‘Αρθρο BBC: “Ελλάδα – Ο πόνος πίσω από την ομορφιά”

Ο Mark Lowen πέρασε το καλοκαίρι του στην Αθήνα, καλύπτοντας για το ειδησεογραφικό δίκτυο τις εκλογές και τις εξελίξεις. “Οι φίλοι μου που με επισκέφθηκαν, για μήνες έβλεπαν τις εικόνες των οδομαχιών και των διαδηλώσεων από το κέντρο της Αθήνας και άκουγαν ιστορίες για την κρίση χρέους και την ανεργία”, παρατηρεί, σημειώνοντας πως η κοινή εντύπωση ήταν πως το να πας στην Ελλάδα, ήταν σαν να μεταβαίνεις σε μια εμπόλεμη ζώνη.

“Όταν ένας φίλος μου ανακοίνωσε πως θα πάει για διακοπές στην Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι, πολλοί τον ρώτησαν αν υπάρχει ακόμα φαγητό στα καταστήματα…”, αλλά όταν ένας άλλος πρώην συμφοιτητής του έφτασε στην Αθήνα, αναφώνησε, “μα πού είναι η κρίση;”.

Ο συντάκτης που φαίνεται πως έχει προσαρμοστεί πλήρως στα γηγενή τεκταινόμενα και συνήθειες, καταγράφει πως είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που δε γνωρίζει το πως πραγματικά έχει η κατάσταση να εντοπίσει την κρίση. Και αυτό είναι παράδοξο.

“Αν περάσεις μια βόλτα και καθίσεις σε κάποιο από τα αθηναϊκά εστιατόρια και τις καφετέριες του κέντρου, θα σκεφτείς πως δεν υπάρχει κρίση. Σε πολλά από αυτά τα μαγαζιά μάλιστα, δε βρίσκεις ούτε να κάτσεις. Η Αθήνα δείχνει να συνεχίζει να ζει κανονικά, όπως και η υπόλοιπη χώρα. Δείχνει, να είναι “στα καλύτερα” της”.

Και συνεχίζει περιγράφοντας ειδυλλιακές εικόνες από τα νησιά της χώρας, αναφέροντας πως δικαίως οι Έλληνες πρέπει να αισθάνονται από τους πιο ευλογημένους της Ευρώπης λόγω του τόπου στον οποίο διαμένουν.

Οι αντιλήψεις σχετικά με την κατάσταση στη χώρα αλλάζουν

“Μίλησα με τουρίστες που ήταν ένα βήμα πριν την ακύρωση των εισιτηρίων τους. Μετά από ένα ούζο σε μια από τις ελληνικές παραλίες, πρέπει να αισθάνονται ανακουφισμένοι που δεν το έκαναν τελικά”.

Όλα αυτά τα ειδυλλιακά όμως, είναι και η πραγματική εικόνα; Η συνέχεια του άρθρου δεν είναι το ίδιο ενθαρρυντική. Τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας, οι περικοπές στις συντάξεις και η ένδεια έρχονται σε πρώτο “πλάνο”.

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα;

“Μόνο αν μιλήσεις με τους εξωστρεφείς και τόσο ζεστούς Έλληνες θα καταλάβεις τι γίνεται σε αυτή τη χώρα”, αναφέρει παρακάτω. Ο συντάκτης του κειμένου πέρασε χρόνο μιλώντας με ηλικιωμένους άντρες και γυναίκες, ο κάθε ένας εκ των οποίων του εξομολογήθηκε την προσωπική του ιστορία.

“Οι συντάξεις κόβονται, πως μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να αισιοδοξούν;”, αναρωτιέται εύλογα.

Η 82χρονη Μαρία του λέει ότι “πλέον δεν μπορώ να πάρω ούτε μια σοκολάτα στον εγγονό μου”. Με δάκρυα στα μάτια αναφέρει “πως αν μας κόψουν κι άλλο τις συντάξεις, σε λίγο θα πρέπει να ζούμε με 100 ευρώ το μήνα. Μήπως εμείς δεν είμαστε άνθρωποι;”.

“Δεν θα μπορούσα παρά να σκέφτομαι τη δική μου γιαγιά”, παρατηρεί ο συντάκτης την ώρα που ο λόγος του ρέει γράφοντας για τις ηλικιωμένες που “πέρασαν κακουχίες, δικτατορία και πείνα και αναγκάζονται να αντιμετωπίζουν μια νέα κρίση το 2012”.

Η 84χρονη Ερμιόνη εξομολογείται στο BBC. “Ο γιος μου σήμερα, ζήτησε να του δανείσω δύο ευρώ. Καταλαβαίνεις την απόγνωση του. Ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά μου. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι”.

Στη συνέχεια, ο Βρετανός δημοσιογράφος περιγράφει τη συνάντηση του με τον Κώστα Κοκότση, έναν ηλικιωμένο που ζει στο Πέραμα.”Στο τραπέζι του φτωχικού σπιτιού του, παρατηρώ τον λογαριασμό της ΔΕΗ που ο κ. Κώστας δεν μπορεί να πληρώσει. Με τα 340 ευρώ της σύνταξης του, ίσα που μπορεί να πληρώσει το ενοίκιο του. Μια άλλη μητέρα που συνάντησα, αναγκάστηκε να δώσει το παιδί της καθώς δεν είχε χρήματα για να το μεγαλώσει”.