Γεν. 1 ,26 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν [εικονική πραγματικότητα]

Γεν. 1 ,26 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν [εικονική πραγματικότητα], Γεν. 3,22 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ Ἀδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν· καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ λάβῃ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα.…

Εάν παραδεκτούμε κυριολεκτικώς αυτούς τα δύο εδάφια [συν όσα εν διαμεταξύ τους εάν θέλετε, δεν τα προσπερνάω] τότε Ο Θεός δύναται να σου προσφέρει κάτι ή να σε αφήσει να λάβεις κάτι το οποίον Ο Ίδιος φυτεύει και βλαστάει εξ’ Ιδίου [ασπούμε βάσει όσων φαίνοντε εις τα εδάφια τούτα] όπου εάν το λάβεις γίνεσαι Θεός, αλλά τούτον μόνον εφόσον το επιτρέψει Ο Θεός, δεν δύνασαι να έχεις αυτοπροσέγγιση δίχως Τον Θεόν και επειδή Ο Θεός έχει όλων των ειδών τις άπειρες δυνατότητες βεβαίως έχει την δυνατότητα να σε κάνει Θεόν [Ίσον Του έστω και να το σκεπτόμαστε θετικά είναι βλασφημία και ασέβεια, εμείς δεν το σκεπτόμαστε θετικά ήτοι με πλεονέκτημα Πλεονέκτη!].

Συνάμα σημαίνει άγγελον, έστω και εάν αυτόν δύναται να τον ρίψει, διότι θαρρώ ο σατανάς έφαγε από αμφότερα τα ξύλα ή και ποιήθηκε με φύσημα από αμφότερα αυτά τα ξύλα. Ευδιακρίνουμε μία Τριάδα,

α) Καλόν

β) Πονηρόν εκ του Δένδρου της Γνώσης και

γ) Ζωής από το Δένδρον της Ζωής, ήτοι μία Τετραπιθανότητα α] καλόν β] πονηρόν γ] γνώση δ] ζωή ή, α] καλόν β] πονηρόν γ] ζωή και δ] ανάμεικτον ή και ζωής εις τον αιώναν…. Είναι αναμφισβήτητον και προολοφάνερον ! Ο Αδάμ εγεννήθηκε μώρος = παιδίον και όταν έφαγε από το Δένδρον της Γνώσης έγινε γνωστικός μέσω ανυπακοής ήτοι κακίας, κατ’ ακρίβειαν απώλαισε αθωότητα μώρου παιδίου εκ της ώρας όπου αποφάσισε να φάγει τον απαγορευμένον καρπόν ή ήταν ο πειρασμός αλλά όχι η εν πράξει δοκιμή απώλειας αθωότητος, ενώ εάν αφού πονηρεύτηκε οπισθοχωρούσε θα γινόταν Άγιος, άξιος μετέπειτα να φάγει εκ του Δένδρου της Γνώσης, διότι ο Άγιος τρώγωντας εκ του Δένδρου της Γνώσης δεν αλλοιώνεται ή και γνωρίζει τα όσα του προσφέρει το Δένδρον της Γνώσης δίχως όμως να εισέλθει εις έμπρακτην αμαρτίαν εγκλήματος, ανυπακοής, φιληδονίας κ.ο.κ… Ο Αδάμαντος έφυγεν άρον άρον με τω γυναιξί του εκ του Παραδείσου διότι δεν ήταν πλέον μώρος = παιδίον και Ο Χριστός μας είπε ότι διά να επανέλθει κάποιος εις τον Παράδεισον ή να εισέλθει πρώτη φορά πρέπει να γίνει ως μικρόν παιδίον, διότι αυλικούς πονηρούς εις τον Ευκήπον Του Ο Θεός δεν ανέχεται, συν του ότι εκεί μέσα είναι Διαρκής Ιερουργία θαρρώ με τρόπον αγαλλίασης και Θεολογικής Παιδικής Χορώδιας και Χωρωδίας !!!!

Γεν. 2,9 καὶ ἐξανέτειλεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου καὶ τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ.

Γεν. 2,9 Εκαμε δε ο Θεός να βλαστήσουν από την γην όλα τα είδη των δένδρων, τα οποία είναι ωραία εις την όρασιν, ευχάριστα εις την γεύσιν και θρεπτικά, καθώς επίσης διέταξε και εφύτρωσε το δένδρον της ζωής εν μέσω του παραδείσου και το δένδρον της γνώσεως του καλού και του κακού.

Γεν. 2,10 ποταμὸς δὲ ἐκπορεύεται ἐξ Ἐδὲμ ποτίζειν τὸν παράδεισον· ἐκεῖθεν ἀφορίζεται εἰς τέσσαρας ἀρχάς.

Γεν. 2,10 Ποταμός δε πηγάζει και απλώνεται από την Εδέμ, ώστε να ποτίζη τον παράδεισον. Από εκεί δε εξέρχεται και διαχωρίζεται εις τέσσαρας κατευθύνσεις.

Γεν. 2,11 ὄνομα τῷ ἑνὶ Φισῶν· οὗτος ὁ κυκλῶν πᾶσαν τὴν γῆν Εὐιλάτ, ἐκεῖ οὗ ἐστι τὸ χρυσίον·

Γεν. 2,11 Το όνομα του ενός εκ των τεσσάρων αυτών ποταμών είναι Φισών. Αυτός περικυκλώνει και ποτίζει όλην την περιοχήν Ευϊλάτ, όπου υπάρχει ο χρυσός.

Γεν. 2,12 τὸ δὲ χρυσίον τῆς γῆς ἐκείνης καλόν· καὶ ἐκεῖ ἐστιν ὁ ἄνθραξ καὶ ὁ λίθος ὁ πράσινος.

Γεν. 2,12 Ο χρυσός της χώρας εκείνης είναι αγνός και πολύτιμος. Εις την χώραν αυτήν επίσης υπάρχουν και δύο άλλοι πολύτιμοι λίθοι, ο απαστράπτων άνθραξ και ο πράσινος λίθος.

Γεν. 2,13 καὶ ὄνομα τῷ ποταμῷ τῷ δευτέρῳ Γεῶν· οὗτος ὁ κυκλῶν πᾶσαν τὴν γῆν Αἰθιοπίας.

Γεν. 2,13 Το όνομα του δευτέρου ποταμού είναι Γεών· αυτός διαρρέει όλην την γην της Αιθιοπίας.

Γεν. 2,14 καὶ ὁ ποταμὸς ὁ τρίτος Τίγρις· οὗτος ὁ προπορευόμενος κατέναντι Ἀσσυρίων. ὁ δὲ ποταμὸς ὁ τέταρτος Εὐφράτης.

Γεν. 2,14 Και ο ποταμός ο τρίτος είναι ο Τιγρις· αυτός διέρχεται εμπρός από την χώραν των Ασσυρίων. Ο δε τέταρτος ποταμός είναι ο Ευφράτης.

Γεν. 2,15 Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν.

Γεν. 2,15 Ελαβε Κυριος ο Θεός τον άνθρωπον, τον οποίον εδημιούργησε, και έθεσεν αυτόν στον παράδεισον της χαράς και της τέρψεως, δια να εργάζεται εις αυτόν και να τον φυλάσση.

Γεν. 2,16 καὶ ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Ἀδὰμ λέγων· ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ,

Γεν. 2,16 Εδωσε δε εντολήν Κυριος ο Θεός στον Αδάμ λέγων· “από όλα τα καρποφόρα δένδρα που υπάρχουν στον παράδεισον, σας δίδω το δικαίωμα να τρώγετε.

Γεν. 2,17 ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε.

Γεν. 3,22 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ Ἀδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν· καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ λάβῃ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα.

Γεν. 3,22 Είπε δε τότε ο Τριαδικός Θεός· “ιδού ο Αδάμ έγινε πλέον σαν ένας από ημάς με την ικανότητα να γνωρίζη καλόν και κακόν ! Και τώρα μήπως τυχόν και απλώση το χέρι του και πάρη και φέγη από τον καρπόν του ξύλου της ζωής και γίνη αυτός και το κακόν αθάνατον, πρέπει να εκδιωχθή από τον παράδεισον”.

Γεν. 3,1 Ὁ δὲ ὄφις ἦν φρονιμώτατος πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν ἐποίησε Κύριος ὁ Θεός. καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου;

Γεν. 3,1 Ο όφις ήτο το ευφυέστερον και επινοητικώτερον από όλα τα ζώα, τα οποία είχε δημιουργήσει Κυριος ο Θεός επί της γης. Ο όφις (ο διάβολος υπό μορφήν όφεως) ηρώτησε την Ευαν και της είπε· “διατί ο Θεός απηγόρευσε να φάγετε από τους καρπούς όλων των δένδρων, που υπάρχουν στον παράδεισον;”

Εάν ο όφις είναι ο ευφυέστερος όλων των θηρίων ή και όλων των ζώων, τότε είναι ακόμη; Και ποία τα χαρακτηριστικά του ευφυέστερου; Σημαίνει φρονιμώτατος ευφυέστερος;

Γεν. 3,2 καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ τῷ ὄφει· ἀπὸ καρποῦ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου φαγούμεθα,

Γεν. 3,2 Η Ευα απήντησεν στον όφιν· “από τους καρπούς κάθε δένδρου του παραδείσου ημπορούμεν να φάγωμεν.

Γεν. 3,3 ἀπὸ δὲ τοῦ καρποῦ τοῦ ξύλου, ὅ ἐστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου, εἶπεν ὁ Θεός, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ, οὐ δὲ μὴ ἅψησθε αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀποθάνητε.

Γεν. 3,3 Από τον καρπόν όμως του δένδρου, που υπάρχει εν τω μέσω του παραδείσου, έδωσεν εντολήν ο Θεός λέγων· δεν θα φάγετε από τον καρπόν αυτού ούτε και θα εγγίσετε αυτό, δια να μη αποθάνετε”.

Γεν. 3,4 καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε·

Γεν. 3,4 Είπε δε τότε ο όφις προς την γυναίκα· “δεν θα αποθάνετε· κάθε άλλο.

Το δένδρον αυτόν ήταν φέρων θάνατον ως δηλητήριον εξ’ αρχής εις την Γονιοδομή ή ο θάνατος ερχόμενος θελήματος Θεού λόγω ανυπακοής;

Γεν. 3,5 ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.

Γεν. 3,5 Σας απηγόρευσεν ο Θεός να φάγετε από το δένδρον αυτό, διότι εγνώριζεν ότι κατά την ημέραν, κατά την οποίαν θα φάγετε, θα ανοιχθούν τα μάτια σας και θα είσθε και σεις σαν θεοί, όμοιοι με αυτόν, γνωρίζοντες καλόν και πονηρόν”.

Ο όφις λέγει έναν ψεύδος και μία αλήθεια, ήτοι ανάμεικτον της Τετραπιθανότητος και πλάνη, ήτοι όπως είπα σε ανύποπτον χρόνον ο απατεώνας χρησιμοποιεί πάντοτε διά να πείσει ψεύδος, αλήθεια και πλάνη, διά να εξαπατήσει. Γνώριζε ο όφις ότι θα έφερνε τον θάνατον η παρακοή ή και ανυπακόη; Γνώριζε ότι το δένδρον ήταν δηλητηριώδες [πνευματικώς και σωματικώς] διά την ζωή;

Γεν. 3,6 καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι, καὶ λαβοῦσα ἀπὸ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ ἔφαγε· καὶ ἔδωκε καὶ τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς μετ᾿ αὐτῆς, καὶ ἔφαγον.

Γεν. 3,6 Τότε η Εύα παρετήρησε προσεκτικότερα το απηγορευμένον δένδρον, είδε τον καρπόν του ωραίον εις την όψιν και εσκέφθη ότι ευχάριστον θα ήτο να δοκιμάση αυτόν. Και λοιπόν έλαβεν από τον καρπόν του δένδρου αυτού, έφαγεν αυτή, και έδωσε και στον άνδρα της, και έτσι έφαγον και οι δύο.

Γεν. 3,7 καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔῤῥαψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα.

Γεν. 3,7 Και ήνοιξαν τα μάτια των δύο πρωτοπλάστων, εκατάλαβαν ότι ήσαν γυμνοί σωματικώς και ψυχικώς, εντράπηκαν την γυμνότητά των και έκοψαν φύλλα συκής, τα έρραψαν προχείρως και με αυτά σαν ποδιές εκάλυψαν την γυμνότητά των.

Εδώ η αλήθεια του όφι, διανοίχθησαν οι οφθαλμοί τους αλλά συνάμα ησχύσαντο, ενώ πριν όχι. Διατί εντράπησαν ενώ πριν όχι; Διότι ήσαν αθώοι ως μωρά και μώροι, ενώ το ρήμα μωρίζω Ελληνοκυπριαστί σημαίνει ζαλισμένος, ασαφής, έλλειψη γνώσεως. Έναν παιδί δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι γυμνόν, ενώ με την πάροδον του χρόνου και την ενηλικίωση το αντιλαμβάνεται και συνάμα το υποψιάζεται και συμβιβάζεται με τους άλλους ανθρώπους οι οποίοι είναι ενδεδυμένοι και υπό της αυστηρότητος των γονέων βεβαίως, αλλά σε μία ζουγκλώδη ή άλλη κοινωνία όπου δεν παρεξηγείται η γυμνότητα, ίσως ποτέ να μην ένοιωθε εντροπή ο άνθρωπος. Η εντροπή αρχίζει από την ώρα της έλλειψης αγάπης από αλλήλους και προς αλλήλους, είναι άμυνα και σεβασμός προς τους άλλους να μην είσαι βάρος, ήτοι νοιώθεις τα όρια ανοχής τους ήτοι τα όρια αγάπης τους.

Γεν. 3,8 Καὶ ἤκουσαν τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινόν, καὶ ἐκρύβησαν ὅ τε Ἀδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου.

Γεν. 3,8 Όταν δε κατά το δειλινόν ήκουσαν την φωνήν του Θεού, ο οποίος περιπατούσεν στον παράδεισον, εκρύβησαν ο Αδάμ και η γυνή αυτού από φόβον και εντροπήν ανάμεσα εις τα δένδρα του παραδείσου, δια να μη αντικρύσουν το πρόσωπον του Θεού.

Γεν. 3,9 καὶ ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀδάμ, ποῦ εἶ;

Γεν. 3,9 Ο Θεός προσεκάλεσε τον Αδάμ και του είπε· “’ Αδάμ, που είσαι;”

Γεν. 3,10 καὶ εἶπεν αὐτῷ· τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνός εἰμι, καὶ ἐκρύβην.

Γεν. 3,10 Ο δε Αδάμ απήντησεν στον Θεόν· “ήκουσα την φωνήν σου, καθώς περιπατούσες στον παράδεισον, και εφοβήθην να παρουσιασθώ εμπρός σου επειδή είμαι γυμνός δι’ αυτό και έσπευσα να κρυφθώ”.

Ένοιωσαν υπεύθυνοι έναντι Του Θεού, διότι ήσαν γυμνοί και γνώριζαν πλέον το κακόν το οποίον θα ήταν βάρος έναντι Θεού, ήτοι τις καύλες και τα θελήμα τους τα διαφορετικά εκ Θεού, εξού και από έλλειψη αγάπης έφαγαν από το ξύλον εκείνον και παρήκουσαν ή ανυπάκουσαν, κάνωντας το θέλημα τους αντί το Θέλημα Θεού. Ο όφις είτε τους εξαπάτησε είτε όχι, αυτοί κινήθηκαν συμφεροντολογικώς και αγνόησαν Τον Θεόν.

Γεν. 3,11 καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεός· τίς ἀνήγγειλέ σοι ὅτι γυμνὸς εἶ, εἰ μὴ ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες;

Γεν. 3,11 Ηρώτησε δε ο Θεός αυτόν· “ποίος σου ανήγγειλεν ότι είσαι γυμνός; Μηπως και έφαγες από το δένδρον, από το οποίον και μόνον σου απηγόρευσα να φάγης;”

Γεν. 3,12 καὶ εἶπεν ὁ Ἀδάμ· ἡ γυνή, ἣν ἔδωκας μετ᾿ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ ξύλου, καὶ ἔφαγον.

Επιρρίπτει ευθύνες εις την Εύα, εξού όμως λέγει και αντιφάσκει αλλά και συνάμα λέγει την αλήθεια, ότι ο άνθρωπος αφήνει τον πατέρα και την μητέρα του και προσκολλάται εις τον σύζυγον του… έτσι έγινε και εδώ, αμφότεροι έθεσαν εαυτούς υπεράνω Θεού και ο καθένας αγάπησε τον άλλον περισσότερον εκ Θεού.

Γεν. 3,12 Ο Αδάμ έσπευσε να δικαιολογηθή και είπε· “αυτή η γυναίκα, την οποίαν συ μου έδωκες ως σύντροφον και βοηθόν μου, αυτή μου έδωσε από τον καρπόν του απηγορευμένου δένδρου και έφαγον”.

Γεν. 3,13 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῇ γυναικί· τί τοῦτο ἐποίησας; καὶ εἶπεν ἡ γυνή· ὁ ὄφις ἠπάτησέ με, καὶ ἔφαγον.

Γεν. 3,13 Είπε δε τότε Κυριος ο Θεός προς την γυναίκα, την Εύαν· “διατί έκαμες αυτό;” Η Εύα απήντησεν· “ο όφις με εξηπάτησε και έφαγον”.

Γεν. 3,14 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ὄφει· ὅτι ἐποίησας τοῦτο, ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς· ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου.

Γεν. 3,14 Είπε δε τότε Κυριος ο Θεός στον όφιν· “επειδή διέπραξες αυτήν την δολιότητα, θα είσαι κατηραμένος συ ανάμεσα από όλα τα κτήνη και όλα τα θηρία, που υπάρχουν εις την γην. Θα σύρεσαι στο χώμα με το στήθος και την κοιλίαν και χώμα θα τρώγης όλας τας ημέρας της ζωής σου.

Γεν. 3,15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.

Γεν. 3,15 Θα θέσω δε άσβεστον εχθρότητα μεταξύ σου και της γυναικός, μεταξύ των απογόνων σου και των απογόνων αυτής. Ενας δε απόγονος της γυναικός μόνης, αυτός θα σου συντρίψή την κεφαλήν και συ θα κεντήσης αυτού την πτέρναν”.

Είναι σωστή η ερμηνεία; Τι σημαίνει ή τι εννοεί τηρήση; Δεν αναφέρεται σαφώς εις έναν

Γεν. 3,16 καὶ τῇ γυναικὶ εἶπε· πληθύνων πληθυνῶ τὰς λύπας σου καὶ τὸν στεναγμόν σου· ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα, καὶ πρὸς τὸν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου, καὶ αὐτός σου κυριεύσει.

Γεν. 3,16 Προς δε την γυναίκα είπε· “θα πολλαπλασιάσω εις πλήθος πολύ τας λύπας σου, τας θλίψεις και τους στεναγμούς σου. Με πόνους θα γεννάς τα τέκνα σου, θα εξαρτάσαι δε πάντοτε από τον άνδρα σου και αυτός θα είναι κύριός σου”.

Γεν. 3,17 τῷ δὲ Ἀδὰμ εἶπεν· ὅτι ἤκουσας τῆς φωνῆς τῆς γυναικός σου καὶ ἔφαγες ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες, ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου· ἐν λύπαις φαγῇ αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·

Γεν. 3,17 Εις δε τον Αδάμ είπεν· “επειδή ήκουσες την κακήν συμβουλήν της γυναικός σου και έφαγες από τον καρπόν του δένδρου, εκ του οποίου και μόνου εγώ σου έδωσα την εντολήν να μη φάγης, θα είναι κατηραιμένη η γη εις τα έργα σου. Με λύπην και κόπον θα κερδίζης την τροφήν σου από την γην όλας τας ημέρας της ζωής σου.

Γεν. 3,18 ἀκάνθας καὶ τριβόλους ἀνατελεῖ σοι, καὶ φαγῇ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ.

Γεν. 3,18 Αγκάθια και τριβόλια θα σου φυτρώνη η γη και θα τρέφεσαι με τα χόρτα του αγρού.

Γεν. 3,19 ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ·

Γεν. 3,19 Καθ’ όλον το διάστημα της ζωής σου με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρώγης τον άρτον σου, μέχρις ότου αποθάνης και επιστρέψη το σώμα σου εις την γην, από την οποίαν και έχει πλασθή· διότι χώμα είναι το σώμα σου, στο χώμα θα καταλήξη και χώμα πάλιν θα γίνη”.

Δεν αναφέρεται εις ψυχήν….

Γεν. 3,20 καὶ ἐκάλεσεν Ἀδὰμ τὸ ὄνομα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ Ζωή, ὅτι αὕτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων. [Μάλλον σημαίνει ότι την κάλεσε Ζωή, προς τιμήν της Ζωοδόχου Πηγής όπου γεννάει όλα τα ζώντα, ασπούμε και το ξύλον της ζωής ή δένδρον της ζωής]

Γεν. 3,20 Ωνόμασε τότε ο Αδάμ την γυναίκα του Ζωήν, διότι αυτή θα ήτο η μητέρα όλων των ανθρώπων της γης.

Γεν. 3,21 Καὶ ἐποίησε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Ἀδὰμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς.

Γεν. 3,21 Ο δε πανάγαθος Θεός, δια να προφυλάξη τον Αδάμ και την γυναίκα του από τας καιρικάς μεταβολάς, κατεσκεύασε δι’ αυτούς χιτώνας δερματίνους, με τους οποίους και τους ενέδυσεν.

Υπήρχαν νεκρά ζώα εις τον Παράδεισον; Απέθαιναν; Τα σκότωσε; Από θαύμα; Πώς έλαβεν τα δέρματα;

Γεν. 3,22 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ Ἀδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ [εις έξην = εις εθισμόν εις εξ = εισέξ = σεξ = εις έναν μαζύν μας, λέγω τώρα υποθετικά, αλλά λέγει ως εις εξ ημών ήτοι ωσάν εις εξ ημών = ωσάν ενας από εμάς, δεν αναφέρει την Εύα, ενώ το εξ ημών εννοεί μόνον Την Αγία Τριάδα ή και τους Αγγέλους;]ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν· καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ λάβῃ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. [ό,τι το πειο περίεργον και ανεξήγητον. Δηλαδή το δένδρον της ζωής άμα το δοκιμάσεις δεν δύναται Ο Θεός να σε επαναφέρει εις κατάστασιν θανάτου; Είναι ανεξάρτητον εκ Θεού; Μήπως και το ξύλον καλού και πονηρού αυθύπαρκτον ασπούμε ή έστω ανεξάρτητον; Διατί το βλάστησε Ο Θεός; Διά δοκιμασία Αδάμαντου και Εύας = ευ+έως = καλόν έως/φως και καλή αρχή = αρχή ανθρωπότητας ασπούμε, παρότι αναφέρει και άλλους ανθρώπους παρακάτω ο Κάϊν. Μήπως άμα φάγεις πρωτίστως από το ξύλον καλού και πονηρού και μετά από το ξύλον της ζωής γίνεσαι αθάνατος και Ο Θεός δεν παίρνει τις υποσχέσεις Του οπίσω;]

Γεν. 3,22 Είπε δε τότε ο Τριαδικός Θεός· “ιδού ο Αδάμ έγινε πλέον σαν ένας από ημάς με την ικανότητα να γνωρίζη καλόν και κακόν ! Και τώρα μήπως τυχόν και απλώση το χέρι του και πάρη και φέγη από τον καρπόν του ξύλου της ζωής και γίνη αυτός και το κακόν αθάνατον, πρέπει να εκδιωχθή από τον παράδεισον”.

Γεν. 3,23 καὶ ἐξαπέστειλεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη. [η σωστή ερμηνεία ότι τους εκδίωξε από τον παράδεισον της τρυφής όπου εργαζόταν τον εκεί κήπον και εκ του οποίου το χώμα επλάσθηκε ήτοι το χώμα εν παραδείσω]

Γεν. 3,23 Και έδιωξεν ο Θεός τον Αδάμ από τον παράδεισον της χαράς και της τέρψεως, δια να εργάζεται μετά κόπου την γην, από το χώμα της οποίας είχε πλασθή το σώμα του.

Γεν. 3,24 καὶ ἐξέβαλε τὸν Ἀδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ῥομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

Γεν. 3,24 Εβγαλε τον Αδάμ και τον έφερε να κατοικήση απέναντι από τον παράδεισον της χαράς και της τέρψεως. Διέταξε δε τα Χερουβιμ και την φλογίνην ρομφαίαν, την συστρεφομένην, να φυλάσσουν την οδόν, η οποία ωδηγούσε προς το δένδρον της ζωής.

[από το ξύλον του καλού και του πονηρού τον άφησε να δοκιμαστεί εάν θα φάγη, από το δένδρον της ζωής δεν το διακινδύνευσε, ωσάν να μην όριζε την ελεύθερην βούλησιν τους; Πρόκειται περί δήλωση ανικανότητος να παύσει το αυτεξούσιον βούλησις των; Ή δεν ήθελε ούτε το αυτεξούσιον να τους παύσει αφού τους έδωσε την ελευθερία, ούτε να τους αφήσει να οδεύσουν προς δοκιμή του δένδρου της ζωής, ωσάν να γνώριζε ότι θα το επιχειρούσαν εάν τους άφηνε, διότι ήσαν απελπισμένοι ώστε να επαναφερθούν εις την αθανασία, αλλά πλέον μέσω αδικίας και ανυπακοής. Και δεν θα μπορούσε όντως Ο Θεός να τους σταματήσει από το πλεονέκτημα αυτόν, γινόμενοι κατά τρόπον τινάν σύνθεοι ή έστω αθάνατοι. Δεν γνωρίζουμε εάν είναι σωστά όλα αυτά, αληθή όλα, ή δεν τα νοούμε και είναι κωδικοποιημένα, αλλά πρέπει να τα βλέπουμε αθώα, μήπως εν τέλει έχουν νόημα, εάν τα απορρίψουμε τότε δεν μπορούμε να τα προσεγγίσουμε εις την αλήθεια τους, η έρευνα πρέπει να μην απορρίπτει πάσα ερμηνεία ή πληροφορία μέχρις ότου εξακριβώσει. Ποία η διαφορά του δένδρου της ζωής από το δένδρον του καλού και του πονηρού; Φαίνεται ότι το πρώτον εάν δεν έχασαν την αθανασία λόγω ανυπακοής, μεταλλάσσει την Γονιοδομή, ενώ ταυτοχρόνως διανοίγει τους οφθαλμούς της γνώσεως ήτοι το αντίστροφον της άγνοιας και της αγνείας. Η λέξη αγ σημαίνει προφανώς όχι αφού αγ+νοία σημαίνει όχι νοία/νους ενώ αγ+νεία σημαίνει μη σωματική και ψυχική ηδονική γνώση ήτοι αμφότερες νοήματα αγνωσίας = αγ+νωσίας = αγ+νοσείας και συνάμα λόγω της Πέραν της Μίας Καταγωγής των Ελληνικών Λέξεων ως α+γνοία και α+γνεία, ενώ γνήσιος εξ’ αρχής σήμαινει ο ερχόμενος ή εξακριβωμένον επιστημονικώς ή διά γνώσεως και εμπειρίας ή βιώματος, ενώ το ανόθευτον είναι μεμειγμένον με ψεύδος και άλλα, προφανώς α+νόθευτον και αν+οθευτόν ήτοι αναύθετον = αναυθεντικόν = μη αυθεντικόν, συνάμα αγνεία = αγία νεία = μη γήϊνη νεία και αγία νοία = μη γήϊνη νοία/νους ήτοι παδική αθωότητα, άλλωστε Ο Χρτιστός είπε ουδείς δεν θα εισέλθει εις την βασιλείαν των Ουρανών εάν δεν γίνει παιδίον ήτοι αγνός. Προφανώς η βασιλεία των Ουρανών είναι το δένδρον της ζωής και η αγνεία η μη δοκιμή του δένδρου του καλού και του πονηρού ή και η επαναφορά εις την προγενέστερη κατάσταση η οποία χάθηκε όταν έγινε κληρονομική η γνώση του καλού και του πονηρού το οποίον εκδηλώνεται μόλις ο νους αντιληφθεί τις δυνάμεις του διά των εκπαιδεύσεων και την εξέφραση της ευφυΐας ή και φρονιμάδος]

Το άρθρον μπορεί να επεκταθεί, αλλά επειδή χρειάζεται σταυροβελονιά συνένωσης μυστικών που απαιτεί ευδομάδες ίσως, έβαλα αυτά προς τροφή διά σκέψη, πνευματική και συναισθηματική διαίσθηση, ενόραση, με υπομονή εις την Ευδιάκριση.

Κύριος Τρισκύριος ειμοί Βοηθειός και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι δαίμων και άνθρωπος και ου φοβηθήσομαι κακά.

Παναγιώτης Δίας