Έτσι, συνεχίζουμε … Υπνωτισμένοι

«Η μόνη αξία που διαθέτει κανείς δε βρίσκεται στην ίδια του την ύπαρξη, αλλά στο πόσο θα εργαστεί για να αποδείξει την αξιοσύνη του». (!!!)

Οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους. Κι εμείς, είμαστε σαν τις διαφημιστικές πινακίδες που λένε διαρκώς ψέματα. Μεγάλα, φανταχτερά κόκκινα ψέματα που φωτίζουν μέσα στη νύχτα. Κι όταν κάποιος μας πιστεύει, χαιρόμαστε, γιατί «Δεν πειράζει να λες και κανένα ψέμα πού και πού, αρκεί να είναι για καλό».

Μ’ αυτό το ψεύτικο και ηλίθιο “ιδανικό” μεγάλωσα κι εγώ, όπως κι εσύ. Και δεν ήταν μόνο αυτό.

Μεγάλωσα επίσης με υποσχέσεις για μία κανονική, “ήσυχη” ζωή με δουλειά, αυτοκίνητο, σπίτι, παιδιά και σκύλο ή γάτες. Έπρεπε όμως να κάνω θυσίες γι’ αυτό και πρώτα απ’ όλα έπρεπε να ξεχάσω πως οι άνθρωποι είμαστε γεννημένοι για να ζούμε ΖΩΝΤΑΝΟΙ και όχι ΝΕΚΡΟΙ.

«Δεν πειράζει όμως, γιατί κι η υπερβολική ζωή είναι κάτι κακό», «Οι άνθρωποι ζωντανοί κι ανεξάρτητοι, θα κατασπαράζαμε ο ένας τον άλλον». Αυτό είναι το μότο την θρησκείας, πολιτικής, οικογένειας… και με αυτή την ανοησία μας μεγαλώνουν μέχρι σήμερα. Του χρειαζόμαστε για να είμαστε άνθρωποι, αυτό μας λένε !!! με αυτό μας μεγαλώνουν. “Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια” οι τρεις πυλώνες κάθε κοινωνίας.

Κι έτσι μεγάλωσα πιστεύοντας πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να ακούω τον δάσκαλό, τον παπά, τον λοχαγό, το αφεντικό, τον άντρα, την μαμά, τον μπαμπά … Αυτοί ξέρουν καλύτερα και αν θέλω να γίνω μια μέρα χρήσιμος άνθρωπος πρέπει να είμαι υπάκουη -ος. Δηλ. ΔΟΥΛΟΣ.

Μεγάλωσα πιστεύοντας πως τα ιδανικά και ο αγώνας για την υπεράσπισή τους είναι προνόμιο των παιδιών, των εφήβων και των φοιτητών που όταν ωριμάσουν, θα βρουν το δρόμο τους.

Μεγάλωσα πιστεύοντας πως είμαι εξυπνότερος, καλύτερος, ανώτερος από τους άλλους. Έτσι όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου είναι μία αφόρητη αδικία που όμως πρέπει να υπομείνω καρτερικά υπακούοντας, δουλεύοντας και κάνοντας υπομονή.

«Μπορεί να μην καταφέρεις τα πάντα, αλλά αρκεί να μην τα παρατάς!». Έτσι, συνέχισα να υπακούω, να δουλεύω και να κάνω υπομονή, ελπίζοντας πως κάποια μέρα ή όποια Συμπαντική Μαλακία, η μοίρα, το πλήρωμα του χρόνου θα μου αποδώσει τη δικαιοσύνη που δικαιούμαι.

Εξάλλου, τόσα χρόνια κοίταζα απλώς τη δουλειά μου. Δεν ενόχλησα ποτέ κανέναν. Ήμουν πάντα συνεπής. Γιατί λοιπόν να μην τα καταφέρω;

Αλλά δεν είμαι αχάριστος, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα! Είμαι ελεύθερος να κάνω και να λέω ό,τι θέλω. Μπορώ να επιλέξω τη δουλειά της αρεσκείας μου. Μπορώ να φτάσω όσο ψηλά επιθυμώ, αρκεί να κάνω όλα όσα μου έμαθαν από μικρό.

Εξάλλου κι η αξιοπρέπεια κερδίζεται. Κι η αξιοκρατία είναι στα πιο υψηλά ιδανικά μου. Εν ολίγοις, μέχρι να αποδείξεις την αξία σου -την αξία που έχεις ως ύπαρξη, ως έμβιο ον και ως άνθρωπος-, είσαι ένα τίποτα. Η μόνη αξία λοιπόν που διαθέτει κανείς δε βρίσκεται στην ίδια του την ύπαρξη, αλλά στο πόσο θα εργαστεί για να αποδείξει την «αξιοσύνη» του, που συχνά μεταφράζεται μόνο σε χρήμα και σε απόκτηση υλικών σκουπιδιών.

Έχουμε άλλωστε δει πόσα ανάξια Λαμόγια αναγνωρίζονται ώς αξιότητες μόνο και μόνο επειδή με κάποιον τρόπο – που κανέναν δεν νοιάζει ΠΟΙΌΝ ΤΡΌΠΟ- έχουν μπόλικα χρήματα.

Τι έχει προσφέρει ένα άρρωστο παιδί; Με ποιον τρόπο έχει αποδείξει την αξία του; Η απάντηση είναι σκληρή, αλλά είπαμε… «έτσι είναι η ζωή». «Κι η ζωή πολλές φορές είναι σκληρή».

Γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να έχουμε το νου μας για να μην έχουμε την ίδια μοίρα με τους άλλους. Και είμαι σίγουρος πως η μοίρα μας θα είναι διαφορετική, αρκεί να κάνουμε όλα όσα μας μάθανε. Να κρατάμε το κεφάλι χαμηλά, να σιωπούμε όποτε χρειάζεται και να δεχόμαστε όλα όσα μας προσφέρονται, ως δώρο. Κι έτσι μια μέρα θα φτάσουμε ψηλά, στον πάτο του βαρελιού.

Κι αν οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους, και τι έγινε; Έτσι κι αλλιώς δε επικοινωνούμε πια. Δε συζητάμε. Απλώς περιμένουμε από τους άλλους να σταματήσουν την λογοδιάρροια για να πούμε κι εμείς με τη σειρά μας ό,τι έχουμε να πούμε. δηλ. Τίποτα.

Για όλα λοιπόν φταίει η κοινωνία. Φταίνε οι πολιτικοί. Φταίνε οι ξένοι. Φταίνε οι άλλοι. Εμείς αυτό που ήταν να κάνουμε, το κάναμε και το κάναμε καλά, λέμε με απύθμενη εγωπάθεια. Σειρά τους τώρα να φανούν κι οι άλλοι αντάξιοι μας, κάνοντας αυτό ακριβώς που κάναμε κι εμείς, δηλ. Τίποτα.

Και αν ποτέ τα καταφέρουν, τότε μόνο συνειδητοποιούν πως όλοι είμαστε άνθρωποι, όχι ίσιοι ούτε φυσικά ίδιοι, αλλά όμως άνθρωποι και πως πρέπει να ζούμε ανεξάρτητοι, γιατί οτιδήποτε άλλο, εκτός από δύσκολο, ηλίθιο, άσκοπο είναι και μάταιο.

Αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο θα πρέπει να γίνει με το δύσκολο τρόπο, γιατί ο άλλος τρόπος θα ήταν απλώς να το χωρέσουμε στο κεφάλι μας και για να συμβεί αυτό, θα έπρεπε πρώτα να πετάξουμε κάτι απ’ όλα αυτά που μας έχουν μάθει. Και τι ν’ αφήσεις; Αφού όλα τα σκουπίδια τα θεωρείς …πολύτιμα!

Έτσι, συνεχίζουμε …Υπνωτισμένοι και άξιοι

Ε.Λ.