ΘΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ

ΘΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ

Τής Λίλα Μήτσουρα

Ξέρεις τι μου λείπει μέσα σε όλο αυτό το χάος που έχουμε βρεθεί? Η καθημερινότητα μου. Να ξυπνήσω το πρωί και να φτιάξω καφέ χωρίς να κοιτώ τον κουτάκι του καφέ να δω αν άδειασε και πως θα πάρω άλλο.

Μου λείπει το γέλιο για διάφορες καθημερινές κουταμάρες, εκείνο το αυθόρμητο το ξέγνοιαστο.

Μου λείπει η γκρίνια για τα καθημερινά πράγματα. Να βάλω τις φωνές στον άντρα μου γιατί παράτησε τα πράγματα του στη μέση και όλα από μένα τα περιμένει και άλλες τέτοιες γκρίνιες. Να φωνάξω γιατί τα παιδιά δεν άφησαν τα παπούτσια τους έξω από το σπίτι και μπήκαν μέσα με τις λάσπες τους. Και όχι να κάθομαι σκεπτική να ψάχνω τρόπους για να βρω χρήματα για να πάνε στην εκδρομή τους. Και όχι να τσακώνομαι γιατί πληρώσαμε όλη την ΔΕΗ και δεν έμεινε δεκάρα τσακιστή για να πάω στο Σούπερ μάρκετ.

Κατάλαβες τι μου λείπει? Η ΖΩΗ ΜΟΥ, μου λείπει, θέλω τη ζωή μου πίσω!!!!!! Πώς αλλιώς να το εξηγήσω? Θέλω πίσω τους φίλους μου. Θέλω πίσω τα γέλια μας, τα γλέντια μας το χαμόγελο τους, την ηρεμία πίσω θέλω γαμώτο!!!!!

Δεν γυρεύω τις σπατάλες των ημερών των παχιών αγελάδων, αλλά δεν αντέχω και να ψάχνω τις τσέπες για να βρω κέρματα για να πάρω κάτι απλό και περιττό, μια γκοφρέτα ρε στα παιδιά μου. Μια γκοφρέτα γαμώτο μου! Αυτό το απλό περιττό γυρεύω είναι τόσο σημαντικό πια?

Δεν με αφορά ΡΕ ο Μπαλτάκος σας ανόητοι παρακρατικοί! Τα ξέρω τα κόλπα σας, γνωρίζω πολύ καλά την δυσοσμία σας! Και όσο αυτή ξεχύνεται παντού και προσπαθεί να σκεπάσει τα πάντα, να κρύψει τους φόνους που έχετε διαπράξει, τόσο ξυπνάει την μνήμη μας. Ξυπνάει οσμές του παρελθόντος, που είχα φυλάξει.

Δεν με αφορά ο αποπροσανατολισμός πια! Τον έμαθα καλά πλέον.

Πολύ ασχολήθηκα μαζί σας και ξέχασα να ασχοληθώ με αυτά που πρέπει να κάνω εγώ. Με αφορά η δική μου ανοχή. Με αφορά η δική μου ανέχεια και φτώχεια. Θυμώνω απίστευτα πως επέτρεψα να γεράσετε τα παιδιά μου πριν να γεννηθούν ακόμα. Θυμώνω, οργίζομαι που σας επέτρεψα να σκοτώσετε ότι πολυτιμότερο έχω.

Τα παιδιά μου, τα όνειρα τους.

Δυο χρόνια τώρα σας έχω στο μικροσκόπιο και παρακολουθώ τι κάνετε. Και ξέχασα να ασχοληθώ με αυτά που εγώ μπορώ να κάνω. Τσακώνομαι με τον γείτονα, τον υπάλληλο στην κάθε υπηρεσία, τον αστυνομικό, τον οποιονδήποτε εκτός από το να σας αρπάξω από το γιακά παλιοπροδότες, που με βάλατε σε αυτόν τον εφιάλτη και να σας στείλω στον γέρο διάολο, που ανήκετε.

Δυο χρόνια τώρα με παρακολουθώ δήθεν να διαμαρτύρομαι, δήθεν να εξεγείρομαι, όλα στο δήθεν και ο φόβος στο ζενίθ. Θυμώνω που σας επέτρεψα να με κάνετε σκλάβο και να σκέφτομαι σαν σκλάβος. Να λέω ευτυχώς που έχουμε και αυτά τα λίγα και τρώμε τουλάχιστον.

ΟΧΙ ΡΕ! ΟΧΙ!!! ευτυχώς, δυστυχώς πρέπει να λέω.

Δυστυχώς με καταντήσατε μαλάκα δίχως σκέψη και αφέθηκα να κατηγορώ μόνο εσάς και όχι εμένα που ξέχασα να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι. Ποιος σας είπε ότι έχετε δικαίωμα να αποφασίζετε για την ζωή μου? Μαζί δουλεύουμε, για να έρχεστε σαν το νταβατζή να μου παίρνετε ότι έχω με κόπο κερδίσει?

Πώς σας επέτρεψα να μου κάνετε την ζωή μπάχαλο, τα παιδιά μου ηχηρές απουσίες της ζωής ,το κυριακάτικο τραπέζι με τους αγαπημένους μαζί, σοβαρή πολυτέλεια? Πώς σας επέτρεψα να μην έχω κουράγιο να παίξω με τα παιδιά μου, να τα πάω στις κούνιες έστω μια και αυτές είναι πλέον ανέξοδες και να μην έχω το κουράγιο να γελάσω με τα γέλια τους?

Με μένα τα χω. ΜΕ ΜΕΝΑ! Πού σας έβαλα πάνω από τα παιδιά μου και τις ζωές μας.

Και με σένα τα χω που κάθεσαι αποχαυνωμένος να παρακολουθείς τη ζωή σου να χάνεται και δεν κάνεις τον κόπο να κατέβεις έστω σε μια μπιπ πλατεία να διαμαρτυρηθείς, που κάθεσαι αμέτοχος να παρακολουθείς να μας πουλάνε, εμάς και την πατρίδα μας, αμέτοχος.

Μας πουλάν οι πουλημένοι και συ παρακολουθείς απλά τα δρώμενα, ο άλλος παραπέρα αυτοκτονεί και τους κάνει δώρο και την ζωή του, κάποιος άλλος έχει πάθει κατάθλιψη, εγώ τους βλέπω, τους κρίνω και επαναστατώ πληκτρολογώντας την μιζέρια της ζωής μου, αγνοώντας την πραγματική μου δύναμη.

Εγώ και συ είμαστε αυτοί που τους κάναμε αφέντες μας.

Μου πέταξαν στα μούτρα ένα Μπαλτάκο και αύριο θα μου πετάξουν κάτι άλλο και λοιπόν? Τι κάνω εγώ? ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΓΩ?

Δεν με αφορούν οι παρακρατικές σας μέθοδοι πια, όχι γιατί είμαι αδιάφορη, αλλά γιατί ήμουν ενήμερη και έπρεπε να γνωρίζω. Με αφορά η δική μου απάθεια. Που μου προσφέρετε την ευκαιρία στο πιάτο να σας δώσω μια κλωτσιά και να σας στείλω στον αγύριστο και δεν εγώ δεν κάνω τίποτα.

Που σχεδόν με παρακαλάτε να σας εκθρονίσω και γω περιμένω να πέσετε μόνοι σας.

Γυρεύω την καθημερινότητα μου, εκείνη την παλιά με τις γκρίνιες της και τα γέλια της και τις φωνές της .Γυρεύω το αθώο βλέμμα των παιδιών μου και όχι αυτό το αναγνωριστικό και ανήσυχο όταν με κοιτούν για να δουν αν είμαι καλά. Τη ζωή γυρεύω που έχασα, τη ζωή που την άφησα εγώ να χαθεί γιατί έδωσα μεγαλύτερη αξία σε αυτούς τους πουλημένους εθνοσωτήρες.

Τη ζωή μου γυρεύω που την πρόσφερα θυσία στον φόβο μου.

ΠΗΓΗ