ΚΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ με τις ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!Νύχτα το ΨΗΦΙΣΑΝ…

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ:
Σχετικά με το «ψηφίζουνε» στον τίτλο του άρθρου, το οποίο όχι σκόπιμα πιστεύω, παραπλανητικά όμως μετατρέπει την ατομική ευθύνη σε συλλογική.
Στο ΦΕΚ γράφει στην πρώτη σελίδα ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, και αυτό ακριβώς είναι.
Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από τις αυταπάτες του καθενός μας.
Τίποτα ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΕΤΑΙ, όλα αυτά τα δις μοιράζονται με απλές υπουργικές αποφάσεις. Αποφάσεις υπουργών που δεν είναι καν ψηφισμένοι, αλλά διορισμένοι από τον εκάστοτε “εκλεκτό του λαού” πρωθυπουργό.
Έτσι απλά όπως αποφασίζει ο εκάστοτε υπουργός πλειστηριασμούς κατοικιών, δεσμεύσεις λογαριασμών 100 ευρώ και διακοπή του ρεύματος σε άρρωστους ανθρώπους και πολυμελής οικογένειες (και μη μου πει κανείς ότι η ΔΕΗ είναι ιδιωτική, γιατί αυτοί την πούλησαν σαν ήταν δικιά τους) έτσι ακριβώς μοιράζει και δισεκατομμύρια σε τράπεζες και “επενδυτές”.
Αυτό σημαίνει κυβέρνηση.
Γιαυτό όταν ψηφίζουμε πρέπει να ψηφίζουμε τον συνειδητό και υπεύθυνο άνθρωπο (αν υπάρχει) και όχι τον «άνετο», το «μεγάλο τζάκι», το «δικό μας» που θα «τακτοποιήσει» τα τούβλα μας (αυθαίρετα κτίσματα, ή συγγενείς με απολυτήριο δημοτικού σε θέσεις ειδικών συμβούλων), ή τον «τσαμπουκά» που θα «τους δείρει όλους».
Ο «σωστός» δεν χρειάζεται «φιγούρες» ούτε αλλάζει θέσεις και λέξεις ανάλογα τις «περιστάσεις». Μιλάει όπως στο χωριό του ή στη γειτονιά του και δεν «μοστράρει» το αρμάνι κοστούμι. Ακούει με προσοχή και σεβασμό τις απόψεις των άλλων και «κοντράρεται» με τεκμηριωμένα επιχειρήματα. Αλλά τότε είναι «παλαιολιθικός» με «ξύλινη» γλώσσα και λέει «όλο τα ίδια και τα ίδια» (λες και άλλαξε κάτι για να αλλάξει και θεώρηση της κατάστασης).
Αν δεν τα κατανοήσουμε αυτά στην πολιτική (του πολίτη) μας συμπεριφορά όλα αυτά που σωστά και αξιέπαινα καταγγέλλονται από τα «κατοχικά» στα άρθρα του θα διαιωνίζονται χωρίς ελπίδα λυτρωμού.

Αξίζει να διαβάσει κανείς μια φορά ολόκληρο αυτό το ποίημα του ΒΑΡΝΑΛΗ
Ἡ μπαλάντα τοῦ κυρ-Μέντιου
Δὲ λυγᾶνε τὰ ξεράδια
καὶ πονᾶνε τὰ ρημάδια!
Κούτσα μία καὶ κούτσα δυὸ
τῆς ζωῆς τὸ ρημαδιό!
Μεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν οὗλοι: ἀφέντες, δοῦλοι,
οὗλοι: δοῦλοι, ἀφεντικὸ
καὶ μ᾿ ἀφήναν νηστικό.
Τὰ παιδιά, τὰ καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στὴν παίδεια
μὲ κοτρόνια στὰ ψαχνά,
φοῦχτες μῦγα στ᾿ ἀχαμνά!
Ἀνωχώρι, Κατωχώρι,
ἀνηφόρι, κατηφόρι,
καὶ μὲ κάμα καὶ βροχή,
ὥσπου μοῦ ῾βγαινε ἡ ψυχή.
Εἴκοσι χρονῶ γομάρι
σήκωσα ὅλο τὸ νταμάρι
κι᾿ ἔχτισα, στὴν ἐμπασιὰ
τοῦ χωριοῦ, τὴν ἐκκλησιά.
Καὶ ζευγάρι μὲ τὸ βόδι
(ἄλλο μπόι κι᾿ ἄλλο πόδι)
ὄργωνα στὰ ρέματα
τ᾿ ἀφεντὸς τὰ στρέμματα.
Καὶ στὸν πόλεμ᾿ «ὅλα γιὰ ὅλα»
κουβαλοῦσα πολυβόλα
νὰ σκοτώνωνται οἱ λαοὶ
γιὰ τ᾿ ἀφέντη τὸ φαΐ.
Καὶ γι᾿ αὐτόνε τὸν ἐρίφη
ἐκουβάλησα τὴ νύφη
καὶ τὴν προῖκα της βουνό,
τὴν τιμή της οὐρανό!
Ἀλλὰ ἐμένα σὲ μία σφήνα
μ᾿ ἔδεναν τὸ Μάη τὸ μήνα
στὸ χωράφι τὸ γυμνὸ
νὰ γκαρίζω, νὰ θρηνῶ.
Κι᾿ ὁ παπὰς μὲ τὴν κοιλιά του
μ᾿ ἔπαιρνε γιὰ τὴ δουλειά του
καὶ μοῦ μίλαε κουνιστός:
«Σὲ καβάλησε ὁ Χριστός!
Δούλευε γιὰ νὰ στουμπώσει
ὅλ᾿ ἡ Χώρα κι᾿ οἱ καμπόσοι.
Μὴ ρωτᾷς τὸ πῶς καὶ τί,
νὰ ζητᾷς τὴν ἀρετή!
-Δὲ βαστάω! Θὰ πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τὶς προγόνοι ντράπου!
-Ἀντραλίζομαι!… Πεινῶ!…
-Σούτ! θὰ φᾶς στὸν οὐρανό!»
Κι᾿ ἔλεα: ὅταν μίαν ἡμέρα
παρασφίξουνε τὰ γέρα,
θὰ ξεκουραστῶ κι᾿ ἐγώ,
τοῦ θεοῦ τ᾿ ἀβασταγό!
Κι᾿ ὅταν ἕνα καλὸ βράδυ
θὰ τελειώσει μου τὸ λάδι
κι᾿ ἀμολήσω τὴν πνοὴ
(ἕνα ποὺφ εἶν᾿ ἡ ζωή),
Ἡ ψυχή μου θὲ νὰ δράμῃ
στὴ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τ᾿ Ἀβράμη,
τ᾿ ἄσπρα, τ᾿ ἀχερένια του
νὰ φιλάει τὰ γένια του!
Γέρασα κι᾿ ὡς δὲ φελοῦσα
κι᾿ ἀχαΐρευτος κυλοῦσα,
μὲ πετάξανε μακριὰ
νὰ μὲ φᾶνε τὰ θεριά.
Κωλοσούρθηκα καὶ βρίσκω
στὴ σπηλιὰ τὸν Ἅη-Φραγκίσκο:
«Χαῖρε φῶς ἀληθινὸν
καὶ προστάτη τῶν κτηνῶν!
Σῶσε τὸ γέρο κυρ Μέντη
ἀπ᾿ τὴν ἀδικιὰ τ᾿ ἀφέντη,
σὺ ποὺ δίδαξες ἀρνὶ
τὸν κυρ λύκο νὰ γενῇ!
Τὸ σκληρὸν ἀφέντη κᾶνε
ἀπὸ λύκο ἄνθρωπο κᾶνε!…»
Μὰ μὲ τὴν κουβέντα αὐτὴ
πόρτα μοῦ ῾κλεισε κι᾿ αὐτί.
Τότενες τὸ μαῦρο φίδι
τὸ διπλό του τὸ γλωσσίδι
πίσω ἀπὸ τὴν ἀστοιβιὰ
βγάζει καὶ κουνάει μὲ βιά:
«Φῶς ζητᾶνε τὰ χαϊβάνια
κι᾿ οἱ ραγιάδες ἀπ᾿ τὰ οὐράνια,
μὰ θεοὶ κι᾿ ὀξαποδῶ
κεῖ δὲν εἶναι παρὰ δῶ.
Ἂν τὸ δίκιο θές, καλέ μου,
μὲ τὸ δίκιο τοῦ πολέμου
θὰ τὸ βρῇς. Ὅπου ποθεῖ
λευτεριά, παίρνει σπαθί.
Μὴ χτυπᾷς τὸν ἀδερφό σου-
τὸν ἀφέντη τὸν κουφό σου!
Καὶ στὸν ἵδρο τὸ δικὸ
γίνε σὺ τ᾿ ἀφεντικό.
Χάιντε θῦμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αἰώνιο!
Ἂν ξυπνήσεις, μονομιᾶς
θά ῾ρτη ἀνάποδα ὁ ντουνιᾶς.
Κοίτα! Οἱ ἄλλοι ἔχουν κινήσει
κι᾿ ἔχ᾿ ἡ πλάση κοκκινήσει
κι᾿ ἄλλος ἥλιος ἔχει βγῇ
σ᾿ ἄλλη θάλασσ᾿, ἄλλη γῆς».
Υ.Γ. Συγνώμη για το μέγεθος του γραπτού, αλλά γενικεύσεις όπως το «όλοι ίδιοι είναι» που βάζουνε όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι δεν ταιριάζουν στο χώρο που παλεύει να μας ανοίξει τα μάτια και την οπτική γωνία.