Όταν το άδικο γίνεται νόμος…

Όταν το άδικο γίνεται νόμος τότε η αντίσταση είναι ΙΕΡΟ καθήκον είναι ένα συχνό σύνθημα που γράφεται σε τοίχους και πανό.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεται ο καθένας το άδικο αλλά είμαι σίγουρος πως ειδικά τα τελευταία χρόνια γίναμε συνένοχοι σε πολλές αδικίες.

Το παρόν κείμενο δεν θα είναι άλλο ένα γενικόλογο μανιφέστο αλλά θα μιλήσει για πράγματα που προσκρούουν στην κοινή λογική. Βέβαια και η κοινή λογική είναι υπό συζήτηση όταν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες επιβράβευσαν αλλά και συνεχίζουν να επιβραβεύουν αυτούς που επιβάλλουν και κάνουν νόμο το άδικο. Τους συμπολίτες αυτούς εγώ τους ονομάζω μεταλλαγμένους νοητικά. Μεταλλάχθηκαν από την χρόνια γαλούχηση και διαπαιδαγώγηση σε ένα περιβάλλον που το άδικο πάλι γινόταν νόμος αλλά τότε τα σκυλάκια(οι πολίτες) ήταν γύρω από το τραπέζι και έπαιρναν κάποιο κοκαλάκι παραπάνω. Μεταλλαγμένοι γιατί στέκουν αμίλητοι, ανέκφραστοι και άπραγοι μπροστά στην δολοφονία των εαυτών τους, των παιδιών τους αλλά και της πατρίδας τους. Και σαν να μην έφτανε αυτή τους η απάθεια, επιβραβεύουν αυτούς που έχουν καταπατήσει κάθε έννοια του δικαίου.

Ένα από τα θέματα που θα έπρεπε να απασχολήσει όλους τους πολίτες κάθε ιδεολογικής απόχρωσης είναι το κατάντημα των ασφαλιστικών ταμείων και ειδικά του ΙΚΑ.
Η κοινωνική ασφάλιση είναι το ιερότερο σκέλος μιας κοινωνίας όπου στην συγκεκριμένη κοινωνία έχει χυθεί αίμα και κυβερνήσεις συντηρητικές για χρόνια ολόκληρα δεν τόλμησαν να την ακουμπήσουν. Βασικά επιχειρήματα των μνημονιακών κυβερνήσεων για τις περικοπές συντάξεων, περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την αύξηση των ορίων ηλικίας προς συνταξιοδότηση είναι ότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι βιώσιμα, ότι έγινε κούρεμα των τίτλων του Ελληνικού δημοσίου που κατείχαν και ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας «γερνάει».
Με την σειρά μου έχω να θέσω κάποιες ρητορικές ερωτήσεις έναντι αυτής της άθλιας επιχειρηματολογίας.

1) Ποιοι και με ποιο τρόπο χάραζαν τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια την πολιτική ασφάλισης;
2) Ποιοι διόριζαν τους γενικούς διευθυντές των ασφαλιστικών οργανισμών και ποιοι τους υπαγόρευαν τι οικονομική πολιτική θα ακολουθήσουν;
3) Ποιοι και για ποιο λόγο έδωσαν εντολή στα ασφαλιστικά ταμεία να αγοράσουν ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου γνωρίζοντας ότι τα οικονομικά του κράτους είναι τουλάχιστον αισχρά;
4) Ποιος ρώτησε τον Έλληνα ασφαλισμένο αν θέλει να επενδύσει τον ιδρώτα και το αίμα της ζωής του σε ένα σαθρό κράτος όπου ανέκαθεν εξυπηρετούσε ξένα συμφέροντα;
5) Ποια είναι η διαχρονική πολιτική που χάραξαν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις για το φαινόμενο της γήρανσης του πληθυσμού;
6) Γιατί το βάρος της πολιτικής αποτυχίας τους να το πληρώσει ο Έλληνας εργαζόμενος και συνταξιούχος και δεν αναλαμβάνουν οι ίδιοι τις ευθύνες που τους αναλογούν στο ολόκληρο;
7) Γνωρίζουν ότι ανδρεία σημαίνει ότι ένας άνδρας αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν, αλλιώς αυτός δεν λέγεται άνδρας αλλά κλέφτης, ψεύτης, εγκληματίας και λωποδύτης;
8) Ποιοι μεγαλοκαρχαρίες χρωστούν τεράστια ποσά από εισφορές των εργαζομένων τους στο ΙΚΑ;
9) Ποιος είχε χαλαρούς τους ελεγκτικούς μηχανισμούς ώστε μερικοί πολίτες να βρίσκουν παράθυρα διάπλατα ανοιχτά και να εκμεταλλεύονται καταχρηστικά τα οικονομικά των ταμείων;

Η απάντηση σε όλες τις παραπάνω ερωτήσεις είναι μια και δεν παίρνει αμφισβήτηση. Οι κυβερνήσεις του πα.σο.κ. και της ν.δ. χάραζαν την οικονομική πολιτική των ασφαλιστικών οργανισμών πάντα συγκυριακά και πάντα υπέρ των δικών τους παιδιών.
Με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται ότι εκείνοι οι πολιτικοί που διαχειρίζονταν ή είχαν την αρμοδιότητα των ασφαλιστικών οργανισμών δεν ήταν ανίκανοι, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη λειτούργησαν εκ του πονηρού.
Ο εργάτης, ο υπάλληλος και οι συνταξιούχοι ήταν οι μόνοι που δεν έφταιξαν και δεν φταίνε. Άλλωστε άλλη μια επιχειρηματολογία των μνημονιακών κυβερνήσεων ότι και οι πολίτες πήραν μέρος στην διαπλοκή και την κατασπατάληση των χρημάτων των οργανισμών πέφτει στο κενό αν αναλογιστεί κανείς το ποσοστό τους μέσα στο σύνολο των ασφαλισμένων και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ήταν χαλαρώτατοι, πράγμα για το οποίο ευθυνόταν επίσης και οι κρατούντες την εξουσία.

Παρακολουθώντας κάποιες σπίθες αντίστασης που τείνουν να γίνουν φλόγες και πυρκαγιές είδα να ξεπηδάνε στην επιφάνεια διάφορα δίκτυα αλληλεγγύης μέσα από μικρούς πολιτικούς σχηματισμούς, μέσα από στέκια αλληλεγγύης των πολιτών και μέσα από ευαισθητοποιημένους επαγγελματικούς κλάδους προσφέροντας καθένας από την σκοπιά του το αντικείμενο της υπηρεσίας στο οποίο ειδικεύεται ή στο προϊόν το οποίο εμπορεύεται συμπέρανα πως όλοι αυτοί με την συμπαράταξη όλων εμάς των απλών πολιτών μπορούμε να γίνουμε μια γροθιά που να εναντιωθεί στα σκληρά σαγόνια των μνημονιακών. Των μνημονιακών οι οποίοι έχουν στα χέρια τους τις κατασταλτικές δυνάμεις, την νομοθετική εξουσία, την συμπαράσταση του μεγαλοεκδοτικού και βιομηχανικού συρφετού και κάτι επίσης πολύ σπουδαίο τα μμε που τους δίνουν βήμα για να προπαγανδίσουν, να επιβάλλουν τις άνομες και αντισυνταγματικές πολιτικές τους και να εκφοβίσουν τον απλό πολίτη.

Μέσα σε αυτά τα δίκτυα αλληλεγγύης ανακάλυψα κάποια νομικά δίκτυα που σε αυτήν την λαίλαπα προσπαθούν να προστατέψουν ανήμπορους οικονομικά πολίτες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση των ασφαλιστικών ταμείων με τις μειώσεις των συντάξεων, την μείωση της ασφαλιστικής κάλυψης και την αύξηση των ορίων ηλικίας μπορούμε να αντισταθούμε νομικά και να διαπομπεύσουμε την παρούσα και όχι μόνο μνημονιακή κυβέρνηση στην Ελληνική, Ευρωπαϊκή και διεθνή δικαιοσύνη.
Φέροντας προσωπικά ασφαλιστικά στοιχεία ενός μεγάλου αριθμού ασφαλισμένων και απαιτώντας από την δικαιοσύνη τον έλεγχο στα οικονομικά και διαχειριστικά των ασφαλιστικών οργανισμών μπορούμε να ακυρώσουμε όλες τις αποφάσεις που πήραν οι μνημονιακές κυβερνήσεις για εμάς- χωρίς εμάς. Με την αρωγή την δική μας ως ασφαλισμένων αλλά και των επαγγελματιών νομομαθών μπορούμε να επιτύχουμε τα δίκαιά μας αλλά και να συσπειρώσουμε τεράστιο αριθμό πολιτών προς την κατεύθυνση της κατεδάφισης όλου αυτού του θιάσου της μνημονιακής συμπολίτευσης. Το εγχείρημα αυτό μπορεί να γίνει πράξη σε πολλά πεδία όπως τα τιμολόγια της ΔΕΗ όπου επικαλούνται την δυσμενή οικονομικά θέση που βρίσκεται η δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού και όλοι θυμόμαστε τον ρόλο του κάθε διευθύνοντα συμβούλου όπου διοριζόταν από την κάθε κυβέρνηση αλλά και των συνδικα(ληστών) της.

Χρόνια ολόκληρα φορολογούμαστε και παίρναμε ευρωπαϊκά κονδύλια για έργα υποδομών και για τον εκσυγχρονισμό του κρατικού μηχανισμού.
Η φορολογία που έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα, δηλαδή δίνω στο κράτος για να έχω δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες και προϊόντα δεν είχε ποτέ αποτέλεσμα στην Ελληνική κοινωνία.
Πότε είδες ένα νοσοκομείο που εκπληρώνει σε μια σύγχρονη κοινωνία τον ρόλο του;
Πότε είδες το εκπαιδευτικό σύστημα να είναι αυτό που αρμόζει στην ιστορία και στις προσπάθειες των Ελλήνων;
Πότε είδες αυτοκινητόδρομους και έργα υποδομής που να σέβονται την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια;
Πότε είδες δημόσιες υπηρεσίες να είναι άρτιες και να επιτυγχάνουν τον σκοπό για τον οποίο υπάρχουν;
Η απάντηση είναι ΠΟΤΕ!

Η μόνη μάχη που μπορεί να χαθεί είναι αυτήν που δεν θα δώσουμε ποτέ. Και η μάχη αυτή δεν είναι μάχη γοήτρου ή μια οποιαδήποτε μάχη. Είναι μάχη επιβίωσης για εμάς τους πατεράδες μας και των παιδιών μας.
Τα ευχολόγια των κοινοβουλευτικών αλλά και εξωκοινοβουλευτικών πολιτικών σχηματισμών δεν φτάνουν για να ανατρέψουν την καθημερινή δολοφονία των πολιτών. Είναι σαν να μπει κάποιος ληστής μέσα στο σπίτι σου και τελικά να βρεθείς εσύ στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Δεν είσαι εσύ αυτός ο οποίος κακοδιαχειρίστηκε, υπεξαίρεσε και έκλεψε το κράτος. Υπεύθυνοι είναι αυτοί. Δίνοντας αυτήν την μάχη θα λάβει τέλος η συνενοχή σου και η απάθειά σου στα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας.

Προτείνω λοιπόν το αυτονόητο, να αποδοθεί δικαιοσύνη με οποιοδήποτε τρόπο. Μην περιμένεις να αποδώσουν οι συνένοχοι της κατάντιας μας την δικαιοσύνη. Δεν τους συμφέρει και θα συνεχίσουν να σε δολοφονούν γιατί αυτός είναι ο σκοπός τους, γιατί αυτές τις εντολές έχουν πάρει.

Πολιτικοί σχηματισμοί, δίκτυα αλληλεγγύης των πολιτών αλλά και επαγγελματικών φορέων μπορούμε να τους κυνηγήσουμε και να τους διώξουμε. Και όταν πλέον θα έχουν αφαιρεθεί αυτοί οι κακοήθης όγκοι από το πολιτικό προσκήνιο θα μπορούμε να ελπίζουμε πάλι για ένα καινούριο κοινωνικό συμβόλαιο απαλλαγμένο εντελώς από το θλιβερό παρελθόν.

Γράφει ο Νικόλαος Τζαχρήστας