Η αθόρυβη επανάσταση στην Ισλανδία και η σιωπή των μέσων ενημέρωσης σε ολόκληρο τον κόσμο

Έχετε ακούσει για το τι συνέβη στις 23 Οκτωβρίου στην Ισλανδία; Μάλλον όχι. Ξέρετε γιατί δεν έχετε ακούσει; Επειδή 23 Οκτωβρίου στο Ισλανδία υπήρξε μια επανάσταση – εντελώς ειρηνική, αλλά όχι λιγότερο «επαναστατική» από τις άλλες. Γιατί , ταυτόχρονα, έδειξε πόσο «επικίνδυνη» είναι όταν οι «δημοκρατικές διαδικασίες», ελέγχονται από την πλειοψηφία και όχι την μειοψηφία, που γίνεται ως συνήθως από τους φιλελεύθερους.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το παράδειγμα της Ισλανδίας αγνοείται από τον κόσμο των μέσων ενημέρωσης, το εξαφάνισαν κυριολεκτικά – επειδή το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν οι δυνάμεις που εξουσιάζουν τον κόσμο είναι να γίνει ένα παράδειγμα , αυτό που πέτυχε η Ισλανδία να γίνει δηλαδή παράδειγμα για όλες τις άλλες χώρες. Αλλά ας τα βάλουμε τα πράγματα με την σειρά

Στις 23, Οκτωβρίου του χρόνου που μας πέρασε, με ένα δημοψήφισμα η Ισλανδία, υιοθέτησε ένα νέο σύνταγμα. Αυτό το δημοψήφισμα -είναι το τελικό στάδιο του αγώνα που διεξάγει ο λαός της Ισλανδίας από το 2008, όταν ξαφνικά οι Ισλανδοί έμαθαν ότι, ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης η χώρα – ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, – κυριολεκτικά είχε χρεοκοπήσει.

Ξαφνικά μετά από 5 χρόνια ευημερίας ήταν αυτό που συνέβη λόγω του ότι η προϋπόθεση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας ήθελε την οικονομία της χώρας “πιο αποτελεσματική”. Με βάση αυτό το γεγονός το 2003 όλες οι τράπεζες ιδιωτικοποιήθηκαν με στόχο να προσελκύσουν ξένους επενδυτές και ασκούσαν online συναλλαγές με ελάχιστο κόστος και έδιναν μια σχετικά υψηλή απόδοση.

Και πράγματι, οι ισλανδικές τράπεζες είχαν προσελκύσει πολλούς μικρούς Βρετανούς και Ολλανδούς επενδυτές, και όλα πήγαιναν καλύτερα από ποτέ, και η οικονομία (με τη νεο-φιλελεύθερη άποψη) μεγάλωσε, άνθισε και όλα πήγαιναν ρολόι . Αλλά υπήρχε, ως συνήθως, μια προειδοποίηση: όσο πιο μεγάλη είναι η προσέλκυση επενδύσεων – τόσο πιο γρήγορα αυξάνεται το εξωτερικό χρέος των τραπεζών. Το 2003, το χρέος της Ισλανδίας ανήλθε στο 200% του ΑΕΠ, ενώ το 2007 ήταν ήδη 900%. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 ενώ «ευημερούσε» η οικονομία της Ισλανδίας δέχθηκε το μοιραίο χτύπημα. Οι τρεις βασικές ισλανδικές τράπεζες: Landbanki, Kapthing και Glitnir -lopnuli κρατικοποιήθηκαν, και η κορώνα έχασε το 85% της αξίας της έναντι του ευρώ. Και στο τέλος του έτους η Ισλανδία κήρυξε πτώχευση.

Και τότε ήρθε η ώρα να θυμηθούν την Ισλανδία – μια δημοκρατική χώρα. Αλλά πρώτα από όλα οι Ισλανδοί αποφάσισαν να καταφύγουν σε “κανονική” αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Λίγους μήνες μετά την κατάρρευση των ισλανδικών τραπεζών βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν εναντίον των τραπεζιτών που προκάλεσαν την κρίση, και εναντίον των αδαών πολιτικών που επέτρεψαν την ανάπτυξη τους . Διαμαρτυρίες και ταραχές, και τελικά ανάγκασαν την κυβέρνηση να παραιτηθεί.

Οι εκλογές έγιναν τον Απρίλιο του 2009, τα αποτελέσματα έφεραν στην εξουσία, τον αριστερό συνασπισμό, ο οποίος, αφενός, αμέσως καταδίκασε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, αλλά, από την άλλη πλευρά, αμέσως παραδόθηκε στις απαιτήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και στις χώρες της ΕΕ για να εξοφλήσουν τα χρέη των ισλανδικών τραπεζών που ήταν συνολικά τρία και μισό δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι κάτοικοι της Ισλανδίας για τα επόμενα δεκαπέντε έτη θα είχαν μια μηνιαία υποχρέωση 100 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσουν τα χρέη σε ορισμένα άτομα ( από τα οποία είχαν χρεωθεί οι ιδιοκτήτες των Τραπεζών) .

Αυτό ήταν απαράδεκτο ακόμα και για ειρηνικούς Ισλανδούς πολίτες πράγμα που οδήγησε σε κάτι το εξαιρετικό στην πορεία των γεγονότων. Η ιδέα ότι οι πολίτες έπρεπε να πληρώνουν για τα λάθη των ιδιωτικών επενδύσεων, ότι το σύνολο της χώρας θα έπρεπε να συστρατευθεί για την αποπληρωμή ιδιωτικών χρεών, ήταν τόσο απαράδεκτο το γεγονός που γέννησε ένα νέο κύμα μαζικών διαδηλώσεων το οποίο κυριολεκτικά ανάγκασε τους ηγέτες της Ισλανδίας να πάνε με το μέρος της πλειοψηφίας. Ως εκ τούτου, ο πρόεδρος Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον αρνήθηκε να επικυρώσει το νόμο που ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο, το οποίο θα καταστούσε τους πολίτες της Ισλανδίας υπεύθυνους για τα χρέη των ισλανδικών τραπεζών, και συμφώνησε να προβεί σε δημοψήφισμα.

Εκεί φάνηκε πολύ χαρακτηριστική η αντίδραση «ελεύθερου κόσμου” της “διεθνούς κοινότητας” – και η Ισλανδία τέθηκε σε μια άνευ προηγουμένου πίεση. Η Μεγάλη Βρετανία και την Ολλανδία απειλούσαν- σε περίπτωση μη καταβολής των οφειλών των ισλανδικών τραπεζών στους πολίτες τους – ότι θα επέβαλαν σκληρές οικονομικές κυρώσεις, μέχρι και την πλήρη απομόνωση της Ισλανδίας. Το ΔΝΤ απειλούσε να στερήσει από τη χώρα οποιουδήποτε ενίσχυσης τους. Η βρετανική κυβέρνηση απείλησε να παγώσει τους λογαριασμούς του ταμιευτηρίου και τους τρεχούμενους των Ισλανδών . Όμως οι Ισλανδοί δεν ενέδωσαν στην πίεση, και ο Πρόεδρος Grimmson μίλησε ως εξής: «Μας είπαν ότι αν δεν δεχθούμε τους όρους της διεθνούς κοινότητας, θα γίνουμε σαν την βόρεια Κούβα. Αλλά αν συμφωνήσουμε, θα γίνουμε το βόρειο τμήμα της Αϊτής. ”

Το δημοψήφισμα διεξήχθη το Μάρτιο του 2010. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν να μην επιστρέψουν τα χρήματα στους ξένους πιστωτές – του Ηνωμένου Βασίλειου και της Ολλανδίας . Έτσι το 93% των συμμετεχόντων καταψήφισε την πληρωμή του τραπεζικού δανεισμού. Το ΔΝΤ πάγωσε αμέσως τον δανεισμό. Αλλά οι Ισλανδοί ήταν ασταμάτητοι . Με την υποστήριξη των πολιτών η κυβέρνηση ξεκίνησε αστικές και ποινικές έρευνες κατά των υπευθύνων για την οικονομική κρίση. Η Ιντερπόλ εξέδωσε διεθνή εντάλματα σύλληψης για τον πρώην πρόεδρο της τράπεζας Kaupthing Sigurdur Einarsson, και για άλλους τραπεζίτες , που επίσης εμπλέκονταν στη συντριβή και είχαν εγκαταλείψει τη χώρα.

Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό . Οι Ισλανδοί δεν σταμάτησαν εκεί – αποφασίστηκε να υιοθετήσουν ένα νέο σύνταγμα που θα απάλλασσε τη χώρα από την εξουσία των διεθνών οικονομικών και την εικονικών χρημάτων . Στην περίπτωση αυτή, οι Ισλανδοί ήθελαν να γράψουν οι ίδιοι ένα νέο Σύνταγμα, όλοι μαζί. Και αυτό έγινε! Το βασικό Σχέδιο νόμου έγραψαν 950 απλοί πολίτες που επιλέχθηκαν στην τύχη ( με το σύστημα λοταρίας) ως τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης το 2010.

Για να ολοκληρωθεί το νέο Σύνταγμα, ο λαός της Ισλανδίας εξέλεξε (ήδη στις εκλογές), το Συνταγματικό Συμβούλιο, το οποίο περιελάμβανε 25 άτομα. Απλοί άνθρωποι – ψαράδες, αγρότες, γιατροί, νοικοκυρές – εξελέγησαν μεταξύ 522 ενηλίκων που δεν ανήκαν σε κανένα πολιτικό κόμμα, καθένα από τα οποία ψηφίστηκε από τουλάχιστον 30 πολίτες.

Και, όπως αναφέρει στο άρθρο του Ρώσου Δημοκρατικού δημοσιογράφου Pavel Pryanikov στο άρθρο του με το χαρακτηριστικό όνομα «Κάθε μάγειρας μπορεί να γράψει ένα Σύνταγμα» γράφει: “εμείς θα αναδείξουμε ότι στην Ισλανδία δεν αγανακτήσαμε και δεν είπαμε ότι είναι αδύνατο να διαβάσουμε 522 βιογραφίες των ατόμων και των πολιτικών τους προγραμμάτων, και επίσης για να καταλάβουμε το ψηφοδέλτιο στο οποίο είχαν εγγραφεί τα επώνυμα ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων”.

Στη συνέχεια άρχισε η οριστικοποίηση του κειμένου του Συντάγματος και των συνταγματικών νόμων. Για να παραθέσω τον ίδιο P.Pryanikova: «Λοιπόν, τότε, το Συμβούλιο χρησιμοποίησε το σύστημα της διασταυρωμένης πρόσβασης για όλους τους ανθρώπους στην εργασία αυτή . Προσέφεραν στους πολίτες την δυνατότητα να έχουν πρόσβαση από”το Facebook”, το “Twitter” και ακόμη το “YouTube”. Τα πάντα, από απλούς Ισλανδούς έλαβαν 3600 σχόλια προς το Συμβούλιο και 370 τροποποιήσεις του Συντάγματος. Κάθε εβδομάδα, το Συμβούλιο δημοσίευσε ένα νέο άρθρο στον Διαδίκτυο για δημόσιο σχολιασμό. Μετά από δύο ή τρεις εβδομάδες, μετά την προβολή και με προτάσεις από το κοινό και τους ειδικούς, από το Συμβούλιο δημοσίευσε την τελική έκδοση των σχεδίων , τα οποία στη συνέχεια συζητούσε και πάλι. Επιπλέον, τα μέλη του Συμβουλίου, μία φορά την εβδομάδα κατέγραφαν την όλη διαδικασία του έργου του και το έβαζαν στο «YouTube» και στις συναντήσεις τους μπορούσαν να προβάλλονται σε ζωντανή μετάδοση στο Διαδίκτυο. Στο τέλος όλα τα 25 μέλη του Συμβουλίου ψήφισαν για την οριστικοποίηση του βασικού νόμου. “Εμείς, οι άνθρωποι της Ισλανδίας, θέλουμε να δημιουργήσουμε μια δίκαιη κοινωνία όπου ο καθένας από εμάς θα έχει ίση θέση στο τραπέζι», – αυτά είναι τα λόγια που ξεκινά το Σύνταγμα “.

Στις παρατηρήσεις των μελών του Συνταγματικού Συμβουλίου αναγνωρίστηκε ότι η μετάφραση σε ξένες γλώσσες, της πρώτης φράσης του Συντάγματος ακούγεται λίγο ατημέλητη, αλλά, κατά τη γνώμη τους, είναι σαφέστατη για κάθε Ισλανδό και αντανακλά καλύτερα την επιθυμία για τη δημιουργία ίσων ευκαιριών για όλους. Σύμφωνα με το σχέδιο Συντάγματος, οι φυσικοί πόροι του νησιού θα βρίσκονται αποκλειστικά στο δημόσιο τομέα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα άρθρο με τίτλο «Ενημέρωση και ειλικρίνεια», το οποίο υποχρεώνει την κυβέρνηση να διατηρήσει το δημόσιο τομέα, όλα τα έγγραφα εργασίας, εφόσον δεν αποτελούν κρατικά μυστικά. Επίσης, το Σύνταγμα υποχρεώνει την κυβέρνηση να λειτουργήσει προς όφελος όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά και της Γης και της βιόσφαιρας. Ένα ξεχωριστό άρθρο κατοχυρώνει τα δικαιώματα των ζώων.

Πρόσθεσαν ένα καινοτόμο άρθρο που υπήρχε στους πολύ παλιούς κανόνες και που έχει αποκλειστεί από τα περισσότερα Ευρωπαϊκά Συντάγματα. Έτσι, η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία της Ισλανδίας έχει κρατική υπόσταση πλέον στην Ισλανδία.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε μια παρατήρηση, απαραίτητη για την περαιτέρω διαδοχή των γεγονότων. Το Συνταγματικό Συμβούλιο στην δομή εμφανίστηκε καθώς είναι αποδεκτό να μιλήσω έτσι , περισσότερο «ευρωσοσιαλιστικό»». Και όχι τόσο επειδή το μεγαλύτερο μέρος των Ισλανδών τηρούν αριστερές απόψεις, αλλά ως αποτέλεσμα μιας μάλλον κοντόφθαλμης και ανόητης συμπεριφοράς της Ισλανδικής δεξιάς που είχε πριν την εξουσία του “Προοδευτικού κόμματος” και του “κόμματος της Ανεξαρτησίας” που κάλεσαν τους υποστηρικτές τους να να μποϋκοτάρουν τις εκλογές του Συνταγματικού Συμβουλίου και την εργασία για το σύνταγμα, και οι ψηφοφόροι τους έκαναν έτσι. Ως αποτέλεσμα, στο Συμβούλιο και στο κείμενο του νέου Συντάγματος η επιρροή των συντηρητικών της δεξιάς ήταν ελάχιστη.

Έτσι, λόγω του αθροίσματος συνδυασμένων δράσεων , και από υποκειμενικούς παράγοντες η πλειοψηφία εμφανίστηκε απροσδόκητα ως ο κύριος της κατάστασης – και στο Συνταγματικό Συμβούλιο, και μεταξύ των συμμετεχόντων της ανάπτυξης του Συντάγματος, και μεταξύ των ψηφοφόρων στο δημοψήφισμα. Και το αποτέλεσμα ήταν ότι “ξεπέρασαν κατά πολύ τις προσδοκίες” και ότι εδώ και περισσότερο από δυο μήνες τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης σε ολόκληρο τον κόσμο είναι εύγλωττα σιωπηλά σχετικά με τα αποτελέσματα του Ισλανδικού εθνικού δημοψηφίσματος στις 23 Οκτωβρίου κατά το οποίο εγκρίθηκε το σχέδιο του Συντάγματος κατά περισσότερο από το 80% των Ισλανδών με ποσοστό συμμετοχής του 66%.

Το πιάσατε ; Μια φορά επετράπη στην πλειοψηφία να σχεδιάσει και να υιοθέτηση ένα Σύνταγμα με τους συνταγματικούς νόμους , και αποφάσισε αντί των ιδιωτικοποιήσεων ως πανάκεια για όλα τα προβλήματά την εθνικοποίηση της οικονομίας και των πόρων, αντί για κρατικά μυστικά- την διαφάνεια, αντί της αυστηρής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας – αποφάσισε να έχει στοιχεία της άμεσης δημοκρατίας.

Και Θεός φυλάξοι (από την άποψη των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων όλου του κόσμου) αν άλλες χώρες θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ισλανδίας. Άλλωστε σήμερα η ίδιες αποφάσεις, όπως στην Ισλανδία 2 χρόνια πριν, προσφέρονται και σε άλλους λαούς. Λένε στους ανθρώπους της Ελλάδας ότι ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα τους είναι η μόνη απόφαση. Το ίδιο λένε στους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους…

Τι θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ισλανδίας; Τρομακτικό και να το σκέφτονται…

Αλλά αυτό συμβαίνει ! Πολλοί από τους επισκέπτες μας, οι οποίοι κάνουν διακοπές μένουν κατάπληκτοι με τους “ευρωπαϊκούς χοίρους» (PIGS – μια κοινή ονομασία των τεσσάρων χωρών της ΕΕ που βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας: Πορτογαλία (P), Ιταλία (Ι), Ελλάδα (G), η Ισπανία ( S), που δίνουν έμφαση στα πανό των διαδηλώσεων τους αλλά δεν αναφέρουν το τι συμβαίνει στην Ισλανδία. Επίσης για αυτά τα νέα τα ειδησεογραφικά προγράμματα δεν κάνουν λόγο για την Ισλανδία . Το μόνο που ενδιαφέρονται κυρίως είναι με ποιους όρους αυτά τα “γουρούνια” θα συμφωνήσουν να δεχτούν ευγενικά να τους προσφέρουν δάνειο για το χρέος αποπληρωμής, της κατάρρευσης των ιδιωτικών τραπεζών.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν ξέρει κανείς τίποτα για το ισλανδικό δημοψήφισμα – μέσα στον κόσμο προσποιούνται ότι τίποτα δεν συνέβη. Επειδή τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς οι κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια, αντιπροσωπεύουν επίσης τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, η οποία – σε οποιαδήποτε χώρα – θεωρεί ότι είναι ασύμφορο οι πολλοί να πετύχουν να έχουν την διαχείριση.

ΠΗΓΗ