Στα Ελληνικά η λέξη ενσυναίσθηση δεν χρησιμοποιείται συχνά. Δεν την ξέρουμε, δεν μας είναι οικεία. Αυτό το βίντεο των τριών λεπτών που θα δούμε μαζί θα μας ξεκαθαρίσει ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να «νοιώσουμε συμπάθεια» για τους διπλανούς μας, φίλους, συγγενείς, έρωτες, παιδιά, γονείς, γειτόνους ή περαστικές απ’ τη ζωή μας γνωριμίες – και στην δύναμη της ενσυναίσθησης.
Αυτά τα βιντεάκια είναι σαν ένα σφηνάκι εσπρέσο – η «πνευματική καφεΐνη» τους μας βοηθάει να «ξυπνήσουμε» και να καταλάβουμε κάτι καλύτερα, πιο καθαρά, με μεγαλύτερη ενάργεια. Στα Ελληνικά η λέξη «συν-αισθάνομαι» μας οδηγεί πιο γρήγορα στην ουσία της ενσυναίσθησης. Το λέει μόνη της: Αισθάνομαι μαζί σου. Αισθάνομαι αυτό που αισθάνεσαι, αφήνω την στεναχώρια σου ή το πρόβλημα ή τη χαρά σου να μπει μέσα στον εγκέφαλό μου, να γίνει κομμάτι μου, μοιράζομαι δηλαδή αυτό που μου λες και το νοιώθω κι εγώ μαζί σου.
Πολύτιμο πράγμα. Το να δείξω συμπάθεια είναι άλλο πράγμα –πιο απόμακρο. «Χωρίσαμε με την Μαρία» σου λέει ένας φίλος. «Αχ, μωρέ, πολύ λυπάμαι». Και μετά ένα σχόλιο όπως «δεν τα πηγαίνατε και πολύ καλά τελευταίως» ή «τι κρίμα, ταιριάζατε τόσο πολύ». Λέξεις που δεν εισχωρούν μέσα σου ούτε βγαίνουν από μέσα σου. Ενώ μια απλή κίνηση του κεφαλιού και μια κίνηση, κάτι σαν χάδι, ένα άγγιγμα, ακόμα και με την απόλυτη σιωπή μπορεί να γίνει ενσυναίσθηση, να νοιώσεις αυτό που νοιώθει ο άλλος, να μπεις στη θέση του. Δεν είναι εύκολο πάντως να εξηγηθεί με λόγια αυτή η μεγάλη διαφορά του «συναισθάνομαι» ακόμα και αν δεν λέω τίποτα, της ενσυναίσθησης δηλαδή –από την «συμπάθεια» που όσο ειλικρινής και αν είναι, κρατάει τις πόρτες μισόκλειστες.
Ίσως, για να το πούμε στα Ελληνικά πιο άμεσα, για να «συναισθανθείς» πρέπει να μπορείς να αγαπήσεις τον άλλον. Που δεν είναι καθόλου το ίδιο με την αίσθηση του «τον συμπαθώ»…
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Μμμμμ…. πολύ ενδιαφέρουσα επισήμανση αυτή η διαφορά μεταξύ του "συμπαθώ" και "συναισθάνομαι" αλλά με αυτή τη δυνατότητα γεννιέσε, δε γίνεσε.
Δοκιμάστε όσες ασκήσεις θέλετε. Δε θα το πετύχετε ποτέ. Δεν έχει καμμιά σχέση με τα διάφορα "αυτοβελτίωσης" θέματα και ασκήσεις που διάφοροι ψυχολόγοι και ενεργειακοί θεραπευτές ή δάσκαλοι θα σας προτείνουν.
Οι άνθρωποι γεννιούνται "πομποί" ή "δέκτες".
Αυτοί που θεωρούνται "δέκτες" είναι και αυτοί που έχουν αυτή τη δυνατότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που σε αγγίζουν φιλικά στην πλάτη και νιώθεις ζεστασιά, σαν να σου βγάλαν ένα βάρος, σαν να μοιραστήκατε το βάρος.
Δεν τα έχει μοιράσει τυχαία το Σύμπαν τα πράγματα…….
Αγαπητέ φίλε σχολιαστή, σου λέω με 100% τοις 100% ακρίβεια ότι γίνεται να το μάθεις εάν κάτσεις και συζητήσεις αληθινά με τον εαυτό σου-που είναι και ο χειρότερός σου αντίπαλος και τον πείσεις οτι μπορείς και σύ να το κάνεις…. Πίστεψέ με είναι επώδυνο στην αρχή αλλά σε λίγο καιρό θα εκτυλιχτεί μπροστά σου ένα πανόραμα μαγείας όπου θα βλέπεις πολύ καλύτερα τα πράγματα και πολύ πιο καθαρά. Παραπάνω δεν θα σου πω, αλλά αν προσπαθήσεις πραγματικά σε περιμένουνε πολλές εκπλήξεις..
Γενηθηκα ετσι κι ακομα δεν εχω αποφασισει αν αυτο το κομματι μου ειναι για μενα "ευχη " η " καταρα " . Οποτε το "αγκαλιαζω " και το αφηνω να κανει κουμαντο , ποναω πολυ κι οποτε το " πολεμαω", εστω επιφανιακα , ποναω διπλα γιατι εχω και τυψεις . Ευχομαι τουλαχιστον στους αποδεκτες να κανει καποιο καλο .
Είμαι ο 7 Ιανουαρίου 2014 – 12:22 μ.μ.
και επειδή και εγώ γεννήθηκα έτσι, σαν τον 7 Ιανουαρίου 2014 – 6:20 μ.μ.
επιμένω να πιστεύω ότι δεν γίνεσε, γεννιέσε.
Και αν εσύ νομίζεις ότι τα κατάφερες, απλά "νομίζεις".
Πιστεύω πως και εσύ γεννήθηκες έτσι, κάπου χάθηκε η επαφή με τον εαυτό σου και όταν την ξαναβρήκες, συνδέθηκες με τις ιδιότητες της ψυχής σου ξανά και ένιωσες όπως περιγράφεις.
Συμπερασματικά: δεν γίνεται από γαϊδούρι (αναίσθητος) να γίνεις άνθρωπος (ενσυναίσθητος), όση εξάσκηση και να κάνεις.
7 Ιανουαρίου 2014 – 6:20 μ.μ
ακριβως έτσι νιώθω και εγώ πρόσεχε γιατί αυτό που είμαστε "βγάζει" μάτι σ' αυτούς που δεν είναι, φαίνεται πάρα πολύ και το εκμεταλεύονται (εμένα ακόμα και οικονομικά) και ναι,
κάθε φορά που θέλω να σκληρύνω λίγο, νιώθω και τύψεις από πάνω!
Ένας πάντως κανόνας προστασίας είναι: δε βοηθάμε ποτέ κανέναν που δεν βοηθάει καταρχήν ο ίδιος τον εαυτό του, που δεν προσπαθεί ο ίδιος για τίποτα αλλά ζητάει από σένα.
Επίσης, δε βοηθάμε κανέναν με το ζόρι (το έχω κάνει και αυτό το λάθος)
Και να ξέρεις, κάνει τεράστιο καλό στους σωστούς αποδέκτες. Αν τους αγγίξεις γενναιόδωρα και τους χαμογελάσεις αλλάζει έκφραση το πρόσωπο τους, φωτίζεται.