Οι περισσότεροι γονείς φωνάζουν. Αρκετοί είναι μάλιστα εκείνοι που δεν παρατηρούν πώς τη μισή ημέρα φωνάζουν στα παιδιά τους. Η φωνή τους βγαίνει απλά πιο δυνατά και πιο δυνατά.
Ενω εσυ μου φωναζες…
Το ξέρουμε πώς δεν το κάνετε επίτηδες αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται αυτή η συμπεριφορά αφού μόνο αρνητικές επιπτώσεις μπορεί να έχει στα παιδιά αλλά και σε εσάς τους ίδιους. Άλλωστε πώς περιμένετε το παιδί σας να μάθει να ελέγχει τα δικά του αισθήματα όταν εσείς δεν μπορείτε να ελέγξετε τα δικά σας; Αντιθέτως αν καταφέρετε να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας, το πρόβλημα θα επιλυθεί πιο γρήγορα. Το παιδί θα μάθει να ελέγχει κι εκείνο το δικά του συναισθήματα και θα συνεργάζεται περισσότερο.
Δεν έχει σημασία πόσο κακή είναι η συμπεριφορά του παιδιού σας. Αυτό που πρέπει να έχετε υπόψη σας είναι ότι οι κραυγές δεν είναι σωτηρία. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να σταματήσετε να φωνάζετε αλλά με την καθημερινή προσπάθεια για αυτοέλεγχο είναι απολύτως δυνατόν.
Θα είναι εύκολο να σταματήσω να φωνάζω;
Όχι. Δεν θα συμβεί ως δια μαγείας. Χρειάζεται συνεχής, καθημερινή προσπάθεια και κανείς δεν θα μπορεί να το κάνει αυτό για σας, παρά μόνο εσείς οι ίδιοι. Εάν το καθιερώσετε θα έρθει μια μέρα ξαφνικά που δεν θα μπορείτε να θυμηθείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που φωνάξατε. Θέλετε να ξεκινήσετε;
Δέσμευση στον εαυτό σας
Σύμφωνα με έρευνα, όταν εσείς οι ίδιοι συνειδητά υποσχεθείτε στον εαυτό σας και δεσμευτείτε προφορικά ότι θα τα καταφέρετε και θα σταματήσετε να φωνάζετε στα παιδιά σας, είναι πιθανό να επιτευχθεί αυτό, ειδικά αν το προσπαθείτε σε καθημερινή βάση.
Μπορείτε επίσης να γράψετε την πρόθεσή σας («Θα μιλάω με σεβασμό στο παιδί μου») σε ένα χαρτί και να το βάλετε σε ένα εμφανές σημείο ώστε να το βλέπετε κάθε μέρα. Φανταστείτε πόσο υπέροχο θα είναι να μην ακούγονται φωνές στο σπίτι σας. Φανταστείτε τον εαυτό σας να ανταποκρίνεται ήρεμα – ίσως ακόμη και με μια αίσθηση του χιούμορ! Κρατήστε αυτή την εικόνα στο μυαλό σας και να είστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρετε.
Δέσμευση και στην οικογένειά σας
Εδώ είναι η παγίδα. Θα πρέπει να αφοσιωθείτε σε κάποιον άλλο. Συγκεκριμένα θα πρέπει να δεσμευτείτε στο παιδί σας ότι σκοπεύετε να σταματήσετε να φωνάζετε, γιατί το παιδί σας είναι πραγματικά το μόνο πρόσωπο με το οποίο είστε ειλικρινείς.
Εξηγήστε στο παιδί σας ότι έχετε αποφασίσει να σταματήσετε να φωνάζετε. Κάντε ένα διάγραμμα και ανταμείψτε τον εαυτό σας με ένα αυτοκόλλητο. Στο τέλος της ημέρας, κάθε φορά που θα καταφέρνετε να ελέγχετε τα νεύρα σας, θα κολλάτε κι από ένα αυτοκόλλητο.
Σταματήστε και πάρτε βαθιές αναπνοές
Κάντε το κάθε φορά που παρατηρείτε ότι υψώνετε τον τόνο της φωνής σας ή πάτε να υψώσετε τον τόνο της φωνής σας.
Πώς;
Σταματήστε να μιλάτε, μόλις παρατηρήσετε ότι αρχίζετε να χάνετε την ψυχραιμία σας.
Μην δίνετε σημασία
Είναι μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Αν όχι απλά αφήστε το να πάει στο καλό, ηρεμήστε και ξανασυζητήστε το αφού θα έχετε ηρεμήσει πρώτα.
Υπενθυμίστε τον εαυτό σας ότι είστε γονιός
Θέλετε μεγαλώνοντας το παιδί σας να κάνει ότι κάνετε; Κοιτάξτε το στα μάτια και πείτε: «Δουλεύω σκληρά για να παραμείνω ήρεμη. Δεν θέλω να φωνάξω. Επέτρεψε μου να ηρεμήσω και στη συνέχεια θα συνεχίζουμε την συζήτησή μας, εντάξει;»
Κάντε οτιδήποτε σας ηρεμεί
Περισσότερες βαθιές ανάσες, μια βόλτα έξω, κρύο νερό στο πρόσωπο; Κάντε οτιδήποτε σας βοηθάει να ανακτήσετε την ψυχραιμία σας. Υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι το παιδί σας φέρεται σαν παιδί, γιατί είναι ένα παιδί.
Τι θα κάνετε αν δείτε ότι συνεχίζετε να φωνάζετε, παρά τις προσπάθειες
Θα προσπαθήσετε περισσότερες από μία φορά. Προσπαθήστε να μαθαίνετε από τα λάθη σας. Που αποτύχατε την προηγούμενη φορά; Δείτε το σαν μια ευκαιρία να αλλάξετε κάτι – την καθημερινότητά ή την στάση σας. Έτσι θα τα πάτε καλύτερα την επόμενη φορά.
baby.gr
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
ψυχολογικες μπουρδες!
Θα γράψω κάτι για αυτό το άρθρο και να συμφωνήσω πως πράγματι δεν πρέπει να φωνάζουμε στα παιδιά μας ξεπερνώντας τα όρια που πρέπει να έχουμε σε αυτό, σίγουρα όμως κάτι πρέπει να λέμε και εμείς οι γονείς όταν κάτι δεν πάει καλά, ισχύει όμως και εδώ το μέτρων άριστον, υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη του νομίσματος, και να αναφερθώ σε ένα προσωπικό μου περιστατικό που πέρασα πριν από λίγες ημέρες.
Έχω μια κόρη που πριν από λίγες ημέρες είχε τα γενέθλια της, 15 χρονών, και όπως συνηθίζετε πολλές φορές σε αυτές τις περιπτώσεις κάλεσε καμιά δεκαριά φίλες και συμμαθήτριες της να γιορτάσουν όλες μαζί για το ευχάριστο γεγονός των γενεθλίων της, βέβαια και εγώ και η μητέρα της είμαστε παρόν στα γενέθλια, το τονίζω αυτό γιατί, εάν εις περίπτωση που εμείς δεν θα βρισκόμαστε στο σπίτι το λιγότερο που θα βρίσκαμε όταν θα επιστρέφαμε είναι να ήταν απ έξω η πυροσβεστική, η καμένο θα ήταν, η γκρεμισμένο, το τι έγινε στο σπίτι δεν περιγράφετε παρόλο που βρισκόμαστε παρόν και εγώ και η μητέρα της, τι θέλω να πω με αυτό τώρα, θέλω να πω ότι τα παιδιά σήμερα είναι σαν δαιμονισμένα, η δαιμονισμένα με όλη την σημασία της λέξεως, περάσαμε και εμείς την εφηβεία αλλά έτσι δεν κάναμε, και δεν ρίχνω το φταίξιμο αυτό στα παιδιά αλλά σε εμάς τους γονείς, εμείς η προηγούμενη γενιά που τα φέραμε σε ένα κόσμο και τους σερβίραμε ένα σωρό ψεύτικα οράματα σαβούρες κάθε λογής ριάλιτι σόου , τραγουδιστές με όνειρο να γίνει και το παιδί μας, ποδόσφαιρο με το όνειρο να γίνει και το δικό μας παιδί μεγάλος ποδοσφαιριστής, ένα ελεύθερο ιντερνέτ με κάθε λογής επιλογές μέσα σκέτη χαβούζα πολλές φορές, όχι πάντα αλλά τα παιδιά μέσα στο χαβαλέ και την τρέλα της νιότης τι βλέπουν σήμερα? ο νοών νοητο, μια απαίσια βόθροτηλεοραση κλπ. κλπ. λοιπόν για να αναγκαζόμαστε εμείς να φωνάζουμε στα παιδιά μας κάτι έχει προκύψει προηγουμένως, δεν μας αρέσει στο παιδί μας αυτό και γιαυτό φωνάζουμε εμείς, αν ψάξαμε όμως να δούμε στο βάθος μήπως είμαστε εμείς οι φταίχτες που οδηγήσαμε το παιδί μας να φέρετε έτσι και μετά εμείς φωνάζουμε;
Μάλλον φταίμε εμείς γιατί εμείς οδηγήσαμε τα παιδιά μας σε αυτό τον δρόμο του ολέθρου και της καταστροφής, οπότε κάποια στιγμή τα παιδιά πρέπει να μας βάλουν τις φωνές και όχι εμείς σε αυτά.
Σε ένα μεγάλο ποσοστό έχεις πολυ δίκιο. Το άρθρο είναι… καλύτερα να μην το χαρακτηρίσω. Ευθύνη έχουμε κι εμείς οι γονείς σε μεγάλο βαθμό άλλα όταν και τα καλοπάιδια μας ξεφεύγουν και μας γράφουν πρέπει τότε να πέφτει και κανένα κράξιμο καλό.
φιλε μου επιτρεψε μου ως γονεας κι εγω. Ευτυχως απο μικρα τα παιδια τα εμαθα να μην δινουν τοσο μεγαλη σημασια σε γενεθλια κι ολες αυτες τις μικροαστικες ξενοφερτες γελοιοτητες οι οποιες καταστρεφουν τα παιδια και δημιουργουν ενα ναρκισισμο και εγωισμο ως και και χεστηκε η φοραδα στ αλωνι γιατι εγω εγινα 40 χρονωή ή η κορη μου 17, αλλου ειναι οι αξιες και τα σημαντικα. Μια σοκολατα ή ενα παιχνιδακι απο μικρα κι αυτο ειναι ολο, τα υπολοιπα ειναι υπερβολες. Και δεν εισαι εσυ με την 15χρονη κορη σου, αλλα καποιοι που μαζευουν ολα τα παιδια της γειτονιας γιατι κλεινει τα 4 ο μικρουλης, και μετα φυσικα πως να μαζεψεις τα μυαλα του παιδιου ή να του μαθεις πειθαρχεια οταν εμεις ειμαστε ονειροπαρμενοι; Τα ιδια και με τους γαμους, πανακριβα βιντεο και φωτογραφοι, 300 καλεσμενοι, πυροτεχνηματα, πολυτελειες, και συχνα μετα 2-3 χρονια αλλου ο ενας αλλου ο αλλος, και εκτος αυτου μετα δουλευουμε σαν σκλαβοι για 800 ευρω το μηνα και μας φταιε η τραπεζα που απειλει να πληρωσουμε την δοση, μονο το κεφαλι μας φταιει, να συμαζεψουμε ολοι τα μυαλα μας γιατι παιρνουν αερα απ τις τρυπες…
ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΨΕΙΣ ΤΟΝ '' ΟΡΚΟ ΣΙΩΠΗΣ'' ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟ STAR ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ…ΓΙΑΝΝΗΣ-ΚΟΖΑΝΗ