Ο Άγνωστος Πόλεμος

Ο Άγνωστος Πόλεμος, με τα πασίγνωστα θύματα.

Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία που ζούμε, βλέπουμε να συμβαίνουν μερικά πράγματα, τα οποία είναι ανεξήγητα. Θα περίμενε κανείς στην Ευρώπη —η οποία εξακολουθεί ακόμα και τώρα, στην εποχή της κρίσης, να είναι μακράν η πλουσιότερη αγορά του κόσμου— να επωφελούνται του παγκόσμιου εμπορίου οι τυχεροί, οι οποίοι βρίσκονται πάνω στον “δρόμο” των δικτύων της … Οι τυχεροί, οι οποίοι στην εποχή της ακμής της Κίνας βρέθηκαν να “κάθονται” πάνω στον νέο “δρόμο του μεταξιού” της Ανατολής …Αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν τα φυσικά “περάσματα” αυτού του “δρόμου” μεταξύ Κίνας και Ευρώπης και έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν πάνω του τα διαμετακομιστικά του κέντρα …Τα κέντρα εκείνα, τα οποία αποτελούν μικρές “καρδιές” που “αιματώνουν” την ευρωπαϊκή αγορά απ’ άκρη σ’ άκρη.

Μια τέτοια ανάγκη συνεχούς “αιμάτωσης” της αγοράς με εμπορεύματα είναι μόνιμη, γιατί στα τελευταία τριάντα χρόνια έχουν συμβεί τεράστιες εξελίξεις στον τομέα της παραγωγής. Η Ευρώπη έπαψε να είναι ένας από τους μεγάλους παραγωγούς αυτού του κόσμου και περιορίστηκε στον ρόλο του μεγαλύτερου καταναλωτή. Χρειάζεται μόνιμα την “αιμάτωση” των εισαγόμενων εμπορευμάτων, γιατί έχει σε μεγάλο βαθμό αποβιομηχανιστεί. Δεν καλύπτει μόνη της τις βασικές της ανάγκες και ως εκ τούτου είναι εξαρτώμενη από τις εισαγωγές …Τις εισαγωγές από την Κίνα. Η κινέζικη δεσπόζουσα θέση στην παραγωγή επηρεάζει το σύνολο της ευρωπαϊκής αγοράς και αυτό δημιουργεί ένα πλήθος παράπλευρων συνεπειών.

Όμως, η Κίνα δεν βρίσκεται σε κάποιον άλλο Πλανήτη, ώστε τα “διαστημόπλοια” της να προσγειώνονται κάθετα εκεί όπου βρίσκονται οι πελάτες της. Η Κίνα έχει συγκεκριμένες γεωγραφικές συντεταγμένες Βρίσκεται ανατολικά της Ευρώπης. Βρίσκεται ανατολικά της μεγαλύτερης αγοράς του κόσμου. Μονίμως ανατολικά της Ευρώπης σε έναν σφαιρικό Πλανήτη, γιατί η απόστασή της από τη δυτική της πλευρά είναι απείρως μεγαλύτερη. Η προσέγγισή της, δηλαδή, με την ευρωπαϊκή αγορά γίνεται από συγκεκριμένη πλευρά, εφόσον ο παράγων “κόστος” είναι απολύτως καθοριστικός στην επιλογή της “προσέγγισης” αυτής.

Γιατί όμως αναφερόμαστε στο προφανές; Σε αυτό, το οποίο υποχρεούται να γνωρίζει και ένας μαθητής του δημοτικού; Γιατί από αυτό το προφανές διαπιστώνουμε ότι δεν προκύπτουν εξίσου προφανή αποτελέσματα. Δεν βλέπουμε δηλαδή τις προφανείς συνέπειες των προφανών δεδομένων. Πώς είναι δυνατόν τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ευρώπης να βρίσκονται στη Βόρεια Ευρώπη; Να βρίσκονται κατά “σύμπτωση” στις Προτεσταντικές ακτές της, παρ’ όλο που αυτές δεν βρίσκονται στη σωστή “πλευρά” των μεταφορών; Να βρίσκονται από την πλευρά εκείνη, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μετακίνηση εμπορευμάτων και άρα εμπόριο; Τα λιμάνια εκείνα είχαν αναπτυχθεί στον βαθμό που είχαν αναπτυχθεί, όταν το εμπόριο της Ευρώπης με τον Νέο Κόσμο ήταν το κυρίαρχο. Τώρα πλέον αυτό δεν υφίσταται.

Πώς είναι δυνατόν τα παλιά λιμάνια να διατηρούν την παλιά τους δυναμική, την στιγμή που δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες; Από τις ΗΠΑ μπορεί να φτάνουν συνεχώς “αγαθά” στην Ευρώπη, αλλά αυτά συνήθως είναι άυλα. Είναι άυλα “αγαθά”, που φτάνουν μέσα σε CD ή μέσω τηλεφωνικών δικτύων. Είναι άυλα “προϊόντα”, που διακινούνται μέσα στα γραφεία των διευθυντών των τραπεζικών υποκαταστημάτων. Είναι προϊόντα, τα οποία μεταφέρονται σε πολυτελείς χαρτοφύλακες από υψηλόμισθα στελέχη και όχι σε χάρτινα κουτιά από χαμάληδες. Τα υλικά αγαθά, τα οποία εδώ και τριάντα χρόνια δεσπόζουν στην ευρωπαϊκή αγορά, έρχονται από την Κίνα και άρα από την Ανατολή.

Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα. Σημαίνει συγκεκριμένες διαδρομές. Τα κινέζικα “προϊόντα” ταξιδεύουν μέσα από τον Ινδικό Ωκεανό και φτάνοντας στην Ερυθρά θάλασσα, μπαίνουν στην διώρυγα του Σουέζ, προκειμένου να βγουν στην Μεσόγειο κι άρα να προσεγγίσουν την ευρωπαϊκή αγορά. Το πρώτο ευρωπαϊκό έδαφος, που “βλέπουν” τα ασιατικά αυτά προϊόντα, είναι το ελληνικό. Τι συμβαίνει όμως; Εφόσον αυτά τα προϊόντα αναζητούν ευρωπαϊκό “έδαφος”, γιατί δεν σταματούν όταν το προσεγγίσουν; Γιατί συνεχίζουν μια οικονομικά παράλογη και αυτοκτονικά χρονοβόρα πορεία και βγαίνουν στον Ατλαντικό Ωκεανό, προκειμένου να “πιάσουν” τα λιμάνια του ευρωπαϊκού βορά; …Τα ενοχλεί η ζέστη του Νότου και δεν σταματάνε σ’ αυτόν;

Γιατί θα έπρεπε να “πιάσουν” λιμάνι στην Ελλάδα; Για τον ίδιο λόγο που κάποιος, ο οποίος ταξιδεύει, επιλέγει συνεχώς τον πιο εύκολο και ξεκούραστο τρόπο για να το κάνει. Αν αναγκαστεί να κολυμπήσει, κολυμπάει, αλλά, μόλις πιάσει στεριά, βγαίνει και περπατάει. Το ίδιο συμβαίνει και στις μεταφορές. Οι θαλάσσιες μεταφορές είναι ακριβή υπόθεση σε σχέση με τις επίγειες, όταν υπάρχουν οι αντίστοιχες υποδομές. Ταυτόχρονα είναι και χρονοβόρες.

Όλα αυτά κάνουν τις θαλάσσιες μεταφορές απαγορευτικές, όταν υπάρχουν οι εναλλακτικές επιλογές. Αυτό ακριβώς εντοπίζουμε ως πρόβλημα. Για κάποιους “μυστηριώδεις” λόγους η ηπειρωτική Ελλάδα δεν είναι “επιλογή” γι’ αυτούς, οι οποίοι πραγματοποιούν διεθνείς μεταφορές. Η Ελλάδα —μέχρι τώρα τουλάχιστον— δεν τους προσέφερε την δυνατότητα να αλλάξουν “μέσο” στην μεταφορική τους λειτουργία. Δεν τους προσέφερε την δυνατότητα να πάνε από το ακριβό στο φτηνό ή από το αργό στο γρήγορο, πράγμα το οποίο είναι το ζητούμενο στον τομέα των μεταφορών.

Θα ξεκινήσουμε από τα “χαμηλά” των υποδομών και θα πάμε στα “υψηλά” των πολιτικών. Κατ’ αρχήν να πούμε ότι ο Πειραιάς στερείται βασικών υποδομών, για να προσφέρει αυτήν την υπηρεσία. Να σκεφτεί κάποιος ότι μέχρι πριν από έναν χρόνο δεν είχε καν σύνδεση με το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο. Αυτό δεν είναι απλά παράξενο, αλλά εγκληματικό. Το πρώτο πράγμα, το οποίο μαθαίνει ένας μηχανικός, όταν εκπαιδεύεται στην χωροταξία, είναι ότι τα δίκτυα πρέπει να συνδέονται μεταξύ τους. Βλάκας να είσαι, το καταλαβαίνεις αυτό. Δεν χρειάζεται να πας στο Πολυτεχνείο, για να το καταλάβεις αυτό. Χαμάλης να είσαι, το γνωρίζεις.

Όταν κουβαλάς πράγματα με έναν συνάδελφό σου, του τα παραδίδεις εκεί όπου μπορεί να τα πάρει. Τα εναποθέτεις εκεί όπου τον βολεύει καλύτερα να τα πιάσει και να τα μεταφέρει. Δεν τα παρατάς κάπου απ’ όπου δεν μπορεί να τα παραλάβει. Δεν τα κρύβεις και δεν τα αφήνεις σε χώρους μη προσβάσιμους προς τον συνεργάτη σου. Γιατί δεν θα τελειώσεις ποτέ την μεταφορική εργασία που έχεις αναλάβει και άρα δεν θα πληρωθείς και ποτέ από τον εντολοδότη σου.

Το ίδιο συμβαίνει και σε όλες τις κλίμακες μεταφορών και άρα και στις κλίμακες των δικτύων. Δεν φτιάχνεις ένα λιμάνι εκεί όπου δεν φτάνει ο δρόμος, γιατί δεν μπορείς να εγκλωβίζεις τα εμπορεύματα σε “τυφλά” αδιέξοδα. Δεν τερματίζεις μια σιδηροδρομική γραμμή μέσα στα χωράφια, γιατί δεν μπορεί εκεί να “παραλάβει” εμπορεύματα και άρα δεν μπορεί να παράγει μεταφορικό έργο. Τα δίκτυα πάντα πρέπει να συνεργάζονται μεταξύ τους, ώστε να επιτυγχάνεται το τέλειο αποτέλεσμα σ’ ό,τι αφορά τον λόγο της δημιουργίας τους. Το λιμάνι πρέπει να “ακουμπάει” στο σιδηροδρομικό δίκτυο. Το σιδηροδρομικό δίκτυο πρέπει να “ακουμπάει” στο οδικό δίκτυο. Δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτε, όταν τα δίκτυα δεν “ακουμπάνε” μεταξύ τους και άρα όταν δεν έχουν δυνατότητα να συνεργάζονται.

Αυτή η “επαφή” εξασφαλίζει το τέλειο αποτέλεσμα σ’ ό,τι αφορά την ταχύτητα, αλλά και στο κόστος της μεταφοράς. Αυτή η “επαφή” είναι υποχρεωτική για την εξασφάλιση του βέλτιστου αποτελέσματος. Του αποτελέσματος εκείνου, το οποίο κάθε φορά είναι διαφορετικό, εφόσον ο κάθε ενδιαφερόμενος πρέπει να αποφασίσει με βάση τις δικές του ανάγκες και προτεραιότητες το πότε πρέπει να επιταχύνει ή να κάνει πιο φθηνή μια μεταφορά. Όλα γίνονται πάνω σε μια πολύ συγκεκριμένη και πολύ απλή λογική.

Την λογική της ομαλής και άρα της “φτηνής” διαδοχής των μέσων, τα οποία συντελούν στην μεταφορική διαδικασία. Οι αλλαγές των μέσων γίνονται πάντα με γνώμονα το κέρδος σε χρήμα και χρόνο και πάντα υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα “μπλοκάρουν”. “Μπλοκάρισμα” σημαίνει νέα έξοδα και άρα δεν αναγκάζεις ποτέ την μεταφορά να κάνει “άλματα” ή να κάνει “παύσεις”.

Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορεί ακόμα και ο πιο αδαής να έχει μια εικόνα του πώς γίνονται οι επιλογές στην χωροταξία. Το μεγαλύτερο λιμάνι ή αεροδρόμιο της χώρας δεν μπορεί, για παράδειγμα, να γίνει στην Κρήτη, γιατί απλούστατα δεν μπορεί ένα νησί να συνδεθεί με τα φτηνά επίγεια δίκτυα μεταφορών. Συμφέρει περισσότερο ένα αεροπλάνο ή ένα πλοίο, το οποίο έρχεται από το Σουέζ, να συνεχίσει την πορεία του για την πιο “μακρινή” ηπειρωτική Ελλάδα, παρά να σταματήσει στην κοντινή Κρήτη.

Γιατί, αν σταματήσει στην Κρήτη, δεν μπορεί να συνεχιστεί ομαλά η μεταφορική διαδικασία. Αν σταματήσει στην Κρήτη, θα χρειαστεί ένα άλλο ακριβό αεροπλάνο ή ένα άλλο ακριβό πλοίο, για να συνεχίσει το εμπόρευμα την πορεία του προς τα φτηνά επίγεια δίκτυα και άρα προς την τελική αγορά. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να υπάρχουν πάντα επιλογές. Επιλογές, που, μέσα από την αλληλοδιαδοχή τους, θα “ρίχνουν” συνεχώς το κόστος μεταφοράς του εμπορεύματος.

Επιλογές, όμως, οι οποίες δεν θα αποκλείσουν ένα εμπόρευμα σε έναν “τυφλό” κόμβο και οι οποίες θα δίνουν την δυνατότητα στον έμπορο να επιλέξει την φθηνότερη ή την ταχύτερη λύση που τον συμφέρει. Όταν λοιπόν λέμε ότι μέχρι πριν από έναν χρόνο το λιμάνι του Πειραιά δεν ήταν συνδεδεμένο με το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο, στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα εθνικό έγκλημα. Κάποιοι, για κάποιους λόγους, θέλησαν και κατάφεραν να εξουδετερώσουν τον Πειραιά ως κεντρικό διαμετακομιστικό κέντρο του παγκόσμιου εμπορίου. Δεν του έδωσαν καν τα “προσόντα” να διεκδικήσει τον ρόλο αυτόν.

Για λόγους, τους οποίους στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε, η “Μπανανία” της Μεσογείου με το όνομα Ελλάδα ποτέ δεν σεβάστηκε κανέναν κανόνα της χωροταξίας. Προφανώς, για να μην δυσαρεστήσει κάποιους, ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε την τύχη της να βρεθεί στον δρόμο μεταφοράς του μεγαλύτερου εμπορευματικού όγκου στην ιστορία της ανθρώπινης οικονομίας. Τι συμβαίνει λοιπόν; Είμαστε ως λαός τόσο κουτοί ή υπανάπτυκτοι; Δεν “βλέπαμε” τι συμβαίνει γύρω μας; Δεν “βλέπαμε” ότι ο κόσμος άλλαζε και κατά σύμπτωση βρεθήκαμε πάνω σε έναν νέο “δρόμο μεταξιού”;

Είχαμε το απόλυτο πλεονέκτημα σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν κάναμε τίποτε για να το εκμεταλλευτούμε; Στην εποχή των χρυσοφόρων Logistics μπορούσαμε να πλουτίσουμε και δεν το κάναμε; Τα δεδομένα αυτό δείχνουν. Τα δεδομένα δείχνουν ότι οι Έλληνες στην κυριολεξία αδιαφόρησαν να αναπτύξουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Δεν επένδυσαν στην δραστηριότητα που συνέδεε τους γίγαντες της παραγωγής με τις γιγάντιες αγορές τους. Είχαν τις προδιαγραφές να το κάνουν και δεν το έκαναν. Δεν έκαναν τον Πειραιά ένα “Ρότερνταμ” της Νέας Εποχής. Όπως στην περίοδο της αποικιοκρατίας του Νέου Κόσμου το Ρότερνταμ υπερείχε των μεσογειακών λιμανιών, έτσι και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ο Πειραιάς θα έπρεπε να υπερέχει έναντι όλων των υπολοίπων ευρωπαϊκών λιμανιών.

Αυτό, το οποίο λέμε, δεν απαιτεί ευφυΐα αυτοκράτορα. Απλές σκέψεις απαιτεί. Γιατί υπερείχε το Ρότερνταμ στην προηγούμενη εποχή; Γιατί βρισκόταν πάνω στον κυρίαρχο “δρόμο” μεταφοράς εμπορευμάτων μεταξύ Νέου και Παλιού Κόσμου και στο ιδανικότερο σημείο. Βρισκόταν ακριβώς “απέναντι” από τον ανεπτυγμένο Νέο Κόσμο και “καθόταν” πάνω στην “έξοδο” του Ρήνου. Βρισκόταν στην κοντινότερη απόσταση από τον Νέο Κόσμο και είχε πρόσβαση στα δίκτυα της ηπειρωτικής ευρωπαϊκής αγοράς. Διώρυγα του Σουέζ δεν υπήρχε τότε και η οποιαδήποτε προσέγγιση της Ευρώπης γινόταν από την δυτική της πλευρά. Εξαιτίας του Ρήνου είχε επαφή με τα μεγάλα ποτάμια της Ευρώπης και μπορούσε να μαζεύει ή να διανέμει εμπορεύματα από όλη και σε όλη την Ευρώπη και να τα μεταφέρει και προς τις δύο κατευθύνσεις.

Ανάλογο πλεονέκτημα είχε στην νέα εποχή και ο Πειραιάς. Υπερείχε σε βαθμό τέτοιο, που να μιλάμε πραγματικά για δυνατότητα μονοπώλησης των μεγαλύτερων μεταφορών της ανθρώπινης ιστορίας. Είδε κανένας τον Πειραιά να γίνεται το “Ρότερνταμ” της Νέας Εποχής; Γιατί δεν έγινε; Δεν υπάρχει άλλο ευρωπαϊκό λιμάνι, που να παραλαμβάνει το κινέζικο εμπόρευμα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από την έξοδο του πλοίου από την διώρυγα του Σουέζ όσο το λιμάνι του Πειραιά. Όλα τα υπόλοιπα λιμάνια μετράνε μέρες ή και εβδομάδες διαφοράς και αυτό στις μεταφορές είναι απαγορευτικό.

Αυτός ο Πειραιάς, όμως, ο οποίος θα μπορούσε να γίνει το ισχυρότερο και το πιο πολυσύχναστο λιμάνι της Ευρώπης, βρίσκεται σε μια κατάσταση υπολειτουργίας. Ιδιωτικοποιείται για ψίχουλα, εφόσον το ελληνικό κράτος φαίνεται αδύναμο να το αναπτύξει. Επί τριάντα χρόνια η Ευρώπη καταναλώνει κινέζικα προϊόντα και η Ελλάδα βλέπει τα προϊόντα αυτά να περνάνε κάτω από τα πόδια της και δεν διεκδικεί μερίδιο από την μεταφορά τους. Βλέπει να περνάνε τα καράβια προς την Βόρεια Ευρώπη και δεν τα σταματάει.

Από το σημείο αυτό και πέρα οι απαντήσεις στα ερωτήματα δεν είναι τεχνικής φύσεως. Εδώ η χωροταξία δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις και απαιτείται πολιτική σκέψη. Τώρα θα πάμε από τα χαμηλά στα υψηλά. Το πρόβλημα υπολειτουργίας του Πειραιά δεν είναι πρόβλημα υποδομών και χωροταξίας. Αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται με σιδηροδρομικές γραμμές και γερανογέφυρες. Αυτό είναι θέμα υψηλής πολιτικής και ιμπεριαλισμού. Ποιος θα τα κάνει αυτά; Ποιος θα τραβήξει τον “αγωγό” της παγκόσμιας μεταφοράς, για να τον συνδέσει με το στόμιο τού Πειραιά; Οι τενεκέδες, που κυβερνάνε την Ελλάδα;

Εδώ δεν μπόρεσαν τόσα χρόνια κάνουν μερικά χιλιόμετρα επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας, για να το συνδέσουν με το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Αυτοί οι άχρηστοι θα κάνουν πολιτικό σχεδιασμό, για να δώσουν στρατηγικό πλεονέκτημα στην Ελλάδα; Αυτοί θα ενισχύουν το λιμάνι του Πειραιά και άρα την ελληνική οικονομία εις βάρος άλλων λιμανιών και άλλων οικονομιών; Γιατί δεν το έκαναν; Για λόγους ιμπεριαλισμού. Για τους ίδιους λόγους που μέχρι τώρα δεν άφηναν τους Έλληνες να φτιάξουν, μπύρες, για παράδειγμα. Για να μην ενοχλήσουν τους ισχυρούς. Γιατί αυτό διέταξαν οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί.

Όταν δεν τολμάς να δώσεις μια άδεια ζυθοποιίας, για να μην περιορίσεις απλά τα κέρδη κάποιων, είναι δυνατόν να στηρίξεις κάποιες δραστηριότητες, οι οποίες τους απειλούν με καταστροφή; Πραγματική καταστροφή. Γιατί, αν το λιμάνι του Πειραιά ή της Ραφήνας ή του Λαυρίου ήταν συνδεδεμένα με το πανευρωπαϊκό σιδηροδρομικό δίκτυο —αυτό, δηλαδή, το οποίο υποχρεούται να γνωρίζει και ο τελευταίος φοιτητής του Πολυτεχνείου—απλούστατα σήμερα δεν θα υπήρχε ούτε το Ρότερνταμ ως Νο1 λιμάνι της Ευρώπης ούτε το Αμβούργο ως Νο2 λιμάνι.

Συνέβη αυτό ποτέ; Όχι βέβαια. Κάποιοι, όχι απλά φρόντισαν να μην ακουμπάει ο Πειραιάς στο πανευρωπαϊκό σιδηροδρομικό ή οδικό δίκτυο —που μέσα από τα Βαλκάνια οδηγεί στην καρδιά της Ευρώπης— αλλά φρόντισαν να ξηλώσουν αυτό το δίκτυο από τον Πειραιά μέχρι την κεντρική Ευρώπη. Ξήλωσαν ακόμα και την θεωρητική πιθανότητα να ακουμπήσει ο Πειραιάς σε κάποιο δίκτυο, το οποίο φτάνει μέχρι το κέντρο της Ευρώπης. Γι’ αυτόν τον λόγο τα λιμάνια της Ολλανδίας και της Γερμανίας έγιναν κόμβοι της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας της Νέας Εποχής την στιγμή που δεν βρίσκονται καν πάνω στον άξονα των μεταφορών μεταξύ Ευρώπης και Κίνας.

Αυτό είναι τόσο παράδοξο όσο θα ήταν στην εποχή του “δρόμου του μεταξιού” να γίνει κόμβος αυτού του δρόμου το Βερολίνο, το οποίο δεν βρίσκεται πάνω σ’ αυτόν. Αυτό ήταν το κατόρθωμα των Παπανδρέου και των Μητσοτάκηδων, οι οποίοι μας κυβερνούσαν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Συμμετείχαν σε όλα τα εγκλήματα εις βάρος της πατρίδας μας, που την απομόνωσαν γεωγραφικά και εξανέμισαν τα γεωγραφικά της πλεονεκτήματα.

Ούτε μία φορά δεν αντέδρασαν σε μεθοδεύσεις, οι οποίες είχαν σκοπό να προστατεύσουν τα συμφέροντα των ξένων εις βάρος των Ελλήνων. Κατά την διάρκεια αυτών των δεκαετιών βύθισαν την χώρα στα χρέη των δισεκατομμυρίων, αλλά …μας έκαναν “οικονομία” στην κατασκευή μιας κοντής σιδηροδρομικής γραμμής. Δεν έφτιαξαν μια σιδηροδρομική γραμμή δέκα χιλιομέτρων από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας μέχρι μια μεγάλη αλάνα, όπου να υπάρχει χώρος ασφαλούς εναπόθεσης εμπορευμάτων. Έπρεπε να περάσει σχεδόν μισός αιώνας διακυβέρνησις τους, για να φτιάξουν ένα τερματικό σιδηροδρομικών μεταφορών, όπως είναι το Θριάσιο Πεδίο. Σαν να μην έφτιαχναν επί μισό αιώνα οι Ολλανδοί ένα μικρό κανάλι, που να συνδέει το λιμάνι του Ρότερνταμ με τον Ρήνο και άρα με την ηπειρωτική Ευρώπη.

Για ολόκληρες δεκαετίες δεν σκέφτηκε ούτε ένας πολιτικός να κάνει την αλάνα του Θριασίου Πεδίου πανευρωπαϊκό διαμετακομιστικό κέντρο; Δεν σκέφτηκε ούτε ένας πολιτικός να συνδέσει αυτήν την αλάνα με το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας; Δεν σκέφτηκε ούτε ένας πολιτικός να συνδέσει αυτήν την αλάνα με το σιδηροδρομικό δίκτυο. Γιατί δεν το σκέφτηκε; Γιατί δεν ήθελε, να δίνει ιδέες, στους Έλληνες

Γιατί δεν ήθελε να ενοχλεί τους Προτεστάντες χορηγούς του Κολεγίου Αθηνών. Γιατί —και να το έκανε— δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα, εφόσον όλες οι προηγούμενες πολιτικές του ελληνικού κράτους ακύρωναν τα γεωγραφικά του πλεονεκτήματα. Η Ελλάδα ήταν ένα προτεκτοράτο και έπρεπε να συμβιβαστεί με τις αποφάσεις των αφεντικών. Οι αποφάσεις αυτών των αφεντικών δεν ήθελαν την Ελλάδα να επωφεληθεί αυτών των αλλαγών.

Αλλαγών τεράστιων, οι οποίες δεν αφορούσαν μόνον την Ελλάδα, αλλά και τον περίγυρό της. Αλλαγών, που, αν αφήνονταν ανεξέλεγκτες και τα πράγματα εξελίσσονταν φυσιολογικά, θα βλέπαμε τεράστιες διαφορές σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Αν όλα κυλούσαν φυσιολογικά, κάποιοι από τους σημερινούς δανειστές μας, που μας κουνάνε το δάκτυλο, θα είχαν καταστραφεί. Αν συνέβαιναν αυτά, τα οποία έπρεπε να συμβούν, δεν θα πήγαινε ούτε ένα πλοίο από την Κίνα μέχρι το Αμβούργο. Δεν θα πήγαινε ούτε ένα πλοίο μέχρι το Ρότερνταμ.

Όλα σχεδόν τα πλοία, τα οποία θα περνούσαν το Σουέζ, θα κατέπλεαν στον Πειραιά. Γιατί η Ελλάδα ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το έδαφός της το πλησιέστερο και άρα το οικονομικά συμφερότερο ευρωπαϊκό έδαφος για προσέγγιση πλοίων, τα οποία μετέφεραν εμπορεύματα για την αγορά της. 15000 πλοία τον χρόνο ήταν το διακύβευμα. 15000 πλοία ανά 365 ημέρες. Μιλάμε για ασύλληπτα μεγέθη.

Η Ελλάδα όλα αυτά τα διεκδικούσε στα ίσα. Ήταν το μέρος εκείνο, το οποίο απομάκρυνε τουλάχιστον δύο εβδομάδες το Αμβούργο ή το Ρότερνταμ από την αγορά. Εβδομάδες καθυστέρησης και επιπλέον κόστους σε μια αγορά η οποία καίγεται για τις ώρες της καθυστέρησης και για τα ευρώ του επιπλέον κόστους μεταφοράς. Ούτε ένα πλοίο —στην κυριολεξία— δεν θα περνούσε με εμπορεύματα για την Ευρώπη το στενό του Γιβραλτάρ. Απλά πράγματα.

Είναι δυνατόν να θέλει κανείς να μεταφέρει εμπορεύματα από την Ευρώπη στις ΗΠΑ και να μην τα πηγαίνει στην Νέα Υόρκη ή στην Βοστόνη και να τα πηγαίνει —μέσω της διώρυγας του Παναμά— στο Λος Άντζελες και στο Σαν Φρανζίσκο; Όσο βλακώδες είναι αυτό, άλλο τόσο είναι το να μεταφέρει κάποιος κινέζικα εμπορεύματα για την Ευρώπη μέσω του στενού του Γιβραλτάρ στο Ρότερνταμ και στο Αμβούργο.

Ο αναγνώστης ας αρχίσει τώρα να πονηρεύεται για μερικά πράγματα. Τι θέλουμε να πούμε; Ότι, άσχετα με τις εγκληματικές —σε βαθμό προδοσίας— παραβλέψεις των πολιτικών μας, τα πράγματα ήταν εξ’ αρχής δύσκολα και επικίνδυνα. Δεν τραβάς εύκολα την λεία από τα στόματα των θηρίων. Τα θηρία δεν χρειάζεται να έχουν δίκιο, για να σε κατασπαράξουν. Και άδικο να έχουν, πάλι θα σε αρπάξουν, αν απειλείς τα συμφέροντά τους.

Ακόμα κι αν η Ελλάδα επιχειρούσε να στηθεί ιδανικά στο θέμα των υποδομών, δεν θα κατάφερνε και πολλά πράγματα, γιατί οι απειλές και η βία του Βορρά ήταν πραγματικές και όχι εικονική πραγματικότητα. Δεν ξεφύγαμε και πολύ από τις εποχές που οι πολιτικές επιβάλλονταν με τις κανονιοφόρους και αυτό μπορούν να μας το βεβαιώσουν πολλοί λαοί.

Ζούμε στην εποχή της Νέας Τάξης …Της Προτεσταντικής Νέας Τάξης, όπου οι κυρίαρχοι είναι οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί, οι Γερμανοί και οι λοιποί Σκανδιναβοί. Αυτοί αποφάσισαν να δρομολογήσουν την Νέα Τάξη και άρα εκ των προτέρων γνώριζαν τις κακοτοπιές τις οποίες θα είχαν να αντιμετωπίσουν. Μια τέτοια κακοτοπιά ήταν η ευρωπαϊκή γεωγραφία. Τα πλεονεκτήματα, τα οποία οι ίδιοι απολάμβαναν στον προηγούμενο σχεδιασμό, ήταν πλέον μειονεκτήματα και αυτό το γνώριζαν. Θεωρητικά, στο δικό τους παιχνίδι του εμπορικού ιμπεριαλισμού υπήρχε περίπτωση να βρεθούν εκτός του παιχνιδιού των δικτύων. Γιατί η κινέζικη επιλογή τους βρισκόταν ανατολικά της Ευρώπης και όχι από την δική τους πλευρά.

Όταν λοιπόν οι κυρίαρχοι Προτεστάντες έβαζαν την Κίνα στο παιχνίδι της παραγωγής, γνώριζαν εξ αρχής τα ρίσκα τα οποία έπαιρναν. Γνώριζαν ότι στην πραγματικότητα ενεργοποιούσαν έναν νέο εμπορικό άξονα, ο οποίος θα έβαζε νέους παίκτες στην αγορά και βεβαίως στη μάχη των δικτύων.

Έναν νέο άξονα, ο οποίος πρακτικά δεν τους συνέφερε να ενεργοποιηθεί. Έναν παλιό και γνωστό στους λαούς άξονα και ο οποίος ποτέ δεν αφορούσε τους Προτεστάντες, γιατί ποτέ δεν βρέθηκαν στο πέρασμά του. Δεν τους αφορούσε, γιατί απλούστατα όλοι αυτοί αναπτύχθηκαν με τα δεδομένα του Νέου Κόσμου και του εμπορίου με την Δύση.

Μιλάμε για τεράστιο ρίσκο. Θεμελίωναν την εποχή των logistics, χωρίς να έχουν τα θεωρητικά προσόντα να πρωταγωνιστήσουν σ’ αυτήν. Με την κινέζικη επιλογή τους στην πραγματικότητα ενεργοποιούσαν τον παλιό “δρόμο του μεταξιού” και στην ουσία ρίσκαραν να θέσουν τους εαυτούς τους εκτός δικτύου. Εκτός του δικτύου που οι ίδιοι σχεδίασαν. Αυτό ήταν το μεγάλο ρίσκο που έπαιρναν. Έβαζαν στο παιχνίδι μια δύναμη της Ανατολής και άρα από την ενέργεια αυτήν θα επωφελούνταν όλοι οι ενδιάμεσοι, όπως ήταν η Ελλάδα.

Αυτό ήταν επικίνδυνο με βάση τα δεδομένα που ίσχυαν, όταν έπαιρναν τις επικίνδυνες αποφάσεις. Με βάση τα δεδομένα, που ίσχυαν στις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε στο λεξικό η έννοια της “παγκοσμιοποίησης”. Οι λαοί περιορίζονταν εντός των εθνικών τους τειχών και οι οικονομίες τους λειτουργούσαν με καθαρά εθνικά κριτήρια. Οι κινήσεις κεφαλαίων και οι αγοραπωλησίες υποδομών από ξένους ιδιώτες απαγορεύονταν δια ροπάλου.

Αν, δηλαδή, ο ελληνικός Πειραιάς είχε το πλεονέκτημα, αυτό θα απέφερε κέρδος στην ελληνικό λαό και σε κανέναν άλλον, γιατί απαγορευόταν η ιδιωτικοποίηση ενός κεντρικού λιμανιού. Ούτε με απειλές πολέμου δεν μπορούσαν κάποιοι ξένοι να πάρουν ένα λιμάνι αυτής της στρατηγικής σημασίας, προκειμένου να το εκμεταλλεύονται μόνοι τους.

Αυτό ήταν το ρίσκο, το οποίο έπαιρναν εκείνη την εποχή οι Προτεστάντες. Αν ήθελαν να πρωταγωνιστήσουν στην δική τους εποχή των logistics, θα έπρεπε να βρουν τον τρόπο. Αν ήθελαν να εκμεταλλεύονται μονοπωλιακά τις διηπειρωτικές μεταφορές μέσω των λιμανιών, θα έπρεπε να το κάνουν με τα δικά τους λιμάνια, εφόσον δεν μπορούσαν να αγοράσουν αυτά των άλλων — ή τουλάχιστον μέχρι να μπορέσουν κάποτε να τα αγοράσουν. Ακόμα κι αν τα λιμάνια τους βρίσκονταν στο λάθος μέρος, θα έπρεπε με τον οποιονδήποτε τρόπο —ακόμα και με την απειλή βίας— να τα επιβάλουν, εφόσον δεν είχαν άλλες επιλογές. Θύμα τέτοιας βίας και απειλών είναι βέβαιον ότι έπεσε και η Ελλάδα. Απλά η Ελλάδα ήταν λίγο τυχερή, γιατί έπεσε θύμα μόνον απειλών, ενώ κάποιοι άλλοι συμπρωταγωνιστές της έπεσαν και θύματα βομβών.

Μιλάμε για μια κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη. Επικίνδυνη σε βαθμό εθνικής τραγωδίας. Κάποιοι ρίσκαραν πολλά και ήταν έτοιμοι να κάνουν τα πάντα, για να μην τους καταστρέψει το ρίσκο. Οι Προτεστάντες αρχιτέκτονες της υπερεθνικής Νέας Τάξης γνώριζαν για παράδειγμα ότι μια Ελλάδα εκείνης της εποχής —και με την εθνική ανεξαρτησία σε μεγάλο βαθμό εξασφαλισμένη— δεν θα ήταν δυνατόν να τους πουλήσει το μεγάλο πλεονέκτημά της, γιατί θα αντιδρούσε ο λαός της. Δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί σε περίπτωση που ο λαός αυτός επιθυμούσε από τις ηγεσίες του να εκμεταλλευτούν υπέρ των συμφερόντων του την γεωγραφική θέση της χώρας.

Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο να το σκεφτεί κάποιος. Σε μια εποχή που βλέπεις την κινέζικη παραγωγή να κατακλύζει τις ευρωπαϊκές αγορές, δεν είναι δύσκολο να σκεφτείς το πώς θα επωφεληθείς, όταν είσαι από την σωστή πλευρά του δρόμου, απ’ όπου έρχονται τα εμπορεύματα. Σε μια εποχή που βλέπεις μποτιλιάρισμα πλοίων κάτω από την Κρήτη, δεν είναι δύσκολο να σκεφτείς το πώς θα σε συνέφερε να ενεργήσεις. Αυτό, το οποίο μυρίζει μεροκάματο σε έναν αγράμματο χαμάλη, δεν μπορεί να το καταλάβει —και άρα να το φωνάξει— μια ολόκληρη κοινωνία; Το έκαναν πρωτόγονες κοινωνίες αυτό. Το έκαναν οι πρωτόγονοι, οι οποίοι δεν γνώριζαν ούτε πώς περίπου είναι ο κόσμος και δεν το έκαναν οι σύγχρονοι λαοί τής εποχής του GPS; Τότε δεν μπόρεσαν να τους καπελώσουν οι άσχετοι και το κατόρθωσαν στην σύγχρονη εποχή;

Γιατί να μην διεκδικήσουν το μερίδιό τους οι Έλληνες στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, όπου ξεκινούσε ο σχεδιασμός αυτός και οι Έλληνες φώναζαν στους δρόμους “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”; Όταν παίρνονταν δηλαδή οι αποφάσεις για την κινέζικη ανάπτυξη, γνώριζαν οι πάντες από ποιόν δρόμο θα έρχονταν υποχρεωτικά τα εμπορεύματα. Άρα γνώριζαν κι αυτοί οι οποίοι ρίσκαραν και αυτοί οι οποίοι θα μπορούσαν να επωφεληθούν από τα ρίσκα των άλλων. Κράτη, τα οποία μέχρι τότε στηρίζονταν στην δύναμη του ελέγχου των εμπορικών δικτύων και του γεωγραφικού πλεονεκτήματος, όπως ήταν η Ολλανδία ή το Βέλγιο, κινδύνευαν να καταστραφούν εάν στις θέσεις τους επωφελούνταν νέοι ενδιάμεσοι της μεταφοράς. Τυχεροί λαοί, οι οποίοι θα βρίσκονταν στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή. Λαοί όπως οι Έλληνες, οι Γιουγκοσλάβοι κλπ…

Πόσο σωστό ήταν το μέρος όπου βρίσκονταν στην σωστή στιγμή οι λαοί αυτοί; Αυτό δεν θα το πούμε εμείς. Οι αριθμοί αποδεικνύουν αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε με τον πιο απόλυτο τρόπο. Ο Πειραιάς απέχει από την διώρυγα του Σουέζ μόνον 1125 ακριβά χιλιόμετρα θαλάσσιας μεταφοράς, όταν το Αμβούργο απέχει 6800 επίσης ακριβά χιλιόμετρα της ίδιας μεταφοράς. Τον Πειραιά τον χωρίζουν από την γερμανική καρδιά της Ευρώπης —πχ. το Μόναχο— κάποια 1800 φτηνά χιλιόμετρα επίγειας μεταφοράς με οδικά ή σιδηροδρομικά δίκτυα. Το μακρινό Αμβούργο το χωρίζουν περίπου 700 χιλιόμετρα ανάλογης μεταφοράς. 7500 χιλιόμετρα απέχει συνολικά το Μόναχο από την διώρυγα του Σουέζ μέσω Αμβούργου, ενώ, μέσω Πειραιά, απέχει 2925. Επιπλέον, το 90,6% αυτής της τεράστιας διαδρομής είναι αργή και ακριβή θαλάσσια μεταφορά, ενώ για την μικρότερη διαδρομή του Πειραιά μόνον το 38% είναι αργή και ακριβή θαλάσσια μεταφορά.

Οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι μόνον τρελοί θα μπορούσαν να επιλέξουν τις Προτεσταντικές υποδομές, για να εξυπηρετήσουν τις μεταφορικές τους ανάγκες. Το ρίσκο δηλαδή των Προτεσταντών Ευρωπαίων ήταν τεράστιο και έπρεπε να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα. Σε διαφορετική περίπτωση θα μιλούσαμε για αυτοκτονία των Προτεσταντών. Προχωρούσαν στην διάνοιξη ενός καινούργιου δρόμου, στον οποίο δεν έφταναν τα οικόπεδά τους. Άνοιγαν έναν νέο δρόμο μπροστά από την Ευρώπη και οι ίδιοι δεν διέθεταν πόρτα πάνω σ’ αυτόν. Οι δικές τους οι πόρτες ήταν από την πίσω πλευρά της Ευρώπης και δεν τους βόλευαν. Αυτό ήταν ένα πρόβλημα, το οποίο έπρεπε να το αντιμετωπίσουν, γιατί θα τους κατέστρεφε. Έπρεπε να σφραγίσουν τις πόρτες οι οποίες ανήκαν σε άλλους, ώστε να αναγκάσουν τους εμπόρους να μεταφέρουν τα εμπορεύματά τους από την πίσω πόρτα.

Αυτό ήταν το δύσκολο και εκεί έπρεπε να παρθούν σημαντικές και δύσκολες αποφάσεις. Έπρεπε να ακυρώσουν την τύχη κάποιων και αυτό γίνεται μόνον με την βία. Για να μην αναγκαστούν οι ίδιοι να αυτοκτονήσουν, ήταν έτοιμοι να σκοτώσουν αυτούς, οι οποίοι θα ευνοούνταν. Έπρεπε να μετατρέψουν την τύχη κάποιων σε ατυχία και να τους απαλείψουν από το παιχνίδι. Αυτά όλα, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι επικίνδυνα πράγματα και όχι απολύτως ορατά. Είναι προφανές, δηλαδή, ότι δεν τους έφταναν —ως εγγυήσεις ασφάλειας— οι προδότες, οι οποίοι κυβερνούσαν την Ελλάδα. Οι προδότες, οι οποίοι οικειοθελώς θα απέκλειαν την Ελλάδα από την μεγαλύτερη μεταφορική πίτα στην ιστορία του παγκόσμιου εμπορίου.

Δεν μπορούσαν να ρισκάρουν να αφήσουν τον Πειραιά να μετατρέψει τα διαμάντια του Ρότερνταμ ή του Αμβούργου σε αλάνες αργόσχολων χαμάληδων. Δεν μπορούσαν να μετατρέψουν το ποτάμιο σύστημα μεταφορών της Γερμανίας σε βασίλειο των βατράχων. Μπορεί ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης και ο υπουργός εξωτερικών του Σαμαράς να ήταν πιστοί χαφιέδες τους, αλλά δεν αρκούσαν σε περίπτωση που ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας άπλωνε τα χέρια του στους απαγορευμένους καρπούς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και την δύναμη της ελληνικής ναυτιλίας. Μιας ναυτιλίας από τις κορυφαίες στον κόσμο, που, με τον Πειραιά να πρωταγωνιστεί, θα έπαιζε στην έδρα της.

Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν επικίνδυνα. Έπρεπε να δημιουργήσουν αντικειμενικό πρόβλημα, ώστε να αποκλείσουν κάθε ενδεχόμενο να βρεθούν υπό την σκιά του Πειραιά. Έπρεπε να ακυρώσουν το πλεονέκτημα του κοντινότερου ευρωπαϊκού λιμανιού στο Σουέζ. Έπρεπε να κάνουν κάποιο τρικ, για να το καταφέρουν αυτό. Να μετατρέψουν, για παράδειγμα, την Ελλάδα σε νησί. Σαν την Κρήτη του παραδείγματός μας. Να μην μπορεί να δεχθεί εμπορεύματα, γιατί απλούστατα δεν θα μπορούσε να τα προωθήσει προς το εσωτερικό της Ευρώπης.

Να την αποκλείσουν με τεχνητό τρόπο από την χερσαία μεταφορά και να την αναγκάσουν —στην καλύτερη περίπτωση— να μεταφορτώνει τα εμπορεύματα από πλοίο σε πλοίο και αυτό να κάνει απαγορευτικά ακριβή και χρονοβόρα την οποιαδήποτε ελληνική προσπάθεια να διεκδικήσει μερίδιο από το μεταφορικό φορτίο της Κίνας. Πώς όμως μπορούσε να γίνει αυτό το θαύμα; Πώς θα μετέτρεπαν την Ελλάδα σε ένα νησί ασύνδετο με τα ευρωπαϊκά επίγεια δίκτυα; Πώς θα έκαναν τον χάρτη της ΕΟΚ απόλυτα ρεαλιστικό και την Ελλάδα να πλέει μόνη της στην Ανατολική Μεσόγειο;

Κάτι πολύ σημαντικό και πολύ ακραίο θα πρέπει να συνέβη εκείνη την εποχή στην βαλκανική γειτονιά, για να ακυρωθεί το μέγα ελληνικό πλεονέκτημα. Κάτι τόσο σημαντικό, το οποίο θα ανάγκαζε τα πλοία από την Κίνα να διαπεράσουν ολόκληρη την Μεσόγειο και, αφού ξαναμπούν στον ωκεανό, να αναζητήσουν την ασφάλεια στα λιμάνια της Ολλανδίας ή της Γερμανίας. Η εποχή στην οποία αναφερόμαστε είχε ένα πολύ μεγάλο γεγονός, το οποίο την σημάδεψε. Τότε, κατά σύμπτωση, ξέσπασε ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας, η οποία εκείνη την στιγμή φαινόταν τυχερή —εφόσον βρισκόταν στο σωστό μέρος την σωστή ώρα— αλλά για κάποιον λόγο δεν το αντιλήφθηκε και δυστυχώς έγινε η άτυχη της κατάστασης.

Επειδή κάποιοι Γιουγκοσλάβοι ήταν κουτοί, δεν αντιλήφθηκαν τα μελλούμενα κέρδη και ξεκίνησαν να βγάζουν μόνοι τους τα μάτια τους. Τότε ξέσπασε ο γιουγκοσλαβικός εμφύλιος, στην ευκολότερη και με τις καλύτερες προοπτικές για τον γιουγκοσλαβικό λαό περίοδο, καθώς δεν είχε προηγηθεί κάποιος πόλεμος ή κάποια άλλη καταστροφή. Το Ανατολικό Μπλοκ κατέρρεε και η αδέσμευτη Γιουγκοσλαβία όχι απλά δεν θιγόταν από την κατάρρευση αυτήν, αλλά δικαιωνόταν για τις προηγούμενες ανεξάρτητες επιλογές της. Ο λαός της θα απολάμβανε επιτέλους τον ανόθευτο καπιταλισμό, έχοντας ως σοσιαλιστική προίκα μια πολύ μεγάλη γκάμα υποδομών.

Οι Γιουγκοσλάβοι, οι οποίοι αρκετά χρόνια νωρίτερα είχαν δείξει καλοί μαθητές του καπιταλισμού, δεν έδειχναν να είναι και τόσο εύκολοι αντίπαλοι για πολλούς από τους ισχυρούς της Ευρώπης. Τι έγινε όμως ξαφνικά και αποφάσισαν να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους; Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας. Πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι έχουν αποπειραθεί να ερμηνεύσουν τα πραγματικά αίτια που τον προκάλεσαν. Πολλοί αποδίδουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην Γερμανία. Αυτό ήταν αληθές και έχει αποδειχθεί με βάση τα στοιχεία, τα οποία δέχεται ακόμα και η επιστήμη της ιστορίας.

Οι υπογραφές για την ενοποίηση της διαιρεμένης —εξαιτίας των εγκλημάτων της— Γερμανίας δεν είχαν ακόμα στεγνώσει και η ίδια αυτή Γερμανία μπλέχτηκε όσο κανένας άλλος στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Όμως, το θέμα είναι να καταλάβουμε τον λόγο που είχε τόσο σημασία για την Γερμανία η διάλυση αυτή. Γιατί άραγε τέτοια απερισκεψία, την ώρα που μια ολόκληρη Ευρώπη την παρακολουθούσε —με φοβερή ανησυχία— να ισχυροποιείται, ρίσκαρε να εμφανιστεί τόσο αμετανόητη; Ρίσκαρε να αποδείξει μόνη της πως καλά έκαναν οι Ευρωπαίοι και ανησυχούσαν για την ισχυροποίησή της.

Η Γερμανία πρωταγωνίστησε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, γιατί ήταν θέμα επιβίωσης γι’ αυτήν. Πρωταγωνίστησε σε αυτήν την διάλυση, γιατί δεν θα μπορούσε σε διαφορετική περίπτωση να διατηρήσει ή να βελτιώσει την υψηλή της θέση μέσα στην Ευρώπη. Αυτή η διάλυση ήταν για τη Γερμανία και τους δορυφόρους της η απαραίτητη προϋπόθεση, για να δρομολογηθεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων. Γιατί, χωρίς αυτήν την διάλυση, δεν θα συνέφερε τους Ευρωπαίους του Βορρά ο σχεδιασμός της Νέας Τάξης. Μόνον αν κάποιος εντοπίσει τις ανάγκες αυτής της Νέας Τάξης —και τα συμφέροντα των κυριάρχων της— μπορεί να καταλάβει τον λόγο που η Γιουγκοσλαβία ήταν θανάσιμος εχθρός τους. Τον λόγο που —σε περίπτωση που η Γιουγκοσλαβία θα επιβίωνε— δεν θα επέτρεπε την αλλαγή του παγκόσμιου σχεδιασμού.

Πολλοί αναλυτές, στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τον λόγο εμπλοκής της Γερμανίας στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, καταλήγουν σε κάποια αφελή συμπεράσματα. Εφευρίσκουν αφελείς αιτιολογίες, αποδίδοντάς τες σε κάποιες δήθεν ιδιαίτερες σχέσεις, που διατηρούσαν οι Γερμανοί με συγκεκριμένους λαούς της Γιουγκοσλαβίας. Σύμφωνα με το σενάριο αυτό μπλέχτηκαν, γιατί συμπαθούσαν τους Κροάτες και αντιπαθούσαν τους Σέρβους και ως εκ τούτου τους βοήθησαν στην απόκτηση της ελευθερίας τους από τον σερβικό “ζυγό”.

Συμπαθούσαν τους παλιούς συνεργάτες τους —τους Ουστάσι— και μισούσαν τους Σέρβους Τσέτνικ. Όμως, ακόμα κι αυτό αν ίσχυε, δεν μπορεί να εξηγήσει την ριψοκίνδυνη για την ίδια την Γερμανία εμπλοκή της στον Γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Είναι χαζομάρα και μόνον να σκεφτεί κάποιος ότι η Γερμανία ενεπλάκη σε μια τέτοια επικίνδυνη κατάσταση, εξαιτίας των αισθημάτων της. Εξαιτίας της συμπάθειας πίνεις μια μπύρα με κάποιον και δεν αιματοκυλάς έναν λαό, για να διαλύσεις το κράτος του. Πάνω σε μεγάλα συμφέροντα χτίζεται η διεθνής πολιτική και όχι πάνω σε συμπάθειες και αντιπάθειες. Τα κράτη δεν ρισκάρουν να αποκτήσουν αιώνιους εχθρούς, εξαιτίας αποφάσεων, οι οποίες παίρνονται στο πόδι.

Η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να διαλυθεί, γιατί απειλούσε τα συμφέροντα των Γερμανών και όχι επειδή πλήγωνε τα αισθήματά τους. Τους τρόμαζε όλους αυτούς η παρουσία της και γι’ αυτόν τον λόγο την διέλυσαν. Την διέλυσαν πριν γίνει ακόμα πιο επικίνδυνη απ’ ό,τι ήδη ήταν με την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ. Το όλο θέμα είναι να ανακαλύψει κάποιος τον λόγο που ήταν επικίνδυνη γι’ αυτούς. Να εντοπίσει τον λόγο, για τον οποίο θεωρούσαν ότι έθιγε τα συμφέροντά τους. Από εκεί και πέρα, όμως, θα πρέπει επίσης να εντοπίσει και το πώς με την διάλυσή της όλα αυτά θα έπαυαν να τους απειλούν.

Δεν αρκεί δηλαδή να εκφράσεις μια άποψη περί του λόγου για τον οποίον θεωρείς ότι η Γιουγκοσλαβία ήταν απειλητική για τους ισχυρούς του Βορρά. Δεν αρκεί απλά μια υπόθεση ή μια απλή εικασία — όσο καλά τεκμηριωμένη ή λογική κι αν είναι. Πρέπει να εξηγήσεις στην συνέχεια και γιατί η Γιουγκοσλαβία με την διάλυσή της θα έπαυε να είναι απειλή γι’ αυτούς. Είναι σαν να εντοπίζεις έναν φορέα του AIDS ως απειλή για τον περίγυρό του και θα πρέπει να αποδείξεις ότι και η “θεραπεία” —η οποία επιλέχθηκε, για να τον καταστήσει ακίνδυνο για τον περίγυρο αυτόν— συνηγορεί στην επιβεβαίωση της πάθησής του.

Δεν είναι δυνατόν να εντοπίζεις ως γενική απειλή το AIDS τού φορέα και η πετυχημένη εξουδετέρωση της απειλής να είναι ακρωτηριασμός των κάτω άκρων του. Πρέπει η εξουδετέρωση αυτή να επιβεβαιώνει την ίδια την απειλή. Αυτό είναι κάτι, το οποίο συμβαίνει σχεδόν πάντα στην ιατρική λογική. Βλέπεις μια θεραπεία και από αυτήν μαντεύεις την ασθένεια στην οποία στοχεύει. Τα πάντα λειτουργούν αμφίδρομα. Πρέπει όλα μαζί —και από όλες τις κατευθύνσεις— να καταλήγουν και άρα να αποδεικνύουν την ίδια αλήθεια. Με αυτήν την ακλόνητη λογική θα αναζητήσουμε την αλήθεια στο θέμα της Γιουγκοσλαβίας. Πρέπει η απειλή, που αντιπροσώπευε η Γιουγκοσλαβία για τον περίγυρό της, να είναι το αίτιο για την διάλυσή της και ταυτόχρονα η διάλυσή της πρέπει να αποκαλύπτει τον λόγο για τον οποίο ήταν επικίνδυνη.

Γιατί τους απειλούσε η Γιουγκοσλαβία;

Για ποιον λόγο ήταν γι’ αυτούς ένας επικίνδυνος και θανάσιμος φορέας; Γιατί ήταν ένα πολύ ισχυρό κράτος και βρισκόταν στο λάθος μέρος γι’ αυτούς. Ήταν ένα πολύ ισχυρό κράτος και θα ήταν δύσκολο να περιοριστεί, εάν διεκδικούσε μερίδιο από την αλλαγή του σχεδιασμού. Εάν διεκδικούσε μερίδιο, ποντάροντας πάνω στην Ελλάδα. Αυτό ήταν το επικίνδυνο για τους Προτεστάντες. Η Γιουγκοσλαβία —με τον τεράστιο και μακρόστενο κορμό της— εξασφάλιζε ομαλή και άρα φτηνή μεταφορική λειτουργία σ’ ό,τι περίσσευε στον βαλκανικό χώρο και τον οποίο δεν έλεγχε η ΕΟΚ μέσω της Ελλάδας. Η ΕΟΚ, η οποία ελεγχόταν από τους —ναζιστικής καταγωγής κατά κύριο λόγο— Προτεστάντες εμπνευστές της και λειτουργούσε αποκλειστικά και μόνον για να εξυπηρετήσει τα δικά τους συμφέροντά και όχι τους ευρωπαϊκούς λαούς γενικά.

Γιατί είμαστε τόσο σίγουροι για την ιδιοτέλεια των Βορείων “εμπνευστών” τής ΕΟΚ; Γιατί, εάν δεν ίσχυε αυτό και η ΕΟΚ πράγματι αναζητούσε την μεγιστοποίηση της ευρωπαϊκής δύναμης και όχι την εξυπηρέτηση των Προτεσταντικών συμφερόντων, θα περιελάμβανε και την Γιουγκοσλαβία ανάμεσα στα μέλη της. Ανάμεσα στα ιδρυτικά της μέλη συγκεκριμένα. Γιατί η Γιουγκοσλαβία με την δύναμή της θα πολλαπλασίαζε την δύναμη της ίδιας της ΕΟΚ. Θεωρητικά —με βάση τις δυνατότητες της Γιουγκοσλαβίας— θα έπρεπε αυτή να είναι από τα πρώτα κράτη, τα οποία θα έπρεπε η ΕΟΚ να προσεγγίσει για την ένταξή τους στην Ένωση. Πολύτιμη και ισχυρή όσο μία Ιταλία ή μία Γαλλία. Έγινε όμως αυτό; Όχι βέβαια.

Για μυστηριώδεις λόγους, οι οποίοι δεν συνδέονται με την έννοια της στρατηγικής ή της οικονομίας, η Ευρώπη όχι απλά δεν ενδιαφέρθηκε να αξιοποιήσει υπέρ των συμφερόντων της τις ιδιαιτερότητες της Γιουγκοσλαβίας, αλλά πρωταγωνίστησε στην διάλυσή της. Προφανώς κάποιοι Ευρωπαίοι —και λάτρεις του ανταγωνισμού— φοβούνταν την Γιουγκοσλαβία και φρόντισαν να την εξοντώσουν πριν χρειαστεί να την αντιμετωπίσουν ή απλά να την ανταγωνιστούν ακόμα και μέσα στα πλαίσια μιας πανευρωπαϊκής συμμαχίας. Τι ήταν αυτό, το οποίο τους τρόμαζε στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας; Τους τρόμαζε η τρομερή υποδομή της, εξαιτίας της προηγούμενης σοσιαλιστικής της θητείας. Τα γιουγκοσλαβικά οδικά ή σιδηροδρομικά δίκτυα ήταν εφάμιλλα των πλουσιοτέρων δυτικοευρωπαϊκών κρατών.

Αν εξαιρέσει κάποιος τα προβλήματα, τα οποία υπήρχαν στον γιουγκοσλαβικό νότο, όλα τα άλλα ήταν έτοιμα προς χρήση. Περιορισμένο πρόβλημα, αν αναλογιστεί κάποιος τις ανάγκες, οι οποίες έπρεπε να καλυφθούν σε σχέση με τα προσδοκώμενα κέρδη των πανευρωπαϊκών μεταφορών. Διαχειρίσιμο πρόβλημα, αν σκεφτόταν κάποιος τα εκατομμύρια των κοντέινερ, τα οποία θα περνούσαν τα επόμενα χρόνια μέσα από την διώρυγα του Σουέζ, αναζητώντας δρόμο προς την Ευρώπη. Εύκολη η εξασφάλιση της χρηματοδότησης με τέτοια χρυσοφόρα προοπτική. Εχθρός τους, δηλαδή, δεν ήταν μόνον η Ελλάδα με την πλεονεκτική γεωγραφική της θέση, αλλά και η Γιουγκοσλαβία, η οποία θα μπορούσε να δώσει την μέγιστη αξία στην γεωγραφική θέση της Ελλάδας.

Γι’ αυτόν τον λόγο ξεκινήσαμε το κείμενο από την περιττή ανάλυση του σχεδιασμού των δικτύων. Μόνον αν γνωρίζει ο αναγνώστης το πώς λειτουργούν τα δίκτυα, μπορεί να καταλάβει το πόσο επικίνδυνη ήταν η Γιουγκοσλαβία για κάποιους Ευρωπαίους. Η Ελλάδα μόνη της δεν μπορούσε να τους απειλήσει. Μόνη της ήταν ένα λιμάνι, αλλά της έλειπε ο δρόμος, ο οποίος θα της έδινε αξία. Αυτός ο δρόμος ήταν η Γιουγκοσλαβία. Η Ελλάδα, σε συνδυασμό με την Γιουγκοσλαβία, ήταν ένα κράμα, το οποίο ήταν βέβαιο ότι θα τους κατέστρεφε.

Αν άρχιζαν οι Έλληνες και οι Γιουγκοσλάβοι να κάνουν εισπράξεις από τα εκατομμύρια των κοντέινερ, τα οποία αναγκαστικά θα μεταφέρονταν από τα δικά τους δίκτυα, ήταν θέμα χρόνου να αδελφοποιηθούν τόσο, όσο μόνον το χρήμα μπορεί να αδελφοποιεί τους λαούς μεταξύ τους. Να αδελφοποιηθούν, όπως για παράδειγμα αδελφοποιήθηκαν οι Κάτω Χώρες με την ίδρυση της BENELUX. Γιατί να μην γινόταν ένα βαλκανικό GREYUG; Θα έντυναν αυτά τα συμφέροντα και με λίγο Ρήγα Φεραίο και κοινό αντιοθωμανικό αγώνα —για να τους δώσουν ηθική και ιστορική διάσταση— και θα γινόταν απόλυτα αξιόμαχη και βέβαια ανταγωνιστική η από την φύση της πιο πλούσια μεριά της Ευρώπης. Τα Βαλκάνια είναι με τεράστια διαφορά η πιο μεγάλη και πλούσια χερσόνησος της Ευρώπης.

Όλο το θέμα ήταν να υπάρξει συνεργασία μεταξύ των δύο αυτών κρατών, τα οποία έλεγχαν απόλυτα τον χώρο από την έξοδο του Σουέζ μέχρι την Τεργέστη. Τον χώρο από τις Πυραμίδες του Νείλου μέχρι τον πλωτό Δούναβη. Τετραπλή σιδηροδρομική γραμμή έπρεπε να υπάρχει από τον Πειραιά μέχρι την Τεργέστη και την ιταλική Autostrada. Από τον Πειραιά μέχρι την Βουδαπέστη και το δίκτυο των ποταμών της Ευρώπης.

Οι Προτεστάντες, για να αποκλείσουν αυτήν την συνεργασία, ακολούθησαν διαφορετική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα και την Γιουγκοσλαβία. Την μικρή Ελλάδα την έβαλαν αμέσως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να ελέγχουν την πολιτική της —πριν αυτή προλάβει να επωφεληθεί και προσπαθήσει να προσεταιριστεί την Γιουγκοσλαβία— και την ίδια την Γιουγκοσλαβία την άφησαν έξω από την Ευρώπη, ώστε να την έχουν εύκολη στην διάλυσή της. Η είσοδος της Γιουγκοσλαβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα διασφάλιζε το ενιαίο της και αυτό ήταν ανεπιθύμητο από τους συνωμότες. Γι’ αυτόν τον λόγο υπήρχε διαφορετική αντιμετώπιση διαφορετικών κρατών, τα οποία εμπλέκονταν στο ίδιο πρόβλημα. Δεν υπήρχε πιθανότητα σε έναν κόσμο που άλλαζε να άφηναν αυτές τις δύο χώρες ελεύθερες να αποφασίσουν για το μέλλον τους.

Η πανίσχυρη και τεράστια Γιουγκοσλαβία γι’ αυτόν τον λόγο ήταν ένας θανάσιμος εχθρός γι’ αυτούς. Ήταν στην κυριολεξία ο εφιάλτης τους. Ένας τεράστιος διάδρομος, ο οποίος με αναλογικά ελάχιστες επενδύσεις θα γινόταν η λεωφόρος του νέου “δρόμου του μεταξιού” της Ανατολής. Ο γίγαντας, ο οποίος θα συνέδεε με συνοπτικές διαδικασίες το νότιο άκρο της βαλκανικής χερσονήσου με την καρδιά της Ευρώπης. Ο γίγαντας, ο οποίος θα έφερνε το Σουέζ έξω από την πόρτα της Γερμανίας. Αυτός ήταν ο φόβος τους. Ένα ενιαίο κράτος —με μια ηγεσία και με μια σταθερή πολιτική— να μπορεί να ελέγχει ολόκληρη την μεταφορική συμπεριφορά της περιοχής, όταν τα κοινά συμφέροντα με αυτά της Ελλάδας είναι δεδομένα.

Ας δει κάποιος την λίστα των μεγαλύτερων λιμανιών της Ευρώπης και θα το καταλάβει αμέσως. Σε μια τέτοια περίπτωση Ρότερνταμ, Αμβούργο, Αμβέρσα, Βρέμη κλπ., θα γινόταν λιμάνια για ψαροκάικα της ρέγγας. Μόνον οι γερμανικές εξαγωγές προς την Βόρειο Αμερική θα είχαν ενδιαφέρον γι’ αυτά. Από το τοπ 20 της Ευρώπης τα τέσσερα κορυφαία λιμάνια θα υπολειτουργούσαν. Αυτός ο φόβος ήταν μετρήσιμος. Ψάχνεις και βρίσκεις τα οικονομικά μεγέθη των τεσσάρων κορυφαίων λιμανιών της Ευρώπης και εκεί ξεκινάς τις προσθέσεις, οι οποίες αφορούν ένα πλήθος παραγόντων που δραστηριοποιούνται στα λιμάνια και γύρω από αυτά και οι οποίες σου βγάζουν με σχετική ακρίβεια τα κέρδη που διεκδικούσε το δίδυμο των Βαλκανίων.

Στο σημείο αυτό θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης αν αξίζει το κόστος για το κέρδος αυτό να προκαλέσει κάποιος πόλεμο και μάλιστα εμφύλιο. Μήπως είμαστε εμείς οι υπερβολικοί και ψάχνουμε παντού συνωμοσίες και εγκλήματα; Φυσικά και δεν ισχύει αυτό. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για απλή αριθμητική που χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος και να γνωρίζει να προσθέτει κέρδη στους κερδισμένους και ζημιές στους χαμένους. Πάνω από μισό δισεκατομμύριο ευρώ ήταν τα κέρδη του λιμανιού του Ρότερνταμ την προηγούμενη χρονιά. Πόσος ήταν ο τζίρος της όλης δραστηριότητας του λιμανιού; Πόσοι ήταν οι τζίροι όλων των υπολοίπων λιμανιών του Βορρά; Πόσα ήταν τα δισεκατομμύρια, τα οποία μοιράστηκαν στα ποτάμια της Γερμανίας; Πόσες χιλιάδες θέσεις εργασίας δημιουργούσε η δραστηριότητα αυτή;

Πολλά τα λεφτά δηλαδή. Οικονομικά άξιζε γι’ αυτούς, οι οποίοι θίγονταν από τον αποκλεισμό, να προκαλέσουν τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας και αυτό το αποδεικνύει η ιστορία. Σωτήριος ήταν γι’ αυτούς ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας. Άξιζε οικονομικά να προκληθεί και αυτό αποδεικνύεται καθημερινά. Όταν για τους αγωγούς του πετρελαίου —οι οποίοι πλέον μας απασχολούν καθημερινά — χύνεται ανθρώπινο αίμα, αντιλαμβανόμαστε πόσο πιο σημαντικό είναι να ελέγχεις τον κύριο αγωγό εμπορευμάτων και καυσίμων για την πλουσιότερη αγορά στον κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε σε τι κέρδη στοχεύεις, όταν ελέγχεις την διακίνηση προϊόντων αξίας τρισεκατομμυρίων ευρώ.

Σχεδόν όλων των εμπορευμάτων και σχεδόν όλων των καυσίμων, που εδώ και δεκαετίες εξυπηρετούν την Ευρώπη συγκεκριμένα. Το σύνολο των εμπορευμάτων από τις παραγωγικές υπερδυνάμεις της Ανατολής. Από αυτόν τον δρόμο περνάνε όλα τα προϊόντα της Ιαπωνίας, της Κίνας αλλά και της Ταϊβάν και της αναδυόμενης Ινδίας. Όλα τα καύσιμα της Μέσης Ανατολής, τα οποία κατευθύνονται προς την Ευρώπη. Ό,τι ανάγκη υπάρχει σε εισαγωγές για την μεγαλύτερη αγορά του κόσμου, από αυτόν τον μεταφορικό αγωγό περνάει.

Αν ένας Nabucco αξίζει για τον έλεγχό του το αίμα που χύνεται στην Γεωργία και στο Αζερμπαϊτζάν, ας σκεφτεί ο αναγνώστης πόσο μπορεί να αξίζει ο έλεγχος του κεντρικού αγωγού του πανευρωπαϊκού εμπορίου. Πάνω από ένα εκατομμύριο φορές την αξία του Nabucco. Ολόκληρη η οικονομία μιας χώρας δέκα εκατομμυρίων ψυχών -όσο μια σύγχρονη μεγαλούπολη- θα μπορούσε να βασιστεί πάνω στα λιμάνια, τα οποία βρίσκονταν στον βασικό οδικό και σιδηροδρομικό της άξονα. Πειραιάς, Στυλίδα, Βόλος και Θεσσαλονίκη θα μπορούσαν να είναι εξειδικευμένα λιμενικά τερματικά πάνω σε έναν μεταφορικό άξονα, ο οποίος θα οδηγούσε στην καρδιά της Ευρώπης.

Αυτός ο αγωγός απειλούσε τα Προτεσταντικά συμφέροντα του Βορρά και αυτόν τον αγωγό τσάκισαν με τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Αυτόν τον αγωγό ήθελαν να τον κρατήσουν για λογαριασμό τους. Να τον οδηγήσουν απ’ ευθείας στον ευρωπαϊκό βορρά και για να το επιτύχουν αυτό θα έπρεπε να εξουδετερώσουν ή να καταστρέψουν όποιους θα μπορούσαν να τον διεκδικήσουν για λογαριασμό τους. Αυτά τα γιουγκοσλαβικά δίκτυα ήταν ο στόχος των Γερμανών Τα δίκτυα εκείνα, τα οποία θα έδιναν αξία στα ελληνικά λιμάνια και θα έστελναν τους ίδιους στην β’ εθνική των κρατών. Τα δίκτυα εκείνα, τα οποία θα μετέτρεπαν τα μεγάλα γερμανικά λιμάνια σε περιφερειακά λιμάνια της Ευρώπης, τα οποία θα αχρήστευαν σχεδόν το σύνολο των ποτάμιων μεταφορών που σήμερα θησαυρίζουν μέσα στην Γερμανία και την μετατρέπουν σε διαμετακομιστικό κέντρο, την στιγμή που βρίσκεται έξω από όλους τους γνωστούς δρόμους.

Χωρίς τα λιμάνια της Βόρειας Ευρώπης, τα μεγάλα ποτάμια της Γερμανίας θα έχαναν τον διεθνή τους χαρακτήρα και άρα και την στρατηγική τους αξία και θα περιορίζονταν στον ταπεινό ρόλο της εξυπηρέτησης των τοπικών αναγκών. Δεν θα απέφεραν μεγάλο κέρδος οι μεταφορικές τους ικανότητες. Αυτό, το οποίο συμβαίνει σήμερα, είναι στρατηγικά παράδοξο και οικονομικά παράλογο. Παράδοξο είναι που αποδίδουν τόσα κέρδη και αυτή η παραδοξότητα οφείλεται στο γεγονός ότι —για έναν ανεξήγητο λόγο— μεγαλούργησαν τα λιμάνια της Βόρειας Ευρώπης, ενώ τα εμπορεύματα φτάνουν από τον Νότο. Αυτό είναι το παράδοξο.

Τα εμπορεύματα τα έστελναν σε πανάκριβες και πολυήμερες κρουαζιέρες, για να τα πάνε εκεί όπου βόλευε τους Προτεστάντες και έδινε αξία στα ποτάμια τους. Αυτό είναι το οικονομικά παράλογο. Δεν είναι δυνατόν να καταναλώνονται στην Ιταλία, την Νότια Γαλλία ή την Ελβετία προϊόντα, τα οποία μπήκαν στην Ευρώπη από το Ρότερνταμ. Δεν είναι δυνατόν να καλύπτεται η αγορά της Νέας Υόρκης με ευρωπαϊκά εμπορεύματα, τα οποία μπαίνουν στις ΗΠΑ από το Λος Άντζελες. Δεν είναι δυνατόν, εξαιτίας της αγοράς της Νέας Υόρκης ή του Μαϊάμι, να έχει έσοδα ο ποταμός Κολοράντο, επειδή μπορεί να σπρώχνει προς την Ανατολή εμπορεύματα από το Λος Άντζελες του far west. Αυτό είναι που συμβαίνει επί χρόνια στην Ευρώπη. Στέλνουν τα εμπορεύματα πανάκριβες και πολυήμερες βόλτες, γιατί μόνον έτσι βολεύονται οι Προτεστάντες του Βορρά.

Αυτό έγινε δυνατόν με την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας και των υποδομών της. Αυτή η καταστροφή επέτρεψε στους Προτεστάντες του Βορρά να πλουτίσουν στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς εμπορίου. Αυτή η καταστροφή εξουδετέρωσε και τα στρατηγικά πλεονεκτήματα του Πειραιά και άρα και της Ελλάδας. Γι’ αυτόν τον λόγο επένδυσαν σε έναν εμφύλιο, ο οποίος έκοβε σε φέτες τον κύριο οδικό και σιδηροδρομικό άξονα της Γιουγκοσλαβίας. Γι’ αυτόν τον λόγο στους βομβαρδισμούς των συμμάχων κατέστρεφαν με τόσο πάθος γέφυρες και δρόμους, αδιαφορώντας απολύτως για τους στρατιωτικούς στόχους.

Θυμάται κάποιος πώς είχε δρομολογηθεί η επίθεση του ΝΑΤΟ στη Σερβία; Αποκλειστικός τους στόχος ήταν τα δίκτυα των υποδομών. Θυμάται ο αναγνώστης που οι φουκαράδες οι Σέρβοι ανέβαιναν μόνοι τους στις γέφυρες, προκειμένου να τις σώσουν από την καταστροφή; Προσπαθούσαν να τις σώσουν ακόμα και με τα σώματά τους, γιατί γνώριζαν ότι αυτές οι υποδομές ήταν το στρατηγικό τους πλεονέκτημα και δεν θα είχαν την δυνατότητα να τις ξαναχτίσουν μόνοι τους, αν κάποιοι τις κατέστρεφαν. Δεν θα είχαν την δυνατότητα να τις δημιουργήσουν ξανά χωρίς εξωτερικό δανεισμό. Δανεισμό από τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι τις γκρέμισαν.

Η Ευρώπη σήμερα θα ήταν τελείως διαφορετική, αν η Γιουγκοσλαβία υπήρχε ενιαία. Πόσο διαφορετική; Πολύ διαφορετική. Θα ήταν μια Ευρώπη με διαφορετικό κέντρο βάρους και με μια Γερμανία ή μια Ολλανδία πολύ φτωχότερες και με πολύ λιγότερο θράσος απ’ ό,τι έχουν σήμερα. Η Γιουγκοσλαβία, με το ειδικό της βάρος, θα μετατόπιζε ολόκληρο το ευρωπαϊκό φορτίο προς τον Νότο. Η Γιουγκοσλαβία ήταν εκείνος ο παράγοντας, που, αν επιβίωνε στην νέα εποχή, θα έγερνε την πλάστιγγα της οικονομικής υπεροχής προς τις χώρες του Νότου. Στις φτωχές χώρες του Νότου, όπως αρέσκεται να λέει η Μέρκελ και ο σακάτης συνεργάτης της. Στις φτωχές χώρες, οι οποίες για έναν ανεξήγητο λόγο αγοράζουν το 70% των ακριβών εξαγωγών της πλούσιας Γερμανίας.

Γι’ αυτόν τον λόγο συμφώνησαν οι πάντες στην καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας. Τον Νότο τον ήθελαν αδύναμο πελάτη και όχι ισχυρό ανταγωνιστή. Συμφώνησαν οι Βόρειοι Ευρωπαίοι Προτεστάντες στην καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, αλλά συμφώνησαν και οι “αδερφοί” Ορθόδοξοι Ρώσοι. Κανένας δεν επιθυμούσε το τέλος της ψυχροπολεμικής εποχής —στην οποία πρωταγωνιστούσαν— να τους βάλει στο περιθώριο. Κανένας δεν επιθυμούσε να αναβιώσει η δύναμη της Μεσογείου και να τους αφήσει στην παγωμένη κερκίδα του Βορρά να παρακολουθούν τις εξελίξεις. Θα άλλαζε ολόκληρη η ευρωπαϊκή γεωγραφία, αν επιβίωνε η Γιουγκοσλαβία. Ήταν ένα πανίσχυρο κράτος, που, σε συνδυασμό με την παρουσία της Ιταλίας και της Ισπανίας, θα άλλαζε την κατάσταση εις βάρος του Βορρά και κυρίως εις βάρος της Γερμανίας, εφόσον οι δορυφόροι της ποτέ δεν είχαν κάποιο μεγάλο ειδικό βάρος.

Θα άλλαζαν τα πάντα στην Ευρώπη, γιατί η Γιουγκοσλαβία διέθετε ό,τι καθιστά ένα κράτος ισχυρό. Διέθετε ό,τι πρέπει να διαθέτει ένα ισχυρό και κυρίαρχο κράτος. Διέθετε έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς της Ευρώπης. Διέθετε βαριά βιομηχανία. Κατασκεύαζε αυτοκίνητα και γεωργικά μηχανήματα όλων των τύπων. Διέθετε χημική βιομηχανία. Τα διέθετε όλα αυτά σε μια εποχή που η Γερμανία δεν είχε την σημερινή υπεροχή, εξαιτίας των θαλασσοδανείων της FED. Εκείνη την εποχή η Γερμανία διέθετε μερικά κορυφαία αλλά πανάκριβα προϊόντα και δεν είχε την σημερινή ανταγωνιστικότητά της. Ό,τι κέρδιζε με την ποιότητα, το έχανε από την τιμή και υπήρχε ανταγωνισμός επί ίσοις όροις με τα άλλα κράτη της Ευρώπης.

Από εκεί και πέρα η Γιουγκοσλαβία δεν ήταν τόσο ασταθής όπως παρουσιάζεται από την προπαγάνδα των δολοφόνων της. Εκείνη η Γιουγκοσλαβία μπορούσε να ανταγωνιστεί την συνομήλικη της Γερμανία σε όλα τα επίπεδα. Ως κράτη είχαν πολλές ομοιότητες μεταξύ τους, εφόσον και οι δύο ιδρύθηκαν με έναν χρόνο διαφορά και πάνω σε ανάλογα εθνικά, θρησκευτικά και οικονομικά δεδομένα. Η Γερμανία ήταν ένα κράτος Γερμανών διαφορετικών εθνικοτήτων και δογμάτων και το ίδιο ήταν και η Γιουγκοσλαβία, η οποία ήταν επίσης ένα κράτος Σλάβων διαφορετικών εθνικοτήτων και δογμάτων.

Όσο σταθερό ή ασταθές ήταν το ένα κράτος, άλλο τόσο ήταν και το άλλο. Η Γερμανία μάλιστα είναι μια πολύ πιο χαλαρή ομοσπονδία 17 κρατιδίων, ενώ η Γιουγκοσλαβία ήταν σύνθεση 6 κρατιδίων. Είναι ψέμα δηλαδή ότι η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα τεχνητό δημιούργημα με σύντομη ημερομηνία λήξης. Ήταν ψέμα ότι ο θάνατος του Τίτο σήμανε την λήξη της ζωής της. Ο Τίτο για την Γιουγκοσλαβία ήταν ό,τι ο Ουάσιγκτον για τις ΗΠΑ ή ο Χίτλερ για την Γερμανία. Ήταν ένας βασικός ιδρυτικός της λίθος, αλλά πάνω σε αυτόν τον λίθο —και μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν— χτίστηκαν συμφέροντα, τα οποία δεν θα γκρεμίζονταν τόσο εύκολα χωρίς έξωθεν παρέμβαση.

Οι θάνατοι των θνητών δεν παρασέρνουν στον θάνατο και τα δημιουργήματά τους. Τα δημιουργήματα πεθαίνουν είτε από τις εγγενείς αδυναμίες τους είτε εξαιτίας της θέλησης των δολοφόνων τους. Όταν υπάρχουν μεγάλα κοινά συμφέροντα, δεν υπάρχουν εγγενείς αδυναμίες, αλλά υπάρχουν πολλοί θανάσιμοι εχθροί. Ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι η Γιουγκοσλαβία ήταν καταδικασμένη να έχει την μοίρα του θνητού Τίτου. Τους Γιουγκοσλάβους —άσχετα με το πώς και το γιατί ενώθηκαν— εκείνη την στιγμή τους συνέδεαν πιο πολλά πράγματα απ’ ό,τι τους χώριζαν. Είχαν πιο πολλά να χάσουν από την διάσπαση, παρά να κερδίσουν. Ήταν περήφανοι οι Γιουγκοσλάβοι για το δημιούργημά τους και δεν το έβλεπαν σαν ανυπόφορο ζυγό, ο οποίος τους επιβλήθηκε άνωθεν. Αισθάνονταν ασφαλείς με την ισχύ που τους πρόσφερε η ένωση.

Στα ψυχροπολεμικά χρόνια —και εξαιτίας της αδέσμευτης πολιτικής του Τίτο— είχαν αναπτύξει έναν εθνικού τύπου εγωισμό, ο οποίος πολλές φορές υπερκάλυπτε την εθνική καταγωγή τους. Συγκινούνταν, όταν αντιπροσώπευαν την πατρίδα τους στο εξωτερικό. Έλαμπε στην κυριολεξία η Γιουγκοσλαβία και αυτό το έδειχνε κυρίως με τον αθλητισμό της. Μια πραγματική ελίτ του παγκόσμιου αθλητισμού.

Ο θάνατος της Γιουγκοσλαβίας, δηλαδή, δεν ήταν ένα φυσικό γεγονός. Ήταν δολοφονία. Δεν ήταν οι Κροάτες ή οι Σέρβοι ιδιόμορφοι, ώστε σε αυτήν την ιδιομορφία να οφείλεται ο ξαφνικός αυτός θάνατος. Οι Κροάτες και οι Σέρβοι δεν διαφέρουν από τους Πρώσους ή από τους Βαυαρούς. Όσο εύκολα έγινε μακελειό μεταξύ Κροατών και Σέρβων, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να προκληθεί κάτι ανάλογο και μεταξύ Βαυαρών και Πρώσων. Όρεξη και χρήμα να υπάρχει. Αυτή η όρεξη και το χρήμα υπήρχε προφανώς για την Γιουγκοσλαβία. Πολλοί ήθελαν τον θάνατό της, γιατί ήταν πραγματικά ισχυρή και τους απειλούσε. Την ίδια την Γερμανία μπορούσε να την απειλήσει ακόμα και με οικονομική καταστροφή σε περίπτωση που άλλαζε ο μεταψυχροπολεμικός σχεδιασμός, χωρίς να υπάρξει έλεγχος των μεταφορών.

Όμως, δυστυχώς για τους Γιουγκοσλάβους, δεν πρόλαβαν να επωφεληθούν. Σε τέτοιες περιπτώσεις άλλοι αποφασίζουν ποιοι θα εμφανίζονται σταθεροί και ποιοι θα αποσταθεροποιούνται. Το θέμα είναι ότι η Γιουγκοσλαβία εκείνης της εποχής διέθετε όλα τα προσόντα, τα οποία θα της επέτρεπαν να γίνει εγγυητής της ομαλής και απροβλημάτιστης τροφοδοσίας της Ευρώπης με τα προϊόντα της Ανατολής. Διέθετε όλα τα προσόντα να οικονομήσει μαζί με την Ελλάδα ό,τι στις τελευταίες δεκαετίες κέρδισε η Ολλανδία ή η Γερμανία εξαιτίας των μεταφορών. Όμως, το κυριότερο πλεονέκτημα της Γιουγκοσλαβίας —σε σχέση με την Γερμανία εκείνης της εποχής— ήταν ότι διέθετε τα πάντα, χωρίς να έχει χρέη.

Ήταν μια εποχή που τα κράτη δεν είχαν χρέη. Δεν υπήρχε ο ανεξέλεγκτος δανεισμός της Νέας Τάξης και ο καθένας αναπτυσσόταν με βάση τις δυνατότητές του και με ελάχιστες έξωθεν βοήθειες. Ήταν όμως όλα τα κράτη χωρίς χρέη; Όχι βέβαια. Χρέη είχε μόνον η Γερμανία. Σε μια εποχή λοιπόν που η Γερμανία ήταν ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης και τα έξοδα της ενοποίησής της επιδείνωναν την κατάστασή της, η Γιουγκοσλαβία πρόβαρε κουστούμι μεγάλου ευρωπαϊκού κράτους. Η Γερμανία βυθιζόταν στα χρέη της ενοποίησης και ταυτόχρονα αυτή η ενοποίηση την απειλούσε με απόλυτη καταστροφή, εφόσον ενεργοποιούσε όλες τις υποχρεώσεις της απέναντι στα θύματά της και οι οποίες είχαν ανασταλεί, εξαιτίας της διαίρεσής της.

Το 1992 η κατάσταση τού κατ’ εξακολούθηση μακελάρη της Ευρώπης ήταν τραγική. Τι έκανε; Αυτό, που γνωρίζει να κάνει ένας μακελάρης. Την 1η Μαρτίου του ίδιου χρόνου μεθόδευσε τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας. Φορτωμένη με χρέη —και μπροστά στο ενδεχόμενο της καταστροφής της— σκότωσε αυτόν, τον οποίο δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί. Πάνω στο πτώμα της Γιουγκοσλαβίας έχτισε η Γερμανία την σημερινή της υπεροχή. Δεν το έκανε όμως μόνη της. Ολόκληρη η Προτεσταντική Συμμορία συνεργάστηκε σε αυτό το έγκλημα. Γερμανοί, Βρετανοί, Ολλανδοί και λοιποί Προτεστάντες ήταν αυτοί, οι οποίοι βύθισαν την Γιουγκοσλαβία στο χάος.

Η ειρωνεία είναι ότι το έκαναν με έναν τρόπο, που, αν μη τι άλλο, αδικούσε την αλήθεια. Έβαλαν σε εμφυλιοπολεμική κατάσταση μια Γιουγκοσλαβία, η οποία πραγματικά για την εποχή της υπήρξε ένα πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς και λειτουργίας. Σε μια εποχή, που όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρώπης ήταν αμιγώς εθνικά και χριστιανικά και δεν γνώριζαν τα σύγχρονα προβλήματα συγκατοίκησης με θρησκευτικές και άλλες μειονότητες, η Γιουγκοσλαβία δίδασκε τι σημαίνει πολυπολιτισμός και ανοχή απέναντι στους διαφορετικούς, στους εθνικά, αλλά και στους θρησκευτικά διαφορετικούς. Στην Γιουγκοσλαβία, η οποία είχε ένα Σεράγεβο κόσμημα και παράδειγμα ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών. Κοσμοπολίτες και άρχοντες ήταν οι Γιουγκοσλάβοι εκείνης της εποχής σε σχέση με κάποιους “ψευδοπολιτισμένους”, οι οποίοι σήμερα παριστάνουν τους σημαντικούς.

Εκεί χτύπησαν τα κτήνη, στην καρδιά της πολυεθνικής και πολυθρησκευτικής Γιουγκοσλαβίας. Στην βιτρίνα της, η οποία μέχρι εκείνη την στιγμή έκανε περήφανους —και άρα ένωνε— τους Γιουγκοσλάβους και ενδεχόμενη καταστροφή της μπορούσε να τους διχάσει. Οι Προτεστάντες του Βορρά με προβοκάτσιες και άπειρο χρήμα ξεσήκωσαν τους μουσουλμάνους εναντίον των χριστιανών. Ποιους μουσουλμάνους; Τους γνωστούς. Τους ίδιους, οι οποίοι σήμερα προκαλούν την αιμορραγία στην Συρία. Πώς τους ξεσήκωσαν; Με τα ίδια μέσα, που τους ξεσηκώνουν και σήμερα στη Συρία. Με τα χρήματα των Σαουδαράβων. Με χρήματα των σουνιτών Σαουδαράβων οι σουνίτες χαφιέδες του σουνίτη Ιζετμπέκοβιτς σκότωσαν τους ισλαμιστές, για να δολοφονήσουν τα κτήνη την Γιουγκοσλαβία.

Προτεσταντική προβοκάτσια, εκτελεσμένη από φανατικούς μισθοφόρους μουσουλμάνους, ήταν το μακελειό στο Σεράγεβο. Το μακελειό εκείνο, που σήμερα με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύεται ότι οι Προτεστάντες από τότε γνώριζαν πως ήταν προβοκάτσια. Μακελειό, το οποίο αποτέλεσε την αιτία να βομβαρδιστεί η Σερβία από το ΝΑΤΟ και να μπει ταφόπλακα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ομαλής συμβίωσης μεταξύ των αλλόθρησκων πληθυσμών. Να μπει τέλος σε κάθε προοπτική να διατηρηθεί ο κρατικός γίγαντας των Βαλκανίων στο αρχικό του μέγεθος.

Μιλάμε για τους ίδιους πρωταγωνιστές και τις ίδιες μεθόδους, που σήμερα δοκιμάζονται στην Συρία. Ας ψάξει κάποιος να δει ποιοι εγκληματούν σήμερα στην Συρία και ποιοι από “ευαισθησία” τούς υποστηρίζουν και θα νιώσει ένα deja vu. Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι κάνουν τα ίδια ακριβώς πράγματα με τις ίδιες ακριβώς δικαιολογίες. Αυτοί εμφανίζουν τα καθεστώτα, τα οποία οι ίδιοι διόρισαν, σαν αιμοσταγείς και απάνθρωπους τυράννους, που καταπιέζουν τους “ευαίσθητους” και τους “αδύναμους”. Τους πληρωμένους από τους ίδιους “ευαίσθητους” και “αδύναμους”. Κατόπιν τούτου η Προτεσταντική Δύση, που, ως γνωστόν, κατέχει τα “πνευματικά δικαιώματα” του παγκόσμιου “πολιτισμού” και της “ευαισθησίας”, τρέχει να βοηθήσει. Σαν “παντογνώστης” και εκφραστής των “ανωτέρων” λαών, τρέχει να βοηθήσει, σκοτώνοντας λαούς και διαλύοντας κράτη. Να “βοηθήσει”, στήνοντας προβοκάτσιες και προκαλώντας εμφυλίους.

Με τον εμφύλιο πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία οι Προτεστάντες κατάφεραν όλους τους στόχους τους. Κατάφεραν να αλλάξουν τους άξονες του παγκόσμιου εμπορίου, χωρίς να τους θίγει η παγκόσμια γεωγραφία. Όσα δεδομένα τους συνέφεραν να παραμείνουν αναλλοίωτα, παρέμειναν τέτοια και όσα έπρεπε να αλλάξουν, άλλαζαν, έστω και εις βάρος κάθε λογικής. Με αυτόν τον εμφύλιο κατάφεραν να μπλοκάρουν τις μεταφορικές αρτηρίες ολόκληρης της περιοχής των Βαλκανίων. Κατάφεραν να σταματήσουν απολύτως τις μεταφορές στην βαλκανική χερσόνησο.

Με τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας δεν επέτρεψαν στον νέο “δρόμο του μεταξιού” να ακολουθήσει την φυσική του —και άρα την πιο σύντομη— διαδρομή προς το κέντρο της Ευρώπης και άρα να περάσει από τα Βαλκάνια. Με ανθρώπινη σάρκα και αίμα έφραξαν τον αγωγό των Βαλκανίων. Με πτώματα μπάζωσαν την λεωφόρο που τους απειλούσε. Με τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας πέτυχαν να περάσουν τον αγωγό από το Γιβραλτάρ και να τον συνδέσουν με την Βόρεια Θάλασσα. Αυτό ήταν το ζητούμενο του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου. Άλλαξε ο χάρτης του παγκόσμιου εμπορίου.

Με τον τρόπο αυτόν ακύρωσαν τόσο το σιδηροδρομικό όσο και το οδικό δίκτυο της στρατηγικής βαλκανικής χερσονήσου. Το ξήλωσαν στην κυριολεξία, προκειμένου αυτή η ακύρωση να έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Δημιούργησαν νέα εθνικά σύνορα, που, όταν δεν ήταν σφραγισμένα, εξαιτίας των εμπόλεμων καταστάσεων, επιβάρυναν πάρα πολύ την μεταφορική λειτουργία, προσθέτοντας νέα σημεία ελέγχου και άρα πρόσθετους λόγους μεγάλων καθυστερήσεων. Έκαναν την πρώην Γιουγκοσλαβία έναν χώρο τόσο προβληματικό και απρόβλεπτο, που κανένας σοβαρός μεταφορέας δεν ήθελε να την εντάξει στον σχεδιασμό του.

Παρέδωσαν την οικονομία ολόκληρης της περιοχής σε μαφιόζους και εμπόρους ναρκωτικών και πλέον την ρυθμίζουν όπως τους βολεύει. Όποτε θέλουν προκαλούν εντάσεις, όπως θέλουν, οι οποίες ανοίγουν και κλείνουν το οδικό δίκτυο κατά το δοκούν. Όταν ανά διακόσια χιλιόμετρα έχεις τοποθετήσει έναν κακοποιό φύλαρχο —τον οποίο τον εκβιάζεις με διεθνή δικαστήρια και τιμωρίες— είναι εύκολο να ανοίγεις και να κλείνεις τα δίκτυα όποτε αυτό σε βολεύει. Όταν έχεις την δυνατότητα να τους αφήνεις να πλουτίζουν με το λαθρεμπόριο, εξαιτίας της λειτουργίας παραδικτύων, είναι εύκολο να τους κάνεις να ταυτιστούν με τα δικά σου συμφέροντα και άρα να μην επιθυμούν την ομαλότητα και την νομιμότητα.

Αυτό ήταν το όλο θέμα. Ακόμα κι αν οι διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες τους αγνοούσαν, μπορούσαν με το ανθρώπινο δυναμικό, που έλεγχαν στον τοπικό υπόκοσμο, να απειλούν με δολιοφθορές όλα τα δίκτυα. Όταν μπορείς και διορίζεις αρχηγούς κρατών ανάμεσα στα επιφανή μέλη των υποκόσμων, αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποιοι ωφελούνται από το εμπόριο ναρκωτικών στην βαλκανική και θα εντοπίσει τους αυτοχρηματοδοτούμενους δωσίλογους της Νέας Εποχής. Όποιος αντιστέκεται, απλά συναντάει τον Δημιουργό του νωρίτερα απ’ ό,τι προβλέπεται.

Η αυτοκτονική συμπεριφορά της Μεσογείου.

Σε αυτόν τον σχεδιασμό δεν τους αντιστάθηκε κανένας. Σε αυτόν τον σχεδιασμό των Βορείων δεν αντιστάθηκε κανένας Νότιος. Ούτε αυτοί, οι οποίοι θίγονταν εξώφθαλμα, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα. Η Ελλάδα, η οποία μετά τον γιουγκοσλαβικό λαό ήταν το μεγαλύτερο θύμα του γιουγκοσλαβικού εμφύλιου, όχι μόνον δεν αντέδρασε σε έναν σχεδιασμό, ο οποίος κατέστρεφε στην κυριολεξία τις προοπτικές για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά αντίθετα βοήθησε τους σφαγείς στο έργο τους, στην καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, παρ’ όλο που ήταν το μοναδικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που η επιβίωση της Γιουγκοσλαβίας ήταν ταυτισμένη με τα πιο ζωτικά εθνικά της συμφέροντα.

Οι Προτεστάντες δεν είχαν πρόβλημα να ελέγξουν την συμπεριφορά της. Ποιοι κυβερνούσαν την Ελλάδα τότε; Οι απόφοιτοι και ιδιοκτήτες του Κολεγίου Αθηνών. Του Προτεσταντικού Κολεγίου Αθηνών. Ο Κολεγιόπαις Ανδρέας Παπανδρέου. Ο ανιψιός του ιδρυτή του Κολεγίου Μητσοτάκης. Ο Κολεγιόπαις Αντώνης Σαμαράς. Τι θα έκαναν όλοι αυτοί; Θα αντιστέκονταν ως ήρωες; Θα αντιστέκονταν απέναντι στους ευεργέτες και στα πρότυπά τους; Θα ρίσκαραν τις προκάτ καριέρες τους, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού; Στα 26 χρόνια του ο Κολεγιόπαις Σαμαράς ήταν βουλευτής. Στα 39 του χρόνια ήταν Υπουργός Εξωτερικών. Πώς τα κατάφερε αυτά; Με την εξυπνάδα του ή με την ομορφιά του; Ας είναι καλά η γνωστή Πρεσβεία δίπλα από το Μέγαρο. Μόνος του —όπως μόνον η ιστορία μπορεί να αποδείξει— μόνον σε πιτσαρία έχει σκίσει.

Σε αυτό το πλαίσιο συμφερόντων ας ψάξει να βρει κάποιος και το πώς προέκυψε το “μακεδονικό” ζήτημα. Να εξηγήσει κάποιος και το ενδιαφέρον της Γερμανίας για το ζήτημα αυτό. Γρήγορα θα ανακαλύψει ότι οι Γερμανοί με τους συνενόχους τους δημιούργησαν και εξακολουθούν να συντηρούν αυτό το πρόβλημα, για να προστατεύουν τους χαφιέδες τους στην Ελλάδα.

Έπρεπε να βρουν τρόπο να εγκλωβίσουν την Ελλάδα στην δική τους λογική και αυτό το κατάφεραν με το “μακεδονικό” ζήτημα. Έπρεπε να βρουν τρόπο να αναγκάσουν την Ελλάδα να κλείσει μόνη της την πόρτα προς τον Βορρά και άρα όχι μόνον να μην διαμαρτύρεται για τον αποκλεισμό της, αλλά να το θεωρεί ύψιστη πατριωτική θυσία, προκειμένου να υπερασπιστεί την ιστορία της.

Με αυτόν τον τρόπο εξασφάλισαν το άλλοθι στους χαφιέδες τους —οι οποίοι κυβερνούσαν την Ελλάδα— να κάνουν αυτό, το οποίο έθιγε τα ελληνικά συμφέροντα. Τους έδωσαν άλλοθι, όταν, για λόγους πατριωτικούς, έκλειναν τα βόρεια σύνορα και έστελναν τα εκατομμύρια των κινέζικων κοντέινερ και τα δισεκατομμύρια των κερδών στο Ρότερνταμ και στο Αμβούργο. Στον μακεδονικό αγώνα του “μακεδονομάχου” Σαμαρά πόνταραν το Ρότερνταμ και το Αμβούργο, για να κονομήσουν. Ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας ήταν η μεγάλη εκείνη επένδυση, η οποία μετά από λίγες δεκαετίες έκανε τον πιτσαδόρο Πρωθυπουργό, της ταβανοθεραπείας και των μνημονίων. Γι’ αυτόν τον λόγο θυμίσαμε στον αναγνώστη ποιοι κυβερνούσαν τότε την Ελλάδα. Την κυβερνούσαν οι σημερινοί οπαδοί και υποστηρικτές του Μνημονίου.

Αυτοί, οι οποίοι καθημερινά επιβεβαιώνουν την Μέρκελ, φωνάζοντας ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και απατεώνες, που δεν θέλουν να πληρώσουν τα χρέη τους. Αυτοί, οι οποίοι νιώθουν “τίμιοι” και θέλουν να τιμωρηθεί ο ελληνικός λαός, ο οποίος ζούσε πολυτελώς και παρασιτικά εις βάρος των “τίμιων” Προτεσταντών, οι οποίοι από την “καλοσύνη” και την “αφέλειά” τους δάνειζαν σε απατεώνες. Αυτοί, οι οποίοι σήμερα πιέζουν τον ελληνικό λαό να ξεπουλήσει τα αμύθητης αξίας ασημικά.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πόσα χρήματα και πολιτική δύναμη έχασε ο ελληνικός λαός, εξαιτίας της προδοτικής του ηγεσίας, η οποία αρνήθηκε να εκμεταλλευτεί την στρατηγική θέση της πατρίδας του. Που αρνήθηκε να υπερασπιστεί την Γιουγκοσλαβία. Ολόκληρη η παραγωγή των γιγάντων της Ανατολής μπορούσε να μπαίνει στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας —και βέβαια των Βαλκανίων— και αυτό δεν έγινε ποτέ. Ανάλογα κέρδη έχασαν και οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας. Μιλάμε για κέρδη δικτύων, τα οποία μέρα και νύχτα θα ήταν φορτωμένα. Μιλάμε για άπειρα κέρδη, τα οποία θα μοιράζονταν μεταξύ τους οι λαοί των Βαλκανίων. Οι πολλοί λαοί μέσα στα δύο κράτη, τα οποία έλεγχαν ολόκληρο τον βαλκανικό άξονα του δικτύου.

Αυτό ήταν το ζητούμενο όχι μόνον για τους Γιουγκοσλάβους, αλλά για όλους τους λαούς της περιοχής. Να καταλάβαιναν εγκαίρως τα κοινά τους συμφέροντα και να συνεργάζονταν. Να μην επέτρεπαν οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας τη διάλυσή της. Να μην συναινούσε η Ελλάδα σε αυτήν την διάλυση. Τους συνέφερε όλους το ενιαίο της, εφόσον, μόλις τα εμπορεύματα —που έφταναν στον Πειραιά— περνούσαν την Γιουγκοσλαβία, βρίσκονταν στην καρδιά της Ευρώπης. Αυτό, το οποίο έγινε τελικά, ήταν ένα έγκλημα όχι μόνον εις βάρος των λαών και της ιστορίας, αλλά και εις βάρος της ίδιας της λογικής.

Παραδόθηκαν τα πάντα σε κακοποιούς και διέλυσαν τα πάντα.

Πολιτικούς κακοποιούς, όπως ο Μιλόσεβιτς, ο Μητσοτάκης, ο Τούτζμαν ή ο Μπερίσα. Απ΄ αυτούς βγήκαν πραγματικοί κακοποιοί του δρόμου, οι οποίοι παρίσταναν τους πολιτικούς ηγέτες. Όλοι οι νονοί του λαθρεμπορίου όπλων, ανθρώπινων οργάνων και ναρκωτικών έγιναν πολιτικοί ηγέτες της περιοχής. Εγκληματίες, που στόχο τους είχαν να πλουτίζουν με την διαφθορά και να ξεπλένουν χρήμα με αντιπαροχή να ελέγχουν τα περάσματα. Κάθε διακόσια χιλιόμετρα και ένας κακοποιός φύλαρχος, ο οποίος έπαιρνε εντολές κατόπιν απειλών. Κακοποιοί όπως ο Τζίτζιτς, ο Θάτσι και βέβαια ο “απόγονος” του Μεγάλου Αλεξάνδρου με το όνομα Γκρουέφσκι. Ο κακοποιός, ο οποίος έχει εξευτελίσει έναν ολόκληρο λαό, βάζοντάς τον να κυκλοφορεί με πλαστή ταυτότητα.

Ο αλητάμπουρας από την Αχλάδα, που έβαλε Γιουγκοσλάβους να φωνάζουν στα βουλγαρικά πως είναι “Μακεδόνες”. Επειδή έτσι βόλευε τους Γερμανούς, έβαλαν τους Γιουγκοσλάβους του Βαρδάρη να προκαλούν τους Έλληνες, για να κλείσουν σύνορα και να χαθούν επαφές αιώνων. Να μπαζωθούν δρόμοι και γέφυρες με άπειρο μίσος και βλακεία. Να γίνει ο Αντωνάκης “μακεδονομάχος”, για να τον ανταμείψουν με την πρωθυπουργική θέση στην εποχή του Μνημονίου. Όλοι οι ηγέτες της περιοχής είναι ενεργούμενα της Προτεσταντικής Συμμορίας. Ανθρωπάκια τόσο βρόμικα, που τα τρομοκρατούν με ένα τηλεφώνημα. Όλοι είναι ανά πάσα στιγμή απειλούμενοι με φυλάκιση. Μιλάμε για πραγματικούς εγκληματίες.

Το μπάζωμα πέτυχε και τα πλοία προσπερνούσαν την Κρήτη, χωρίς να αντιδρά κανένας. Μέχρι και ο Κολ πήγε στην Κρήτη, για να δει μαζί με τον Μητσοτάκη πώς θα την προσπερνάνε 15000 πλοία κάθε χρόνο στον δρόμο τους για το Γιβραλτάρ. Όλα αυτά τα αμύθητα κέρδη, τα οποία για κάποιους χάθηκαν, κάποιοι άλλοι τα εισέπραξαν. Τα εισέπραξαν οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί. Κάποια κομμάτια μόνον έδωσαν στους δικούς τους ανθρώπους, όπως ήταν οι Βέλγοι και οι Δανοί. Μιλάμε για στρατηγικά και οικονομικά οφέλη ανεκτίμητης αξίας. Μιλάμε για δισεκατομμύρια ευρώ. Μιλάμε για απόκτηση συντριπτικών πλεονεκτημάτων στην μάχη της αγοράς. Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο κερδοφόρος ήταν για κάποιους ο γιουγκοσλαβικός εμφύλιος; Κατάλαβε τον λόγο, που εκείνος ο εμφύλιος δεν έτυχε, αλλά πέτυχε; Τον λόγο που αυτά, τα οποία αναλύουμε δεν αποτελούν μία ακόμη ευφάνταστη συνομωσιολογία;

Με άνωθεν υποδείξεις η ελληνική πολιτική ηγεσία πρόδωσε τον ελληνικό λαό και συνετέλεσε με όλους τους τρόπους στην γιουγκοσλαβική διάλυση, η οποία και δεν την συνέφερε, αλλά και που ταυτόχρονα ήταν μια ανθρωπιστική τραγωδία. Με το αζημίωτο βέβαια. Όσο πιο πολύ μας πρόδιδαν, τόσο πιο πολύ βολεύονταν. Μήπως από συμπάθεια χάιδευε εκείνη την εποχή ο Μπους την Ντορούλα; Μήπως από εξυπνάδα έγινε υπουργός ο Κυριάκος; Η προδοσία του βρικόλακα απέδωσε καρπούς και τα παιδιά του απολαμβάνουν ακόμα και σήμερα μεγαλεία και βολέματα. Εξανέμισαν τις προοπτικές και το μέλλον του ελληνικού λαού, για να πάρουν χρίσματα από την πρεσβεία και να μας κυβερνήσουν.

Έκαναν και την ψευδοφασαρία με τον Σαμαρά και την πτώση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη και κανένας δεν αντέδρασε. Μέχρι να καταλάβαινε ο κόσμος ότι ο Μητσοτάκης και ο Σαμαράς ήταν συνεταίροι, θα περνούσαν χρόνια. Θα αποζημιωνόταν και ο Σαμαράς με την πρωθυπουργία και κανένας δεν θα θυμόταν τίποτε. Το θέμα ήταν ότι κατόρθωσαν και —χωρίς να τιμωρηθούν— ακύρωσαν το πλεονέκτημα της Ελλάδας, εφόσον έκαναν τυφλή την υποδομή της. Την έκαναν να μην οδηγεί πουθενά, παρά να σταματάει σε κάποια εμπόλεμη ζώνη, την οποία οι ίδιοι έλεγχαν. Το “μακεδονικό” ζήτημα μετέτρεψε την FYROM σε έναν αγεφύρωτο πορθμό, ο οποίος μετέτρεπε την ηπειρωτική Ελλάδα σε απομονωμένο νησί.

Με τον τρόπο αυτόν οι Προτεστάντες του Βορρά δεν επέτρεπαν στην Ελλάδα να φτάσει μέχρι το κέντρο της Ευρώπης. Την μετέτρεψαν σε ένα τυφλό λιμάνι χωρίς προορισμό. Έναν σταθμό χωρίς δρόμο. Εξαιτίας αυτής της αδυναμίας σύνδεσης της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρώπη δεν είχαν λόγο να σταματήσουν τα εμπορικά πλοία στον Πειραιά, γιατί τα εμπορεύματα δεν μπορούσαν να συνεχίσουν από εκεί την πορεία τους προς την Ευρώπη. Άρα, έπρεπε να συνεχίσουν τα ίδια τα πλοία την πορεία τους προς το Γιβραλτάρ και επομένως προς την πίσω πλευρά της Ευρώπης. Το αναγκαίο της μεταφοράς δικαιολογούσε τα επιπλέον κόστη που φορτώνονταν τα προϊόντα μέχρι να φτάσουν στην άλλη πλευρά της Ευρώπης.

Τα πλοία αυτά προσπερνούσαν την Ελλάδα και δεν σταματούσαν καν στα διπλανά κράτη. Αυτό ήταν και το χειρότερο αποτέλεσμα του σχεδιασμού αυτού. Μέσα σε αυτήν την παγίδα δεν έπεσε μόνον η Ελλάδα, αλλά έπεσαν και τα υπόλοιπα κράτη της Μεσογείου. Ήταν έτσι σχεδιασμένη η κατάσταση, ώστε η Μεσόγειος συνολικά να μην αντιμετωπίσει σωστά την κατάσταση. Η Μεσόγειος πεινούσε και δεν άπλωνε το χέρι της στα φιλέτα που έπλεαν μπροστά της. Αυτό συνέβαινε για έναν πολύ απλό λόγο. Επειδή αυτή η ακύρωση γινόταν αρχικά εξαιτίας ενός πόλεμου —και άρα για έναν λόγο εφήμερο και όχι μόνιμο— υπήρχε πρόβλημα. Αυτό λειτουργούσε συνολικά υπέρ των συμφερόντων εκείνων, που προκάλεσαν τον πόλεμο αυτόν και άρα αυτών, οι οποίοι μπορούσαν να τον διατηρούν για όσο χρόνο τους βόλευε.

Με τον τρόπο εκείνον, δηλαδή, που ακύρωσαν το στρατηγικό πλεονέκτημα της Ελλάδας, δεν επέτρεψαν ταυτόχρονα και στους φυσικούς ανταγωνιστές της να μπουν στο παιχνίδι. Τόσο η Ιταλία όσο και η Γαλλία, που, λόγω της γεωγραφικής τους θέσης ήταν οι φυσικοί ανταγωνιστές της Ελλάδας, δεν μπορούσαν να επιχειρήσουν να επωφεληθούν. Γιατί, πέρα από το ότι οι προδοτικές ηγεσίες τους δεν το επιθυμούσαν, δεν το επέτρεπε και η ιδιομορφία της κατάστασης. Δεν ήθελαν να επενδύσουν σε κάτι, στο οποίο δεν γνώριζαν εκ των προτέρων πόση διάρκεια θα έχει. Δεν γνώριζαν πότε θα τελειώσει ο πόλεμος και άρα πότε θα αποκατασταθεί η λειτουργία των δικτύων μεταφοράς και άρα πότε θα αποκατασταθεί η τάξη, που θέλει την Ελλάδα να υπερέχει. Κανένας δεν επενδύει τεράστια ποσά σε υποδομές, οι οποίες ανά πάσα στιγμή με κάποιες αποφάσεις μπορούν να ακυρωθούν.

Η Ιταλία δεν μπορούσε να επενδύσει, είτε στην Gioia Tauro είτε στην Napoli είτε σε κάποιο άλλο μεγάλο της λιμάνι, γιατί θεωρούσε ότι η επένδυση θα ήταν στο αέρα. Ανά πάσα στιγμή μπορούσε να λυθεί το γιουγκοσλαβικό πρόβλημα και να παραδοθεί το δίκτυό στην ελεύθερη κυκλοφορία. Τι θα γινόταν σε μια τέτοια περίπτωση με τις πανάκριβες επενδύσεις στον τομέα των υποδομών; Τι θα γινόταν, αν επένδυαν σε πολλαπλές σιδηροδρομικές γραμμές; Τι θα γινόταν, αν επένδυαν σε μια δαπανηρή διαπλάτυνση της ήδη πανάκριβης autostrada; Ποιος θα έπαιρνε τέτοιες πολυδάπανες αποφάσεις και πώς θα μπορούσε να πείσει τους Ιταλούς για το χρονικό βάθος, που θα είχε απόδοση η επένδυσή τους;

Τα ανάλογα έκανε και η Γαλλία του Παρισιού. Η Γαλλία του Ρισελιέ. Η μόνιμη προδότης της Μεσογείου. Της Γαλλίας η στάση ήταν πονηρή, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Δεν ήθελε να επενδύσει στην μεσογειακή πλευρά και είχε δικαιολογία για να μην επενδύσει. Παρέσυρε και την Ιταλία στην λογική της και όλα έγιναν όπως τους βόλευαν. Με την επιλογή της αυτήν δεν θα δυσαρεστούσε τους αγαπημένους Προτεστάντες συνεταίρους της και ταυτόχρονα δεν θα ενίσχυε την μεσογειακή της πλευρά. Έτσι κι αλλιώς δεν θιγόταν ιδιαίτερα από την κατάσταση, εφόσον είχε και η ίδια έξοδο στον Ατλαντικό. Δεν ήταν περίπτωση ίδια με την Ιταλία, η οποία είχε μέτωπο μόνον στην Μεσόγειο. Η Γαλλία είχε στον Ατλαντικό τα ίδια ακριβώς συμφέροντα με τους Προτεστάντες.

Το πρόβλημα λοιπόν το είχαν οι μεταφορείς και όχι τα λιμάνια. Αυτή διέθετε μεγάλα —και σε άλλη περίπτωση άχρηστα— λιμάνια στον Ατλαντικό, όπως το Σαιν Μαλό, το Καλαί, το Χερβούργο και η Χάβρη. Δεν είχε λόγο να παίξει το χαρτί της μεσογειακής της παρουσίας. Ίσα-ίσα που θα απειλούνταν τα συμφέροντά της, αν άνοιγε τα μάτια των υπολοίπων μεσογειακών λαών. Επιπλέον δεν είχε λόγο να βάλει την Μασσαλία στο παιχνίδι και να ενισχύσει τον πολιτικό ρόλο της αντιπαθητικής Οξιτανίας.

Όλα αυτά συνέβαιναν, γιατί η παράμετρος, που λέγεται “εμπόλεμη κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας” ήταν ρευστή και θα μπορούσε από στιγμή σε στιγμή να αλλάξει. Το ότι δεν άλλαξε μέχρι σήμερα, αποδεικνύει το γνωστό: “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού”. Το θέμα ήταν πως η Ελλάδα —από την στιγμή που βρίσκεται ανατολικότερα και άρα πολύ κοντύτερα στο Σουέζ, τόσο από την Ιταλία όσο και από την Γαλλία— ήταν θέμα χρόνου να επωφεληθεί σε περίπτωση αποκατάστασης των γιουγκοσλαβικών δικτύων και άρα να ακυρώσει τις επενδύσεις των υπολοίπων. Γι’ αυτόν τον λόγο οι υποδομές διατηρήθηκαν ως είχαν και πρόσκαιρα επωφελήθηκαν οι Προτεστάντες του Βορρά.

Σε αυτό το διάστημα οι Προτεστάντες έδωσαν τεράστια ποσά για την ανάπτυξη των λιμανιών τους, που θεωρητικά γνώριζαν ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να χάσουν την οποιαδήποτε ανταγωνιστικότητά τους. Περίεργο δεν είναι αυτό; Και όμως, επένδυαν δισεκατομμύρια. Αυτής της κλίμακας ήταν οι επενδύσεις τους. Δισεκατομμύρια επένδυσαν οι Γερμανοί στο Αμβούργο, όταν γνώριζαν ότι, αν ο “φτωχός” Νότος άλλαζε συμπεριφορά, το λιμάνι τους θα γινόταν λιμάνι για ψαράδικα ρέγγας. Κάπου λοιπόν βασίζονταν και επένδυαν άφοβα.

Προφανώς γνώριζαν ότι το πρόβλημα στην πρώην Γιουγκοσλαβία δεν θα λυνόταν τόσο εύκολα. Πώς θα μπορούσε να λυθεί εις βάρος τους, όταν αυτοί είχαν τα κλειδιά του; Όχι απλά το γνώριζαν, αλλά το ρύθμιζαν κατά βούληση. Έκαναν ό,τι τους βόλευε, όποτε τους βόλευε. Όταν, για παράδειγμα, έβλεπαν επενδυτική κίνηση από Ιταλούς ή Γάλλους, εξομάλυναν τις ενδογιουγκοσλαβικές σχέσεις και το εμφανές “φως στο τούνελ” της συνεννόησης τούς αποθάρρυνε στις επενδύσεις τους. Όταν δεν υπήρχε τέτοια κίνηση, προκαλούσε εντάσεις με στόχο να ξανακλείσει τον δρόμο. Να τον κλείσει, για να μην ξεθαρρεύει η Ελλάδα. Κάθε φορά που η Ελλάδα έκανε κίνηση να ανοίξει την πόρτα του Βορρά, ανέσυραν το “μακεδονικό” είτε έστελναν τον χαφιέ τον Νίμιτς με νέα πρόταση είτε έβαζαν τον Γκρουέφσκι να προκαλέσει με τις δηλώσεις του.

Όταν έχεις όλους τους εγκληματίες να παριστάνουν τους ηγέτες της περιοχής και μπορείς να τους εκβιάζεις, μπορείς να ρυθμίζεις τα πάντα κατά βούληση. Δεν είναι εύκολο να σε αιφνιδιάσουν οι καταστάσεις. Ειδικά στην περίπτωσή τους αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο, εφόσον δεν περιορίζονταν στα πολιτικά παιχνίδια εξ’ αποστάσεως. Διατηρούσαν ισχυρή στρατιωτική παρουσία στην βαλκανική χερσόνησο και οι απειλές τους είχαν πάντα πρακτική σημασία. Διατηρούσαν στρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες ανά πάσα στιγμή μπορούσαν με προβοκάτσιες να επαναφέρουν την κατάσταση εκεί όπου τους βόλευε. Είχαν στρατιώτες εκεί και γνώριζαν το πότε και με ποιους όρους θα λυνόταν —όποτε τυχόν λυνόταν— το γιουγκοσλαβικό ζήτημα.

Διατηρούσαν στρατιώτες φονικούς, οι οποίοι θα φρόντιζαν να μην υπάρχουν απρόβλεπτες εξελίξεις και να υπηρετούν τα γερμανικά συμφέροντα ακόμα και με τις σφαίρες. Δυστυχώς διαψεύστηκαν εκείνοι, οι οποίοι νόμιζαν ότι οι λαοί της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν θα ξανάβλεπαν στις πατρίδες τους τον Σιδηρούν Σταυρό της Πρωσίας. Τον Σταυρό, ο οποίος αντιπροσώπευε τον γερμανικό μιλιταρισμό. Τον Προτεσταντικό μιλιταρισμό συγκεκριμένα. Αυτός ο σταυρός επέστρεψε στην χώρα των Παρτιζάνων και μάλιστα σαν ειρηνοποιός. Μόνα τους σφάχτηκαν τα παιδιά των Παρτιζάνων και δεν κατάλαβαν τι έγινε. Με σαράντα χρόνια καθυστέρηση οι “απελευθερωμένοι” από τον σταλινισμό Γιουγκοσλάβοι την πάτησαν όπως οι “απελευθερωμένοι” από τον ναζισμό Έλληνες.

Να θυμηθούμε. Πού είδαμε πολύ πρόσφατα αυτόν τον πρωσικό σταυρό μαζί με οπλισμένους Γερμανούς στρατιώτες; Στο Κόσσοβο. Ναι, εκεί τον είδαμε. Εκεί πήγε ο καραγκιόζης ο Ρεχάγκελ να “συμπαρασταθεί” στους Γερμανούς στρατιώτες. Πίσω από τον Ρεχάγκελ είδαμε αυτόν τον σταυρό να κοσμεί ένα γερμανικό τεθωρακισμένο, φορτωμένο με όπλα, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Γερμανία, η οποία εδώ και μισό αιώνα μας ορκίζεται ότι δεν θα επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος.

Μπροστά σε αυτό το τεθωρακισμένο πόζαρε με καμάρι ο ναζιστής Ρεχάγκελ, ο οποίος λίγους μήνες πριν προσπάθησε να πείσει τους Έλληνες για το πόσο καλή είναι η Μέρκελ, το πόσο πρόθυμος είναι ο Φούχτελ να βοηθήσει την Ελλάδα ν’ αναπτυχθεί. Μιλάμε για κανονική συμμορία, που, για να προστατευτεί από την προφανή πλέον εγκληματική της εικόνα, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα της προπαγάνδας. Χρησιμοποιεί ό,τι μπορεί, όπου μπορεί. Σε έναν κόσμο, όπου οι Γερμανοί —εκτός εξαιρέσεων τύπου Γκίντερ Γκρας— είναι παντελώς άσημοι, ασήμαντοι και από όλους αντιπαθείς, χρησιμοποιούν όποιον διαθέτει κάποια ψήγματα διασημότητας ή συμπάθειας, προκειμένου να κάνουν προπαγάνδα.

Αυτό ήταν το όλο κόλπο με τον κατακερματισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Από εκεί και πέρα business as usual. Ελέγχοντας οι Γερμανοί τις εξελίξεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μπορούσαν πλέον να επενδύουν άφοβα στους πιστούς “Σαμαροβενιζέλους”, οι οποίοι κυβερνούσαν την Ελλάδα. Από την στιγμή που τους εξασφάλισαν το άλλοθι για την αναπτυξιακή στασιμότητα, δεν υπήρχε λόγος να ανησυχούν. Ήταν σίγουροι ότι οι Έλληνες πολιτικοί “ηγέτες” δεν θα έβλεπαν τις αναπτυξιακές προοπτικές, οι οποίες υπήρχαν εξαιτίας της στρατηγικής θέσης της χώρας και χάνονταν εξαιτίας των επιλογών των αφεντικών. Αυτοί θα αναζητούσαν μόνον “επενδυτές-αγοραστές”, για να ξεπουλήσουν τα πάντα σε αυτά τα αφεντικά, προκειμένου να μην έχουν προβλήματα με τους “πρωτόγονους” Έλληνες…

Προβλήματα, τα οποία εκμηδενίστηκαν μετά την κρίση χρέους και την παγκόσμια δυσφημιστική καμπάνια, που έκαναν οι Γερμανοί εναντίον των Ελλήνων. Τώρα, που η Ελλάδα έχει εξευτελιστεί ηθικά —αλλά και οικονομικά— από τους Προτεστάντες εταίρους της, αυτοί αλλάζουν συμπεριφορές. Τώρα θέλουν να αρπάζουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Άλλαξαν πλέον οι συνθήκες. Δεν βρισκόμαστε πλέον στην δεκαετία του ογδόντα, όπου απαγορευόταν δια ροπάλου η πώληση δημοσίου κεφαλαίου και άρα έπρεπε να το ακυρώσουν με υψηλές πολιτικές. Τώρα ό,τι τους ενδιαφέρει ή ό,τι τους απειλεί το αγοράζουν, είτε για να το εκμεταλλευτούν είτε για να το καταστρέψουν και εκεί τελειώνει η υπόθεση. Τώρα δεν χρειάζεται να στήσουν αδιέξοδο γύρω από την ελληνική υποδομή. Τους κοστίζει πιο φτηνά αυτήν την υποδομή να την αγοράσουν, παρά να την εξουδετερώσουν, ορθώνοντας γύρω της αδιέξοδο.

Απλά, όλα αυτά απαιτούν κατάλληλη μεθόδευση, μόνο και μόνο για να μην ανεβαίνουν οι τιμές του ξεπουλήματος. Μέρος αυτής της μεθόδευσης αποτελεί και η παραχώρηση του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας στους Κινέζους. Αυτό το έκαναν, ώστε να μην αλλάξει τίποτε στην δική τους οικονομία και ταυτόχρονα να μην επωφεληθούν οι Έλληνες, όταν θα αποκατασταθεί το δίκτυο των Βαλκανίων. Με τον τρόπο αυτόν μετέφεραν απλά την “Καντόνα” ή την “Σαγκάη” κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα. Οι ίδιοι οι Κινέζοι, αντί να συγκεντρώνουν τα κοντέινερ με τα δικά τους φορτηγά στα δικά τους λιμάνια στην Κίνα, θα τα συγκεντρώνουν με τα δικά τους πλοία στον Πειραιά. Στον δικό τους Πειραιά.

Αυτό είναι το κόλπο.

Χωρίς να φαίνονται οι εγκληματίες ιμπεριαλιστές ότι τα αρπάζουν όλα για τους εαυτούς τους, μοιράζουν το παιχνίδι, χωρίς να αλλάζουν οι παράμετροί του. Ενώ κάνουν υποτίθεται μοιρασιά, παραμένουν και πάλι οι ίδιοι παίκτες στο κόλπο. Δεν μπαίνουν νέοι παράγοντες στο κόλπο και αυτό ήταν το ζητούμενο. Οι Κινέζοι, με την κρατική COSCO, θα μεταφέρουν τα προϊόντα τους στην Ευρώπη και οι Προτεστάντες θα αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. Κανένας άλλος ενδιάμεσος, έστω κι αν η χώρα του αναγκαστικά παρεμβάλλεται σε αυτό το δίκτυο. Απλό κόλπο. Τράβηξαν την Κίνα μέχρι την Μεσόγειο και από εκεί ανέλαβαν οι ίδιοι. Μέχρι την εξωτερική πύλη του λιμανιού του Πειραιά είναι Κίνα και από εκεί, που ξεκινάει το δίκτυο, είναι Προτεσταντικό Ρότερνταμ. Έχουν λιμάνι στην Μεσόγειο, χωρίς να ακουμπάει στην θάλασσα. Έχουν λιμάνι, το οποίο ακουμπά στον μαντρότοιχο του Θριάσιου Πεδίου.

Από την στιγμή που εξασφάλισαν ότι δεν θα προστεθούν νέα χέρια που θα μοιράζονται τα κέρδη, ήταν έτοιμοι για τις αλλαγές. Τώρα ενώνουν τον Πειραιά με το σιδηροδρομικό δίκτυο. Γιατί; Γιατί το Προτεσταντικό αληταριό —τύπου Τόμσεν— θα επιχειρήσει να περάσει πάση θυσία το δίκτυο των υποδομών —το οποίο συνδέεται με το λιμάνι— σε ξένα χέρια. Στα δικά τους χέρια. Στα χέρια της δικής τους Siemens. Τα πάντα θα περνάνε από την Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα πλέον δεν θα ανήκει στους Έλληνες. Δίνουν το μεγάλο λιμάνι της χώρας στους Κινέζους, αλλά θα κρατήσουν για τους εαυτούς τους όλα τα υπόλοιπα, τα οποία αφορούν τις υποδομές — μέχρι τα κινέζικα προϊόντα να φτάσουν στις ευρωπαϊκές αγορές. Σιδηροδρομικά και οδικά δίκτυα τα έχουν ήδη καπαρωμένα. Τηλεπικοινωνίες, αεροδρόμια επίσης.

Οι ιδιωτικοποιήσεις και η ελεύθερη οικονομία επιβάλλεται μόνον στους Έλληνες. Μόνον το ελληνικό κράτος πρέπει να περιοριστεί. Το λιμάνι του Ρότερνταμ δεν πειράζει να βρίσκεται στα χέρια του ολλανδικού κράτους. Ο Πειραιάς να μην βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού κράτους. Οι σιδηρόδρομοι δεν πειράζει να βρίσκονται στα χέρια του γαλλικού ή του γερμανικού κράτους. Ο ΟΣΕ να μην βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού κράτους. Η παροιμιώδης Προτεσταντική Υποκρισία πάλι σε πλήρη έξαρση. Ανήθικοι όλοι όσοι δεν τους υπακούνε.Το ποιος διέφθειρε και άλωσε ένα ολόκληρο κράτος δεν τους ενδιαφέρει.

Όπου βέβαια μπορούν να ξεφορτωθούν βάρη εις βάρος των “διεφθαρμένων” Ελλήνων, το κάνουν. Γι’ αυτόν τον λόγο συνέδεσαν τον Πειραιά με το σιδηροδρομικό δίκτυο λίγες ημέρες πριν ιδιωτικοποιηθεί πλήρως ο ΟΣΕ. Το έκαναν αυτό, γιατί απλούστατα δεν μας φοβούνται. Ακόμα κι αυτό το μικρό κόστος της κατασκευής των λίγων χιλιομέτρων νέας σιδηροδρομικής γραμμής θέλουν να το φορτώσουν στον ελληνικό λαό. Να πάρουν τη γη, που χρειάζεται η κατασκευή, με αναγκαστική απαλλοτρίωση, ως δημόσια επένδυση υποδομής, για να μην αναγκαστούν οι δήθεν επενδυτές να την αγοράσουν με όρους αγοράς. Να κατασκευάσουν την σιδηροδρομική γραμμή με δημόσια χρήματα, για να μην ξοδέψουν δεκάρα οι “επενδυτές”.

Οι “επενδυτές” αγόρασαν ολόκληρο τον ΟΣΕ και τα δίκτυά του όσο έχει κοστίζει στον ελληνικό λαό η κατασκευή ενός τούνελ. Θα πάρουν και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που αυτός δικαιούται και θα τους βγει τζάμπα. Θα γίνουν πλούσιοι οι διεφθαρμένοι συμπατριώτες μας, οι οποίοι ξεπουλάνε την δημόσια περιουσία και ο ελληνικός λαός θα χάσει ένα από τα πιο στρατηγικά του κεφάλαια. Αυτός είναι ο λόγος, που τώρα βιάζονται οι πάντες να δρομολογηθεί το ξεπούλημα από το παράνομο ΤΑΙΠΕΔ. Βιάζονται, γιατί, όσο καθυστερούν, τόσο διατηρούνται οι πιθανότητες να απειληθεί ο Προτεσταντικός απόλυτος έλεγχος στις παγκόσμιες μεταφορές. Γι’ αυτόν τον λόγο βιάζονται οι παλιοί συνεργάτες του Χίτλερ και σημερινοί βιομήχανοι της “δημοκρατικής” Γερμανίας να αλλάξουν ιδιοκτήτες τα ελληνικά λιμάνια. Γι’ αυτόν τον λόγο το θέμα της Ελλάδας μονοπωλεί το γερμανικό ενδιαφέρον.

Σε δημοσίευμα της εφημερίδας Westdeutsche Allgemeine ο επικεφαλής του συνδέσμου Γερμανών βιομηχάνων Ούλριχ Γκρίλλο δηλώνει ότι: “στην Ελλάδα υπάρχει κρατική περιουσία αξίας πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, η οποία πρέπει να μεταφερθεί στον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης ESM, ώστε, σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να αποπληρώσει τα χρέη της, οι πιστωτές να διασφαλίσουν τα χρήματά τους”. Περίεργο δεν είναι; Αυτοί, οι οποίοι δανείζουν στην Ελλάδα δεκάδες δισεκατομμύρια κάθε λίγους μήνες, πώς “διασφαλίζονται” με τα υποτιμημένα μας λιμάνια, τα οποία θέλουν να τα πάρουν για μερικές δεκάδες εκατομμύρια;

Τι να τον κάνουν τον ΟΣΕ, που τόσο πολύ τον κατηγορούν μέρα και νύκτα; Πώς διασφαλίζονται τα χρήματα των δανειστών της Ελλάδας με τόσο ευτελή περιουσιακά στοιχεία; Δανείζεις ποτέ εκατομμύρια σε έναν άστεγο, με εγγύηση τα χαρτόνια που κοιμάται; Γι’ αυτόν μπορεί να είναι πολύτιμα, αλλά για κανέναν άλλο δεν είναι τέτοια. Τι συμβαίνει λοιπόν; Αυτοί δεν είναι που μας λένε καθημερινά πόσο άχρηστος είναι ο ΟΣΕ; Πόσο πολύ βάρος είναι για τον ελληνικό λαό; Πόσο άραγε πρέπει να πουληθεί το δίκτυο του ΟΣΕ —σε περίπτωση που αυτό ιδιωτικοποιηθεί— την στιγμή που ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει μόνον για τα τούνελ του Πλαταμώνα και των Τεμπών πάνω από 250 εκατομμύρια ευρώ; Πόσο πρέπει να πουληθεί, όταν για τα τούνελ στην Πελοπόννησο θα δαπανηθούν άλλα τόσα χρήματα; Άρα, οι Γερμανοί βιομήχανοι είτε δεν ξέρουν τι λένε είτε με την βιασύνη τους αποκαλύπτουν την πραγματικότητα των αξιών. Αμύθητης αξίας είναι το ελληνικό δημόσιο κεφάλαιο.

Αυτό, το οποίο τους εξασφαλίζει —ακόμα και σήμερα— είναι ότι δεν φοβούνται τις αντιδράσεις των Ελλήνων. Δεν φοβούνται —ακόμα και τώρα— και γι’ αυτόν τον λόγο πιέζουν τόσο άσχημα. Γιατί εξακολουθούν να ελέγχουν τον χώρο, ο οποίος κάποτε ονομαζόταν Γιουγκοσλαβία. Δεν μπορεί να τους απειλήσει η Ελλάδα, ακόμα κι αν το ήθελε. Δεν μπορεί να τους απειλήσει η Ελλάδα, ακόμα κι αν αλλάξει παντελώς η ηγεσία της και κυβερνηθεί από πραγματικούς πατριώτες. Δεν τους φοβίζει, γιατί απλούστατα εξακολουθούν να έχουν φραγμένη την πρώην Γιουγκοσλαβία. Μόνον όταν θα αποκτήσουν την ιδιοκτησία των ελληνικών υποδομών θα ανοίξουν τον δρόμο.

Αυτό δεν το λέμε εμείς, το δείχνει ο χάρτης. Ολόκληρη η Ευρώπη έχει μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκτός από τα κράτη εκείνα, τα οποία βρίσκονται πάνω στον άξονα που απειλεί τους Προτεστάντες Εκτός από τα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μπήκαν δηλαδή στην Ευρώπη κράτη, όπως η Βουλγαρία, η Εσθονία ή η Λετονία και δεν μπήκε η Κροατία ή η Σλοβενία; Μπήκαν κράτη με μηδενικές οικονομίες και δεν μπήκαν κράτη πολύ πιο οργανωμένα και προικισμένα με υποδομές; Μπήκαν κράτη με ανύπαρκτη στρατηγική αξία και δεν μπήκαν αυτά, τα οποία εξασφαλίζουν στρατηγικά πλεονεκτήματα στην Ένωση; Δεν είναι περίεργο αυτό;

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί, όσο πιο πολλά από αυτά τα πρώην γιουγκοσλαβικά κράτη μπαίνουν στην Ευρώπη, τόσο πιο πολύ κατεβαίνει η Ευρώπη προς το Αιγαίο και άρα προς τον Πειραιά. Όσο πιο πολλά από αυτά τα πρώην γιουγκοσλαβικά κράτη μπαίνουν στην Ευρώπη, τόσο πιο πολύ απλοποιείται μια περίπλοκη εξίσωση, που δεν συμφέρει σε κανέναν να απλοποιηθεί. Κάθε πρώην γιουγκοσλαβικό κράτος, που θα μπαίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μειώνει κατά περίπου 200 χιλιόμετρα την απόσταση της Ευρώπης με τον Πειραιά και αυτό είναι προφανές ότι δεν συμφέρει κάποιους.

Αν, για παράδειγμα, η Κροατία και η Σλοβενία μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παύουν οι μεταφορές στις επικράτειές τους να εξαρτώνται από τις εθνικές τους συμπεριφορές απέναντι στην Σερβία. Γίνονται και ο ίδιες Ευρώπη και μειώνεται η απόστασή τους από την Ελλάδα, η οποία είναι επίσης Ευρώπη. Η γέφυρα, που συνδέει τους ευρωπαϊκούς χώρους μεταξύ τους, γίνεται από εκεί και πέρα πολύ μικρή, απλή και άρα επικίνδυνη. Πιο εύκολα συνεννοούνται μεταξύ τους λίγα κράτη, τα οποία υποφέρουν από την οικονομική κρίση, παρά περισσότερα, τα οποία έχουν κι άλλα συμφέροντα να εξυπηρετήσουν. Πιο εύκολα συνεννοούνται δύο κράτη μεταξύ τους, παρά έξι. Αυτό είναι το επικίνδυνο για τους Προτεστάντες.

Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι, με την είσοδο της Κροατίας και της Σλοβενίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είναι αρκετό να συνεννοηθεί η Ελλάδα μόνον με την Σερβία και την FYROM και μέσα σε λίγες ημέρες δημιουργείται μια μίνι Γιουγκοσλαβία. Δημιουργείται ο άξονας, ο οποίος φτάνει από τον Πειραιά στην Ευρώπη. Που φτάνει μέχρι το δίκτυο των σιδηροδρόμων, των δρόμων και των ποταμών της κεντρικής Ευρώπης. Τον χώρο εκείνον, ο οποίος θα έδινε αξία στο ελληνικό στρατηγικό πλεονέκτημα.

Πώς όμως θα ανοίξει αυτός ο δρόμος όταν τα πάντα είναι στημένα; Κάθε φορά που οι Γερμανοί πιέζουν την Ελλάδα για την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, φροντίζουν η βαλκανική οδός να είναι μπαζωμένη. Φροντίζουν να επαναφέρουν το θέμα της ονομασίας της FYROM. Γιατί η διαφωνία μεταξύ των δύο κρατών βαστά κλειστή την πόρτα του Βορρά και απομακρύνει την προοπτική της συνεννόησης, προκειμένου να υπάρξει συνεργασία μεταξύ των λαών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο των συμφερόντων βλέπουμε τώρα τον γνωστό πηδηχτούλη Στρος Καν να εμφανίζεται σαν σύμβουλος της σερβικής κυβέρνησης.

Κατά σύμπτωση τώρα, που είναι βέβαιοι ότι θα πάρουν στα χέρια τους τις ελληνικές μεταφορικές υποδομές, στέλνουν τον γνωστό Στρος Καν του ΔΝΤ να παριστάνει τον σύμβουλο της σερβικής κυβέρνησης. Τώρα, που είναι βέβαιοι ότι θα πάρουν υπό την ιδιοκτησία τους το λιμάνι των Βαλκανίων, ετοιμάζονται να φτιάξουν και τον δρόμο, ο οποίος θα το συνδέει με την Ευρώπη. Τον δικό τους δρόμο, ο οποίος θα το συνδέει με την δική τους Ευρώπη. Σε ποιον τομέα θα συμβουλεύει ο Στρος Καν την σερβική κυβέρνηση; Μήπως στον τομέα των μεταφορών; Τώρα, που θα ιδιωτικοποιηθούν όλα τα δίκτυα των Βαλκανίων, στέλνουν έναν λακέ των τοκογλύφων να συμβουλεύει τους Σέρβους στην ανάπτυξη δικτύων μέσω δανείων, τα οποία θα περάσουν την ιδιοκτησία των δικτύων στα χέρια των δανειστών.

Ο Στρος Καν, δηλαδή, δεν θα κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό, το οποίο έκανε ως άνθρωπος του ΔΝΤ. Αυτή είναι η δουλειά του ΔΝΤ να δίνει τεράστια δάνεια για την ανάπτυξη υποδομών, τα οποία δεν τα ελέγχει για το εάν σπαταλώνται, για το εάν γίνονται βίλες, ναρκωτικά ή γιοτ διεφθαρμένων αξιωματούχων. Στόχος του είναι να φορτώσει τα κράτη με τεράστια χρέη και τα έργα αυτά να πραγματοποιηθούν, χωρίς να ενδιαφέρει κανέναν η υπέρβαση του κόστους. Γιατί απλούστατα δεν τους ενδιαφέρουν τα χρήματα.

Τους ενδιαφέρουν τα ίδια τα έργα. Ενθαρρύνοντας την σπατάλη, την διαφθορά ή τις εξωφρενικά υψηλές προδιαγραφές των έργων, φτάνουν πιο κοντά στον στόχο τους, εκείνον, ο οποίος στο τέλος θα επιτρέψει στους δανειστές να πάρουν τα ίδια τα έργα ως ιδιοκτησίες τους. Οι διεφθαρμένες ηγεσίες δεν θα μπορέσουν να ξεπληρώσουν τα υπέρογκα χρέη και αναγκαστικά θα παραδώσουν τα δίκτυα στους δανειστές τους.

Αυτό, δηλαδή, το οποίο έγινε όπου πήγε το ΔΝΤ Αυτό, το οποίο έγινε και στην Ελλάδα, όπου ο λαός δανειζόταν, για να φτιάξει τα μεγάλα δημόσια έργα και στο τέλος δεν του έμεινε ούτε πινακίδα από τα έργα αυτά. Είναι τυχαίο που τα δίκτυα στους χώρους της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας τα κατασκευάζουν οι Έλληνες διαπλεκόμενοι και εκλεκτοί της Goldman Sachs; Ας ψάξει κάποιος να βρει ποιοι είναι οι εργολάβοι των Βαλκανίων της Νέας Εποχής. Ας ψάξει να βρει πού πηγαίνουν τα χρήματα, τα οποία με τις συμβουλές του Στρος Καν θα δανείζεται η Σερβία, η FYROM ή το Κόσοβο. Αυτός, ο οποίος ορμάει σε καθαρίστριες, θα συμβουλεύει αυτόν, ο οποίος κοιτάζει ανάμεσα στα μπούτια δημοσιογράφων. Ο βιαστής θα συμβουλεύει τον ματάκια και θα σωθούν τα Βαλκάνια. Μιλάμε για προχωρημένα πράγματα. Όλος ο υπόκοσμος κάνει πολιτική στα Βαλκάνια.

Τώρα, που οι λαοί έχουν μουδιάσει και δεν αντιστέκονται σε τίποτε, θα τους τα πάρουν όλα. Νέος γύρος κονόμας για τους κακοποιούς της περιοχής. Οι έμποροι ναρκωτικών θα γίνουν τώρα και επενδυτές στον τομέα των υποδομών. Τα χρήματα των εμπόρων της πρέζας θα γίνουν επενδυτικά funds στα Βαλκάνια. Πυρετός “ανάπτυξης” στα Βαλκάνια.

Γι’ αυτόν τον λόγο ετοιμάζονται να ιδιωτικοποιήσουν όλα τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας. Μέσα σε λίγα χρόνια —και με ελάχιστα χρήματα— θα αποκτήσουν το σύνολο των υποδομών της πατρίδας μας. Το σύνολο των υποδομών, που μετατρέπουν την στρατηγική της θέση σε κέρδος. Γι’ αυτόν τον λόγο παίζονται και όλα τα παιχνίδια γύρω από το Αιγαίο. Τώρα —κατά τύχη— ανακάλυψαν τα πετρέλαια στο Αιγαίο. Τα πετρέλαια, τα οποία μέχρι τώρα μας διαβεβαίωναν με τον Γιωργάκη πως δεν υπάρχουν.

Γιατί ανακαλύφθηκαν τώρα; Για τον ίδιο λόγο που ένας κλέφτης βγάζει από την τσέπη του —και όταν τον συμφέρει— ένα κόκαλο, για να το πετάξει σε έναν σκύλο-φύλακα και με τον τρόπο αυτόν να τον μπερδέψει, ώστε να μην του επιτεθεί. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Προτεστάντες έβγαλαν τώρα από το τσεπάκι τους τα πλούσια κοιτάσματα του πετρελαίου. Τα κοιτάσματα, τα οποία από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα γνώριζαν ότι υπήρχαν. Τα κοιτάσματα, τα οποία είχαν ανακαλύψει μέχρι και οι Ναζί στην περίοδο της Κατοχής. Τώρα τα εμφάνισαν, γιατί τώρα τους συμφέρει.

Την ώρα λοιπόν που οι Προτεστάντες θα λεηλατούν την αμύθητης αξίας λαϊκή περιουσία, οι Έλληνες θα έχουν την προσοχή τους στραμμένη αλλού. Θα ονειρεύονται πετρέλαια, τα οποία θα τους κάνουν πάμπλουτους, τα οποία τα επιβουλεύονται και άλλοι και άρα θα πρέπει να εξασφαλίσουν συμμάχους στον αγώνα για την απόκτησή τους. Ποιοι είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι και εγγυητές σ’ αυτήν τη μάχη; Οι Προτεστάντες. Όταν θέλεις την συμμαχία τους, πώς μπορείς να τους σταματήσεις στις απαιτήσεις τους; Ας πάει και το παλιάμπελο… που λέει και ο λαός. Ας πάρουν τα δίκτυα, αν είναι να μας βοηθήσουν στα πετρέλαια. Ας πάρουν τον “ζημιάρη” ΟΣΕ, αν είναι να μας εγγυηθούν την ΑΟΖ.

Ποιος απειλεί τα πετρέλαια; Οι “κακοί” Τούρκοι.

Αυτοί, οι οποίοι πρέπει να φαίνονται απειλητικοί, για να λειτουργήσει το παραμύθι με τον λύκο. Γίνεται παραμύθι χωρίς λύκο; Αυτόν τον λύκο ελέγχουν οι Προτεστάντες και αυτόν σπρώχνουν, για να τρομοκρατεί τα θύματά τους. Γι’ αυτόν τον λόγο βάζουν και τους Τούρκους στο δικό τους παιχνίδι. Στο παιχνίδι της εξαγοράς των ελληνικών λιμανιών βάζουν και τους Τούρκους, για έναν πολύ απλό λόγο: Οποιαδήποτε κίνηση της Ελλάδας εναντίον των “επενδυτών” των λιμανιών να θίγει και τα τουρκικά συμφέροντα και άρα να προκαλεί μείζονα εθνική κρίση. Γι’ αυτό τους βάζουν στο παιχνίδι της αγοράς μαρίνων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Να φαίνεται ότι θα είναι μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους μια εισβολή, για να προστατεύσουν τα εθνικά τους συμφέροντα σε περίπτωση που αυτά απειληθούν. Πράγμα, το οποίο δεν θα μπορούσαν να το κάνουν, αν για παράδειγμα επένδυαν στην Κέρκυρα ή στην Πύλο.

Αυτός είναι ο στόχος των Προτεσταντών. Να βάλουν την Τουρκία να προστατεύει τις επενδύσεις τους στην Ελλάδα. Να την βάλουν μέσα στην Ελλάδα στον ρόλο του απειλητικού μπράβου. Του μπράβου, ο οποίος προστατεύει ακόμα και με την βία τα συμφέροντά του και βέβαια κι αυτά των συνεταίρων του. Του μπράβου, ο οποίος θα αντιδρά βίαια κάθε φορά που οι Έλληνες θα σκέφτονται να επανεξετάσουν τις αποικιοκρατικού τύπου συμφωνίες των αποκρατικοποιήσεων. Του μπράβου, ο οποίος είναι ομόθρησκος με τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτόν οι πονηροί θα αποκτήσουν αυτά, τα οποία κάποτε αποκτούσαν οι πολέμαρχοι με αίμα. Θα έχουμε οικονομική κατοχή, με τους Τούρκους να μας απειλούν κάθε φορά που θα απειλούμε εμείς τους Προτεστάντες. Ό,τι δεν κατάφερε ο Χίτλερ με μεραρχίες αρμάτων, το κατάφερε μια χαζή —η οποία τρέχει στα αποδυτήρια των ποδοσφαιριστών— και ένας σακάτης.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς ερμηνεύεται η προκλητική συμπεριφορά των Γερμανών βιομηχάνων απέναντι στην Ελλάδα; Τα γνήσια παιδιά του Χίτλερ φέρονται με την ωμότητα του Χίτλερ στα χρόνια της Κατοχής, γιατί απλούστατα γνωρίζουν ότι βρισκόμαστε υπό τις ίδιες συνθήκες. Βρισκόμαστε υπό καθεστώς πολέμου και μερικής Κατοχής. Γνωρίζουν ότι μπορούν να διατάζουν, γιατί οι ίδιοι δημιούργησαν τις συνθήκες να διατάζουν. Το γεγονός ότι ο Ράιχενμπαχ ή ο Φούχτελ δεν φοράνε στρατιωτική στολή, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως για τον ιμπεριαλισμό τους. Ο ιμπεριαλισμός μπορεί να εξελίσσει τις μεθόδους του και να μην έχει ανάγκη πάντα τις στρατιωτικές στολές και τις βόμβες.

Αυτή είναι η μόνη διαφορά με το 1940. Οι Γερμανοί με το Μνημόνιο χτύπησαν την Ελλάδα και τώρα φέρονται σαν κατακτητές. Γνωρίζουν τα αδιέξοδα των Ελλήνων, γιατί οι ίδιοι τα προκάλεσαν. Γνωρίζουν την αδυναμία των θυμάτων τους, γιατί οι ίδιοι τα αλυσόδεσαν, ώστε να τα εκτελέσουν. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι χρηματοδότησαν την σφαγή των Σέρβων, για να ακυρώσουν την βαλκανική οδό της μεταφοράς, είναι αυτοί, οι οποίοι σήμερα απειλούν τους Έλληνες με τα χρέη τους, για να τους πάρουν την πατρίδα τους. Δεν μπορούν να τους απειλήσουν απευθείας με πόλεμο, γιατί θα αποκαλυφθούν τα σχέδιά τους και θα γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς.

Γι’ αυτόν τον λόγο χρησιμοποιούν ολόκληρο το κύκλωμα των συμμάχων και των συνενόχων τους, για να πιέζουν την Ελλάδα. Δεν είναι μόνον ο Ερντογάν ως συνεργάτης των δυνάμεων Κατοχής, που διεκδικεί μερίδιο από τις μαρίνες μας. Το ίδιο κάνουν και όλοι οι συνένοχοι των Προτεσταντών. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Καταριανοί επενδύουν δήθεν στα λιμάνια μας, ενώ είναι φανερό ότι λειτουργούν για λογαριασμό των αφεντικών. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Μόρσι χάλασε την συμφωνία για την ΑΟΖ με την Ελλάδα. Όλοι αυτοί είναι ένα μπλοκ. Μια συμμορία, η οποία κατευθύνεται από τους Προτεστάντες και καθαρίζει έναν-έναν όσους αντιστέκονται. Δημιουργούν βρόχο γύρω από την Ελλάδα, ώστε να την απειλούν με πνίξιμο σε περίπτωση που αντιδράσει ο λαός της.

Έγκλημα στον Νείλο.

Από τον καιρό των Φαραώ και της Ρώμης αποτελούσε βασική μέριμνα των αυτοκρατόρων ο έλεγχος των εμπορικών οδών. Ο έλεγχος των περασμάτων, μέσω των οποίων γινόταν η ομαλή διεξαγωγή των εμπορικών συναλλαγών. Των περασμάτων, τα οποία —για τον απόλυτο έλεγχό τους— αποτελούσαν πάντα και στρατιωτικές βάσεις. Δεν μπορούσε να λειτουργήσει μια αυτοκρατορία χωρίς εμπόριο και δεν μπορούσε να υπάρχει εμπόριο χωρίς η αυτοκρατορία να ελέγχει τα σημεία εκείνα, τα οποία θα μπορούσαν να το μπλοκάρουν. Τις λεγόμενες κλεισούρες, άλλων εποχών. Από αυτήν την υποχρέωση των αυτοκρατοριών δεν θα μπορούσε να απαλλαγεί ούτε η σημερινή Νέα Τάξη.

Από την στιγμή που το εμπόριο και η διακίνηση εμπορευμάτων αποτελούν βασικά στοιχεία της οικονομικής λειτουργίας της Νέας Τάξης, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Ο έλεγχος των κομβικών σημείων των παγκόσμιων μεταφορών είναι σήμερα ο απόλυτος και βέβαια ο υποχρεωτικός στόχος των Προτεσταντών, εφόσον θέλουν να συνεχίσουν να μονοπωλούν την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Αν λοιπόν για τον έλεγχο αυτόν τους είναι απαραίτητος ο έλεγχος του βαλκανικού άξονα, ο οποίος οδηγεί στην καρδιά της ευρωπαϊκής αγοράς, το ίδιο απαραίτητος είναι και ο έλεγχος του Σουέζ, που οδηγεί στον άξονα αυτόν. Όταν θέλεις να ελέγχεις μια δεξαμενή, θέλεις να ελέγχεις όχι μόνον τους σωλήνες που την τροφοδοτούν, αλλά και τις κάνουλες, που ρυθμίζουν την τροφοδοσία.

Η πιο σημαντική κάνουλα του δικτύου —και ίσως του Πλανήτη ολόκληρου— είναι η διώρυγα του Σουέζ. Από εκεί ρυθμίζεται ολόκληρο το κύκλωμα της τροφοδοσίας της Ευρώπης. Αν κλείσει η κάνουλα του Σουέζ, ολόκληρο το κύκλωμα της Μεσογείου ακυρώνεται και ο εμπορευματικός φόρτος αναγκαστικά πηγαίνει γύρω από την Αφρική και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Όποιος ελέγχει το Σουέζ, αποφασίζει από ποια διαδρομή θα πηγαίνουν τα εμπορεύματα στην Ευρώπη και άρα ποιοι θα επωφεληθούν από την επιλογή αυτήν και ποιοι θα μείνουν έξω από το παιχνίδι. Ακόμα δηλαδή και αν τα Βαλκάνια ήταν απολύτως έτοιμα να εξυπηρετήσουν το παγκόσμιο εμπόριο, τίποτε δεν θα κατάφερναν, εάν δεν το επιθυμούσε αυτός, ο οποίος ελέγχει το Σουέζ. Καμία βαλκανική υποδομή δεν θα είχε την παραμικρή αξία, αν δεν έμπαινε ούτε ένα πλοίο στην Μεσόγειο. Το κλείσιμο του Σουέζ θα μετέτρεπε τα Βαλκάνια από κεντρικό σημείο του δρόμου σε απόλυτη περιφέρεια.

Αναγκαστικά λοιπόν, εφόσον οι Προτεστάντες θέλουν να ελέγχουν το δίκτυο της Μεσογείου, θα πρέπει να μπορούν να την εκβιάζουν με αποκλεισμό. Θα πρέπει να την εκβιάζουν με την εναλλακτική διαδρομή, η οποία καθιστά τα δικά τους λιμάνια κυρίαρχα. Απολύτως κυρίαρχα. Για να μπορούν να το κάνουν αυτό, θα πρέπει να ελέγχουν οι ίδιοι την κάνουλα, που οδηγεί το εμπόριο μέσα από την Μεσόγειο. Θα πρέπει να ελέγχουν το πέρασμα, το οποίο επιτρέπει την διέλευση πλοίων και άρα εμπορευμάτων στην Μεσόγειο, να ελέγχουν την διώρυγα του Σουέζ. Όποιος ελέγχει το Σουέζ, μπορεί με μία του απόφαση να ακυρώσει όλα τα πλεονεκτήματα των χωρών της Μεσογείου, τα στρατηγικά πλεονεκτήματα, που περιγράψαμε στα προηγούμενα κεφάλαια το κειμένου.

Αυτά λοιπόν, τα οποία έγιναν στην Αίγυπτο, δεν είναι και τόσο άσχετα όσο φαίνονται από αυτά, τα οποία γίνονται στην Ελλάδα ή τη Γιουγκοσλαβία. Στα ίδια πλαίσια συμφερόντων ανήκουν και τα φαινόμενα της βίας, τα οποία ταλαιπωρούν την Αίγυπτο. Ίδιοι άνθρωποι, ίδια δεδομένα και ίδιοι στόχοι και στις δύο περιπτώσεις. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να ελέγχουν τα Βαλκάνια, θέλουν να ελέγχουν και το πέρασμα του Σουέζ. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι αιματοκύλισαν τα Βαλκάνια, αιματοκυλούν και την Αίγυπτο. Απλά πράγματα. Δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν την κάνουλα του Σουέζ στα χέρια των Αιγυπτίων, όπως δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν τον βαλκανικό αγωγό στα χέρια των Γιουγκοσλάβων οικοπεδούχων.

Οι πρακτικές είναι πανομοιότυπες. Φυσικό είναι αυτό. Πρακτική, η οποία σου δίνει τα αποτελέσματα που επιθυμείς, δεν την αλλάζεις. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για απολύτως πανομοιότυπες πρακτικές. Τα ίδια πράγματα γίνονται από τους ίδιους ανθρώπους και από τις δύο πλευρές της Μεσογείου. Αποσταθεροποίηση των ανεπιθύμητων ή μη συνεργάσιμων καθεστώτων μέχρι να βρεθεί ο αγαπητός και πρόθυμος, ο οποίος θα τους εξυπηρετήσει.

Ποιοι έριξαν τον Μουμπάρακ από την εξουσία; Οι αδερφοί μουσουλμάνοι. Οι αδερφοί του Ιζετμπέκοβιτς, ο οποίος πρωταγωνίστησε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Οι ευαίσθητοι μουσουλμάνοι με χρήματα της Δύσης ξεκίνησαν τα προβλήματα στην Γιουγκοσλαβία και οι ίδιοι ευαίσθητοι”με τις ίδιες χρηματοδοτούμενες ευαισθησίες ξεκίνησαν τα προβλήματα στην Αίγυπτο. Σύμπτωση; Ας ψάξει να δει κάποιος πότε υπήρχαν τα μεγάλα γεγονότα στην Αίγυπτο. Κατά μία διαβολική σύμπτωση, κάθε φορά που οι Προτεστάντες θέλουν να ρυθμίσουν την διώρυγα με βάση τα συμφέροντά τους, πέφτει το παλιό καθεστώς —που αντιδρά— και στην θέση του ανεβαίνει ένα πιο πρόθυμο να τους εξυπηρετήσει. Δεν χρειάζονται γνώσεις μυστικών υπηρεσιών, για να το καταλάβει κάποιος αυτό. Απλές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις αρκούν και μπορείς να παριστάνεις τον προφήτη.

Η διώρυγα του Σουέζ παραδόθηκε στην ναυσιπλοΐα το 1869. Η συμφωνία παραχώρησης στους Βρετανούς —και άρα στην Προτεσταντική Συμμορία— είχε διάρκεια 99 χρόνια. Αν κάνει λοιπόν κάποιος μια απλή πρόσθεση, τι θα βρει; Ως γνήσιος προφήτης, θα βρει το πότε θα ξεκινούσαν προβλήματα ταραχών στην Αίγυπτο. Θα βρει το έτος, στο οποίο θα έπρεπε η διώρυγα να επιστρέψει στα χέρια των Αιγυπτίων.

Επέστρεψε η γέφυρα στα χέρια τους, όπως είχε συμφωνηθεί; Θεωρητικά ναι, πρακτικά βρίσκεται προς εξέταση. Αν εξετάσουμε την κατάσταση με βάση την πορεία του ζητήματος τής διώρυγας, θα καταλάβουμε πολλά πράγματα για την νεότερη ιστορία της Αιγύπτου. Θα δούμε, για παράδειγμα, μια ανεξήγητη κλιμάκωση κοινωνικής βίας όσο πλησίαζε το κρίσιμο έτος του 1968. Ένα έτος, το οποίο βρήκε την διώρυγα απολύτως κλειστή, εφόσον κατά σύμπτωση το 1967 ξέσπασε πόλεμος μεταξύ των Αιγυπτίων και των Βρετανών, Γάλλων και Ισραηλινών νταβατζήδων της περιοχής. Πόλεμος μεταξύ εκείνων, οι οποίοι νομίμως εθνικοποίησαν την γέφυρα και ενός πολύπλοκου κυκλώματος εμφανών και αφανών πρωταγωνιστών του ιμπεριαλισμού.

Προφανώς κάποιοι δεν επιθυμούσαν την επιστροφή της διώρυγας στους φυσικούς της ιδιοκτήτες και έκαναν ό,τι μπορούσαν, προκειμένου να το αποφύγουν. Απέναντι όμως σε αυτούς τους εμφανείς πρωταγωνιστές υπήρχαν και άλλοι πιο κρυφοί. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι παγκοσμίου ενδιαφέροντος δεν ήταν δυνατόν να απείχαν οι Αμερικανοί κυρίαρχοι του Δυτικού Κόσμου της ψυχροπολεμικής εποχής. Άρα τα πράγματα σίγουρα δεν ήταν όπως φαίνονταν. Την εποχή λοιπόν που έπρεπε οι Βρετανοί να παραδώσουν την διώρυγα στους Αιγυπτίους, αυτή σχεδόν καταστράφηκε ως πέρασμα. Μέσα στα πλαίσια του παιχνιδιού διεκδίκησης της διώρυγας, οι Αιγύπτιοι βύθισαν μέσα στο κανάλι της πλοία και την έκαναν μη προσπελάσιμη. Κατέστρεψαν οι ίδιοι έστω και πρόσκαιρα την δική τους περιουσία και για να το κάνουν αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, κάτι θα είχαν υπόψη τους.

Δεν μπορεί ένα έθνος —όσο αποφασισμένο κι αν είναι— να πάρει μια απόφαση, η οποία θα μπορούσε να γκρεμίσει άπειρες οικονομίες σε έναν ψυχροπολεμικό κόσμο με πολύ ευαίσθητες ισορροπίες. Γιατί όμως θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό; Γιατί μπορεί αυτό να ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για την μελλοντική τους συμφωνία με τους παγκόσμιους νταβατζήδες. Μια τέτοια ενέργεια μπορεί να αφορούσε τους Αμερικανούς περισσότερο απ’ ό,τι επέτρεπε η φανερή πολιτική τους στην Μέση Ανατολή. Γιατί αυτό επέβαλε η διατήρηση των αμερικανοβρετανικών σχέσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να απειληθούν εξαιτίας της διώρυγας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση στο Σουέζ υπήρξε η μεγαλύτερη πολιτική ταπείνωση της Βρετανίας στον προηγούμενο αιώνα, η οποία οδήγησε στην παραίτηση του Πρωθυπουργού Ήντεν.

Και μόνον να σκεφτεί κάποιος την ταυτότητα του ταπεινωμένου, θα πρέπει να καταλάβει ότι αυτό θα ήταν αδύνατον να το καταφέρουν μόνοι τους οι Αιγύπτιοι. Με κάποιες πλάτες κινήθηκαν. Με τις ίδιες πλάτες οι Αιγύπτιοι έκλεισαν στην κυριολεξία την διώρυγα για επτά χρόνια, επιβαρύνοντας την παγκόσμια οικονομία με τις πράξεις τους. Μιλάμε για τεράστια επιβάρυνση και μόνον αν σκεφτεί κάποιος το πόσο επιβαρύνονταν οι μεταφορές, όταν τα πλοία έπρεπε να κάνουν τον γύρο της Αφρικής, για να πλησιάσουν την Ευρώπη. Για επτά ολόκληρα χρόνια ο “δρόμος του μεταξιού” κατέληγε με φυσικό τρόπο στο Ρότερνταμ και στο Αμβούργο.

Όλα αυτά, όμως, δεν έγιναν μέσα σε μία στιγμή. Υπήρχε μια κλιμάκωση, η οποία οδήγησε στην κρίση. Υπήρχε ένα βάθος στα όσα συνέβαιναν στην περιοχή. Τα προβλήματα για την Αίγυπτο ξεκίνησαν, όταν πλησίαζε η ώρα που θα έπρεπε να παραδώσουν την διώρυγα και θα έπρεπε να κάνουν τις κινήσεις τους. Το 1952 έπεσε μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα ο βασιλιάς Φαρούκ. Ο αγγλοτραφής βασιλιάς της Αιγύπτου. Ένας απόφοιτος της Βασιλικής Στρατιωτικής Ακαδημίας στο Woolwich της Αγγλίας. Ο εγκάθετος —σε βαθμό ομηρίας— των Βρετανών, ο οποίος δεν έδειχνε καμία διάθεση να κινήσει τις διαδικασίες ανάκτησης της γέφυρας.

Ο βασιλιάς Φαρούκ δεν ήταν άνθρωπος της προκοπής. Ήταν ένας μπουχέσας, ο οποίος θα υπέγραφε οτιδήποτε του έδιναν τα αφεντικά, προκειμένου να τον αφήνουν να καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά του …136 κιλά ζωντανό, που, όταν δεν έτρωγε τον αγλέουρα, αυνανιζόταν με πορνογραφικό υλικό. Ένας βουλιμικός κοιλιόδουλος, που, διαπραγματευόταν “σκληρά” για τον λαό του. Ένα στομάχι με ένα κεφάλι, όπως είχε πει κάποιος, ο οποίος τον γνώρισε. Ένας “Fat Fucker”, σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα της CIA. Αιγύπτιοι αξιωματικοί τον ανέτρεψαν, προκειμένου να εθνικοποιήσουν την διώρυγα ακόμα και με την βία, εφόσον οι Βρετανοί δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο να αποχωρήσουν από την περιοχή. Διατηρούσαν στρατό 80.000 ανδρών στην διώρυγα. Έπρεπε η πίεση του λαού τής Αιγύπτου να γίνει τόσο αφόρητη, που να αντιληφθεί η κυβέρνηση Τσόρτσιλ ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να την κρατήσει.

Αυτό βέβαια ήταν η δικαιολογία. Πρακτικά συνέβαιναν άλλα πράγματα, υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ των ισχυρών Προτεσταντών. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Όλη η οικογένεια μαζί στην κονόμα, αλλά τα μερίδια θα χωρίζονται με βάση την ειδική ισχύ του κάθε μέλους της οικογένειας. Αυτό γινόταν μετά τον πόλεμο. Οι Αμερικανοί με τους Βρετανούς ήταν σύμμαχοι εντός της προτεσταντικής κατάστασης, αλλά ήταν και ανταγωνιστές μεταξύ τους. Όπου μπορούσαν άπλωναν το χέρι τους, για να αυξήσουν τα προσωπικά τους κέρδη, χωρίς να απειλούν τα κοινά συμφέροντα. Όπου λοιπόν ο αναγνώστης βλέπει στην ψυχροπολεμική εποχή πετυχημένα πραξικοπήματα και εξελίξεις εις βάρος της Βρετανίας, θα πρέπει να ξέρει πως ήταν ενέργειες των ΗΠΑ και της CIA.

Οι Αμερικανοί έδιωξαν τους Βρετανούς από το Σουέζ, χωρίς βέβαια να χαθεί ο έλεγχος της διώρυγας για τους Προτεστάντες. Για να γίνει όμως αυτό, χωρίς να υπάρχουν αντιδράσεις από τους συνεταίρους τους, απαιτούσε έναν σχεδιασμό. Αυτό γινόταν μόνον με αλλαγή του καθεστώτος ιδιοκτησίας της διώρυγας. Αυτό ήταν απαραίτητο, για να μην φαίνονται οι ίδιοι οι Αμερικανοί ως σφετεριστές των βρετανικών ιμπεριαλιστικών αποκτημάτων. Έπρεπε να φαίνεται ότι οι Αιγύπτιοι διώχνουν τους Βρετανούς από την διώρυγα και ότι οι Αμερικανοί απλά την ανακτούν για λογαριασμό των Προτεσταντών. Γι’ αυτόν τον λόγο από την προηγούμενη ιδιωτικοποίηση των Βρετανών πήγαμε στην εθνικοποίηση των Αμερικανών. Από τη στιγμή που η ιδιωτικοποίηση συνέφερε τους Βρετανούς, οι Αμερικανοί θα επένδυαν στο αντίθετό της.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι Αμερικανοί στήριξαν τους Αιγύπτιους στρατιωτικούς, οι οποίοι σκέφτηκαν μόνοι τους και για καθαρά πατριωτικούς λόγους να εθνικοποιήσουν την διώρυγα. Οι τίμιοι πατριώτες, οι οποίοι με αυτοθυσία συγκρούστηκαν με τους Βρετανούς, για να προσφέρουν στην πατρίδα τους την κορυφαία διώρυγα στον κόσμο. Οι πονηροί στρατηγοί, που μόνοι τους σκέφτηκαν να κλείσουν με ναυάγια την διώρυγα, προκειμένου να διώξουν μια ώρα αρχύτερα τους Βρετανούς. Όμως, για να συμβεί αυτό, προϋπέθετε την αλλαγή καθεστώτος στην Αίγυπτο. Προϋπέθετε την εκδίωξη του αγγλόφιλου χοντρού από τον θρόνο.

Οι Αμερικανοί έδιωξαν τον χοντρό, ο οποίος εξυπηρετούσε τους Βρετανούς και έβαλαν κάποιους άλλους, οι οποίοι εξυπηρετούσαν τους ίδιους. Με τον τρόπο αυτόν οι Προτεστάντες θα εξακολουθούσαν να ελέγχουν την διώρυγα, ενώ ταυτόχρονα οι Αμερικανοί είχαν καταφέρει να πάρουν για λογαριασμό τους τον απόλυτο έλεγχο αυτής της διώρυγας στην υποτίθεται εθνικοποιημένη της μορφή. Αυτή ήταν η πολιτική τους εκείνες της δεκαετίες. Όπου μπορούσαν —και όπως μπορούσαν— λεηλατούσαν την Βρετανική Αυτοκρατορία.

Με την αμέριστη συμπαράσταση των Σοβιετικών υπαλλήλων τους ανέτρεπαν τις βρετανόφιλες ηγεσίες με στρατιωτικά πραξικοπήματα και τις αντικαθιστούσαν με δικές τους. Ανέτρεπαν παλάτια και τοποθετούσαν συνταγματάρχες — αν αυτό θυμίζει τίποτε στον αναγνώστη. Έτσι έδιωξαν τους Βρετανούς όχι μόνον από την Αίγυπτο, αλλά και από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Λιβύη, το Ιράκ. Απλά, για λόγους πολιτικούς, εμφάνιζαν τις Χούντες είτε σαν σοβιετόφιλες, που ενεργούσαν με ιδεολογικά κίνητρα εναντίον των καπιταλιστών Βρετανών, είτε σαν εθνικιστικές, που ενεργούσαν με πατριωτικά κίνητρα εναντίον του ιμπεριαλισμού των Βρετανών.

Γι’ αυτόν τον λόγο την εποχή εκείνη —και εντελώς ξαφνικά— άρχισε να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Αίγυπτο ο στρατός. Μετά το πετυχημένο πραξικόπημα ο στρατός έγινε ο κύριος ρυθμιστής της Αιγύπτου. Προφανώς, εξαιτίας της ευγνωμοσύνης προς τα αφεντικά του και προς την Δύση, η οποία αναγνώρισε τον πολιτικό του ρόλο, υπέγραψε κάποια αποικιοκρατικού τύπου συμφωνία συνεκμετάλλευσης του εθνικοποιημένου και αποβρετανικοποιημένου Σουέζ με τους Αμερικανούς. Μιλάμε για τυφλοσούρτη. Κρατικά ήταν τα ελληνικά λιμάνια στην εποχή της αμερικανόφιλης Χούντας και Μεταπολίτευσης και κρατική ήταν η διώρυγα του Σουέζ στην εποχή της Χούντας του Νάσερ. Επίγονος εκείνης της κατάστασης ήταν ο Μουμπάρακ.

Με τον τρόπο αυτόν φτάσαμε στη σημερινή εποχή. Στην εποχή της Νέας Τάξης.

Τώρα, που όλα πωλούνται και οι Προτεστάντες —με αιχμή του δόρατος τα δάνεια του ΔΝΤ— έχουν βγει στην αγορά να τα πάρουν όλα υπό την ιδιοκτησία τους. Στην εποχή που στην κυριολεξία ιδιωτικοποιείται ο Πλανήτης, θα ήταν αδύνατον να αφεθεί ένα πέρασμα, όπως το Σουέζ, υπό κρατικό έλεγχο. Στην εποχή που ιδιωτικοποιείται ο Πειραιάς, γιατί θα έπρεπε να βρίσκεται υπό κρατικό έλεγχο το Σουέζ; Ξαφνικά ο Μουμπάρακ γίνεται αντιπαθής. Γίνεται τύραννος. Γίνεται καταχραστής του δημοσίου χρήματος. Γιατί άλλαξαν τα δεδομένα και δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την Νέα Εποχή. Δεν είναι πως έπαψε να είναι υπάκουος στις ΗΠΑ. Δεν είναι πως έπαψαν να τον συμπαθούν οι ΗΠΑ, Απλά έπαψε, ως πρόσωπο, να έχει χρηστική αξία για την Νέα Τάξη.

Το στρατοκρατικό κατεστημένο της Αιγύπτου δεν μπορούσε να ιδιωτικοποιήσει την διώρυγα. Όλο το παραμύθι που πουλούσε, για να αντλεί πολιτική δύναμη μέσα στην αιγυπτιακή κοινωνία, βασιζόταν στον πατριωτισμό του και η απόδειξη αυτού του πατριωτισμού ήταν πάντα η πολυδιαφημισμένη εθνικοποίηση της διώρυγας. Άρα, θα ήταν αυτοκτονία για το κατεστημένο αυτό η οποιαδήποτε σκέψη περί ιδιωτικοποίησής της. Επειδή βέβαια κανένας δεν αυτοκτονεί οικειοθελώς, το βέβαιον είναι ότι, ακόμα κι αν δεν αντιδρούσε σε αυτήν τη μεθόδευση, θα ήταν απρόθυμο να την φέρει εις πέρας. Το αμερικανόφιλο καθεστώς του Μουμπάρακ, δηλαδή, εφόσον είχε δρομολογηθεί η ιδιωτικοποίηση της διώρυγας, θα έπεφτε έτσι κι αλλιώς. Από την στιγμή που αυτό ήταν δεδομένο, επέλεξαν να το ρίξουν μόνοι τους οι ίδιοι οι Αμερικανοί, ώστε να πουλήσουν στον λαό την γνωστή “δημοκρατική” τους προπαγάνδα.

Μετατρέποντας την ανάγκη σε φιλότιμο, οι Αμερικανοί στήριξαν τον λαό στην αντίδρασή του. Για να τον τυφλώσουν. Για να νομίζει ότι αποφασίζει μόνος του για την ηγεσία του και βεβαίως για το μέλλον του. Από πίσω όμως, όπως αποδείχθηκε, είχαν άλλα συμφωνήσει. Αυτοί, οι οποίοι βοήθησαν τον αιγυπτιακό λαό στον αγώνα του για την Δημοκρατία, είχαν συμφωνήσει να παραδώσουν την εξουσία στους φανατικούς μουσουλμάνους του Μόρσι. Στους δημοκράτες της Σαρία, του φονταμενταλισμού και βέβαια της CIA. Ο λαός ξεσηκώθηκε και στη θέση του τυράννου ανεβαίνει ο Μόρσι. Ο αδερφός του Ιζετμπέκοβιτς. Ο φανατικός μουσουλμάνος. Ο κολλητός του Ερντογάν. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο αποδείχθηκε ότι ο αδερφός είχε μυστική ατζέντα συμφωνιών με αυτούς που έσωζαν την Δημοκρατία στην Αίγυπτο.

Ο αδερφός ήθελε να ιδιωτικοποιήσει το Σουέζ. Να το πουλήσει δήθεν στους ομόδοξους και ευσεβείς σουνίτες Σαουδάραβες. Στα κωλοσφούγγια των Προτεσταντών. Αυτό ήταν το κόλπο. Θα ιδιωτικοποιούσαν μεν την διώρυγα, αλλά αυτό θα το εμφάνιζαν περίπου σαν θετική εξέλιξη, εφόσον αυτή η διώρυγα, παρ’ όλο που θα περνούσε από την υποχρεωτική ατραπό της ιδιωτικοποίησης, θα έμενε στα χέρια ευσεβών επενδυτών.

Σε αυτό το παραμύθι βοηθούσε τους Αμερικανούς η μουσουλμανική αδελφότητα. Γι’ αυτόν τον λόγο τους ήταν πολύτιμη. Έκανε πολύ φασαρία υπέρ του Αλλάχ, αλλά υπηρετούσε τον Μαμωνά. Την διώρυγα θα την κρατούσαν οι σουνίτες επενδυτές, άσχετα αν δεν γνώριζε κανένας ποιοι κρύβονταν πίσω απ’ αυτούς. Έτσι, για να καταλάβει ο αναγνώστης πόσο άσχετοι είναι αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι τον Μόρσι τον έριξε το Ισραήλ. Ο Μόρσι ήταν ένα κωλοσφούγκι του Ισραήλ και έτοιμος να το εξυπηρετήσει σε οτιδήποτε του ζητούσε. Ο Μόρσι ήταν επί χρόνια ένα κατοικίδιο, που το τάιζαν οι Σαουδάραβες σουνίτες για την ώρα που θα έκριναν ότι θα τους ήταν χρήσιμο.

Τώρα, όμως, την πάτησαν οι Προτεστάντες στην Αίγυπτο. Γιατί υπερεκτίμησαν την επιρροή των φανατικών του Ισλάμ στην αιγυπτιακή κοινωνία και δεν προέβλεψαν την αντίδρασή της. Ξαναέβαλαν τον στρατό στο παιχνίδι, την στιγμή που τα έχουν χαλάσει μαζί του. Ο λαός θύμωσε, βλέποντας κάποιους παρανοϊκούς να βάζουν τον Μεσαίωνα στο σπίτι του. Αντέδρασε με φυσικό τρόπο και φυσικά ελατήρια απέναντι στον σκοταδισμό των μουλάδων και ο στρατός βρήκε την ευκαιρία να επανέλθει, έχοντας χαλάσει τις σχέσεις του με τους πρώην προστάτες του Αμερικανούς. Να επανέλθει, έχοντας ως έρεισμά του μόνον τον λαό που τον στηρίζει.

Τα αισθήματα των Αμερικανών μετά από όλη αυτήν την πατάτα μπορεί να τα καταλάβει κάποιος, αν δει τα μούτρα των ανθρώπων τους στην περιοχή. Όλο το σουνιτικό κύκλωμα, το οποίο υπηρετεί τα Προτεσταντικά συμφέροντα, είναι εξαγριωμένο με την Αίγυπτο, γιατί έθιξε τα συμφέροντα των αφεντικών. Το σαουδαραβικό καθεστώς των “ευσεβών”. Οι επενδυτές δολοφόνοι του Κατάρ. Ο “εβραιοφάγος” Ερντογάν. Οι επαναστάτες της Λιβύης και της Συρίας. Μέχρι και ο Μπερίσα θέλει να στείλει εκεί μια πολεμική βάρκα, για να κάνει απόβαση και να ρυθμίσει την κατάσταση στην Ανατολή.

Τώρα ετοιμάζονται για τα χειρότερα και αυτό σημαίνει βία. Αν δεν μπορέσουν να επαναφέρουν την ισλαμική ηγεσία στην Αίγυπτο, προβλέπουμε άσχημα πράγματα για τους Αιγύπτιους. Προφήτες μπορούμε να γίνουμε και να προβλέψουμε έναν τρομερό εμφύλιο. Φοβερό εμφύλιο. Τον χειρότερο στη σύγχρονη αιγυπτιακή ιστορία. Εμφύλιο τόσο τρομερό, ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει μέχρι και στην διχοτόμηση της Αιγύπτου.

Γιατί είμαστε τόσο σίγουροι γι’ αυτό; Γιατί οι Προτεστάντες θα τραβήξουν το σκοινί μέχρι τέλους. Δεν τους παίρνει να χάσουν τον έλεγχο της διώρυγας, γιατί θα χάσουν το μέσον, με το οποίο ελέγχουν τους ισχυρούς της Νέας Τάξης. Θα χάσουν το μέσον, με το οποίο ελέγχουν τόσο την Κίνα όσο και την Μέση Ανατολή μαζί με την Μεσόγειο.

Από την στιγμή που στην Αίγυπτο βρίσκεται απέναντί τους ο ίδιος ο στρατός και όχι ένα απλό καθεστώς, θα πρέπει να βρουν ένα αντίμετρο, για να τον εξουδετερώσουν. Αντίμετρο, για να αντιμετωπίσουν τον στρατό, είναι μόνον ένα είδωλό του και αυτό γίνεται με εμφύλιο. Αυτός ο εμφύλιος είναι που θα τους δώσει λύση σε όλα τους τα προβλήματα. Με τον τρόπο αυτόν θα δικαιολογήσουν στρατιωτική επιχείρηση με χερσαία επέμβαση. Γιατί με τον τρόπο αυτόν θα βρουν ανάμεσα στους αντιμαχόμενους έναν σίγουρο δούλο έτοιμο να παραδώσει τα πάντα χωρίς αντίδραση. Έτοιμο τον έχουν άλλωστε και είναι οι φανατικοί μουσουλμάνοι. Δεν χρειάζεται καν να σκεφτούν ένα παραμύθι για την συνέχεια της κατάστασης.

Ο εμφύλιος θα τους δώσει την απόλυτη λύση, έστω κι αν αυτό αποτελεί την ύστατη επιλογή. Από την στιγμή που θα διχάσουν τον λαό —σε σημείο να τον φέρουν σε θέση να αλληλοσκοτωθεί— είναι ακόμα πιο εύκολο να διασπάσουν και το κράτος. Αν διαπιστωθεί ότι η ρήξη μεταξύ των αντιμαχόμενων Αιγυπτίων είναι αγεφύρωτη, θα διασπαστεί το κράτος. Πώς όμως θα μοιραστεί το κράτος μεταξύ αδερφών με ισότιμα δικαιώματα; Όπως διασπάστηκαν τα κράτη στην ψυχροπολεμική περίοδο, για ιδεολογικούς λόγους. Θα ακολουθηθεί το παράδειγμα της Γερμανίας ή της Κορέας ή του Βιετνάμ. Το κάθε μέρος θα πάρει ένα σημαντικό μερίδιο της κοινής περιουσίας, ώστε να μπορεί να επιβιώσει.

Η μοιρασιά στην Αίγυπτο πώς μπορεί να γίνει; Δύο είναι τα κορυφαία περιουσιακά της στοιχεία. Ο Νείλος και η Διώρυγα. Οι ισχυροί θα πάρουν τον Νείλο και οι ανίσχυροι την Διώρυγα. Γι’ αυτόν τον λόγο επιμένουμε να λέμε ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης, για να γνωρίζει το μέλλον σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι φανατικοί σουνίτες της Αιγύπτου —σε περίπτωση εμφυλίου— θα δώσουν την μάχη τους στην χερσόνησο του Σινά και γύρω από το κανάλι. Δεν τους ενδιαφέρει το εύφορο δέλτα του Νείλου. Τους ενδιαφέρει το κανάλι της ερήμου, γιατί αυτό ενδιαφέρει τα αφεντικά τους. Θα πάνε δηλαδή για το φτωχό μέρος της Αιγύπτου. Εκεί θα τους βοηθήσουν όχι μόνον οι Προτεστάντες και οι Ισραηλινοί, αλλά και οι πλούσιοι αδερφοί Σουνίτες της απέναντι ακτής. Οι επενδυτές της Σαουδικής Αραβίας, οι οποίοι θέλουν να αγοράσουν το κανάλι στην εποχή των ιδιωτικοποιήσεων. Αυτοί θα αναλάβουν την προστασία των Αιγυπτίων αδερφών, οι οποίοι, σε περίπτωση διχοτόμησης της Αιγύπτου, θα πάρουν την “ταπεινή” έρημο ως μερίδιο.

Όμως, αυτή η στρατιωτική επέμβαση δεν είναι πλέον και τόσο εύκολη στην εκτέλεσή της. Γιατί, όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Συρίας, οι Προτεστάντες δεν μπορούν πλέον να επεμβαίνουν όπου θέλουν χωρίς αντιδράσεις. Δεν μπορούν να επαναλάβουν τις πρακτικές του Ιράκ, της Σερβίας ή ακόμα και της Λιβύης χωρίς αντιδράσεις, γιατί δεν είναι πλέον μόνοι τους. Είναι δύσκολα πλέον τα ομόφωνα —με χαλκευμένα στοιχεία— ψηφίσματα του ΟΗΕ. Έχουν απέναντί τους την Ρωσία και την Κίνα και θα πρέπει να μπορούν να δικαιολογούν την στρατιωτική επέμβαση. Θα πρέπει να μπορούν να σπάνε αυτό το “Μπλοκ” και αυτό γίνεται μόνον εάν μπορούν να παρασέρνουν τουλάχιστον τον έναν από τους δύο σε κοινά συμφέροντα. Να δημιουργούν κοινά συμφέροντα.

Στην προκειμένη περίπτωση ο “Εύκολος” στην δημιουργία κοινών συμφερόντων είναι η Κίνα. Εάν επιτύχουν την σύμπλευση με την Κίνα, η Ρωσία εύκολα απομονώνεται και εξουδετερώνεται, όσο κι αν θέλει να αντιδράσει. Γιατί η Κίνα έχει ανάγκη το Σουέζ, όπως ένας άνθρωπος έχει ανάγκη τους πνεύμονές του. Η επιτυχία της Κίνας στο παγκόσμιο στερέωμα οφείλεται στην ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της και η ανταγωνιστικότητα αυτή επηρεάζεται από το Σουέζ.

Αν πείσουν την Κίνα ότι την συμφέρει η δική τους σταθερή διαχείριση της διώρυγας και όχι η ασταθής διαχείριση των ευρισκόμενων σε εμφύλιο Αιγυπτίων, τότε η κατάσταση τέλειωσε. Επέμβαση θα γίνει και το Σουέζ θα το αναλάβουν δυνάμεις τύπου KFOR. Ό,τι δηλαδή έγινε και στην Γιουγκοσλαβία. Απλά στην Γιουγκοσλαβία οι δυνάμεις εκείνες βρίσκονται εκεί, για να βαστάνε κλειστή την δίοδο, ενώ στο Σουέζ θα παραμένουν εκεί για τον αντίθετο λόγο.

Δεν είναι τυχαίο το βίντεο, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα στο ίντερνετ και έδειξε κάποιους τρομοκράτες να στοχεύουν ένα πλοίο της COSCO. Από τα χιλιάδες πλοία, που περνάνε από το Σουέζ, επέλεξαν αυτό της COSCO να χτυπήσουν; Για να στείλουν οι Προτεστάντες μήνυμα στην Κίνα. Για να την απειλήσουν πως, αν δεν τους βοηθήσει σε ένα στρατιωτικό χτύπημα στην Αίγυπτο ή —στην χειρότερη περίπτωση— αν δεν τους ανεχθεί, όπως έκανε με την Συρία, αυτή θα χάσει. Γιατί ανατρέπεται ολόκληρος ο σχεδιασμός της, ακυρώνονται όλα της τα μεγάλα στρατηγικά και πανάκριβα επενδυτικά προγράμματα, όπως αυτό του Πειραιά.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα κινδυνεύσει με καταστροφή. Αν δεν ελέγξουν οι καλοί Προτεστάντες το Σουέζ, τα δικά της προϊόντα θα κάνουν τον γύρο του κόσμου, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται με κόστη, τα οποία με την σειρά τους θα εξανεμίζουν την ανταγωνιστικότητά τους. Ό,τι δηλαδή κερδίζουν οι Κινέζοι με τα φτηνά εργατικά χέρια, θα το χάνουν με τις πολυήμερες κρουαζιέρες των εμπορευμάτων τους ανά τον Πλανήτη. Από την στιγμή που η Κίνα δεν έχει την δυνατότητα να προστατεύσει μόνη της τα στρατηγικά της συμφέροντα, θα πρέπει να δώσει την εργολαβία σ’ αυτούς που μπορούν να το κάνουν κι άρα στους Προτεστάντες.

Αυτό ήταν το μήνυμα εκείνου του βίντεο, το οποίο κυκλοφόρησε στο ίντερνετ. Ήταν ένα συστημένο μήνυμα για τους Κινέζους. Ποιοι πρωταγωνίστησαν σε αυτό το βίντεο; Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι μάγος, για να καταλάβει ποιοι κατόρθωσαν στο πιο αστυνομευμένο σημείο του Πλανήτη και έφτασαν σε απόσταση βολής από διερχόμενο πλοίο. Πράκτορες της Μοσάντ και της CIA φρόντισαν να φτάσουν εκεί οι γνωστοί ευαίσθητοι φανατικοί τής μουσουλμανικής αδελφότητας. Οι επί πληρωμή αλαλάζοντες το όνομα του Αλλάχ. Η ντροπή του Αλλάχ. Οι θεομπαίχτες, οι οποίοι την βλασφημία προς τον Θεό την έχουν κάνει χρυσοφόρο επάγγελμα και σκοτώνουν όποιον στέκεται απέναντί τους …στο Όνομά Του.

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι εδώ υπάρχει μια ολόκληρη φάμπρικα εγκλήματος. Λαοί, όπως οι Γιουγκοσλάβοι, οι Έλληνες ή οι Αιγύπτιοι, μπαίνουν σε ένα σφαγείο, επειδή απλά έτυχε οι πατρίδες τους να βρίσκονται στη ζώνη των συμφερόντων των Προτεσταντών. Μιλάμε για πραγματική σφαγή. Μιλάμε για εθνοκαθάρσεις, εφόσον αυτοί οι λαοί, προκειμένου να γίνουν εύκολη λεία των δολοφόνων, είτε εξωθούνται στην απόλυτη εξαθλίωση είτε σε έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο. Όποιος δεν δέχεται να πεθάνει από την πείνα, θα πεθάνει από σφαίρα. Θα πεθάνει όμως, έτσι κι αλλιώς.

Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Όπου όμως υπάρχουν εγκλήματα, υπάρχουν και εγκληματίες. Αυτούς πρέπει να αναζητήσει ο πολιτισμένος κόσμος, γιατί απλούστατα δεν αντέχει άλλο την ανθρώπινη αιματοχυσία. Το ανθρώπινο είδος έχει γίνει χειρότερο από τα ποντίκια. Αδυνατεί να αυτοπροστατευτεί και αιμορραγεί ασύστολα. Πάνω από εκατό εκατομμύρια νεκρών ανθρώπων είχαμε μόνον στα λίγα χρόνια, τα οποία περιλαμβάνουν τους δύο παγκόσμιους πολέμους και ακόμα δεν τελειώσαμε. Όλα αυτά τα προκαλούν κάποιοι εγκληματίες και αυτούς αναζητούμε. Κάποιοι εγκληματίες, που, αν κρίνουμε από τα μεγέθη των εγκλημάτων τους, δεν θα μπορούσαν να λειτουργούν κατά μόνας, αλλά σίγουρα έχουν συνθέσει εγκληματική οργάνωση.

Στην εγκληματολογία, για να στοιχειοθετηθεί κατηγορία περί σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, αναζητούνται πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Αναζητούνται κοινοί παράγοντες, που να έχουν συμμετοχή σε όλα τα υπό έρευνα εγκλήματα και αναζητείται ένα μοτίβο εγκλήματος απόλυτα επαναλαμβανόμενο. Τα ίδια άτομα, δηλαδή, επαναλαμβάνουν τα εγκλήματα με τον ίδιο πάντα τρόπο και αυτός ο τρόπος λειτουργεί ως αποτύπωμα της οργάνωσης. Αυτό είναι το περίφημο Modus Operandi. Ένα μοτίβο επαναλαμβανόμενο, το οποίο λειτουργεί ως αποτύπωμα.

Αυτό το αποτύπωμα αποδεικνύει με τον πιο απόλυτο τρόπο την συνενοχή τους και την συνεργασία των εγκληματιών μέσα στα πλαίσια όχι της απλής συμμορίας, αλλά της εγκληματικής οργάνωσης. Πώς λειτουργεί αυτό στην περίπτωσή μας; Εξετάζουμε υπό το πρίσμα αυτό όλα τα τελευταία μεγάλα εγκλήματα εναντίον των λαών εκείνων, οι οποίοι ενδιέφεραν τους Προτεστάντες στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους …Τα εγκλήματα, τα οποία πραγματοποιήθηκαν εις βάρος των Ιρακινών, των Σέρβων και πρόσφατα των Σύριων και από τα οποία εγκλήματα κατά “σύμπτωση” επωφελήθηκαν οι Προτεστάντες.

Σε αυτά τα εγκλήματα αναζητούμε τους πρωταγωνιστές και βέβαια αυτό, το οποίο ονομάζουμε Modus Operandi …Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο ενεργειών. Ποιοι ήταν οι εγκληματίες σε όλες αυτές τις περιπτώσεις; Ποιο ήταν το “άλλοθί” τους; Ποιοι ήταν οι συνένοχοί τους; Αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο να το υποθέσει ή απλά να το υποπτευτεί κάποιος. Πίσω από όλα τα μεγάλα εγκλήματα της εποχής μας βρίσκεται το γνωστό Προτεσταντικό Διευθυντήριο. Οι εγκληματίες είναι τα μεγάλα Προτεσταντικά Κράτη της Δύσης. Τα κράτη των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ..

Τα κράτη είναι νομικά πρόσωπα, τα οποία, επί τη βάση των συμμαχιών και των αντιπαλοτήτων τους, μπορούν να λειτουργούν ακόμα και ως οργανωμένες συμμορίες, αλλά, όσο κι αν αυτή η ομοιότητα τα καθιστά εγκληματικά, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ως τέτοια. Τα κράτη τα κρίνει —κι άρα τα δικάζει— η ιστορία. Αυτή θα τα καταδικάσει όταν εγκληματούν και αυτή θα τα δικαιώσει όταν συνεισφέρουν στην πανανθρώπινη πρόοδο. Από εκεί και πέρα κάποια κράτη θα συγκαταλέγονται με τα δημιουργήματα του Ταμερλάνου ή του Αννίβα και κάποια άλλα θα μπουν στο ολιγομελές κλαμπ του αρχαίου ελληνισμού του Περικλή κλπ.. Δεν μπορείς όμως να κάνεις τίποτε άλλο εναντίον άψυχων δημιουργημάτων, τα οποία απλά ακολουθούν τις σκέψεις και τις αποφάσεις των ηγετών τους.

Όμως, ενώ τα κράτη δεν συλλαμβάνονται και δεν φυλακίζονται για τα εγκλήματά τους, δεν συμβαίνει το ίδιο και για τις ηγεσίες τους. Οι ιδιώτες, που κυβερνούν τα κράτη και τα οδηγούν συνειδητά σε μαζικά εγκλήματα, μπορούν να δικαστούν και να καταδικαστούν. Τέτοιοι εγκληματίες είναι οι κυβερνήσεις των μεγάλων Προτεσταντικών Κρατών, που περιγράψαμε πιο πάνω. Για να αποδείξει κάποιος ότι αυτοί συνθέτουν εγκληματική οργάνωση, θα πρέπει να τεκμηριωθούν αυτά, τα οποία είπαμε παραπάνω, να βρεθεί το κίνητρο και η παρουσία των πάντων στο έγκλημα. Από εκεί και πέρα το Modus Operandi θα τους δέσει μεταξύ τους.

Το μοτίβο είναι απλό. Επειδή είναι ηλίθιοι και στερούνται φαντασίας και στρατηγικής σκέψης, ακολουθούν πάντα ένα συγκεκριμένο σενάριο. Αυτό είναι καλό, εφόσον είναι μια πρακτική, η οποία σχεδόν πάντα αποδίδει κέρδος, αλλά είναι ταυτόχρονα και κακό, γιατί αποκαλύπτει ταυτότητες. Ποιο είναι λοιπόν αυτό το σενάριο, το οποίο χρησιμοποιείται πάντα με τον ίδιο τρόπο; Οι καλοί συνεργάζονται με κάποιους αδικημένους και αφού τους σώσουν, εισπράττουν και τα κέρδη τους. Οι φανατικοί συνεργάτες τους εμφανίζονται πάντα σαν αθώα θύματα των κακών, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και εχθροί της εγκληματικής οργάνωσης, η οποία διατηρεί για τον εαυτό της τα παγκόσμια πνευματικά δικαιώματα του καλού.

Αυτά τα αθώα θύματα επαναστατούν για την ελευθερία, την δικαιοσύνη και την δημοκρατία και με τον τρόπο αυτόν συγκινούν όχι μόνον τους εγκληματίες εργοδότες τους, αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Μόλις χωριστούν τα αντίπαλα μέρη και ξεχωρίσουν οι καλοί από τους κακούς, έρχεται το επαναλαμβανόμενο μοτίβο, το οποίο οδηγεί στη χρήση των όπλων των καλών. Αυτό το μοτίβο αποκαλύπτει πως οι ίδιοι εγκληματίες έδρασαν τόσο στο Ιράκ όσο στην Γιουγκοσλαβία όσο και στην Συρία. Κουβέιτ, Σεράγεβο και Δαμασκός ήταν σκηνές του ίδιου εγκλήματος. Εκεί έγιναν οι προβοκάτσιες των αθώων, που έδωσαν το δικαίωμα στους δίκαιους να βομβαρδίσουν τα κράτη και να καταστρέψουν τους λαούς τους.

Στο Κουβέιτ οι κακοί πετούσαν τα μωρά των καλών στα πατώματα και οι μάρτυρες έβγαιναν κλαίγοντας στις τηλεοράσεις να το καταγγείλουν. Την επόμενη ημέρα το Ιράκ ήταν τελειωμένο. Στην Γιουγκοσλαβία οι κακοί έβαζαν βόμβες στις αγορές, όπου ψώνιζαν οι ανυποψίαστοι καλοί και οι μάρτυρες έβγαιναν κλαίγοντας στις τηλεοράσεις να το καταγγείλουν. Την επόμενη ημέρα η Γιουγκοσλαβία ήταν τελειωμένη. Στην Συρία οι κακοί ρίχνουν χημικά στις συνοικίες των αθώων επαναστατημένων και οι μάρτυρες βγαίνουν κλαίγοντας στις τηλεοράσεις να το καταγγείλουν. Από τύχη δεν έχει τελειώσει ακόμα η Συρία και αυτό δεν θα πάει πολύ μακριά.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο, που μπορούμε να μιλάμε καθαρά για εγκληματική οργάνωση; Με τον τρόπο αυτόν συνδέονται στο ίδιο εγκληματικό περιβάλλον οι Κυβερνήσεις των Μπους, του Κλίντον και του Ομπάμα. Συνένοχοι τους όλες οι Κυβερνήσεις των προθύμων Προτεσταντών και όχι μόνον. Σκουπίδια προθύμων, όπως ο Μπλερ, ο Μπράουν ή ο Κάμερον, όπως ο Σαρκοζί ή ο Ολάντ.

Μοναδικοί συνεργάτες αυτών των μαφιόζων εμφανίζονται πάντα οι φανατικοί μουσουλμάνοι, οι οποίοι παρουσιάζονται σαν θύματα και ταυτόχρονα είναι αυτοί, οι οποίοι κάνουν τις προβοκάτσιες. Τις αποδεδειγμένες προβοκάτσιες. Δεν είμαστε εμείς που ισχυριζόμαστε πως ήταν προβοκάτσιες. Έχουν αποδειχθεί όλες αυτές οι προβοκάτσιες. Πριν από λίγα χρόνια αποκαλύφθηκε πως η νοσοκόμα, η οποία παρίστανε την κλαίουσα στο Κουβέιτ, δεν ήταν καν νοσοκόμα.Ήταν κόρη διπλωμάτη, που τα πήρε, για να δώσει την γνωστή παράσταση και έλεγε ψέματα στο παγκόσμιο κοινό, το οποίο κοιτούσε αποσβολωμένο τις σπασμένες θερμοκοιτίδες και τα πεταμένα μωρά.

Πριν από λίγους μήνες αποκαλύφθηκε ότι η βόμβα στο Σεράγεβο, η οποία σκότωσε ισλαμιστές, τοποθετήθηκε από τους ισλαμιστές του Ιζετμπέκοβιτς. Μόνοι τους οι ισλαμιστές έβαλαν τις βόμβες, οι οποίες σκότωσαν τους δικούς τους ανθρώπους, για να βγουν στα Προτεσταντικά κανάλια και να θρηνούν, επιδιώκοντας να εξασφαλίσουν την παγκόσμια συμπάθεια στα αποτρόπαια σχέδιά τους.

Τώρα η ίδια παράσταση παίζεται από την απέναντι μεριά της Μεσογείου. Έχει σχεδόν αποδειχθεί ότι τα χημικά στην Δαμασκό τα έβαλαν φανατικοί ισλαμιστές, οι οποίοι μάχονται το καθεστώς Άσαντ. Γιατί κάνουν τις προβοκάτσιες όλοι αυτοί; Γιατί πληρώνονται. Από ποιους; Από τους κορυφαίους συνεργάτες των Προτεσταντών. Από τους Σαουδάραβες. Σε όλες τις περιπτώσεις Σαουδάραβες ήταν αυτοί, οι οποίοι πλήρωσαν τις προβοκάτσιες. Ισλαμιστές πλήρωσαν ισλαμιστές, για να σκοτώσουν ισλαμιστές, προκειμένου να κερδίσουν οι Προτεστάντες. Αυτή είναι η οργάνωση.

Αν όλοι αυτοί ήταν ιδιώτες, θα είχαν παραδοθεί στην Δικαιοσύνη για να δικαστούν. Αν βρίσκονταν στην πατρίδα των Μπους —στο Τέξας— αυτήν την στιγμή θα περίμεναν να εκτελεστούν. Και όμως. Στον πολιτισμένο κόσμο μας, αν κάποιος σκοτώσει έναν άνθρωπο, μπορεί να εκτελεστεί και αν σκοτώσει ολόκληρους λαούς, μπορεί να γράψει και βιβλίο και να γίνει και πλούσιος. Ο Κλίντον έγραψε βιβλίο, ο Ομπάμα έγραψε βιβλίο και ο Μπους απλά μαθαίνει να γράφει.

Εφόσον γνωρίζουμε τι κάνουν εις βάρος αυτών που τους ενοχλούν, μπορούμε να προβλέψουμε και τι έχουν σκοπό να κάνουν σ’ αυτούς, οι οποίοι ενδεχομένως θα τους ενοχλήσουν στο μέλλον. Αν δηλαδή αντιμετωπίσουν προβλήματα, είτε στην Αίγυπτο είτε στην Ελλάδα, γνωρίζουμε από τώρα το πώς θα το χειριστούν. Τα όσα βλέπουμε να εξελίσσονται στην Αίγυπτο δεν είναι απρόβλεπτα, όταν γνωρίζουμε τις μεθόδους τους. Τα όσα βλέπουμε να εξελίσσονται στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται να είμαστε προφήτες, για να τα προβλέψουμε.

***

@Παναγιώτης Τραϊανού / 2013 / terrapapers.com

Aναρωτήσου: Ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Τρότσκι, ο Τίτο, ο Φρόιντ κ.α συνυπήρχαν και συναναστρέφονταν στην ίδια πόλη, στην Βιέννη του 1913: (http://www.tovima.gr/world/article/?aid=508610). Πόσο τυχαίο γεγονός μπορεί να ήταν αυτό; Άγνωστοι τότε όλοι τους στο ευρύ κοινό. Αλλά καθόλου άγνωστοι και μεταξύ τους; (sic) «Η κοινότητα των διανοουμένων στην Βιέννη ήταν ολιγάριθμη, ο καθένας γνώριζε τους πάντες, γεγονός που ευνοούσε τις πολιτισμικές ανταλλαγές, ένα κλίμα που ήταν φιλικό προς τους πολιτικά διαφωνούντες», παρατηρεί ο Τσαρλς Έμερσον, συγγραφέας του βιβλίου «1913: Αναζητώντας τον Κόσμο πριν το Μεγάλο Πόλεμο».