Σύστημα εξουσίας και ποδόσφαιρο

Αντί προλόγου

Το παρόν αποτελεί προϊόν της περιδιάβασής μας, στο απόκρημνο πεδίο της καθαρής θεωρητικής σκέψης, χάριν της Αλήθειας, με την ελπίδα ότι θα καταλήξουμε σε κοινές αφετηρίες, για την αναγνώριση των δυνατοτήτων της γνώση

Επιτρέπεται κι επιδιώκεται με οποιοδήποτε μέσο ή τρόπο, η αναδημοσίευση, ολική ή μερική ή περιληπτική, η απόδοση κατά παράφραση, η διασκευή των κειμένων κι ο εν γένει διασκορπισμός τους.

Αφιερωμένο στον ΥΔΡΟΧΟΟ

Το σύστημα

Αιώνες τώρα, οι άνθρωποι κάνουν κύκλους γύρω από τις ίδιες αλήθειες και τα ίδια ψέματα, βαδίζοντας στο σκοτάδι κι αυτό είναι η αιτία όλων των δεινών.

Οι σοφοί αυτού του κόσμου κατευθύνουν τους ανθρώπους κι αυτοί οι ίδιοι δεν έχουν καταφέρει τίποτε απολύτως ακόμα και για τους εαυτούς τους.

Η ιστορία πάντα αποδίδει το δίκιο σ’ αυτόν που επιλέγει ο συγγραφέας της και πάντοτε οι άνθρωποι σφάζονται αλλά δεν υπάρχει ένας, που να πιστεύει ότι είχε άδικο.

Μελετώντας την κοινωνική πραγματικότητα και ψάχνοντας το αίτιο πίσω απ’ το αποτέλεσμα, μπορούμε να δούμε ποιοι είναι οι παράγοντες που προκαλούν το σύνολο των άσχημων φαινομένων που ευθύνονται για τη δυστυχία των μαζών.
Κάθε φιλοσοφική ανάλυση πρέπει πάντα να ξεκινά μ’ αφετηρία ορισμένα δεδομένα, τα οποία είναι ακλόνητα. Όταν αναζητούμε λύση σε κοινά προβλήματα, πρέπει να υπάρχουν κοινές παραδοχές. Εάν κάποιος προτείνει μία λύση, δεν είναι δυνατό οι υπόλοιποι ν’ αμφισβητούν τα δεδομένα. Σ’ αυτή και μόνον την περίπτωση είναι δυνατό να βρούμε έναν κοινό τόπο και τη δυνατότητα ν’ αντιληφθούμε τι συμβαίνει, ώστε να γίνει αποδεκτό ότι είναι δυνατό να υπάρξει μία γενική και οριστική λύση.

Το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας δε σέβεται τις επιλογές των λαών κι αυτό αποδεικνύεται από τη δυναμική και πολυεθνική επέμβαση εναντίον όσων το απειλούν. Έτσι κατορθώνει την παγκόσμια μετάλλαξη της κάθε κοινωνίας του κάθε λαού, σ’ οργανωμένο σύστημα μεγάλου μεγέθους.

Οι λαοί είναι ελεύθεροι να διαλέγουν μόνο μέσα σε συγκεκριμένα όρια. Τους προσφέρεται μία πληθώρα ελεγμένων από το σύστημα μοντέλων κι έχουν δικαίωμα να διαλέξουν ανάμεσα σ’ αυτά.
Δημοκρατία για το σύστημα, είναι να παίρνουν οι άθλιοι κλέφτες ότι έχουν δημιουργήσει οι λαοί και μέσω των πνευματικών δικαιωμάτων πάνω στη γνώση, να σέρνουν τους λαούς πίσω τους.

Το σύστημα δεν το απασχολούν οι ιδεολογίες. Δε φοβάται το φιλελευθερισμό ή το σοσιαλισμό. Αρκεί αυτοί που πρεσβεύουν την όποια ιδεολογία να κλέβουν και οι λαοί να δίνουν την πλειοψηφία, πότε στον έναν και πότε στον άλλο.
Η άσκηση της απόλυτης εξουσίας, επιτυγχάνεται με τη μη διασπορά της γνώσης και με τη δημιουργία συστήματος δούλων, που ακολουθεί τις βουλές της ηγεσίας. Για να επιβιώσει το σύστημα και να έχει δυνατότητα να ασκεί εξουσία, δημιουργεί εχθρούς. Αν δεν πιστεύουν οι άνθρωποι ότι υπάρχει κίνδυνος, κανένας δεν ανέχεται την εξουσία του. Από την ισχύ της εξουσίας, πηγάζει η κλοπή και η αυθαιρεσία του συστήματος αλλά και η διαφθορά, που είναι η άλλη όψη της εξουσίας.

Οι άνθρωποι σήμερα βρίσκονται μέσα σε τεράστια αδιέξοδα και η απελπισία είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι έτοιμοι να δεχτούν να κυβερνηθούν από ανθρώπους, με τεράστιες εξουσίες.
Όλοι οι αγώνες των ανθρώπων για κοινωνική δικαιοσύνη στρέφονται ενάντια στην εξουσία. Ποια είναι όμως η εξουσία και πού βρίσκεται; Ο κόσμος ζητάει δημοκρατία και την έχει. Απολαμβάνει δημοκρατία κι ελευθερία; Τα προβλήματα όχι μόνο δε λύνονται αλλά κάθε προβληματισμός και κάθε αγώνας, έχει την τάση να τα περιπλέκει.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η κοινωνία, είναι σύνθετο και τίποτα δε φαίνεται ικανό να απειλήσει το σύστημα εξουσίας που την ελέγχει απόλυτα.
Όσο αυξάνεται η οικονομική ανέχεια και η ασυδοσία της εξουσίας, τόσο εκφυλίζεται η κοινωνία. Ποιοι είναι οι εχθροί σήμερα; Γνωρίζουν οι άνθρωποι ποιος ευθύνεται για την κατάντια τους; Γνωρίζουν ποιός προκαλεί τον πνευματικό ευνουχισμό τους; Έχουν ορατότητα των προβλημάτων ή χάθηκε κι αυτή μαζί με τα οράματα;

Η σύγχυση της κοινωνίας, προέρχεται από την πληθώρα των σχετικών γνώσεων, που είναι προσωπικές απόψεις των ανθρώπων της εξουσίας και της αληθινής γνώσης. Το σύνολο βέβαια, αυτών των σχετικών γνώσεων, δεν προέρχεται από τους απλούς ανθρώπους, αλλά απ’ αυτούς που τους κατευθύνουν. Απ’ τους ανθρώπους που αυθαίρετα παριστάνουν τους εκλεκτούς και φέρουν την ευθύνη στο σύνολό της. Η κοινωνία παίρνει από την εξουσία, μέσω των δούλων της, τις απόψεις που έχει και σύμφωνα μ’ αυτές λειτουργεί.
Η ζωή των ανθρώπων σήμερα είναι πιο δύσκολη από ποτέ, γιατί όσο πιο πολλά τα ερεθίσματα, τόσο πιο πολλές οι επιθυμίες. Το σύστημα όμως δε φιλοσοφεί, ούτε ασχολείται με τις επιθυμίες των ανθρώπων. Θέλει αποκλειστικά και μόνο, να διατηρήσει την εξουσία πάνω στους ανθρώπους. Έχοντας σταθερά χαρακτηριστικά, αντιστέκεται σε οποιαδήποτε απειλή και διατηρείται πανίσχυρο μέσα στο χρόνο. Έχει επίσης την ιδιότητα να οικειοποιείται κάθε νέα γνώση. Πέραν του ότι δεν επιτρέπει τη διάδοση, έχει και την ευχέρεια ν’ αντιλαμβάνεται πριν απ’ οποιονδήποτε άλλο ποιος το απειλεί. Αν εκδηλωθεί μια τάση, το σύστημα ξεσηκώνει άμεσα και χωρίς χρονοτριβή μεγάλες μάζες, εξαφανίζει την υγιή σε πρώτη φάση άποψη και κατόπιν, αφού την επεξεργάζεται, την καπηλεύεται βάζοντας ανθρώπους του να τη μετατρέψουν σε εξουσία. Είναι ευάλωτο όμως σ’ επιθέσεις εναντίον του και αυτό αποκαλύπτεται από την ιδιομορφία της δόμησής του.
Στις μέρες μας είδαμε να καταρρέουν ακατάλυτες και πανίσχυρες δομές του παρελθόντος, που στηρίχθηκαν σε κοσμοθεωρίες που τις χαρακτήριζε η πληθώρα των δεδομένων.

Η σημερινή κοινωνική κατάσταση, δεν ανατρέπεται μ’ επανάσταση αλλά με γνώση που είναι και η πραγματική δύναμη. Αν τα προβλήματα λύνονταν μ’ επανάσταση και βία, ο κόσμος θα είχε επαναστατήσει με την εκτεταμένη πλέον, διασπορά της γνώσης.
Στο νέο Κόσμο ο οποίος αρχίζει πλέον ν’ “ανατέλλει” και να γίνεται ορατός, θα αλλάξουν οι σταθερές λειτουργίας του συστήματος, γιατί απλούστατα δεν θα μπορέσουν να διατηρηθούν τα συμφέροντα στη μορφή που βρίσκονται σήμερα και ελέγχουν τον κόσμο.
Το μειονέκτημα για το σύστημα που εφεύρε τα πνευματικά δικαιώματα, βρίσκεται στο γεγονός ότι ελεύθερη διακίνηση γνώσης, σημαίνει αδυναμία ελέγχου κι απόλυτη αξιοκρατία στην κατοχή της.

Η κοινωνία νικιέται μόνον κατά τον τρόπο με τον οποίο δομείται. Αυτό σημαίνει ότι, εφόσον είναι γέννημα πνευματικών δικαιωμάτων, μόνο με γνώση ανώτερη από τη γνώση που έχει στην κατοχή της η κοινωνία, μπορεί να νικηθεί. Η γνώση αυτή υπάρχει και πιο κάτω θα την αναγνωρίσουμε.

Για να νικηθεί το σύστημα, πρέπει να νικηθεί το ισχυρό πλέγμα που στηρίζει τις εξουσίες ώστε να δημιουργηθεί η δυναμική, που θα επιτρέψει να προσανατολιστεί το σύνολο των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του κάθε ανθρώπου, προς την κατεύθυνση της προσφοράς.
Άλλωστε η εξουσία, είναι σε διαρκή πάλη κι αντιπαλότητα, μόνον με τη φιλοσοφία και με τίποτα άλλο. Οι αψιμαχίες που κατά καιρούς παρακολουθούν οι άνθρωποι στους δρόμους, είναι κι αυτές μέρος του συστήματος και σκοπό έχουν τη νομιμοποίηση και την ισχυροποίηση του.

Οι δούλοι και η υπεραξία

Πώς επεμβαίνει η εξουσία και δημιουργεί πρότυπα; Μέσω υπεραξιών, ελέγχει ανθρώπους που αυθαίρετα επιβάλλει ως πνευματικό κόσμο. Έτσι καταφέρνει και προκαλεί σύγχυση και σκοταδισμό.

Έχει πείσει τους ανθρώπους στο σύνολό τους, ότι οι μορφωμένοι μέσω του πανεπιστημίου είναι σοφοί και οι καθηγητές ακόμα σοφότεροι. Μπορεί να δεχτεί οποιαδήποτε ανοησία αν είναι άποψη ενός καθηγητή πανεπιστημίου, ενώ αμφισβητεί την τέλεια άποψη ενός γνήσιου φιλοσόφου. Αυτό σημαίνει ότι κι αν ακόμα γεννηθεί ένας εξαιρετικός άντρας, ο κόσμος θ’ αναζητά τα εχέγγυα δηλαδή το πτυχίο, που αποδεικνύει την ποιότητά του και τη γνώση του. Για το μέσο άνθρωπο, ένας φιλόσοφος που δεν έχει πανεπιστημιακό τίτλο, είναι περίπου απατεώνας.

Το σύστημα απαιτεί οι άνθρωποι να γίνονται συνεργοί και συνένοχοι του. Υπεραξία ή θάνατος. Είτε εντάσσει τον άνθρωπο στις τάξεις του είτε τον κατηγορεί και τον εξοντώνει. Πληρώνει υπεραξία κι έχει απαιτήσεις. Δεν αρκείται στο να υποστηρίζεται, αλλ’ απαιτεί από τους ανθρώπους του στην καλύτερη περίπτωση να το ισχυροποιούν και στη χειρότερη να χειροκροτούν με πάθος τις επιλογές του.
Όλοι οι άθλιοι που σήμερα παριστάνουν τους σωτήρες, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κλέψουν είτε δόξα είτε πλούτο.
Επειδή είναι αδύνατο να δοθεί υπεραξία σ’ όλους τους ανθρώπους που την επιδιώκουν, στο συνολικό σύστημα συνυπάρχουν επιμέρους υποσυστήματα, τα οποία αναζητούν θύματα ανάμεσα στους ανθρώπους, που χωρίς κέρδος θα τα υπηρετήσουν. Όλα αυτά τα υποσυστήματα στην κορυφή τους ελέγχονται από μεγαλύτερους σε ηλικία, ενώ στη βάση προσπαθούν να έλξουν τους νέους.
Από όλες αυτές τις διαπιστώσεις, είναι δυνατό να προσανατολιστούμε και να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα.
Έτσι διαπιστώνουμε ότι, η αγάπη του ανθρώπου προς το Θεό, πρέπει να συμβιβαστεί με το σύστημα της εκκλησίας.
Η αγάπη του ανθρώπου για το πνεύμα, πρέπει να συμβιβαστεί με το σύστημα παιδείας.

Η αγάπη του ανθρώπου για πρόοδο κι ευημερία, με το πολιτικό σύστημα.

Ακόμα κι η αγάπη του αθλητή για τον αθλητισμό, πρέπει να συμβιβαστεί με το αθλητικό κατεστημένο.
Όλες τις παραπάνω συνθέσεις, εύκολα μπορεί να τις διακρίνει κάποιος στο πρόσωπο της σημερινής κοινωνίας.
Το σύστημα απαιτεί δούλους, ο ένας δούλος να προσκυνά τον άλλο, η βάση ν’ ακολουθεί την κορυφή, και όλοι μαζί, βυθισμένοι στο σκοτάδι, να αγωνίζονται για την υπεραξία υπηρετώντας τυφλά το θηριώδες σύστημα. Όταν ο άνθρωπος μάθει να φέρεται σαν δούλος ελέγχεται απόλυτα.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, βλέπουμε ότι το σύνθετο πρόβλημα που ονομάζετε κοινωνία, απλοποιείται. Η κοινωνία λειτουργεί με ψευδοδημοκρατικούς τύπους κι αυτό της δίνει το δικαίωμα να μη φθείρεται. Να μην ανατρέπεται ακόμα κι από ανθρώπους που έχουν μεγάλη γνώση αλλά και αγάπη για το αντικείμενο ενός συγκεκριμένου υποσυστήματος εξουσίας.

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα ενός σχεδιασμού, που εκμεταλλεύεται το σύνολο της γνώσης, με παράλληλη δυνατότητα ελέγχου και πρόβλεψης του συνόλου των επιλογών, που είναι δυνατόν ο κάθε άνθρωπος ν’ ακολουθήσει.

Το αλάνθαστο σημείο, για να μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τι είναι επιθυμητό και τι δεν είναι για το σύστημα, πρέπει να τ’ αναζητά στην επιβράβευση ή στην καταδίκη. Τι σημαίνει αυτό; Όταν η κοινωνία δίνει επαίνους είτε μέσω διαδικασιών είτε μέσω των λόγων των δούλων της εξουσίας, τότε αυτό που έχει συμβεί, είναι επικίνδυνο κι οδηγεί σε παγίδα. Όταν αυτοί οι ίδιοι κατηγορούν μ’ οποιονδήποτε τρόπο κάτι, αυτό σημαίνει ότι τους απειλεί κι οδηγεί τους ανθρώπους προς άλλη κατεύθυνση.

Οι άνθρωποι του συστήματος στη βάση, είναι υποχρεωμένοι εφόσον δε θέλουν να χάσουν τη δουλειά τους, να υπακούουν απλά και να εκτελούν ως όργανα.

Ένας υπάλληλος χαμηλού βαθμού μίας υπηρεσίας, μπορεί να λέει την άποψη του χωρίς κανένα πρόβλημα. Ένας υπάλληλος της εφορίας, μπορεί σε ώρα εργασίας να πει —χωρίς κανένα πρόβλημα— σ’ έναν πολίτη, ότι το καινούριο φορολογικό μέτρο είναι άδικο και σε καμία περίπτωση δεν απειλείται με απόλυση. Αυτός είναι υποχρεωμένος ως όργανο να εκτελέσει την εντολή, είτε συμφωνεί είτε όχι. Δεν ελέγχεται για την άποψή του, παρά ελέγχεται αν υπακούσει ή όχι στην εντολή. Στην κορυφή όμως, ο ανώτατος υπάλληλος ελέγχεται για την άποψή του. Δεν είναι όργανο, που εκτελεί κι αυτό σημαίνει ότι ο μισθός του αποβλέπει σ’ άλλου είδους ενέργειες. Ο άνθρωπος αυτός είναι πραγματικός δούλος, γιατί ποτέ δε δικαιούται να διαφωνεί. Η άποψη του πρέπει πάντα να ευθυγραμμίζεται με την άποψη του συστήματος.

Όταν κάποιος ενεργεί πάντα με τρόπο, που φαινομενικά δείχνει απόλυτη ταύτιση με τον προϊστάμενο του, τότε αυτός ισοπεδώνεται ως προσωπικότητα. Κανένας δε γνωρίζει πότε πραγματικά συμφωνεί και πότε είναι αναγκασμένος να το κάνει. Αυτή η έλλειψη πραγματικής εικόνας και με δεδομένο ότι στην κορυφή της εξουσίας συμβαίνουν πάντα ατασθαλίες ή ύποπτες επιλογές, φθείρει τον άνθρωπο και τον κάνει εξαρτώμενο.

Όλα αυτά τα λέμε, γιατί είναι απαραίτητο να κατανοήσει κάποιος ότι το σύστημα στην κορυφή του λειτουργεί σε κατάσταση απόλυτης δουλείας. Το σύστημα θέλει δούλους να το υπηρετούν. Κάνει όλους τους ανθρώπους, που το υπηρετούν στην κορυφή του, βρώμικους κι ενόχους. Όσο πιο πολύ υπηρετούν, τόσο μεγαλύτερη και η αμοιβή τους.

Βασικός στόχος του συστήματος είναι ο άνθρωπος να σκύψει το κεφάλι και να καταναλωθεί. Κατανάλωση είναι και η χωρίς φρένο αναζήτηση του πλούτου και η τρομερή δουλειά που απαιτεί. Το σύστημα δεν μπορεί εδώ να επέμβει με συγκεκριμένο έπαινο, αλλά σιωπηρά υποστηρίζει την εικόνα εκείνου που εργάζεται σκληρά με στόχο την επιτυχία, αγνοώντας τους δήθεν πειρασμούς που συναντά μπροστά του.

Ένα πρότυπο που προέκυψε στην κοινωνία, είναι αυτό του πολιτικοποιημένου νέου. Παλαιότερα —κι ειδικά στα πανεπιστήμια— υπήρχαν νέοι, που πραγματικά αγωνίζονταν και πραγματικά απειλούσαν το σύστημα. Πολλοί αγώνες ξεκίνησαν μέσα από τα πανεπιστήμια και βοήθησαν τη φτωχή μερίδα των ανθρώπων. Όλους αυτούς τους κατηγορούσε και τους απειλούσε το σύστημα διαρκώς. Ο αναρχικός ή αριστερός φοιτητής ήταν απειλή για την κοινωνία κι οδηγούνταν στην απομόνωση. Όλα αυτά ίσχυαν, όσο οι αγώνες ξεκινούσαν μέσα από τα σπλάχνα της νεολαίας.

Σήμερα το σύστημα, με τη λογική του δούλου μαθητή, επαινεί τους πολιτικοποιημένους νέους, μόνον που τους θέλει θλιβερούς αφισοκολλητές και τραγικά βλάκες μ’ ευφυΐα μαγνητοφώνου, εφόσον το μόνο που τους ζητείται είναι να επαναλαμβάνουν. Αυτοί οι νέοι φαινομενικά είναι ίδιοι μ’ όλους τους υπόλοιπους, που είναι υγιείς.

Όμως το σύστημα έχει καταφέρει και τους έχει εντάξει μέσα στη δομή του, από τη στιγμή που τους έπεισε ότι είναι πιο σημαντικοί από τους άλλους, δίνοντάς τους τεκμήρια, όπως επαίνους, πτυχία κι επιπλέον υποσχέσεις για μία ζωή μέσα στην κοινωνία, που θα χαρακτηρίζεται από τον πλούτο και την κοινωνική καταξίωση.

Το σύστημα μ’ όλους αυτούς τους επαίνους και τις διακρίσεις έναντι των υπολοίπων, χωρίς κανένα απολύτως κόστος, καταφέρνει και μετατρέπει ένα νέο άνθρωπο σε υποχείριο του. Ένας άνθρωπος ακόμα και τη στιγμή που παίρνει έναν έπαινο, σκέφτεται τι πρέπει να κάνει για να επαινεθεί εκ νέου. Αν συνηθίσει κάποιος στον έπαινο για ότι κάνει, γίνεται σαν το ναρκομανή. Αναζητά απεγνωσμένα και με τεράστιο πάθος την αναγνώριση, αγνοώντας το κόστος που πληρώνει σε προσωπικό επίπεδο. Αγνοεί παντελώς τη φύση του και ζει αποκλειστικά για την αναγνώριση.

Είναι ο νέος, που αφού αγωνιστεί ως δούλος σ’ έναν πολιτικό αγώνα, θα πάρει ένα εύγε από έναν αξιωματούχο, πού είναι δούλος σαν κι αυτόν και θα το θεωρεί την κορυφαία στιγμή της ζωής του.
Όταν ένας άνθρωπος θεωρεί σπουδαία πράγματα, αστειότητες αυτού του τύπου κι αγνοεί τη ζωή και τη χαρά του να ζει κάποιος μέσα σ’ αυτήν τη ζωή, είναι σαν ν’ αυτοκτονεί.

Οι γνήσιες ευφυΐες δεν έχουν καμία απολύτως ανάγκη αναγνώρισης
από το σύστημα. Ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος χαίρεται κι αναγνωρίζει έναν όμοιο του, γιατί είναι απαραίτητη η σύνθεσή τους, ώστε να υπάρξει ένα μεγάλο επίτευγμα.

Όταν οι μηχανισμοί της κοινωνίας καταφέρνουν και μπαίνουν μέσα στη λογική του ανθρώπου, παραμορφώνουν την εικόνα που βλέπει. Η καταπίεση που ασκείται πάνω του, τον οδηγεί στην υποτίμηση της αξίας της ζωής.
Οι νέοι με την παραμορφωμένη λογική και γνώση, είναι τα μελλοντικά θύματα της πορνείας.

Η πόρνη, οι πόρνοι και το ποδόσφαιρο

Απαραίτητο στοιχείο για την επίλυση ενός προβλήματος είναι η κατανόησή του.
Κύρια επιδίωξη του συστήματος είναι η δημιουργία πόρνων και πορνών.
Οι πόρνοι είναι οι πιο άθλιοι άνθρωποι, που υπήρξαν ποτέ πάνω στη Γη, διότι είναι εχθροί των ανθρώπων και της δημιουργικότητας. Αυτοί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, από τις απόψεις τους πάνω στην αγάπη και την ευτυχία. Είναι επικίνδυνοι, γιατί ενώ έχουν την ευφυΐα του άντρα, έχουν χαρακτηριστικά πόρνης γυναικός.

Η εξουσία απαιτεί εξαντλητικούς κόπους και θυσίες για ν’ αποκτηθεί. Οι άντρες της κορυφής της κοινωνικής πυραμίδας, που έχουν υποστεί τα πάνδεινα για να φτάσουν εκεί, είναι αυτοί που προφανώς είναι πόρνοι. Οι πόρνοι που αντιπροσωπεύουν το σύστημα εξουσίας, είναι σχεδόν στο σύνολο τους γερασμένοι και διψασμένοι για εξουσία και περιορίζουν την όποια εξυπνάδα τους και ικανότητά τους, μέσα σε δοσμένα πλαίσια. Όλοι αυτοί, εκ των πραγμάτων είναι επιρρεπείς στην κλοπή κι είναι έτοιμοι σε κάθε στιγμή να υποστηρίξουν τις επιλογές της εξουσίας, που τους εξασφαλίζει όσα επιθυμούν. Όταν ο άνθρωπος είναι νέος, έχει τη δυνατότητα ν’ αγωνίζεται για τους συνανθρώπους του, ενώ όταν γεράσει μέσα στις στερήσεις γίνεται επικίνδυνος, εφόσον οποιαδήποτε αλλαγή στην κοινωνία της πορνείας θίγει τα συμφέροντά του.

Είναι άνθρωποι του χειρότερου επιπέδου, σ’ έναν κόσμο που γεννά συνεχώς γίγαντες του πνεύματος, που συναγωνίζονται σε μία μάχη προσφοράς προς τον άνθρωπο. Άνθρωποι που τους βλέπουν οι φιλόσοφοι και δεν μπορούν να σταματήσουν το γέλιο τους κάθε φορά που μιλούν. Στην ουσία έχουν δεθεί και κρεμαστεί με αλυσίδες από τα πόδια των νέων ανθρώπων και δεν τους αφήνουν να τρέξουν ελεύθερα στη ζωή.

Όλα ξεκινούν από το κόμπλεξ των ανθρώπων, που αναζητούν τη δόξα, χωρίς να έχουν τ’ απαιτούμενα προσόντα και καταλήγουν σε διάφορες δεξαμενές.
Θα δούμε μια δεξαμενή εξουσίας – καθρέφτη της κοινωνίας – με απόλυτα χαρακτηριστικά πόρνης και θα δούμε πως οι μηχανισμοί του συστήματος, κατευθύνουν τους ταλαντούχους κι ευφυείς νέους και παράγουν ανθρώπους της αρεσκείας του.
Η δεξαμενή αυτή είναι η Ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, που έχει ως σκοπό την οργάνωση και την προαγωγή του αθλήματος του ποδοσφαίρου στη χώρα μας.

Ο άνθρωπος είναι ον μ’ ανταγωνιστικές διαθέσεις κι ο αθλητισμός είναι ένα μέσον ανάπτυξης υγιούς ανταγωνισμού. Οι άνθρωποι λατρεύουν τους ανθρώπους, που νικούν τους αντιπάλους τους και την ίδια τη φύση θέτοντας συνεχώς καινούρια όρια.
Σκόπιμα διαλέξαμε το ποδόσφαιρο, διότι πολλοί άνθρωποι το θεωρούν βασιλιά των σπορ κι αυτό είναι αληθές. Στο ποδόσφαιρο, μάζες λαού εκτονώνονται, καθώς γεύονται έντονα και εναλλασσόμενα, τα συναισθήματα της νίκης ή της ήττας. Τα πλήθη, μέσω ενός συγκλονιστικού αγώνα, οδηγούνται από μια αρνητική κατάσταση σε μια άλλη καλύτερη. Πάντα στόχος είναι η χαρά, η νίκη, ο παράδεισος. Όταν δεν επιτευχθούν οι στόχοι, ακολουθεί η θλίψη, η ήττα, η κόλαση. Οι άνθρωποι, εξαιτίας του ποδοσφαίρου, κινούνται διαρκώς ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα, γευόμενοι συναισθήματα που μόνον η ζωή μπορεί να προσφέρει.

Το ποδοσφαιρικό σύστημα έχει τη μορφή πυραμίδας και είναι τεράστιο. Η βάση αυτής της πυραμίδας είναι το σύνολο των ποδοσφαιριστών και των εμπλεκομένων ανθρώπων, που βρίσκονται κάτω από την εξουσία της και στην κορυφή της είναι πάντα ένας πρόεδρος. Πρόεδρος είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος του οποίου η ισχύς κι ο λόγος ξεφεύγουν από τ’ ανθρώπινα προσωπικά μέτρα κι αυτό του δίνει το δικαίωμα να επιβάλλει την άποψή του ακόμα και σ’ αυτούς, που διαφωνούν ή και θίγονται ακόμα.

Ποδόσφαιρο χωρίς εξουσία δε νοείται, όπως και κοινωνία, γιατί χωρίς αυτή δεν μπορεί να δομηθεί ο ιστός, που το μετατρέπει σε παραγωγική δύναμη. Για να γίνει κάποιος πρόεδρος δεν πρέπει να είναι ευφυΐα και να διαθέτει ταλέντο, αλλά να είναι δουλικός. Ο αγώνας του για να αποκτήσει και να διατηρήσει την ισχύ του, καθορίζει και τις επιλογές του.

Όλοι είναι θύματα, που διψούν και θυσιάζονται για να πάρουν μία εξουσία και μία εφήμερη δόξα. Θλιβεροί διαχειριστές της εξουσίας που παριστάνουν τους σοφούς, ενώ είναι παραπάνω από προφανές ότι είναι τελείως κουτοί. Άνθρωποι που χρησιμοποιούν ένα ευχολόγιο υψηλών ηθικών γνωμικών, πασπαλισμένα με ολίγη βασική ποδοσφαιρική γνώση, στην προκειμένη περίπτωση και ταυτόχρονα έτοιμοι να τον καθένα που απειλεί αυτήν την άθλια και μίζερη εξουσία τους. Αυτοί, όχι μόνον δε δημιουργούν απολύτως τίποτε αλλά στερούν και τις ευνοϊκές συνθήκες από τους υπόλοιπους.

Μεταξύ των κανόνων που θεσπίζει η ομοσπονδία του ποδοσφαίρου, είναι κι ο κανόνας της υποχρεωτικής συμμετοχής, δυο ποδοσφαιριστών ηλικίας 19 ετών. Δηλαδή, όλες οι ομάδες ξεκινούν υποχρεωτικά τους αγώνες τους, με δυο 19χρονους στην ενδεκάδα.
Δε θα σταθούμε στο όποιο επιχείρημα, εκ μέρους του ποδοσφαιρικού υποσυστήματος, της θέσπισης ενός τέτοιου κανόνα αλλά θα κοιτάξουμε βαθύτερα, για να δούμε τη σχέση του συγκεκριμένου κανόνα με το σύνολο των όσων γράφουμε και να διαπιστώσουμε τις καταστροφικές του συνέπειες.

Ο νέος, ως παιδί, ακολουθεί τις ορμές του και τρέχει πίσω απ’ το όποιο ταλέντο του.
Ο δεκαεννιάχρονος ποδοσφαιριστής, που δεν έχει ακόμα ενταχθεί στην οργανωμένη κοινωνία, αντιλαμβάνεται στρεβλά, όπως και το σύνολο της ποδοσφαιρικής κοινωνίας, τη σκοπιμότητα ενός τέτοιου κανόνα και παγιδεύεται στη λογική της πόρνης.
Στην αρχή είπαμε ότι το σύστημα επεμβαίνει στην κοινωνία μέσω υπεραξιών. Η πονηριά του συστήματος φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο μοιράζει την υπεραξία κι είναι ακλόνητη.

Επανερχόμαστε στον κανόνα της υποχρεωτικής συμμετοχής σε κάθε αγώνα ποδοσφαίρου, δεκαεννιάχρονων ποδοσφαιριστών, για να δούμε πως δημιουργείται η υπεραξία και μπαίνουν οι προϋποθέσεις, για να προσανατολιστούν οι ταλαντούχοι νέοι, στην ‘’πορνεία’’ και την ‘’κλοπή’’.
Εφόσον ο κανόνας είναι υποχρεωτικός, αναγκαστικά ξεκινά και ο ανταγωνισμός των ομάδων, για την απόκτηση των καλυτέρων δεκαεννιάχρονων ποδοσφαιριστών και αυτό βέβαια δεν είναι μεμπτό. Ο ανταγωνισμός αυτός δημιουργεί υπεραξία, καθώς, όλες οι ομάδες για να έχουν αγωνιστικό πλεονέκτημα, προσπαθούν να αποκτήσουν τους καλύτερους. Σίγουρα δεν είναι όλοι οι 19εννιάχρονοι ποδοσφαιριστές το ίδιο ταλαντούχοι.

Έχουμε λοιπόν αμειβόμενους 19εννιάχρονους και ούτε αυτό βέβαια είναι μεμπτό.

Το πρόβλημα για τον ταλαντούχο νέο, ξεκινά από τη στιγμή της αποδέσμευσης του, εφόσον η ομάδα δεν υποχρεώνεται πια, λόγω ορίου ηλικίας, να τον έχει στις τάξεις της και να τον πληρώνει. Ο νέος, εικοσάχρονος πλέον, ενώ έχει συνηθίσει τα τελευταία 1-2 χρόνια να εισπράττει χρήμα και δόξα που δε δικαιούται, βάση των ικανοτήτων του, βρίσκεται ξαφνικά χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα και χωρίς προοπτική να τα ξαναποκτήσει. Στην ουσία, αυτός ο νέος ξεκινά τη ζωή του, ήδη καμένος από το σύστημα, που εκμεταλλεύτηκε το όποιο ταλέντο του και την αγάπη του. Το σύστημα, που του έδωσε άκαιρα ότι δε δικαιούνταν και του το στέρησε στεγνά, όταν δεν τον χρειάζονταν άλλο.

Η επιτυχία του συστήματος και το μεγάλο πρόβλημα για το νέο, είναι ότι έχει μάθει πλέον στα χρήματα και στη δόξα και έτσι μπήκαν οι προϋποθέσεις αναζήτησης της δουλείας και της κλοπής και στο βάθος του χρόνου, της πορνείας.
Χωρίς τη δράση του συστήματος, σ’ αυτήν τη φάση της ζωής του εικοσάχρονου του παραδείγματος μας, δε θα υπήρχε τίποτε ανήθικο και χωρίς την εξωτερική επέμβαση της πόρνης, ο νέος αυτός ποτέ δε θα βίωνε αυτό το πρόβλημα. Θα ήταν ένας νέος αμόλυντος από τη βρωμιά του συστήματος, που θα έτρεχε πίσω απ’ τα όνειρά του και το ταλέντο του.

Βλέπουμε λοιπόν πως η δεξαμενή, με τα χαρακτηριστικά πόρνης, του συστήματος, παγιδεύει τους ταλαντούχους νέους.
Η δύναμη της πόρνης, είναι η αγάπη των νέων ποδοσφαιριστών για το ποδόσφαιρο, που είναι ανίκητη. Κατορθώνει να ελέγχει μ’ αυτόν τον τρόπο τη μεγάλη φίλαθλη κοινωνική μάζα, εφόσον στα μάτια της, παρουσιάζεται ως το μέσον για την επαφή με το άθλημα του ποδοσφαίρου κι εξασφαλίζει ταυτόχρονα την ύπαρξή της, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη φτώχεια των ποδοσφαιριστών.
Για να το αντιληφθεί κάποιος αυτό, πρέπει να σκεφτεί το σύνολο του έργου της σε θέματα, που αφορούν το άθλημα και τους ποδοσφαιριστές. Η ‘’πόρνη’’ είναι ένα υποσύστημα και σε κάθε περίπτωση, για να λειτουργήσει, χρειάζεται οικονομικούς πόρους. Για να συντηρηθεί, πρέπει οπωσδήποτε να εκμεταλλευτεί τον κόπο των ποδοσφαιριστών. Καθώς η ‘’πόρνη’’ εξασφαλίζει πόρους για τον εαυτό της και για το σύστημα εξουσίας, που την προστατεύει, σπρώχνει τον ποδοσφαιριστή στη φτώχεια.

Εξαιτίας αυτής της φτώχειας, που είναι δικό της δημιούργημα, έχει τη δυνατότητα να κάνει αυτό που μόνη της κι αυθαίρετα ονομάζει έργο και δεν είναι τίποτε άλλο, παρά επιστροφή στους ποδοσφαιριστές ενός μικρού τμήματος των ‘’κλοπιμαίων’’.
Ο ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, είναι ένας νέος άνθρωπος με ξεχωριστά χαρίσματα που είναι αποτέλεσμα Θεϊκής δωρεάς σε προσωπικό επίπεδο. Σχεδιάζει και προγραμματίζει καταστάσεις και κινήσεις που αφορούν το άμεσο μέλλον κι εκεί βρίσκεται ήδη με τη σκέψη του. Εκτελεί στρατηγικές, μπορεί και μετακινείται και ταξιδεύει επί 90 λεπτά που διαρκεί ένας αγώνας, στο χρόνο. Η διαρκής κίνηση του ποδοσφαιριστή τείνει πάντα ν’ ανατρέψει το παρόν. Το παρόν σε κάθε ανατροπή του απαιτεί κόπο κι αυτός ο κόπος είναι σε μέγιστο βαθμό, οι προσωπικές θυσίες των ποδοσφαιριστών.

Επίσης λειτουργεί μέσα σε κοινωνικά πλαίσια και κατά συνέπεια η Θεία δωρεά μεταφέρετε στην κοινωνία του και αγγίζει όλους τους ανθρώπους. Απ’ αυτήν τη δωρεά δηλαδή το ταλέντο του, ευνοούνται οι επόμενες ποδοσφαιρικές γενιές στο σύνολό τους, επειδή ξεκινούν με μεγαλύτερη ποσότητα ποδοσφαιρικής γνώσης.

Ο ταλαντούχος άνθρωπος προσφέρει στον εαυτό του, αλλά προσφέρει και στην κοινωνία διότι οι επόμενες γενιές θα έχουν κτήμα τους, αυτό που ως ιδιαίτερα ικανός άνθρωπος, πρόσφερε στον εαυτό του.
Η τέλεια ισορροπία βρίσκεται σε μία κατάσταση, όπου ο κάθε ποδοσφαιριστής ξεχωριστά θα ευδοκιμεί, αλλά συμμετοχή σ’ αυτήν την ευδοκίμηση θα έχει η προσφορά ενός συστήματος, του οποίου το παραγόμενο προϊόν θα είναι η καλύτερη συμβολή σ’ αυτήν την ευτυχία. Ένα σύστημα, που θα παράγει και θα υπηρετεί τον ποδοσφαιριστή αλλά θα είναι ανθρώπινο και όχι αδίστακτο και ποδοσφαιροκτόνο. Ο κάθε ποδοσφαιριστής θα το σέβεται και θα το προστατεύει κι ακριβώς τα ίδια θα του ανταποδίδονται. Οι ποδοσφαιριστές που συνθέτουν την ποδοσφαιρική κοινωνία, πρέπει ν’ απολαμβάνουν την ποδοσφαιρική τους ελευθερία, αλλά και να μάθουν ν’ αυτοπεριορίζονται οικειοθελώς σε κάποιες εκδηλώσεις τους, εφόσον τα οφέλη του ιδανικού συστήματος είναι τεράστια.
Καταλαβαίνουμε ότι η ομοσπονδία-δεξαμενή της περιγραφής μας, δε γνωρίζει ούτε το λόγο της ύπαρξής της ούτε την αληθινή σχέση της με το άθλημα. Με τον τρόπο που λειτουργεί, στην πραγματικότητα δεν υπηρετεί το άθλημα.

Σαν σύστημα με συγκεκριμένη δομή, παίζει το ρόλο μίας γυναίκας, που εκτελεί πορνεία. Έχει χαρακτηριστικά πόρνης, γιατί εκπορνεύεται.
Η εξουσία της δίνει άντρες κι αυτή ακολουθεί τις βουλές τους. Δεν ενδιαφέρεται αν αυτός που τη διοικεί, αγαπά το ποδόσφαιρο ή του είναι αδιάφορο. Το μόνο που την ενδιαφέρει, είναι η δύναμή της και να της επιτρέπεται ν’ απολαμβάνει τα οφέλη της πορνείας. Η ισχύς της και το μέγεθός της αυξομειώνονται και είναι ανάλογα της πορνείας της.

Εφόσον ισχύουν όλα τα παραπάνω, η πόρνη κατορθώνει και μαζεύει μέσα από την κοινωνία το σύνολο των χειρότερων ανθρώπων.
Ο οποιοσδήποτε άθλιος έχει θέση σ’ αυτή. Κλέφτες, ψεύτες, μοιχοί, πόρνοι, κομπλεξικοί είναι οι άνθρωποι που την υπηρετούν.
Αυτοί οι πόρνοι των οποίων τα χαρακτηριστικά περιγράψαμε, είναι δημιουργήματα της δομής της κοινωνίας και είναι αυτοί που παράγονται από τα άσχημα χαρακτηριστικά της κι είναι απαραίτητοι για τη διαιώνισή της εξουσίας. Μαζί μ’ αυτούς συγκεντρώνει κι ένα μεγάλο πλήθος άχρηστων ανθρώπων όπως, τεμπέληδες, θρασύδειλους, μέθυσους, που είναι ανίκανοι να επιβιώσουν διαφορετικά.
Η πόρνη συγκεντρώνει όλους τους πόρνους.

Ενώ οι ποδοσφαιριστές και η φίλαθλη κοινωνία στο σύνολο της, αγωνίζεται και απαιτεί βελτίωση και πρόοδο, η ‘’πόρνη’’ και οι άνθρωποι της, δεν έχουν μετακινηθεί ούτε ένα χιλιοστό προς τα εμπρός. Μεταφέρονται στο χρόνο, υπερκείμενοι μίας ανθρώπινης μάζας, της ποδοσφαιρικής στο παράδειγμά μας, που κυριολεκτικά φλέγεται από την ευφυΐα της. Κατάφεραν και εξάλειψαν από το ποδόσφαιρο, το πιο βασικό στοιχείο του που το κάνει ελκυστικό στην αγωνιστική του μορφή και είναι το αβέβαιο. Είναι τόσο ψυχικά άρρωστοι, που θίγονται προσωπικά αν οποιοσδήποτε το επισημάνει.

Κανονικά, όλοι αυτοί πρέπει να αποκλειστούν από το διοικητικό του αθλητισμού. Όπως οι αρχαίοι Έλληνες απέκλεισαν από τον αθλητισμό τους βάρβαρους, όχι γιατί ήταν ρατσιστές, αλλά γιατί με τη συμμετοχή τους ακύρωναν τη χρηστικότητα του αθλητισμού. Διότι, όπως ότι ανακαλύπτεται στον αθλητισμό μεταφέρεται μετά ως κέρδος στην κοινωνία, όλοι οι παραπάνω άθλιοι, δημιουργούν το κακό μέσω του αθλητισμού και το μεταφέρουν στην κοινωνία.

Ο πόρνος της εξουσίας είναι εντελώς αντικοινωνικός κι απάνθρωπος. Μισεί και υποτιμά τους ανθρώπους εφόσον νομίζει ότι είναι εξυπνότερος απ’ αυτούς. Αγνοεί τις ανησυχίες τους, εφόσον δεν τον αφορούν. Δεν τον ενδιαφέρει, αν ο άνθρωπος κυριολεκτικά πεθαίνει κάθε μέρα για να εξασφαλίσει ένα κομμάτι ψωμί γι’ αυτόν και τα παιδιά του. Το μόνο που τον ενδιαφέρει, είναι η δόξα και τα κλοπιμαία για να είναι πάντα γεμάτο το τραπέζι του. Μένει σε πολυτελή σπίτια τη στιγμή που οι δυνατότητες του και η εργατικότητα του δε θα του επέτρεπαν να μένει ούτε σε καλύβα.

Σπαταλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, για να ικανοποιήσει την ηλιθιότητά του. Για να κάθεται στις πρώτες θέσεις των αστείων κοινωνικών εκδηλώσεων. Ποιος ανταλλάσσει τη χαρά της ζωής για την ψευδοχαρά και ικανοποίηση μίας στιγμής, που μπορεί και να μην έρθει; Για να σταθεί μία φορά το χρόνο στις επίσημες θέσεις μίας παρέλασης. Αυτός που σκέφτονται όλοι. Ένας ηλίθιος. Ο άνθρωπος έχει κρίση κι αυτό σημαίνει ότι τις πρωτοκαθεδρίες και τ’ αξιώματα κάποτε πρέπει ν’ αρχίσει να τα θεωρεί κενά.

Όλοι αυτοί οι άθλιοι και θεομίσητοι άνθρωποι είναι αυτοί, που βυθίζουν την κοινωνία στο σκοτάδι. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν παίρνουν την εξουσία και τα μέσα που αυτή διαθέτει, προσπαθούν με κάθε τρόπο να δηλητηριάσουν τους ανθρώπους, παρασέρνοντάς τους στη δική τους δυστυχία. Προσπαθούν να τους κάνουν όμοιους μ’ αυτούς, βρώμικους, ηλίθιους, δούλους και προπαντός ανήθικους. Και κατόπιν, ενώ εκμεταλλεύονται τα ταλέντα και την ευφυΐα των νέων, σε πολλές περιπτώσεις ζώντας κυριολεκτικά απ΄αυτούς, απαιτούν να πάρουν και τιμές θεωρώντας ότι δίχως αυτούς δε θα μπορούσε να προαχθεί τίποτα. Οι ίδιοι, πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι, κατατρέχουν τους νέους ανθρώπους και προσπαθούν να φάνε τις σάρκες τους.

Ο ποδοσφαιριστής που δημιουργεί με το ταλέντο του, δεν έχει ανάγκη ούτε από την τεχνητή προβολή ούτε από το πορνικό σύστημα εξουσίας, που μοιράζει αναγνώριση στους δούλους του. Το ταλέντο του είναι αυτό, που του δίνει απλόχερα ότι ένας άνθρωπος ηθικά επιζητά. Όμως ο άνθρωπος που δεν έχει αυτό το πρόβλημα, δεν προσκυνά ούτε δέχεται εύκολα εντολές άνωθεν. Αυτό σημαίνει ότι δεν κατευθύνεται και η αδυναμία αυτή τον κάνει εχθρό του συστήματος, πέραν του μίσους που έχουν πάντα οι άθλιοι δούλοι απέναντι στους ελεύθερους κι αυτόφωτους ανθρώπους.

Οι δούλοι του συστήματος που έχουν όφελος, δίνουν κατευθύνσεις στους ανθρώπους. Από τη στιγμή που το επιτυγχάνουν, κατορθώνουν και κάνουν τον άνθρωπο ανήθικο. Η ηθική είναι μία έννοια, που απασχολεί το σύνολο της κοινωνίας και πάνω σ’ αυτό το θέμα ποικίλουν οι απόψεις. Τι είναι ηθικό; Τι είναι ανήθικο; Ο καθένας λέει ότι θέλει κι αυτό βέβαια είναι δικαίωμά του. Όμως αυτός ο καθένας από τη στιγμή που έχει εξουσία και ταυτόχρονα δεν έχει αρετή, είναι επικίνδυνος γιατί είναι πανούργος. Είναι επικίνδυνος, γιατί μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία, η άποψη του καθενός επηρεάζει κι ένα χώρο, ανάλογο με το αξίωμα αυτού που την εκφέρει. Ο καθένας έχει τη φιλοσοφία του πάνω στο θέμα της ηθικής κι αυτό δεν είναι πρόβλημα. Όσο η άποψη του καθενός έχει να κάνει με τις δικές του αποκλειστικά επιλογές, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα.

Οι άνθρωποι όμως που για τον έναν ή τον άλλο λόγο βρίσκονται σε θέση ισχύος, αναλύουν τις απόψεις τους κι αυτές διαχέονται στην κοινωνία. Από τη στιγμή που ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να έχει άποψη, όλοι οι παραπάνω είναι ύποπτοι αν όχι βρωμεροί.
Οι νέοι μόνον δεν έχουν ανάγκη τις πόρνες και για ευνόητους λόγους. Όμως ακόμα και να τις έχουν, δεν έχουν τη δυνατότητα να τις συντηρήσουν. Από εδώ βγαίνει το συμπέρασμα, ότι ανήθικοι είναι αυτοί που έχουν τις δυνατότητες κι αυτοί βρίσκονται ψηλά στην κλίμακα της ηλικίας και στην κλίμακα του συστήματος.

Αν αυτό συνδυαστεί με το γεγονός ότι οι θεωρίες για την ηθική έχουν κατεύθυνση από πάνω προς τα κάτω, τότε εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα, που είναι κι ευνόητο. Για ηθική μιλάνε αποκλειστικά οι ανήθικοι.
Οι πιο μίζεροι, οι πιο δυστυχισμένοι κι οι πιο βρωμεροί άνθρωποι, που υπάρχουν, είναι αυτοί, που ηθικολογούν. Ότι επιθυμεί το σύστημα να περάσει μέσα στην κοινωνία, το περνάει μέσω αυτών των ανθρώπων. Η κοινωνία που λειτουργεί χρησιμοποιώντας πρότυπα, στηρίζεται αποκλειστικά σ’ αυτούς.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι το σύνολο της φιλοσοφίας του συστήματος, έχει την τάση να υπηρετεί τους ηλικιωμένους. Όταν η γνώση τού παρέχει τη δυνατότητα να επωφεληθεί, προσαρμόζει αυτήν τη γνώση στις ανάγκες του και τη χρησιμοποιεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Η γνώση αυτή γίνεται εξουσία και ελκύει τους ανθρώπους, οι οποίοι απαιτούν μέσω της ίδιας γνώσης την ανταπόδοση της υποτιθέμενης θυσίας τους, ως αντάλλαγμα. Με την πάροδο του χρόνου, πάνω στην αρχική και τέλεια γνώση, προστίθενται απόψεις μεγαλυτέρων που καλύπτουν την αρχική γνώση. Στο τέλος επέρχεται τέτοια σύγχυση, ώστε καθίσταται αναγκαιότατη η ύπαρξη ανθρώπων, που διαχειρίζονται τις γνώσεις.

Με δεδομένη την εξουσία της πατριαρχικής κοινωνίας μας, αυτό, που κατ’ αρχήν είναι και το πιο πιθανό, είναι ότι αυτοί όλοι οι άνθρωποι αντλώντας δύναμη από τη γνώση που τους δόθηκε, εκμεταλλεύονται τον κόσμο.
Το σύστημα χωρίς αυτούς δεν μπορεί να δομηθεί. Οι δυστυχισμένοι έχουν την τάση να κρίνουν τους άλλους και να μην επιτρέπουν σε κανένα να ξεφύγει από τη μιζέρια. Αν υπάρχουν κέντρα, που κατευθύνουν τους ανθρώπους, τότε αυτά τα κέντρα είναι που δίνουν την άποψη σ’ αυτούς τους ανθρώπους, καθώς και το δικαίωμα να κρίνουν.

Όμως απ’ αυτό το τελευταίο δικαίωμα, προκύπτει η υποχρέωση της δικής τους κρίσης. Αυτό που ενδιαφέρει το σύστημα, δεν είναι η αστεία κριτική τους, αλλά η δυνατότητά του να τους κρίνει. Κάπου εδώ, κάνει την εμφάνισή της και η εκ του πονηρού αθλιότητα της λογοκρισίας, η οποία πρέπει επιτέλους να τελειώνει. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να το ‘’παίζουν’’ φωστήρες και να επιβάλλουν σ’ όλους τους υπόλοιπους, τι θα διαβάσουν, τι θα δουν και τι θα ακούσουν. Δε βρισκόμαστε στο μεσαίωνα.

Ήλιος και φώς

Μέχρι τώρα, προσπαθήσαμε να μπούμε μέσα στη λογική του συστήματος, έτσι ώστε να κατανοήσουμε πως αυτό εξελίσσεται, το κέρδος που αποφέρει και σε ποιους.
Η κοσμοκρατορία στηρίζει τη δομή της σε παρανόηση της ορθής γνώσης, επομένως, αν γίνει αυτό αντιληπτό, καταρρέει.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο χρόνος ωρίμανσης έφτασε και ο κόσμος έχει τη γνώση αλλά και την υποδομή να προστατεύσει το κεφάλαιό του.

Αυτά ισχύουν για τον ελεύθερο άνθρωπο, όχι για τον εγκλωβισμένο και φοβισμένο. Όταν ο άνθρωπος είναι φοβισμένος, τη γνώση δεν τη χρησιμοποιεί σαν εργαλείο, παρά τη βαστάει νεκρή και μέσω αυτής απλά βασανίζεται. Τρομοκρατείται και βασανίζεται με κατάρες και δεισιδαιμονίες.

Ο δούλος που θέλει ν’ ασκήσει εξουσία, άσχετα αν διακρίνει ή όχι την αλήθεια, διαφθείρει τον άνθρωπο. Οι βρώμικες προθέσεις των αθλίων αποδίδονται στον Θεό, τον οποίο παρουσιάζουν να’ χει εξουσιαστικά πάθη, η αθλιότητα και η βρωμιά παρουσιάζονται σαν τελειότητα κι ο άνθρωπος, ειδικά ο νέος, αισθάνεται και σε βάθος χρόνου γίνεται βρώμικος.
Για να διαφύγει από το αδιέξοδο και το κακό μέσα στο οποίο έχει τελματώσει, η κοινωνία, δε χρειάζεται και ούτε μπορεί να δημιουργήσει καινούργια γνώση, εφόσον κατέχει την τέλεια και ζωογόνο γνώση του Χριστού.

Η γνώση, για να έχει νόημα και ν’ αποφέρει κέρδος, πρέπει να καλλιεργείται. Τι είδους καλλιέργεια μπορεί να γίνει, πάνω σε γνώσεις που η ανθρωπότητα κατέχει εδώ και αιώνες και παρόλα αυτά κατάντησε εδώ που κατάντησε; Και τι να την κάνει τη γνώση ένας άνθρωπος, όταν σηκώνεται να δουλέψει από την ανατολή του Ηλίου μέχρι τη δύση; Όμως αυτή ακριβώς η γνώση, είναι που θα λυτρώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία, στην οποία τον έριξε το σύστημα εξουσίας, το οποίο είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για τη σημερινή αθλιότητα.
Η δυσνόητη αλλά τέλεια γνώση του Χριστού, πρέπει επιτέλους να δοθεί ελεύθερη. Να ερμηνευθεί. Ο Λόγος, που φέρει τη δυναμική της Θείας Δημιουργίας, για να κατανοηθεί απαιτεί ελευθερία σκέψης.

Τόσα χρόνια, εκκλησιών, πατριαρχών, πάπων, αρχιερέων, κα., κανένας στην κορυφή, δεν κατάλαβε ποτέ, τι ακριβώς σημαίνει, Δωρεάν ελάβετε Δωρεάν δότε;
Διαφορετική επεξεργασία, των ίδιων δεδομένων θα γίνει.
Το φως ήρθε στη Γη, αλλά οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται. Έχουν το σύνολο των εφοδίων και δεν έπαψαν ν’ αντιμετωπίζουν τη ζωή γυμνοί κι απροετοίμαστοι. Με τη γνώση μπήκαν στο Μεσαίωνα και με τη γνώση παραμένουν εγκλωβισμένοι στη σημερινή αθλιότητα. Γνωρίζουν το φως κι επιδιώκουν το σκοτάδι.

Υπάρχει ο Ήλιος, αλλά οι άθλιοι προτιμούν το φως των αστεριών, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να δράσουν οι ίδιοι σε συνθήκες νύχτας και να μπορούν να κλέβουν. Τη συνθήκη αυτή, φροντίζουν να την καλλιεργούν απ’ την παιδική ηλικία ακόμα, για να διαιωνίζεται η αθλιότητα. πχ, με το γνωστό τραγουδάκι εκπαιδεύουν τα παιδιά στη λογική του κανιβαλισμού. < Ήταν ένα μικρό καράβι…. να δούμε ποιος θα φαγωθεί…>. Βέβαια φυσικός κανιβαλισμός δεν υπάρχει αλλά μαθαίνει να κανιβαλίζει ο ένας τον άλλον, κοινωνικά, οικονομικά, κτλ., όπως και γίνεται, στην πραγματική ζωή.

Το σύστημα δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και δεν περιμένει να μεγαλώσει το άτομο, για να το διαμορφώσει. Ο αποικισμός της ψυχής παιδιόθεν, υπήρξε ανέκαθεν ένα τρομερό όπλο στα χέρια του συστήματος εξουσίας.
Όπως είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα, να διαβάζει κάποιος αυθεντική φιλοσοφία στα εφηβικά του χρόνια, από το να έρχεται σε επαφή μ’ αυτή σε μεγάλη ηλικία, έτσι ακριβώς είναι διαφορετικό, όταν η παιδική ψυχή έρχεται σ’ επαφή με αυτά τα δήθεν αθώα παιδικά ποιήματα. Φανταστείτε τι γίνεται στην ψυχή των παιδιών, όταν με τρεις ώρες τηλεόρασης την ημέρα, κατά μέσο όρο, μέχρι να τελειώσουν το δημοτικό, έχουν δει 16.000 δολοφονίες και 200.000 πράξεις βίας.

Το μυαλό του ανθρώπου θα πρέπει να επεξεργάζεται μόνο χρήσιμες πληροφορίες. Εκείνος που μεγαλώνει σ’ ένα υγιές περιβάλλον, δεν προβληματίζεται με τις αθλιότητες που υπάρχουν σε μία κοινωνία, όπως η σημερινή. Από την παιδική του ηλικία μέχρι τη νεότητα του, μπορεί να μάθει, αλλά και να δημιουργήσει εκπληκτικά πράγματα.
Ένας έφηβος ενός τέτοιου κοινωνικού συστήματος, θα είναι πολλαπλάσια ικανότερος και πιο αξιόπιστος από ένα σημερινό μεσήλικα επιστήμονα, που αγκομαχώντας υπηρετεί μία επιστήμη, που του έχει σκοτώσει την ψυχή.

Ο άνθρωπος πρέπει να οδηγηθεί σε προβληματισμό, τα αποτελέσματα του οποίου θα τον βοηθούν στη ζωή του. Να αρχίσει να σκέφτεται τα πραγματικά προβλήματά του και όχι αυτά που είναι τεχνητά, λόγω συμφερόντων του συστήματος εξουσίας.
Τι μπορεί να καταλάβει ο εργαζόμενος και τι τον ενδιαφέρουν οι αριθμοί, με τους οποίους βομβαρδίζεται καθημερινά από την τηλεόραση, όταν μέχρι πριν λίγα χρόνια, τα νούμερα αυτά αφορούσαν μόνο τους αστρονόμους και της διαστημικές αποστάσεις του χωροχρόνου.
Πρέπει να εξαλειφθούν οι συνθήκες, μέσα από τις οποίες, ο άνθρωπος αλλάζει χαρακτηριστικά και γίνεται αλαζόνας, υποκριτής, γεμάτος πάθη. Να πάψει ο έντιμος και θαρραλέος, να γίνεται το ακριβώς αντίθετο μόλις γευθεί την εξουσία. Όπως έγιναν οι χθεσινοί φοιτητές που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα του λαού, μέσα στο πανεπιστήμιο κι όταν αποφοίτησαν και βολεύτηκαν εισπράττοντας τεράστια υπεραξία, ξέχασαν τα πάντα και ‘’μέθυσαν’’ πίνοντας το αίμα των φτωχών.

Η ευφυΐα του ανθρώπου, απ’ τη στιγμή που της δόθηκε η ευκαιρία να εκδηλωθεί, ξεπέρασε την άμαξα των ίππων και έφτασε στο φεγγάρι. Μέσα σ’ έναν αιώνα, ελάχιστοι άνθρωποι σε σχέση μ’ αυτούς που έζησαν πάνω στον πλανήτη και μ’ ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από την αναξιοκρατία, δημιούργησαν το δικό τους θαύμα.

Απ’ αυτό, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος τι μπορεί να γεννηθεί στο μέλλον, όταν η ανθρωπότητα θα παράγει χωρίς απώλειες, μεγαλοφυείς ανθρώπους. Φανταστείτε να αντικατασταθούν οι θλιβεροί διαχειριστές της εξουσίας από φιλοσοφημένα κι ελεύθερα πνεύματα.
Η μόνη ελπίδα των λαών εναντίον του συστήματος, είναι η ελληνική φιλοσοφία. Η αυθεντική φιλοσοφία, όχι η ψευδοφιλοσοφία των υπηρετών του συστήματος του δυτικού πολιτισμού. Δεν είναι δυνατόν ν’ αγαπά κάποιος τη δημοκρατία και να μην αγαπά τον άνθρωπο. Αν δεν μπορεί ένας φιλόσοφος να προσφέρει καλύτερες συνθήκες στους ανθρώπους, ν’ αλλάζει χώρο και να γίνεται αγωγιάτης. Οι πραγματικά μεγάλοι Έλληνες έχουν υποτιμηθεί και προβάλλονται αυτοί, που με τα ψευδοφιλοσοφικά τους επιχειρήματα, έδωσαν όπλα στη Δύση να σκορπίσει το σκοτάδι, μέσω της ελληνικής φιλοσοφίας, καλύπτοντας με τη μικρότητά τους μεγιστάνες που πνεύματος.
Όπως είπαμε πιο πάνω, η ελπίδα είναι το πραγματικό χρέος των Ελλήνων κι όχι το επιστημονικά δημιουργημένο, οικονομικό χρέος. Στους Έλληνες δόθηκε η γνώση κι απ’ αυτούς αναμένεται η ανταπόδοση. Αυτή η ανταπόδοση, είναι η αχίλλειος πτέρνα του συστήματος.
Η μάχαιρα της φιλοσοφίας, θα κόψει το Γόρδιο Δεσμό της ανερμήνευτης γνώσης.

Μόνον έτσι θα καταφέρουν να συνυπάρξουν οι άνθρωποι ειρηνικά πάνω στη Γή, για να απολαύσουν επιτέλους το δώρο της ζωής.
Η τεχνολογία κάνει τη διαφορά με το παρελθόν και μας δίνει τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε και να αναλύσουμε με όρους σύγχρονων επιστημών την πραγματικότητα.

Μια αποτύπωση της σημερινής κατάστασης πραγμάτων θα ήταν,
and .
Δηλαδή, και .

Ο επιχειρούμενος ορισμός της επιστήμης των υπολογιστών ως αποτέλεσμα – όχι ως τέλος – δεν είναι αυθαίρετος αλλά απολύτως λογικός και σημαίνει το τώρα, όπως και η αρχή δε σημαίνει κάποια έναρξη ή κάποιο ξεκίνημα του χρόνου, εφόσον ο Απερινόητος Δημιουργός, είναι δίχως Αρχή και Τέλος. Εκείνο που δηλώνει, έχει σχέση με τη δυναμική κυριαρχία και επιβολή, του λόγου της πληροφορικής.
Άλλωστε, virtual reality δηλαδή, οιονεί πραγματικότητα, στη ‘’γλώσσα’’ των δημιουργών των υπολογιστών, σημαίνει ‘’κατ’ εικόνα του Θεού’’.
Αν υποθέσουμε λοιπόν, ότι το αποτέλεσμα είναι οι υπολογιστές και οι δυνατότητες που προκύπτουν από τη χρήση τους, τότε θα μπορούσαμε επίσης να πούμε ότι, το ‘’κουφάρι’’ ενός υπολογιστή είναι η φύση και η νομοτέλειά της, το Soft Ware, είναι το σύστημα της εξουσίας, το οποίο είναι ίδιο παντού από την εποχή της Βαβυλώνας, εφόσον δεν υπάρχει διαφορά στα λειτουργικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας και το Ηard Ware, είναι οι γραφές και οι προφητείες, των θρησκειών της ανθρωπότητας, στο σύνολο του χρόνου.
Αυτό το τελευταίο, δεν είναι ανάγκη να πιστεύει κάποιος στην ύπαρξη του Θεού για να το αποδεχτεί. Η ίδια η ιστορία της ανθρωπότητας το μαρτυρά.

Η γενιά μας, έγινε μάρτυρας και θύμα της Διεθνούς Νέας Τάξης, στην οποία, σύμφωνα με το σχέδιό της, μερικές χώρες ή λαοί, θα είναι αφέντες κι οι υπόλοιποι δούλοι. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η μετάλλαξη και η προσαρμογή του ίδιου του συστήματος, στην πιο αδίστακτη και αιμοβόρα μορφή κεφαλαίου στην ιστορία.

Όλες οι αδυναμίες του κεφαλαίου πλέον είναι ορατές.

Το σημαντικότερο ρόλο και κύρια αιτία θανάτου, είναι το πετρέλαιο. Εδώ είναι το πρόβλημα κι εδώ πρέπει ν’ αναζητηθεί η λύση. Οι τεράστιες ανάγκες των ανθρώπων και το πεπερασμένο σε ποσότητα πετρέλαιο. Οι ανάγκες της ανθρωπότητας πρέπει ν’ αποσυνδεθούν απ’ αυτήν την πηγή ενέργειας, που κάποτε αποτέλεσε τη βάση της ανάπτυξης της τεχνολογίας και σήμερα αποτελεί τη βάση της παγκόσμιας εκμετάλλευσης.

Κάποτε το πετρέλαιο ωθούσε την ανθρώπινη τεχνολογία, ενώ σήμερα την καθυστερεί. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο κόσμος κι ο έλεγχος του, δεν ξέφυγε ποτέ από τα χέρια των αθλίων. Συνδέουν εκ του πονηρού το μέλλον, με το παρόν και το παρελθόν, για να κλέβουν και να σκοτώνουν τους ανθρώπους. Αρκεί να σκεφθεί κάποιος ότι το πρώτο αυτοκίνητο που κινήθηκε με νερό, κατασκευάστηκε το 1934.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι μία χωρίς προηγούμενο σπατάλη των όχι ανεξάντλητων πρώτων υλών. Αν ο άνθρωπος παραμείνει αδρανής, θα είναι αδύνατο να χωρέσει στον πλανήτη η ανθρωπότητα αυτού του μεγέθους. Χωρίς την ανάπτυξη και την απασχόληση που προσφέρει ο δευτερογενής τομέας, είναι αδύνατο να συνεχίσει να καταναλώνει φυσικό πλούτο με τους σημερινούς ρυθμούς. Στην ουσία μιλάμε για έναν αγώνα επιβίωσης.

Εάν γινότανε δανειοδότηση με προγραμματισμό, για παγκόσμια βιομηχανική ανάπτυξη, αυτό που θ’ ακολουθούσε, θα είναι χώρες ανεπτυγμένες κι αυτάρκεις και εξάλειψη στη συνέχεια όλων των αρνητικών φαινομένων που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους.
Η ανθρωπότητα σήμερα έχει τις γνώσεις για να παράγει ενέργεια σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Αυτό όμως δεν το επιτρέπουν, γιατί τους οδηγεί στην αυτοκατάργηση. Το ζητούμενο ήταν από την αρχή η κατεύθυνση και η τεχνολογία και όχι οι μέθοδοι απόσπασης έργου από το πετρέλαιο.

Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο μία τέλεια ενεργειακή πηγή για να επιβιώσει. Τον ανεξάντλητο Ήλιο. Ο άνθρωπος θα πρέπει ν’ αποκτήσει τη γνώση να κατασκευάζει ‘’ήλιους’’ για τα παιδιά του. Αυτό το φαινομενικά αδύνατον, είναι δυνατό για κάποιον που γνωρίζει τα μυστικά της βόμβας του υδρογόνου. Ο Ήλιος είναι μία τέτοια βόμβα κι από τη στιγμή που ο άνθρωπος γνωρίζει τις αρχές λειτουργίας της, είναι έτοιμος. Η ενέργεια που θα καταναλώνει η ανθρωπότητα στο μέλλον, θα είναι αποκλειστικά έργο της πυρηνικής σύντηξης.

Η εποχή που ζούμε, είναι μια μετάβαση στην ολοκληρωτική Αποκάλυψη της Αλήθειας και η αρχή της εκπλήρωσης της υπόσχεσης του Θεού, προς τους ανθρώπους.

Καραγκιόζης Ανδρέας