Ναι, Έλληνα Αστυνομικέ και Πολίτη…οποιοσδήποτε εγκληματίας μπορεί να σε σκοτώσει ατιμώρητα…εσύ όμως αυτόν όχι…ούτε καν να τον αγγίξεις…αυτό σημαίνει ο πολιτισμός των κυβερνητών μας…

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Ποιό είναι άραγε το όριο μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας;

Μπορεί να το θέσει κανείς με σιγουριά;

Υπάρχει τέτοιο όριο;

Ο «βάρβαρος» που δίνει έναν γρήγορο θάνατο στον αιχμάλωτό του αντί να τον κρεμάσει ανάμεσα σε δυό λυγισμένα δέντρα και να τον κόψει στα δύο με οδυνηρό τρόπο, άραγε έχει κάνει ένα βήμα μπροστά στον «εκπολιτισμό» του;

Ο “πολιτισμένος” που αντί να τιμωρήσει “δραστικά” τον φονιά των παιδιών του, επιλέγει να τον αφήσει ατιμώρητο κι ελεύθερο, τι θεωρείται;

Πολιτισμένος ή ηλίθιος;

Αντίθετα, ο «πολιτισμένος» που αντί να εκτελέσει δια τυφεκισμού (γρήγορο θάνατο) τον αιχμάλωτό του επιλέγει να πάει στο “άλλο άκρο” της σκληρότητας, να του δέσει  τα άκρα σε τέσσερα άλογα τα οποία και θα τον ακρωτηριάσουν με οδυνηρό τρόπο, παραμένει άραγε πολιτισμένος ή εκβαρβαρίστηκε;

Αυτή η “κλιμάκωση βαρβαρότητας/σκληρότητας” ήταν (και είναι) “ιδιώνυμο” των απολίτιστων, βάρβαρων κοινωνιών…

Πως έφτανε (και γιατί όχι; φτάνει) άραγε ο άνθρωπος σε τέτοια επίπεδα απανθρωπισμού;

Προφανώς μέσα από το γνωστό φαινόμενο του εθισμού.

Το «υποψήφιο θύμα» εθίζεται στον φόβο του «επικείμενου πόνου» και δεν τον νοιάζει πλέον…

Πολύ απλά, δεν φοβάται πλέον τον συγκεκριμένο πόνο.

Δεν τον αγγίζει…

Συνεπώς, παύει να λειτουργεί αποτρεπτικά…

Οπότε, ο «υποψήφιος θύτης» ανεβαίνει ένα σκαλί πιο πάνω στην κλίμακα του πόνου ώστε ο «φόβος του επικείμενου τιμωρητικού πόνου» να ξαναγίνει ενεργός.

Να ξαναγίνει «αποτρεπτικός»…

Άρα, η επαπειλούμενη τιμωρία γίνεται οδυνηρότερη, βαρύτερη, σκληρότερη.

Όλοι οι άνθρωποι σαφώς και δεν είναι ίδιοι.

Όλες οι κοινωνίες βεβαίως και δεν είναι ίδιες.

Μια τιμωρία (ένα επίπεδο πόνου – σωματικού ή ψυχικού) θα λειτουργούσε «αποτρεπτικά» (ως προς το έγκλημα) στην μια κοινωνία αλλά όχι σε μια άλλη.

Αντίστοιχα, όταν έχουμε μετάβαση ανθρώπων της μιας κοινωνίας στην άλλη (μετανάστευση), τότε δημιουργείται ένα σοβαρότατο ζήτημα.

Δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως οι νόμοι (τιμωρία – ποινές – μέσα/μέτρα σωφρονισμού) της κοινωνίας υποδοχής θα είναι οπωσδήποτε αποτελεσματικά και γι’ αυτούς τους «νεοεισερχόμενους πολίτες».

Άνθρωποι που έχουν εθιστεί (συνήθισαν, απέκτησαν ανοχή/αντοχή) σε υψηλά επίπεδα πόνου, στερήσεων, ποινών, σκληρών συνθηκών, τότε είναι γελοίο να περιμένουμε πως θα «ανταποκριθούν» σε μέτρα που στον δικό τους ψυχισμό μοιάζουν με γαργαλητά ή χάδια.

Είναι σαν να έχει εθιστεί κάποιος που πονάει στην μορφίνη κι εσύ πάς να του δώσεις ξαφνικά μια απλή ασπιρίνη…επειδή αυτό προστάζει ο δικός σου πολιτιστικός κώδικας.

Θα αστειεύεσαι φυσικά…

Σε ανθρώπους που έχουν συνηθίσει στην άμετρη ωμή βία, στους αποκεφαλισμούς, στους ακρωτηριασμούς, στις θραύσεις οστών, στα μαστιγώματα με λεπίδες και γενικά στο αίμα και στον ανείπωτο πόνο, δεν είναι λογικό να περιμένουμε πως θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά τα μέτρα σωφρονισμού ενός πολιτισμένου κράτους.

Όταν κάποιος έχει συστηματικά (και βαριά) παραβατική συμπεριφορά και το κράτος υποδοχής (το «πολιτισμένο») επιλέγει μια στάση ανοχής, «προφορικών νουθεσιών» και υπομονής το παιγνίδι είναι χαμένο από χέρι…

Αυτοί γελάνε…και κλιμακώνουν απλά την παραβατικότητά τους.

Όταν η ποινή είναι άντε μια νύχτα στο κρατητήριο, όπου πιθανότατα θα βρει και κανέναν πιτσιρικά να βιάσει και θα κάνει και μερικές παραπάνω «γνωριμίες» (χρήσιμες για τις “επόμενες δουλειές”), αυτό δεν είναι «αποτροπή», είναι διακοπές και σεμινάριο εργασίας…(κάτι σαν τα «όλα πληρωμένα» συνέδρια/διακοπές των γιατρών» ένα πράμα).

Όταν στην σύγκρουση με τις αρχές ασφαλείας εκεί έξω στο δρόμο, αυτοί σημαδεύουν στο ψαχνό με κάθε μέσο και αυτοσχέδιο όπλο (και είναι και καλά εκπαιδευμένοι και «εξοικειωμένοι» με αυτό) και οι αρχές διστάζουν να αμυνθούν με τα όπλα τους διότι έτσι ορίζει ο νόμος του πολιτισμένου κράτους υποδοχής (και διότι θα βρουν και τον μπελά τους από πάνω), το παιγνίδι είναι χαμένο από χέρι…

Αυτοί το βλέπουν απλά ως «ένδειξη αδυναμίας» και κλιμακώνουν την παραβατικότητά τους.

Όταν με τα πολλά, κάποιοι απ’ αυτούς μπαίνουν στη φυλακή κι εκεί ενώ αυτοί επιδεικνύουν την μέγιστη βαρβαρότητα, οι φύλακές τους έχουν διαταγές να τους αντιμετωπίζουν ΟΧΙ με τους όρους του δικού τους σκληρού κώδικα (που είναι ο ΜΟΝΟΣ που καταλαβαίνουν και αποδέχονται) αλλά με τους όρους του πολιτισμένου κράτους (η… «ασπιρίνη» που λέγαμε – πχ αντε δυό τρεις μέρες στο κρατητήριο ή στέρηση απογευματινής βόλτας ή στέρηση αδείας), τότε αυτοί όχι μόνον γελάνε, όχι μόνον νοιώθουν ελεύθεροι να κλιμακώσουν την παραβατικότητά τους, όχι μόνον μαθαίνουν να επικαλούνται τα «παραθυράκια του νόμου του πολιτισμένου κράτους» αλλά φτάνουν στο σημείο να σκοτώνουν τους φύλακές τους και μετά να ρίχνουν τις ηθικές ευθύνες στο ίδιο το (πολιτισμένο) κράτος υποδοχής που «τόλμησε» να μην τους αφήσει ελεύθερους (αν και έχουν εγκληματίσει βαριά) και τους…έθεσε “εν βρασμώ ψυχής”!!!(ουσιαστικά, ΑΥΤΟ είπε ο αλβανός ο Καρέλι κι έγινε δεκτό!!!)

…πρώτα σφάζουν τους φύλακές τους και μετά μιλάνε για βασανισμό τους…

…πρώτα σκοτώνουν τους πολίτες του κράτους υποδοχής και μετά, όταν έρχεται η ώρα να «λάβουν λιγότερα κι από τα όμοια» (και τα «μόνα που καταλαβαίνουν», πχ ένα χέρι ξύλο), τότε επικαλούνται «βαριές ασθένειες και καρδιοπάθειες»….

….και όπως ξέρουν όλοι οι καρδιοπαθείς, ένας τέτοιος ασθενής, μπορεί μια χαρά να τραβήξει μια σκανδάλη, να σχεδιάσει το φόνο ενός ανθρώπου, ακόμη ακόμη και να του κόψει το λαιμό με το ίδιο του το χέρι και μια αυτοσχέδια λεπίδα φυλακής, αλλά, φίλε μου, όταν έρθει η ώρα να «λάβει λιγότερα κι από τα ισότιμα» (ναι, ρε, ένα γερό χέρι ξύλο, τουλάχιστον), τότε θυμάται και θυμίζει στους πάντες πως “μη με βαράτε, είμαι «καρδιοπαθής»!!!”

…Η Πολιτεία δια των δικαστικών αρχών φρόντισε να καταδικάσει τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους που (κι αυτοί “εν δικαίω βρασμώ ψυχής”) ξυλοφόρτωσαν τον αλβανό εγκληματία που είχε κόψει το λαιμό του συναδέλφου τους, του αρχιφύλακα Τσιρώνη http://www.vice.com/gr/read/diki-kareli-protasi-eisaggelea .

…με αυτή της την πράξη η ελληνική Πολιτεία είναι σαν να έδωσε το ελεύθερο σε όλα αυτά τα μιλιούνια εισαγόμενων ωμών αδίστακτων λαθροεγκληματιών φονιάδων να μεταφέρουν στην Ελλάδα «αυτά που ξέρουν από τις χώρες τους»…

….και ούτε καν ένας ψίθυρος υποστήριξης και διαμαρτυρίας δεν ακούστηκε από αστυνομικά (κυρίως συνδικαλιστικά αλλά και “υπηρεσιακά” – έστω μια “παραίτηση διαμαρτυρίας”) χείλη…

…ούτε καν από τις ιστοσελίδες αστυνομικού ενδιαφέροντος μια λέξη διαμαρτυρίας…