Ελεύθερος

Είναι σαν κάποιος να σε καθοδηγεί, να σου λέει τι να κάνεις και τι να μην κάνεις. Δεν την ακούς καν πια αυτή τη φωνή. Ξέρεις πια, ακριβώς τι να κάνεις. Ήσουν καλός μαθητής. Ξέρεις όλα τα πρέπει, ακόμα και αυτά που δεν παραδέχεσαι.

Να βρεις δουλειά, να παραμείνεις στη δουλειά μετά τις περικοπές, να τα βγάλεις πέρα με το μειωμένο μισθό, τη μειωμένη σύνταξη, το μειωμένο επίδομα. Να πάρεις τα παιδιά από το σχολείο, να πληρώσεις κάποιον να τα κρατάει μέχρι να γυρίσεις από τη δουλειά. Να κάνεις τη φορολογική σου δήλωση, να ξεχρεώσεις, να πληρώσεις τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, το κινητό και το σταθερό.
Να μην προλαβαίνεις να μαθαίνεις τι γίνεται στη χώρα, στον κόσμο. Να μαθαίνεις για το κλείσιμο της ΕΡΤ δυο μέρες μετά, να μην ξέρεις ποιος είναι ο Σακκάς, να μην έχεις καν τον χρόνο να μάθεις ποιος είναι. Να μη σε νοιάζει.

Να γράφεις κλεφτά το βράδυ στο facebook σε σωστά greeklish ένα τσιτάτο για τη ζωή. Να διαβάζεις μόνο τους τίτλους στο timeline και να κάνεις like στους φίλους σου χωρίς να σε νοιάζει τι λένε.

Να περιμένεις να έρθει το Σαββατοκύριακο για να πας για κάνα μπάνιο σε κάποια πλαζ με ξαπλώστρες. Να βάλεις λάδια να μαυρίσεις, να δείξεις στη δουλειά πως ξέρεις πώς να περνάς καλά. Το βράδυ να γυρνάς στο σπίτι πιο κουρασμένος από τις καθημερινές.

Να πηγαίνεις σε γάμους όποιων σε κάλεσαν, εξάλλου δεν είναι υποχρεωτικό να χαίρεσαι, υποχρεωτικό είναι μόνο να πας. Να τα κάνεις όλα αναγκαστικά. Σε γάμους και κηδείες να είσαι εκεί με την ίδια διάθεση. Εξάλλου δεν είναι υποχρεωτικό να νιώθεις, υποχρεωτικό είναι να βρίσκεσαι εκεί.

Να μην ασχολείσαι με τίποτα πραγματικά. Να είσαι ο τέλειος διεκπεραιωτής. Να ξυπνάς το πρωί να πας στη δουλειά με το ίδιος ύφος που βγαίνεις για καφέ με τους φίλους σου. Να γκρινιάζεις, να βαριέσαι, να λες δεν αντέχω άλλο και να μην αλλάζεις απολύτως τίποτα.

Να κοροϊδεύεις τους άνεργους και όλους αυτούς που δεν έχουν μια κάποια θέση. Να κοροϊδεύεις αυτούς με τα διαφορετικά επαγγέλματα, να γελάς με τους δασκάλους yoga και τους σερβιτόρους. Να πιστεύεις πως κάτι δεν έκαναν καλά και έγιναν «αυτό». Να σου φαίνεται η ζωή τους κατάντια.

Να λες ή να ανέχεσαι σεξιστικά αστεία και πάντα μετά να λες εγώ δεν είμαι ομοφοβικός. Στα παιδιά σου να λες «τι είσαι παιδί μου γκέι και σ’ αρέσει το τραγούδι;» και μετά να τους πηγαίνεις στο γήπεδο.

Να πίνεις ένα μπουκάλι ουίσκι το σαββατοκύριακό και να λες πως «ο τάδε ποτέ δεν ήταν καλά, πάντα αλκοολικός ήτανε». Να πίνεις δέκα τσιγάρα την εβδομάδα και να βρίζεις για την κατάσταση στο κέντρο που έχουν κατακλύσει τα πρεζάκια.

Να έχεις άποψη για όλα και ας μην έχεις τον χρόνο να διαβάσεις τίποτα. Να βρίζεις το Σαμαρά ενώ ψήφισες Βενιζέλο. Να βρίζεις το Βενιζέλο ενώ ψήφισες Σαμαρα. Να βρίζεις τον Σαμαρά ενώ ψήφισες Κουβέλη. Να πιστεύεις στην ανάπτυξη, την ανάκαμψη, την εξυγίανση από τους ίδιους ανθρώπους που δημιούργησαν την κρίση.

Να θεωρείς τον εαυτό σου δημοκράτη και προοδευτικό και όταν σιχτιρίζεις να λες «μια χρυσή αυγή τους χρειάζεται». Να πολέμησε ο παππούς σου τους ναζί και εσύ να είσαι φασίστας.

Να παλεύεις όλη σου τη ζωή να έχεις όλα αυτά που σου έλειψαν όταν μεγάλωνες και μετά να μιλάς για ελεύθερη αγορά. Να είναι τα χρήματα που σου έχουν φάει τη ζωή και συ να τα κυνηγάς όλο και περισσότερο.

Να ονειρεύεσαι σκάφη, βίλες, φορέματα όσκαρ, ακριβά παπούτσια, gadgets, αυτοκίνητα και να μην ξέρεις καν γιατί παθαίνεις κρίσεις πανικού το τελευταίο 6μηνο. Να παθαίνεις κρίσεις πανικού και να κοροϊδεύεις τους ψυχολόγους.
Να περνάει η ζωή μέσα από τα χέρια σου και να μην το ξέρεις. Να μη νιώθεις τίποτα παρά θυμό και βαρεμάρα. Να μισείς, να είσαι καχύποπτος, να φοβάσαι. Να μη σε ενδιαφέρει πραγματικά τίποτα. Ούτε καν ο εαυτός σου. Να τριγυρνάς μέσα στην πόλη σαν ζόμπι και να πουλιέσαι για ζωντανός. Να είσαι δυστυχισμένος και να φοβάσαι να το ομολογήσεις.

Να νομίζεις πως όλα αυτά τα κάνουν κάποιοι άλλοι και όχι εσύ. Να νομίζεις πως εσύ είσαι ελεύθερος και οι άλλοι φυλακισμένοι.

Μαριάννα Ρουμελιώτη για το enfo.gr