TO ”ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ” ΕΛΛΗΝΕΣ . ΟΙ ΦΟΝΕΙΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ‏

Ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες γνωρίζουν τι ακριβώς έχουν κάνει. Δεν
γνωρίζουν ότι η συμμετοχή τους στο σημερινό παγκόσμιο κοινωνικό
γίγνεσθαι ήταν καθοριστική. Συμμετοχή απολύτως δυσανάλογη του μεγέθους
της Ελλάδας. Συμμετοχή μεγαλύτερη από κράτη-γίγαντες, όπως η Γαλλία, η
Γερμανία ή η Ρωσία. Συμμετοχή, που αποτελεί το κρυμμένο “μυστικό” του
συστήματος, γιατί, αν αποκαλυφθεί, θα έχουμε ακόμα χειρότερες εξελίξεις.
Μόνον στον εικοστό αιώνα οι Έλληνες έχουν νικήσει δύο αυτοκρατορίες και
έχουν γίνει η αιτία να καταστραφεί η μεγαλύτερη αυτοκρατορία της
σύγχρονης ιστορίας.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να καταλάβει ο αναγνώστης τι
ακριβώς λέμε. Η μεγαλύτερη αυτοκρατορία του αρχαίου κόσμου ήταν η
Περσική. Μια αυτοκρατορία απίστευτης ισχύος σε σχέση μ’ αυτούς που
πιθανόν να είχε αντιπάλους. Μια αυτοκρατορία, που η οργάνωσή της ήταν
αιώνες μπροστά από οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή μπορούσε να την
ανταγωνιστεί. Η αυτοκρατορία αυτή είχε τη “φαεινή” ιδέα να επιτεθεί
στους Έλληνες. Προκλήθηκε από αυτούς και θεώρησε ότι ήταν ασφαλές να
ανταποδώσει την πρόκληση. Από τη στιγμή που το έκανε αυτό, ήταν θέμα
χρόνου να “πεθάνει”. Γιατί; Γιατί συνδέθηκε εχθρικά με ένα “φαινόμενο”.
Γιατί “προσανατόλισε” το “φαινόμενο” προς τη μεριά της. Έγινε ένα
“βουνό” λαχταριστών “ξύλων” για μια “φωτιά”.

Αυτό ακριβώς είναι ο ελληνικός λαός. Μια “φωτιά”. Μια αιώνια
“φωτιά”. Μια “φωτιά” κολλώδης. Μια “φωτιά”, που μοιάζει με τα
“κριθαράκια” της εμπρηστικής βόμβας Ναπάλμ. “Κολλάει” στο σώμα αυτού που
την αγγίζει και δεν ξεκολλάει. Δεν μπορείς ν’ απαλλαγείς από αυτήν,
παρά μόνον με τον ακρωτηριασμό. Αυτή η μικρή φωτιά σιγοκαίει, μέχρι να
κάψει ολόκληρο το σώμα. Αυτό δεν το γνώριζε η περσική αυτοκρατορία και
έβαλε χωρίς πολύ σκέψη το “χέρι” της στο ελληνικό “καμίνι”.

Η καταδίκη της ήταν δεδομένη, γιατί το “φαινόμενο” έχει μια
συγκεκριμένη φύση. Η φύση τού δίνει μόνιμα χαρακτηριστικά και αυτά τα
χαρακτηριστικά όταν υπάρχει εχθρικότητα απέναντι σε ένα άλλο σύστημα
έχουν μια ανάλογη μονιμότητα. Η “υπομονή” δηλαδή του “φαινομένου” είναι
τεράστια, γιατί απλά δεν του κοστίζει τίποτε. Η διάθεση “αντεκδίκησης”
είναι τεράστια, γιατί απλά η “φύση” του φαινομένου είναι τέτοια. Για όσο
διάστημα υπάρχει “φωτιά” που δεν σβήνει, θα πρέπει να την προσέχει
αυτός ο οποίος είναι κοντά της, αν δεν είναι “πυρίμαχος”. Η “φωτιά” δεν
τον περιμένει, αλλά θα τον κάψει την οποιαδήποτε ώρα κάνει το λάθος, σαν
να τον περίμενε. Σαν να “ζούσε” επί αιώνες μόνον γι’ αυτό.

Αυτό έγινε με την Περσική Αυτοκρατορία. Επιτέθηκε στους Έλληνες και
άνοιξε “παρτίδες” μ’ αυτούς. Αυτό όμως τους έδωσε έναν “στόχο”. Για έναν
λαό, που διαπαιδαγωγείται με τα Ομηρικά Έπη, αυτό είναι κίνητρο. Για
έναν λαό, που η παιδεία τού θέτει στόχους απίστευτους, αυτό είναι
κίνητρο. Κίνητρο επιβίωσης. Ακόμα κι αν οι Έλληνες ως λαός δεν είχαν τον
καιρό εκείνον προοπτικές επιβίωσης, η εχθρότητά τους απέναντι στους
Πέρσες θα μπορούσε να τους συντηρεί αιώνες. Το “φαινόμενο” δηλαδή είχε
ενεργοποιηθεί και απλά ήταν θέμα χρόνου η αντίδρασή του. Κάποιοι με ένα
“ξύλο” σκάλισαν μια “φωτιά” και αυτή “κόλλησε” πάνω σ’ αυτό. Ήταν θέμα
χρόνου αυτή η “φωτιά” να εκμεταλλευτεί το δικό τους “ξύλο” και τη δική
τους απερισκεψία.

Οι γενιές περνούσαν και το “φαινόμενο” απλά βρισκόταν σε ύφεση. Όλα
φαινόταν ελεγχόμενα, αλλά δεν ήταν. Γιατί; Διότι ήταν θέμα χρόνου στην
πρώτη χαλαρή περίοδο του συστήματος το “φαινόμενο” ν’ αντιδράσει, σαν να
είχε στήσει “ενέδρα”. Όταν λοιπόν εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος, τα πράγματα
έγιναν επικίνδυνα για τους Πέρσες. Όταν υπάρχει κοινή παιδεία, το όραμα
του ενός εύκολα γίνεται όραμα του λαού. Αυτό όμως, όταν υπάρχει
“προσανατολισμός”, είναι επικίνδυνο. Οι Πέρσες ούτε κατάλαβαν τι έγινε.
Δεν μπορούσαν να καταλάβουν.

Το “φαινόμενο” τους επιτέθηκε και αυτοί νόμισαν ότι μπορούν να
αμυνθούν, ενώ δεν υπήρχε τέτοια πιθανότητα. Γιατί; Διότι το “φαινόμενο”
τρέχει. “Καίει” τα πάντα στο πέρασμά του. Δεν το αντιμετωπίζεις ως
συμβατικό εχθρικό φαινόμενο. Δεν αντιμετωπίζεις τη φωτιά που σου καίει
το δάσος σαν μια ομάδα υλοτόμων, που σου αρπάζει κεφάλαιο. Οι υλοτόμοι
“καθυστερούν”. Δέντρο δένδρο προχωρούν και αυτό τους κάνει “αργούς”. Οι
υλοτόμοι δημιουργούν σύστημα, για να εκμεταλλεύονται τον κόπο τους και
αυτό τους κάνει “στατικούς”. Η φωτιά δεν κάνει το ίδιο. Η φωτιά δεν
δημιουργεί φράχτες κι ούτε σέβεται φράχτες. Η φωτιά “τρέχει”. Δεν
καθυστερεί. Καταπίνει ό,τι βρίσκει μπροστά της. Δεν την ενδιαφέρει να
εκμεταλλευτεί αυτά τα οποία “κατακτά”.

Οι Πέρσες αυτό δεν κατάλαβαν. Όταν τους επιτέθηκε ο Αλέξανδρος,
αδράνησαν. Αυτός τους “έκαιγε” το δάσος και αυτοί τον περίμεναν. Τους
“κατάπινε” πληθυσμούς, γιατί απλά τους ευνοούσε εις βάρος των δικών τους
συμφερόντων και όχι εις βάρος κάποιων δικών του. Αυτό του έδινε
τρομακτική “ταχύτητα”. Δεν καθυστερούσε με γραφειοκρατικές
δραστηριότητες πάνω στα κατακτημένα. Ο “πύρινος” στρατός του απλά
έτρεχε. “Πυρπολούσε” τα πάντα στο πέρασμά του. Ο έλεγχος είχε χαθεί.
Ακόμα και να νικούσαν τον στρατό του και να σκότωναν τον ίδιο, η ζημιά
είχε γίνει. Αυτοί οι οποίοι ευνοήθηκαν από αυτόν δεν θα δέχονταν να
επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση. Δεν τους συνέφερε να το κάνουν.
Δεν μπορούσαν να ξαναδούν τον κόσμο όπως τον έβλεπαν παλιά και συνέφερε
τους Πέρσες. Είχαν εξελληνιστεί και γίνονταν και οι ίδιοι φωτιά, που
έδινε δύναμη στο πύρινο μέτωπο.

Η φωτιά είχε κάνει τη ζημιά της. Απ’ όπου είχε περάσει, τα πράγματα
δεν θα ήταν ποτέ ξανά τα ίδια. Από τη στιγμή που υπήρχε αυτό το δεδομένο
και ταυτόχρονα ο Αλέξανδρος ήταν ζωντανός και ο στρατός του αήττητος,
τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Το “πύρινο” μέτωπο ήταν ενεργό. Ήταν
θέμα χρόνου να πλησιάσει την πρωτεύουσά τους. Το λάθος το είχαν κάνει.
Υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους και υποτίμησαν αυτές του
“φαινομένου”.

Τι έπρεπε να κάνουν; Αυτό το οποίο δεν καταδέχονταν. Να σβήσουν τη
“φωτιά” στη γέννησή της, πριν αποκτήσει διαστάσεις. Να αμυνθούν πριν
περάσει ο Αλέξανδρος στην Ασία. Να διαλύσουν τον στρατό του μέσα στην
Ελλάδα. Να υποστηρίξουν τους αντιπάλους του. Να τρομάξουν τους συμμάχους
του. Εκεί φάνηκε η άγνοιά τους. Γελούσαν με την απερισκεψία του νεαρού
βασιλιά της Μακεδονίας. Ξαπλωμένοι και εν μέσω πορνών αξιολογούσαν τις
ειδήσεις που τους μετέφεραν οι κατάσκοποί τους.

Στην κυριολεξία δεν καταδέχθηκαν ως αυτοκράτορες να αμυνθούν στην
απειλή. Δεν καταδέχθηκαν να εμποδίσουν το πέρασμα του Αλεξάνδρου στην
Ασία. Δεν έστειλαν ούτε ένα μικρό στρατιωτικό σώμα να σταματήσει την
απόβασή του στην Ασία. Δεν διανοούνταν ότι έπρεπε να αμυνθούν άμεσα και
με όλες τους τις δυνάμεις απέναντι σε έναν τόσο μικρό αντίπαλο. Νόμισαν
πως όταν θα συναντιόντουσαν μ’ αυτόν, απλά θα τον νικούσαν. Αυτό ήταν το
λάθος. Το “φαινόμενο” το σέβεσαι και το πολεμάς πριν αρχίσει και
μεγαλώνει. Το προλαβαίνεις στην εστία του. Αν μεγαλώσει, απλά περιμένεις
το τέλος. Μια ολόκληρη ήπειρος μπορεί να καεί από ένα κουτάκι σπίρτα.

Αυτό ακριβώς έγινε τότε. Οι Έλληνες στην κυριολεξία “έκαψαν” την
Περσική αυτοκρατορία. Από την επόμενη της κατάκτησής της αυτή έπαψε να
υπάρχει. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. “Έσβησε” από τη μνήμη ακόμα και του
ίδιου του χώρου που τη γέννησε. Όταν το “φαινόμενο” έπαψε να έχει
μπροστά του πρόκληση και άρα χώρο για να “κάψει”, σταμάτησε την πορεία
του. Σταμάτησε στον Ινδό. Σταμάτησε εκεί όπου ξεκινούσε ένας άλλος
κόσμος με άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αφορούσαν τους Έλληνες. Ένας
άλλος κόσμος, που απλά δεν είχε “παρτίδες” με τη “φωτιά”.