Κάθε συναίσθημα εξυπηρετεί έναν άγνωστο (συμπαντικό) σκοπό

Τελευταία, σε μία συνάντηση με θέμα την αλληλεγγύη, τσακώθηκα με μία κοπέλα από την ομήγυρη. Για να μην το κάνω (να τιθασεύσω το συναίσθημά μου) θα μπορούσα να σκεφτώ ότι δεν είναι σωστό, πρώτη φορά με βλέπουν οι άνθρωποι, τι γνώμη θα σχηματίσουν για μένα (ξέρεις, τα γνωστά). Θα μπορούσα επίσης να «δώσω τόπο στην οργή» (έτσι δεν το λες;) το θέμα μας ήταν η καλοσύνη, η αγάπη, να μην χαλάσω το κλίμα..

Δεν έχω σταματήσει ποτέ κανένα μου αίσθημα, μπορεί να μην είμαι μία «καλή κοπέλα» (έτσι δεν το λες;) αφού δεν έχω τρόπους, τακτ, είμαι όμως αληθινή. Και χαίρω μεγάλης εκτιμήσεως γι’ αυτό μου το «προσόν», ακόμα κι από τον τυχερό που έτυχε στο διάβα μου και την πλήρωσε.

Το θέμα όμως δεν είναι ότι χαίρει εκτιμήσεως ο αληθινός άνθρωπος, υπάρχει σημαντικότερο..

Το συναίσθημα για να «ωριμάσει» και/για να φέρει λυτρωτικό/καθαγιαστικό αποτέλεσμα πρέπει να κινηθεί σε κύκλο. Να φύγει από αυτόν που το νιώθει και να πάει σ’ αυτόν που του το προκάλεσε και από εκεί, κάνοντας γκελ, γυρίζει πίσω λυτρωτικά.

Θα πάρω ένα καλό συναίσθημα, την αγάπη. Αν εσύ μου προκαλείς αγάπη πρέπει σε σένα να την δώσω για να επιστρέψει σε μένα θεραπευτικά. Αν, για οποιονδήποτε λόγο (είσαι παντρεμένος), δεν μπορώ να την δώσω σε σένα που μου την προκάλεσες, θα με πνίξει. Κι αν (για να γλιτώσω το πνίξιμο) πάω και την βγάλω σε κάποιον άλλον, πχ στο παιδί μου, ούτε εγώ λυτρώνομαι αλλά και φέρνω το λάθος αποτέλεσμα της αγάπης στο παιδί μου.

Το αρνητικό συναίσθημα έχει ακριβώς ίδια λειτουργία με το θετικό, μόνο που είναι πιο οφθαλμοφανής η προβληματικότητα. Αν νεύρα μού προκαλεί ο προϊστάμενός μου πρέπει να τα ξεσπάσω σ’ αυτόν, αυτός πρέπει να την πληρώσει, αυτός που μου τα προκάλεσε. Γιατί αλλιώς θα βγω έξω και θα την πληρώσει ο κάθε τυχάρπαστος/ανυπαίτιος που θα βρεθεί στο διάβα μου, ή το παιδί μου (όπου με παίρνει δηλαδή). Και παρατηρείς ότι ακόμα κι αν όλη μέρα, στον καθένα, ξεσπάει ο άνθρωπος, επειδή δεν ξεσπάει σ’ αυτόν που του φταίει, δεν καταφέρνεται η πλήρωση στο αίσθημα (δεν φεύγουν με τίποτα τα νεύρα).

Υπάρχει και πιο φιλοσοφική θεώρηση του θέματος. Μέχρι πριν δύο χρόνια, επειδή ήθελα να είμαι πολύ συνειδητή και σωστή στη ζωή μου, ήλεγχα καθετί που μου έβγαινε. (Περνούσε πρώτα του ελέγχου μου και της εγκρίσεώς μου και μετά το άφηνα να μου βγει.) Κι έρχεται μια άγια μέρα που τρώω την εξής φλασιά… Αν ο δημιουργός μου με έστειλε για να φέρω ένα σύχρηστο αποτέλεσμα;;; Κάποιος έπρεπε να κάνει τον Ιούδα για να προχωρήσει το σενάριο!!! Αν λοιπόν θέλει να κάνω κάτι κακό, που όμως αυτό το κακό θα φέρει σωστό αποτέλεσμα στη συνολική ιστορία, ποια είμαι εγώ να κάτσω να τσεκάρω και λογοκρίνω το σενάριο; Με τα πολλά, από τότε, με αφήνω χωρίς κανέναν έλεγχο. Κι είναι μερικές φορές που δεν μου αρέσει καθόλου (ούτε με συμφέρει, ούτε με βολεύει) να είμαι όπως μου βγαίνει, που στεναχωριέμαι όταν πληγώνω κάποιον, που δεν θέλω να παίξω αυτόν τον ρόλο….. Είμαι όμως βεβαία ότι πρέπει να το κάνω. Για λόγους τους οποίους δεν γνωρίζω, φέρνει σωστό αποτέλεσμα (ούτε αυτό το γνωρίζω). Είμαι βεβαία ότι εξυπηρετεί έναν άγνωστο (συμπαντικό) σκοπό.

Αυτός λοιπόν που σου προκαλεί ένα αίσθημα πρέπει υποχρεωτικά να το πάρει. Αν το σταματήσεις απλά δεν κάνεις αυτό που είναι να κάνεις. (Γενικά το σενάριο θα πάει αναγκαστικά εκεί που είναι να πάει. Έχει εμάς να το σπρώχνουμε αλλά αν δεν το κάνεις εσύ, δεν χάθηκε κι ο κόσμος, θα το κάνει ο άλλος ή θα προκληθεί διαμέσου συνθήκης -θα του σπάσει κάνα πόδι. Η ιστορία λοιπόν θα εξελιχθεί με ή χωρίς εσένα. Τυχερός όποιος θέλει να είναι μέρος της εξελεκτικής διαδικασίας.)

Πιο πρακτικά… Λάθος σίγουρα δεν νιώθεις ποτέ!!!! (Όπως δεν γίνεται να νυστάζεις λάθος, έτσι δεν γίνεται και να νευριάσεις λάθος.) Γενικά, από άγνοια κάνει μαλακίες ο άνθρωπος, αν ήξερε θα έκανε μόνιμα το σωστό. Στην περίπτωση τώρα που έχεις λάθος, δεν ξέρεις, πάλι το σωστό είναι να εκφράσεις αυτό που νιώθεις. ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ!!! Παράδειγμα. Όταν πέθανε ο ξάδελφός μου τα είχα πάρει στην κράνα με το σύμπαν (θεό, δημιουργό, βάλε ό,τι θέλεις), τα ‘χωνα ολημερίς, δεν καταλάβαινα τον λόγο, κι ενώ ήδη είχα τις απαντήσεις μου (περί θανάτου, θείου, σεναρίου κλπ), δεν έβρισκα καμία λογική να μας πάρει αυτό το συγκεκριμένο παιδί, τόσο νέο, τόσο ξαφνικά. Αν, ενώ πονούσα, ενώ δεν έβλεπα τον λόγο, ενώ δεν καταλάβαινα, δεν του γκάριζα, σκεπτόμενη ότι είναι αμαρτία ή ότι εκείνος ξέρει καλύτερα, δεν θα έπαιρνα και την απάντηση!!!! Τι σημαίνει ξέρει καλύτερα; ναι μα δεν ξέρω εγώ. Έβγαλα λοιπόν όλη μου την οργή και δεν σταμάτησα να του ζητώ εξηγήσεις παρά μόνο όταν μού έδειξε και κατάλαβα.

Ένα τελευταίο πολύ σημαντικό… Τα συναισθήματα όλα είναι ίδιο πράγμα. Αν σταματάς/κουλαντρίζεις/τροποποιείς/θάβεις, το κακό (επειδή δεν σε συμφέρει)…… σταματάς και το καλό. Δεν έχει ρυθμιστική βαλβίδα!!!!! Ή θα είσαι αυθόρμητος και αληθινός και ειλικρινής ή δεν θα είσαι. Γενικά. Και στο καλό και στο κακό. Ρυθμιστική βαλβίδα δεν διαθέτει το μηχάνημα.

Stefania Ligerou