως πλανώντες και πλανώμενοι πιστεύουν και διακηρύσσουν οι νεοεποχίτες, αλλά σημαίνει ότι εφόσον κάποιος είναι βαπτισμένος, κατοικεί μέσα του η άκτιστη Θεία Χάρη, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα και όποιος έχει μέσα του τη Θεία Χάρη, ζει από τώρα αυτό που ονομάζουμε Βασιλεία του Θεού.
Κλείνουμε τη μικρή παρένθεση.
Ο διαλογισμός λοιπόν δεν είναι μια κίνηση εξόδου από το εγώ, μια κίνηση απαλλαγής από τον εγωισμό, δηλαδή μια κίνηση αγάπης, αλλά είναι ένα εγωκεντρικό βραχυκύκλωμα.
Στο διαλογισμό γίνεται αναφορά στο διαλογιστικό αντικείμενο, όπως το ονομάζουν. Αυτό θα μπορούσε να είναι, σύμφωνα με τους οπαδούς του διαλογισμού, η μορφή του Βούδα, η φλόγα ενός κεριού, ή οτιδήποτε άλλο (και γιατί όχι, συμπληρώνουμε εμείς, και η μορφή του Εωσφόρου, εάν αυτό «εμπνέει» και «βοηθά» τον διαλογιζόμενο).
Διαφωνώ αν και δεν αναφέρθηκα κάπου σε διαλογισμό.
Εκείνο το βράδυ με ξύπνησε πάλι η αίσθηση μιας «παρουσίας». Πήγα στον βωμό μου και άναψα τα κεριά. Εκάθησα σε σιωπηλό διαλογισμό για λίγο, πριν αρχίσω να λέω την προσευχή-mantra και να καλώ την Βουδιστική θεότητα που μου είχαν υποδείξει να χρησιμοποιήσω. Η μεσιτεία του ήταν ισχυρότατη. Επικράτησε μια βαθειά σιγή, και ένοιωσα μια ηρεμία και γαλήνη που διαπερνούσαν –μου φάνηκε– το δωμάτιό μου. Κάλεσα το όνομα της θεότητας όπως μου είχε υποδείξει ο Ρινποτσε (τιμητικός τίτλος για δάσκαλο Vajrayana που στην κυριολεξία σημαίνει Πολύτιμο Πετράδι). Προς μεγάλη μου έκπληξη, άκουσα μια φωνή να λέει «Εγώ δεν είμαι αυτό». Δεν μπορώ να σας πω από πού ερχόταν η φωνή αυτή. Μου φάνηκε σαν την δική μου φωνή, παρ’ ότι δεν θυμάμαι να ξεστόμισα εγώ εκείνες τις λέξεις. Δεν μπορώ να σας πω με ακρίβεια αν η φωνή αυτή ήταν εσωτερική ή εξωτερική, πάντως ήταν μια φωνή που είπε καθαρά και χαρακτηριστικά «Εγώ δεν είμαι αυτό».
Ταράχθηκα συθέμελα. Καθόμουν αποσβολωμένος και αμίλητος. Σηκώθηκα και βγήκα έξω από το σπίτι. Πρέπει να ήταν τρεις και μισή τα ξημερώματα, και ένα χλωμό φεγγάρι μόλις που διακρινόταν πάνω από τον ωκεανό. Κάθισα στο κατώφλι του σπιτιού μας και άρχισα να κλαίω. Ο πόνος και ο νόστος μέσα μου δεν είχαν μειωθεί. Μάλλον είχαν φουντώσει περισσότερο. Είχα φτάσει στα όρια της τρέλας. Ήμουν σίγουρος πως κάτι συνέβαινε. Μόνο που δεν ήξερα τι. Έκλαψα με την καρδιά μου. Με λυγμούς. Τελικά, σήκωσα το κεφάλι και ρώτησα, «Ποιος είσαι;»
Μόλις ξεστόμισα εκείνες τις λέξεις, συνέβη κάτι το απίστευτο. Προσπαθήστε να καταλάβετε, πως δεν διαθέτω καμία αίσθηση του πρέποντος σε όσα περιγράφω. Δεν κατέχω καν τον τρόπο να εξηγήσω πώς ή γιατί συνέβη αυτό που συνέβη. Είμαι ο πλέον βλάκας. Δεν έχω καν το δικαίωμα να προσπαθήσω να εξηγήσω τι έγινε, ούτε και να προσπαθήσω να πω ότι εγώ – κατ’ οιονδήποτε τρόπο – κατανοώ ή αξίζω αυτό που έγινε. Πάντως, μόλις πρόφερα εκείνες τις λέξεις, γέμισα με ένα απαλό Φως. Ξέρω, είναι δύσκολο να κατανοηθεί, αλλά εγώ πράγματι γέμισα από αυτό το Φως. Δεν ήταν «ορατό» με την συνηθισμένη έννοια. Ήταν μια φωτεινότητα που με γέμιζε. Δεν μπορώ να περιγράψω εκείνο το Φως, ούτε να περιγράψω πώς ένα φως μπορεί να κουβαλάει μια «γνώση», πάντως εγώ ήξερα πως ένα Φως είχε διεισδύσει μέσα μου, και μάλιστα με γνώριζε προσωπικά. Ξέρω πως αυτό ακούγεται απίστευτο, αλλά συνέβη. Το Φως όχι απλώς με γνώριζε εμένα, τον Nilus, τον αψίθυμο γερο-παράξενο, που όλα τα είχε θαλασσώσει, αλλά με αγαπούσε κιόλας – με αγαπούσε πραγματικά.
Συγχωρήστε μου το παράτολμο θράσος, αλλά πρόκειται για αυτό ακριβώς που αισθανόμουν. Δεν έχω τον τρόπο να σας εξηγήσω πώς ήμουν σίγουρος γι’ αυτό, μόνο ότι ήμουν. Δεν ήξερα πώς να το ονομάσω. Ένοιωθα άβολα, όταν προσπαθούσα να πω «Θεός» ή «Χριστός», όμως ένοιωθα πως ετούτο έπρεπε να είχε σχέση με τον Θεό και τον Χριστό-Λόγο. Μόνο που δεν μπόρεσα να πείσω τον εαυτό μου να το ξεστομίσει. Μου φαινόταν υπερβολικά αδύνατο να το κάνω: ήταν τόσο γεμάτο από όσα είχα απορρίψει στην Χριστιανοσύνη (την Προτεσταντική Χριστιανοσύνη των παιδικών μου χρόνων). Μου ήταν αδύνατον να προφέρω αυτές τις λέξεις, παρ’ ότι αισθανόμουν πως είχε αποκοπεί μέσα μου ένα κομματάκι του Θεού, και πως αυτό το κομμάτι ήταν Αγάπη. Ένοιωθα την παρουσία της Αγάπης. Ένοιωθα μια Θεία Αγάπη. Ένοιωθα μια Αγάπη που ήρθε σε μένα προσωπικά, λες και είχε φωνάξει το δικό μου όνομα την στιγμή που με διαπερνούσε. Και όμως… λες και ήταν πάντοτε μέσα μου, χωρίς εγώ να το ξέρω. Σαν να διείσδυσε και να ανέβλυσε μέσα μου ταυτόχρονα. Ξέρω πως είναι δύσκολο να το φαντασθεί κανείς, αλλά δεν έχω άλλα λόγια που να μπορώ να επιστρατεύσω για να αποπειραθώ να το εξηγήσω αυτό το πράγμα. Αν υπήρχε κάποιος τρόπος για να σας τα πω όλα αυτά με περισσότερη σαφήνεια, θα το έκανα.
Έπεσα στα γόνατα και μετά τεντώθηκα πρηνής στο έδαφος. Δεν μπορώ να πω πόση ώρα έμεινα έτσι, πάντως κάποια στιγμή αργότερα ανακάθισα, πάνω στα σκαλοπάτια, και πάλι έκλαψα. Δεν έχω τρόπο να εξηγήσω τι ακριβώς ένοιωθα. Ίσως να είναι λάθος να το λέω, αλλά είχα νοιώσει τα λόγια να με εγκαταλείπουν καθώς διείσδυε το Φως, και αισθάνθηκα μια «γνώση» μέσα μου, η οποία φαινόταν να γεννιέται με την Αγάπη. Ήξερα πως ο Θεός με αγαπούσε, και όμως, δεν μπορούσα να πω την λέξη «Θεός». Ήξερα πως με καλούσε ο Χριστός, όμως δεν μπορούσα να πω την λέξη «Χριστός».
Μέσα από τον Βουδισμό μου, είχα φτάσει σε κάποιες συνειδητοποιήσεις, κάποιες μικρές αναλαμπές κατανόησης της «Μεγάλης Εικόνας», δια του δασκάλου μου και των πρακτικών μου, αλλά τίποτε δεν θύμιζε ετούτο εδώ. Έλαμπα μέσα μου, από Αγάπη και μια «γνώση» για το Φως. Δεν ήταν μια πραγματική λάμψη – ορατή ή απτή – πάντως ένοιωθα πως έλαμπα μέσα μου. Δεν μπορούσα να διακρίνω αν ο Θεός λαχταρούσε για μένα ή εγώ για τον Θεό. Ήταν σχεδόν σαν να συναντηθήκαμε από κοινού μέσα σ’ αυτή την Λαχτάρα. Για πρώτη φορά, ο Νόστος – η Λαχτάρα – έμοιαζε να είναι η εμπειρία της παρουσίας του Θεού και η σχέση μου μαζί Του. Στον Βουδισμό συχνά μιλούσαμε για την εύρεση της παρουσίας της αντίληψής μας μέσα σε ένα περιστατικό ζωής. Στο tantra της γιόγκα, όσα βιώνουμε μας προσφέρουν την δυνατότητα να βιώσουμε τον φωτισμό εκείνη την στιγμή. Οι πρακτικές μας συχνά βασίζονταν στην εύρεση της παρουσίας μιας αντίληψης μέσα στο συναίσθημα ή τις συνθήκες ζωής που βιώναμε. Φαίνεται πως εγώ εντόπισα την παρουσία της αντίληψής μου, την στιγμή της λαχτάρας για (και από) τον Θεό, ως Φως και Αγάπη.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, υπήρχε μια Θεία Αγάπη, μια Αγάπη που γνώριζε το όνομά μου. Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμουν στα σκαλοπάτια. Ο ουρανός φάνηκε να ξημερώνει, αλλά δεν θυμάμαι πότε μπήκα στο σπίτι. Σίγουρα αποκοιμήθηκα κάποια στιγμή, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς πότε έγινε αυτό, παρ’ ότι -όταν ξύπνησα- διαπίστωσα πως ακόμα φορούσα τα ρούχα μου.
Το επόμενο πρωί όταν διηγήθηκα στην σύζυγό μου τα όσα συνέβησαν, της είπα πως «Ένα Φως Που Δεν Είναι Φως και Που Γνωρίζει Το Όνομά Μου» είχε διεισδύσει μέσα μου. Δεν ήξερα πώς αλλιώς να το αποκαλέσω. Περιέγραψα την εμπειρία, αλλά και πάλι δεν κατόρθωσα να προφέρω την λέξη «Θεός», ούτε να χρησιμοποιήσω το όνομα «Χριστός».
Το ονόμασα «Ένα Φως Που Δεν Είναι Φως και Που Γνωρίζει Το Όνομά Μου»
Φυσικά, η σύζυγός μου – σαν τυπική Καλιφορνέζα – με ρώτησε αν ήμουν «φτιαγμένος». Γελάσαμε και οι δυο. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που αυτό ανήκε στις επιλογές μας (το κάπνισμα οιουδήποτε είδους ήταν απαγορευμένο στο sangha μας), όμως μου έδωσε την προσοχή της και εγώ της έδωσα όλες τις λεπτομέρειες. Ήξερα ήδη, σε εκείνη την φάση, πως όλα είχαν αλλάξει. Κατά κάποιον τρόπο, η Αγάπη είχε μπει στην εικόνα, και η ζωή όπως την ήξερα γκρεμιζόταν γύρω μου. Ο δάσκαλός μου ήταν αθεϊστής, και ο Βουδισμός που είχα διδαχθεί δεν πρότεινε επ’ ουδενί την ιδέα ενός Θεού-Δημιουργού, ούτε μιας θεότητας που να είναι πηγή Αγάπης. Μιλούσαμε για συμπόνοια και σοφία, καλοσύνη και αντίληψη, αλλά σπανίως αναφερόταν η λέξη Αγάπη, και σίγουρα όχι σε συνάφεια με Θεϊκή Αγάπη. Η σύζυγός μου είχε τρομοκρατηθεί. Το καταλάβαινα. Όσο και να το καλαμπουρίζαμε το θέμα, το αντιλαμβανόταν πως όλα είναι «στον αέρα». Δεν γνώριζε πού θα με οδηγούσε αυτό. Είχαν σταθεροποιηθεί αρκετά, όλα τα πράγματα της ζωής μας. Εκείνο το βράδυ, όλα ταρακουνήθηκαν ως τον πυρήνα τους, και η σύζυγός μου το διαισθάνθηκε.
Όταν Το Φως Που Δεν Είναι Φως και Που Γνωρίζει Το Όνομά Μου με διαπότισε με τον εαυτό του, γνώρισα πράγματα που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Βίωσα μια προσωπική Αγάπη από μια Πηγή που ήταν πέρα από κάθε τι που είχα βιώσει μέχρι τότε. Ήταν υπέροχη και ταυτόχρονα τρομερή. Γιατί όμως δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη λέξη Θεός ή Χριστός; Τι ήταν αυτό που με κρατούσε; Η σκέψη πως θα μπορούσε να ήταν οιοσδήποτε εκ των δύο, μου έφερνε ισχυρό ρίγος, και όμως, για πρώτη φορά, φαινόταν πως ήταν δυνατόν. Ήταν δυνατόν, να είναι του Θεού η Αγάπη αυτή. Ήταν δυνατόν, αυτή να ήταν μια εμπειρία του Χριστού. Κατά κάποιον τρόπο, μπορεί να φταίω και εγώ ο ίδιος που το έβλεπα σαν κάτι ‘ρετρό’, αν το ομολογούσα. Δεν ήταν δα επιθυμία μου να γίνω Χριστιανός. Εγώ κριτικάριζα τους Χριστιανούς ως υποκριτές και βλάκες, χρόνια τώρα. Σαν Βουδιστής, ήμουν κατά τι πιο συγκρατημένος και ευγενικός σ’ αυτά, αλλά πάντως δεν είχα κανένα σκοπό να γίνω Χριστιανός, ούτε είχα καμία επιθυμία να εξερευνήσω αυτό το μονοπάτι. Ποτέ δεν κατάφερα να απαλλαγώ από την ιδέα ύπαρξης ενός Θεού, παρ’ ότι ο Ρινποτσε μου έλεγε πως θα έπρεπε να καταπιαστώ με την ιδέα του Θεού, συσχετίζοντάς την όμως με την μομφή. Μεμφόμουν τον Θεό για πολλά πράγματα στη ζωή μου. Μου έλεγε ο Ρινποτσε πως, για να ωριμάσω πνευματικά, θα έπρεπε να εγκαταλείψω την θεωρία της μομφής. Είχε δίκιο.
Ένας κόσμος ανοιγόταν, και ένας άλλος αποσυρόταν. Οι όρκοι που είχα πάρει γενόμενος ένας Ngakpa, ήταν δια βίου όρκοι. Η υποχρέωση που είχα αναλάβει εθεωρείτο «υποχρέωση πολλαπλών ζωών» στον δάσκαλό μου και στην γραμμή μου. Και να που τώρα βρέθηκα αντιμέτωπος με το γεγονός πως υπάρχει ένας Δημιουργός της Αγάπης, μια Πηγή Αγάπης και ένα Πνεύμα Αγάπης, που δεν μπορούσε ο Βουδισμός μου να εξηγήσει, και το οποίο γεγονός -λόγω της εμπειρίας που βίωσα- δεν μπορούσα να αρνηθώ. Πάλευα μέσα μου, για το τι έπρεπε να κάνω. Δεν είχα κανένα πλαίσιο που θα μπορούσε να με βοηθήσει να ξεμπερδέψω αυτή την εμπειρία. Ο αθεϊσμός του δασκάλου μου έμοιαζε να αποκλείει την δυνατότητα να μου δείξει κατανόηση για την πραγματικότητα που μόλις ζωντάνεψε μέσα στη ζωή μου. Είχα υποστεί μια εμπειρία η οποία μάλλον γύρισε τα μέσα έξω στον Βουδισμό μου. Η δομή της πρακτικής μας, και η καθοδήγηση του δασκάλου μου, φάνταζαν περιορισμένα, και –οφείλω να ομολογήσω- ατελή. Ήμουν σίγουρος πως ο δάσκαλός μου έκανε λάθος για τον Θεό. Τι να έκανα όμως;
Ο Παντελεήμων-David Walker είναι ο βελονιστής μου, και μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Αμερική (σ.μ: Orthodox Church in America -OCA- πρόκειται για κανονική αυτόνομη Εκκλησία που υπάγεται στο Πατριαρχείο της Ρωσίας). Συζητούσαμε επί μήνες περί Βουδισμού και Χριστιανοσύνης, όσο καιρό μου έκανε θεραπεία. Την επόμενη εβδομάδα, είχα ραντεβού μαζί του. Αφού χαιρετηθήκαμε, μου είπε: ‘έχω ένα βιβλίο για σένα, που πιστεύω θα απολαύσεις.’ Ήταν το: “Χριστός: το Αιώνιο Τάο”, του Ιερομονάχου Δαμασκηνού. (σ.μ. Βιβλίο βασισμένο στις σημειώσεις του π. Σεραφείμ Ρόουζ). Εκείνο το βράδυ, βυθίστηκα στο βιβλίο αυτό. Δεν έχω ιδέα πότε πήγαινα για ύπνο, αλλά το διάβαζα μέρες ολόκληρες, και μου έδωσε μια βάση για το ξεμπέρδεμα της εμπειρίας που βίωνα, σε σχέση με Το Φως Που Δεν Είναι Φως και Που Γνωρίζει Το Όνομά Μου.
Γνώριζα πως υπήρχε μια Πηγή Αγάπης και μια Ενέργεια Αγάπης, όμως δίσταζα να το αποκαλέσω «Άγιο Πνεύμα». Είχα αφήσει πολύ πίσω μου την Χριστιανοσύνη των παιδικών μου χρόνων. Οι λέξεις αυτές συνέχιζαν να σκαλώνουν στο λαρύγγι μου.
Ο David μου πρότεινε να προσπαθήσω να πάω σε μια Ορθόδοξη εκκλησία και ανέφερε ένα Ορθόδοξο Χριστιανικό Ναό της Αμερικής το Σαν Φρανσίσκο. Όμως, αυτό φάνταζε πολύ αλλόκοτο, και πολύ μεγάλη δέσμευση προς μια θρησκεία που είχα προ πολλού παρατήσει. Επιζητούσα κάτι που δεν στηριζόταν σε κάποιο ιδρυματικό πλαίσιο. Το τελευταίο πράγμα που επιθυμούσα, ήταν να μπλέξω με μια εκκλησία. Στο κάτω-κάτω, ήμουν Βουδιστής. Γιατί παρασυρόμουν προς μια άλλη θρησκεία, και ειδικά τον Χριστιανισμό; Είχα δεσμευθεί στον δάσκαλό μου και στην γραμμή μου. Δεν θα έπρεπε να εξερευνώ σε τέτοιο προχωρημένο στάδιο μια οποιαδήποτε άλλη μορφή λατρείας. Έλα όμως, που ο Βουδισμός μου δεν άγγιζε ούτε αναγνώριζε τις εμπειρίες που μόλις βίωσα, σε σχέση με το Θείο. Γνώριζα -με την ίδια βεβαιότητα που γνώριζα οτιδήποτε άλλο- πως η εμπειρία που βίωσα του Φωτός Που Δεν Είναι Φως και Που Γνωρίζει Το Όνομά Μου ήταν πραγματική και αληθινή. Ο δάσκαλός μου έλεγε πως δεν υπάρχει Θεός, και εγώ βίωσα την Θεία Αγάπη προσωπικά.
Αλλο ενα προπαγανδιστικο σεντονι απο τον Χρηστος(Χ) με τα μυαλα στα καγκελα.[Ήξερα πως με καλούσε ο Χριστός, όμως δεν μπορούσα να πω την λέξη «Χριστός». Κάθισα στο κατώφλι του σπιτιού μας και άρχισα να κλαίω.Έπεσα στα γόνατα και μετά τεντώθηκα πρηνής στο έδαφος. Δεν μπορώ να πω πόση ώρα έμεινα έτσι, πάντως κάποια στιγμή αργότερα ανακάθισα, πάνω στα σκαλοπάτια, και πάλι έκλαψα.] Ωραια ανεκδοτα αυτα, εχεις κι αλλα τετοια ?
Απλά λέει όσα πιστεύει και ενδεχομένως να βιώνει. Με ενοχλει λιγότερο απο άλλους που ενώ δηλώνουν χριστιανοί, μονο χριστιανικά δεν φέρονται ,αλλα προσπαθούν να επιβληθουν με χυδαιο και επιθετικό τρόπο.
Ο ανωθεν δεν βιωσε τιποτα απο ολα αυτα καθοτι το μηνυμα του ειναι copy paste απο αλλη πηγη. ΕΔΩ http://oodegr.co/oode/anatolikes/budismos/voudistis1.htm Σχετικα με τα βιωματα [Ο θρησκόληπτος έχει βέβαια και πνευματικές συγκινήσεις και εξάρσεις και εμπειρίες, συναισθηματικές κυρίως, και μερικά βιώματα πνευματικά, αλλά επικεντρώνει τον αγώνα του στην εξωτερική τήρηση όσων ορίζει η Εκκλησία, τα οποία είναι μεν αναγκαία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση κατακριτέα, επειδή λείπει το βαθύτερο περιεχόμενο.] Ειναι γνωστο οτι απο το κεφαλι των θρησκοληπτων απουσιαζει ο μηχανισμος της διανοησης καθοτι ο εγκεφαλος τους κλειδωνει καθοριζοντας τα ορια λειτουργιας του μεσα στα πλαισια του φανατισμου οριζοντας επιλεκτικα τα στοιχεια δομησης του εικονικου τους κοσμου.Απο επιστημονικης αποψης ο φαυλος κυκλος αυτης της ομαδας ανθρωπων ενδεχεται να διακοπει απο εναν εξωγενη παραγοντα Αυτον που εσυ ονομαζεις [ χυδαιο και επιθετικό τρόπο.]
Ολη η “Ρομφέα” εδω μαζεύεται;
αν δεν σε βοηθάει με ναρκωτικά η τσιγάρο αλλά για μικρά πράματα μόνο ποιος ο λόγος να κάτσω να το κάνω; επίσης η ιδέα να γράφω την πρόοδο που κάνω κάθε μέρα λέγεται προγραμματισμός ως προς την επίτευξη του στόχου και δεν είναι βουδιστική άσκηση είναι κοινή λογική
Αυτή η άποψη εκφράσθηκε και πολλές άλλες φορές κατά καιρούς και από τον ίδιο τον Σατυανάντα, αλλά και από τα επίσημα έντυπα της κίνησής του, που εκδίδουν οι οπαδοί του στην Ελλάδα. Είναι το βασικό στοιχείο της εικόνας που θέλει να καλλιεργήσει προς τα έξω η κίνηση Σατυανάντασραμ για τον εαυτό της. Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο γκουρού του «Υπερβατικού Διαλογισμού» ο Μαχαρίσι Μάχες Γιόγκι. Εγκαινιάζοντας το ίδρυμά του που το βάφτισε «Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Ερευνών» δήλωσε «εδώ δεν πρόκειται για τίποτ’ άλλο, παρά για καθαρή επιστήμη».
Όχι μόνο οι γκουρού αλλά και όλα σχεδόν τα κινήματα του «New Age», της Νέας Εποχής, προσπαθούν να καλυφθούν κάτω από το μανδύα της επιστήμης.
Ας επικεντρωθούμε στον ισχυρισμό ότι «η γιόγκα δεν είναι θρησκεία».
Οι μεγάλες (από άποψη πληθυσμού) θρησκείες του πλανήτη μας είναι ο Μουσουλμανισμός, ο Χριστιανισμός, ο Βουδισμός και ο Ινδουισμός.
Ο «σκληρός πυρήνας» του Ινδουισμού είναι ο Ινδικός λαός και γεωγραφικά, η χώρα της Ινδίας, εξ ου και το όνομα. Σήμερα, μετά από απομόνωση αιώνων, γίνεται προσπάθεια εξάπλωσης του σ’ όλες τις ηπείρους: Ευρώπη, Αυστραλία, Βόρεια και Νότια Αμερική, Αφρική αλλά και στη Ρωσία και Ιαπωνία.
Οι ινδουιστές είναι διαιρεμένοι σε εκατοντάδες αιρέσεις-σχολές που έχουν διαφωνίες αλλά και εχθρότητες μεταξύ τους. Όλες όμως αυτές οι σχολές υποκλίνονται στην Μπαγκαβάτ-Γκιτά (= θείο τραγούδι), το «Ευαγγέλιο» του Ινδουισμού. Είναι ένα κείμενο που συναντιούνται όλοι οι Ινδουιστές. Ένα κείμενο που θεωρείται «ιερό» και «θεόπνευστο» απ’ όλους…
Το κείμενο αυτό το μελετούν και το ψάλλουν ως λατρεία στο «θεό» Κρίσνα καθημερινά οι γιόγκι. Στο άσραμ του Σατυανάντα, στο Μονγκύρ της Ινδίας, κάθε πρωί, επί μία ώρα έψαλλαν αποσπάσματα από την Μπαγκαβάτ-Γκιτά, μ’ ένα λατρευτικό τρόπο.
Τι είναι η Μπαγκαβάτ-Γκιτά; Ένας διάλογος, υπό μορφή ποιήματος. Κάτι σαν τη «Θεογονία», το ποίημα του αρχαίου Έλληνα Ησιόδου, όπου περιγράφεται η «γέννηση των «θεών» του Ολύμπου: κάτι σαν την «Ιλιάδα» του Ομήρου, όπου με αφορμές τον πόλεμο της Τροίας «θεοί» και… άνθρωποι συμπλέκονται σε έχθρες και φιλίες.
Μέσα λοιπόν στην Γκιτά, κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, λίγο πριν αρχίσει μια μεγάλη μάχη, ο «θεός» Κρίσνα αποκαλύπτει τη γιόγκα στο μαθητή και φίλο του, Αρτζούνα. Ο βασιλιάς-μαχητής Αρτζούνα ρωτά και ο Κύριος (= Κρίσνα) διδάσκει. Άλλα ας δώσουμε το λόγο στο ίδιο το κείμενο που είναι πολύ αποκαλυπτικό. Όλα τ’ αποσπάσματα είναι από το βιβλίο Μπαγκαβάτ-Γκιτά, εκδόσεις Καρδαμίτσα, 4η έκδοση 1991, σε μετάφραση του Θεοδώρου Παντουβά. Αφιερώνεται από το μεταφραστή στον γκουρού του, Σουάμι Ghanananda, του τάγματος Ramakrisna, προέδρου του Ramakrisna Vedanta Center του Λονδίνου και προλογίζεται ευμενώς από το νυν πρόεδρο του Κέντρου Swami Bhavynanda.
Σύμφωνα λοιπόν με την Γκιτά, η γιόγκα δεν είναι ανθρώπινο εύρημα, ανθρώπινο δημιούργημα, όπως λόγου χάρη η επιστήμη. Η γιόγκα είναι «θεία» αποκάλυψη, δώρο, που ο «Κύριος της Γιόγκα», ο «θεός» Κρίσνα προσφέρει στην ανθρωπότητα, μέσω του Αρτζούνα.
«Ο κύριος είπε· Στον κόσμο αυτόν από παλιά ένας διπλός δρόμος φανερώθηκε από μένα, ω αναμάρτητε. Του Γνιάνα-Γιόγκα για τους ανθρώπους της συλλογής και του Κάρμα-Γιόγκα για τους ανθρώπους της δράσης» (Κεφ. 3ο, στίχος 3/33). κι άλλου ο Κύριος (= Κρίσνα) λέει στο μαθητή του Αρτζούνα:
«Ο κύριος είπε· Αυτός ο ίδιος ο αρχαίος Γιόγκα σου φανερώθηκε σήμερα από Εμένα. Λάτρης μου είσαι και φίλος κι αυτό το μυστικό είναι πραγματικά υπέρτατο» (κεφ. 4ο, στίχος 3).
Λίγα ακόμη από τ’ αναρίθμητα αποσπάσματα της Μπαγκαβάτ Γκιτά θα μας πείσουν ότι· η Γιόγκα είναι μια μορφή λατρείας με την οποία ο «θεός» επιθυμεί να λατρεύεται από τους οπαδούς του. Λέει λοιπόν ο Κρίσνα:
«Μα οι μεγάλες ψυχές, ω Γιε της τιρίτχα, που έχουν θεία φύση, Εμένα λατρεύουν με απαρασάλευτη σκέψη, έχοντας γνωρίσει την πηγή των όντων, την Άφθαρτη.
Πάντα δοξάζοντάς με και αγωνιζόμενοι με αποφασιστικότητα, προσκυνώντας με, με λατρεύουν με αφοσίωση πάντα σε Γιόγκα» (Κεφ. 9ο, στίχ. 13-14). κι άλλου λέει· «Ο Γιόγκι που ‘χει αυτοκυριαρχία και ακλόνητη αποφασιστικότητα, με καρδιά και νου αφιερωμένα σ’ Εμενα, αυτός ο λάτρης μου, μου είναι αγαπητός» (κεφ. 12, στ. 14). κι άλλου λέει· «Κι αυτός που θα μελετήσει τον ιερό τούτο διάλογό μας, απ’ αυτόν Εγώ θα έχω λατρευθεί με τη Γνώση θυσία. Έτσι εγώ ορίζω» (Κεφ. 18, στ. 70).
Με εξουσία μιλάει ο θεός Κρίσνα, και ορίζει ότι όχι μόνο η πρακτική εξάσκηση της Γιόγκα αλλά και η απλή μελέτη της θεωρίας της, θεωρείται λατρεία προς αυτόν!! Τώρα ο καθένας ξέρει ότι η λατρεία είναι θρησκευτική πράξη και όχι επιστήμη.
Ακόμα, μέσα από την Μπαγκαβάτ Γκιτά ο «θεός» Κρίσνα διδάσκει ότι· η Γιόγκα είναι μια μορφή θυσίας σ’ αυτόν. Τι νομίζετε; η θυσία είναι επιστημονική πράξη;… ας δούμε.
«Άλλοι προσφέρουν θυσία υλικά αγαθά, άλλοι τον ασκητισμό, άλλοι το Γιόγκα και άλλο…» (Κεφ. 4ο, στ. 28), άλλου λέει: «Άλλοι προσφέρουν όλες τις λειτουργίες των αισθήσεων και του Πράνα τις λειτουργίες, θυσία στη φωτιά του Γιόγκα της αυτοσυγκέντρωσης» (Κεφ. 4ο, στ. 27).
Σ’ άλλα σημεία ο «θεός» Κρίσνα διακηρύσσει τον εαυτό του θεό-δημιουργό του κόσμου. Διακηρύσσει ότι αυτός είναι το κέντρο και ο σκοπός γύρω από τον όποιο περιστρέφονται και καταλήγουν τα πάντα μέσα στον Ινδουισμό. Τα πάντα· οι «ιερές» γραφές Βέδες, οι θυσίες, οι ιεροτελεστίες, τα μάντρα, το Ιερό ΟΜ, οι ασκήσεις γιόγκα… είναι ο Κρίσνα.
Ας δώσουμε ξανά το λόγο στο κείμενο της Μπαγκαβάτ Γκιτά κεφ. 9ο στίχοι 16-17-18-19.
«Εγώ ‘μαι η ιεροτελεστία, Εγώ η θυσία… ο Μάντρα Εγώ. Εγώ η σπονδή, εγώ η φωτιά… Εγώ του κόσμου τούτου είμ’ ο πατέρας, η μάνα, ο χορηγός, ο Προπάτορας, το αντικείμενο της γνώσης, ο Εξαγνιστής, η συλλαβή ΟΜ κι ακόμα ο Ρίγκ-Βέδα, ο Σάμα-Βέδα και ο Γιάτζιους-Βέδα, ο σκοπός, το στήριγμα, ο Κύριος… Η αθανασία κι ο θάνατος και το ον και το μη ον, Εγώ είμαι ω Αρτζούνα».
Αλλά ας πάμε πάρα κάτω.
Για ποιο λόγο τέλος πάντων αρχίζει κάποιος να εξασκείται στη Γιόγκα; Ποιο είναι το ζητούμενο; Ποιο είναι το ποθητό τέλος; Ας μην ακούσουμε επαρχιώτες μικροπωλητές, που λένε ό,τι τους βολεύει για να διαφημίσουν την πραμάτεια τους, αλλά ας ακούσουμε, το «μητροπολιτικό» κέντρο να ομιλεί. Ας ακούσουμε το «θεό» Κρίσνα μέσα από τη Μπαγκαβάτ Γκιτά να μας δίνει την απάντηση.
«Τη σκέψη έχε σ’ Εμένα, Εμένα λάτρευε, σ’ Εμένα θυσίαζε, Εμένα προσκύνα, έτσι σ’ Εμένα θα ‘ρθεις» (κεφ. 18, στ. 65).
«Άνθρωποι χωρίς πίστη σε τούτη τη διδασκαλία ξαναγυρίζουν στο δρόμο τον κόσμου τον θάνατον, χωρίς να φθάσουν σ’ Εμένα» (Εδώ, όπως και σε πολλά άλλα σημεία γίνεται λόγος για πίστη!!).
«Με τη δική Του Χάρη, θα φθάσεις, στη γαλήνη την υπέρτατη, στην αιώνια κατοικία».
Για να φθάσει κανείς στο τέρμα, εκτός από την πρακτική εξάσκηση της Γιόγκα χρειάζεται απαραίτητα και η «Χάρη» του θεού Κρίσνα!!!
Τι λέτε, είναι η γιόγκα θρησκεία ή επιστήμη, όπως διακήρυξε ο Ινδός γκουρού Σατυανάντα; Τι νομίζετε, μας είπε την αλήθεια η θέλουν να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια;
«…Κι αυτός ακόμα, λυτρωμένος, στους φωτεινούς κόσμους θα φθάσει των ενάρετων» (κεφ. 18, στ. 17).
Στόχος λοιπόν της Γιόγκα είναι η αιωνιότητα στους φωτεινούς κόσμους των ενάρετων.
Σκοπός λοιπόν και τέλος της Γιόγκα είναι η ένωση με το θεό. Άλλωστε αυτό σημαίνει η λέξη Γιόγκα (= ένωση με το θεό). Προσοχή όμως. Ένωση όχι με κάποιον απρόσωπο «θεό» αλλά με το συγκεκριμένο «θεό» Κρίσνα! Τον εφευρέτη, δημιουργό και δάσκαλο της γιόγκα. Έτσι διδάσκει ο «θεός» Κρίσνα ή οποίος κρύβεται πίσω του, έτσι διδάσκει η «Ιερή» Γκιτά!!…
Συμπεράσματα:
Η γιόγκα, η φιλοσοφία της, από την οποία πηγάζουν και οι πρακτικές της, συνδέεται αδιάσπαστα με θεμελιώδεις θρησκευτικές αντιλήψεις όπως:
� η ύπαρξη και η αθανασία της ψυχής
� η μετεμψύχωση
� ο νόμος του Κάρμα, δηλαδή της ανταπόδοσης των καλών η κακών πράξεων του ανθρώπου σ’ άλλες ζωές
� η ύπαρξη του θεού που καθοδηγεί τους πιστούς του προς αυτόν.
Μετά από αυτά εσείς τι λέτε;… Είναι η γιόγκα θρησκεία η επιστήμη όπως ισχυρίζεται ο γκουρού;…
Μα, η επιστήμη έχει ως αντικείμενο μελέτης το φυσικό κόσμο, την ύλη και τις εκδηλώσεις της. Όργανο της επιστήμης είναι… η λογική σκέψη, μέχρι εκεί που αυτή μπορεί να φθάσει. Όταν ξεπεράσουμε αυτά τα όρια, απλά κάνουμε υποθέσεις, πιθανολογούμε ή εκφράζουμε τα πιστεύω μας. Πολλοί μεγάλοι επιστήμονες (π.χ. Αϊνστάιν, Πασκάλ, κ.λ.π.) πίστευαν στον Θεό, αλλά ποτέ δε διανοήθηκαν να παρουσιάσουν αυτή τους την πίστη ως… επιστημονική άποψη.
Οι γκουρού όμως είναι τεχνίτες στο να αλλοιώνουν και να διαστρεβλώνουν τις λέξεις και τις έννοιες. «Έχει κύρος η επιστήμη στο Δυτικό κόσμο, σκέφτονται, άρα συμφέρει να “ντυθούμε” το μανδύα της επιστήμης». Προβατόσχημοι λύκοι. Γιατί κρύβεστε πίσω από πράγματα που δε σας ανήκουν; Γιατί δε διακηρύσσετε καθαρά και τίμια τα μεταφυσικά σας πιστεύω; Μήπως φοβάστε την αντίδραση του κόσμου; Μήπως θέλετε σιγά-σιγά να τους εθίσετε σ’ αυτές τις μεταφυσικές απόψεις; Μήπως θέλετε να τους αλλάξετε την πατροπαράδοτη πίστη τους;
Ας προσθέσουμε και μερικές παρατηρήσεις κοινωνιολογικής φύσης, για να συμπληρώσουμε την εικόνα.
Οι Ινδοί είναι ένας λαός με βάθος. Είναι ένας πολύ θρησκεύων λαός. Παντού στη χώρα τους βλέπει κανείς εικόνες, αγάλματα και ναούς αφιερωμένους σε κάποιον από τους χιλιάδες θεούς του Ινδουιστικού πανθέου, π.χ. Κρίσνα, Βισνοϋ, Σίβα, Βράχμαν, Κάλι, Ίντρα, Ράμα κ.λ.π.
Μέσα από το πλήθος του λάου, ξεχωρίζουν οι Σανυάσιν, οι Σουάμι. Άνθρωποι ιδιαίτερα θρησκεύοντες. Έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε κάποια μορφή Γιόγκα, στην αναζήτηση του Θεού. Φορούν κάποια ιδιαίτερη ενδυμασία, συνήθως το γκερού χρώματος ράσο τους, που τους ξεχωρίζει από το πλήθος.
Ζουν συνήθως ομαδικά, σε κάποιο άσραμ, υπό την καθοδήγηση κάποιου γκουρού. Υπάρχουν και κάποιοι περιπλανώμενοι, μακριά από πόλεις, ταξιδεύοντας από ένα «ιερό» προσκύνημα σε κάποιο άλλο, συνήθως κατά μήκος του «Ιερού» ποταμού Γάγγη. Πίνουν και λούζονται καθημερινά στα νερά του, γιατί πιστεύουν ότι έτσι εξαγνίζονται από τις αμαρτίες τους, το κακό τους κάρμα.
Στην Ελλάδα οι άνθρωποι που κάνουν γιόγκα, υποκύπτουν, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, σε μια πολιτιστική ινδική επιρροή. Αρχίζουν να στολίζουν το σπίτι τους με ινδικά μπιχλιμπίδια, να μαγειρεύουν ινδικά φαγητά, ν’ ακούν ινδική θρησκευτική μουσική (Κίρταν), να «σκέφτονται» Ινδικά, να μιλούν για μετεμψύχωση, για προηγούμενες ζωές, για τις κρυμμένες δυνάμεις του ανθρώπου, για τα «κατορθώματα» των γιόγκι.
Στό τέλος, μερικοί γίνονται μόνιμοι θαμώνες των εδώ άσραμς. Φορούν το γκερού ράσο των γιόγκι. Κόβουν τα μαλλιά τους και τ’ αφιερώνουν στον γκουρού. Αλλάζουν το όνομά τους με κάποιο ινδικό όνομα. Υπακούν, συνήθως απόλυτα στον γκουρού και τους τοπικούς αντιπροσώπους-μαθητές του. Κάνουν κάποια τελετή και παίρνουν τον τίτλο του Σουάμι. Δωρίζουν την περιουσία τους στην κίνηση και αφιερώνουν όλο τους τον εαυτό, όλη τους τη ζωή, όλο τους το χρόνο… στην ανάπτυξη του κινήματος… που θα σώσει τον κόσμο.
Αν λοιπόν μπορούν να μας πείσουν ότι όλα αυτά δεν είναι θρησκεία, τότε λίγο απέχουν από το να μας πείσουν ότι δεν είμαστε ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι, αλλά πνευματικώς εξουσιαζόμενα ρομπότ.
Πιστεύω στην ελευθερία της-θρησκευτικής συνείδησης. Εκείνο που μ’ ενοχλεί είναι η προσπάθεια εξαπάτησης. Εκείνο που μ’ ενοχλεί είναι να παρουσιάζεται κανείς με μια όμορφη μάσκα, φοβούμενος μήπως δε γίνει αποδεκτός δείχνοντας το αληθινό του πρόσωπο. Αυτή τη συμπεριφορά τη θεωρώ υποκριτική, ύπουλη.
Έκλεψαν ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Έχασα χρόνο, ενέργεια, χρήμα, ευκαιρίες. Πάλεψα χρόνια μ’ ένα καλοστημένο ψέμα.
Ελπίζω μ’ αυτά τα γραπτά να βοηθήσω κάποιες αδελφές ψυχές να ξεμπλέξουν γρηγορότερα, ευκολότερα και με λιγότερες απώλειες.
***
Η τέχνη της παραπλάνησης
Είναι φυσικό ο άνθρωπος να επιθυμεί ό,τι καλό και ωφέλιμο. Όμως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός! Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που η «τέχνη» της διαφήμισης ή καλύτερα της εξαπάτησης έχει φθάσει σε μεγάλη ανάπτυξη, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Όλοι οι διαφημιστές παρουσιάζουν τα πράγματα από την «ωραία» τους πλευρά. Τα μειονεκτήματα, τα ελαττώματα ή τα αποσιωπούν αν είναι δυνατόν ή τα παρουσιάζουν ως… προτερήματα. Έτσι ο ανυποψίαστος… προχωρεί και μόνο αφού την «πατήσει», θα συνειδητοποιήσει το πάθημά του.
Επειδή είμαι άνθρωπος που την έχω «πατήσει» και έχω πονέσει πολύ απ’ αυτό, θεωρώ υποχρέωσή μου να σας προειδοποιήσω. Από εδώ και πέρα, το πώς θ’ αντιδράσετε, είναι και δικιά σας ευθύνη.
Στις μέρες μας γίνεται μια έντονη προσπάθεια προσηλυτισμού. Ορισμένα κέντρα καλλιεργούν συνειδητά τη σύγχυση στα μυαλά των ανθρώπων. Έτσι μειώνεται η ικανότητα για σκέψη και κριτική. Το άτομο γίνεται ευάλωτο. Χειραγωγείται, αλλάζει ιδέες, πιστεύει και κατευθύνεται προς συγκεκριμένους «χώρους».
Πώς καλλιεργείται αυτή η σύγχυση; Με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς για παράδειγμα είναι ο εξής: Αλλάζοντας την έννοια, το περιεχόμενο των λέξεων!!
Όταν χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις με διαφορετικό όμως νόημα, δημιουργείται σύγχυση. Μέσα στα θολά νερά της φωλιάζει η εξαπάτησή μας. Ένα μικρό παράδειγμα: η λέξη Χριστός. Το νόημα που έχει αυτή η λέξη εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι: Χριστός = Συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο, που έδρασε στην περιοχή της Παλαιστίνης (σημερινό Ισραήλ) πριν 2.000 περίπου χρόνια. Δίδαξε κάποια συγκεκριμένη αλήθεια, απόκτησε πολλούς οπαδούς, ίδρυσε την Εκκλησία.
[1] Ο χριστος ειναι αληθινος Θεος μονο για 2.2 δις των χιλιαδων αιρεσεων του χριστιανισμου.Για τους υπολοιπους απλα δεν υπαρχει. [2] Η μονη πηγη της υπαρξης του ειναι ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΟΠΑΔΩΝ ΜΙΑΣ ΠΙΣΤΗΣ.Μολονοτι περιεχουν καποια ιστορικα στοιχεια βεβαιωμενα απο την βιβλικη αρχαιολογια «biblical Archaeology» δεν αποτελουν ιστορικο τεκμηριο με αποτελεσμα να αμφισβητειται η ιστορικοτητα του. [3] τεσσερις εξωβιβλικες πηγες οι τρεις δεν κανουν αναφορα στο προσωπο του Χριστου αλλα στους χριστιανους και η τεταρτη αμφισβητειται.ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Δεν διαφερετε και πολυ απο τους αλλους που ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ κατι διαφορετικο απο σας.
Αναρωτιέμαι φίλε μου αν περιγράφεις προσωπικές εμπειρίες ή αν θεωριτικολογείς… Τα εφάρμοσες ο ίδιος αυτά που γράφεις; Κι αν ναι, είσαι σίγουρος πως ήσουν πραγματικά ένα εθισμένο άτομο; Βέβαια πάλι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός…Ίσως σε κάποιους να έχουν αποτέλεσμα αυτά, αλλά και βουδιστικές ασκήσεις δεν τα λές…Μακάρι να βοηθηθούν κάποιοι…
Σ.
Ειπα οτι δεν το συμβουλευω για εθισμενα ατομα τα οποια πρεπει να απευθυνθουν σε εναν ειδικο. Το συμβουλευω για καταστασεις της καθημερινοητας για τις οποιες ειναι δοκιμασμενες οι ασκησεις.
ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ!!!
Μετάνοια – εξομολόγηση – υπακοή σε πνευματικό – Θεία κοινωνία. Δοκίμασε κι αυτά τα δυνατά “φάρμακα”.
Δεν ειμαι της υπακοης συγγνώμη.
Δυστηχώς foti fox, όλοι κάπου υπακούουμε.
… και όλοι αργά ή γρήγορα, θα φανεί σε ποιόν υπακούουμε και ποιός είναι ο αφέντης μας.
Το να υπακούει κανείς σε φωτισμένο άνθρωπο, όχι μόνο δεν τον μειώνει, αλλά τον εξυψώνει. Και ακόμα περισσότερο, είναι ένδειξη βαθιάς σοφίας. Η ανυπακοή αντίθετα, βάζει στο κέντρο τον ίδιο τον άνθρωπο, χωρίς χαλινάρι ή όριο. Δεν είναι προς συμφέρον κανενός να κάνει ότι θέλει, ανεξέλεγκτα. Έχε υπόψη σου, πως το ρητό “κάνε ότι θέλεις, αρκεί να μην βλάπτεις τον πλησίον σου” είναι λάθος. Διότι δίνει μεγάλη σημασία στην προσωπική επιλογή, η οποία σχεδόν πάντα είναι λανθασμένη. Και τελικά πληγώνεις όχι μόνο τον εαυτό σου, αλλά και τον πλησίον σου.
Ποιος το λέει ότι είναι φωτισμενος;
Φώτη ρώτα γύρω σου. Η επιλογή πνευματικού είναι σπουδαίο πράγμα για την ψυχή, όπως η επιλογή αρχιτέκτονα για την ανέγερση σπιτιού. Σε μοναστήρια, οι μοναχοί μπορούν να σου συστήσουν. Οι απλοί άνθρωποι επίσης. Ο Άγιος Παΐσιος έγινε διάσημος όχι γιατί έβαλε διαφήμιση, αλλά από στόμα σε στόμα. Ο καλός Θεός αναδεικνύει τους ταπεινούς και άξιους.
Δεν είναι ντροπή να επισκεφθεί κανείς κάποιο μοναστήρι και να συζητήσει με μοναχούς ή μοναχές. Άνθρωποι είναι όπως εμείς. Ούτε χρειάζεται να είναι θερμός Χριστιανός. Στα μοναστήρια δεν πάνε μόνο οι θεούσες, αλλά όλοι. Ξέρεις, είχα τελείως λάθος αντίληψη για τους μοναχούς και τις μοναχές. Τους θεωρούσα μονόχνωτους, αυστηρούς, διεστραμμένους, τεμπέληδες, αμίλητους. Τελικά είχα μεγάλο λάθος και αν αποφασίσεις να επισκεφθείς ένα μοναστήρι θα το διαπιστώσεις κι εσύ! Σε ένα γυναικείο μοναστήρι που σπανίως επισκέπτομαι, διαπιστώνω πως είναι κοινωνικές, με χιούμορ, χαμόγελο, απέραντη αγάπη και πολύ δραστήριες. Το ότι φορούν μαύρα να μην σε φοβίζει. Άνθρωποι είναι, όπως εμείς!
Η υπακοή έχει από μόνη της αξία. Ταπεινώνει το “εγώ”, τον τεράστιο εγωισμό μας. Το να είναι και ο πνευματικός άξιος, είναι το τέλειο! Ο δικός μου πνευματικός είναι ένας απλός ιερέας, καλόψυχος. Δεν μου έχει επιβάλλει ποτέ “κανόνα” να υπακούσω. Μόνο με συμβουλεύει. Ακόμα και να μην τα τηρήσω, δεν με “κρεμάει”, αλλά πάλι με ακούει. Σκοπός μας δεν είναι να μην αμαρτάνουμε, αλλά να μετανοούμε, να πέφτουμε, να ξανασηκωνόμαστε κοκ…. Λίγο, λίγο να βελτιωνόμαστε. Ο Θεός μας δεν είναι αυστηρός δυνάστης. Είναι ο Πατέρας μας που μας αγαπά και μας συγχωρεί, διότι είμαστε τα μικρά του παιδιά. Το μόνο που θέλει από εμάς είναι να τον ζητάμε.
Ο Θεος σου robot σε θελει δουλο.ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ 25.44-46 ..44 Ὁ δὲ δοῦλός σου καὶ ἡ δούλη σου, ὅσους ἄν ἔχῃς, ἀπὸ τῶν ἐθνῶν τῶν πέριξ ὑμῶν, ἐκ τούτων θέλετε ἀγοράζει δοῦλον καὶ δούλην.
45 Καὶ ἐκ τῶν υἱῶν ἔτι τῶν ξένων τῶν παροικούντων μεταξὺ σας, ἐκ τούτων θέλετε ἀγοράζει καὶ ἐκ τῶν συγγενειῶν αὐτῶν αἵτινες εἶναι μεταξὺ σας, ὅσοι ἐγεννήθησαν ἐν τῇ γῇ ὑμῶν· καὶ θέλουσιν εἶσθαι εἰς ἐσᾶς εἰς ἰδιοκτησίαν.
46 Καὶ θέλετε ἔχει αὐτοὺς κληρονομίαν διὰ τὰ τέκνα σας ὕστερον ἀπὸ σᾶς, διὰ νὰ κληρονομήσωσιν αὐτοὺς ὡς ἰδιοκτησίαν· δοῦλοί σας θέλουσιν εἶσθαι διαπαντός· πλήν ἐπὶ τοὺς ἀδελφοὺς σας, τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ, δὲν θέλετε ἐξουσιάζει ὁ εἷς ἐπὶ τὸν ἄλλον μετὰ αὐστηρότητος……..ΓΙΑ ΔΟΥΛΟ ΕΒΡΑΙΟ .ΕΞΟΔΟΣ 21.2-7…Ἐὰν ἀγοράσῃς δοῦλον Ἑβραῖον, ἕξ ἔτη θέλει δουλεύσει· ἐν δὲ τῷ ἑβδόμῳ θέλει ἐξέλθει ἐλεύθερος, δωρεάν. 3 Ἐὰν εἰσῆλθε μόνος, μόνος θέλει ἐξέλθει· ἐὰν εἶχε γυναῖκα, τότε ἡ γυνή αὐτοῦ θέλει ἐξέλθει μετ᾿ αὐτοῦ. 4 Ἐάν ὁ κύριος αὐτοῦ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν γυναῖκα, καὶ ἐγέννησεν εἰς αὐτὸν υἱοὺς ἤ θυγατέρας, ἡ γυνή καὶ τὰ τέκνα αὐτῆς θέλουσιν εἶσθαι τοῦ κυρίου αὐτῆς, αὐτὸς δὲ θέλει ἐξέλθει μόνος.5 Ἀλλ᾿ ἐὰν ὁ δοῦλος εἴπῃ φανερά, Ἀγαπῶ τὸν κύριόν μου, τὴν γυναῖκά μου καὶ τὰ τέκνα μου, δὲν θέλω ἐξέλθει ἐλεύθερος· 6 τότε ὁ κύριος αὐτοῦ θέλει φέρει αὐτὸν πρὸς τοὺς κριτάς· καὶ θέλει φέρει αὐτὸν εἰς τὴν θύραν ἤ εἰς τὸν παραστάτην τῆς θύρας, καὶ ὁ κύριος αὐτοῦ θέλει τρυπήσει τὸ τίον αὐτοῦ μὲ τρυπητήριον· καὶ θέλει δουλεύει αὐτὸν διαπαντός.7 Καὶ ἐὰν τις πωλήσῃ τὴν θυγατέρα αὑτοῦ διὰ δούλην, δὲν θέλει ἐξέλθει καθὼς ἐξέρχονται οἱ δοῦλοι….. Προς εφεσιους στ.5[Οι δούλοι να υπακούετε στους κατά σάρκα κυρίους με φόβο και τρόμο, με ευθύτητα και ειλικρίνεια της καρδιάς σας, σαν να υπακούετε στο Χριστό. Δηλαδή, οι ιδιοκτήτες σκλάβων (ακόμα και οι «ειδωλολάτρες») που εκείνη την εποχή ήταν οι πλούσιοι Ρωμαίοι φεουδάρχες, στα μάτια των σκλάβων τους έπρεπε να μοιάζουν όπως ο Χριστός, όπως ο ίδιος ο Θεός του Παύλου δηλαδή!]…ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΑΣ, ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΑΓΕΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ.
Ο θεος σου δεν συγχωρει τους ανθρωπους που η ελευθερη τους βουληση τους στιγματισε ενωπιον του.ΑΓΑΠΑΜΕ οπως θελω εγω Η ΚΑΗΚΕΣ.