Το Ξέσπασμα

Ταπί και ψύχραιμοι οι Έλληνες εντυπωσιάζουν με τη φαινομενική τους απάθεια.

Στρατιές ειδικών αναλύουν εμπεριστατωμένα τα μυστήρια της Κοινωνικής μας καθίζησης και υποτιμούν τον μέσο Έλληνα που με μάτι μισόκλειστο από τη τσατίλα παρακολουθεί τα πάντα αλλά δε μιλά.

Ως ζωντανό απολίθωμα προς εξαφάνιση ο μέσος Έλληνας εξετάζεται μεθοδικά από εξειδικευμένους επιστήμονες και δημοσιογράφους και δωρεάν ψυχαναλύεται η αιτία της παθητικότητάς του.

Κανείς – σχεδόν – δε σκέφτηκε μιαν άλλη ερμηνεία.

Όλοι τα ίδια σχεδόν αναμασούν … κάτι για το σοκ … κάτι για την ενοχή … κάτι για το βόλεμα και άλλα γνωστά …

Φαινομενική απάθεια του αποδίδουν γιατί πριν το τσουνάμι χτυπήσει, τα νερά τραβιούνται σε μια παρανοϊκή Γαλήνη, τη Γαλήνη που φορτώνει άσχημα.

Το κακό πάντα ξεσπάει απότομα δια ασήμαντον αφορμή από ανθρώπους των μεσαίων ηλικιών, γιατί αυτοί είναι που έχουνε βαλτώσει και ειδικά οι άνω των 35, με επίκεντρο τις ηλικίες 45-55 που βιώνουν τον απόλυτο Γολγοθά και το δούλεμα ψιλό γαζί.

Ξέρεις πως είναι να γυρνάς σπίτι για 5 ώρες ύπνο, κατάκοπος, άπλυτος, χωρίς ελπίδα για ένα 3ήμερο ηρεμίας, φορτωμένος χρέη και ταπεινώσεις, επειδή κάποιοι παίξανε τη χώρα στο μπαρμπούτι?

Ξέρεις πως είναι να βλέπεις φάκελο με λογαριασμό και να σε πιάνει σφίξιμο μετά από 12ωρο στον πόλεμο της αγοράς?

… να τρέχεις και τον χρόνο να μην προλαβαίνεις που σα σκιά σου κατατρώει τα λίγα σου λεφτά?

… το παιδί να ζητάει πραγματάκια και εσύ μια να κοιτάς τα ψιλά και μια τη μπουκωμένη σου πιστωτική?

Ο μέσος Έλληνας έχει μέσα του σοφία και θυμάται πως ο έλεγχος μπορεί να χαθεί και να σαρώσει τα πάντα σα θερισμός. Τα ’χει ακούσει από τους παλιούς τα δεινά που πέρασε ο τόπος και κανείς δεν είχε κάτι καλό να μεταφέρει για τις ασχήμιες που εκτυλίχθηκαν ΤΟΤΕ.

Θυμάται μια χαρά, γι’ αυτό κρατιέται σπίτι.

Μια χαρά θυμούνται – ειδικά οι παλιότεροι – πως αν το αρνητικό συναίσθημα κερδίσει θα πέσει μαύρο δάκρυ, ενώ τώρα διαχέουν την απογοήτευση ρίχνοντας  μαύρη πέτρα πίσω τους – όσοι μπορούνε.

Ας έχουμε υπόψη, όμως, ότι ο θυμός έχει αρχίσει να φορτώνει από τις ταπεινώσεις. ΠΡΟΣΟΧΗ ακριβώς σε αυτό το σημείο: Η Ταπείνωση είναι το πιο επικίνδυνο εκρηκτικό και όχι η Πείνα.

Η ταπείνωση είναι που δημιουργεί την ανάγκη για αντίδραση γιατί  δίνει βαθειά ανακούφιση στον προσβεβλημένο, αυτόν που είχε περηφάνια και τώρα τα έχασε όλα. Και από νοικοκυραίος έγινε διακονιάρης …

Διακονιαρέματα του ’μείναν, συσσίτια, πρόνοιες και επιδόματα για να ζήσει άλλα 20-30 χρόνια, έτσι?

Να βλέπει τις Κυκλάδες με το τηλεσκόπιο και να μετράει τις διακοπές του με το Που-Σου-Κου, ενώ οι ξένοι τουρίστες τον κοιτάνε για μπαταχτσή την ώρα που τους σερβίρει?

Του ’ράψανε κοστούμι φίνο που του ’γινε στενός κορσές κι ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.

… και δε σκέφτεται καλά, πάει να χάσει την ψυχραιμία του.

Αν τα πράγματα ξεφύγουν δια ασήμαντον αφορμή, δε θα υπάρχουν οι πολυτέλειες της πολιτισμένης συζήτησης γιατί ο θυμός ΔΕΝ αγορεύει, η ταπείνωση ΔΕ φιλοσοφεί και η κοροϊδία ΔΕΝ ξεχνιέται.

Η φτώχεια σε τέτοιες καταστάσεις είναι απλά η αφορμή, το φυτίλι. Το εκρηκτικό μίγμα το στρώνει η ταπείνωση.

Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ πάντοτε βάζει τη φωτιά.

Και αν το πρόβλημα δε βρει ένα αποδεκτό τέλος, τότε με την ταχύτητα που το βιοτικό μας επίπεδο καθελίσσεται είναι εξαιρετικά πιθανό να ακούσουμε τον Ήχο της Οργής.

Ήδη μεγάλα τμήματα της κοινωνίας τον σιγοτραγουδάνε και ο κίνδυνος να μετατραπεί σε Χορό Αρχαίας Τραγωδίας είναι υπαρκτός όσο αυτός που ψάχνει λίγη ποιότητα ζωής και στοιχειώδη αξιοπρέπεια, ταπεινώνεται κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση.

Ενδεικτικά, σα βάση του επιχειρήματος, να θυμίσουμε πως η Ελλάδα στο παρελθόν έχει περάσει τρομερή φτώχεια και πείνα χωρίς να απειλείται από ένα τέτοιο ξέσπασμα.

Άλλο είναι να είσαι φτωχός και να υποφέρεις όταν όλη η χώρα παλεύει για έναν εθνικό σκοπό, όταν έχει εμπλακεί για παράδειγμα σε έναν πόλεμο όπως το ‘40 ή όταν βλέπεις πως υπάρχει μια Προοπτική βελτίωσης και άλλο να αισθάνεσαι ταπεινωμένος χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον και θύμα εμπαιγμού.

Αυτό είναι το συναίσθημα που απειλεί να χτυπήσει σαν Τσουνάμι και όχι οι δείκτες, τα ποσοστά και τα επιτόκια δανεισμού. Αυτά θα μπορούσε και να τα αντέξει ένας λαός αν είχε λόγο, αν είχε όραμα για κάτι σημαντικό, για κάτι καλύτερο.

Η ντροπή της ταπείνωσης είναι η μεγάλη απειλή: Το να μην μπορείς να κοιτάξεις τους άλλους στα μάτια και στο τέλος τον εαυτό σου στον καθρέφτη.

Εκεί φωλιάζει η πυρκαγιά.