Εύδαιμον το Ελεύθερον, Ελεύθερον το Εύψυχον

Ειλικρινά ποιος βλέπει τη ζωή μαγική μέσα στην καθημερινότητα;

Ποιος προλαβαίνει να δει την μαγεία; Να την ζήσει, να την Απολαύσει;

Κι όμως, η μαγεία υπάρχει ακόμη και τις μέρες που τα βλέπουμε όλα γκρίζα. Θα αναρωτιέστε το πού και δικαίως. Μαγεία λοιπόν υπάρχει εκεί που συμβαίνει το απροσδόκητο, η έκπληξη, η χαρά, το γέλιο, ο θαυμασμός. Από το πολύ απλό του να δούμε κάποιον γνωστό στον δρόμο που είχαμε να συναντήσουμε καιρό και να νιώσουμε χαρά, μέχρι το να ακούσουμε μια φράση από ένα ραδιόφωνο και να εμπνευστούμε για κάτι.

Το μόνο που χρειάζεται είναι ν’ αφεθείς σ΄αυτό για να νιώσεις την μαγεία. Να ανοίξεις την καρδιά σου, τα αισθήματα σου και το μυαλό σου. Να είσαι ανοιχτός σε νέες γνωριμίες και νέες σκέψεις. Είναι ωραίο να σπάς την ρουτίνα, την λίμναση, τις συνήθειες. Να νιώθεις πώς είσαι μέσα στο παιχνίδι της ζωής κι όχι μαριονέτες αυτής ή του Μεγάλου Παράσιτου. Να μην φοβάσαι να γελάσεις ή και να κλάψεις, να είσαι χαρούμενος ή και θλιμμένος, να είσαι μοναχός ή με παρέα, ν’ αγαπήσεις, να θαυμάσεις, να αισθανθείς. Να το πάρεις απόφαση ότι όλα είναι μες στο παιχνίδι και να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου και η Δύναμη θα σε ανταμείψει με λίγη από την μαγεία της.

Ας αρχίσεις να ονειρεύεσαι αυτό που θέλεις να κάνουμε, (κι όχι αυτό που επιθυμείς) η Δύναμη σου χαρίζει τόλμη, μαγεία και στρώνει το μονοπάτι για να το πραγματοποιήσεις. Όσο φιλοσοφικά, ουτοπικά ή θεωρητικά κι αν σου φαίνονται, όλα αυτά, είναι πραγματικότητα. Ναι, ακόμα κι όταν γυρνάς στο σπίτι σου από μια άσχημη μέρα, το να βρίσκεις την οικογένειά σου είναι μαγεία. Το να ακούς την κόρη σου να σου λέει «Ήρθες μαμά»; ή το να κοιμάσαι στον καναπέ απ΄την κούραση κι ο σύντροφος σου να σε κρατά αγκαλιά ή το να υποφέρεις από κάτι σοβαρό και οι φίλοι σου να προσπαθούν να σε κάνουν να γελάσεις κρύβοντας τον δικό τους φόβο κι αγωνία.

Σ΄όλα αυτά υπάρχει μαγεία. Η μαγεία της ζωής η μαγεία της Δύναμης. Αυτήν την μαγεία που την βλέπουν ολοκάθαρα κάποιοι ονειροπόλοι και προσπαθούν να σε κάνουν να την δεις κι εσύ. Γιατί ναι η ζωή είναι ωραία όταν την μοιράζεσαι αλλά κι όταν την ΖΕΙΣ. Πάντα υπάρχει κάτι στο οποίο μπορείς να στηριχθείς και να σηκωθείς για να συνεχίσεις να παίζεις το παιχνίδι της ζωής. Αρκεί να το δεις, με τα αιθερικά μάτια, αυτά που “βλέπουν” ότι δεν μπορούν να δουν τα μάτια του σώματος! Επιπλέον μην ξεχνάς πως είναι αδύνατον να δεις με τα μάτια σου, είναι αδύνατον να βιώσεις, αυτό που δεν υπάρχει μέσα σου. Α Δ Υ Ν Α Τ Ο Ν.-

Καταστροφικές αναβολές

Η αναβλητικότητα είναι συνώνυμο της τεμπελιάς και πηγάζει απ’ την φυγοπονία και την εγωπάθεια. Ο Δάντης σίγουρα κάτι τέτοιο είχε στο μυαλό του όταν όριζε την οκνηρία ως θανάσιμο αμάρτημα. Έχετε αναλογιστεί ποτέ, πόσες μέρες πήγαν χαμένες, πόσες ευκαιρίες χάθηκαν, πόση ευτυχία αφήσατε να γλιστρήσει από τα χέρια σας, επειδή δεν πήρατε μια μεγάλη απόφαση, επειδή πιστέψατε -λανθασμένα- πως υπήρχε αρκετός χρόνος κι αύριο, επειδή δειλιάσατε να κάνετε εκείνο το βήμα, εκείνη την κίνηση που έπρεπε – όταν έπρεπε;

Η οκνηρία σε αντίθεση με τα άλλα θανάσιμα αμαρτήματα, [φυσικά χωρίς την τιμωρία κάποιου Θεού – Μπαμπούλα] τα οποία σχετίζονται με την υπερβολή και την έλλειψη ελέγχου, έχει να κάνει με την υπερβολική στασιμότητα, με την έλλειψη κινήτρων, σκοπών, στόχων, εσωτερικά ή εξωτερικά. Τι σας κάνει όμως να μένετε αδρανείς; Τι είναι αυτό που σας κάνει να θέλετε ν’ αποφύγετε πράξεις, έργα και κατ’ επέκταση κάθε είδους εξέλιξη ή διαφορετικότητα; Ένας άνθρωπος φυγόπονος, δειλός, αναβλητικός είναι συνήθως ένας άνθρωπος φοβισμένος. Το να μην αρπάζει μια ευκαιρίας ζωής, είτε αυτή είναι επαγγελματικής φύσεως, είτε συναισθηματικής, έχει να κάνει με τον φόβο που ο ίδιος επέτρεψε να ριζώσει μέσα του με την βοήθεια και την επιβολή του ενεργειακού μεγάλου παράσιτου.

Αυτός ο φόβος, είναι συνήθως φόβος παρελθόντος, πληγωμένο κομμάτι του εγωισμού, αποτέλεσμα περασμένης αποτυχίας, η οποία σε αποθαρρύνει να οδηγήσεις τον εαυτό σε καινούργιες χαρές κι εμπειρίες. Έτσι προβάλλεις στο παρόν σου φόβους, λάθη κι αποτυχίες του παρελθόντος. Με απλά λόγια, αντί να ζεις στο ΠΑΡΟΝ, ΖΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.

Αναβάλλεις κάθε εξέλιξη, τσιγκουνεύεσαι όλα αυτά που νιώθεις και δίνεις, αποφεύγοντας τελικά, την ουσιαστική συσχέτιση και τον έντονο συναισθηματικό εμπλεγμό σε οτιδήποτε κάνεις, με φόβο πως αν πράξεις διαφορετικά, αν δώσεις και δοθείς θα πληγωθείς ξανά, θα στερέψεις ξανά, θα βρεθείς στο τίποτα ξανά.

Αυτό είναι Συγκινησιακή Πανούκλα. Αυτό είναι φαύλος κύκλος. Αποφεύγοντας να αναλάβεις δράση, αποφεύγοντας την ζωή δηλαδή, δήθεν για να γλιτώσεις από πιθανό κι ενδεχόμενο πόνο ή επαναλαμβανόμενο λάθος, απογοητεύεσαι έτσι κι αλλιώς από την άνοστη, βαρετή, δίχως εκπλήξεις ζωή που ζεις. Ένας εγωπαθής δειλός είναι ανίκανος να δείξει και να νιώσει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων.

Η αναβλητικότητα σου δεν πηγάζει όμως μόνο από φόβους ξαναειδωμένους. Υπάρχουν και οι φόβοι δειλίας του άγνωστου πόνου. Προτιμάς να μένεις άπραγος, ζώντας σε μία αποστειρωμένη φούσκα, αποστειρώνοντας ο,τι νιώθεις, γεμίζοντας τα κενά της ζωής σου, με δήθεν ενδιαφέροντα, καταπιέζοντας τα πραγματικά θέλω σου, την πραγματική επιθυμία σου, που ναι ίσως να έχει ένα ρίσκο μέσα της, αλλά σε φέρνει πιο κοντά στην ευτυχία σου και την ανεξαρτησία σου. Μεγαλύτερο όμως είναι το ρίσκο όταν συνεχώς αναβάλλεις μια επιθυμία, ένα σχέδιο ψυχής. Κάθε καθυστέρηση του, το φέρνει πιο κοντά στην καταστροφή. Γιατί το να γνωρίζεις πιο είναι το σωστό για τον εαυτό -υλικό κι αιθερικό-  και να μην το κάνεις είναι η μεγαλύτερη δειλία.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει χώρος για δειλία, αναβολές και καθυστερήσεις στη ζωή μας. Όχι γιατί έτσι απλώς ζούμε μισά, αλλά γιατί έτσι δεν ζούμε καν. Μια ευκαιρία ζωής μας έχει δοθεί από την ΔΥΝΑΜΗ και πρέπει να την αδράξουμε. Είμαστε πολύ πιο δυνατοί απ’ όσο νομίζουμε. Δεν έχει νόημα να κλειστούμε στην φούσκα, σε μια ζωή δίχως ρίσκα. Δεν αποφεύγεις τα απρόοπτα και τον πόνο έτσι. Αποφεύγεις να ζήσεις.

Η Δύναμη της Αυτογνωσίας

Μπορείς να κάνεις χρόνια κάποιο ψυχολογικό πρόγραμμα όμως αυτό δεν είναι αυτογνωσία. Η αυτογνωσία γεννιέται όταν έχεις επίγνωση του εαυτού σου μέσα στις σχέσεις, που σου δείχνουν αυτό που είσαι κάθε στιγμή. Οι σχέσεις σου είναι ένας καθρέφτης στον οποίο βλέπεις τον εαυτό σου όπως πραγματικά είσαι. Αλλά οι πιο πολλοί από μας δεν έχουμε την ικανότητα να κοιταζόμαστε έτσι όπως είμαστε στις σχέσεις, επειδή αμέσως αρχίζουμε να κατακρίνουμε ή να δικαιολογούμε αυτό που είμαστε. Κρίνουμε, αξιολογούμε, συγκρίνουμε, απορρίπτουμε ή αποδεχόμαστε, αλλά ποτέ δεν παρατηρούμε πραγματικά το ολοφάνερο δηλ. «αυτό που είναι, όπως είναι» και για τους περισσότερους ανθρώπους αυτό μοιάζει να είναι ό,τι πιο δύσκολο έχουν να κάνουν, αυτό και μόνο, όμως, είναι η αρχή της αυτογνωσίας.

Αν κανείς έχει τη δυνατότητα να βλέπει τον εαυτό του όπως είναι σ’ αυτό τον εκπληκτικό καθρέφτη των σχέσεων, που δεν παραμορφώνει, αν κανείς μπορεί απλώς να κοιτάζει μέσα σ’ αυτό τον καθρέφτη με πλήρη προσοχή και να βλέπει [με το βλέπειν κι όχι με τα μάτια] πραγματικά «αυτό που είναι», να έχει την επίγνωσή του χωρίς να επικρίνει, χωρίς να κάνει κριτική, χωρίς να αξιολογεί – κι αυτό το κάνεις όταν ενδιαφέρεσαι σοβαρά να το κάνεις- τότε θ’ ανακαλύψεις ότι ο νους είναι ικανός να απελευθερωθεί από κάθε διαμόρφωση.

“Οφείλουμε να ζούμε την κάθε μέρα μας σαν να είναι η τελευταία, να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας με αυτό τον τρόπο. Έτσι τίποτα δε θα έχουμε ως δεδομένο στη ζωή μας. Τα πάντα θα εκτιμώνται την στιγμή που υπάρχουν και τα ζούμε. Δε θα αφήνουμε τίποτα για αύριο. Οι ευκαιρίες και οι στιγμές είναι μοναδικές. Οι αναβολές και οι δισταγμοί τις καταστρέφουν. Μια φορά ζούμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δύο φορές. Και μάλλον δε θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Και εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος”. Επίκουρος

Γεννιόμαστε Άθεοι Κανείς δεν γνωρίζει κάποιον Θεό, μέχρι την στιγμή που θα του τον επιβάλλει κάποιος

Το θρησκευτικό μονοπάτι που ακολουθεί ο καθένας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ΘΕΜΑ ΤΥΧΗΣ κι ΕΠΙΒΟΛΛΗΣ, αφού εξαρτάται από το που θα γεννηθεί. Κάθε μέρος ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ τον δικό του Θεό και κάθε νεογέννητο στιγματίζεται και μαρκάρεται πριν ακόμα γεννηθεί με το πιο μονοπάτι θ’ακολουθήσει. Κοιτώντας όμως το θέμα σφαιρικά, προκύπτει το ερώτημα τι είναι αυτό που ώθησε το ανθρώπινο ζώο στην πίστη και στην υποδούλωση σε ένα δήθεν ανώτερο ον;

Τι καθιστά κάποιον Θεό απαραίτητο στο ανθρώπινο ζώο; Εμείς δημιουργήσαμε τον Θεό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν ή αυτός εμάς; Μετά από τόσους αιώνες φιλοσοφικής ανάλυσης και περισυλλογής, οι απαντήσεις ούτε που αχνοφαίνονται. Ο μόνος σύμμαχος στην αναζήτηση της λύσης του γόρδιου δεσμού είναι η (προ)ιστορία του είδους μας.

Εκεί, συναντάμε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία: Ανατρέχοντας στις απαρχές της -θεωρητικά γνωστής- ύπαρξής μας (10.500 π.κ.ε) και μελετώντας την πορεία μας μέχρι σήμερα, δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κανείς ότι πίσω από οποιαδήποτε θρησκευτική, δογματική και νεκρή αμφίεση, από τον πολυθεϊσμό της αρχαίας Βαβυλώνας, Αιγύπτου και της αρχαίας Ελλάδας, μέχρι και τις σημερινές διαφορετικές εκδοχές του μονοθεϊσμού, κάθε σκέψη η ενέργειά του ανθρώπινου ζώου κινείται γύρω από τους κύριους άξονες: Την καταπράυνση των φόβου, πόνου, ανασφάλειας, την ικανοποίηση των συναισθηματικών αναγκών και την ικανοποίηση του εγώ.

Ο Θεός του φόβου κι ο Θεός της παράνοιας: Στον πρωτόγονο άνθρωπο, το συναίσθημα του φόβου αποτέλεσε την αιτία δημιουργίας των θρησκευτικών ιδεών. Ο φόβος της πείνας, των άγριων θηρίων, της αρρώστιας και του θανάτου είναι μερικά είδη του εν λόγω συναισθήματος. Δημιουργώντας τον «Θεό του φόβου», ο σκοπός του ανθρώπου ήταν πλέον να εξασφαλίσει μέσω διάφορων ενεργειών (πχ. θυσίες) την εύνοιά τους. Δημιουργήθηκε μάλιστα και μια κάστα ιερέων, ως μεσολαβητές, οι οποίοι αποτέλεσαν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των ανθρώπων και των πραγμάτων που φοβούνται, μέχρι σήμερα αυτή η πρωτόγονη και βάρβαρη κατάσταση δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο.

Η επιθυμία και η ανάγκη (;) των πιό αδύναμων του είδους μας για καθοδήγηση, αγάπη και υποστήριξη, δημιούργησε την νοητική σύλληψη ενός Θεού, ο οποίος αγαπά τους υπήκοους πιστούς του, τους προστατεύει, αλλά τους επιβραβεύει και τιμωρεί. Επίσης τιμωρεί όποιους δεν είναι δικοί του πιστοί αλλά ανήκουν σε κάποιον άλλον Θεό !!! Οι περισσότερες θρησκείες, μεταξύ των οποίων ο δωδεκαθεϊσμός κι ο χριστιανισμός είναι αυτού του τύπου.

Κοσμικό θρησκευτικό συναίσθημα: Σε σχέση με τα θρησκευτικά ανελεύθερα δογματικά ρεύματα, το «κοσμικό θρησκευτικό συναίσθημα» δεν συσχετίζεται τόσο με το πολιτισμικό επίπεδο ενός έθνους, όσο με την νοητική κατάσταση ενός εξελιγμένου ανθρώπου. Είναι δύσκολο να εξηγηθεί σε κάποιον που το στερείται εντελώς, κυρίως, γιατί συγκριτικά με τις δογματικές και νεκρές μορφές θρησκείας, δεν υπάρχει καμία ανθρωπομορφική σύλληψη κάποιου Θεού. Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να περιγράψεις σε κάποιον κατώτερο νου κι άψυχο, τις έννοιες του άμορφου, του άχρονου, του απερίγραπτου. Σύμφωνα μάλιστα με διαχρονικές έρευνες μόνο εξαιρετικά προικισμένα με υψηλή νοημοσύνη άτομα μπορούν να προχωρήσουν σε αυτό το επίπεδο.

Εδώ τα ευφυή άτομα αντιλαμβάνονται την κενότητα της ύλης, όπως φυσικά κι όλων των εγωιστικών ανθρωπίνων επιθυμιών και σκοπών. Αντιμετωπίζουν την ύπαρξή τους σαν ένα είδος φυλακής και θέλουν να βιώσουν το σύμπαν σαν ένα αυτοτελές σύνολο. Γι’ αυτούς είναι αδιανόητος ένας Θεός που τιμωρεί κι επιβραβεύει, στέλνοντας τον γιό του να τσακώνεται με τον άλλο γιό του για το κοπάδι των ανθρώπων-πιστών-προβάτων, όπως αδιανόητο είναι και όποιος άνθρωπος ζει με τον φόβο της τιμωρίας ή με την ελπίδα της μεταθανάτιας αμοιβής, από τον ίδιο Θεό-Μπαμπούλα. Παρόλο που μπορεί να θεωρηθούν άθεοι, στην πραγματικότητα, είναι οι μόνοι βαθύτατα θρησκευόμενοι άνθρωποι. Άνθρωποι που ο χρόνος κράτησε αγνώστους μεταξύ τους, άνθρωποι όπως ο Λάο Τσε, ο Ηράκλειτος (γενικά οι Ελληνες φιλόσοφοι αν κι όχι όλοι) οι Βούδες, ο Γαλιλαίος, ο Μπαρούχ Σπινόζα, ο Τέσλα, ο Ράιχ, ο Εβολα, ο Κρισναμούρτι, ο Νίτσε κι άλλοι έχουν υπάρξει μεταξύ τους τα πιο ένθερμα ένθεα αδέρφια, γιατί τους ενώνει η Δύναμη της Ψυχής τους δηλ. η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΟΓΑ.

Αρχαιοελληνικοί κανόνες στη καθημερινότητα

«Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον»

Αν συναντούσαμε σήμερα κάποιους σοφούς προγόνους μας, τι θα μας συμβούλευαν να κάνουμε ώστε να βιώνουμε το ευ ζην στην καθημερινότητά μας; Προφανώς θα μας προέτρεπαν να είμαστε: Αγαθοί, δηλαδή να ακτινοβολούμε από την εσωτερική φλόγα και ταυτόχρονα να είμαστε ΑΨΟΓΟΙ, ΓΕΝΝΑΙΟΙ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ γιατί αυτό σημαίνει η λέξη “Αγαθός”.

Θα συνιστούσαν το Γνώθι σαυτόν, που σημαίνει να βουτήξουμε στην εσωτερική φλόγα, ώστε να γνωρίσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, τι θέλουμε και πώς επιθυμούμε να πορευτούμε στη ζωή. Μόνο έτσι μπορούμε να βαδίσουμε με αποφασιστικότητα στο δικό μας μονοπάτι, χωρίς να μας επηρεάζουν άνθρωποι, γεγονότα ή καταστάσεις και χωρίς να καταπιεζόμαστε.

Οπωσδήποτε θα θεωρούσαν απαραίτητο το Νους υγιής εν σώματι υγιή, γιατί μόνο όταν υπάρχει ισορροπία διανόησης και σώματος μπορεί ο άνθρωπος να βρίσκεται σε αρμονία με τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του.

Χωρίς αμφιβολλία θα ανέφεραν και το ελεύθερον το εύψυχον –«Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον» [ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι] από τον Επιτάφιο του Περικλή – γιατί η Ευτυχία προϋποθέτει την Ελευθερία κι αυτή την Ευψυχία.

Τὸ εὔδαιμον: Ευδαιμονισμός, η υπέρτατη αρχή του βίου είναι η ευτυχία του ατόμου. Αυτή η αρχή χαρακτηρίζει την αρχαία εποχή.  Ο Αριστοτέλης δίδασκε ότι η ευδαιμονία επιτυγχάνεται και θεμελιώνεται στον ενάρετο βίο. Ο μεγάλος Περικλής, στον Επιτάφιο θέτει τις προϋποθέσεις της. «τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ’ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον» Στην νεώτερη φιλοσοφία επανέρχεται με τη σημασία της κοινωνικής ευημερίας , της ωφέλειας και της ευτυχίας όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων. Ευτυχία!! Το χαμόγελο πριν κοιμηθείς μετά από μια δύσκολη μέρα. Η εσωτερική γαλήνη που σου δίνει η βεβαιότητα ότι το πάλεψες και σήμερα, άσχετα από το αποτέλεσμα, ότι έδωσες τη μάχη σου με φρόνημα γενναίο, σαν Ελεύθερος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος, στα μικρά ή στα μεγάλα που προέκυψαν.

Τὸ ἐλεύθερον: Η Ελευθερία κάνει ευδαίμων τον άνθρωπο. Η Ελευθερία σε όλες τις μορφές της, μα κυρίως η διανοητική ελευθερία. Ελεύθερος από τα δεσμά του φόβου, των προκαταλήψεων, των δογμάτων, ελεύθερος από κάθε δυνάστη, κάθε σκέψη ωφελιμιστική, κάθε μικρότητα που περιορίζει τις βλέψεις σου στην απόκτηση υλικών μόνον πραγμάτων ή εφήμερης δόξας. Ελεύθερος από το Εγώ, είναι η μόνη ελευθερία που εχει αξία, όπως και η μόνη ελευθερία που είναι εφικτή για τον άνθρωπο μέσα στην φυλακή του Κύριου Δημιουργού – Θεού. Ελευθερία να επιλέγεις, να διατυπώνεις τις σκέψεις σου χωρίς φόβο και πάθος. Ελευθερία να μάχεσαι για το σωστό και το δίκαιο από θαυμασμό για ότι όμορφο δυναμώνει την Εσωτερική  Φλόγα. Θαυμάζεις και είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις. Η ικανότητα σου να θαυμάζεις μέσα στην συμπαντική φυλακή είναι η μοναδική σου έξοδος απ’ αυτήν.

Δεν θα ένιωθαν όλοι άνετα -για την ακρίβεια δεν θα άντεχαν καν – αν τους πρόσφερες ξαφνικά ένα κύμα απεριόριστης εσωτερικής φλόγας π.χ. και θα αναρωτιούνταν αν μπορούν να εμπιστευτούν ένα τέτοιο νέο είδος Ενέργειας και μέσα τους θα ανησυχούσαν μήπως δεν αξίζουν μια τέτοια ευεργεσία. Η εσωτερική φλόγα είναι η γενναιότητα, ένα ανώτερο είδος Ενέργειας που μόνο ελάχιστοι μεταξύ ελάχιστων την αντέχουν, αλλώστε προορίζεται και για ελάχιστους.

Τὸ εὔψυχον: Το Γενναίο, το Πολεμικό, το έχων Ψυχή. Είναι το καθαρό βλέμμα, η καθαρή σκέψη. Είναι το θάρρος που σε κάνει να μάχεσαι για τον σκοπό σου. Είναι ο καθαρός σου λόγος, η ανδρεία και η αμετακίνητη στάση σου, είναι η αψογοσύνη του πολεμιστή. Όταν κατέχεις το Εύψυχον δεν υπάρχει κανένας λόγος να το διατυμπανίζεις γιατί χάνεται, αντίθετα ακτινοβολεί στο βλέμμα σου, διασκορπίζεται από κάθε κύτταρο του σώματος σου. Το διαβάζεις μέσα στα μάτια των δειλών, όσων πολύ θα επιθυμούσαν να κρατούν την ίδια με σένα στάση αλλά δεν μπορούν και ξέρουμε τι κάνουν οι παρασιτικοί όταν συναντούν έναν γνήσιο (δηλ. Γενναίο) Πολεμιστή!!

Πως προκύπτει η αρνητικότητα και τα προβλήματα

Κάθε αρνητικότητα και η πληθώρα των προβλημάτων σου προκύπτουν από την άρνηση σου να ζεις στον παρόντα χρόνου. Κάθε αρνητικότητα προκαλείται από τη συσσώρευση του παρελθόντος εγωπαθούς χρόνου και την άρνηση του παρόντος. Η ταραχή, το άγχος, η ένταση, η ανησυχία -όλα μορφές φόβου κι εγωπάθειας- οι ενοχές, οι τύψεις, η μεταμέλεια, η μνησικακία, τα παράπονα, οι δικαιολογίες, η λύπη, η πικρία κι όλες οι μορφές της παθολογικής εγωπάθειας προκαλούνται από το ότι ζεις υπερβολικά πολύ στο παρελθόν κι όχι αρκετά στον παρόντα χρόνο.

Ο ικανός άνθρωπος ο εὔψυχος ζει στο μέλλον κι εκεί διαμορφώνει το παρόν του. Ένας σχετικά ικανός διανοητικά άνθρωπος ζει στον παρόντα χρόνο και διαμορφώνει εν μέρει το μέλλον του. Ο διανοητικά καθυστερημένος άνθρωπος ζει στο παρελθόν του κι μόλις και μετά βίας στο παρόν, έτσι το μέλλον του είναι μια αέναη επανάληψη του παρελθόντος του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι είναι δυνατόν να υπάρχει μια κατάσταση συνειδητότητας απόλυτα απαλλαγμένη από κάθε αρνητικότητα και με ελεγχόμενα προβλήματα κι όμως, αυτή είναι η απελευθερωμένη κατάσταση προς την οποία δείχνουν όλες οι φιλοσοφικές διδασκαλίες. Είναι η υπόσχεση της λύτρωσης, όχι σε ένα απατηλό μέλλον αλλά εδώ και τώρα. Μπορεί να σου φαίνεται δύσκολο να αναγνωρίσεις ότι ο χρόνος που ζεις είναι η αιτία του πόνου ή των προβλημάτων σου. Σε έμαθαν να πιστεύεις ότι προκαλούνται από συγκεκριμένες καταστάσεις στη ζωή σου.  Αν όλα σου τα προβλήματα ή αυτά που εσύ αντιλαμβάνεσαι σαν αιτίες του πόνου ή της δυστυχίας του εξαφανίζονταν σαν από θαύμα από τη ζωή σου, αλλά εσύ δεν είχες την ικανότητα να ζεις στο παρόν, πιο συνειδητός και με επίγνωση, πολύ σύντομα θα έβρισκες τον εαυτό σου με ένα παρόμοιο σύνολο προβλημάτων ή αιτιών πόνου, σαν μια σκιά που σε ακολουθεί όπου κι αν πας. Τελικά υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: οι λέξεις κι ο εσωτερικός σου διάλογος που σε κρατούν αλυσοδεμένο με τον χρόνο.

Το Γέλιο: Ενα μαγικό ξόρκι που λύνει όλα τα προβλήματα

Το γέλιο είναι το μονοπάτι που σε πάει στο Εύδαιμον το Ελεύθερον, κι Ελεύθερον το Εύψυχον

Το γέλιο συνιστά πηγή χαράς και υγείας αλλά και ένα αναντικατάστατο εργαλείο δύναμης για τον γενναίο άνθρωπο.

«Ευλογημένος νάσαι εάν τοποθετώντας τις πέτρες μπορείς να τις στεριώνεις με το γέλιο» Μορύα

Το γέλιο αναβλύζει πηγαία από μέσα μας, εκφράζει συναισθήματα, μεταβιβάζει ολόγυρα την πληροφορία της ευδαιμονίας, της ευχαρίστησης, της χαράς, της χαλάρωσης, της έκπληξης και όλης της συναισθηματικής κατάστασης εκείνου που το βιώνει. Ξεκινώντας από το μικρό χαμόγελο και φτάνοντας έως το τρανταχτό ξεκάρδισμα, είναι ένα κομμάτι του συναισθηματικού μας κόσμου που μας χαρακτηρίζει, είναι δώρο της εξελικτικής διαδικασίας από την πρωτόγονη φύση έως σήμερα. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι στην πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης το γέλιο, πρωτοεμφανίστηκε πιθανότατα ως αντίδραση στον κίνδυνο και γενικότερα σε κάθε άγνωστη εμπειρία. Ίσως ήταν μία από τις εκφράσεις του φόβου που δημιούργησε η έκπληξη ή ακόμη και ένας τρόπος να ειδοποιηθούν οι γύρω για περίεργα συμβάντα και γεγονότα.

Στην αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στη Σπάρτη και στη Θεσσαλία υπήρχαν Ναοί του Γέλωτα. Λέγεται ότι τον Γέλωτα, τον χάρισε στους ανθρώπους η Θεά του έρωτα Αφροδίτη, μαζί με τον Πόθο και την Ηδονή. Στην αρχαιότητα το γέλιο κατείχε σημαντική θέση στη ζωή των ανθρώπων σαν ένα από τα μέσα που ενίσχυε την αιθερική, σωματική υγεία κι αρμονία.