Δεν μπορώ ή δεν θέλω;

Σήμερα είναι καταφάνερο, όσο ποτέ άλλοτε, ότι ο κόμπος με τον οποίο σφίγγουμε το μέσα μας είναι υπεύθυνος για το ότι δεν βλέπουμε καθαρά, αλλά και για την απίστευτη κούραση που καταβάλλουμε για να ζήσουμε, και για το ότι πράττουμε άλλα αντί άλλων από αυτά που θέλουμε, και για το ότι μετανιώνουμε, και για το ότι νιώθουμε ότι δεν ζούμε.

Είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε να ξεσφίξουμε τον κόμπο για να ελευθερωθούμε; (η μόνη ελευθερία που υπάρχει), ή μήπως….

Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε να τον ξεσφίξουμε, και υπεύθυνος γι’ αυτό είναι αποκλειστικά Ο ΦΟΒΟΣ, για το παρελθόν και το μέλλον. Τα όσα πάθαμε (που είναι κι ο λόγος που τον κόμπο δημιουργήσαμε), και τα όσα δεν θέλουμε να πάθουμε.

Στο παρελθόν γίνεται καταφάνερο ότι το δεν θέλω ευθύνεται, θα αρχίσω με το μέλλον διότι είναι η εξειδίκευσή μου (έχω ντοκτορά):

Μέχρι χθες θεωρούσα τη δική μου ζωή πιο εύκολη, διότι δεν είχα ενοχές! Πράγματι, όλη μου την ζωή έπραττα το σωστό… ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΘΩ, ΟΜΩΣ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ! Έπραττα το σωστό, από φόβο για το ενδεχόμενο (των τύψεων)! Το έπραττα δε, αναγκάζοντάς με να σηκώσω απείρως μεγαλύτερο από το αναλογούν βάρος, για να μην φτάσει ποτέ η ώρα να τις σηκώσω τις ενοχές (που τις έτρεμα)!

Ε, δεν είναι ευκολοκατανόητο; Οι ενοχές με κατάτρωγαν όλη μου την ζωή… ΚΑΙ, εγώ φίλε μου, ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΟΦΕΛΟΣ!!!! Τουλάχιστον (αυτό αντιλήφθηκα εσχάτως) όσοι παπαρίστηκαν το απήλαυσαν!! Τις έκαναν τις μαλακίες τους ρε φίλε!!! Εγώ κουβαλώ ενοχές που δεν μου έδωσαν ποτέ, καμία στιγμή, κανένα όφελος! Δεν είπα δηλαδή ποτέ στον εαυτό μου «ξέρεις κάτι, ναι εντάξει είναι λάθος να αδιαφορώ όταν οι άλλοι πεινάνε, αλλά κι εγώ έχω ψυχή, και από την στιγμή που ακόμα μπορώ, θα σκάσω στο φαί! μικρή είναι η ζωή, φάε τώρα που μπορείς, αύριο μπορεί να μην ζεις ή να βρεθείς στη θέση του φτωχού!»

(Μετά από αυτήν μου τη διαπίστωση, η ζωή των άλλων στα μάτια μου έγινε παιχνιδάκι…)

ΤΣΑΜΠΑ, ΤΣΑΜΠΑ, ΤΣΑΜΠΑ παιδεύτηκα! Ό,τι προσπαθούσα να διασφαλίσω, αυτό έπαθα. Όλοι μας. ΟΧΙ επειδή ό,τι σκέφτεσαι το προκαλείς, αλλά γιατί κατά βάθος ΞΕΡΕΙΣ τι έρχεται! Το μέσα σου ξέρει αυτό που θα συμβεί, εσύ (ο άνθρωπος που σκέφτεται, κρίνει, αποφασίζει) δεν το θες, παλεύεις ΤΣΑΜΠΑ, αυτό τελικά έρχεται, και εσύ μένεις με την κούραση, πακέτο και τις ενοχές, και το μετάνιωμα, και την αυτό-κατηγόρια, που τελικά σε αφήνουν ένα ρημαδο-απολειφάδι.

(Η ιστορία πάει όπου είναι να πάει, θες δεν θες θα πάει. Είτε θα σε σύρει από τα μαλλιά για να το κάνεις, είτε θα το κάνεις ηθελημένα και θα αληθινά ζεις..)

Το ζητούμενο: Σήμερα έχω την άποψη ότι σωστό είναι αυτό που οι άλλοι έκαναν! Ασχέτως αν το έκαναν για λάθος λόγο, είναι το σωστό, γιατί:

1. Για να καταφέρει η ιστορία να φέρει τα αποτελέσματά της, χρησιμοποιεί εμάς, τους ανθρώπους. Δημιουργεί τις καταστάσεις γύρω μας με τρόπο τέτοιον ώστε να ΑΝΑΓΚΑΣΤΟΥΜΕ να πράξουμε αυτά που την ιστορία βοηθούν να εξελιχθεί. Στην περίπτωση που κάποιος από εμάς ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΑΞΕΙ, η ιστορία έχει εναλλακτικές (άπειρες).

Αν εγώ πρέπει να κάνω κάτι κακό, και δεν το θέλω (καλά όλοι δεν το θέλουμε), αλλά (το σπάνιο) με κάποιον τρόπο καταφέρω να μην το πράξω, το κακό θα συμβεί… από άλλον.

Και θα μου πεις τώρα, εντάξει άμα το κάνει άλλος εμένα τι με νοιάζει; αφού δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα το κουβαλώ (είναι η σκέψη που με βοηθούσε να διαιωνίζω την παπαριά μου όλα μου τα χρόνια!) Εμ έλα που σε νοιάζει, αφού τα πράγματα που διακυβεύονται ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΕ ΑΦΟΡΟΥΝ! αλλιώς δεν θα είχες πρόβλημα να το πράξεις! Το κακό που είναι να συμβεί εσένα βάλλει! Σε αφορά! (Πχ χρειάζεται κάτι άσχημο να συμβεί στο παιδί σου, εσύ το σταμάτησες, δεν το έκανες, θα το φάει από αλλού! Το αποτέλεσμα είναι ότι το παιδί σου πάσχει. Δεν το γλίτωσες. Οπότε έχεις ΚΑΙ την κούραση, που γάμησες τον εαυτό σου για να μην τελικά το κάνει, έχεις ΚΑΙ τον πόνο, επειδή τελικά έγινε, έχεις ΚΑΙ τις ενοχές γιατί πάντα θα θεωρείς ότι θα μπορούσες να κάνεις κάτι καλύτερο για να το αποτρέψεις!)

Επίσης, η δεύτερη επιλογή που έχει το σύμπαν είναι ΠΑΝΤΑ χειρότερη/δυσκολότερη! Κάθε φορά, όταν χρειάζεται να συμβεί ένα πάθημα, το σύμπαν διαλέγει και στέλνει το πιο εύκολο από την φαρέτρα των επιλογών. Όσα ακολουθούν, κάθε επόμενο, είναι όλο και πιο δύσκολο.

2. Τα λάθη είναι εμπειρία. Νομίζουμε ότι δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος από τα λάθη του, επειδή συνεχώς τα ίδια (και τα ίδια, και τα ίδια) λάθη κάνει. Μα δεν είναι έτσι. Για να καταλήξει πρέπει να περάσει πολλά στάδια, και πολλές φορές ακριβώς από τα ίδια στάδια. Πίσω μπρος. Παράδειγμα. Πες ότι το ζητούμενο είναι ο άνθρωπος να καταλάβει ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Και ζει φτώχεια. Πώς θα καταλάβει το ζητούμενο; ΕΥΛΟΓΑ θεωρεί ότι η δυστυχία του οφείλεται στην έλλειψη των χρημάτων. Πες τώρα ότι σε κάποια άλλη περίοδο της ζωή του έχει πολλά χρήματα, να κάνει ό,τι θέλει. Ούτε τότε θα το καταλάβει, γιατί; Θα τα χαλάει ΟΧΙ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΑ (με τρόπο δηλαδή που θα τον γέμιζε), εν ολίγοις θα τα σκορπάει ανούσια, που είναι κι αυτό ΑΠΟΛΥΤΑ ΛΟΓΙΚΟ, πρώτον διότι δεν γνωρίζει ρε φίλε πώς γίνεται κανείς ευτυχισμένος (αυτό είναι το ζητούμενο έτσι; ) και κατά δεύτερον διότι έχει άχτι! επειδή τόσα χρόνια δεν τα είχε! οπότε λογικά θα παπαριστεί. Κι ο λόγος που με την πρώτη δεν θα καταφέρει να δει ότι δεν ευθύνονται τα χρήματα για την ευτυχία/δυστυχία του, είναι γιατί ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ! Όσα χρήματα κι αν έχεις, όσο καιρό δεν ξέρεις τι σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο, ανούσια θα τα σκορπάς, και ποτέ δεν θα σου είναι αρκετά. Και μετά από κάποια χρόνια έρχεται πάλι περίοδος φτώχειας, κοκ.. (Και ισχύει για όλα όσα πρέπει ο άνθρωπος να καταλάβει ζώντας.)

Δεν θα το συνεχίσω, είναι εύκολα (πλέον) κατανοητό ότι χρειάζεται τα στάδιά του ο άνθρωπος, είναι απαραίτητο να πάει από δω, να πάει από εκεί, να ξαναπεράσει τα ίδια, από τους ίδιους δρόμους, και μετά από άλλους, νέους, και μετά πάλι στα ίδια, για να καταφέρει τελικά να δει. Άλλος τρόπος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

(Εκκρεμεί η χρησιμότητα του να γνωρίζει ο άνθρωπος τα βασικά.)

Παρελθόν: Ο λόγος που δεν θέλει ο άνθρωπος να ξεσφίξει το μέσα του, είναι γιατί όταν το αφήνει λάσκα την πατάει!

Όλα τα συμβάντα που σε κάνουν να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, να τον κατηγορείς, να τον απαξιώνεις, είναι όσα τα έκανες ΑΣΚΕΦΤΑ! (λυτός από το λουρί).

Θέλω να δεις όμως κάτι, ακόμα κι αν με πλήρη συνείδηση οριοθέτησες τον εαυτό σου (το έκανες ηθελημένα μετά το βασικό σου πάθημα -και εξαιτίας του), ακόμα κι αν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου ΕΣΥ όριζες τι θα επιτρέψεις να σου συμβεί, ακόμα κι αν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου κατάφερνες να τιθασέψεις τα «πάθη» σου, υπήρχαν εκείνες οι μαγικές στιγμές (διάσπαρτες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου) που έκανες πράγματα άσκεφτα! Σου ξέφευγαν! Αλλά/και υπήρχαν εκείνες οι μαγικές στιγμές που τα «πάθη» σου σε κατέκλυζαν! οπότε και δεν μπορούσε λογική σκέψη να σταθεί! οπότε και δεν μπορούσες με τίποτα να σε κοντρολάρεις!

ΑΥΤΕΣ φίλε μου είναι η ζωή σου! Γι’ αυτές τις μαγικές στιγμές θα έπρεπε μόνο να καμαρώνεις! Όχι για όσα σπουδαία/άξια (στα μάτια σου) κατάφερες, οι στιγμές που δεν όριζες είναι ο δρόμος σου! Ό,τι ήρθες για να κάνεις. Και θα έπρεπε απόλυτα, ολοκληρωτικά να καμαρώνεις γιατί ήταν και παν-δύσκολα!

Πάμε ξανά στην ιστορία. Αυτό στο οποίο στοχεύει είναι το να γίνει ο άνθρωπος Άνθρωπος (χονδροειδώς να επέλθει συνειδητότητα).

Βρισκόμαστε λοιπόν στην (μοναδική, ύψιστη) καμπή εκείνη που ο άνθρωπος είναι πάτωμα (που πιο πάτωμα δεν πάει), «ποιες αξίες ρε αδελφέ, δεν τρώγονται», στο στάδιο το επονομαζόμενο σκουλήκι σερνάμενο. Και στόχος της ιστορίας είναι να τον κάνει να γίνει το ακριβώς αντίθετο!

Θυμήσου λίγο πώς ήταν η ζωή, και -λόγω αυτού- πώς ήταν ο άνθρωπος πριν το 2009. Σκέψου τώρα ότι σκοπός της ιστορίας ήταν αυτόν τον άνθρωπο, τον άνθρωπο του 2009, να τον κάνει συνειδητοποιημένο, άξιο, νοήμων, ισχυρό άνθρωπο. Και μάλιστα έπρεπε να καταφέρει να γίνει αυτή η άρδην αλλαγή σε ντε τε χρόνο. Αν ήσουν εσύ ο σεναριογράφος, τι συμβάντα θα επέλεγες να διαδραματιστούν ώστε/για να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα;

Να πούμε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Το πόσο λάθος κρίνουμε τα λάθη (λάθη = πράξεις για τις οποίες δεν βρίσκουμε καμία λογική, καμία χρησιμότητα, που ό,τι αποτέλεσμα έφεραν, και σε όσους, ήταν κακό), είναι ο βασικότερος λόγος (κατασταλτικός) που δεν θέλει ο άνθρωπος να αφήσει έξω από τον έλεγχό του τη ζωή του. Θα χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα την αυτοκτονία, επειδή πανεύκολα κρίνεται ως λάθος σαν πράξη.

Οι αυτοκτονίες (όπως και οι παππούδες που τρώγαν από τα σκουπίδια, όπως και οι άστεγοι, όπως και τα παιδάκια που κάηκαν στο μαγκάλι, όπως και ΟΛΑ τα ΑΔΙΚΑ, ΠΑΡΑΛΟΓΑ, ΑΧΡΕΙΑΣΤΑ, που μέσα σ’ αυτά τα 6 χρόνια στην χώρα μας συνέβησαν) ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΗΛΘΕ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ! Πώς αλλιώς, με ποιον άλλον τρόπο, θα γινόταν αυτή η αδιανόητη αλλαγή;

Ερώτηση: Κάποιος δεν έπρεπε αυτά τα σκληρά, αχρείαστα, άδικα, πράγματα να τα πράξει; Και κάποιος άλλος να τα υποστεί;

Αν η αυτοκτονία ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ (και δη σπουδαιότατο) που πραγματώθηκε, σημαίνει ότι ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ!

Την αυτοκτονία του άντρα της Μάρως την είδα ολοζώντανη. Είδα πόσο καιρό πάλευε μέσα του για να το αποτρέψει. Δεν ήθελε! Κανένας μας δεν θέλει να κάνουμε αυτό το παν-δύσκολο, αδιανόητο που θέλει το σενάριο να κάνουμε!

Το σύμπαν αναγκάζει φτιάχνοντας τις συνθήκες αδιέξοδες, κι έχει και για σύμμαχό του το μέσα σου να σε ωθεί, με όλη του την υπερδύναμη, να το κάνεις. Κι από την άλλη είσαι εσύ, ο απλός άνθρωπος, που δεν θέλεις! Δεν θέλεις ρε φίλε να αφήσεις τη γυναίκα σου, το παιδί σου, θέλεις να ζεις, να αγαπάς, να κάνεις όνειρα, να βλέπεις τον ήλιο, να παίζεις με τα κύματα, να περπατάς στην άμμο, να κάνεις έρωτα, να γεύεσαι γλυκό κρασί, να χύνεις ιδρώτα με την εργασία σου, να καταφέρνεις πράγματα, να νιώθεις καμάρι… Καλείται ο άνθρωπος τόσα, κι άλλα τόσα, κι άλλα τόσα, να απαρνηθεί… Και παρ’ όλα αυτά το κάνει…

Πάντα, όλοι μας, χάνουμε. Που σημαίνει, πάντα, όλοι μας, κάνουμε αυτό που η ιστορία χρειάζεται για να εξελιχθεί. Δεν γίνεται να νικήσουμε τα θεριά: το σύμπαν που φτιάχνει τις συνθήκες τις αδιέξοδες, και το μέσα μας που όποτε εκείνο θέλει φουντώνει όποιο συναίσθημα εκείνο θέλει (τον φόβο, τον πόνο, τις ενοχές) για να μας κατακλύσει και να μην βλέπουμε τίποτα άλλο πέραν αυτού που εκείνο θέλει να δούμε.

Ο άνθρωπος ποτέ -και απολύτως φυσιολογικά- δεν θα το θέλει. Διότι δεν τον νοιάζει φίλε μου αν από την δική του αυτοκτονία αλλάξει η ανθρωπότητα!! Αυτός εις τους αιώνες θα προτιμά την αγκαλιά της γυναίκας του και να βλέπει την χαρωπή μούρη του παιδιού του!!

Και το σύμπαν, παρότι σκληρό, απόλυτο, άτεγκτο, απόλυτα μάς κατανοεί (το χαμόγελο αυτό το θεϊκό των ψυχών που μας κοιτούν από ψηλά: καταλαβαίνω τι περνάς, έχεις δίκιο που νιώθεις ότι δεν μπορείς, είμαι συνέχεια εδώ μαζί σου, σου στέλνω όλη μου την ενέργεια, θα τα καταφέρεις, μπορείς).

(Το μπορείς εννοώντας να αυτοκτονήσεις, όχι να διαφύγεις του σκοπού σου.)

Εύλογα το σύμπαν μας κατανοεί, παράλογη είναι η σιγουριά του, ότι μπορούμε και ότι θα τα καταφέρουμε..

(έπεται)

Stefania Ligerou